Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Athens to Piraeus through Salonica

Προς τις μαμάδες (κανονικές ή εξ αγχιστείας ή θέσει (αν έτσι νομίζετε έστω και υποσυνείδητα διότι «ξέρετε καλύτερα»©®) ) όλου του κόσμου, μια θερμή παράκληση:

Όταν μπαίνετε στη διαδικασία να πείτε αυτό που θέλετε (σχεδόν πάντα κατόπιν σχετικής ερωτήσεως, διότι εσείς ποτέ δεν θέλετε κάτι), πείτε αυτό που θέλετε· μη ρωτήσετε αυτό που νομίζετε πως πρέπει να ρωτήσετε ώστε να συμπεράνετε εσείς αν αυτό που θέλετε είναι εφικτό και πώς θα είναι εφικτό. Μη φορτώνεστε τα προβλήματα των άλλων, ούτε να δημιουργείτε από μόνες σας προβλήματα ώστε να τα λύσετε και να νιώσετε μαμάδες, διότι τελικά θα δημιουργήσετε άλλα προβλήματα που δεν θα μπορείτε να τα λύσετε και θα σας πάρει το παράπονο.

Και, δευτερολογικά: μαμάδες κάθε ηλικίας και κάθε φύλου: είστε τόσο τυχερές που δεν μάθατε στο στρατό (ή στη ζωή) πως η σιωπή είναι χρυσός, όσο άτυχοι είναι οι υπόλοιποι. Κάθε τι που υποπίπτει στην αντίληψή σας (και είναι πολλά τα ρημάδια) ΔΕΝ είναι υποχρεωτικά ανεπίλυτο πρόβλημα και ΔΕΝ χρήζει της γνώμης σας, εκτός αν σας ρωτήσουν. (Ειδικά αυτό εμένα μου πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσω πως το κάνω και να μάθω να μη το κάνω, και ακόμα μαθαίνω.)

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός. Μάλλον όχι. Ή ίσως και ναι.

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Script it!

Ο Αλέξανδρος το μεσημέρι δεν κοιμήθηκε, οπότε ήταν αναμενόμενο να κοιμηθεί γρήγορα. (Ο Μενέλαος μια χαρά κοιμήθηκε, αλλά στο φαγητό και στον ύπνο δεν λέει ποτέ όχι. Το λάδι του νονού, που λένε.) Πλύναμε ορχηστρικά τα δόντια μας, και πάμε να ξαπλώσουμε.

Παρλαπίπας όπως πάντα, άρχισε να θέτει θέματα προς συζήτηση, ενώ ο Μενέλαος βολεύτηκε να μου κρατάει ένα δάχτυλο. Κάποια στιγμή, την ώρα που κατόπιν σχετικής ερωτήσεως μιλούσα για τα σαλιγκάρια, ακούω βαριά την ανάσα του Αλέξανδρου και σταματάω την πραγματεία στη μέση μιας πρότασης.

Καμία αντίδραση, βαριά ανάσα (για σχετικά μεγάλες τιμές του βαριά, που άμα ανασαίνω εγώ έτσι η Αθανασία με σκουντάει, ενώ «τα παιδιά είναι παιδιά», τις διακρίσεις μου μέσα).

Βαριά ανάσα.

Περνάει κάνα τρίλεπτο, πάντα με βαριά ανάσα.

Ξαφνικά ανοίγει τα μάτια και μου λέει: «Μπαμπά, εγώ λέω να χαλαρώσουμε λίγο τώρα.»

Κλείνει τα μάτια, βαριά ανάσα.

Τέλος ανάρτησης για ανθρώπους. Έναρξη ανάρτησης για geeks.

Μας έφερε ο πατέρας μου δώρο για τα Χριστούγεννα μια ψηφιακή κορνίζα. 1 GiB εσωτερική μνήμη, παίρνει SD και USB (παίζει και ως host και ως client), με ανάλυση 480×234 (τι ηλίθια ανάλυση, 480×320 θα κάλυπτε τις περισσότερες φωτογραφίες που υπάρχουν).

Τεσπά, λέω «θα φτιάξω σκριπτάκι να προσαρμόζει κατά μέγεθος τις φωτογραφίες και να τις αποθηκεύει απευθείας στην κορνίζα». Με αυθάδεια, το καραστοιχειώδες User's Guide είπε πως όταν κοπιάρεις τις φωτογραφίες από SD ή USB μέσω του λογισμικού της κορνίζας, κάνει μόνο του resize, και αυτό με ενόχλησε, αφού τόλμησε ο κατασκευαστής να πιστέψει ότι θα το κάνει καλύτερα από εμένα. «Ναι», απάντησα, «αλλά βάζεις δύο φωτογραφίες portrait δίπλα-δίπλα για να μη πάει χαμένη τόση ανάλυση;» Σιγή χάρτου από το User's Guide. Όχι παίζουμε. Δεν ξέρω αν σιωπούσε επειδή η απάντηση είναι αρνητική ή επειδή διέκρινε την ειρωνία στα λεγόμενά μου.

Είπα να κοτσάρω και την ημερομηνία (+ώρα και ημέρα της εβδομάδας) σε μια γωνία της κάθε φωτογραφίας, αλλά σε ποια; Η προφανής σκέψη είναι «στη γωνία με τις λιγότερες λεπτομέρειες.» Με χαρά μου διαπίστωσα πως έχω εγκλιματιστεί πλήρως, πια, με τη λογική μιας “scripting” language: δεν έψαξα να προσαρμόσω αλγόριθμους (ας πούμε ανάλυσης κατά Fourier) ώστε να βγάλω συμπέρασμα πού έχω τη λιγότερη λεπτομέρεια, αλλά χρησιμοποίησα απευθείας τα εργαλεία που είχα: αντίγραφο τις τέσσερις γωνίες (ένα παραλληλόγραμμο όπου χωράει το κείμενο που θα αποτυπώσω), θεωρητική αποθήκευση της κάθε μίας γωνίας κατά JPEG. Όποια γωνία θα παρήγαγε το μικρότερο μέγεθος αρχείου, αυτή θα φάει και το κείμενο (αφού σκοτεινιάσει κατά το ήμισυ πρώτα). Μια χαρά δούλεψε το σύστημα.

Επίσης, είπα να αξιοποιήσω και τα EXIF tags· αν όχι κάτι άλλο, κάποιες φωτογραφίες έχουν αποθηκευμένο τον σωστό προσανατολισμό (έτσι το λέμε ελληνικά;) στο orientation tag, οπότε αν δεν το λάβεις υπόψη σου, η portrait βγαίνει landscape.

Το επόμενο βήμα είναι να κάνω και ένα αυτόματο white balance/histogram stretching ώστε να βελτιώνω κάποιες φωτογραφίες που δεν είναι και τόσο άρτια φωτισμένες. Σε δουλειά να βρίσκομαι, να νιώθω χρήσιμος και δημιουργικός.

Διαπίστωσα πως η κορνίζα αυτή (Samsung SPF-71ES) ΔΕΝ καταλαβαίνει γρυ από optimized JPEGs (optimized με την έννοια των παραμέτρων κωδικοποίησης εντροπίας), οπότε αποθηκεύω με τον απλούστερο δυνατό τρόπο για JPEG. Και πάλι, όμως, με quality 90, τα περισσότερα αρχεία δεν ξεπερνούν τα 32 KiB, οπότε πριν γεμίσω τη μνήμη θα πέσω στον περιορισμό που έχει για μέγιστο 4000 (φαντάζομαι εννοούν 4096 στρογγυλό) φωτογραφίες που θα δείχνει σε slideshow.

Και επίσης, πολύ θα μου άρεσε να έχει ένα απλό φωτοκύτταρο/φωτόμετρο, με το οποίο να προσαρμόζει τη φωτεινότητα βάσει των συνθηκών φωτισμού. Αλλά πολλά ζητάω. Μου αρκεί το shuffle με ανακατεμένες αναμνήσεις δόξας και καθημερινότητας.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Processes

Το έγραψα και στο Buzz, το ξαναγράφω εδώ επειδή ζηλεύω τα παιδιά μου και θέλω να τους μοιάσω άμα τυχόν ξαναγεννηθώ:

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ

Καθόταν δίπλα μου στο σαλόνι και αφήνει μια μεγαλοπρεπή πορδή. Τον κοιτάω και μου λέει «Άφησα πορδούλα», όπου το έντονο «ού» στο «πορδούλα» αντιπροσωπεύει το ταυτόχρονο ρέψιμο.

Γεννημένος μάνγκας.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του για ύπνο και εγώ καθόμουν στο πάτωμα δίπλα του επειδή ο άρρωστος μικρός είχε ξαπλώσει παρέα με τη μαμά. Συζητούσαμε για διάφορους ήρωες από παιδικά και μη, αν τους ξέρω εγώ ή όχι, και αν τυχόν δεν τους ήξερα ο Αλέξανδρος έκανε μια μίνι παρουσίαση για να μην είμαι ανενημέρωτος. Θυμόμαστε το “Buzz Lightyear” (αυτό μπαμπά έχουμε χρόνια να το δούμε!) και προσπαθούμε να θυμη8ούμε το όνομα του μεγαλόσωμου καθαριστή. Λέω:
«Πώς τον έλεγαν; Μπρούστερ;… Γούστερ;»
«Γούστερ, μπαμπά!»
«Μμ, είσαι σίγουρος;»
«Ναι, τον έλεγαν Γούστερ, γιατί γούστερε να καθαρίζει με τη σκούπα, αλήθεια σου λέω! Γιατί γελάς, μπαμπά;»

Γεννημένος πολιτικός.

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Phylo


Μου αρέσει. Τρως κόλλημα και (έχεις την ψευδαίσθηση ότι) βοηθάς. Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω κάτι βασικό, πως όλες οι sequences τελικά έρχονται στο ίδιο μήκος οπότε κάποια gaps θα τα έχεις ούτως ή άλλως.

Και τώρα, πριν το βάλουν σε κάνα slashdot και το τσακίσει όλος ο κόσμος, μπορώ να καμαρώσω που είμαι 16ος στη συμμετοχή από τους 296 και έκανα και ένα high-score (24 με μέσο όρο το 11) στο level 1059, που σχετίζεται με τις ασθένειες υπερεκπληξία (ελπίζω πως λέγεται έτσι) και επιληψία.

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

A life of crime (to be)

Στιγμές που θα ήθελες να έχεις κάμερα αναμμένη αλλά δυστυχώς δεν.

Αλέξανδρος και Μενέλαος έχουν αδειάσει το μεγάλο καναπέ για να παίξουν Τακέσι (χοροπηδητά ή/και πέσιμο με ορμή), οπότε προτείνω να τους βάλω μουσική. Διαπιστώνω ότι ως δια μαγείας έχουν εξαφανιστεί όλες οι μνήμες σταθμών στο ραδιόφωνο και οι ρυθμίσεις είναι άλαν ντάλον (ο Μενέλαος κοιτούσε αλλού όταν έκανα μια σχετική ερώτηση), και καθώς κάθομαι να προχειροφτιάξω τα πράγματα, ακούω δίπλα μου και γυρνάω να δω:

–Μενέλαε! Μου χάλασες τον Βένομ! [και ακολουθώντας τις οδηγίες μου που έχω προαναφέρει] Γιατί μου τον χάλασες;
–[Μισοκλείνοντας τα μάτια με υφάκι]Γιατί είμαι κακό παιδί…

ΥΓ Αφού το κακό παιδί μπαίνει την τιμωρία του στη γωνία, πάω μέχρι την κουζίνα και με ακολουθεί ο Αλέξανδρος:

–Μπαμπά, ξέρεις τον Μάικλ Τζάκσον;
–[Ζντουπ!] Τον ξέρω τον Μάικλ Τζάκσον.
–Είναι αυτός που έχει πεθάνει;
–[Ζντουπ²!] Ναι, αυτός που έχει πεθάνει είναι. Είπαν για αυτόν στο ραδιόφωνο τώρα;
–Όχι, εγώ από μικρός ξέρω τον Μάικλ Τζάκσον, απλά ήθελα να δω αν είναι αυτός που έχει πεθάνει.

In the quiet words of the Virgin Mary… come again?

News for children: Apostasy

(Βελτιωμένη εκδοχή ενός σχολίου μου εκεί, ώστε και οι πάμπολλοι νεαροί μου αναγνώστες να καταλαβαίνουν μέσω παραβολής τι γίνεται στη χώρα.)

Κάναν κίνημα οι Doritos κατά το παράδειγμα και με την ευλογία του Dracoulinia. Η NouDouFia και ο AntoNachos (απλή στρατιώτα, πού πήγε το «μου»;) έμειναν μόνοι τους, και τα GAPitsinia θα κρατήσουν το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς.

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Going down

Ο καλύτερος τρόπος να μάθουν τα παιδιά τις κατευθύνσεις είναι το ξύσιμο της πλάτης:

«Καλά είναι εκεί;»
«Πιο κάτω.»
«Εκεί;»
«Πιο δεκθιά.»
«Εκεί;»
«Πιο αριθτερά.»
«…»
«Πιο κάτω.»
«…»
«Πιο κάτω.»
«Εκεί;»
«Πιο κάτω.»
«…»
«Πιο κάτω.»
«Πιο κάτω είναι ο πισινός σου, Μενέλαε, ξύσου μόνος σου.»
«Πιο κάτω!»

Το άλλο χρήσιμο (για τους γονείς, αλλά και για τα παιδιά, ελπίζω) είναι η μεταβίβαση ευθυνών σιγά-σιγά.

«Μπαμπά, ο Μενέλαος μου πήρε τη φωτογραφία με τον Μπάτμαν χωρίς να με ρωτήσει!»
«Κι εσύ τι του είπες;»
«Του είπα… του είπα… Περίμενε.»
Πάει και το συζητάνε.

Το ίδιο και όταν έχουν ξαπλώσει για ύπνο, κάθεσαι παρέα τους και σου μιλάνε ταυτόχρονα.
«Παιδιά, μιλάτε μαζί και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Για συζητήστε το μεταξύ σας.»
Προσπαθούν να βρουν μια προτεραιότητα, αν και δυσκολεύουν τα πράγματα από το γεγονός πως ο Αλέξανδρος, που μέχρι τα 2½ ήταν μούγγα στη στρούγγα τώρα δεν κλείνει το στόμα του. Άσε που σου κάνει ερώτηση και στη δεύτερη λέξη της απάντησής σου έχει ήδη βαρεθεί και αλλάζει το θέμα. Πάντως, είναι καλή εποχή να ακούς την αποκωδικοποίηση του κόσμου γύρω σου από τα μάτια ενός παιδιού, ένα μίγμα φαντασίας, πραγματικότητας και παρεξηγήσεων χωρίς τέλος.

Οι πιθανότητες να πλακωθούν (φραστικά ή και φυσικά) στο τέλος της συζήτησης δεν έχουν δραματικά λιγότερες από όσο αν ΔΕΝ μεσολαβούσε συζήτηση, αλλά σιγά-σιγά μαθαίνουν· και στο κάτω-κάτω, τα ίδια χάλια έχουν και οι διάφοροι ομιλητές παραθύρων στην τηλεόραση.

Άντε να τους εξηγήσω γιατί μετά την Ελληνοφρένεια (όπου χοροπηδούν όταν πέφτουν οι κάρτες με τη μουσική και σταματούν όσο απότομα σταματάει και η μουσική, ή ο μικρός περιμένει ανυπόμονα να εμφανιστεί ο τσολιάς) εγώ έχω τόση όρεξη να δω αυτές τις βαρετές ειδήσεις. Το θυμάμαι καλά, όταν ήμουν μικρός, πόσο δεν καταλάβαινα τι στο καλό βρίσκουν οι μεγάλοι στο δελτίο ειδήσεων.

Το άλλο δύσκολο, και πολύ μεγάλο κεφάλαιο, είναι να προσέχεις τι τους δίνεις ώστε αυτά που διαλέγουν να πάρουν να είναι θετικές επιρροές· οι προσφορές σου να είναι μικρές ωθήσεις και όχι χάραξη πορείας. Και από την εγωιστική πλευρά, πώς να εξασφαλίσεις ότι τα παιδιά σου θα συνεχίσουν να γουστάρουν την παρέα σου για όσο το δυνατόν περισσότερα χρόνια, διότι κάποια στιγμή θα σε βαρεθούν και θα σε ξεπεράσουν, όπως και πρέπει, αλλά δεν θέλω, αλλά το αναμένω, αλλά το απεύχομαι, αλλά το ξέρω.

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

dosbox

(και αναφέρομαι σε αυτό το θαυματουργό προγραμματάκι, που λέει πως παίζει και στα τωρινά windows).

Αφού τα παιδιά θα παίξουν παιχνίδια και στον υπολογιστή, ας παίξουν αξιόλογα παιχνίδια, όπως το The lost Vikings. Το θυμάστε; Όσοι δεν το θυμάστε, αφιερώστε χρόνο να το παίξετε. Εγώ το έχω εκεί ψηλά, παρέα με το Lemmings ή το The incredible machine.

Παιχνίδια που απαιτούν λίγο χώρο και πολλή σκέψη.

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Advertizing brains

Είμαι επίσκεψη σε έναν φίλο, και όσο μιλούσε στο τηλέφωνο χάζευα ένα PC Magazine επάνω στο γραφείο του. Προς το τέλος του περιοδικού, είδα μια ολοσέλιδη διαφημιστική καταχώριση για το Adult Pack της Nova. Σχετική σελίδα εντόπισα εκεί, που φαίνεται λίγο και η εικόνα: το "X" σε κόκκινο κύκλο των εκπομπών για ενηλίκους υψωμένο στην τρίτη δύναμη.

Στην online εικόνα δεν φαίνεται καλά:


Μέσα στο "X" και στο "3", το texture είναι ένα πλεκτό, κάτι σαν αυτό που θα έκανε η γιαγιά μου κι η γιαγιά σου για να στολίζει το τραπεζάκι της τηλεόρασης.

Το θέμα είναι, γιατί έβαλαν πλεκτό; Το βρώμικο μυαλό μου, φυσικά, θυμήθηκε το σχετικό ρητό: «Αν η μαλακία ήταν εργόχειρο... θα είχες κάνει την προίκα σου.»

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Time flies like an arrow…

…but fruit flies like a banana.

Σήμερα η Νικολέτα, κόρη των φίλων μου Βάνας και Weine, κλείνει τα 18. Τι λες τώρα. Πότε πέρασαν 18 χρόνια;

Σκηνή 1: είμαι στο σπίτι της μαμάς-Σούλας (μαμά της Βάνας), και παίζω τάβλι με τον «ψηλό-ξανθό-χαζό-Σουηδό» Weine (η γνωριμία της Βάνας και του Weine είναι μια πολύ ωραία ιστορία, αλλά δεν είναι του παρόντος). Ο Weine, ταξιδιωτικός πράκτορας επί χρόνια ανά τη Μεσόγειο και έχοντας παίξει παντού, είναι τρελός ταβλαδόρος. Δεν θυμάμαι το σκορ, αλλά το πιο πιθανό είναι να με έσκιζε. Ξαφνικά, έρχεται στο σαλόνι η κυρία Σούλα και λέει: «Weine, έσπασαν τα νερά της Βάνας!» Ο Weine, αντιλαμβάνεται ότι κάποιος του μιλάει, αλλά δεν δίνει προσοχή καθώς το παιχνίδι ήταν σε κρίσιμο σημείο, οπότε σηκώνει το δάκτυλο και λέει: «Μισό λεπτό!»

Σκηνή 2: κοντά δύο χρόνια μετά, διακοπές στον Προυσό (χωριό του κυρ-Νίκου, μπαμπά της Βάνας). Εγώ ξαπλωμένος σε ράντζο έξω στην αυλή, διαβάζω βιβλίο, ενώ η μικρή Νικολέτα χοροπηδάει επάνω στην κοιλιά μου. (Διάβαζα την «Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι», και το αναφέρω μόνο και μόνο επειδή μετά σχολιάζαμε την «Αβάσταχτη βαρύτητα της Νικολέτας»). Τότε λέγαμε με τη Βάνα πως 20 χρόνια είναι μια τέλεια διαφορά ηλικίας μεταξύ άντρα και γυναίκας («μια γυναίκα με μέλλον χρειάζεται έναν άντρα με παρελθόν»), και κανονίζαμε προικοσύμφωνα κτλ, αλλά έχουμε χρόνια να μιλήσουμε για το θέμα και δεν έχω υπόψη μου αν η ίδια η Νικολέτα έχει τυχόν αντιρρήσεις στο θέμα, όντας εγώ παντρεμένος με παιδιά και άλλες τέτοιες μικρολεπτομέρειες.

Δηλαδή, θα ξυπνήσω ένα πρωί και ο Αλέξανδρος και ο Μενέλαος θα είναι κοτζάμ άντρες, και θα τσακωνόμαστε, θα χτυπούν την πόρτα δυνατά που ο πατέρας τους δεν τα καταλαβαίνει, θα χώνουν και καμιά βρισιά, θα σηκώνονται και θα φεύγουν… Στα διάλα, κωλόπαιδα, πάω να τα δείρω προληπτικά όσο προλαβαίνω ακόμα.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Boys, boys, boys

Τι ωραία που είναι να έχεις μικρά παιδιά… ωραία ηλικία, χαριτωμένες ατάκες κλπ κλπ.

Πας και τους παίρνεις από τον παιδικό σταθμό. Παρότι φαγωμένοι εκεί, ο μικρός —μπιαφράκι στην νοοτροπία από γεννησιμιού του— πεινάει κι άλλο και τρώει μαζί σου, ο μεγάλος λέει «δεν θα φάω τώρα, θα φάω το απόγευμα».

Μετά, επειδή ήταν καλά παιδιά, δεν τους βάζεις απευθείας να κοιμηθούν στο κρεβάτι τους, αλλά τους αφήνεις να δουν λίγο παιδικά από ΕΤ1 πρώτα, και κάθεσαι λίγο μαζί τους στον καναπέ.

Τι ωραία σκηνή. Εσύ στο κέντρο του καναπέ, οι μικροί εκατέρωθεν με τα κεφάλια τους σε μαξιλάρια, και ακουμπάνε τα πόδια τους επάνω στα δικά σου.

Πολύ ωραία σκηνή, πολύ γλυκιά, πολύ ειδυλλιακή.

Δεν είναι απλώς παιδιά· είναι αγόρια.

Ακουμπάνε τα πόδια τους στα δικά σου.

Τα πόδια τους με τις κάλτσες.

Τις ιδρωμένες κάλτσες.



Με το που έβγαλα το κεφάλι μου στην επιφάνεια, βρήκα μια πρόφαση να πάω να κάτσω στην κουζίνα. Επέστρεψα λίγο πιο μετά, ανανεωμένος, για να τους βάλω να ξαπλώσουν.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Interpretations

Καθόμουν παρέα με τα παιδιά που ξάπλωσαν, και κάποια στιγμή ο Μενέλαος λέει: «Μπαμπά, θα πεις τη μύγα;» (βλέπε «Μύθοι για την εποχή μας, τελευταία ιστορία).
Ξεκινάω να τη λέω, και σύντομα με διακόπτει ο Μενέλαος.
«Μενέλαε, θες να σταματήσω να λέω το παραμύθι;»
«Ναι.»
Σταματάω, με ρωτάει κάτι, του απαντάω, και συνεχίζουμε παίζοντας «ταιριάζει-ταιριάζει» παρέα με τον Αλέξανδρο (λέω τρία πράγματα, και ο παίκτης διαλέγει δύο που ταιριάζουν περισσότερο μεταξύ τους). Κάποια στιγμή, ο Μενέλαος θυμάται και λέει:
«Μπαμπά, σου είπα να πεις τη μύγα!»
«Ναι, αλλά μου είπες μετά να σταματήσω και σταμάτησα. Δεν ξαναρχίζω τώρα.»
Τον πιάνει το παράπονο, οπότε προσφέρεται ο Αλέξανδρος να του πει τη μύγα. Τη λέει όπως τη θυμόταν, αλλά το κλου της βραδιάς ήταν όταν έφτασε στο τέλος:

«Ηθικό δίδαγμα: δεν υπάρχουν διδάγματα στα παραμύθια.»

Κόντεψα να κατουρηθώ.

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Frictionary Lemmata

Εμείς οι προγραμματιστές έχουμε την ανάλυση και τη σύνθεση στο αίμα μας. Σπάμε τα πάντα σε κομματάκια (building blocks) ή χρησιμοποιούμε τα έτοιμα για να φέρουμε εις πέρας το όποιο έργο μας. Ένας ΠΠ (κατά το ΠΟ των Τεσσάρων Τροχών :) επίσης είναι χειριστής άνω του μετρίου της γλώσσας του¹ και κάνει εύκολα λογοπαίγνια. Ίσως γι' αυτό και αστεία τύπου «φαγκρί-φαμπέζ» μού είναι προφανή και άρα όχι τόσο πρωτότυπα όσο φαίνονται σε άλλους (δεν θέλω να το παίξω έξυπνος, ούτε να μειώσω του πώς-τον-λεν συγγραφέα του παρά πέντε· απλώς παραθέτω ένα γεγονός).

Είχα την εντύπωση πως είχα θίξει το θέμα παλαιότερα, αλλά μάλλον λανθασμένα. Τέλος πάντων. Πριν πολλά χρόνια, είχαμε κάτσει με τον καλό μου φίλο Αργύρη και είχαμε φτιάξει χιουμοριστικούς νεολογισμούς. Υποτίθεται θα φτιάχναμε ένα λεξικό, αλλά ποτέ δεν το κάναμε. Αργότερα διαπιστώσαμε πως πολλοί είχαν κάνει κάτι αντίστοιχο (βλέπε το από 1983 π.χ. The meaning of Liff από DNA, ή και κάποιες νεότερες ελληνικές προσπάθειες), που σήμαινε πως το πρότζεκτ, πλέον, έχει πεθάνει.

Κάποια στιγμή θα γράψω κάποια λήμματα που είχαμε γράψει τότε (γιατί γαμώτο συνεχίζω να έχω την εντύπωση πως τα έχω γράψει κάπου; π.χ. τα ρήματα «εύδομαι» και «έβδομαι», το «βαφέψημα» κλπ), αλλά μέχρι τότε θέλω να αφήσω κληρονομιά στους ελληνόφωνους τα ακόλουθα δύο λήμματα, εκ των οποίων το ένα το σχημάτισα εδώ στο βλογ, το άλλο κάπου αλλού:

* πληβειοψηφία
Ο λαουτζίκος. Υπερτερεί αριθμητικά, αλλά δεν μετράει πραγματικά η γνώμη του.

* γκουγκλάβα
Η πηγή κάθε απάντησης με αυτοσχεδιασμό κατόπιν αναζήτησης στο Google. Π.χ. όταν κάποιος ρωτάει «ρε παιδιά, πώς μεταφράζεται το "Tibial Spine Avulsion Fracture";» και εσύ, παρότι δεν είσαι γιατρός, το ψάχνεις λίγο στο google, δεν βρίσκεις σαφή απάντηση αλλά όπως και να έχει το παίζεις έξυπνος λέγοντας πως σημαίνει «κνημιαίο αποσπαστικό κάταγμα»· το κατέβασες από τη γκουγκλάβα σου.

¹ ας πούμε, δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ έναν έλληνα προγραμματιστή που είναι ανορθόγραφος, επειδή διακρίνω μια ένδειξη πως η οκνηρία του (απαραίτητο προγραμματιστικό προσόν κατά τον Larry Wall) αποβαίνει σε βάρος της ακριβολογίας του. Αλλά αυτό είναι δικό μου κουσούρι.

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Color Me Mad

Προέρχομαι από δύο τρελές οικογένειες, η κάθε μια με το δικό της είδος (και εύρος…) παλαβομάρας. Με αφορμή το μνημόσυνο της πρόσφατης συγγενικής απώλειας, είδα πάλι συγγενείς που έχουμε καταλήξει να βρισκόμαστε μόνο σε σχετικά με εκκλησίες γεγονότα, και θυμήθηκα μια παλιά ιστορία· δεν ξέρω αν και κατά πόσο είναι διδακτική.

Έχω μια τρελή εξαδέλφη και τρελή θεία (η μάνα της εξαδέλφης). Ο θείος μου, Θεός σ'χωρέσ'τον αδελφός του πατέρα μου, είχε κι αυτός την παλαβομάρα του. Είχαν ένα παντοπωλείο κάπου κοντά στο Χίλτον, και κάποια μέρα (τέλη δεκαετίας του '70; Αρχές του '80; Θα σας γελάσω), Τετάρτη νομίζω, ενώ θα έπρεπε να έχει επιστρέψει στο σπίτι, είχε αργήσει πολύ. Η θεία μου άρχισε τα τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους, «μήπως ξέρετε πού είναι ο Γιώργος;», και στη νιοστή προσπάθεια, βρέθηκε ο γνώστης: «Σήμερα παίζει ο Παναθηναϊκός μπάλα στην Ιταλία. Μάλλον θα πήγε να δει το παιχνίδι.»

Όντως είχε πάει Ιταλία.

Η θεία μου, την οποία πειράζω ρωτώντας την αν θυμάται από τα παιδικά της χρόνια να μου πει πώς ήταν η Ακρόπολη γιαπί, δηλώνει σαφώς: «Εμένα ο άντρας μου δεν ήταν βλάχος, αλλά Ελβετός.», αφενός για να διατηρεί ένα στάτους, αφετέρου επειδή ο θείος μου είχε πάει να δουλέψει μερικά χρόνια στη Γερμανία, και πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, για κάποιο λόγο πέρασε μερικά φεγγάρια από Ελβετία. Φαντάζομαι αυτομάτως πήρε και την υπηκοότητα.

Η ξαδέλφη μου, από την άλλη —που κάθε φορά που βάφεται με μνημονεύει (βρίζει) επειδή όταν ήμαστε μικρά παιδιά της είχα κάνει ένα σημάδι στο μάτι και έτσι δεν κάθεται καλά το μολύβι— πρέπει να είναι 29 ετών εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Κάποτε ήταν 11 μήνες μικρότερή μου, αλλά για τις γυναίκες που τρέχει πολύ γρήγορα το μυαλό τους, όπως φαντάζεστε, ο χρόνος περνάει πιο αργά· έτσι έχουμε καταλήξει να έχουμε κοντά 10 χρόνια διαφορά. Εγώ δυστυχώς είμαι βλάκας και απλό ανθρωπάκι, οπότε γερνάω με τους ρυθμούς της πληβειοψηφίας.

Η ξαδέλφη μου, λοιπόν, είχε μια ανήσυχη εφηβεία. Καλά, κι εγώ είχα, αλλά εγώ ήμουν αγόρι, ντάξ; Τέλος πάντων, ο θείος μου ο Γιώργος είχε πεθάνει από το '86, όταν η κόρη του ήταν 13, και οι συνεπακόλουθες δυσκολίες μεταξύ αλλοπρόσαλλης μάνας και έφηβης κόρης γιγαντώθηκαν. Η εν λόγω έφηβη κόρη, για παράδειγμα, είχε καλέσει την αστυνομία να την πάει σπίτι της μια νύχτα, μετά από διασκέδαση, που δεν είχε λεφτά να πάρει ταξί (και όντως την πήγε περιπολικό στο σπίτι… παρότι μέχρι σήμερα διατηρεί καθαρό ποινικό μητρώο).

Οι καβγάδες μεταξύ θείας και εξαδέλφης ήταν ομηρικοί (έστω: αφαιρέστε αίμα και προσθέστε αθυροστομία). Μόνο ένα κοινό είχαν, την ωραιοπάθεια. Για παράδειγμα, σε μια καβγαδική συνεδρία όπου ήμουν παρών, η εξαδέλφη ετοιμαζόταν να βγει βόλτα (με άγνωστη ώρα επιστροφής, ως συνήθως). Η θεία μου παρατηρούσε και σχολίαζε δυσμενώς τις ενδυματικές επιλογές της κόρης της («Πάλι με τα βυζιά έξω θα βγεις;», «Αυτό είναι φούστα ή ζώνη;» κλπ). Η κόρη της έδινε εμπρηστικές απαντήσεις, και καθώς πλησιάζαμε ένα κρεσέντο, ξαφνικά η εξαδέλφη μου ρώτησε: «Να βάλω αυτό το πάνω με τη φούστα;», και ο διαιτητής σφύριξε ημίχρονο.

Η θεία μου, πολύ πιο ήρεμα, εξήγησε: «Όχι, δεν πάει αυτό.» Έψαξαν μαζί στη ντουλάπα, και μαζί κατέληξαν στο τελικό σύνολο, που ήταν πολύ πιο αποκαλυπτικό από τα ήδη δοκιμασμένα. Καθώς καμάρωναν το κοινό τους έργο στον καθρέφτη, το ημίχρονο τελείωσε και η θεία μου σχολίασε: «…αλλά τέτοια πουτάνα που είσαι, τέτοια φοράς!»

Το ότι ο μικρός Χρήστος Γεωργίου (είπαμε, εγώ είμαι ο μεσαίος) μεγάλωσε σε αυτό το περιβάλλον και κατάφερε να επιβιώσει, είναι ένα από τα μυστήρια της επιστήμης. Ένα άλλο μυστήριο της φύσης που έχω αναφέρει παλαιότερα, όπως καταλαβαίνετε έχει λυθεί.

Τι μάθαμε σήμερα;

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Contras

Πριν βγούμε για απογευματινή βόλτα με το αμάξι γύρω από το Ολυμπιακό Στάδιο¹ (κατόπιν αιτήσεως του Μενέλαου), ετοιμάζω το Μενέλαο (σώβρακο, σορτσάκι κλπ) φορώντας ένα μπλουζάκι με macedonia-is-greek θέμα και πνεύμα.

Ο Μενέλαος με ρωτάει: «Ποιοθ είναι αυτόθ;»
«Αυτός, παιδί μου, είναι ο Μέγας Αλέξανδρος.»
«Όχι… αυτόθ… είναι… ο Μέγαθ Μενέλαοθ.»

Υποκλίνομαι. Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μου, ελπίζω να θεωρούν πως είμαι με το μέρος τους (και προφανώς αναφέρομαι στο δικό μου συμφέρον). Από τη στιγμή που το συνειδητοποίησα αυτό, ο βαθμός δυσκολίας γονέα ανέβηκε ένα κλικ.

¹ Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έχουν ακούσει τα παιδιά όταν σχολιάζω την Αγορά, τη χρησιμότητά της και το κόστος της (πάντως δεν βρίζω πέρα από το χαρακτηρισμό «μια βλακεία και μισή». Ναι, γνωρίζω τις ευφυείς αρχιτεκτονικές ιδέες και περί προσανατολισμού και περί αξιοποίησης του υλικού, αλλά χέστε με.)

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Solitary Instincts

Δεν εξελίσσεται μόνο η τεχνολογία και η νοημοσύνη του ανθρώπινου είδους· αν νομίζετε πως τα μόνα ένστικτα που σας διακατέχουν είναι τα προαιώνια (πείνα, αναπαραγωγή, φόβος κλπ), κάνετε μέγα λάθος. Το είδα με τα μάτια μου χθες το βράδυ.

Πριν πάει για ύπνο, ο Αλέξανδρος πέρασε και με είδε να παίζω κάποιο solitaire, που είχα ανοίξει για να ξεσκάσω λίγο. Ζήτησε να παίξει κι εκείνος, οπότε έψαξα να βρω μια πασιέντζα που να μπορεί να παίξει ένα 4+χρονο παιδί. Του έβαλα την πασιέντζα Ρολόι, όπου τραβάς από τη μέση και τα μοιράζεις όπως σε ένα ρολόι, με τους ρηγάδες στη μέση.

Λίγο μετά, πέρασε και ο Μενέλαος και έκατσε όρθιος από δίπλα. Όταν ο Αλέξανδρος με ρώτησε «μπαμπά, πού να βάλω το δύο;», πετάχτηκε ο Μενέλαος «εκεί!»
«Πού εκεί;» λέει ο Αλέξανδρος.
Πάει να κουνήσει το ποντίκι ο μικρός την ώρα που το κρατάει ο μεγάλος, κι εκείνος του τσιρίζει «ΜΗ!». Τραβάει τότε μια καρέκλα ο μικρός, ανεβαίνει επάνω και δείχνει του μεγάλου (σωστά) πού να βάλει το δύο: πάνω σε ένα άλλο ήδη υπάρχον.

Κάτι σαν την υποσημείωση σε μια παλαιότερη ανάρτησή μου… το σύγχρονο ένστικτο του «εκεί-μπαίνει-το-χαρτί-ρε-ηλίθιε-καλά-τόση-ώρα-δεν-το-βλέπεις-κι-εγώ-που-ήρθα-τώρα-το-είδα-αμέσως»…

Σήμερα το πρωί πέρασε ο παππούς Θανάσης και τους πήρε για βόλτα. Εγώ έκατσα σπίτι, μπας και κάνω και καμία δουλειά στον υπολογιστή. Λίγη ώρα πριν την τυπική επιστροφή για μεσημεριανό, ο πατέρας μου με παίρνει τηλέφωνο να μου πει: «θέλουν να φάνε κουλούρι, να τους πάρω;» «Να τους πάρεις, αλλά να το φάνε αφού φάνε το φαγητό.» Ο πατέρας μου τους μεταφέρει την απάντηση, και ανάμεσα στις άλλες γοερές διαμαρτυρίες, ακούγεται ο Αλέξανδρος: «Αν ήμουν με τον παππού Μενέλαο, τώρα θα έτρωγα κουλούρι.»

Με τα πολλά ήρθαν, και κατέστρωσα επιτόπου ένα νομοσχέδιο: όσο ποσοστό φαγητού φας, τόσο ποσοστό κουλουριού θα φας. Ο Μενέλαος (γνωστός πεινάλας) σχεδόν τελείωσε το φαγητό, οπότε και σχεδόν έφαγε το κουλούρι (μείον πατρική παρακράτηση… αλλά ορκίζομαι στην ομορφιά μου πως έφαγα το ποσοστό που δικαίως δεν θα έτρωγε!). Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να μαζέψει το υπόλοιπο φαγητό σε μια άκρη, αλλά όταν επαναφέραμε το ύψος στην αρχική του κατάσταση, διαπιστώσαμε πως είχε φάει μόνο το μισό. Του έκοψα μισό κουλούρι το οποίο και άρχισε να τρώει. Δεν παρακράτησα τίποτα για να βοηθήσω το λαό στις δύσκολες εποχές όπου ζούμε.

Αρχίζω το λογύδριο: «δουλειά εμένα και της μαμάς και των παππούδων και των γιαγιάδων είναι να μεγαλώσετε και να είστε έξυπνοι και καλοί και γεροί. Καλό το κουλούρι, αλλά όλα τα θρεπτικά συστατικά είναι στο φαγητό, γι' αυτό και—»

Την ώρα που του έλεγα αυτά, είχε σηκώσει το ποτήρι νερό και έπινε. Σταμάτησε να πίνει για να μου πει «δεν θα συζητήσουμε τώρα, γιατί πίνω νερό.»

Σηκώνομαι όρθιος και γυρνάω από την άλλη για να συγκρατήσω τυχόν γέλιο. Κατεβάζει το ποτήρι ο Αλέξανδρος και λέει: «Έλα, πες μου, ήπια νερό.»

Δεν μας χέζεις ρε ένα-μύριο-ανά-προσφώνηση, λέω εγώ… :)

Και υστερόγραφο (για εσωτερική κατανάλωση): μου λέει ο Αλέξανδρος να πάρει τηλέφωνο τον παππού Μενέλαο. Βρίσκω τον αριθμό, δίνω το ασύρματο στον Αλέξανδρο, βάζει ανοικτή ακρόαση, αρχίζει να μιλάει με τον παππού. Όταν κάποια στιγμή του λέει ο παππούς «Κλείσε, καμάρι μου, θα σε πάρω τηλέφωνο και το απόγευμα», ο Αλέξανδρος σχολίασε: «Ναι, το ξέρω.»

Και δεύτερο υστερόγραφο, επιβεβαιώνοντας μια ανάρτηση από τον Άρχοντα των Μηνυμάτων: ο Αλέξανδρος στο σαλόνι μίλησε και με τη γιαγιά Αλεξάνδρα (πάντα στην αγαπημένη του ανοικτή ακρόαση :), που τον ενημέρωσε πως του πήρε (και εκείνη) Καραγκιόζη που κουνιέται. Όταν μου έφερε το τηλέφωνο στην κουζίνα, μου λέει: «Όταν ξυπνήσουμε το απόγευμα, πάμε στη γιαγιά Αλεξάνδρα;» «Μπα! Πώς και σου ήρθε η επιθυμία;» «Έτσι… απλά, να τη δούμε…» κουνώντας ανέμελα το χέρι του.

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Snippets

Είμαι ξαπλωμένος στο μεγάλο κρεβάτι εδώ στις ημιδιακοπές, απόγευμα, και ο Μενέλαος κοιμάται δίπλα μου. Κάποια στιγμή, το μπογαλάκι σαλεύει. Πατάω παύση σε αυτό που έβλεπα και γυρνάω να τον κοιτάξω. Έχει ανοιχτά τα μάτια.

«Ξύπνησες;»
«Ναι.»
Ο Αλέξανδρος ακούγεται ξύπνιος μέσα στο σαλόνι.
«Είσαι έτοιμος να πάμε μέσα;» ρωτάω τον Μενέλαο.
«Ναι.»
Σηκώνομαι. Ο Μενέλαος παραμένει ξαπλωμένος.
«Θέλεις να σε πάρω αγκαλιά;»
«Ναι.»
«Το ήξερα ότι θα το πεις αυτό.»

Τον παίρνω αγκαλιά και πάμε μέσα.

Ετοιμαζόμαστε με την Αθανασία να πάμε supermarket. Ο Αλέξανδρος ξεσπάει σε κλάματα. Τον ηρεμούμε λίγο, τον καλοπιάνει κι η γιαγιά, σταματάει.
Γυρνάμε από το supermarket, πιάνω λίγο παράμερα τον Αλέξανδρο:

«Τι σε έπιασε πριν και έκλαιγες, αγάπη μου;»
«Ήθελα να με πάρετε αγκαλιά.»
«Και γιατί δεν μας το ζήτησες; Πότε ζήτησες αγκαλιά και δεν σε πήραμε;»
«Ήθελα να με πάρετε αγκαλιά χωρίς να σας το ζητήσω εγώ. Είστε μεγάλοι εσείς.»

Η Αθανασία ετοιμάζει γάλατα, και ζητάει από το Μενέλαο να της φέρει γάλα από το ψυγείο. Εκείνος υπακούει, και μετά κάθεται με το ψυγείο ανοιχτό και χαζεύει τα περιεχόμενα.

«Κλείσε το ψυγείο, Μενέλαε!»

Ο Μενέλαος ρίχνει μια τελευταία ματιά, κουνάει το χέρι του σε αποχαιρετισμό και λέει (στα περιεχόμενα) : «Γεια θαθ.»

Ακολουθεί πρακτικός μίνι-οδηγός πώς να κάνεις ένα 33μηνο παιδί να πάθει παράκρουση.
Βάζεις ένα cd με παιδικά τραγούδια να παίζει, για παράδειγμα το «αχ κουνελάκι». Την ώρα που εκστασιασμένος ο μικρός προσπαθεί να τραγουδήσει φάλτσα, στήνεσαι μπροστά του και αρχίζεις να λικνίζεσαι (με παλαμάκια κι απ' όλα) λες κι ακούς το “Just an illusion” των Imagination.
«Μη το κάνειθ αυτό! Θου είπα εγώ να χορέπθειθ;» στριγγλίζει ο μικρός αρχίζοντας να σε κυνηγάει τριγύρω.

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Missing

(Οι τίτλοι των αναρτήσεών μου είναι στα Αγγλικά, επειδή όταν είναι στα ελληνικά το Blogger κρατάει μόνο έναν αριθμό στο URL.)

Στις 2:30 τα ξημερώματα πέθανε ένας ξάδελφός μου, ο μεγάλος Χρήστος Γεωργίου από τους τρεις που είμαστε. Ήταν 53, αλλά είχε τυραννιστεί πολύ από διαβήτη και άλλα προβλήματα. Πρόσφατα πέρασε και άλλες περιπέτειες υγείας, οπότε ήταν περίπου αναμενόμενο.

Όπως και να έχει, στενοχωρήθηκα, επειδή ήταν από τα παραδείγματα της φράσης «ο Θεός παίρνει τους καλούς». Άνθρωπος με πολύ χιούμορ και αρκετή δύναμη, που μόνο τώρα πρόσφατα φάνηκε να τον εγκαταλείπει.

Ο Αλέξανδρος με είδε δακρυσμένο, και ήρθε να με ρωτήσει τι έγινε.

«Είμαι στεναχωρημένος, παιδί μου.»
«Γιατί;»
«Θυμάσαι τον Χρήστο της θείας Πέρσας, που έχουμε πάει επίσκεψη στο σπίτι του;»
«Τον θυμάμαι, ναι.»
«Πέθανε, αγάπη μου.»
«Γιατί πέθανε;»
«Επειδή ήταν άρρωστη η καρδιά του, και κάποια στιγμή σταμάτησε να χτυπάει.»
«Κι εγώ στεναχωριέμαι», είπε ο Αλέξανδρος, αν και νομίζω πως το έλεγε περισσότερο για να συμπαρασταθεί σε κάτι που μπορεί να μη καταλαβαίνει πλήρως, αλλά το βιώνει ένας από τους γονείς του. «Εμείς όμως είμαστε ζωντανοί, δεν χαιρόμαστε γι' αυτό;»
«Χαιρόμαστε, αγάπη μου, χαιρόμαστε» του είπα και τον έσφιξα περισσότερο στην αγκαλιά μου, αρκετά εντυπωσιασμένος από τη ρήση του.

Το είπα τηλεφωνικά και στην Αθανασία (είμαστε ημιδιακοπές εγώ και τα παιδιά στη μάνα μου κάπου ανάμεσα σε Κερατέα και Λαύριο, και όχι, δεν είχαμε πρόβλημα από πυρκαϊά), που απ' ό,τι κατάλαβα, είχε αντίρρηση στην ιδέα της ανακοίνωσης του θανάτου σε ένα μικρό παιδί. Δεν ξέρω αν έκανα το σωστό, ούτε καν αν υπάρχει «σωστό» και «λάθος» σε αυτό το θέμα. Αναπόφευκτα ο μικρός έχει γνωρίσει έμμεσα την έννοια του θανάτου από όλες αυτές τις ιστορίες που έχει ακούσει και έχει δει, είτε σε παραμύθια είτε στην τηλεόραση· προφανώς εκεί είναι κάτι πολύ πιο ανώδυνο. Πιστεύω, όμως, πως δεν θα έχει κέρδος αν ζει μέσα σε ένα προστατευμένο κέλυφος, όπου δεν υπάρχει θάνατος, δυστυχία ή —ακόμα— ρουτίνα. Αλλά, όπως είπα, δεν ξέρω, παρά μόνο πως δεν θα του δώσει τη σημασία που δίνουμε εμείς στο θάνατο· ήδη στο ένα λεπτό μετά χοροπήδαγε πάλι παρέα με τον αδελφό του… ζώντας, όπως πρέπει.

Please hold

Συνειδητοποίησα πως, από τη στιγμή που έγινα γονέας, η ζωή μου μετατράπηκε σε μια ατέλειωτη αναμονή. Δεν αφορά μόνο εμένα, είναι γενικότερο φαινόμενο και ισχύει για όλους τους γονείς. Συγκεκριμένα:

—αρχικό στάδιο: περιμένεις να ξυπνήσουν για να φάνε, να τα αλλάξεις κτλ.
—δεύτερο στάδιο: περιμένεις να κοιμηθούν, μπας και προλάβεις να κάνεις οτιδήποτε
—τρίτο στάδιο: περιμένεις να γυρίσουν σπίτι
—τέταρτο στάδιο: περιμένεις να σε πάρουν κάνα τηλέφωνο
—πέμπτο στάδιο: περιμένεις να σου κάνουν εγγόνια
—τελικό στάδιο: περιμένεις να σου φέρουν τα εγγόνια.

Απιστεύτου και Φρίκης γωνία.

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Αναμενόμενο

Τα ακόλουθα μουσικά κομμάτια έχουν ένα κοινό σημείο:

Είναι τα τραγούδια που μου έχει ζητήσει ο Αλέξανδρος να τα έχω γιατί του αρέσουν και θέλει να τα ακούει. Του αρέσει προφανώς η Macdonald. Το Say It δεν του αρέσει και τόσο πια, αλλά το γουστάρει τρελά ο Μενέλαος (ο οποίος τον πρώτο καιρό, κάθε φορά που τελείωνε το ρεφρέν, ρώταγε: «θα βάλεις το σεσεσεσεσε;») Το Waves το γουστάρουμε και οι τρεις («Μπαμπά, μ' αρέσει αυτό το τραγούδι», «Κι εμένα μ' αρέσει, μπαμπά», «Εγώ το είπα πρώτος!», «Όχι, εγώ!» κλπ)

Το γεγονός ότι επηρεάζονται από το τι μουσική τυχαίνει να ακούω στο ραδιόφωνο δεν νομίζω πως θα επηρεάσει τη μετέπειτα ζωή τους. Ο μουνείλωτας έφηβος ροκάς δεν ντρέπεται να το γυρίσει στο σκυλάδικο, άμα λάχει, αν πρόκειται να πηδήξει. (Εγώ το 'παιζα «εκ πεποιθήσεως», γι' αυτό και άργησα να πηδήξω :)

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Video Updates: σπιτική διασκέδαση και σταδιοδρομία

Εύκολο, γρήγορο, οικονομικό παιχνίδι που μπορείτε να παίξετε στο σπίτι: δένετε ένα λάστιχο στη μια άκρη και πηγαίνετε στην άλλη μεριά του σπιτιού. Βαρετό; Νομίζετε! Τα παιδιά ξετρελαίνονται (και οι μανάδες τρελαίνονται).



Αναζητούμε σύλλογο για εκπαίδευση ανερχόμενων ταλέντων σε ακριβοπληρωμένα αθλήματα. Δεχόμαστε μόνο σοβαρές προτάσεις, κατά προτίμηση από ομάδες του NBA:



Όπως έχω κατά καιρούς επαναλάβει, το μεγάλο παιδί θα είναι αθληταράς τη μέρα και τραγουδισταράς τη νύχτα, με σκοπό πάντα τη μεγιστοποίηση των εισροών. Συζητήσαμε σοβαρά για το τι μουσικό όργανο θα μάθει πρώτο, με εξαίρεση τα προφανή σφυρίχτρα και τρίγωνο (μεταπτυχιακό στο cow bell). Για οικονομικούς και αντικονφορμιστικούς λόγους, απορρίψαμε το πιάνο, οπότε καταλήξαμε σε άλλο αναγνωρισμένο μουσικό όργανο, προφανώς προσανατολισμένο προς το Rock:

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Τις επιτροπές μου γαμώ

Ήθελα να ήξερα ποιος και υπό ποίες συνθήκες είπε πως ο χαρακτήρας U+00B7 (middle dot, μέση τελεία) είναι εναλλάξιμος (και προτιμητέος!) με τον U+0387 (greek ano teleia, άνω τελεία).

Καταλαβαίνω πως η χρήση της άνω τελείας φθίνει, αλλά ανάθεμα· η «άνω τελεία» είναι η άνω τελεία της άνω και κάτω τελείας.

Αντιπαραθέσεις:

:·:·:·:·: (με το χαρακτήρα της άνω τελείας)

:·:·:·:·: (με το χαρακτήρα middle dot)

Αυτά τα δύο πρέπει να είναι διαφορετικά. Δυστυχώς, σε πολλά fonts, δεν είναι. Ειδικά σε open fonts όπου μπορείς να επέμβεις ή να αναφέρεις προβλήματα (όπως π.χ. στο FreeFont), χρειάζεται συζήτηση για να καταλάβει ο άλλος τι εννοείς και αν είναι σωστό αυτό που λες.

Όπως είπα και πριν, ανάθεμα· ανάθεμα.

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Imaginary friends

Στο Farscape, κατόπιν επέμβασης του κακούργου Scorpius στο κεφάλι του ήρωα Chrichton, ο ήρωας απέκτησε έναν φανταστικό κάτοικο στο κεφάλι του, ο οποίος ήταν φτυστός ο Scorpius. Πολλά και διάφορα έγιναν στο κεφάλι του ήρωα, και συχνά πολλές σκηνές συζητήσεων μεταξύ τους έγιναν ως αναπαραγωγή σκηνών ταινιών που είχε αγαπήσει ο γήινος Chrichton.

Φυσικά, η φανταστική ρέπλικα του κακούργου έπρεπε να έχει κάποιο όνομα, και ο ήρωας τη βάφτισε Harvey. Ψάχνοντάς το, είδα πως είναι προς τιμήν της ομώνυμης ταινίας, που την εντόπισα και την είδα· πιστέψτε με, χαίρομαι πολύ που την είδα, και αξίζει κι εσείς να τη δείτε.

Χθες το απόγευμα πήραμε τον Αλέξανδρο εγώ κι η Αθανασία και πήγαμε στην πρώτη του κινηματογραφική προβολή: Toy Story 3. Πέρασε πάρα πολύ καλά και ενθουσιάστηκε. Κι εμείς το ίδιο, βέβαια. Γέλαγε στα σωστά σημεία (δεν μας ντρόπιασε δηλαδή ;) και γενικώς τα έβγαλε πέρα με ελάχιστες ερωτήσεις (που του απαντούσε με υπομονή η Αθανασία). Χαριτωμένο ευτράπελο ήταν όταν κάποια στιγμή ο Αλέξανδρος, εντός της αίθουσας, με ρώτησε αν θα την κατεβάσω να την έχουμε. Εχμ.

Ερώτηση: ο κακός Λότσο είχε τη φωνή του Δημήτρη Πιατά;

Από την άλλη, ο Μενέλαος αρχίζει και περνάει τα πολύ ζόρικα στάδια ταυτοποίησης του εαυτού του, και τείνει να συμπεριφέρεται απερίγραπτα ως αναρχοαυτόνομος-σηκώνω μπαϊράκι-τα κάνω όλα και δεν με αγγίζει κανένας σας. Όταν του λέω «όχι, δεν θα γίνει αυτό επειδή έκανες το τάδε κακό και θύμωσα», μου ανοίγει συζήτηση «δεν θύμωσες πολύ… θύμωσες λίγο…».

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Στιγμές για χαμόγελο

Ο μικρός Μενέλαος είναι μεγάλη μούρη. Έχει ήδη τσιμπήσει μερικές ατάκες που, δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εγώ την καταβρίσκω όταν τις ακούω από τριανταδυάμηνο, δεν πα' να 'ναι μιμητικά αντανακλαστικά.

Στο δωμάτιό τους, τον έχω φωνάξει για να τον αλλάξω. Ανεβαίνει στο βοηθητικό κρεβάτι (το παλιό κανονικό μου κρεβάτι όσο ήμουν ανύπαντρος) και του λέω:

Χ: Να κάτσεις ήσυχος. Μη χοροπηδάς, όπως έκανες το πρωί.
Μ: Αποκλείεται!

Τώρα το βραδάκι, στην κουζίνα κάτι έψαχνα στο λάπτοπ και όντας μεταξύ σαρανταπέντε παραθύρων, μου έμενε πολύ λίγος επεξεργαστικός χρόνος για τα τριγύρω. Ο Μενέλαος τρώει το φρεσκοψημένο κέικ της μαμάς Αθανασίας, και μου λέει κάποια στιγμή:

Μ: Πού είναι η μαμά; Μπαμπά; Πού είναι η μαμά;
Χ: (… τον ακούω αλλά πρέπει να βγω από το βούρκο μου, και δεν του απαντώ …)
Μ: Μπαμπά; Μπαμπά; …Δε μου μιλάς;

Άσχετη στιγμή, ξαφνικό ντου στην κουζίνα:

Μ: Μπαμπά, μ' αγαπάς πάρα πολύ;
Χ: Σ' αγαπάω πάρα πολύ, παιδί μου.
(Φεύγει ικανοποιημένος)

Πιο πριν, την ώρα που είναι να ξαπλώσουν. Η Αθανασία φωνάζει το Μενέλαο να τον αλλάξει, αλλά εκείνος κωλυσιεργεί δια της μεθόδου «Θέλω το μπαμπά.» Έρχεται στην κουζίνα.

Μ: Μπαμπά, μ' αλλάξεις;
Χ: Μενέλαε, σου είπα πως θα τελειώσω πρώτα κάτι, και μετά θα έρθω. Αν έρθω τώρα για να σε αλλάξω, δεν θα έρθω μετά. Αυτό θες;
Μ: Όχι.
Χ: Αν σε αλλάξει η μαμά, θα έρθω μετά. Εντάξει;
Μ: (mode επιβεβαίωσης) Μ' αλλάξει η μαμά, κι εσύ κάνεις για νονό Αργύρη, και μετά έρθεις. Εντάξει;
Χ: Εντάξει.
(Πάει μέσα να τον αλλάξει η μάνα του. Η σφήνα του νονού Αργύρη είναι επειδή τις προάλλες με είχε ρωτήσει τι κάνω και του είχα πει «στέλνω μήνυμα στο νονό Αργύρη».)

Γαμώτο, κι ένα άλλο καλό είπε πιο πριν την ώρα που έτρωγε το κέικ, αλλά το έχω ξεχάσει τώρα. Αν το θυμηθώ, θα το συμπληρώσω.

ΥΓ Α, ναι, το θυμήθηκα! Και ήταν το βασικότερο για αυτή την ανάρτηση.

Ήταν στη φάση που ήμουν απορροφημένος στον υπολογιστή. Τρώει κέικ, κι ανάμεσά μας το μπολάκι με τις φαγωμένες φράουλες και το μικρό μαχαιράκι με το οποίο έκοβα τα κοτσανάκια. Πιάνει το μαχαίρι και μου λέει:

Μ: Μπαμπά…
Χ: Άσε το μαχαίρι, είπαμε! (Του το παίρνω και ξαναγυρνάω στην οθόνη.)
Μ: (διαμαρτυρόμενος) Να σου δείξω!
Χ: Να μη μου δείξεις τίποτα, ρε… (ξανά κολλάω)
Μ: «Μενέλαε». … … Γιατί γελάς, μπαμπά;

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Θα γυρίσει ο τροχός.....Α! Γύρισε

Είμαι τόσο χαρούμενη αυτές τις μέρες και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Και επειδή ο Χρήστος είναι σεμνός και δε θα πει τίποτα, ανέλαβα να το κάνω εγώ. Πριν από μερικές ημέρες ανακοίνωσαν στον Χρήστο ότι παίρνει προαγωγή. Από απλός μεταφραστής σε ένα site επιτέλους έγινε moderator. Η ανακοίνωση έγινε από τους μετόχους του site σε μία λιτή αλλά συνάμα εγκάρδια εκδήλωση σε γνωστό cafe των Βριλλησίων. Στην εκδήλωση έρεε άφθονη όχι μπύρα αλλά Keiser.

Είμαι τόσο χαρούμενη γιατί τελικά θα πάρει το γραφείο που δικαιωματικά του ανήκει. Είναι στον πρώτο όροφο και έχει ένα μεγάλο παράθυρο από το οποίο φαίνεται μία μηλιά. Έχω παραγγείλει ήδη τα έπιπλα τα οποία είναι σχεδιασμένα από τον ξάδελφο του Καλατράβα. Ο μισθός απ' ό,τι καταλαβαίνετε είναι αστρονομικός αλλά εμάς δε μας νοιάζουν τα χρήματα γιατί σημασία δεν έχει η Ιθάκη αλλά η διαδρομή.

Εγώ βέβαια ως κλασσική γυναίκα έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι όπως μου αρμόζει. Έχω αρχίσει να πηγαίνω κομμωτήριο τρεις φορές την εβδομάδα και να κάνω μανικιούρ και πεντικιούρ σχεδόν κάθε μέρα. Έχω ήδη παραγγείλει φορέματα γνωστών σχεδιαστών από το Μιλάνο τα οποία και θα παραλάβω στο τέλος της εβδομάδας.Το σπίτι το οποίο αποφάσισα να αγοράσουμε είναι μία απλή μονοκατοικία στο Καπανδρίτι με οικόπεδο 10 στρεμμάτων το οποίο έχει πισίνα (εννοείται) και γήπεδο τένις (ξαναεννοείται).

Ο Χρήστος θα αγοράσει το αυτοκίνητο που τόσο πολύ ήθελε, ένα Honda S2000 και τα παιδιά θα πάνε σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Έχω βρει έναν καταπληκτικό κοντά στο νέο μας σπίτι. Θα πουλήσουμε το Hundai με το οποίο πηγαίνω στη δουλειά και θα αγοράσω ένα τζιπ (οι άλλες που δεν έχουν άντρα moderator είναι καλύτερες από μένα δηλαδή;).

Το σπουδαιότερο βέβαια το άφησα για το τέλος...Στο τέλος της εβδομάδας ανακοινώνω την παραίτησή μου. Δεν μπορεί η γυναίκα του moderator Χρήστου Γεωργίου να δουλεύει....

Κατά τα άλλα η ζωή μας θα κυλάει όπως κύλαγε όλα αυτά τα χρόνια, λιτά και απλά. Ο κύκλος μας βέβαια θα αλλάξει αλλά να ξέρετε ότι στο βάθος σάς αγαπάμε....

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Μενέλαος Σφουγγαράκης

Ήρθε ο πεθερός μου να πάρει βόλτα το Μενέλαο. Εγώ είμαι στην κουζίνα και κόβω φρούτα να πάρουν μαζί τους. Σποραδικά ακούω την κουβέντα από μέσα, και κάποια στιγμή ο παππούς λέει «Όχι, είμαστε άντρες, εμείς δεν έχουμε μωράκι μέσα μας», και του απαντάει ο μικρός: «Ο (…) έχει μωράκι μέσα του, εγώ δεν έχω.»
Τον φωνάζω να έρθει, και τον ρωτάω: «Ποιος είπες πως έχει μωράκι μέσα του;»

«Ο Χιμωνίδας… με το Σουζούκι.»
Ο Λεωνίδας ο κουμπάρος μας του το είπε, σε κάποια έξοδο πριν κάτι εβδομάδες.
«Βρε! Για πλάκα σού το είπε ο Λεωνίδας πως έχει μωράκι μέσα του!»

Στιγμιαίο βλέμμα δυσπιστίας. Τι να πρωτοπιστέψει το κακόμοιρο το παιδί…

Και μιας και το ανέφερα, σύντομο update στην ιστορία αγάπης μεταξύ του παππού Μενέλαου και του Αλέξανδρου:

Κάποιο απόγευμα, με ρωτάει ο παππούς: «Μήπως είδες το νερό του Αλέξανδρου;»

Πάω στο δωμάτιο, παίρνω το ποτήρι του Αλέξανδρου, το γεμίζω νερό στην κουζίνα και πάω στο σαλόνι όπου παππούς και εγγονός κάτι χαζεύουν μαζί.

Τείνω το ποτήρι και λέω: «Έλα, Αλέξανδρε.» αλλά ο Αλέξανδρος είναι αφηρημένος με αυτό που χαζεύει.
Ο παππούς μού λέει, «εδώ, εδώ, θα το πάρω εγώ.» Παίρνει το ποτήρι και αμέσως το δίνει στον Αλέξανδρο λέγοντάς του: «Έλα, καμάρι μου, το νερό σου!»

Έτσι είναι… άμα είσαι ο τρίτος σε μια σχέση :)

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Επιτέλους, λίγη ταύτιση

Είναι μια σειρά που βλέπω πρόσφατα, με φανταστικές περιπέτειες. Όπως είναι σύνηθες, ο βασικός πρωταγωνιστής έχει ένα πονεμένο love story με τη βασική πρωταγωνίστρια, το οποίο λόγω πείσματος και άλλων τυπικών αιτιών, δεν ολοκληρώνεται.

Σε μία από τις στιγμές «αδυναμίας» τους, η τύπισσα λέει στον τύπο ότι μπορεί να μπλα-μπλα-δεν-γίνεται-να-αγαπιόμαστε-μπλα-μπλα, αλλά χάριν των βιολογικών αναγκών, για «έλεγχο των σωματικών υγρών» κτλ., γενικώς απέξω-απέξω του λέει ότι μπορούν να κάνουν σεξ μια στο τόσο.

Ο τύπος τής δείχνει τις παλάμες του και της λέει: «Έχω δυο χέρια, δεν έχω ανάγκη την ελεημοσύνη σου.»

Πίσω στα σοβαρά, τώρα.

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Big Bother

Η ανάρτηση της οποίας έκλεψα τον τίτλο ήταν διαφωτιστική. Μου εξήγησε με απόλυτη σαφήνεια γιατί, ενώ συνεχώς προστίθενται νέοι ψηφοφόροι στο εκλογικό δυναμικό της χώρας, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συνεχίζουν να παίρνουν τις περισσότερες ψήφους.

Χρειάζεται να το μεταφράσω; Δεν νομίζω.

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Αποριών συνέχεια

Αν ο σκοπός μας είναι να πέσουν οι τιμές παρέα με τους μισθούς ώστε να γίνουμε ανταγωνιστικοί, γιατί δεν κατεβαίνουν οι τιμές των ενοικίων και των καυσίμων;

Συγγνώμη που ρωτάω βλακείες, είμαι πολύ απλοϊκός στη σκέψη.

Επίσης, ευχές για το άρτι αφιχθέν νέο μέλος της οικογένειας azrael.

Young Wisdom

Λόγω ασθένειας, πυρετού και ακανόνιστου ύπνου, τα παιδιά είναι ακόμα ξύπνια (ώρα 12 το βράδυ). Ο Μενέλαος είναι έτοιμος για ζντουπ, ο Αλέξανδρος είναι υπερενεργητικός. Στο Ράδιο-Αρβύλα (ακούω από μέσα στο σαλόνι) έβαλαν κομμάτι από το τραγούδι της Ελλάδας για τη Eurovision, ενώ εγώ είμαι στην κουζίνα και διαβάζω ειδήσεις. Κάποια στιγμή ακούγεται ο Αλκαίος να λέει τα «όπα-όπα-όπα-ε» του, οπότε βάζει μια φωνή ο Αλέξανδρος: «Μπαμπά!» και έρχεται στην κουζίνα να μου πει: «Αυτό είναι το τραγούδι του Καραγκιόζη.»

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Nightmare on Various-Trees-st

Χτυπάει το τηλέφωνο. 2106752---, βλέπω, δεν πρέπει να είναι ενημέρωση/πώληση. Απαντώ.

–Παρακαλώ.
–Είστε ο κύριος Χρήστος Γεωργίου;
–Ο ίδιος.
–Σας τηλεφωνώ από τη ΔΟΥ Ψυχικού, βρήκα το τηλέφωνό σας από τη δήλωση εισοδήματος που κάνατε μέσω internet το 2008. Είναι για κάποια ποινικά που έχουν λήξει από τις 31 Μαρτίου του 2010. Το ποσό είναι ογδόντα πέντε χιλιάδες.
–Πώς είπατε;! (ένα καρδιακό, ένα εγκεφαλικό, μια κατάρρευση πνεύμονα)
–Ναι, να επαληθεύσουμε το ΑΦΜ. 0295—
–Όχι, όχι, δεν είναι το δικό μου.
–Τηλεφωνούμε επειδή ψάχνουμε—
–Μα το ΑΦΜ δεν φαίνεται από τη δήλωση;
–Εσείς είστε του Μιχαήλ;
–Όχι, του Αθανασίου. Κυρία μου, με κατατρομάξατε!
–Μάλιστα, με συγχωρείτε. Καλημέρα σας.

Βγήκαν να μαζέψουν λεφτά, το καταλαβαίνω… αλλά πολύ ατσούμπαλα. Όχι κι έτσι, ρε παιδιά.

In other news, δεν έχω ακούσει κάτι άλλο για εκείνη τη φήμη που είχα αναφέρει στο buzz.

The rainmaker

Βροχοποιός ήταν ένας παλιός συνάδελφος, ο Γιώργος. Το υποψιαζόμουν, όμως, και για τη γυναίκα μου. Ας πούμε, το Σ/Κ θα λείπουμε εκτός Αθηνών για κάποιο γάμο, και προφανώς ήθελε να πλύνουμε το αυτοκίνητο. Πήρε τον Αλέξανδρο το απόγευμα και πήγαν στο κοντινό πλυντήριο, όπου είναι πελάτισσα και είχε κερδίσει και ένα πλύσιμο δωρεάν.

Τώρα, να τα αποτελέσματα. Κοντεύει να τελειώσει ο Μάιος και έξω βρέχει καρεκλοπόδαρα.

Ο Μενέλαος, από την άλλη, είναι στη φάση του «γιατί». Ο νονός του σήμερα, που είχε λίγες μέρες να μιλήσει μαζί του, εντυπωσιάστηκε από την πρόοδό του στο επικοινωνιακό θέμα, ή τουλάχιστον έτσι μου είπε όταν επιτέλους ο μικρός έφερε και σ' εμένα το τηλέφωνο.

Έλεγα, λοιπόν, για το «γιατί». Ξέρετε, «γιατί αυτό;», απαντάς «γιατί το άλλο.» και σε ξαναρωτάει απλώς αντικαθιστώντας την τελεία σου με ερωτηματικό και πάει λέγοντας. Όταν καταφέρνω να κλείσω κύκλο (Γιατί Α;—Γιατί Β.—Γιατί Β;—Γιατί Γ.— Γιατί Γ;—Γιατί Α.), παύω να σκέφτομαι και το πάω στο ρελαντί μέχρι να βαρεθεί. Κάποιες άλλες φορές φτάνουμε σε αξιώματα, και αναγκαστικά σταματάω (π.χ. –Γιατί το λένε κίτρινο; –Γιατί κάπως έπρεπε να το πούμε, παιδί μου, και το είπαμε έτσι.)

Ενίοτε κολλάω και σε βαθιά φιλοσοφικά ζητήματα.

–Γιατί κλείνουμε τη σίτα;
–Για να μη μπουν οι μύγες.
–…
–Γιατί μας ενοχλούν.
–…
–Γιατί είναι βρώμικες.
–…
–Γιατί πάνε στις βρωμιές.
–…
–Για να φάνε.
–…
–Γιατί πεινάνε.
–…
–Για να ζήσουν.
–…
–Γιατί θέλουν να ζήσουν.
–…
–Γιατί είναι ζωντανές.
–…
–Γιατί το βλέπουμε που είμαστε κι εμείς ζωντανοί.
–…(πιο δύσκολο, περιορίστηκε στο «γιατί είμαστε κι εμείς ζωντανοί;»)
–Εδώ, παιδάκι μου, δεν μπορεί να σου απαντήσει ο δόλιος σου πατέρας.

Συμπλήρωση: θυμήθηκα το υπέροχο adventure game Day of the tentacle. Δύο πλοκάμια απέκτησαν νοημοσύνη λόγω πυρηνικών αποβλήτων σε κάποιον υπόνομο, και φυσικά η πρώτη τους επιθυμία ήταν να κατακτήσουν τον κόσμο. Ο τρελός καθηγητής με τη χρονομηχανή αποφασίζει να διορθώσει τα πράγματα, και σε ένα από τα σκέλη της ιστορίας στέλνει διακόσια χρόνια πίσω τον μεταλλά της παρέας των παιδιών που συχνάζουν στο σπίτι του. Εκείνος βρίσκεται στη φάση που ήταν να υπογράψουν οι “founding fathers” την Αμερικανική διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Χρειάζεται κάτι από το γραφείο όπου θα υπογράψουν, αλλά δεν μπορεί να το πάρει πριν φύγουν, και δεν θα φύγουν πριν υπογράψουν. Είναι όλοι εκεί εκτός από τον Βενιαμίν Φρανκλίνο. Πας έξω και τον βρίσκεις: πετάει χαρταετό και περιμένει να ανακαλύψει τον ηλεκτρισμό, και σκοπεύει να κάτσει εκεί όσο χρειαστεί.

Η μέρα είναι ηλιόλουστη και δεν υπάρχει ούτε ένα συννεφάκι στον ουρανό. Άρα ο μεταλλάς πρέπει να φέρει βροχή.

Είχα γελάσει απίστευτα πολύ στο σημείο εκείνο, διότι μου ήταν ένας από τους πιο προφανείς γρίφους σε adventure game ποτέ· βλέπετε, είχα προσέξει πως έξω από την έπαυλη υπήρχε ένα κάρο που ήταν μες στη βρώμα.

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Σα βγεις στον πηγαιμό…

Υποκλίνομαι στο μεγαλείο αναγνώστη της Ναυτεμπορικής, για το σχόλιό του στο διάγγελμα του πρωθυπουργού, όπως ενημερώθηκα μέσω e-mail.

Ο πρωθυπουργός είπε:
«…Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά.
Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι…»

Ο αναγνώστης σχολίασε (το σχόλιο από GM κάπου στις πρώτες θέσεις):
«Κάποιος πρέπει να πληροφορήσει τον ΓΑΠ ότι και ο Οδυσσέας ήξερε το δρόμο αλλά του πήρε 10 χρόνια για να φτάσει. ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

οι άλλοι πέθαναν στην διαδρομή.»

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

I, for one…

…welcome our IMF overlords.

Χρησιμοποίησα σαρκαστικά μια ατάκα που χρησιμοποιείται κατά κόρον στο slashdot. Η απογοήτευσή μου και η απαισιοδοξία μου αυτή τη στιγμή δεν περιγράφονται.

Το μόνο θετικό από την επέλαση της Ιλαράς Οικονομολογίας θα ήταν η εισροή κεφαλαίων από την σίτιση και τη στέγασή τους, αλλά φαντάζομαι κι αυτά τους τα πληρώνουμε. Πάλι καλά που είναι φτωχομπινέδες, και τρώνε μόνο €12-15 στο καθισιό τους. Ή μπορεί να είναι ψυχοπονιάρηδες.

Το θέμα είναι μήπως θα πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε ελληνικά στην καθημερινότητά μας. Ίσως να πρέπει να ξεκινήσουμε από τα ιστολόγιά μας. Ίσως είναι καιρός να τεκμηριώσω την όποια γνώση μου των αγγλικών, μπας και διοριστώ σε κάποιο υποκατάστημα του ευρωπαϊκού δημοσίου. Πρέπει να πάρω lower πρώτα, ή μπορώ να δώσω απευθείας για proficiency; Ή παραμένουν γλώσσα της διπλωματίας τα γαλλικά; Να ξεθάψω το Sorbonne 1er degré.

Ας κάνω την αρχή κάνοντας αποτυχημένη αναφορά σε ανέκδοτα που είχαν πολλή πέραση στις ΗΠΑ τις δεκαετίες 50-60:

An IMF economist lands in the Constitution square of Athens. He goes straight to a bystander and requests: “Take me to your leader.” The bystander, who against all odds was Greek, gave a blank stare to the alien. “Λίντερ; Γουάτς δατ;” he asked in fluent Basic English. The alien returned to its base, laughing all the way to the bank.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Πρόωρα ρουσφέτια

Αχ, κύριε Ψινάκη μου, πολύ χάρηκα που θα υποβάλετε υποψηφιότητα για δήμαρχος Αθηναίων. Και εγώ που δεν έχω μεταδημοτεύσει ακόμα, παρά την ήδη μακρόχρονη διαμονή μου σε βορειότερα προάστεια, θα χαρώ να σας συμπαρασταθώ με την ψήφο μου.

Βρήκα το θάρρος να επικοινωνήσω μαζί σας μέσω αυτής της εν είδει ανοιχτής επιστολής ανάρτησης στο ιστολόγιό μου, επειδή είμαι σίγουρος πως είστε ένας άνθρωπος με την ισχυρή βούληση και τους πολιτικούς όρχεις που απαιτούνται για να επανορθώσετε μια κατάφωρη αδικία.

Όπως ξέρετε, ο αείμνηστος Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν έχει βρει την αναγνώριση που του αξίζει, παρά την ανυπέρβλητη προσφορά του στον ελληνικό κινηματογράφο. Πιστεύω πως συμφωνείτε μαζί μου, οπότε κι εγώ από μέρους μου σας υποβάλλω τεχνική πρόταση για να διευκολύνω το έργο σας. Επικοινώνησα ήδη με επαγγελματίες με άποψη για το συγκεκριμένο θέμα (γλύπτης, πολιτικός μηχανικός, διακοσμητής εξωτερικών χώρων με PhD στο feng-shui κλπ) και κατέληξα στα εξής:

‣ Η τίμηση του Λάμπρου Κωνσταντάρα θα πρέπει να γίνει μέσω ολόσωμου αγάλματος από Πεντελικό μάρμαρο ή από ορείχαλκο· τι από τα δύο, το αφήνω στη διακριτική σας ευχέρεια.

‣ Το άγαλμα θα πρέπει να τοποθετηθεί σε βάση ακριβώς στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος.

‣ Οι πανάρχαιοι Κινεζικοί κανόνες για τη μεγιστοποίηση του τσι τάσσουν τον προσανατολισμό του αγάλματος στις 98° δεξιόστροφα του βορρά· δηλαδή, το άγαλμα να βλέπει ακριβώς ανατολικά, και μετά στρίψτε το 8° ακόμα κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού.

‣ Επειδή ο Λάμπρος Κωνσταντάρας είναι αείμνηστος, προφανώς δεν μπορεί να ποζάρει για το άγαλμα, οπότε μπήκα στον κόπο να διαλέξω τυχαία μια χαρακτηριστικά λεβέντικη εικόνα του μεγάλου μας ηθοποιού. Την παραθέτω εδώ καθαρά για τη δική σας διευκόλυνση:



Ταιριαστή επιγραφή, νομίζω, θα ήταν το «Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι».

Σας ευχαριστώ πολύ,

ένας εκ των προτέρων ενθουσιασμένος δημότης σας

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

There's a catch

Πέρασε ο Σατανάς το πρωί να μου πουλήσει ένα συμβόλαιο. Ξέρω πως ήταν ο ίδιος, επειδή πρόσεξα όλα τα σημάδια: τα εύκολα χαμόγελα, ακριβό σακάκι, γραβάτα από λέσχη, θερμή χειραψία και τη λάμψη στο μάτι. Είναι πωλητής, και ως καλός πωλητής, έχει μελετήσει την πελατεία του. Δεν παίρνει τηλέφωνα να σου πουλήσει νέα σύνδεση τηλέφωνο+ίντερνετ, παρά μόνο αν θέλει απλώς να διασκεδάσει, και τότε βάζει ένα εκπαιδευόμενο τσιράκι. Όχι, όταν θέλει να πουλήσει επειδή ξέρει πως είναι ο πελάτης είναι ώριμος, περνάει ο ίδιος.

Τα προσπέκτους με τα πολλά λεφτά, τα προσπέρασε γρήγορα, επειδή με κοίταξε και δεν είδε αντίδραση. Το ίδιο και με τα πολλά χρόνια ζωής.

Έκανε μια παύση στις σελίδες με τις οδαλίσκες και με ζύγισε.

«Τι θέλεις; Θέλεις μια Σάλμα Χάγιεκ στο Desperado; Μια Ροζάνα Αρκέτ στο Executioner's song; Μια Νικόλ Κίντμαν στον Κόκκινο Μύλο; Μια Νάταλι Πόρτμαν με το σώμα του Closer και τον ακαταμάχητο χαρακτήρα του Beautiful Girls; Πες το κι έγινε.»

Έτρεμαν λίγο τα χέρια μου, αλλά συνήλθα γρήγορα. Θυμήθηκα πως και την ομορφότερη γυναίκα να είχα δίπλα μου, στους έξι μήνες θα μου έπρηζε τα ούμπαλα. Καρατσεκαρισμένο. «Προχώρα».

Γύρναγε, γύρναγε, γύρναγε σελίδες, αλλά ήταν αντιπερισπασμός. Το ξαναείπα: ήξερε τι είχε στα χέρια του και λαχταρούσα να έχω. Έστρωνε το δρόμο για μια ακόμα επιτυχία.

Τράβηξε μια σελίδα, έκλεισε το βιβλίο, το πέταξε πίσω από την πλάτη του με μαθηματική ακρίβεια μέσα στην τσάντα του. Η στάμπα PTT, Personality Time Travel, ήταν ανάγλυφη στην πάνω δεξιά γωνία του χαρτιού.

«Θα γυρίσεις πίσω στο χρόνο, όσο πίσω θέλεις. Θα ξανακάνεις όλο το ταξίδι, ή επιλεκτικά σε στιγμές, πηδώντας τα βαρετά σημεία. Θα διορθώσεις τα λάθη σου, γιατί θα έχεις τη στερνή γνώση. Το σώμα σου θα είναι όπως ήταν και θα αντέχει όπως άντεχε. Θα είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο βασιλιάς, ο άρχοντας, ο κουκλοπαίχτης. Θα κάνεις όσα δεν έκανες, θα έχεις ό,τι δεν είχες. Το θέλεις. Θα το έχεις. Να σου δείξω ένα ντέμο.»

Και μου έδειξε. Μου έδειξε σκηνές όπως μόνο εγώ τις θυμάμαι, διορθωμένες όπως μόνο εγώ τις φαντάζομαι. Δεν μπορώ να περιγράψω την γλυκιά ταραχή που ένιωθα.

Λες και είχε εξήντα χέρια, εν ριπή οφθαλμού συμπλήρωσε ονόματα, περικύκλωσε τα μικρά γράμματα για να είναι σαφές πως ξέρω τι αγοράζω, μου έδωσε ένα στιλό και μια πένα με τη φίρμα του, ένα διακοσμητικό για τη σύζυγο, από ένα δωράκι για τα παιδιά—

«Και τα παιδιά μου;»

Είχε στιλ, του το αναγνωρίζω. Δεν χτύπησε τυφλά λέγοντας «νέος θα είσαι, θα κάνεις άλλα.» Δεν είπε ψέματα. Δεν είπε την αλήθεια, διότι δεν χρειαζόταν.

Είπε μόνο, «Ουπς», και σηκώθηκε.

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Άρτος και θεάματα

Είχαμε το πιο ακριβό φαγητό, σήμερα, που εμένα μου αρέσει πολύ, αλλά στα παιδιά ανάλογα με τον καιρό. Συμπληρώνω με μια κονσέρβα τόνο ως κίνητρο (περί υδραργύρου, τα έγραψα ως σχόλιο στον άρτι παρατεθέντα σύνδεσμο), και έχουμε τον κανόνα ότι τρώμε φακές, μετά λίγο τόνο, μετά δυο-τρεις κουταλιές φακές, μετά λίγο τόνο, rinse, repeat.

Κρατάω στο πηρούνι λίγο τόνο, περιμένοντας τον Μενέλαο που είναι ο επόμενος πελάτης κανονικά.

Μενέλαος: «Θέλω τόνο!»
Εγώ: «Φάε φακές πρώτα.»
Μενέλαος: «Αφού θέλω να φάω τόνο!» (αυτολεξεί, τελευταία αρχίζει πληρέστατες απαντήσεις)

Κάνω κίνηση με τον τόνο στο πηρούνι προς το στόμα του Αλέξανδρου, οπότε:

Μενέλαος: «♫ Το πηλούνι… κάνει βόλτα… ♫»
Αλέξανδρος: «♫ στης αγάπης μου την πόλτα… ♫»

Νυχτερινή ενημέρωση:

Πέρασε ο παππούς Θανάσης το απόγευμα, μας κέρασε πίτσα και έφυγε το βράδι λίγο πριν τον ύπνο τους. Ο Μενέλαος παρακάλαγε να δει το Ρενό του παππού, αλλά είχαμε κλείσει τα παντζούρια, και επειδή πάλι βάραγε τον αδερφό του πιο πριν, επέμενα πως δεν θα του έκανα το χατήρι αφού δεν ήταν καλό παιδί. Κλάμα, κλαψούρισμα, «να δω το Λενό», «όχι, και μη μου γίνεις κλάψας». Με τα πολλά, σταματάει κι αρχίζει να παίζει με κάτι πρόχειρα αυτοκινητάκια. Μου λέει: «Σου καπάκα». «Σου καπάκα;» τον ρωτάω. Με διορθώνει, «σου καπάκα». Ξαναρωτάω το ίδιο, ξαναδιορθώνει ομοίως, ξαναρωτάω, ξαναδιορθώνει. Τον κοιτάω. Με κοιτάει. Κάτι αρχίζει να αχνοφαίνεται στο βάθος.

«Μου κάνεις πλάκα;» ρωτάω.
«Ναι.»

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Αν η μάνα μου ήταν blogger…

…θα την καταέβρισκε να αλλάζει θέση στα gadgets. Όταν ήμουν μικρός, κάθε μερικούς μήνες γύρναγα στο σπίτι και έβρισκα τα έπιπλα σε άλλη θέση. Τα παιδιά θέλουν σταθερό και ασφαλές περιβάλλον, λέει.

Τεσπά, πέρασα κι εγώ στα νέα templates του blogger, βασικά και μόνο για αυτό το ρημάδι το tag cloud στο κάτω μέρος. Είναι πιο εύκολο να βρίσκεις παλιές αναρτήσεις, αρκεί να τις έχεις ετικετοκολλήσει. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να βάλω ετικέτες και στα παλιά. It's a dirty job, but somebody's got to do it.

Επίσης, άφησα αυτό το gadget «Αναγνώστες», από περιέργεια να δω τι θα γίνει. Για την ώρα, κενό μου το βγάζει. Φαντάζομαι πως θα το αφαιρέσω.

Και ο άσχετος επίλογος: προς τιμήν της τρέχουσας οικονομικής κατάστασης και μιας παλιάς αγαπημένης παιδικής σειράς, αν αποφασίσω πως θα κάνω ένα rock συγκρότημα για να βγάζω τα προστοζήν, θα το ονομάσω Φράγκαless Rock.

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Μεσημεριανός ύπνος

Όταν έβαλα τα καμάρια μου για ύπνο το μεσημέρι, μου λέει ο Αλέξανδρος: «να ξαπλώσω μαζί με το Μενέλαο;» Ρωτάω το Μενέλαο, «να φέρω και τον Αλέξανδρο να ξαπλώσει μαζί σου;» και μου λέει «ναι». Τους έβαλα μαζί, με το πάπλωμα του Αλέξανδρου έκανα σκεπή/σπιτάκι πάνω από το κρεβάτι του μικρού, και με τα πολλά (έως πάρα πολλά) κοιμήθηκαν.

Όταν ξύπνησαν, τους κατάλαβα επειδή τους άκουσα να πλακώνονται («Μη! Μη μου τραβάς τα μαλλιά!», «Όχι.», «Μενέλα!», «Όχι!» κτλ), και πάω να τους δω. Σταματάνε και ανακάθονται. Αρχίζει ο Αλέξανδρος να μου εξηγεί τα καθέκαστα με ιδιαίτερη παρρησία (είναι γλαφυρός και ικανότατος να σε πείσει πως είναι το θύμα της υπόθεσης), κι έλεγε κι έλεγε. Σταματάει. Γυρνάω στο Μενέλαο, «είναι αλήθεια αυτά;». «…Ναι.» «Γιατί, Μενέλαε;»

Το σκέφτεται, λέει «γιατίιιι…», το ξανασκέφτεται, δεν του βγαίνει, οπότε χώνει μια κλωτσιά στο πόδι του Αλέξανδρου. Γενικώς, πολύ συχνά ο Μενέλαος, έτσι όπως περνάει δίπλα από τον Αλέξανδρο, του χώνει και μια σφαλιάρα.

Σε συζήτηση με το νονό Αργύρη, είχε μια ενδιαφέρουσα ιδέα για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, αλλά θα τον αφήσω να το προσθέσει ο ίδιος ως σχόλιο.

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Οέο;

Μια σουρεαλιστική οικογενειακή σεκάνς παίχτηκε. Η Αθανασία κοιμάται στο δωμάτιό μας, τα παιδιά στο δικό τους. Εγώ είμαι στο σαλόνι και βλέπω τον brand new Doctor.

Κατά τη μία και, ακούω ένα «μπαμπά» από τον Αλέξανδρο. Παύση, πάω να δω. Στέκομαι στην πόρτα του δωματίου μήπως το είπε στον ύπνο του. Όχι, γυρνάει το κεφάλι του. «Πάρε με αγκαλιά», μου λέει. Τον παίρνω αγκαλιά, ακουμπάει το κεφάλι του στον ώμο μου, «πάμε τώρα μέσα» μου λέει. «Πού μέσα;» «Στο σαλόνι.» Ωκαίει. Θέλει λίγο παρέα, δεν έχει να ξυπνήσει αύριο. Πάμε μέσα στο σαλόνι. Ξαπλώνει δίπλα μου στον καναπέ. Συνεχίζω τον Δόκτορα.

Πέντε λεπτά αργότερα, ο Αλέξανδρος ροχαλίζει. Σε λίγο που τελειώνει το επεισόδιο, θα τον πάω στο κρεβάτι του. Μπα. «Α, ένα φίδι!» λέει, με χαρά και καθόλου νυσταγμένος ή τρομαγμένος (μπορεί και να έχω καταφέρει, πια, να του εξηγήσω τη διαφορά της τηλεόρασης με την πραγματικότητα). Συνεχίζει να βλέπει και το μικρής διάρκειας «προσεχώς» με όλα τα καλά του κόσμου: ρομπότ, εξωγήινους, καλούς, κακούς. Του εξηγώ χοντρικά για τον Δόκτορα, και του ξαναλέω πως σιγά-σιγά θα μάθει να διαβάζει, και έχουμε πολλά βιβλία να διαβάσει, άσε που θα βλέπει ταινίες και θα καταλαβαίνει. «Μου αρέσει αυτός ο εξωγήινος», μου λέει, «να μου τον βάζεις να τον βλέπω, και θα καταλαβαίνω εγώ σιγά-σιγά.»

Μετά βάζω να ξεκινήσω το Pushing Daisies, και ακόμα να κοιμηθεί. Είμαι ανεκτικός και επειδή πρόσφατα συνήλθε από πολυήμερο πυρετό. Συνήθως είμαι ο κακός αυστηρός μπαμπάς της υπόθεσης.

Κάποια στιγμή, πατάω παύση. «Πού πας;» «Να πιω νερό, παιδί μου.» «Καλά, και μετά έλα να συνεχίσεις.» Στον δρόμο για την κουζίνα, ακούω «μπαμπά» από τον Μενέλαο. Πάω και τον βλέπω να κάθεται στο κρεβάτι του. Με βλέπει και απλώνει τα χέρια. Τον παίρνω αγκαλιά, ακουμπάει το κεφάλι του στον ώμο μου, «πάμε μέσα», μου λέει. «Πού μέσα;» «Σαλόνι.»

Do I detect a pattern here or what?

Έλα κι εσύ, οι καλοί παντού χωράνε. Καθώς μπαίνουμε στο σαλόνι, «γεια σου Αλέταντε!» λέει χαρωπά ο Μενέλαος, «γεια σου Μενέλα». Τον ακουμπάω στον πιο μικρό καναπέ, «καθίστε εδώ, μη τσακωθείτε, έρχομαι σε λίγο».

Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο. Βγαίνω στο μπαλκονάκι της κουζίνας, στρίβω τσιγάρο, γυρνάω να κοιτάω προς τα μέσα, μπαίνει η Αθανασία στην κουζίνα. «Τα παιδιά μας είναι και τα δύο ξύπνια στο σαλόνι», της λέω. «Ήρθανε μέσα», μου λέει. Ξάπλωσαν όλοι μαζί στο κρεβάτι του μπαμπά και της μαμάς.

Έκατσα στον υπολογιστή για να ρωτήσω μήπως την είδατε εσείς. Cue ο τίτλος της ανάρτησης.

ΥΓ ίσως δεν ήμουν σαφής: ήταν η πρώτη φορά που, είτε ο Αλέξανδρος, είτε ο Μενέλαος, ξύπνησε μέσα στη νύχτα και μου ζήτησε να τον πάω στο σαλόνι. Επίσης, δεν παίζει να άκουσε ο Μενέλαος τον Αλέξανδρο όταν μου το είπε, επειδή δεν υπήρχε περίπτωση να είναι ξύπνιος και να μείνει άπραγος αν με έβλεπε να παίρνω τον Αλέξανδρο, ούτε να μείνει σχεδόν άλλη μια ώρα στο κρεβάτι του χωρίς να βγάλει κιχ.

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Global scale economy for dummies

Όχι, δεν σας ενημερώνω. Σας ρωτάω. Ξεχνάμε όλες τις θεωρίες για συνωμοσίες, και ασχολούμαστε με την κοινή λογική.

Λοιπόν, εγώ με τα αθώα παιδικά μου μάτια, διαπιστώνω πως όλα —ενδεχομένως με κάποιες εξαιρέσεις— τα κράτη του κόσμου χρωστούν. Πού χρωστούν και πώς θα ξεχρεώσουν;

Χρωστούν σε κάποιες τράπεζες; Στο ΔΝΤ; Στην «κεντρική τράπεζα» οι ΗΠΑ;

Είναι σαφές πως κάποιες οντότητες έχουν λαμβάνειν. Έστω πως είναι κάποιοι πλουτοκράτες. Με το φτωχό μυαλό μου, καταλαβαίνω πως ό,τι δεν θα πάρουν σε ρευστό, θα το πάρουν σε ιδιοκτησία κάθε μορφής, όχι μόνο ακίνητα.

Κάποια στιγμή, οι έχοντες λαμβάνειν θα έχουν τα πάντα στην κατοχή τους. Τι θα συμβεί τότε; Θα χωριστεί ο κόσμος σαφώς σε έχοντες και μη έχοντες; Οι έχοντες θα έχουν το ιδιωτικό τους υπηρετικό προσωπικό (ας πούμε, όλος ο πληθυσμός της Χαβάης) και τον ιδιωτικό τους στρατό για να κρατούν μακριά τους μη έχοντες;

Πείτε μου πως η επιστημονική φαντασία θα παραμείνει φαντασία, σας παρακαλώ.

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει με σχετικά απλά λόγια; Ή, αν κάνω λάθος, διορθώστε. Δέχομαι και links προς κάθε κατεύθυνση.

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Εδώ ο κόσμος καίγεται…

…και οι Έλληνες μαλακίζονται με τη Τζούλια (οι παρόντες εξαιρούνται— σπεύσατε να σχολιάσετε ώστε να μη θεωρηθείτε κι εσείς μαλάκες).

Φήμες λένε πως η Τζούλια σχολιάζει: «Είστε ηλίθιοι.» Δεν διευκρινίζεται αν αναφέρεται στους άντρες ή γενικώς στους Έλληνες.

Από την άλλη, αφού δεν προτίθεμαι να επιτεθώ στη Βουλή με αέριο ώστε να ξεκάνουμε τους τριακόσιους και κάτι ψιλά (δεν πιστεύω στην τρομοκρατία, ούτε νομίζω πως οι αντικαταστάτες θα είναι ιδιαίτερα καλύτεροι), να προσφέρω αφιλοκερδώς —παρότι άνεργος ακόμη— τις γνώσεις μου και τις υπηρεσίες μου στην πατρίδα. Κύριε Σπινέλλη, μπορώ να βοηθήσω; Είμαι καλός στο να κάνω τους υπολογιστές να δουλεύουν και να βγάζουν αποτελέσματα. Είμαι ιδιαίτερα καλός στο data mining, και προσφέρω αμισθί τις δεξιότητές μου αρκεί τα εξορυχθέντα δεδομένα να αξιοποιηθούν χρηματοεισπρακτικά από τη χώρα. Δεσμεύομαι¹ πως με εργασία δεκατεσσάρων ημερών μπορώ να σας εξασφαλίσω ένα δις από χρωστούμενα προς το κράτος. Ας αναλάβουν άλλοι να τα εισπράξουν (υπέρ του κράτους).

¹…or double your money back

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Ζντουπ

(Ήχος του κεφαλιού στον τοίχο)

Είμαι ψείρας, και μου αρέσει να ασχολούμαι με λεπτομέρειες. Υπάρχει το Αγγλοσαξωνικό ρητό “God is in the details”, για το οποίο δεν έχω πρόχειρο ελληνικό αντίστοιχο. Μάλιστα, κάποιος —ενοχλημένος από την εμμονή μου αυτή— με τον οποίο προσωρινά συνεργάστηκα (η εμμονή μου φρόντισε και για το προσωρινά :) με παρομοίασε με «ηλικιωμένη δασκάλα που ψάχνει λάθη», και είχε δίκιο. Τι να κάνεις. Ευτυχώς για 'μένα, υπάρχουν και άνθρωποι που καταλαβαίνουν τις προθέσεις μου, και κάνας-δύο που συμμερίζονται την εμμονή μου (ανεψέ!, για παράδειγμα), με τους οποίους όταν συνεργαζόμαστε θέλει προσπάθεια η αυτοσυγκράτηση (δηλαδή, να ξεκολλάμε από λεπτομέρειες και να συνεχίζουμε το θεάρεστο έργο μας), αν και τα πράγματα έχουν βελτιωθεί με την πάροδο του χρόνου.

Λοιπόν. Χάζευα κάτι για το οποίο είχα καλό προαίσθημα από όσα έχω διαβάσει και μου έχουν πει: τον πιλότο του “The Mentalist”. Πακέτο με το επεισόδιο ήταν και κάποιοι ελληνικοί υπότιτλοι που, σε γενικές γραμμές, είχαν σωστά ελληνικά, αν και σε λίγα σημεία είχαν μεταφραστικές ελλείψεις. Για παράδειγμα, βλέπουμε μια σκηνή εγκλήματος που υποτίθεται πως έκανε ένας cereal (:-) killer ονόματι Red John, όπου παρατηρούμε τα διακριτικά στοιχεία του εγκληματία, και κάποιος αστυνομικός αποφαίνεται: “Textbook Red John”. Ο υπότιτλος: «Βιβλίο Ρεντ Τζον». Το αντιπαρέρχομαι χωρίς να αντιπροτείνω καλύτερη μετάφραση.

Το ζντουπ σημείο, ήταν όταν ο πρωταγωνιστής κοιτάζει μια ευχετήρια κάρτα (ή κάτι αντίστοιχο) με τη φράση “Today it's the first day of the rest of your life”. Ο υπότιτλος μεταφράζει, και σε παρένθεση εξηγεί: «Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου (στίχοι από το τραγούδι First Day του Timo Maas feaut. Brian Molko)»[sic]. Ούτε εδώ προτίθεμαι να εξηγήσω αυτό που θεωρώ προφανές.

Λίγο μετά, χτυπάει το τηλέφωνο, και ήταν ο νονός Αργύρης. Μου λέει το δικό του, του λέω κι εγώ τον δικό μου πόνο, χωρίς να εξηγήσω, αφού ξέρω πως θα καταλάβει, και όντως κατάλαβε και συμπόνεσε. Του λέω λίγο πιο μετά:

«Πες μου "καλημέρα".»
«…» (σιωπή, επειδή τώρα δεν ήταν σίγουρος πού το πάω)
«Πες μου "καλημέρα", ούτως ώστε την επόμενη φορά που θα γράψω "καλημέρα" σε υπότιτλο, να βάλω σε παρένθεση "χαρακτηριστική ατάκα του φίλου μου του Αργύρη."»

Ένα σφηνάκι κώνειο στην υγειά του Σωκράτη, που ήξερε κάτι βασικό για τον εαυτό του.

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Video updates Φλεβάρη του '10

Το παιδί πρέπει να είναι έτοιμο για κάθε χρηματοληπτική δραστηριότητα. Εδώ βλέπετε μια session τύπου «Next top διάδοχος του διαδόχου του αποτέτοιου who thinks he can dance.»



Στο πλαίσιο των γενικών γνώσεων που προσπαθώ να δώσω στο παιδί, βασικό —νομίζω!— είναι να ξέρει να την κοπανάει από δύσκολες καταστάσεις στις οποίες σίγουρα θα βρεθεί στη ζωή του. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η 4η φορά που έβγαινε μόνος του από το κρεβάτι του.



Και εδώ πώς να την κάνουμε ανώδυνα με ελαφρά πηδηματάκια από ένα τραπέζι (βλ.λ. δυσάρεστες ή βαρετές οικογενειακές συγκεντρώσεις):



Μια εναλλακτική καριέρα, είναι η τηλεπαρουσίαση προϊόντων προς αγοράν. Το πρόβλημα με το Μενέλαο είναι πως ξεχνάει πολύ γρήγορα το μάθημά του (ειδικά όταν έχει ρήματα όπως «ανάβω» και «ανοίγω» στο ίδιο κεφάλαιο) και, σαν αδιάβαστος μαθητής, προσπαθεί να χρονοτριβήσει μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι.



Τώρα, μπορείτε να γελάσετε.

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Spooky

Καθόμουν στην κουζίνα στο λάπτοπ, χτυπάει το τηλέφωνο, είναι ο νονός Αργύρης. Βγαίνω στο μπαλκόνι να κάνω και ένα τσιγάρο όση ώρα μιλάω, και κάποια στιγμή γυρνάω και βλέπω το Μενέλαο να κάθεται στο λάπτοπ και να κάνει κλικ εδώ κι εκεί. Πάω να ανοίξω την πόρτα να του πω «μη πειράξεις τίποτα!», και η πόρτα είναι κλειδωμένη από μέσα.

Είπατε κάτι;

Δεν έβλεπα, και δεν ξέρω αν το έκανε επίτηδες για να κάτσει με την ησυχία του, ή απλώς του αρέσει όταν βλέπει ένα μοχλό στη μία θέση να τον γυρνάει στην άλλη. Όπως και να έχει… οι οιωνοί δεν είναι καλοί. :)

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

It's the end of the net as we know it

Εν αναμονή του γενικού καθίσματος του διαδικτύου σε μερικές ώρες από τώρα, να ευχηθώ στο φίλο Γιώργο καλό κουράγιο, έχει να σηκωθεί από νωρίς για να προλάβει τις λαϊκές αγορές με την πραμάτειά του.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

It's a fact.

(Αφιερωμένο.)

It was a dark and stormy night σε μια εταιρία όπου εργαζόμουν, και είχαμε κάτσει μέχρι αργά λόγω συμμετοχής σε επικείμενο διαγωνισμό του Δημοσίου. Πήγαινε μεσάνυχτα, και η πείνα κόντευε να μας θερίσει. Κάποιος πήγε κι έφερε ένα ψητό κοτόπουλο, και όλοι όσοι ήμαστε εκεί κάτσαμε σε ένα μικρό γραφειάκι που εκτελούσε χρέη λογιστηρίου την ημέρα και εστιατορίου τα μεσημέρια και τα βράδια.

Κάποια στιγμή την ώρα που καταβρόχθιζα τη μερίδα του υδροχόου, μια συνάδελφος (ας πούμε η Μελπομένη) καθόταν όρθια στα δεξιά μου, κοιτώντας προς το παράθυρο με την πλάτη στραμμένη προς τα εμένα. Η ανησυχητική ακινησία της δεν μου διέφυγε, παρότι ερωτοτροπούσα πολύ ζόρικα με ένα μπούτι. Γύρισα να κοιτάξω, αλλά δεν αντιλήφθηκα την αιτία της ανησυχίας.

Μια άλλη συνάδελφος (ας πούμε η Αφροξυλάνθη), με έντονη ανησυχία στη φωνή, είπε: «Τι την κοιτάς;!», χωρίς να είναι σαφές σε ποιον το έλεγε. Μετά από λίγο, ξαναείπε σχεδόν στα όρια της κραυγής: «Τι την κοιτάς; Χτύπα την!» Φαντάστηκα πως θα είδε καμία κατσαρίδα στο παράθυρο και το έλεγε στη Μελπομένη. Έσκυψα αριστερά και δεξιά για να δω όλο το παράθυρο, αλλά δεν είδα κατσαρίδα.

Η Αφροξυλάνθη, τότε, φώναξε «Πνίγεται!», ή κάτι τέτοιο, και τότε συνειδητοποίησα τι γινόταν. Πετάχτηκα, έβαλα τη Μελπομένη να σκύψει, μιμήθηκα τις κινήσεις της διαδικασίας Χάιμλιχ, και η κοπέλα σώθηκε. Πριν προβούμε σε αμήχανες σκηνές ευχαριστιών και σχετικής συζήτησης, κάθισα να συνεχίσω το φαγητό μου. Πεινούσα ακόμα βλέπετε.

Θα μου πείτε, «Και γιατί μας τα λες αυτά, ενώ ξέρουμε τι γίγας σεμνότητας είσαι; χρειάζεται να μας υπενθυμίσεις πως η παρουσία σου και μόνο κάνει την ανθρωπότητα λίγο καλύτερη;» κι εγώ θα σας πω, «Δεν μπορούσα άλλο να κρύβω την αλήθεια! Ειδικά τώρα… τώρα που, μετά το περιστατικό της Εγνατίας Οδού, η ζωή μου είναι προδιαγεγραμμένη.» Ναι, όλα έχουν αλλάξει τώρα. It was a damp and cold morning στην Εγνατία Οδό, όταν είδα ένα αρκουδάκι να διασχίζει το δρόμο, και ένα μεγάλο βυτιοφόρο με τα γράμματα Exxon Valdez στο πλάι να κινείται τυφλά και με μεγάλη ταχύτητα προς το αρκουδάκι. Δεν μπορούσα να επιτρέψω να χαθεί ακόμα ένας εκπρόσωπος είδους υπό εξαφάνιση, οπότε χειροφρένιασα το αμάξι, πετάχτηκα έξω και με έναν πήδο γλίτωσα το αρκουδάκι από βέβαιο θάνατο. Δυστυχώς, δεν ήμουν αρκετά γρήγορος, και με την άκρη του εμπρός αριστερά λαστίχου το φορτηγό μού πάτησε το μικρό δάχτυλο του αριστερά ποδιού. Νόμιζα πως τη γλίτωσα φτηνά, πλην όμως το λάστιχο ήταν μέσα στη μπίχλα, στις διοξίνες και στα πυρηνικά απόβλητα. Το έμαθα πρόσφατα, όταν ένας ιατρός μέγιστης διαγνωστικής ικανότητας με ενημέρωσε πως πάσχω από καρκίνο του δέκατου δακτύλου, και μου μένουν έξι μήνες, τέσσερις ώρες, τρία λεπτά και σαράντα τρία δευτερόλεπτα ζωής ακόμα. Για την ακρίβεια, σαράντα δευτερόλεπτα ακόμα, αλλά ας μη το συνεχίσω.

Το βάρος που έκρυβα μέσα μου και έπρεπε να βγει τώρα, ήταν πως τους κορόιδεψα όλους: δεν ξέρω να κάνω Χάιμλιχ. Τη στιγμή του πανικού, δεν ήξερα τι άλλο να κάνω παρά κάτι στο οποίο ήμουν πολύ καλά εκπαιδευμένος από τον καιρό του στρατού για την περίπτωση πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία.

Έτσι όπως έσκυψε η Μελπομένη και πριν ασκήσω πίεση κάτω από το διάφραγμα, ξεκούμπωσα το φερμουάρ μου. Με το τεράστιο¹ πέος μου εισήλθα δια της «λάθος» οδού, και με δυο κινήσεις, κατάφερα να φτάσω στο φάρυγγα και να σπρώξω έξω το ξένο σώμα. Για κλάσματα του δευτερολέπτου, αγχώθηκα επειδή νόμισα πως η Μελπομένη ήταν παρθένα, αλλά γρήγορα θυμήθηκα πως φορούσε τζιν παντελόνι, και ούτως ή άλλως δεν παίζει υμένας από την εκεί μεριά, βλάκα.

Αυτό ήταν ένα θέμα που ποτέ δεν το συζήτησα παραέξω, όπως καταλαβαίνετε. Βέβαια, τώρα πια η Μελπομένη είναι παντρεμένη και δεν τίθεται θέμα έκθεσής της, αλλά όπως και να έχει, δεν θα σας το εκμυστηρευόμουν ποτέ αν δεν με είχε χτυπήσει αλύπητα η μοίρα με τον τρόπο που σας περιέγραψα. Η αλήθεια έπρεπε επιτακτικά να βγει από μέσα μου.

¹ και ιδιαίτερα γευστικό, μου λένε

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Όλα τα οξύμωρα στην πίστα

Με αφορμή ένα άσχετο σχόλιό μου σε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα (για 'μένα, τουλάχιστον), θυμήθηκα ένα πολυφορεμένο οξύμωρο σχήμα: την εκκωφαντική σιωπή. Ναι, το μυαλό μου κάνει περίεργους συνειρμούς.

(Παρεμπιπτόντως, κάποτε ένιωθα έτοιμος να γράψω ένα εγχειρίδιο επιβίωσης για τον κοινό άνδρα σε σχέση με τις γυναίκες: πώς, τι, γιατί (σε μικρό βαθμό), πότε και πού (τα παραδείγματα). Το δούλευα αρκετά, μέχρι που το παράτησα, αφού χώρισα με την κοπέλα που τα είχα και δεν είχα πλέον μούσα.)

Λοιπόν, η εκκωφαντική σιωπή είναι κάτι υπαρκτό, και όλοι λίγο-πολύ την έχουμε βιώσει. Όχι, δεν παραληρώ, δεν θα γίνω αρχισυντάκτης σε εφημερίδα, ούτε προετοιμάζομαι να γίνω στιχουργός για να καλύψω το κενό που άφησαν οι Πυξ Λαξ.

Σκεφτείτε ένα τηλεπαιχνίδι όπου ο παίκτης καλείται να δώσει την σωστή απάντηση, και όταν πει μαλακία, «μπζζζζζζτ!» ηχεί ο σπαστικός βομβητής. Η εκκωφαντική σιωπή έχει την μορφή και την δυναμική ενέργεια (χωρίς την κινητική) των ηχητικών κυμάτων του μπζζζζτ.

Μια εύκολη πειραματική διάταξη για την παραγωγή εκκωφαντικής σιωπής, είναι να είσαι άντρας παντρεμένος, και σε μια έξοδο με αρκετά άλλα άτομα τριγύρω όπου γίνεται κουβέντα για διατροφή, πετάγεσαι ξαφνικά και λες: «και η γυναίκα μου πρέπει να κάνει δίαιτα, ο κώλος της έχει γίνει να! με το συμπάθειο.»

HTH, HAND.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Η ώρα των συνειδητοποιήσεων

Ένιωσα βλάκας τις προάλλες, επειδή μου ήρθε φλασιά κάτι που θα έπρεπε να το έχω σκεφτεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν.

IT Crowd. Τα μαλλιά του Mos. Μια λέξη. Pacman.

Επίσης: πριν λίγο, κάπνιζα έξω, και ήταν και η Αθανασία παρέα μου (ο πατέρας μου μέσα έπαιζε με τα παιδιά). Λοιπόν, χωρίς να πολυεμβαθύνω, ήμαστε σε φάση μπηχτής και ατάκας. Σε τέτοιες φάσεις, δεν τσακωνόμαστε, δεν είμαστε κακοδιάθετοι, απλώς ακονίζουμε τις λεκτικές μας λάμες σε στιλ πασατέμπου. Ας πούμε, κάτι σαν παντρεμένοι με παιδιά που παίζουν αυτοσχέδιο «Παντρεμένοι με παιδιά».

Κάποια στιγμή κάνω μερικά βήματα πιο πέρα, και μου λέει:

«Γιατί απομακρύνθηκες;»
«Για να μη σε ενοχλώ.»
«Είπα εγώ ότι με ενοχλείς;»
«Το κατάλαβα.»
«Από τι;»
«Από τα μούτρα σου.»
«Τον κώλο μου κοίταζες.»
«Ο κώλος σου… η φάτσα σου… είναι να μη μπερδευτώ;»

Στη φάση που φαντασιωνόμουν το Ολυμπιακό Στάδιο κατάμεστο από τυραννισμένους άνδρες να έχει σηκωθεί σύσσωμο όρθιο και να με χειροκροτάει, συνειδητοποίησα πως η ατάκα υπήρχε στο υποσυνείδητό μου επειδή έχω παίξει Duke Nukem 3D. Φτου.