I, for one…

…welcome our IMF overlords.

Χρησιμοποίησα σαρκαστικά μια ατάκα που χρησιμοποιείται κατά κόρον στο slashdot. Η απογοήτευσή μου και η απαισιοδοξία μου αυτή τη στιγμή δεν περιγράφονται.

Το μόνο θετικό από την επέλαση της Ιλαράς Οικονομολογίας θα ήταν η εισροή κεφαλαίων από την σίτιση και τη στέγασή τους, αλλά φαντάζομαι κι αυτά τους τα πληρώνουμε. Πάλι καλά που είναι φτωχομπινέδες, και τρώνε μόνο €12-15 στο καθισιό τους. Ή μπορεί να είναι ψυχοπονιάρηδες.

Το θέμα είναι μήπως θα πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε ελληνικά στην καθημερινότητά μας. Ίσως να πρέπει να ξεκινήσουμε από τα ιστολόγιά μας. Ίσως είναι καιρός να τεκμηριώσω την όποια γνώση μου των αγγλικών, μπας και διοριστώ σε κάποιο υποκατάστημα του ευρωπαϊκού δημοσίου. Πρέπει να πάρω lower πρώτα, ή μπορώ να δώσω απευθείας για proficiency; Ή παραμένουν γλώσσα της διπλωματίας τα γαλλικά; Να ξεθάψω το Sorbonne 1er degré.

Ας κάνω την αρχή κάνοντας αποτυχημένη αναφορά σε ανέκδοτα που είχαν πολλή πέραση στις ΗΠΑ τις δεκαετίες 50-60:

An IMF economist lands in the Constitution square of Athens. He goes straight to a bystander and requests: “Take me to your leader.” The bystander, who against all odds was Greek, gave a blank stare to the alien. “Λίντερ; Γουάτς δατ;” he asked in fluent Basic English. The alien returned to its base, laughing all the way to the bank.

Caprese Alzheimer

Αυτό το σκετσάκι το έχω περιγράψει ατελείωτες φορές σε ανθρώπους που ποτέ δεν είδαν το “Kids in the Hall”. Οι δύο φίλοι, ο γνώστης και ο ξεροκέφαλος wannabe-γνώστης, τρώνε μαζί:



Ο συσχετισμός με την προηγούμενη ανάρτηση περί σαλάτας Καπρέζε είναι προφανής, όμως το σκετσάκι αυτό θέλω να το αφιερώσω στον φίλο μου τον Αργύρη.

Αυτές τις μέρες που, παρέα και με τα παιδιά, έχω χαζέψει αρκετή τηλεόραση, ειδικά διαφημίσεις, νιώθω λίγο σαν τον Nada (Roddy Piper) όταν πλέον είχε φορέσει τα μαύρα γυαλιά και έβλεπε την πραγματική μορφή του κόσμου στο “They Live”. Το απαισιόδοξο μάτι μου βλέπει την ασχήμια κάτω από την ομορφιά των διαφημίσεων (αυτοσαρκάζομαι τώρα, κι ας μην είναι προφανές). Η ομορφιά είναι επιφανειακή, και η ασχήμια φτάνει μέχρι το κόκκαλο.

Στο τέλος θα καταλήξω να γίνω αρχικακούργος (arch-villain) και θα σχεδιάσω ένα φαντασμαγορικό τέλος του κόσμου, όπου θα απαλλάξω το σύμπαν από το μίασμα της ανθρωπότητας, αφού αυτή αποδείχτηκε μικρόψυχη, εγωίστρια, και εν γένει ανάξια. Αρκεί να θυμηθώ να έχω πάντα μαζί μου την αξεπέραστη λίστα με τα πράγματα που θα πρέπει να προσέξω.