Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Being what I am

Και παρά το πέρασμα των χρόνων και το δέρμα μου που παχαίνει και κυριολεκτικά και μεταφορικά, ακόμα ανατριχιάζω όπως είχε ανατριχιάσει και ο δεκαεξάχρονος εαυτός μου.

How to fart corn

Θα το κάνατε;

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

The Life of Brian outrage

Για όσους αγαπούν τους Monty Python και έχουν υπόψη τους τι τράβηξαν όταν έβγαλαν το The Life Of Brian, απόσπασμα από το Not The Nine O'clock News εδώ.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Νέο αίμα

Δεν ξέρω αν πρόσεξε κανείς πως έχω προσθέσει δεξιά δύο links, ένα για video και ένα για φωτογραφίες. Υποτίθεται πως θα τα ανεβάζω στον Μεγάλο Αδελφό, και θα τα συνδέω απλώς στο blog . Τεσπά.

Με δύο παιδιά στο σπίτι, δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε και πολλά video ή φωτό. Πρέπει να το θυμηθείς και να μπορέσεις. Παράδειγμα το επόμενο:

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Άσχετο

Ήθελα να ήξερα, οι έλληνες που τυχόν σπουδάζουν στο KITP, τι λένε στους δικούς τους και στους φίλους τους; Ειδικότερα στις εξεταστικές, έχουν βρει τρόπο να αποφεύγουν τα προφανή λογοπαίγνια;
Η αθάνατη ελληνίδα μάνα: «Τρως καλά, παιδάκι μου, εκεί που είσαι;»
Τι απαντάει ο γιος;

It's that time of the life, again

Μπαίνουμε αύριο στο «Μητέρα» για τον ερχομό του ΤΖΩΤΖΙΟΥ v2.1 . Το βάρος του υπολογίζεται ήδη στα 3300, έχει λιγοστέψει το αμνιακό υγρό, οπότε δρομολογήθηκε. Όσοι περάσουν να ευχηθούν, ας μη φέρουν τυπικά δώρα και μαλακίες, ας φέρουν κάτι αξίας.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007

Οικογενειακές καταστάσεις

Ακολουθούν μερικά νέα video του μικρού, τα οποία μπαίνουν κυρίως για ενδοοικογενειακούς λόγους (για να τα δουν λοιποί συγγενείς).

Ο μικρός παίζει μπάλα (θα τον κάνει μπαλαδόρο ο νονός του, αλλά για την ώρα, επειδή με είχε δει να κάνω κοντρόλ με το πόδι, το είχε δοκιμάσει και έφαγε μια-δυο σούπες, είναι στη φάση που παίζει με το χέρι).



Εγώ έκλαιγα στο δημοτικό να μου πάρουν τηλεκατευθυνόμενο. Ο κύριος έχει ήδη τρία (3) από την τρυφερή ηλικία των 18 μηνών.



Να. Ο μικρός μαθαίνει να χειρίζεται δισκάκια (προφανώς αντιγραμμένα και τα πρωτότυπα αποθηκευμένα κάπου ασφαλώς), και αν τα πάει καλά, θα του δώσω αύξηση και προαγωγή (ενδεχομένως εξωτερική εργασία στα φανάρια με bonus πωλήσεων).





Έπονται και άλλα.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Αθάνατο fortune

Το fortune είναι ένα από τα παλαιότερα προγράμματα για χρήστες που ακόμα χρησιμοποιείται σταθερά. Συγκεκριμένα, η μόνη λειτουργία του είναι πως, κάθε φορά που τρέχει, επιλέγει ένα “fortune cookie” (ανέκδοτα, εξυπνάδες, μικρές έως μεγάλες ιστορίες κτλ, μπούρδες). Το 1991 είχα πάρει από το σύστημα ενός πελάτη (γοριλάκι IBM με AIX 4.3 αν θυμάμαι καλά; ή ήταν κάνα 3.2; τεσπά) όλο το αρχείο που είχα βρει, εξήγαγα τα strings και μετά είχα διαλέξει τα καλύτερα. Κάπου μπορεί να βρω ακόμα τον κόπο μου εκείνο, και να το ανεβάσω σε κανένα Google Docs.

Λοιπόν, μόλις πέτυχα σε κάποιο σχόλιο στο slashdot ένα cookie που δεν είχα ξαναπετύχει, αλλά είναι τόσο, μα τόσο αληθινό:

Working computer hardware is a lot like an erect penis. It stays up as long as you don't fuck with it.

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

Φτου

Η αρκετά εντυπωσιακή ξανθιά από τη Γρανίτσα Καρδίτσης (υπάρχει τέτοιο πράγμα;!) που μάλλον σπουδάζει νομική και πιθανώς ασχολείται με τύπους που παίζουν τένις, την οποία γνώρισα σε ντιβιντάδικο και με την οποία —την ώρα που της έλεγα τι ωραία σειρά είναι το Boston Legal— αρχίσαμε τις ερωτικές περιπτύξεις με ένα μικρό διάλειμμα για να πάρουμε μιαν ανάσα, και που μου είπε πως, ναι, είμαι κομμάτι υπέρβαρος αλλά βλέπομαι και της είπα πως αρχίζω τένις άμα λάχει και εκείνη το πήρε γενικώς ζεστά, παρακαλείται να ξαναέρθει στον ύπνο μου επειδή με ξύπνησε η γυναίκα μου να φύγω για δουλειά και έτσι δεν έμαθα τι γίνεται παρακάτω.

Ευχαριστώ.



ΥΓ Αν βοηθάει, μουσική υπόκρουση είχε το “Hey Delilah”, μια μπαλάντα που παίζει τελευταία.

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Τα 25χρονα smileys

Με αφορμή την alleged πλήρωση 25 ετών ύπαρξης για τα smileys (βαριέμαι να βάλω link), θα ήθελα να υπενθυμίσω πως ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και πλέον υπάρχει το Unicode. Μετά χαράς, λοιπόν, συνεισφέρω στη συλλογική δικτυακή συνείδηση μερικά smileys που, ευτυχώς ή δυστυχώς, ως φράσεις είναι αμιγώς μέρος της ελληνικής νοοτροπίας.

Εγώ γράφω, κι εσείς άμα δεν καταλαβαίνετε με ρωτάτε (ή προτείνετε διορθώσεις):

*t€

4t♂

→♂μ

→∞μ

↓↷✞☝

…&

♔≫♔

✍↤⁂

☧♀

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Τσόντα

Όταν ήμουν στο δημοτικό, η τσόντα ήταν σπάνιο φαινόμενο στην ελληνική τηλεόραση. Βυζάκια και κώλοι έβγαιναν στον αέρα ενίοτε υπό την αιγίδα της ευρωπαϊκής κουλτούρας, αλλά πάντα αργά και μεταμεσονύκτια.

(Πρέπει να ήμουν έκτη δημοτικού, όταν ένα Σάββατο βράδυ ήμαστε επίσκεψη σε θεία. Παρέα με ένα ξάδελφό μου, τα ξύναμε και δεν είχαμε τι να κάνουμε. Μας προτείνει η θεία: «να σας ανοίξω τηλεόραση;», αλλά βαριόμασταν να δούμε ελληνική ταινία. Μιλάμε για την εποχή ΕΡΤ-1 και ΕΡΤ-2 και εδώ σταματάμε. Δεν υπήρχαν άλλες επιλογές στην τηλεόραση.
Όταν τη Δευτέρα πήγα σχολείο, γινόταν της μουρλής. Πληροφορήθηκα τα καθέκαστα και τράβαγα τα μαλλιά μου. Η ταινία που είχε προβληθεί (όσο είχε προβληθεί) ήταν το «Πέφτουν οι σφαίρες σα το χαλάζι κι ο καλλιτέχνης αναστενάζει.» Αν δεν κατέ'ετε τίπ'τις σχετικό, ξεκινήστε μια γουγλερική αναζήτηση ή αρχίστε από εδώ.)

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι πως η ασυδοσία έχει παραγίνει στις μέρες μας. Ως ανήσυχος πατέρας που θα μεγαλώσει το παιδί του και για να το ξεφορτώνεται θα το αφήνει κολλημένο στο κομπγιούτερ και στην τηλεόραση, μου φέρνει ρίγος το γεγονός πως Παρασκευή στις 22:30 (όταν τα παιδιά δεν έχουν σχολείο την επομένη και άρα μπορούν να καθυστερήσουν λίγο παραπάνω) η κρατική τηλεόραση θα δείξει γκανγκ μπανγκ φουλ φάκινγκ ολ χόουλζ γουίλ μπι φίλντ όρτζι μεταξύ αντρών, και οι αθεόφοβοι δεν έχουν καν τσίπα και το έχουν κατάλληλο για όλους.

Πού έχουμε φτάσει;

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

Χιαστί

Ξέρω καλά πως είμαι άνθρωπος κλειστός (και ψυχανώμαλος, αλλά μη πεταχτείτε να προσηγορήσετε!). Συχνά δείχνω τα αισθήματά μου με τον εντελώς αντίθετο τρόπο από τον πρέποντα: στο πένθος θα κάνω αστεία, στην αγάπη θα βρίζω τρυφερά⁰. Και στην τωρινή κατάσταση της χώρας, μένω άπραγος και παγωμένος (εκεί που θα έπρεπε να κάνω κάτι).

Στροφή.

Είμαι ΑΕΚτζής υποτίθεται. Ο πατέρας μου και η μάνα μου είναι Ολυμπιακοί. Ας αγνοήσουμε τους λόγους που κάποτε αποφάσισα τι ομάδα είμαι¹ και ελάτε μαζί μου σε κάποιο παιχνίδι μεταξύ Ολυμπιακού και ΑΕΚ (ή ανάποδα, νομίζω ήταν στη Νέα Φιλαδέλφεια) όπου πήγαμε εγώ κι ο πατέρας μου². Εκεί, γνωρίσαμε ένα κύριο μισό κώλο πιο πέρα από τον πατέρα μου. Μεγαλύτερος σε ηλικία από τον πατέρα μου, απέπνεε σεβασμό. Μιλούσαμε λοιπόν με τον πατέρα μου και λέγαμε πόσο άραγε να τελειώσει το παιχνίδι. Ο σεβάσμιος κύριος που παρακολουθούσε τη συζήτησή μας (ακόμα δεν είχε αρχίσει το παιχνίδι) κατέθεσε την άποψή του κοιτώντας εμένα και βάζοντας χιαστί τους δείκτες του. Ίσως κάπως τον αμφισβήτησα, ίσως τον αμφισβήτησε ο πατέρας μου, δε θυμάμαι. Ο σεβάσμιος κύριος έφρασε την άποψή του: «είναι δύο μεγάλες ομάδες, και δεν έχουν κάτι να μοιράσουν τώρα. Χι.»

Το παιχνίδι έληξε 1-1. Τον θυμάμαι ακόμα τον κύριο, αλλά δεν ξέρω αν έγινε ποτέ εκατομμυριούχος παίζοντας ΠΡΟ ΠΟ. Δεν ξέρω αν ζη ακόμα.

Αν ζούσε, ίσως να είχε άποψη και για τις επερχόμενες εκλογές. Δε μου είναι καθόλου δύσκολο να τον φανταστώ να προτάσσει τους δείκτες χιαστί: «είναι δύο μεγάλα κόμματα, και δεν έχουν κάτι να μοιράσουν τώρα. Χι.»

Πιθανολογώ πως αυτό θα ξενίσει πολλούς και θα απορριφθεί από ακόμα περισσότερους, αλλά για μένα είναι τόσο μα τόσο προφανές το Χ που χρόνια τώρα διακατέχει το ντέρμπι της πολιτικής ζωής του τόπου μας. «Τι κι αν χάσουμε τις εκλογές; Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θα είναι.» Δεν φταίει η Νέα Δημοκρατία για τις τόσες πυρκαϊές. Δε θα έφταιγε το ΠΑΣΟΚ αν ήταν τώρα στην κυβέρνηση. Οι μικροαστοί μας βουλευτές ανθρωπάκια είναι σαν κι εμάς, και μάλιστα υπάλληλοί μας³· εμείς τους δίνουμε την εντολή, αυτοί εκτελούν, εμείς γυρνάμε στο λήθαργο, ή μάλλον στη λιποθυμία όπως έλεγαν και οι Κατσιμιχαίοι σε ένα μάλλον αγνοημένο τραγούδι τους.

Στην συγκέντρωση την εβδόμην απογευματινήν της αύριον, εγώ και η σύζυγος θα είμαστε στην προγραμματισμένη επίσκεψη στον γυναικολόγο για την επιβεβαίωση πως ο επερχόμενος νεαρός είναι καλά. Αλλά και να μην είχαμε την επίσκεψη, δύσκολα θα κατέβαινα. Όχι γιατί δεν πιστεύω στα κίνητρα, αλλά επειδή δεν πιστεύω στο αποτέλεσμα. Δεν είμαστε χώρα, ούτε λαός με τιμή. Δεν έχουμε πια φιλότιμο. Ενσωματωνόμαστε. Γινόμαστε μέρος μεγαλύτερων οικογενειών, Ευρωπαίοι εκ πεποιθήσεως και Αμερικανοί εκ τηλεοράσεως, και εδώ και δεκαετίες τη ρημάδα την εξώθυρα την κλειδώνουμε.

Θα ήθελα όλη η χώρα να μη ψηφίσει κανένα κόμμα. Ή να βγει ένα μικρό κόμμα με 100%, οπότε να τρέχει να βρει 300 βουλευτές⁴. Ή να βγουν όλα τα μικρά κόμματα, το καθένα τους με παραπάνω από το σύνολο των ψήφων που θα πάρουν ΠΑΣΟΚ+ΝΔ. Αφεντικό, να δω τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου να τσακώνονται για τη Βʹ κατανομή κι ας πεθάνω. Ας βγει πρωθυπουργός η Έφη Σαρρή, ζμπουτζμ· αν βγει βουλευτίνα, μας αξίζει.

Πριν κάνα μήνα με πήραν τηλέφωνο για γκάλοπ (ένας από τους λόγους που ήμουν σίγουρος πως οι εκλογές θα γίνουν πριν την ώρα τους, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη το εύρος που είχε το συγκεκριμένο γκάλοπ στις ερωτήσεις του). Είχα όρεξη, και κάθισα να με ξεσκίσουν (για να γλυτώσει κάποιος άλλος). Μόνο που δεν τσακώθηκα με την κοπέλα, αφού προφανώς δε με πίστευε, ή ίσως δεν απαντούσα τη λέξη της κάρτας, οπότε δεν ήξερε σε ποιο τετραγωνάκι να σημειώσει το δικό της Χ, παρότι με είχε διαβεβαιώσει πως μπορώ να απαντήσω ό,τι θέλω και πως με είχε πιστέψει ότι είμαι αναποφάσιστος. Δείγμα:

–Τι ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές;
–Συνασπισμό, αλλά δεν ψηφίζω πάντα το ίδιο κόμμα.
—Ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο ως πρωθυπουργό, τον Καραμανλή ή τον Παπανδρέου;
–Κανέναν από τους δύο.
–Ναι, αλλά ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο;
–Σας είπα. Κανέναν. Ίδιοι μου φαίνονται.
–Ποιανού ο πολιτικός λόγος σας πείθει περισσότερο;
–Δεν ξέρω να σας απαντήσω.
–Τι εννοείτε;
–Δεν ξέρω. Δεν τους παρακολουθώ.
(παύση. η επόμενη ερώτηση ήταν καθαρά δική της, δεν είχε πουθενά να καταγράψει την απάντηση)
–…είστε Έλληνας; Ζήτε στην Ελλάδα;
–Ναι. Είμαι Έλληνας. Ζω στην Ελλάδα.
–Τι θα ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές;
–Δεν ξέρω.
–Ναι. Κοιτάξτε, σας είπα πως η δημοσκόπηση είναι μυστική, κανείς δε θα μάθει τι θα ψηφίσετε.
–Κυρία μου, σας πιστεύω. Εσείς δε με πιστεύετε όταν σας μιλάω. Σας είπα, δεν ξέρω. Είμαι στους αναποφάσιστους.
–Για τον κύριο Αλαβάνο τι γνώμη έχετε;
–Δεν έχω. Δεν τον ξέρω.
–Ναι, ως πολιτικός—
–Δεν τον παρακολουθώ.
(παύση)
–Είπατε πριν πως ψηφίσατε Συνασπισμό στις—
–Κυρία μου, με ρωτήσατε τι ψήφισα, σας είπα τι ψήφισα. Αν με ρωτάγατε ποιος πιστεύω θα σώσει τη χώρα, θα σας έλεγα κανένας. Με ρωτάτε τι θα ψηφίσω, σας λέω δεν ξέρω. Πιστέψτε με. Σας λέω την αλήθεια.

κ.τ.λ. Φάγαμε ένα 20λεπτο έτσι. Στοιχηματίζω πως η κοπέλα σιχτίρισε αφού κατέβασε το ακουστικό. Δεν την αδικώ, αλλά δεν τη δικαιολογώ κιόλας.

Δε θα αλλάξει τίποτα ουσιαστικά… ή ίσως και να αλλάξει, αν η συλλογική μας συνείδηση ως Έλληνες μπορεί και να χαμπαριάσει πως μισοάνοιξε τα βλέφαρα από τη λιποθυμία. Ίσως. Δεν ξέρω. Αν ήξερα, τώρα θα είχα λεφτά.⁵

Είχα κι άλλα να πω, αλλά είναι ώρα να πάω για νάνι. Κρίμα. Τις περισσότερες φορές που με πιάνει οίστρος, βγαίνω να κάνω ένα τσιγάρο για να μου φύγει. Αυτή τη φορά χαρμάνιασα, αλλά χαλάλι.

Και δεν έβαλα και φωτογραφία του μικρού. Αλλοτριώνομαι. The Day of the Triffids (ή Triffils?)




⁰ Σχεδόν κάθε φορά που αγκαλιάζω τον μικρό και του λέω «πού είσαι βρωμιάρη;», μου έρχεται εικόνα από τη «Φωνή του δάσους» (“Call of the Wild”, δηλαδή, αλλά έτσι γνώρισα τον τίτλο από παιδί), με τον πρωταγωνιστή και το αφεντικό του, και πώς έδειχναν την αγάπη τους.

¹ Φαντάρος στην Κω. Γυρνάω καθυστερημένος από φυλάκιο πεινώντας τρελά. Βρίσκω το πιάτο όσπρια που μου είχαν κρατήσει —δεν έφταιγα για την καθυστέρηση— και κάθομαι στην τραπεζαρία να φάω. Η τηλεόραση έδειχνε αγώνα μπάσκετ Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού. Εγώ τρώω, είμαι ο μόνος. Οι άλλοι φωνάζουν και τσακώνονται. Εγώ τρώω και έχω νεύρα για πολλά και διάφορα. Ένας στρατονόμος κάθεται στον δικό μου πάγκο με την πλάτη γυρισμένη σε εμένα, και κάποια στιγμή αποφασίζει πως η ησυχία μου είναι πολύ ύποπτη. Γυρνάει και με ρωτάει ψαρωτικά: «εσύ, παληκάρι, τι ομάδα είσαι δηλαδή;» Τον κοιτάω, και με γεμάτο στόμα και ζουμιά να τρέχουν, του λέω: «…υψηλού κινδύνου».
Προς μεγάλη μου έκπληξη, έπιασε το νόημα και δεν ξαναασχολήθηκε μαζί μου.

² Πρέπει να ήμουν πολύ μικρός, ίσως τετάρτη-πέμπτη δημοτικού. Πού στηρίζω την εικασία ότι ήμουν μικρός; Βγαίνοντας από το γήπεδο, ο κόσμος άρχισε πανικόβλητος να τρέχει αλλάζοντας κατεύθυνση. Ανάμεσα στα πόδια του κόσμου, βλέπω νεαρούς με κιτρινόμαυρα κασκόλ και αλυσίδες στα χέρια να βρίσκονται στο κέντρο του άρτι εκκενωθέντος χώρου και να έχουν άγριες διαθέσεις. Ο πατέρας μου με τραβάει από το χέρι να φύγουμε, και γυρνώ να τον καθησυχάσω: «δε θα μας πειράξουν εμάς, εγώ είμαι ΑΕΚτζής».
Ούτε που θυμάμαι πώς ήταν να είμαι τόσο ανόητος (αθώος θα το έλεγαν άλλοι), οπότε πρέπει να ήταν πριν πολλά χρόνια. QED.

³ με την εξαιρετικά βολική διαφοροποίηση: είναι οι μοναδικοί υπάλληλοι που έχουν πλήρη έλεγχο του ύψους του μισθού τους.

⁴ βασικά, βουλή θα σχηματίσει τάχιστα με όλους τους πρόθυμους νεοδημοκράτες και πασόκους που θα τρέξουν για το καλό του τόπου να συνδράμουν στο έργο και να συμβουλέψουν και να καθοδηγήσουν το ανώριμο για κυβέρνηση μικρό κόμμα. Η πρώτη συνεισφορά τους θα είναι ένα καλό χέρι βάψιμο— όχι των γραφείων του κόμματος, αλλά του εαυτού τους.

⁵ και δε θα έγραφα στο blog μου αλλά θα ήμουν στις Μπραχάμες με τα λονγκ-ντρινκς και τις γκόμενες που θα με αγαπούσαν για αυτό που είμαι: ένας κενός πλούσιος με βρώσιμη φλούδα.

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007

This Is Spinal Tap easter egg

Δεν ξέρω πόσοι έχετε δει τη συγκεκριμένη ταινία. Όσοι την έχετε δει, ενδεχομένως θυμάστε το διάλογο του Nigel Tufnel (το όνομα του κιθαρίστα παραπέμπει εμμέσως στον Eric Clapton) με τον Marty DiBergi (τον σκηνοθέτη της ταινίας που ταυτόχρονα έπαιζε μέσα στην ταινία τον σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ) περί ενισχυτών και σκηνικής παρουσίας.

Την ίδια ταινία έχουν δει και οι δημιουργοί του audiopanel στο SGI Irix. Το audiopanel είναι προφανώς η εφαρμογή για τον έλεγχο του συστήματος ήχου στα γραφικά workstations της πάλαι ποτε κραταιής SGI. Τυπικά, το audiopanel έχει την εξής μορφή:


Τώρα, αν το καλέσεις με μια ειδική παράμετρο, έχει την εξής μορφή:


Οι δύο εικόνες έχουν μια μικρή διαφορά :)

ΥΓ αν δεν έχετε δει την ταινία αλλά εντοπίσετε τη διαφορά και θέλετε μια εξήγηση, δείτε τα quotes της ταινίας. Κάπου θα πετύχετε αυτό που ψάχνετε.

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Εσύ ο σωλήνας

…υποτίθεται πως ανέβασα στο youtube ένα video του μικρού.

Λοιπόν, στο ακόλουθο, αφού βαρέθηκα να τον βλέπω να ανοιγοκλείνει το ντιβιντί, το έβγαλα από την πρίζα, οπότε κι αυτός βαρέθηκε να πατάει κουμπιά αφού δεν άνοιγε. Πάει να βρει τη μάνα του να της πει τον πόνο του, αλλά στην πορεία βρίσκει άλλο ενδιαφέρον.



Άλλο, παλαιότερο. Είναι στο κρεβάτι και αποφασίζει να παίξει φλίπερ:

Times, they are a-changin'

Όλοι ξέρουν ότι στην εποχή μας οι κοινωνικοί θεσμοί (οικογένεια, φιλία) φθίνουν. (Ωραίος πρόλογος για έκθεση. Αλλά δεν γράφω έκθεση. Τέλεια αφορμή να βάλω φωτογραφία του μικρού. Ο μικρός αραχτός:)
Αγνώριστος

Κάποτε σε καλούσαν φίλοι στο σπίτι να κάτσετε, να φάτε, να πιείτε (ενίοτε να κάνετε και αλλαξοκωλιές, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου), να ακούσετε μουσική, άντε να δείτε και καμιά ταινία. Τα θυμάστε, ε; Το ίδιο και εγώ. Δεν είναι έτσι πια τα πράγματα.

Πας επίσκεψη στο σπίτι του «φίλου» (link δεν θα βάλω, αφού και οι δύο που διαβάζετε το blog μου ξέρετε ποιον εννοώ), και λέτε να παραγγείλετε φαγητό. Παραγγέλνετε φαγητό, και εσείς, ο επισκέπτης, πληρώνετε.

Φυσικά, προθυμοποιείται να πληρώσει ο οικοδεσπότης, με επιχειρήματα τύπου «ήρθες στο σπίτι μας και θα πληρώσεις εσύ;», και του λες «τις προάλλες που ήρθα πάλι, εσύ πλήρωσες, αυτή τη φορά θα πληρώσω εγώ», και ο οικοδεσπότης εξίσου πρόθυμα υποχωρεί. So much for the willingness. (Έχω ώρα να βάλω φωτογραφία. Ο μικρός συμφωνεί:)
Σωραίος

Δε φτάνει αυτό, αλλά η έγκυος σύζυγος του οικοδεσπότη έχει τρομερή ανάγκη για τρίψιμο στην πλάτη, και αφού ο οικοδεσπότης βαριέται, μόνο που δεν τον παίρνει ο ύπνος την ώρα που το κάνει, ε, τη λυπάται και η ψυχή σου, παίρνεις την θέση του και την τρίβεις εσύ με τα στιβαρά σου δάχτυλα, ενώ και η δική σου σύζυγος γαστρωμένη είναι και βλέπει από το τριφτικό περιθώριο, την ώρα που ο θρασύτατος οικοδεσπότης επιστρέφει στο προσφιλές του ξύσιμο-μέχρι-να-ματώσει που τόσο φιλάρεσκα εξασκεί και στον τόπο εργασίας του. (Συγχίστηκα— ας βάλω μια φωτογραφία του μικρού που γελάει με τα χάλια μας:)
Ουά χα χα!

O tempora, o mores. (όπως θα έλεγε και ο μικρός:)

Χειλάκι

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007

Humour και χύμα έχουν κοινή ρίζα

Ελαφρώς παραπλανητικός ο τίτλος.

Διάβασα στο The Register το εξής περιστατικό: κάποιο βράδυ πρόσφατα στο Ανόβερο, κάποιοι κάτοικοι ξύπνησαν μέσα στη νύχτα από ένα δυνατό θόρυβο και κάλεσαν την αστυνομία. Οι αστυνομικοί βρήκαν στο πεζοδρόμιο τα θρύψαλα ενός υπολογιστή. Γρήγορα βρήκαν τον ένοχο, έναν 51χρονο, ο οποίος δήλωσε πως τα είχε πάρει τόσο πολύ με το μηχάνημα, που το πέταξε κάτω στο δρόμο. Τουλάχιστον ένας από τους αστυνομικούς τον συμπόνεσε, οπότε δεν συνελήφθη, αλλά προφανώς και δικαίως τον έβαλαν να μαζέψει τα κομμάτια.

Όλα τα φράγκα είναι ένα από τα σχόλια αναγνωστών, που θα το παραθέσω στην αγγλική:

…let me guess…

he opened a Window and it promptly crashed!

Where'd I leave my coat…

Τρίτη 10 Ιουλίου 2007

Αστικοί Μύθοι

Πρόσφατα κατάφερα και βρήκα ένα CD που χρόνια πάλευα να αποκτήσω, αλλά δεν μπορούσα¹.
Το τελευταίο τραγούδι περιέχει και ένα «κρυφό», που είναι ουσιαστικά ένας μονόλογος με μελωδική υπόκρουση. Στο μονόλογο, ο στιχουργός αναφέρει πως πρόσφατα² διαγνώστηκε με “acute paranoid schizophrenia”, κάτι που μου φάνηκε πως έδεσε με άλλους στίχους σε άλλα τραγούδια τους, αλλά επειδή ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, άρχισα να το ψάχνω.
Μέχρι στιγμής, δεν έχω βρει κάτι σχετικά, οπότε δεν ξέρω ακόμα αν είναι αλήθεια, αλλά πέτυχα ένα ανέκδοτο που, οραματιζόμενος τη σκηνή, το βρήκα πολύ, πολύ αστείο.

Οι Whipping Boy, λοιπόν, είχαν κάνει ευρωπαϊκή τουρνέ με το Lou Reed³. Στην τουρνέ, ο μπασίστας του Lou Reed λεγόταν Fernando Saunders. Σε κάθε soundcheck που έκανε η μπάντα του Lou Reed, κάποιος από τους Whipping Boy πήγαινε δίπλα στον μπασίστα και με απόλυτα σοβαρό ύφος, του έλεγε στο αυτί: “Can you hear the drums, Fernando?”


¹ ήταν συνέχεια out of print.
² όταν το έγραφε, προφανώς.
³ υποτίθεται ("[citation needed]") πως ο Lou Reed είχε δηλώσει για ένα τραγούδι του συγκεκριμένου δίσκου, «αν αυτό δεν είναι/γίνει "huge hit", τότε δεν ξέρω τίποτα από μουσική».

Σάββατο 7 Ιουλίου 2007

Ευχαριστώ, Forthnet

…κι έλεγα, μα πώς ανάσανε έτσι το upload μου;

Όταν είχα ξεκινήσει πριν 2 χρόνια με τη Forthnet, είχα γραμμή 384/128. Αναβαθμίστηκα μαζί με τους υπόλοιπους στα 768/192. Κάποια στιγμή τις τελευταίες ημέρες, θα πρέπει να πήγα στο 1024/256, αλλά εγώ μόλις τώρα το συνειδητοποίησα. Δεν έλαβα καμία ειδοποίηση, ούτε καν μέσω email. Λέτε να είναι μόνιμο; Με αγαπούν; Να μιλήσω (πέρα από το blog δηλαδή); Ή να κάνω την πάπια, όπως τόσο χρήσιμα έμαθα τον καιρό του στρατού;

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007

OMGod, It's Fryday!

Κοινώς, θα λιώσουμε κι άλλο. Ο φίλος μου ο aneinai κατοχύρωσε, μάλιστα, την αξιοπιστία του Forecast Fox (plugin για τον Firefox που αναφέρει πρόβλεψη καιρού για τις προσεχείς ημέρες) παρατηρώντας: «για την Παρασκευή, λέει "Sunny and very hot" και έχει την φωτογραφία μου δίπλα».

Δεν έχω απάντηση για τέτοια ακατάρριπτα επιχειρήματα.

Από την άλλη, χτες αλλάζοντας τον μικρό έτυχε για πρώτη φορά να τον δω να έχει στύση. Φώναξα και τη γυναίκα μου, δεν ξέρω αν εκείνη τον είχε ξαναδεί. Θα μπορούσα λοιπόν ως περήφανος πατέρας να ανακράξω «ο γιος μου είναι άντρας!», αλλά κολλάω στη μικρολεπτομέρεια πως εγώ ήμουν που τον άλλαζα εκείνη την ώρα. Να ανησυχήσω; (Προφανώς όχι, πλάκα κάνω.)

Πλην όμως, καλού-κακού, ας αναρτήσω τον στάνταρ σχετικό εξοπλισμό στο δωμάτιό του: δηλαδή, φωτογραφίες της Salma Hayek, της Missy Peregrym, άντε και της Ιωάννας Παπαδημητρίου. Αν μου αρέσει πολύ το τελικό αποτέλεσμα, μπορώ πάντα να μετακομίσω στο δωμάτιό του.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2007

Αυτό θα πει όρχεις

Δεν ξέρω τι λένε οι τύποι στο συγκεκριμένο reality, αφού δεν σκαμπάζω από γερμανικά, αλλά ο συγκεκριμένος διαγωνιζόμενος έχει αρχίδια.

Για τον φίλο που ψάχνει απεγνωσμένα κάποιο επεισόδιο από το So you think you can dance και δεν έχει τι να κάνει μέχρι να το βρει.

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007

Και μερικές φωτογραφίες από Ρώμη

Μια γρήγορη, όχι εντελώς συμβατική επιλογή.

Το μουσείο / Βίλα Μποργκέζε:


Και ωραία η φύση στο πάρκο της Βίλας Μποργκέζε:


Τίβερης τη νύχτα:



Στο Βατικανό, η φρουρά κατά το ήμισυ μου αποδίδει τις δέουσες τιμές (ο αριστερά προφανώς είναι μύωψ)¹:


Ο Άγιος Πέτρος απέξω:

…και πάμε στα ενδότερα:







Πιάτσα Ναβόνε:

Θα πάρετε ένα καφεδάκι;

Μια τσαντούλα ενδεχομένως; Όχι;

Τότε θα πάρετε ένα αυτοκίνητο; (αν και ο ιδιοκτήτης του μάλλον θα έχει αντίρρηση, αν κρίνουμε από τα μέτρα ασφαλείας)

Καλά, πάρτε ένα νεράκι με €2 από την καντινοαλυσσίδα μας (κάτι σα τα Μακντόναλντς, όπου πας, τα ίδια βλέπεις)

Αφού δεν παίρνετε τίποτα, ρίξτε τον οβολό σας:


Θα περιμένετε μαζί μας τον Bush;

Ή θα μπείτε κι εσείς στην ουρά; (βαρέθηκα να ανεβάσω φωτό με αμέτρητες σειρές αστυνομικών και καραμπινιέρων)

Εναλλακτικά, κρυφτείτε σε ένα από τα σοκάκια όπου το παρόν συναντάται με το παρελθόν:


Άντε, ρίξτε και μια ματιά αφʼ υψηλού στη Ρώμη:




Ωκαίει, άμα μεγαλώσεις, θα σε παίρνουμε κι εσένα στα ταξίδια μας, ντάξ;


¹ αν τυχόν δεν το καταλάβατε, είναι στη διακριτική σας ευχέρεια ποιο θα θεωρήσετε αριστερά και ποιο δεξιά ☺

Στα γρήγορα

Μιας και έτυχε να κάνω σμίκρυνση στις ακόλουθες δύο φωτογραφίες για να τις στείλω, μπορώ να τις βάλω και εδώ ώστε να αποτυπωθούν στο βιβλίο της αιωνιότητας.



Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

Ο Σέρλοκ Χολμς και η υπόθεση του χαμένου ρολογιού

Bush in Albania.

Όλη η φάση παίζει στο 00:55 - 00:57 περίπου. Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν το ρολόι το έβγαλε ο ίδιος και το έβαλε στην τσέπη του, ή πρόλαβε και του το έφαγε ένα τσακάλι που έκανε κίνηση καριέρας;

Ρώμη, επτάλοφος πόλη

Ήμουν στη Ρώμη από την Πέμπτη το πρωί μέχρι την Κυριακή το βράδυ, παρέα με σύζυγο και ένα ακόμα ζευγάρι. Επειδή ο καλός ο παπάς ευβλογάει πρώτα τα γένια του, θα βγάλω όσα απωθημένα πρόλαβα να αποκτήσω στις λίγες αυτές ημέρες, αλλά σημειώστε ότι ουσιαστικά κινηθήκαμε στα όρια της τουριστικής περιοχής, οπότε τα απωθημένα μου δεν είναι ενδεικτικά του μέσου τουρίστα. Θα βάλω και φωτογραφίες κάποια στιγμή αργότερα.

Εν πρώτοις, γυναικάρες και θερμούς λατίνους εραστές δεν είδαμε. Μια νταρντάνα είδαμε μόνο, κι αυτή περαστική προς τον κεντρικό σταθμό στο άσχετο, όσο πλήθος λαού διαδήλωνε κατά του Bush. Την πήραμε και βίντεο, αλλά δεν έχω προλάβει να ακόμα επαληθεύσω ότι όντως ήταν άξια βιντεοσκόπησης. Την έλλειψη φίκαρων και κατσαράδων πιστοποίησε (ως δεύτερο ντάτα πόιντ) και ο νονός του μικρού, που έτυχε να βρίσκεται ένα διήμερο στο Κόμο, πιο βόρεια.

Ρίξαμε πολύ περπάτημα, ως αξιοπρεπείς τουρίστες. Πολλά πράγματα μας έκαναν εντύπωση, και θα τα αναφέρω πρώτα συνοπτικά, αναλύοντας αργότερα:

* μεγέθη
* γλώσσα
* νερό!
* φαγητό
* κόστος
* κίνηση

Τα μνημεία τους είναι άκρως επιβλητικά. Μεγάλα μεγέθη, που τα περισσότερα κατασκευάστηκαν όσο η Οθωμανική αυτοκρατορία ασελγούσε επάνω μας. Ψηλοί αρχαιοπρεπείς κίονες, πολυτέλεια στο έπακρο, αρκετά καλά στημένος μηχανισμός αφαίμαξης των τουριστών. Ενδεικτικά, στην πιάτσα ντι Ναβόνε (ή ήταν Ναβόνα;), οι αντίστοιχοι σερβιτόροι της δικής μας Πλάκας και Ψυρρή μας καλούσαν να χαρούμε τον καφέ μας στο μαγαζί τους, και όταν ένας από αυτούς είδε την άνεση με την οποία τον προσπεράσαμε, μας ρώτησε: «Γκρέτσι;» (ο μοναδικός, θα εξηγήσω σε λίγο), «σι» του λέμε. Έβγαλε σημειωματάριο με σημειωμένες εκφράσεις σε διάφορες γλώσσες, και μου κίνησε την περιέργεια, οπότε κοντοστάθηκα. «Στο τσερκάντο λα παρόλα… ουν άτιμο…», και ενώ περίμενα κάτι εντυπωσιακό, βρίσκει τη λέξη, κλείνει χαμογελαστός το σημειωματάριο, και τι μου λέει; «Καλά… καλά…» και με αφήνει. Χάρις στην πολύχρονη εμπειρία μου με εξάδελφο ελληνοϊταλό και στην συχνή παρουσία μου σε καβγάδες του με τη θεία μου, ήμουν πανέτοιμος να τον κατακεραυνώσω με το ισχυρό οπλοστάσιό μου ιταλικών βωμολοχιών, αλλά, δε γαμιέται, απλώς συνέχισα για να προφτάσω τους άλλους. Μιλώντας περί αφαίμαξης, λοιπόν, είχες διάφορους που πόζαραν, είτε ως αγάλματα, είτε ως εκατόνταρχοι κοντά στα μνημεία. Κοντά στο Κολοσέο, ένας εκατόνταρχος μόλις είχε βγάλει δύο φωτογραφίες με μια καλή κυρία, και ο καλός σύζυγος του έτεινε ένα δεκάευρο, αλλά ο καλός εκατόνταρχος shook his head και τσίμπησε μόνος του εικοσάευρο από το πορτοφόλι, εξηγώντας ταυτόχρονα το καθεστώς τιμών στον καλό κύριο, αλλά δεν κάθισα να ακούσω την κουβέντα.

Είδαμε και πολλές προειδοποιήσεις για πορτοφολάδες, κυρίως στο μετρό. Σχεδόν σε όλα τα κτίρια, στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο τα παράθυρα και οι πόρτες είχαν κάγκελα. Θα ανεβάσω και φωτογραφία με αυτοκίνητο παρκαρισμένο, με το τιμόνι δεμένο με αλυσίδα.

Οι έλληνες τουρίστες στη Ρώμη πρέπει να είναι λίγοι, από ό,τι κατάλαβα. Ίσως η πόλη ήταν παλαιότερα υπερβολικά ακριβή για το βαλάντιο των περισσότερων από εμάς, όχι ότι τώρα έχει φτηνήνει ιδιαίτερα, τουλάχιστον στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Όλοι οι υπόλοιποι που προσπάθησαν να μαντέψουν τη φυλή μας, είτε μας ρώταγαν άμεσα αν είμαστε Ισπανοί είτε απλώς μας πέταγαν καμία ισπανική λέξη. Από αγγλικά, οι Ιταλοί γενικώς ωχριούν, ή απλώς τα περιφρονούν. Αγγλικά τους μίλαγες, και συχνά σου απάνταγαν στα ιταλικά. Για παράδειγμα, σκεφτόμασταν μήπως νοικιάσουμε κάποιο αυτοκίνητο την τελευταία ημέρα, ώστε και εκδρομή να πάμε και να φτάσουμε μέχρι το αεροδρόμιο με αυτό. Στη φάση που ήταν μαζεμένοι πολιτσία και καραμπινιέρι για τις διαδηλώσεις, σταματάω δίπλα σε ένα τσούρμο αστυνομικών παρά τη κλούβα, ρωτάω, πού μπορούμε να νοικιάσουμε ένα αυτοκίνητο; Ο ένας κοίταξε τον άλλον, ο άλλος φώναξε τον Μάρκο, ο Μάρκο τον Μικέλε, ο Μικέλε κάποιον μέσα στην κλούβα, κι εγώ υποψιάζομαι ότι ψάχνουν κάποιον να μιλάει αγγλικά. Λέω στον πρώτο, «νον σο κόμε ντίρλο, βολιάμο ούνα αουτομόμπιλε περ βέντι κουάτρο όρε», και το πρόσωπό του φωτίστηκε: «α, νολέτζερε ούνα μάκινα!» Μας έδωσε οδηγίες, αλλά κολλήσαμε τελικά επειδή κανείς δεν είχε αμιγώς πιστωτική κάρτα. Άλλη ιστορία αυτή.

Η πόλη έχει πολύ πράσινο. Είναι σαφώς πιο όμορφη από την πόρνη την Αθήνα. Ωραίος και ο Τίβερης με τις γεφυρούλες του, έστω κι αν είναι μες στη μπίχλα. Ο ναός του Αγίου Πέτρου πολύ καλός, το μουσείο δεν το προλάβαμε λόγω της επίσκεψης του Μπους. Επειδή μέναμε κοντά στο Βατικανό, είπαμε να πάμε Σάββατο, έστω και ρισκάροντας αυξημένη κίνηση. Δεν είχαμε υπολογίσει ότι θα πέρναγε ο Μπους (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, μας χαιρέτισε προσωπικά μέσα από το αμάξι του, κι άμα θέλετε το πιστεύετε :) Εμείς, όσο οι καραμπινιέρι μας κρατούσαν σε ένα σημείο (ήμαστε τέσσερις έλληνες με αρκετούς καραμπινιέρι τριγύρω στη γωνία ενός σταυροδρομίου), προβάραμε διάφορα ήπια «δολοφόνοι των λαών ηπατζήδες», επειδή με κάτι «μαλάκας» και «αμερικάνοι» που είχαμε πει, κάνας δύο γύρισαν και μας κοίταξαν.

Το νερό είναι δράμα, αν δεν κουβαλάς μπουκάλι μαζί σου. Υπάρχουν υπαίθριες καντίνες, που μπορεί να είναι φραντσάιζ, αφού όλες οι καντίνες έχουν την ίδια χωροταξία: από αριστερά προς τα δεξιά όπως κοιτάζεις, πρίνγκλς, ποπ κορν, σάντουιτς, λουκάνικα, φοκάτσε κτλ. Τα νερά εκτός ψυγείου είναι άκρη αριστερά, δηλαδή στο πίσω μέρος της καντίνας. Το μπουκαλάκι των 75cl κοστίζει 2€, παρακαλώ. Μιλώντας με τον ευγενικό αγγλομαθή φυλετικό εργάτη (πακιστανοί;), μου εξηγεί, εδώ είναι Ρώμη, αν ζητήσεις νερό έξω, θα το πληρώσεις τα διπλά και βάλε. Δεν έλεγε ψέματα. Πας για καφέ, και νερό δεν σου φέρνουν αν δεν παραγγείλεις, και αν παραγγείλεις σου φέρνουν μπουκάλι. Σε μια φάση, παρέσυρα και τους άλλους να τσιμπήσουμε κάτι στα γρήγορα σε ένα McDonald's (έχουν πιάσει εκεί περισσότερο από ό,τι εδώ), και πιστέψτε με, ο μόνος λόγος που το έκανα αυτό ήταν επειδή αποσκοπούσα να πιω αρκετά υγρά ξοδεύοντας λιγότερο από 2€ ανά 500 ml. Συμφέρει σαφώς να κουβαλάς μπουκαλάκι και να συμπληρώνεις νερό από διάφορες δημόσιες βρύσες που θα βρεις σαν πας στον πηγαιμό για την Ιθάκη (τυπικά, η βία Βένετο αν συνοδεύεις γυναίκα).

Α. Οι περισσότεροι δρόμοι είναι πλακόστρωτοι. Και όσον αφορά την κίνηση και την οδηγική συμπεριφορά που είδαμε, η μόνη εμφανής διαφορά με εμάς ήταν πως όλοι, μα όλοι οι επί διτρόχου εποχούμενοι φορούσαν κράνος. Κατά τα άλλα, και τις σφήνες τους κάνουν, και τα κορναρίσματά τους τα ρίχνουν. Μας είχαν πει πως οι Ιταλοί σταματάνε μπροστά από τις διαβάσεις των πεζών, αλλά μόνο οι μισοί το έκαναν· συνεπώς, όσοι έχετε γνώσεις στατιστικής συμπεραίνετε τώρα πως το αν θα σταματήσει ή όχι ο Ρωμάνος οδηγός μπροστά σε διάβαση πεζών είναι αναντίρρητα θέμα τύχης. Τα φανάρια των πεζών έχουν και πορτοκαλί· μέσω παρατήρησης συμπεράναμε πως, όταν ανάψει το πορτοκαλί για τους πεζούς, μόνο όσοι πρόλαβαν να κατέβουν στο δρόμο συνεχίζουν· οι άλλοι περιμένουν την επόμενη φαναριά. Η συγκοινωνία τους είναι συχνή, και η αίσθηση της επίβασης σε λεωφορείο της Ρώμης μοιάζει πάρα πολύ με εκείνη λεωφορείου της Αθήνας, σε όλα (επιτάχυνση, επιβράδυνση στο τσακ, στροφές, σκαμπανεβάσματα, ήχοι από ανάρτηση). Το μετρό τους είναι σε άσχημη κατάσταση, μυρίζει και λίγο, τα βαγόνια φέρουν μεγάλο μέρος λαϊκής θυμοσοφίας σε μορφή σπρέι, αλλά είχαν μετρό αρκετά πριν από εμάς. Το τυπικό τους εισιτήριο κάνει 1€ και ισχύει για 75′, αλλά για μια διαδρομή του μετρό μόνο (ενώ με λεωφορεία συνεχίζεις άμα θες μέχρι το πέρας του χρόνου). Υπάρχουν και εισιτήρια μονοήμερα ή τριήμερα, αλλά λόγω κάποιας ασυνεννοησίας, δεν φροντίσαμε να εξοπλιστούμε με τέτοια εν καιρώ.

Λοιπόν, στο θέμα του φαγητού. Ίσως ξέρετε τη διαφορά μεταξύ πίτσας ρομάνα και ναπολετάνε. Ίσως όχι. Εμάς μας το είχαν πει, αλλά σιχτιρίσαμε. Να σας το πω εμμέσως. Φανταστείτε έναν ιταλό φίλαθλο που θα δει κάλτσο στην τηλεόραση, και παραγγέλνει πίτσα. Κάποια στιγμή του χτυπάνε το κουδούνι, κοιτάει από το ματάκι, είναι ο πιτσαδόρος. Τον ρωτάει πόσο κάνει, ο πιτσαδόρος απαντάει, ο πελάτης σπρώχνει τα λεφτά κάτω από την πόρτα και ο πιτσαδόρος σπρώχνει την πίτσα (κάτω από την πόρτα επίσης).

Ναι, η πίτσα ρομάνα είναι λεπτή. Και μινιμαλιστική. Στα τέσσερα υλικά, ο πιτσουργός (τουλάχιστον στη Ρώμη) μπλοκάρει, και όταν λέω τέσσερα υλικά, μετρήστε μέσα σε αυτά και τη ζύμη (φύλλο, ίσως), τη σάλτσα (υπάρχουν και πίτσες χωρίς σάλτσα) και την εξαιρετικά σπάνια μοτσαρέλα (σπάνια επάνω στην πίτσα, εννοώ). Το παλέψαμε να βρούμε μαγαζί να σερβίρει πίτσα ναπολετάνα, αλλά δεν προκάμαμε.

Στο εστιατόριο παραγγέλνεις διάφορα πιάτα, τα οποία σου έρχονται με συγκεκριμένη σειρά, και δυστυχώς by default η σαλάτα έρχεται στο τέλος. Τα μακαρόνια (πρώτο πιάτο, και τυπικά μειωμένη μερίδα) είναι εξ ορισμού al dente και με τυρί μόνο αν το λέει η συνταγή (αν και κάποια στιγμή που μπουχτίσαμε και ζητήσαμε κουάλκε μινούτι ντι κοτούρα ντι πιου ε ουν πο ντι πεκορίνο, μας ήρθαν λίγο πιο βρασμένα και μας έφεραν και λίγο εξτρά τριμμένο τυρί να βάλουμε). Τα κύρια πιάτα είναι ακριβώς αυτά που λένε. Π.x. παραγγείλαμε σκαλοπίνια με σάλτσα λεμόνι ως κύριο πιάτο, μας ήρθαν δύο ψιλά σκαλοπίνια με μια αραιή σάλτσα λεμόνι. Καμία γαρνιτούρα. Και το νερό, νεράκι πάντα, ακριβό, και μάλιστα πρέπει να τους πεις να μην είναι αεριούχο. Οποιαδήποτε μορφή σπαγκέτου με σάλτσα αματριτσάνα ήταν η μόνη επιτυχημένη επιλογή στα διάφορα σημεία που είπαμε να φάμε, και ως ποιότητα και ως ποσότητα. Κάποια στιγμή, σε διπλανό τραπέζι σέρβιραν «ινσαλάτα γκρέκα», αλλά παρότι κοιτάζαμε σα λιμασμένοι, δεν μπορέσαμε να εντοπίοουμε ποιο πιάτο ήταν. Ίσως ήταν ένα πιάτο που είχε πολύ μαρούλι και καθόλου ντομάτα ή αγγούρι. Ήταν και το μόνο πιάτο που θύμιζε σαλάτα. Λάδι δεν υπήρχε στο πιάτο αν δεν το έγραφε το μενού.

Ίσως η καλύτερη στιγμή μου φαγητού ήταν όταν παρέσυρα στην ακολασία τον έτερο τσουτσουνοφόρο της παρέας (άλλο που δεν ήθελε, εννοείται) και περάσαμε από ένα μαγαζάκι κοντά εκεί που μέναμε, που είχαμε δει πως είχε και ντονέρ (γνωστό και ως γύρος). Έβγαλε η θείτσα μια πίτα σαν αραβική αλλά πιο άψητη, με κοιτάει, την κοιτάω, της κάνω νεύμα (σε στιλ Τζον Μπελούσι στο Μπλουζμπράδερς στη φάση που του έβαζαν να δοκιμάσει σαμπάνια) βάλε απ' όλα, κι έβαλε απ' όλα: κρεμμύδι, ντομάτα, σάλτσα κόκκινη, σάλτσα άσπρη, καυτερή, μαρούλι, μελιτζανοσαλάτα, ταχινοσαλάτα, μουστάρδα, πίκλες (ως εδώ θυμάμαι, αλλά έβαλε κι άλλα, και γύρο βέβαια). Ένα λεπτό στο φούρνο μικροκυμάτων όσο ετοιμαζόταν ένα δεύτερο ίδιο, πόσο κάνει; μόνο φράγκα επτά, αφού το θέλαμε, το πήραμε, ήπιαμε και μια μπιρίτσα στο σπίτι, μια χαρά με 3,5€ το κομμάτι. Διότι το κόστος γενικότερα στη Ρώμη είναι για τουρίστες που έχουν μάθει σε αντίστοιχες τιμές με αντίστοιχους μισθούς. Όχι ότι δεν υπήρχαν και καλές τιμές σε παπούτσια ή ρούχα (εδώ εμπιστεύομαι το γυναικείο κριτήριο και εμπειρία), αλλά θα επανέλθω (και με φωτογραφίες!) στο θέμα των τιμών, για να εκτιμήσουμε λίγο και την κατάσταση στη χώρα μας.

Η βίλα Μποργκέζε και το περιβάλλον τεράστιο πάρκο είναι μια από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις, για το υπέροχο πράσινο, για τις συχνές βρυσούλες, και για την τουλάχιστον μια ώρα που κάτσαμε και ξαπλώσαμε στο γρασίδι, ίσως την πιο γαλήνια ώρα στο τετραήμερο παρά κάτι που κάτσαμε στη Ρώμη.

Αυτά επί του παρόντος. Μπορεί να θυμηθώ και άλλα.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2007

Επίθεση εξ Ανατολής

Η Νυκτερινή Φρουρά, και ακόμα καλύτερα, η Ημερήσια Φρουρά. Εξαίσιες ταινίες / περιπέτειες / διασκέδαση για όλη την οικογένεια, κλάσης ανώτερες από τη μέση ταινία που δείχνει το Star (της πρωτεύουσας) εκεί γύρω στις 9.

Ταινίες με ευχάριστη πλοκή, ικανοποιητική ηθοποιία, ωραία και πειστικά εφέ (χωρίς να το ξεσχίζουν σε ποσότητα), αρκετό απαραίτητο περιστασιακό χιούμορ (η δεύτερη), και με αφήνουν με την επιθυμία να δω το επερχόμενο τέλος της τριλογίας (εκτός αν ακολουθήσουν τα βιβλία που έγιναν τετραλογία).

ΥΓ Μήπως έχετε δει, ο νέος ΚΟΚ αναφέρει ως επιτρεπτό το "bluetooth" ή το "ασύρματο bluetooth"; Επειδή εντάξει, εγώ που δεν έχω bluetooth τζάμπα έχω τα hands-free και καλά λόγω των καλωδίων, αλλά αυτοί που έχουν bluetooth ενσύρματο (ακουστικό - σύρμα - πομποδέκτης), τι κάνουν;

Συν τοις άλλοις, ο νέος ΚΟΚ είναι ελλιπής. Θα έπρεπε να αναγράφεται πως απαγορεύεται αυτοκίνητο να κινείται με επιβαίνουσα την πεθερά του οδηγού, ιδίως σε κάθισμα που επιτρέπει την παρατήρηση του ταχυμέτρου.

Τρίτη 5 Ιουνίου 2007

fucked up beyond any repair/recognition

Το (ενδεχομένως) γνωστό FUBAR. Από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η κληρονομιά του εμφανίζεται στις αγαπημένες μεταβλητές σε παραδείγματα κώδικα (foo, bar).

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι (προφανώς, αν και δεν το έχω ελέγξει) ο λόγος που το foobar2000 έχει πάρει το όνομά του. Ο player που είναι ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα λόγους που δεν έχω κάνει τη μετάβαση σε αμιγές περιβάλλον linux (και κατά προτίμηση, ubuntu).

Γιατί το θυμήθηκα τώρα; Το foobar2000 το χρησιμοποιώ εδώ και πολύ καιρό, και μάλιστα με ελάχιστες τροποποιήσεις στο interface του, αφού δεν νιώθω την ανάγκη για φαντεζί εμφανίσεις. Απλά το μεγαλείο της ευχρηστίας του μου αποκαλύφθηκε για άλλη μια φορά σήμερα.

Πρόκειται για ένα τραγούδι, παλιά ιστορία: Το Suddenly (από τον ομώνυμο δίσκο του 1980) από τους Arrogance. Δεν έχει κυκλοφορήσει σε CD από όσο ξέρω, αλλά το είχα βρει πριν κάνα-δύο χρόνια δυστυχώς σε απαίσια εγγραφή από ραδιόφωνο. Τραγούδι που είχα αγαπήσει αρκετά ακούγοντάς το στην πάλαι ποτε Διάσταση στη Δάφνη, και που μου είχε γίνει στόχος αναζήτησης.

Είπα να το ξαναψάξω πρόσφατα, και είδα πως όλο το album είχε ανέβει το Μάιο από κάποιον blogger Power Pop Lovers, πλην όμως όταν εγώ το αναζήτησα, ήταν ήδη αργά επειδή ο καλός κύριος P.P.L είχε δεχθεί ήδη κάποιο cease & desist γραμματάκι για κάποιο από όλα τα albums που είχε ανεβάσει.

Τεσπα, για να μη το παρακάνω στην πολυλογία, είδα πως έχει παίξει στη λίστα ενός online ραδιοφώνου, του Radio Hidebound, που από ό,τι κατάλαβα παίζει στιλ alternative 25 χρόνια πίσω. Και έχει και requests. Το catch είναι πως για να σου παίξει ένα request, βάσει DMCA και βλακείες άλλες, πρέπει να περιμένεις τουλάχιστον μια ώρα.

Καταλήγουμε λοιπόν στην εξής αναγωγή του προβλήματος: κάνε capture του stream, κατά προτίμηση δημιουργώντας και ένα .cue sheet για να μπορείς να σπάσεις εύκολα το captured .mp3 . Ε, το μόνο που είχα να κάνω, ήταν {Preferences}→{Components}→{HTTP Reader} και να βάλω κάτι στο κουτί "Save stream to file" έχοντας τσεκαρισμένο το "write cue file".

Επειδή δεν είχα κάνει stop πριν αλλάξω τη ρύθμιση και play μετά, το τελικό cue file είχε λάθος τα offsets, αλλά δεν ήταν πρόβλημα. Λίγη επεξεργασία στο MP3 Direct Cut και κράτησα τελικά 4 τραγουδάκια που άξιζαν. Εκ των υστέρων, αναβάθμισα και το direct cut σε 2.05 από την 1.21 που είχα.

Είναι αυτό που λένε, τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν.

Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Τα καλά του Internet

Πιο συγκεκριμένα, «πώς να βγάλεις λεφτά και να κερδίζεις την εκτίμηση των άλλων μέσω του δικτύου»: έχεις μια αντιμαχία με κάποιον φίλο / τον/την σύζυγο, και τσακώνεστε για κάτι που μπορεί να εξακριβωθεί ψάχνοντας στο διαδίκτυο. Βάζεις στοίχημα. Πας να ψάξεις, και βλέπεις πως έκανες λάθος. Μπαίνεις στη Βικηπαίδεια, το αλλάζεις επιτόπου, φωνάζεις τον ανόητο αντίπαλό σου, του δείχνεις ότι είχες δίκιο, τσεπώνεις το ζεστό παραδάκι και μετά ακυρώνεις την αλλαγή (για να μη δει ο κόσμος τι κουμάσι είσαι).

Όχι πως εγώ έχω φτάσει σε αυτό το σημείο για να εξασφαλίσω σταθερό εισόδημα. Δεν είμαι Alan Shore, ούτε Gregory House, ούτε αισχρά ανήθικος (αν τους θεωρείτε ανήθικους) όπως αυτοί.

Παρασκευή 25 Μαΐου 2007

Ίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιχα

Τα όνειρα, καμιά φορά γίνονται πραγματικότητα.

Επιτέλους. Και δε χρειάστηκε να το τραβήξουμε πολύ.

ΥΓ (αφού τελείωσα το επεισόδιο, επειδή τα προηγούμενα τα έγραψα καπάκι στο σόλο που θα μείνει στην ιστορία ως «Τομ-Σώγιερ» ;-)

Καλό επεισόδιο το διπλό, που τόσο καλό είχα πολύ καιρό να δω από το Lost. Ε, ο Τσάρλι δε χρειαζόταν να πεθάνει, λίγο πάνω από το φινιστρίνι το νερό κανονικά θα σταμάταγε, μερικές ανάσες και μετά με λίγο στρίμωγμα έβγαινε έξω. Αλλά δε μπειράζει.

Συμπαθέστατο το flash-front του Τζακ. Ωραίο cliff-hanger, και μπράβο τους που έδεσαν το επεισόδιο με το Φολκσβάγκεν ώστε να πούμε εμείς «α, δεν ήταν φίλερ, ξέρανε τι κάνανε».

Τετάρτη 23 Μαΐου 2007

The following events take place some time.

Σιχαίνομαι τις διαφημίσεις της José Cuervo. Τις βρίσκω ελιτίστικες και δήθεν. Ειδικά η προηγούμενη σειρά, ήταν πρεσβευτής του «εμείς που πίνουμε Cuervo είμαστε μάνγκες, και οι υπόλοιποι είναι για τα μπάζα.» Κάθε φορά που ακούω διαφήμιση στο ραδιόφωνο και παίρνω χαμπάρι πως είναι Cuervo, αλλάζω σταθμό. Είναι απλό.

Ο πρώιμος γεροπαράξενος μέσα μου με θυμηδία οραματίζεται απονομές βραβείων μεταξύ των διαφημιστών, όπου θα δίνονται και συγχαρητήρια στους εμπνευστές και εκτελεστές των συγκεκριμένων διαφημίσεων. Μπράβο μας, ευλογάει τα γένια του ο παπάς, πάλι καταφέραμε επιτυχημένη καμπάνια για το προϊόν. Αν είχα και καμιά συνδρομή σε περιοδικό του χώρου της διαφήμισης, μπορεί να ανακάλυπτα πως έχω δίκιο. Δεν έχω (συνδρομή) και έτσι δεν ξέρω αν έχω (δίκιο). Αλλά εδώ που τα λέμε, χέστηκα.

Ακολουθούν δραματοποιημένα πραγματικά γεγονότα, που αποδεικνύουν πως ο μικρός έχει το X-chromosome και είναι μεταλλαγμένος υπερήρωας (ή μέντιουμ, στη χειρότερη).

Πριν δύο Παρασκευές, παίζαμε με τον μικρό Αλέξανδρο, που είναι στη φάση της ανακάλυψης ντουλαπιών και συρταριών, και ταυτόχρονα των φωνητικών του ικανοτήτων. Μιλάει αυτά τα διασκεδαστικά μωρουδίστικα. Ειδικά το «γκα» του είναι πολύ προσφιλές, ίσως και λόγω της διαφήμισης του ΠΡΟΠΟ (νομίζω), μιας και όταν του λέω εγώ «γκα, γκα», περιχαρής απαντάει «γκα, γκα, γκα» κρατώντας το ρυθμό ως εκεί, αν και μετά τα χάνει επειδή αρχίζει τα «γκα» κατά συρροή μη μετρώντας.

Παίζοντας, λοιπόν, κάποια στιγμή του είπαμε: «τι έγινε, μάγκα;» Στο άκουσμα της τελευταίας λέξης, απάντησε: «γκάγκα!» Γελάμε, του ξαναλέμε «μάγκα!», επιμένει αυτός, «γκάγκα!» Έγινε αρκετές φορές, γελάσαμε όλοι, μαζί και ο Αλέξανδρος, ο οποίος κάθε φορά που του λέγαμε «μάγκα», ανταπαντούσε σταθερά «γκάγκα».

Την Κυριακή, δύο μέρες μετά από το άρτι περιγραφέν γεγονός, καθόμουν απόγευμα στον υπολογιστή όταν άκουσα από την άλλη μεριά του σπιτιού να χτυπάει το κινητό μου τηλέφωνο. Μέχρι να το προλάβω, βέβαια, είχε κλείσει. Κοίταξα τον αριθμό, αλλά ήταν από επαρχία και μου ήταν άγνωστος. Τον τελευταίο μήνα μου είχε συμβεί πολλές φορές να δω κλήση στο κινητό μου που ήταν από άγνωστους μη Αθηναϊκούς σταθερούς αριθμούς. Κανένα δεν είχα προλάβει, με εξαίρεση μία κλήση που απάντησα, όπου καταλήξαμε στο προφανές «με συγχωρείτε, λάθος», την αθάνατη ατάκα του σκατζόχοιρου καθώς κατέβαινε από τη βούρτσα.

Μου κίνησε την περιέργεια, και ήθελα να δω αν συσχετίζονται οι αριθμοί μεταξύ τους. Σημείωσα όσους τέτοιους αριθμούς υπήρχαν ακόμα στη λίστα αναπάντητων του κινητού, και μπήκα στα ελληνικά white pages. Άρχισα να σημειώνω σε ένα χαρτί αριθμούς, και δίπλα τα ονόματα που έβρισκα.

Όταν έφτασα και στον τελευταίο αριθμό, την προ δέκα λεπτών κλήση, γέλασα πάρα πολύ. Διότι, όπως ίσως οι πιο ευφάνταστοι από εσάς να μαντέψατε στο περίπου, με είχε καλέσει από Κοζάνη ο κύριος Γκάγκας.

Εμείς γελούσαμε με την επιμονή του μικρού, αλλά κακώς γελούσαμε. Το θέμα δεν ήταν η αδυναμία του να επαναλάβει τη λέξη που του λέγαμε, το θέμα ήταν πως εμείς του λέγαμε «μάγκα»…

…κι εκείνος μας διόρθωνε.

Σάββατο 12 Μαΐου 2007

Κωδικοί κλήσης και παλιά ψυχολογικά προβλήματα (idiots_faq.html)

Ανήκετε κι εσείς σε αυτούς που εκνευρίζονται όταν βλέπουν λάθος τοποθετημένα κενά στους τηλεφωνικούς αριθμούς, ή μόνο εγώ τραβάω ζόρι; (Μην απαντήσετε. Ρητορική είναι η ερώτηση, δεν με ενδιαφέρει η απάντηση που έχετε να δώσετε εσείς ;-)

Για παράδειγμα, εκνευρίζομαι όταν βλέπω, για παράδειγμα, πως ο αριθμός κλήσης του κέντρου δηλητηριάσεων είναι 210 7793777 (για την ακρίβεια, δεν ξέρω αν έχει παραμείνει ο ίδιος, η συνήθεια να διαβάζω ετικέτες απορρυπαντικών στην τουαλέτα κόπηκε όταν έκανα χώρο και για βιβλία). Ή θα γράψεις 2107793777 (που είναι και πιο σωστό, αφού πια κάθε αριθμός είναι δεκαψήφιος), ή 21 07793777.

Αν έχετε την απορία πώς μου ήρθε τώρα αυτό, είναι επειδή πολύ πρόσφατα έπεσα σε άρθρα για πόλεις της Ελλάδας στη Βικηπαίδεια, και απορούσα με τη λογική τού να γράφεις πως κωδικοί κλήσης της Αθήνας είναι το 210, 211, 212. Το διόρθωσα, και στη συζήτηση της σελίδας ρώτησα αν θα πρέπει σε κάθε πόλη της Ελλάδας, τελικά, να βάλουμε δέκα διαφορετικούς κωδικούς κλήσης. Θα μπορούσαμε να βάλουμε εκατό κωδικούς κλήσης, ή χίλιους. Ας πούμε, αφού το 2107 793777 είναι το κέντρο δηλητηριάσεων, τότε και το 2107 είναι ισότιμος κωδικός κλήσης για την Αθήνα.

Νομίζω πως η σελίδα αυτή το συνοψίζει καλύτερα, μιας και είναι από την ΕΕΤΤ. Δείτε την FAQ «Είναι αλήθεια ότι ο νέος κωδικός κλήσης της Αθήνας γίνεται 210;»

Παρασκευή 11 Μαΐου 2007

Ο καιρός περνάει

Ο μικρός πρωτοπερπάτησε πριν τρεις ημέρες. Πιασμένος από τη μία άκρη της κούνιας/κρεβατιού του, έπρεπε να πάει στην άλλη. Δεν τον βοηθούσε κανένας από τους δύο παρόντες στον χώρο. Έκανε λίγο τα «μμ, μμ» του, έδειχνε με το δάχτυλό του, αλλά τίποτα. Απάθεια.

Αναγκάστηκε να πάρει τα πράγματα στα χέρια του (μεταφορικά) ή να στηριχτεί στα δικά του πόδια (κυριολεκτικά). Ήταν τρία μικρά βήματα για εμάς, τρία γιγάντια βήματα για τον ίδιο. Εννοείται πως όταν πήρα την κάμερα στα χέρια για να το ξανακάνει, δεν το επανέλαβε. Ίσως γιατί ήδη ήταν εκεί που ήθελε να είναι, και ήδη σκάλιζε τα περίεργα κουμπάκια στην αιωρούμενη νανουροκοιμίστρα με τα μπλιμπλίκια και τα φωτάκια.

Τον έχω κόψει: είναι άνθρωπος του σκοπού, το ταξίδι για την ώρα δεν του λέει τίποτα αν ο προορισμός δεν του είναι ενδιαφέρων.

Κατά τα άλλα, ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί πρέπει να υπογράψω για να μπαίνουν ελληνικοί υπότιτλοι στα νέα BluRay και HD-DVD. Υπάρχει τέτοιο θέμα; Πού το είδατε; Ψάχνοντας σχετικά (είμαι γνωστός σπασαρχίδης και το παίζω εξυπνάκιας όταν μου στέλνουν αστικούς μύθους, θα έλεγε κανείς πως ο κύκλος μου θα το είχε μάθει και θα έπαυαν να προωθούν πράγματα χωρίς να κάνουν ένα στοιχειώδη έλεγχο), τα μόνα που βρήκα είναι τίτλοι που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή και ήδη συμπεριλαμβάνουν ελληνικούς υπότιτλους.

Ξέρει κανείς;

Τετάρτη 4 Απριλίου 2007

Dark Days

«ένα blog για τις σκοτεινές μέρες που έρχονται…» ☺

Μου το έστειλε ένας φίλος, αλλά μου το έκανε εύκολο να καταλάβω περί τίνος πρόκειται, αφού είχαμε ήδη μιλήσει για το Sunshine.

Ωραία δουλειά (το blog). Και επειδή έτυχε να δω το τρέιλερ, έχω καλό προαίσθημα. Μακάρι να βγει αληθινό και να είναι καλή επιστημονική φαντασία.

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Εξαρχής γραμμένα τα Windows Vista!

Χαίρομαι που έχουν καθίσει από τη Microsoft και έχουν ξαναγράψει τα Windows δυο-τρεις φορές. Καλό πράγμα ο φρέσκος κώδικας (αν και πολλοί διαφωνούν, αλλά δε θα σας παρέχω link εδώ).

Έχω κι εγώ το κλασικό τεστ για να επαληθεύω τα λεγόμενα των δημοσιογράφων και των MS project managers. Έπεσε στα χέρια μου ένα laptop με σβίστα, μπήκα στο control panel, περίμενα να ανοίξει το control panel θαυμάζοντας το ωραίο progress bar, και με τα πολλά, αφού μπήκα στα fonts, έκανα κάπου δεξί κλικ και πάτησα Install new font.

Ναι. Ολόφρεσκος ο κώδικας. Τα controls είναι σύγχρονα (σχεδόν όλα), αλλά το dialog είναι πολύ παλιό.

Αν έχετε XP, μπείτε στα fonts και πατήστε File → Install new font, περίπου το ίδιο θα δείτε. Αν αισθάνεστε και τολμηροί, εγκαταστήστε όντως κάποιο font έτσι και δείτε το progress bar. Οι παλαιότεροι θα έχετε ευχάριστες αναμνήσεις.

ΥΓ Το παρόν εποσταρίστηκε εν τάχει για να προλάβουμε τον κλέψαντα του κλέψαντος που θα βάλει στο δικό του blog αντίστοιχο post χωρίς να αποδώσει τα τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι.

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2007

Περί ευφυίας σε site

Κάποιος φίλος μου έστειλε το εξής ουρλ:

It is really very interesting!!!

Try it and test yourselves.

http://www.myreality.gr/mymind/1.html

Σαν spam δεν σας ακούγεται; Κάργα. Ας κάνω εγώ το πειραματόζωο, μιας και είμαι λίγο πιο ασφαλής από τους τριγύρω χρήστες (π.χ. δεν τρέχω antivirus :)

Λοιπόν, είδα την πρώτη σελίδα, και έχω τις εξής δύο παρατηρήσεις:

1. Αυτοί που έφτιαξαν τη σελίδα, είναι λίγο βλάκες, πάντως, αφού αντί να δω:

Καλώς ήλθατε στο MyReality.gr.

είδα:

Êáëþò Þëèáôå óôï MyReality.gr.

Ο νοών νοείτω.

2. Το παιχνίδι μου θυμίζει σαφώς το http://www.pythonchallenge.com/, απλά σε πιο απλοϊκή μορφή.

Στο μπαμ-μπαμ το ξεκίνησα, και όταν έφτασα στο 15 (δεν μου πήρε πάνω από δύο λεπτά μέχρι εδώ, ας είναι καλά και η παλιά εκπαιδευτική τηλεόραση με τα περιστασιακά μαθήματα για ξένες γλώσσες), που για να βρω το επόμενο χρειάζομαι Google (εκτός και αν ήθελα πρόσφατα να πολιτογραφηθώ αμερικανός, οπότε φαντάζομαι θα ήξερα την απάντηση), είπα να γράψω αυτό.

Οι τύποι πού και πού χώνουν και διαφημίσεις. Ένας συμπαθητικός τρόπος για διαφήμιση.
Σταμάτησα προσωρινά στο 19, επειδή ίσως πρέπει να σκεφτώ λίγο πώς να πάω στο 20.

Φιλιά.

ΥΓ Χα! Μια παλαιότερη εκδοχή του site είναι η

http://www.freestuffhotdeals.com/hacker/

Δεν ξέρω αν εκεί είναι η πρωτότυπη.

Επίσης, οι ηλίθιοι το είκοσι το γράφουν ejkosj .

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2007

Οι 300 και τα χαμένα νιάτα

Το συγκεκριμένο post αφιερώνεται στον κολλητό μου (και για άλλη μια φορά, δημόσια: καμιά φορά να ακούς τη μάνα σου, και στην ανάγκη δανείσου λεφτά από εκείνη. Συμπλήρωσε μόνος σου την άφωνη λέξη στο τέλος της πρότασης :)

Ανυπομονώ κι εγώ να δω τους 300. Δεν προσμένω να δω ιστορικό δράμα, αλλά μια ταινία με ήρωες και αυτοθυσία.

Χαζεύω λοιπόν τα διάφορα threads για την ταινία στο ιμουδουβού, και πέφτω σε ένα (ακόμα…) που πραγματεύεται το αν οι Σπαρτιάτες ήταν αδελφές ή όχι. Η πικρή αλήθεια είναι ότι γερνάω, μιας και δεν έχω όρεξη να μπω στον τσακωμό, απλά διαβάζω. Και πέφτω σε ένα μικρό (φαντάζομαι ότι πρόκειται για μικρό στην ηλικία, και μάλλον αγόρι, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται στην εποχή μας) που με κάνει να γελάσω πολύ.

Φανταστείτε (δηλαδή, φανταστείτε μαζί μου, αφού αυτή η εικόνα είναι καθαρά αποκύημα της δικής μου φαντασίας, και μπορεί να μην έχει καμία μα καμία σχέση με την πραγματικότητα) έναν νεαρό που είναι αρκετά έξυπνος και αρκετά μόνος. Ψευδώνυμο λύκος της τούνδρας και κάτι νούμερα μετά. Πέφτει θαρραλέα στη μάχη μεταξύ απληροφόρητων, κακεντρεχών και υπερασπιστών του ελληνικού ιδεώδους και αρχίζει και χώνει.

Όλο το thread ξεκίνησε από μια συμπατριώτισσά μας, με το διπλό nick Σοφία-Δέσποινα, η οποία βαρέθηκε να διαβάζει τις κακολογίες των βαρβάρων για το ενδεχόμενο πισωγλέντι των αρχαίων Σπαρτιατών, η οποία δήλωσε ευθαρσώς ότι η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη τότε. Και άρχισε πάλι το πανηγύρι.

Κάποια στιγμή, στο άσχετο, ο ήρωάς μας: «Μα δε σε θανάτωναν αν δεν ήσουν αδελφή;» Τσαντίζονται διάφοροι, του λένε τα δικά τους, απαντάει στον πρώτο (με αφοπλιστική ειλικρίνεια και με ένα καλό double-entendre): «Hey, I'm just F-ing with you (but not in a homosexual way!)»

Μου τραβάει την προσοχή εδώ. Χαμογελάω.

Πιο κάτω, κάποιος αναφέρεται στο ότι τότε ενθαρρύνονταν οι αμφισεξουαλικές σχέσεις μεταξύ των γυναικών. Ένας άλλος, καλός κι αυτός, δηλώνει: «Εγώ ακόμα ενθαρρύνω τις γυναίκες να έχουν αμφισεξουαλικές σχέσεις.», και του απαντάει ο δικός μας «yum! (but not all - not the butchie ones». Ωκαίει.

Κουρασμένος ένας μάλλον συμπατριώτης μας, του λέει ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για ομοφυλοφιλία τότε. Ο δικός μας χώνει: «Και σήμερα, τι γίνεται;» Η Σοφία-Δέσποινα τα παίρνει, και του λέει οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν οι ιδρυτές της σύγχρονης οικογένειας (μπα;), οι Πέρσες και άλλοι είχαν την αιμομιξία, ενώ εμείς δεν είχαμε, να, δες και το αρχαίο δράμα, πχ Οιδίποδας κτλ.

Απάντηση (κολλάει στο μεγαλείο των προγόνων μας): «Μα δεν είχαν εφεύρει και τη βαζελίνη;»

Λίγο πιο κάτω, κάποιος λέει, «ρε παιδιά, ψυχραιμία, ας ευχαριστηθούμε την ταινία, στο κάτω-κάτω, φαντάροι ήταν, έλειπαν καιρό από το σπίτι τους κτλ». Κάποιος παρεξηγείται, του λέει «Και σήμερα οι στρατοί περνάνε καιρό μακριά από το σπίτι τους, τι σημαίνει αυτό; Τίποτα.» Πάει λοιπόν ο δικός μας, κάνει μια γρήγορη έρευνα στο ιστορικό του τελευταίου, βρίσκει τι εθνικότητας είναι, του απαντάει: «Νομίζω πως και ο Κροατικός στρατός αρέσκεται στις ίδιες δικαιολογίες.»

Εγώ γέλασα πολύ, βλέποντας το θέμα ως έργο τέχνης, αν μπορείς να αποκαλέσεις το συνεχές τσίγκλισμα των άλλων ως τέχνη. Μπορεί να μη συμφωνείτε, και να μη το βλέπετε ως αστείο. Δεν έχει σημασία επί του παρόντος.

Πάω να του απαντήσω σε αυτό το τελευταίο, αλλά μέχρι να γράψω το κείμενο και να το στείλω, κάποιος admin για τους προφανείς λόγους είχε σβήσει το σχόλιο στο οποίο απαντούσα, οπότε το μόνο που μου έμενε, ήταν να κάνω copy το κείμενο, και να γυρίσω λίγο πιο πίσω εκεί που είχε τσαντίσει τη Σοφία-Δέσποινα. Λέω λοιπόν στον δικό μας κάτι που μου βγήκε λίγο μεγαλίστικο, αλλά ελπίζω όχι πολύ, στο στιλ «μεγάλε, καλός είσαι, σε πάω, αλλά μη βγάζεις τα απωθημένα σου εκνευρίζοντας τους άλλους», και ταυτόχρονα απαντώ στη Σοφία-Δέσποινα για να της υπενθυμίσω ότι ο μικρός γελάει σε βάρος της, δεν υπάρχει λόγος να τα παίρνει. Της κοτσάρω κι ένα αστειάκι σε greeklish μπας και τη χαλαρώσω, και συνεχίζοντας σε greeklish της λέω ξανά, χαλάρωσε, μικρός είναι.

Στο καπάκι βλέπει ο μικρός κάτι που δεν καταλαβαίνει (τα greeklish) και μου απαντάει: «I'm not gay!»

Λοιπόν, ή γελάτε κι εσείς, ή όχι. Αλλά είπα ήδη ότι δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία αν υπήρξατε κι εσείς ποτέ στη ζωή σας ένα little prick (εγώ νομίζω πως υπήρξα τέτοιος, και ίσως για αυτό να ερμήνευσα έτσι την όλη φάση).

Σημασία έχει πόσο (και αν) είμαστε χαλαροί. Εγώ έχω χαλαρώσει εντυπωσιακά τα τελευταία δύο χρόνια (αν με γνωρίζατε τώρα, θα μου λέγατε «τι παπαριές είναι αυτές που λες; είσαι χαλαρός εσύ;» κι εγώ θα ανταπαντούσα «ας με γνώριζες κι από πιο πριν, και θα σου έλεγα εγώ», και μετά θα παίζαμε σφαλιάρες και θα πηγαίναμε να πιούμε).

Πού κολλάει ο κολλητός, βέβαια, με όλα αυτά; Πριν αρκετά χρόνια, μου μίλαγε για μια παρέα μικρότερων που είχε γνωρίσει, που ήταν γρήγοροι, δυνατοί, καλοί (για μυαλό μιλάμε πάντα). Τον έκαναν να νιώθει γέρος, και αν θυμάμαι καλά, πήγε να μου το φορτώσει κι εμένα στο στιλ «λες να γερνάμε;». Το αντιπαρήλθα, έχοντας το πλεονέκτημα ότι εγώ δεν είχα γνωρίσει τη συγκεκριμένη παρέα, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, θα αναγκαστώ να του απαντήσω θετικά στη μη ρητορική ερώτησή του.

Ίσως να μην είμαστε πια το ίδιο γρήγοροι, δυνατοί, καλοί όσο ήμαστε. Δεν πειράζει. Ας εντυπωσιάζουμε λιγότερο, αρκεί να νιώθουμε καλύτερα· βέβαια, όταν κάποια στιγμή κάτσω πλάι σε κάποιον νεότερο που θα με βάλει κάτω στο μόνο πράγμα που ως τώρα ξέρω ότι είμαι πολύ καλός, δε θα πω τι είναι αυτό, θα στεναχωρηθώ, αλλά όχι και τόσο πια.

Διότι τώρα έχω στόχο (δεν τον πολυκυνηγάω, χαλαρά, αφού τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν μόνα τους εκεί): να είμαι για τον μικρό (προφανώς για το παιδί μου λέω τώρα, όχι για τον άλλον στο ιμουδουβού!) ο πατέρας που εγώ ήθελα να έχω, και στις προδιαγραφές της θέσης δεν συμπεριλαμβάνεται ο εντυπωσιασμός.

Το catch είναι, βέβαια, ότι το ζητούμενο είναι να είμαι ο πατέρας που ο μικρός θα ήθελε να έχει. Μέχρι όμως να το μάθω αυτό, η εικόνα μου θα έχει κάπως κρυσταλλωθεί, οπότε αφού αλλαγές πλεύσης δεν ενδείκνυνται, καλύτερα να έχω κρυσταλλωθεί στο ρόλο που ξέρω καλύτερα από όλους: θα είμαι εγώ :)

ΥΓ …και ο μικρός στο ιμουδουβού το χαβά του:

Άλλο thread, ο πρώτος poster δηλωμένος ομοφυλόφιλος αλλού, λέει «αυτή η ταινία θα μας κάνει όλους αδελφές». Ο δικός μας: «Spartans tonight we dine in male ass!» Άλλος (που ίσως υποκρίνεται τον ομοφυλόφιλο) λέει «Βλέπω το τρέιλερ και θέλω να γυαλίσω το ακόντιό μου, αν με πιάνετε.»

Ο κλασικός απαξιωτής: «ρε παιδιά, είστε όλοι fehkin morons.» (η ανορθογραφία φαντάζομαι για να περνάει τα φίλτρα του ιμουδουβού).

Ο δικός μας: «Are you gay?»

Ένας τρίτος: «Another gay topic.»

Ο δικός μας: «Are you straight?»

Ακούραστος. Ίσως θα έπρεπε να αλλάξει το nick του σε Jason (για όσους θυμούνται και δεν είχαν παρεξηγήσει σε κάποιο αθηναϊκό forum :). Πού είναι εκείνο το gif με το προσκύνημα;

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2007

Το συγκεκριμένο μπαλάκι σταματάει εδώ.

Θα παίξω, αλλά όποιος άλλος θέλει να παίξει, δε θα περιμένει εμένα. Σημειώστε ότι απαντάω πολύ σοβαρά.

1. Ο πρώτος μου έρωτας ήταν η Καίτη, στο νηπιαγωγείο. Μελαχρινή, πάντα με τσόκαρα και φουστίτσες. Έκανε κούνια πιο ψηλά από εμένα, και αυτό την έκανε ακόμα πιο απρόσιτη. Ο πρώτος μου κεραυνοβόλος έρωτας ήταν η Ηρώ, πρώτη μέρα της πρώτης δημοτικού (δεν θυμάμαι αν και πώς είχα ξεπεράσει την Καίτη). Συνέχισα να είμαι ερωτευμένος μαζί της μέχρι και την πρώτη γυμνασίου, παρότι είχε αλλάξει σχολείο από τα μέσα της έκτης δημοτικού. Βρήκα το θάρρος να της εξομολογηθώ τον έρωτά μου στην τετάρτη δημοτικού, παρέα με τον Βασίλη. Η εξομολόγηση ήταν έμμεση: εγώ της είπα για το Βασίλη, εκείνος της είπε για μένα. Μας πήρε στο κυνήγι, ο Βασίλης έτρεξε πιο γρήγορα ή εγώ αφέθηκα να με πιάσει. Δε θυμάμαι τι έγινε μετά, που σημαίνει ότι δεν έγινε τίποτα.

2. Το πρώτο μου ατύχημα με το αυτοκίνητο, ήταν δύο μήνες μετά που πήρα το δίπλωμα (και παρεμπιπτόντως, πέντε μήνες μετά που είχα πάρει το αυτοκίνητο.) Πρωτοχρονιά του 93 είχε παγετό, αλλά εγώ ήμουν πιο μάγκας (και υπερβολικά πιωμένος). Ευτυχώς δεν έπαθε κανείς τίποτα από όσους ήταν μέσα, ούτε ο τυχαίος περαστικός που, από ό,τι μου είπαν οι άλλοι, κουνούσε απεγνωσμένα τα χέρια του, δεν ξέρω γιατί. Ευτυχώς. Έκτοτε, έσκαγα συχνά λεφτά σε φανοποιούς για το ίδιο αυτοκίνητο, αλλά πάντα για χαζά ατυχήματα των 20-30 μ.α.ω. Δεν ξαναεπέτρεψα στον εαυτό μου ποτέ να πάθω ατύχημα με μεγάλη ταχύτητα.

3. Η πρώτη μου δουλειά (δουλειά σε ξένο, όχι παραπαίδι σε συγγενή) ήταν πωλητής ειδών λαϊκής τέχνης στην Άρεως στο Μοναστηράκι στα 16 και κάτι, επειδή ήμουν μορφωμένο παιδί με δυόμιση ξένες γλώσσες και ήμουν πρόσφορος να αντικαταστήσω μια μεγαλύτερη γειτόνισσα, αδερφή φίλου, που είχε βαρεθεί και ήθελε να αφήσει το συγκεκριμένο υπαλληλίκι.

4. Το πρώτο πράγμα που αγόρασα με λεφτά από κανονική δουλειά (δηλαδή, με ένσημα για συνταξιοδότηση) ήταν ένα στερεοφωνικό (εν έτει 1989). Είχε και τηλεκοντρόλ (on/off, mute, volume up/down). Το καλύτερο τηλεκοντρόλ που έχετε δει. Από την άλλη δείχνεις και πιάνει. Το στερεοφωνικό το έχω ακόμα, είναι στο σαλόνι του τωρινού μου σπιτιού (με λίγο καλύτερα ηχεία από τα εδώ και χρόνια σε πάρτι καμμένα δικά του), και με τους ήχους του ραδιοφώνου του κοιμίζω το Ρούλη (από το μικΡούλης) στην αγκαλιά μου. Α, σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που σηκώθηκε όρθιος μόνος του (κρατιόταν από τα κάγκελα του κρεβατιού, αλλά δεν τον βοήθησε κανένας).

5. Η πρώτη φορά που έγινα μάγκας ήταν όταν είδα το μικρό περιχυμένο με το αμνιακό υγρό του να φωνάζει, πριν τον υποχρεώσει κανένας.

Περίεργο, σκεφτόμουν να πω κι εγώ για το πρώτο μου πρόγραμμα, αλλά δε μου βγήκε τελικά. Μπορώ να βάλω και 5Α; Ίσως και 5Β, για την πρώτη μου (και τελευταία) τουρίστρια;

Μπα, καλά άρχισα και καλά τελείωσα.

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007

Μικρή αγγελία (προκήρυξη)

Αναζητώ συμπαίκτες για ποδοσφαιράκι 5×5. Οι επίδοξοι συμπαίκτες μου πρέπει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ να:
  • χέστηκαν αν θα νικήσουν ή θα χάσουν. (Σημειώστε ότι δεν πειράζει αν θέλουν να νικήσουν· η πραγματική απαίτηση είναι να μη σιφιλιάζονται όταν χάνουν.)

  • κοιτάζονται στον καθρέφτη το πολύ άπαξ ημερησίως, και μόνο όταν ξυρίζονται. (Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι τέτοιοι συμπαίκτες έχουν μια τάση να δίνουν πάσα την μπάλα, ενίοτε, και αποφεύγουν να ανεβοκατεβαίνουν το γήπεδο με τη μπάλα στα πόδια τους περιμένοντας πότε κάποιος αμυντικός της άλλης ομάδας βλακωδώς θα φυλάξει κάποιον άλλον, οπότε και θα ανοίξει μια δίοδος προς το αντίπαλο τέρμα για να κάνουν σουτ, επιτέλους, στο διάολο, όλα μόνοι τους τα κάνουν.)

  • είναι ενεργοί σεξουαλικά (οπότε και να έχουν και κάπου αλλού να ξεπαυλώσουν με κάππα, ώστε να μην αισθάνονται την επιτακτική ανάγκη το κάθε σουτ τους να μπει στο βιβλίο Guinness ως η πιο γρήγορη μπαλιά στην ιστορία του ποδοσφαίρου θυσιάζοντας έτσι την αρτιμέλεια των αντιπάλων τους)

Κατά ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ, θα πρέπει να:
  • είναι κι αυτοί γονείς (ώστε το ευγενές τους κίνητρο για άθληση να είναι η καλή σωματική κατάσταση για να τα βγάλουν πέρα με το παιχνίδι παρέα με τα παιδιά τους)

  • διέπονται από συμπόνια (ώστε όταν εγώ πέφτω λιπόθυμος μετά από ένα ηρωικό σπριντ τεσσάρων μέτρων και ογδοντατριών εκατοστών, να σέρνουν τη σορό μου διακριτικά εκτός παιδιάς)

  • είναι φλύαροι (ώστε όταν εγώ χάνω το γκολ από τα τρία μέτρα σε κενό τέρμα και δικαιολογούμαι με λαχανιασμένες εξυπνάδες, να απαντούν αναλόγως και μακροσκελώς ώστε να μου δίνουν χρόνο να πάρω μια ανάσα)

Δε νομίζω ότι ζητάω πολλά, ως πατέρας που ήδη έχει αρχίσει να μαθαίνει από το γιο του.

Α, ναι. Όντως έχω πια μάθει πρακτικά κάτι από τον μικρό. Τυχαίνουν φορές που θες να σηκώσεις λίγο τους τόνους της φωνής σου (δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένα πρόσωπα, ούτε υποχρεωτικά για καυγά, αλλά σίγουρα δεν αναφέρομαι στο να σηκώνω τον τόνο της φωνής μου στο μικρό —ευτυχώς δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί, και ελπίζω πως ούτε θα χρειαστεί). Ε λοιπόν, όσες φορές το έκανα και ο μικρός ήταν παρών, ψοφάει στα γέλια. Σοβαρά μιλάω. Γελάει περισσότερο από αν του κάνω τον καραγκιόζη και τον κλόουν. Το ηθικό δίδαγμα, προφανώς, σε μορφή υποτίτλου είναι «τι κάθεσαι και λες τώρα, ρε;», από αυτές τις φράσεις που συντάσσονται με «μαλάκα» στο τέλος που δεν προφέρεται.

Δεν πρέπει να υπάρχουν πολλά πράγματα πιο χαλαρωτικά από αυτό. Εγώ δεν σκέφτομαι κανένα.

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2007

Επαφή

Αφού για κάποιο λόγο από τότε που το γύρισα στο new blogger δεν μπορώ να δουλέψω με το firefox, αναγκάστηκα να μπω μέσω internet explorer. Το ψάχνω ακόμα το γιατί.

Σκέψη παροδική: το χάσμα των γενεών έχει και την σεξουαλική πλευρά του. Δηλαδή, δεν μπορείς να φανταστείς τους γονείς σου να κάνουν σεξ, και δεν θέλεις να φανταστείς τα παιδιά σου να κάνουν σεξ.

Χαζά λοιπά, από αυτά που σου δίνουν αφορμές για blog posts:

Your results:
You are Green Lantern
























Green Lantern
90%
The Flash
85%
Catwoman
75%
Spider-Man
75%
Iron Man
65%
Hulk
65%
Supergirl
58%
Wonder Woman
53%
Batman
50%
Superman
50%
Robin
30%
Hot-headed. You have strong
will power and a good imagination.


Click here to take the "Which Superhero are you?" quiz...


Your results:
You are Apocalypse


































Apocalypse
78%
Mr. Freeze
75%
The Joker
73%
Dr. Doom
73%
Magneto
69%
Venom
68%
Dark Phoenix
66%
Two-Face
66%
Mystique
62%
Juggernaut
62%
Poison Ivy
62%
Catwoman
57%
Riddler
54%
Lex Luthor
52%
Green Goblin
46%
Kingpin
46%
You believe in survival of the fittest and you believe that you are the fittest.


Click here to take the "Which Super Villain are you?" quiz...