Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Βαθιά (με προφορά Άντριου Παπάντριου)

Με εθνική συγκίνηση μπορώ να πω πως, χωρίς ιδιαίτερη πρότερη εμπειρία, προσγείωσα μαχητικό αεροσκάφος της ΕΑ στην τρίτη προσπάθεια, τρώγοντας μόνο 10 λεπτά από τη ζωή μου. Στην πρώτη προσπάθεια έκανα σχεδόν touch'n'go αλλά μου γύρισαν τον χρόνο πίσω, την δεύτερη νομίζω πως πέθανα (και πάλι μου γύρισαν τον χρόνο πίσω), και την τρίτη τα κατάφερα σχεδόν με χειρόφρενο (και λίγη τύχη ώστε να πιάσει γάντζος και να μη βγω εκτός διαδρόμου). Μάλιστα, επειδή όταν είχα σταματήσει είχα έρθει σχεδόν κάθετα στον διάδρομο, θυμήθηκα το ανέκδοτο με τον Πόντιο πιλότο που προσγείωσε με τα χίλια ζόρια το 747 των Pontiac Airlines, και μουρμούρισε: «τους μαλάκες, φτιάξαν διάδρομο πενήντα μέτρα και με πλάτος ενάμιση χιλιόμετρο».

Μετά προσεκλήθην πάλι (επειδή και χτες βράδυ τα ίδια έκανα) σε συνεύρεση με τοπικούς μεζέδες και ποτά, από τις δυόμιση έως τις οκτώμιση. Πίνω συνέχεια νερό, ώστε αν με πάρει ο ύπνος νωρίς, να μη ξυπνήσω με πονοκέφαλο.

Επειδή δεν έχω άμεση πρόσβαση στο αρχείο των email μου, θυμηθείτε κάποιο παλιό σχετικό αστείο από, για παράδειγμα, εδώ.

Κατά τα άλλα, αύριο απόγευμα επιστρέφω Αθήνα, Σάββατο ξημερώματα φεύγουμε για Λευκάδα, και Κυριακή βράδυ θα επιστρέψω εδώ. Μια χαρά. Ο Αλέξανδρος ενημερώθηκε πως θα αλλάξουμε το Corolla με Auris, το οποίο το λέει και ψιθυριστά κατά τη διαφήμιση: «αου(ρ)ίς».

Σάββατο 5 Ιουλίου 2008

…τις μεταφράσεις σας

Χαζεύω στο Alter το American Graffiti και το θυμάμαι σκηνή με τη σκηνή. Έχω πολλά χρόνια να το δω, ίσως από πριν αρχίσει η ιδιωτική τηλεόραση. Πολύ γλυκιά ταινία.

Απλά να ρωτήσω ρητορικά: όταν κάνεις μεταφράσεις, έστω και για βιοποριστικούς λόγους, και πετυχαίνεις κάτι που δε βγάζει νόημα, δεν το ψάχνεις καθόλου; Απλά μεταφράζεις ό,τι καταλάβεις;

Αλλά τι μιλάω εγώ; Ούτε Lower δεν έχω. Αλλά ξέρω πως, όταν κάποιοι νεαροί πλησιάζουν ένα αυτοκίνητο, ακόμα κι αν είναι «συμμορίτες», και τσακώνονται για το “shotgun”, δεν εννοούν όπλο. Διότι όταν σε κάποιο βιβλίο πέτυχα την έκφραση “riding shotgun”, το έψαξα λίγο.

Τεσπά. Όλο γκρίνιες είμαι. Λες και δεν ξέρω. Αυτό το δήθεν αθώο και αγανακτισμένα απορημένο υφάκι μου αρχίζει και κουράζει μέχρι κι εμένα.

ΥΓ Επέστρεψα για το σαββατοκύριακο. Είδα την οικογένειά μου.

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Το αγαπημένο μου (προφανώς ανύπαρκτο, για την ώρα) template του blogger, είναι αυτό που μοιάζει με σελίδα τετραδίου, και που αν κάνεις καιρό να γράψεις άρθρο, αρχίζει και κιτρινίζει στις γωνίες.

Το ταξίδι μου σε άλλη πόλη όπου επιτελώ το έργο του καθηγητού (πλάκα πλάκα, είμαι ο μεγαλύτερος εκεί μέσα. Ο πιο μεγάλος «μαθητής» είναι εννέα μήνες μικρότερός μου) σεμιναρίου πάει καλά. Μιλάω για unix administration. Χασμουρητό. Αλλά χάρηκα, επειδή τους τράβηξα το ενδιαφέρον. Στα διαλείμματα για τσιγάρο μου κάνουν ερωτήσεις και σκέφτονται να οργανωθούν με Ubuntu (ναι, δεν είναι Unix, είναι GNU/Linux, αλλά είναι δωρεάν και άμα χαλάσουν καμιά εγκατάσταση δεν τρέχει και τίποτα, εν αντιθέσει με την κύρια εγκατάσταση που κοστίζει πολλά).

Μέχρι που πήγα να δω και εκδήλωση στα πλαίσια της ναυτικής εβδομάδας ενός τοπικού δήμου με τοπικούς (και όχι μόνο) χορούς. Τοπικά ποτά και αφεψήματα, τοπικοί μεζέδες, κακοπερνάω. Άσε που κοιμάμαι και πολύ. Πα μαλ.