Marathoogle

Pas mal:

Άραγε μόνο για διευθύνσεις IP από Ελλάδα, ή παγκοσμίως;

Σχολείο

Πάντα μας έλεγαν πως τα χρόνια του σχολείου είναι τα καλύτερα και θα τα αναπολούμε νοσταλγικά. Εγώ, ποτέ δεν είχα φέρει αντίρρηση, μιας και υποψιαζόμουν πως έτσι είναι, ούτως ή άλλως. Για του λόγου το αληθές, να σας πω πως σε κάθε καλή φάση που γινόταν μέσα στο χώρο του σχολείου, προχειρόγραφα τα καθέκαστα σε ένα τετράδιο και μετά τα καθαρόγραφα στο «καλό». Τα δύο «καλά» τετράδια τα έχω ακόμα, πλην όμως δεν είναι εύκολο (ούτε και θα προτιθόμουν) να τα δανείζω από εδώ κι από 'κεί, οπότε η προφανής λύση ήταν να τα περάσω σε υπολογιστή. Η δουλειά αυτή είχε γίνει αρχές του '90, και κάποια στιγμή τα έκανα PDF. Αυτά είναι όσο πιο ακριβές αντίγραφο γίνεται των πρωτότυπων «καλών» τετραδίων (ποτέ δεν σκάναρα τα δικά μου γράμματα για να τα κάνω γραμματοσειρά, αν και θυμάμαι πως κάποιος το είχε προτείνει, πιθανόν ο φίλος/κουμπάρος Αργύρης.)

Το υλικό αυτό το έχουν διαβάσει διάφοροι άσχετοι με το πέρασμα των χρόνων, με μεγάλο εύρος αντιδράσεων. Οι τυχεροί ήταν όσοι, παρότι δεν ήταν παρόντες, μπήκαν στο πνεύμα και γέλασαν με την καρδιά τους. Αν μπείτε στον κόπο να το διαβάσετε κι εσείς, εύχομαι να σας κάτσει κι εσάς καλά. Είναι περίπου σαν σενάριο για θεατρικό, με σκηνοθεσία και διάλογο· με κεφαλαία αναγράφονται οι καθηγητές (αν και όχι πάντα με το όνομά τους).

Η παρούσα ανάρτηση γράφτηκε για δύο λόγους: πρώτον, ο έτερος φίλος/κουμπάρος Γιάννης (και οι δύο κουμπάροι από βάφτιση είναι ενεργοί πρωταγωνιστές μέσα στα χρονικά του σχολείου) ανέφερε τα τετράδια, και αν τα έχω ακόμα, οπότε το αναφέρω εδώ. Δεύτερον, μια ιστορία που διάβασα (και την παρέθεσα δίπλα, στο «Με άρεσαν», αλλά είναι τόσο καλή που αξίζει να την αναφέρω και σε μια ανάρτηση). Υπάρχει μια αντίστοιχη ιστορία στο τετράδιο, στις 7 Μαρτίου του 1985, αλλά βέβαια δεν είναι αντίστοιχης ιστορικής σημασίας. Παραθέτω την ξένη ιστορία αμετάφραστη:

Today, in history class, we were studying the ancient city states of Ancient Greece. Our teacher (the classic old history teacher) had a rolling chalkboard with a map of greece, and we tried to label them of a reading in our textbook. Our teacher pointed at one unmarked city and asked, "What city is this?" No one answered. After the awkward silence, our teacher yelled "THIS IS SPARTA!" and kicked the chalkboard to the floor.

Το συγκεκριμένο μπαλάκι σταματάει εδώ.

Θα παίξω, αλλά όποιος άλλος θέλει να παίξει, δε θα περιμένει εμένα. Σημειώστε ότι απαντάω πολύ σοβαρά.

1. Ο πρώτος μου έρωτας ήταν η Καίτη, στο νηπιαγωγείο. Μελαχρινή, πάντα με τσόκαρα και φουστίτσες. Έκανε κούνια πιο ψηλά από εμένα, και αυτό την έκανε ακόμα πιο απρόσιτη. Ο πρώτος μου κεραυνοβόλος έρωτας ήταν η Ηρώ, πρώτη μέρα της πρώτης δημοτικού (δεν θυμάμαι αν και πώς είχα ξεπεράσει την Καίτη). Συνέχισα να είμαι ερωτευμένος μαζί της μέχρι και την πρώτη γυμνασίου, παρότι είχε αλλάξει σχολείο από τα μέσα της έκτης δημοτικού. Βρήκα το θάρρος να της εξομολογηθώ τον έρωτά μου στην τετάρτη δημοτικού, παρέα με τον Βασίλη. Η εξομολόγηση ήταν έμμεση: εγώ της είπα για το Βασίλη, εκείνος της είπε για μένα. Μας πήρε στο κυνήγι, ο Βασίλης έτρεξε πιο γρήγορα ή εγώ αφέθηκα να με πιάσει. Δε θυμάμαι τι έγινε μετά, που σημαίνει ότι δεν έγινε τίποτα.

2. Το πρώτο μου ατύχημα με το αυτοκίνητο, ήταν δύο μήνες μετά που πήρα το δίπλωμα (και παρεμπιπτόντως, πέντε μήνες μετά που είχα πάρει το αυτοκίνητο.) Πρωτοχρονιά του 93 είχε παγετό, αλλά εγώ ήμουν πιο μάγκας (και υπερβολικά πιωμένος). Ευτυχώς δεν έπαθε κανείς τίποτα από όσους ήταν μέσα, ούτε ο τυχαίος περαστικός που, από ό,τι μου είπαν οι άλλοι, κουνούσε απεγνωσμένα τα χέρια του, δεν ξέρω γιατί. Ευτυχώς. Έκτοτε, έσκαγα συχνά λεφτά σε φανοποιούς για το ίδιο αυτοκίνητο, αλλά πάντα για χαζά ατυχήματα των 20-30 μ.α.ω. Δεν ξαναεπέτρεψα στον εαυτό μου ποτέ να πάθω ατύχημα με μεγάλη ταχύτητα.

3. Η πρώτη μου δουλειά (δουλειά σε ξένο, όχι παραπαίδι σε συγγενή) ήταν πωλητής ειδών λαϊκής τέχνης στην Άρεως στο Μοναστηράκι στα 16 και κάτι, επειδή ήμουν μορφωμένο παιδί με δυόμιση ξένες γλώσσες και ήμουν πρόσφορος να αντικαταστήσω μια μεγαλύτερη γειτόνισσα, αδερφή φίλου, που είχε βαρεθεί και ήθελε να αφήσει το συγκεκριμένο υπαλληλίκι.

4. Το πρώτο πράγμα που αγόρασα με λεφτά από κανονική δουλειά (δηλαδή, με ένσημα για συνταξιοδότηση) ήταν ένα στερεοφωνικό (εν έτει 1989). Είχε και τηλεκοντρόλ (on/off, mute, volume up/down). Το καλύτερο τηλεκοντρόλ που έχετε δει. Από την άλλη δείχνεις και πιάνει. Το στερεοφωνικό το έχω ακόμα, είναι στο σαλόνι του τωρινού μου σπιτιού (με λίγο καλύτερα ηχεία από τα εδώ και χρόνια σε πάρτι καμμένα δικά του), και με τους ήχους του ραδιοφώνου του κοιμίζω το Ρούλη (από το μικΡούλης) στην αγκαλιά μου. Α, σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που σηκώθηκε όρθιος μόνος του (κρατιόταν από τα κάγκελα του κρεβατιού, αλλά δεν τον βοήθησε κανένας).

5. Η πρώτη φορά που έγινα μάγκας ήταν όταν είδα το μικρό περιχυμένο με το αμνιακό υγρό του να φωνάζει, πριν τον υποχρεώσει κανένας.

Περίεργο, σκεφτόμουν να πω κι εγώ για το πρώτο μου πρόγραμμα, αλλά δε μου βγήκε τελικά. Μπορώ να βάλω και 5Α; Ίσως και 5Β, για την πρώτη μου (και τελευταία) τουρίστρια;

Μπα, καλά άρχισα και καλά τελείωσα.