(Οι τίτλοι των αναρτήσεών μου είναι στα Αγγλικά, επειδή όταν είναι στα ελληνικά το Blogger κρατάει μόνο έναν αριθμό στο URL.)
Στις 2:30 τα ξημερώματα πέθανε ένας ξάδελφός μου, ο μεγάλος Χρήστος Γεωργίου από τους τρεις που είμαστε. Ήταν 53, αλλά είχε τυραννιστεί πολύ από διαβήτη και άλλα προβλήματα. Πρόσφατα πέρασε και άλλες περιπέτειες υγείας, οπότε ήταν περίπου αναμενόμενο.
Όπως και να έχει, στενοχωρήθηκα, επειδή ήταν από τα παραδείγματα της φράσης «ο Θεός παίρνει τους καλούς». Άνθρωπος με πολύ χιούμορ και αρκετή δύναμη, που μόνο τώρα πρόσφατα φάνηκε να τον εγκαταλείπει.
Ο Αλέξανδρος με είδε δακρυσμένο, και ήρθε να με ρωτήσει τι έγινε.
«Είμαι στεναχωρημένος, παιδί μου.»
«Γιατί;»
«Θυμάσαι τον Χρήστο της θείας Πέρσας, που έχουμε πάει επίσκεψη στο σπίτι του;»
«Τον θυμάμαι, ναι.»
«Πέθανε, αγάπη μου.»
«Γιατί πέθανε;»
«Επειδή ήταν άρρωστη η καρδιά του, και κάποια στιγμή σταμάτησε να χτυπάει.»
«Κι εγώ στεναχωριέμαι», είπε ο Αλέξανδρος, αν και νομίζω πως το έλεγε περισσότερο για να συμπαρασταθεί σε κάτι που μπορεί να μη καταλαβαίνει πλήρως, αλλά το βιώνει ένας από τους γονείς του. «Εμείς όμως είμαστε ζωντανοί, δεν χαιρόμαστε γι' αυτό;»
«Χαιρόμαστε, αγάπη μου, χαιρόμαστε» του είπα και τον έσφιξα περισσότερο στην αγκαλιά μου, αρκετά εντυπωσιασμένος από τη ρήση του.
Το είπα τηλεφωνικά και στην Αθανασία (είμαστε ημιδιακοπές εγώ και τα παιδιά στη μάνα μου κάπου ανάμεσα σε Κερατέα και Λαύριο, και όχι, δεν είχαμε πρόβλημα από πυρκαϊά), που απ' ό,τι κατάλαβα, είχε αντίρρηση στην ιδέα της ανακοίνωσης του θανάτου σε ένα μικρό παιδί. Δεν ξέρω αν έκανα το σωστό, ούτε καν αν υπάρχει «σωστό» και «λάθος» σε αυτό το θέμα. Αναπόφευκτα ο μικρός έχει γνωρίσει έμμεσα την έννοια του θανάτου από όλες αυτές τις ιστορίες που έχει ακούσει και έχει δει, είτε σε παραμύθια είτε στην τηλεόραση· προφανώς εκεί είναι κάτι πολύ πιο ανώδυνο. Πιστεύω, όμως, πως δεν θα έχει κέρδος αν ζει μέσα σε ένα προστατευμένο κέλυφος, όπου δεν υπάρχει θάνατος, δυστυχία ή —ακόμα— ρουτίνα. Αλλά, όπως είπα, δεν ξέρω, παρά μόνο πως δεν θα του δώσει τη σημασία που δίνουμε εμείς στο θάνατο· ήδη στο ένα λεπτό μετά χοροπήδαγε πάλι παρέα με τον αδελφό του… ζώντας, όπως πρέπει.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα death. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα death. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Πέμπτη 6 Μαΐου 2010
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
The End who says “Ni(gh)!”
Με όλα αυτά τα νούμερα του κτήνους (The name's ΑΜΚΑ. Πωλ ΑΜΚΑ. barcodes, RFIDs και προσεχώς εμφυτευόμενα τσιπάκια), τα νούμερα της Εκκλησίας μάς την πέφτουν μαζικά, τραβάνε τα μαλλιά τους και οδύρονται για την επαλήθευση των λόγων του Ιωάννη στην Αποκάλυψη. Δεν αναφέρομαι στο γενικώς χρήσιμο «Μετανοείτε», αλλά στην γενική φοβία και ενίοτε πανικό που εκφράζεται από τους ευλαβείς και «ευλαβείς»¹. Με το φτωχό θεόδοτο ορθολογιστικό (κατά το δυνατόν) μυαλό μου, δεν καταλαβαίνω το γιατί. Όπως βλέπω τα πράγματα, η κατάσταση είναι win-win σχεδόν για όλους, ή ίσως, σχεδόν για όλους δεν είναι lose-lose.
Παρένθεση: μετά χαράς να δεχτώ πως όντως οδεύουμε προς την Τελική Κρίση. Εν οίδα ότι ουδέν οίδα κ.τ.λ., οπότε ποιος είμαι εγώ να αμφισβητήσω, να διαψεύσω και να κοροϊδεύσω; Κλείνω την παρένθεση και παραθέτω τα υπέρ της επερχόμενης Δευτέρας Παρουσίας.
• Οι Χριστιανοί (και δη οι Ορθόδοξοι²) επιτέλους θα δικαιωθούν, θα απολαύσουν τους καρπούς των κόπων των επιβραβευόμενοι με παραδείσια αιώνια ζωή, όπου θα ξαναβρεθούν με τους αγαπημένους τους.
• Οι Σατανιστές χαίρονται επειδή, επιτέλους!, έρχεται η βασιλεία του Κτήνους, για όσο κρατήσει. Ειδικά οι πιο ονειροπόλοι, που εικάζουν πως ο Θεός έχει πάψει να υφίσταται και μόνο ο Σατανάς έχει απομείνει, δεν φοβούνται πως θα καούν στην Κόλαση, οπότε πιστεύουν πως η εν λόγω βασιλεία θα κρατήσει και για πάντα.
• Μωαμεθανοί και Βουδιστές δεν θα πρέπει να ιδρώνει ιδιαίτερα το αυτί τους, επειδή για αυτούς ισχύουν άλλα συμβόλαια.
• Άθεοι και αγνωστικιστές έχουν πάρει απόφαση πως όλοι κάποια μέρα θα πεθάνουμε και δεν προσδοκούν ζωήν του μέλλοντος αιώνος, οπότε τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα.
• Οι καπιταλιστές, ειδικότερα, θα ζουν τον επί Γης παράδεισο, με το κεφάλαιο να πηγαινοέρχεται (με τάση προς το -έρχεται) βάσει των αγαπημένων τους κανόνων, αφού ούτως ή άλλως θεωρούν πως αυτή είναι η φυσική τάση του ανθρώπου, και πως αν ο άνθρωπος δεν είχε εφεύρει το χρήμα, το μόνο που του έμενε να κάνει είναι να το εφεύρει.
• Ο απλός λαουτζίκος, όσοι γενικώς υποφέρουν, θα πρέπει να το αντιμετωπίζει ως ακόμα μία αλλαγή κυβέρνησης: πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα; The pain constantly gets worse.
Ξεχνάω κανέναν; Σίγουρα, πολλούς θα ξεχνάω (οι Scientologists, άραγε, εντάσσονται στους καπιταλιστές;), και πιθανώς μέσα στη γενίκευση να μη βλέπω τα κατά της Δευτέρας Παρουσίας, αλλά αυτό δεν το θεωρώ ως καταρριπτικό επιχείρημα εναντίον της άποψής μου. Ακόμα κι αν είναι σαθρή η άποψή μου, όμως, δεν μπορώ να εξηγήσω την απογοήτευση, τον θυμό, τον πανικό, την αντίθεση και επιθυμία αναβολής της Θείας Κρίσης.
Εγώ από μεριάς μου, τείνω να πιστεύω πως μετά θάνατον, ο καθένας μας θα πάει όπου θεωρεί ο ίδιος ότι αξίζει: Παράδεισος, Κόλαση, μετεμψύχωση, επανένωση με το σύμπαν, ανυπαρξία. Ας επιλέξουμε, και ας σκεφτούμε, νιώσουμε, αισθανθούμε και πράξουμε ανάλογα.³
¹ Ξέρω αρκετούς «ευλαβείς» που περιορίζουν την ευλάβεια στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Ευτυχώς για 'μένα, ξέρω και αρκετούς ευλαβείς.
² Απ' όσο ξέρω, οι Ορθόδοξοι κανονικά εορτάζουν στην ονομαστική τους (μας) εορτή και όχι τα ξενόφερτα γενέθλια. Τι είναι η ονομαστική εορτή; Η ημέρα που ο κάθε άγιος και όσιος απεδήμησεν εις Κύριον, δηλαδή πέθανε, οπότε και ξεκίνησε την μετά θάνατον αιώνια ζωή του αξιωματικά στον Παράδεισο. Αν ήθελα να το χοντρύνω, θα έλεγα πως ο ευλαβής Ορθόδοξος θα έπρεπε —πέρα από τον ανθρώπινο πόνο— να έχει και λίγη χαρά όταν κάποιος δικός του αποδημεί έχοντας ζήσει με χριστιανικές αρχές, αφού απαλλάχτηκε από το βάρος και τα βάσανα της επίγειας ζωής και πήγε στον Παράδεισο· δεν θέλω όμως να το χοντρύνω, είμαι άνθρωπος με τρόπους και προαιρέσεις.
³ Τρομερή προτροπή! Εντελώς άχρηστη, βασικά. Ούτως ή άλλως, μια τόσο γενική και εύπλαστη τοποθέτηση ουσιαστικά είναι αυτό που κάνουν όλοι.
Παρένθεση: μετά χαράς να δεχτώ πως όντως οδεύουμε προς την Τελική Κρίση. Εν οίδα ότι ουδέν οίδα κ.τ.λ., οπότε ποιος είμαι εγώ να αμφισβητήσω, να διαψεύσω και να κοροϊδεύσω; Κλείνω την παρένθεση και παραθέτω τα υπέρ της επερχόμενης Δευτέρας Παρουσίας.
• Οι Χριστιανοί (και δη οι Ορθόδοξοι²) επιτέλους θα δικαιωθούν, θα απολαύσουν τους καρπούς των κόπων των επιβραβευόμενοι με παραδείσια αιώνια ζωή, όπου θα ξαναβρεθούν με τους αγαπημένους τους.
• Οι Σατανιστές χαίρονται επειδή, επιτέλους!, έρχεται η βασιλεία του Κτήνους, για όσο κρατήσει. Ειδικά οι πιο ονειροπόλοι, που εικάζουν πως ο Θεός έχει πάψει να υφίσταται και μόνο ο Σατανάς έχει απομείνει, δεν φοβούνται πως θα καούν στην Κόλαση, οπότε πιστεύουν πως η εν λόγω βασιλεία θα κρατήσει και για πάντα.
• Μωαμεθανοί και Βουδιστές δεν θα πρέπει να ιδρώνει ιδιαίτερα το αυτί τους, επειδή για αυτούς ισχύουν άλλα συμβόλαια.
• Άθεοι και αγνωστικιστές έχουν πάρει απόφαση πως όλοι κάποια μέρα θα πεθάνουμε και δεν προσδοκούν ζωήν του μέλλοντος αιώνος, οπότε τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα.
• Οι καπιταλιστές, ειδικότερα, θα ζουν τον επί Γης παράδεισο, με το κεφάλαιο να πηγαινοέρχεται (με τάση προς το -έρχεται) βάσει των αγαπημένων τους κανόνων, αφού ούτως ή άλλως θεωρούν πως αυτή είναι η φυσική τάση του ανθρώπου, και πως αν ο άνθρωπος δεν είχε εφεύρει το χρήμα, το μόνο που του έμενε να κάνει είναι να το εφεύρει.
• Ο απλός λαουτζίκος, όσοι γενικώς υποφέρουν, θα πρέπει να το αντιμετωπίζει ως ακόμα μία αλλαγή κυβέρνησης: πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα; The pain constantly gets worse.
Ξεχνάω κανέναν; Σίγουρα, πολλούς θα ξεχνάω (οι Scientologists, άραγε, εντάσσονται στους καπιταλιστές;), και πιθανώς μέσα στη γενίκευση να μη βλέπω τα κατά της Δευτέρας Παρουσίας, αλλά αυτό δεν το θεωρώ ως καταρριπτικό επιχείρημα εναντίον της άποψής μου. Ακόμα κι αν είναι σαθρή η άποψή μου, όμως, δεν μπορώ να εξηγήσω την απογοήτευση, τον θυμό, τον πανικό, την αντίθεση και επιθυμία αναβολής της Θείας Κρίσης.
Εγώ από μεριάς μου, τείνω να πιστεύω πως μετά θάνατον, ο καθένας μας θα πάει όπου θεωρεί ο ίδιος ότι αξίζει: Παράδεισος, Κόλαση, μετεμψύχωση, επανένωση με το σύμπαν, ανυπαρξία. Ας επιλέξουμε, και ας σκεφτούμε, νιώσουμε, αισθανθούμε και πράξουμε ανάλογα.³
¹ Ξέρω αρκετούς «ευλαβείς» που περιορίζουν την ευλάβεια στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Ευτυχώς για 'μένα, ξέρω και αρκετούς ευλαβείς.
² Απ' όσο ξέρω, οι Ορθόδοξοι κανονικά εορτάζουν στην ονομαστική τους (μας) εορτή και όχι τα ξενόφερτα γενέθλια. Τι είναι η ονομαστική εορτή; Η ημέρα που ο κάθε άγιος και όσιος απεδήμησεν εις Κύριον, δηλαδή πέθανε, οπότε και ξεκίνησε την μετά θάνατον αιώνια ζωή του αξιωματικά στον Παράδεισο. Αν ήθελα να το χοντρύνω, θα έλεγα πως ο ευλαβής Ορθόδοξος θα έπρεπε —πέρα από τον ανθρώπινο πόνο— να έχει και λίγη χαρά όταν κάποιος δικός του αποδημεί έχοντας ζήσει με χριστιανικές αρχές, αφού απαλλάχτηκε από το βάρος και τα βάσανα της επίγειας ζωής και πήγε στον Παράδεισο· δεν θέλω όμως να το χοντρύνω, είμαι άνθρωπος με τρόπους και προαιρέσεις.
³ Τρομερή προτροπή! Εντελώς άχρηστη, βασικά. Ούτως ή άλλως, μια τόσο γενική και εύπλαστη τοποθέτηση ουσιαστικά είναι αυτό που κάνουν όλοι.
Τρίτη 15 Απριλίου 2008
Strip Show
Όλα μέσα στο μυαλό μας είναι.
Ένα παλιό τετρασέλιδο από κάποιο Βαβέλ, που μου άρεσε τόσο πολύ ώστε να κάτσω να το φτιάξω παρουσίαση. Ανεβάζοντάς το στο google docs, μάλλον χάθηκαν οι χρονισμοί για την αλλαγή των slides. Μπορείτε όμως να το δείτε εκεί, ή εδώ:
Ένα παλιό τετρασέλιδο από κάποιο Βαβέλ, που μου άρεσε τόσο πολύ ώστε να κάτσω να το φτιάξω παρουσίαση. Ανεβάζοντάς το στο google docs, μάλλον χάθηκαν οι χρονισμοί για την αλλαγή των slides. Μπορείτε όμως να το δείτε εκεί, ή εδώ:
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)