Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

It's a fact.

(Αφιερωμένο.)

It was a dark and stormy night σε μια εταιρία όπου εργαζόμουν, και είχαμε κάτσει μέχρι αργά λόγω συμμετοχής σε επικείμενο διαγωνισμό του Δημοσίου. Πήγαινε μεσάνυχτα, και η πείνα κόντευε να μας θερίσει. Κάποιος πήγε κι έφερε ένα ψητό κοτόπουλο, και όλοι όσοι ήμαστε εκεί κάτσαμε σε ένα μικρό γραφειάκι που εκτελούσε χρέη λογιστηρίου την ημέρα και εστιατορίου τα μεσημέρια και τα βράδια.

Κάποια στιγμή την ώρα που καταβρόχθιζα τη μερίδα του υδροχόου, μια συνάδελφος (ας πούμε η Μελπομένη) καθόταν όρθια στα δεξιά μου, κοιτώντας προς το παράθυρο με την πλάτη στραμμένη προς τα εμένα. Η ανησυχητική ακινησία της δεν μου διέφυγε, παρότι ερωτοτροπούσα πολύ ζόρικα με ένα μπούτι. Γύρισα να κοιτάξω, αλλά δεν αντιλήφθηκα την αιτία της ανησυχίας.

Μια άλλη συνάδελφος (ας πούμε η Αφροξυλάνθη), με έντονη ανησυχία στη φωνή, είπε: «Τι την κοιτάς;!», χωρίς να είναι σαφές σε ποιον το έλεγε. Μετά από λίγο, ξαναείπε σχεδόν στα όρια της κραυγής: «Τι την κοιτάς; Χτύπα την!» Φαντάστηκα πως θα είδε καμία κατσαρίδα στο παράθυρο και το έλεγε στη Μελπομένη. Έσκυψα αριστερά και δεξιά για να δω όλο το παράθυρο, αλλά δεν είδα κατσαρίδα.

Η Αφροξυλάνθη, τότε, φώναξε «Πνίγεται!», ή κάτι τέτοιο, και τότε συνειδητοποίησα τι γινόταν. Πετάχτηκα, έβαλα τη Μελπομένη να σκύψει, μιμήθηκα τις κινήσεις της διαδικασίας Χάιμλιχ, και η κοπέλα σώθηκε. Πριν προβούμε σε αμήχανες σκηνές ευχαριστιών και σχετικής συζήτησης, κάθισα να συνεχίσω το φαγητό μου. Πεινούσα ακόμα βλέπετε.

Θα μου πείτε, «Και γιατί μας τα λες αυτά, ενώ ξέρουμε τι γίγας σεμνότητας είσαι; χρειάζεται να μας υπενθυμίσεις πως η παρουσία σου και μόνο κάνει την ανθρωπότητα λίγο καλύτερη;» κι εγώ θα σας πω, «Δεν μπορούσα άλλο να κρύβω την αλήθεια! Ειδικά τώρα… τώρα που, μετά το περιστατικό της Εγνατίας Οδού, η ζωή μου είναι προδιαγεγραμμένη.» Ναι, όλα έχουν αλλάξει τώρα. It was a damp and cold morning στην Εγνατία Οδό, όταν είδα ένα αρκουδάκι να διασχίζει το δρόμο, και ένα μεγάλο βυτιοφόρο με τα γράμματα Exxon Valdez στο πλάι να κινείται τυφλά και με μεγάλη ταχύτητα προς το αρκουδάκι. Δεν μπορούσα να επιτρέψω να χαθεί ακόμα ένας εκπρόσωπος είδους υπό εξαφάνιση, οπότε χειροφρένιασα το αμάξι, πετάχτηκα έξω και με έναν πήδο γλίτωσα το αρκουδάκι από βέβαιο θάνατο. Δυστυχώς, δεν ήμουν αρκετά γρήγορος, και με την άκρη του εμπρός αριστερά λαστίχου το φορτηγό μού πάτησε το μικρό δάχτυλο του αριστερά ποδιού. Νόμιζα πως τη γλίτωσα φτηνά, πλην όμως το λάστιχο ήταν μέσα στη μπίχλα, στις διοξίνες και στα πυρηνικά απόβλητα. Το έμαθα πρόσφατα, όταν ένας ιατρός μέγιστης διαγνωστικής ικανότητας με ενημέρωσε πως πάσχω από καρκίνο του δέκατου δακτύλου, και μου μένουν έξι μήνες, τέσσερις ώρες, τρία λεπτά και σαράντα τρία δευτερόλεπτα ζωής ακόμα. Για την ακρίβεια, σαράντα δευτερόλεπτα ακόμα, αλλά ας μη το συνεχίσω.

Το βάρος που έκρυβα μέσα μου και έπρεπε να βγει τώρα, ήταν πως τους κορόιδεψα όλους: δεν ξέρω να κάνω Χάιμλιχ. Τη στιγμή του πανικού, δεν ήξερα τι άλλο να κάνω παρά κάτι στο οποίο ήμουν πολύ καλά εκπαιδευμένος από τον καιρό του στρατού για την περίπτωση πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία.

Έτσι όπως έσκυψε η Μελπομένη και πριν ασκήσω πίεση κάτω από το διάφραγμα, ξεκούμπωσα το φερμουάρ μου. Με το τεράστιο¹ πέος μου εισήλθα δια της «λάθος» οδού, και με δυο κινήσεις, κατάφερα να φτάσω στο φάρυγγα και να σπρώξω έξω το ξένο σώμα. Για κλάσματα του δευτερολέπτου, αγχώθηκα επειδή νόμισα πως η Μελπομένη ήταν παρθένα, αλλά γρήγορα θυμήθηκα πως φορούσε τζιν παντελόνι, και ούτως ή άλλως δεν παίζει υμένας από την εκεί μεριά, βλάκα.

Αυτό ήταν ένα θέμα που ποτέ δεν το συζήτησα παραέξω, όπως καταλαβαίνετε. Βέβαια, τώρα πια η Μελπομένη είναι παντρεμένη και δεν τίθεται θέμα έκθεσής της, αλλά όπως και να έχει, δεν θα σας το εκμυστηρευόμουν ποτέ αν δεν με είχε χτυπήσει αλύπητα η μοίρα με τον τρόπο που σας περιέγραψα. Η αλήθεια έπρεπε επιτακτικά να βγει από μέσα μου.

¹ και ιδιαίτερα γευστικό, μου λένε

10 σχόλια:

  1. Είναι εντελώς ψέμμα το post - ο γιανούτσος σου δεν είναι καθόλου γευστικός και η γευση του είναι εντελως συνηθισμένη , κατι μεταξύ ξυνισμένης ταπιόκας και συμπυκνωμένου χυμού μάγκο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. που το χωρεσε η κοπελα αυτο το μακρυναρι ρε θηριο!? :p
    ωραια ιστορια, με εκανες και γελασα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ απορώ πώς ξέρει ο azrael τι γεύση έχει. Και μου το παίζει και βαρύμαγκας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω πως το συζήτησε πρώτα με τη Βάσω (πω, πω, προσβόλα…)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πίσω από όλους αυτούς τους βερμπαλισμούς εντυπωσιασμού, "διαβάζω" την πραγματική ιστορία.
    Η παλιά σου δουλειά ήταν σε animal test lab, και η "Μελπομένη" ήταν μια ποντικίνα 6 ημερών. Πάω να ενημερώσω την WWF για τα κατορθώματά σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. (Αυτός ο Άκρο ξέρει πολλά και πρέπει να πεθάνει. Λουκανικάκι από τη μία, ποντικίνα 6 ημερών από την άλλη… Ας τον καλοπιάσω λίγο. Τα επόμενα με Firefox ή καλύτερο browser.)

    ♥ Remember ♬Summer '09♬ Love ×××Kisses××× ⚣BFF⚣ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ερρρ...
    Next summer θα ζητήσεις για δώρο ένα τέτοιο;

    Θα το έχεις, αν σταματήσεις να μιλάς για το summer of 09 :)

    Υ.Γ. Η "λεκτική επαλήθευση" αυτού του Post ήταν elypei. (συντόμευση για το ελλειπή πέη ή απλή σύμπτωση; )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. elypei: Freudian slip ή όντως η Google ξέρει τα πάντα για εμάς;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Και στο έλεγα εγώ, να κλείσουμε τους υπολογιστές και τον router.
    Ουδέν κρυπτόν υπό το google...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Φλυαρείτε.