Το συγκεκριμένο post αφιερώνεται στον κολλητό μου (και για άλλη μια φορά, δημόσια: καμιά φορά να ακούς τη μάνα σου, και στην ανάγκη δανείσου λεφτά από εκείνη. Συμπλήρωσε μόνος σου την άφωνη λέξη στο τέλος της πρότασης :)
Ανυπομονώ κι εγώ να δω τους 300. Δεν προσμένω να δω ιστορικό δράμα, αλλά μια ταινία με ήρωες και αυτοθυσία.
Χαζεύω λοιπόν τα διάφορα threads για την ταινία στο ιμουδουβού, και πέφτω σε ένα (ακόμα…) που πραγματεύεται το αν οι Σπαρτιάτες ήταν αδελφές ή όχι. Η πικρή αλήθεια είναι ότι γερνάω, μιας και δεν έχω όρεξη να μπω στον τσακωμό, απλά διαβάζω. Και πέφτω σε ένα μικρό (φαντάζομαι ότι πρόκειται για μικρό στην ηλικία, και μάλλον αγόρι, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται στην εποχή μας) που με κάνει να γελάσω πολύ.
Φανταστείτε (δηλαδή, φανταστείτε μαζί μου, αφού αυτή η εικόνα είναι καθαρά αποκύημα της δικής μου φαντασίας, και μπορεί να μην έχει καμία μα καμία σχέση με την πραγματικότητα) έναν νεαρό που είναι αρκετά έξυπνος και αρκετά μόνος. Ψευδώνυμο λύκος της τούνδρας και κάτι νούμερα μετά. Πέφτει θαρραλέα στη μάχη μεταξύ απληροφόρητων, κακεντρεχών και υπερασπιστών του ελληνικού ιδεώδους και αρχίζει και χώνει.
Όλο το thread ξεκίνησε από μια συμπατριώτισσά μας, με το διπλό nick Σοφία-Δέσποινα, η οποία βαρέθηκε να διαβάζει τις κακολογίες των βαρβάρων για το ενδεχόμενο πισωγλέντι των αρχαίων Σπαρτιατών, η οποία δήλωσε ευθαρσώς ότι η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη τότε. Και άρχισε πάλι το πανηγύρι.
Κάποια στιγμή, στο άσχετο, ο ήρωάς μας: «Μα δε σε θανάτωναν αν δεν ήσουν αδελφή;» Τσαντίζονται διάφοροι, του λένε τα δικά τους, απαντάει στον πρώτο (με αφοπλιστική ειλικρίνεια και με ένα καλό double-entendre): «Hey, I'm just F-ing with you (but not in a homosexual way!)»
Μου τραβάει την προσοχή εδώ. Χαμογελάω.
Πιο κάτω, κάποιος αναφέρεται στο ότι τότε ενθαρρύνονταν οι αμφισεξουαλικές σχέσεις μεταξύ των γυναικών. Ένας άλλος, καλός κι αυτός, δηλώνει: «Εγώ ακόμα ενθαρρύνω τις γυναίκες να έχουν αμφισεξουαλικές σχέσεις.», και του απαντάει ο δικός μας «yum! (but not all - not the butchie ones». Ωκαίει.
Κουρασμένος ένας μάλλον συμπατριώτης μας, του λέει ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για ομοφυλοφιλία τότε. Ο δικός μας χώνει: «Και σήμερα, τι γίνεται;» Η Σοφία-Δέσποινα τα παίρνει, και του λέει οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν οι ιδρυτές της σύγχρονης οικογένειας (μπα;), οι Πέρσες και άλλοι είχαν την αιμομιξία, ενώ εμείς δεν είχαμε, να, δες και το αρχαίο δράμα, πχ Οιδίποδας κτλ.
Απάντηση (κολλάει στο μεγαλείο των προγόνων μας): «Μα δεν είχαν εφεύρει και τη βαζελίνη;»
Λίγο πιο κάτω, κάποιος λέει, «ρε παιδιά, ψυχραιμία, ας ευχαριστηθούμε την ταινία, στο κάτω-κάτω, φαντάροι ήταν, έλειπαν καιρό από το σπίτι τους κτλ». Κάποιος παρεξηγείται, του λέει «Και σήμερα οι στρατοί περνάνε καιρό μακριά από το σπίτι τους, τι σημαίνει αυτό; Τίποτα.» Πάει λοιπόν ο δικός μας, κάνει μια γρήγορη έρευνα στο ιστορικό του τελευταίου, βρίσκει τι εθνικότητας είναι, του απαντάει: «Νομίζω πως και ο Κροατικός στρατός αρέσκεται στις ίδιες δικαιολογίες.»
Εγώ γέλασα πολύ, βλέποντας το θέμα ως έργο τέχνης, αν μπορείς να αποκαλέσεις το συνεχές τσίγκλισμα των άλλων ως τέχνη. Μπορεί να μη συμφωνείτε, και να μη το βλέπετε ως αστείο. Δεν έχει σημασία επί του παρόντος.
Πάω να του απαντήσω σε αυτό το τελευταίο, αλλά μέχρι να γράψω το κείμενο και να το στείλω, κάποιος admin για τους προφανείς λόγους είχε σβήσει το σχόλιο στο οποίο απαντούσα, οπότε το μόνο που μου έμενε, ήταν να κάνω copy το κείμενο, και να γυρίσω λίγο πιο πίσω εκεί που είχε τσαντίσει τη Σοφία-Δέσποινα. Λέω λοιπόν στον δικό μας κάτι που μου βγήκε λίγο μεγαλίστικο, αλλά ελπίζω όχι πολύ, στο στιλ «μεγάλε, καλός είσαι, σε πάω, αλλά μη βγάζεις τα απωθημένα σου εκνευρίζοντας τους άλλους», και ταυτόχρονα απαντώ στη Σοφία-Δέσποινα για να της υπενθυμίσω ότι ο μικρός γελάει σε βάρος της, δεν υπάρχει λόγος να τα παίρνει. Της κοτσάρω κι ένα αστειάκι σε greeklish μπας και τη χαλαρώσω, και συνεχίζοντας σε greeklish της λέω ξανά, χαλάρωσε, μικρός είναι.
Στο καπάκι βλέπει ο μικρός κάτι που δεν καταλαβαίνει (τα greeklish) και μου απαντάει: «I'm not gay!»
Λοιπόν, ή γελάτε κι εσείς, ή όχι. Αλλά είπα ήδη ότι δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία αν υπήρξατε κι εσείς ποτέ στη ζωή σας ένα little prick (εγώ νομίζω πως υπήρξα τέτοιος, και ίσως για αυτό να ερμήνευσα έτσι την όλη φάση).
Σημασία έχει πόσο (και αν) είμαστε χαλαροί. Εγώ έχω χαλαρώσει εντυπωσιακά τα τελευταία δύο χρόνια (αν με γνωρίζατε τώρα, θα μου λέγατε «τι παπαριές είναι αυτές που λες; είσαι χαλαρός εσύ;» κι εγώ θα ανταπαντούσα «ας με γνώριζες κι από πιο πριν, και θα σου έλεγα εγώ», και μετά θα παίζαμε σφαλιάρες και θα πηγαίναμε να πιούμε).
Πού κολλάει ο κολλητός, βέβαια, με όλα αυτά; Πριν αρκετά χρόνια, μου μίλαγε για μια παρέα μικρότερων που είχε γνωρίσει, που ήταν γρήγοροι, δυνατοί, καλοί (για μυαλό μιλάμε πάντα). Τον έκαναν να νιώθει γέρος, και αν θυμάμαι καλά, πήγε να μου το φορτώσει κι εμένα στο στιλ «λες να γερνάμε;». Το αντιπαρήλθα, έχοντας το πλεονέκτημα ότι εγώ δεν είχα γνωρίσει τη συγκεκριμένη παρέα, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, θα αναγκαστώ να του απαντήσω θετικά στη μη ρητορική ερώτησή του.
Ίσως να μην είμαστε πια το ίδιο γρήγοροι, δυνατοί, καλοί όσο ήμαστε. Δεν πειράζει. Ας εντυπωσιάζουμε λιγότερο, αρκεί να νιώθουμε καλύτερα· βέβαια, όταν κάποια στιγμή κάτσω πλάι σε κάποιον νεότερο που θα με βάλει κάτω στο μόνο πράγμα που ως τώρα ξέρω ότι είμαι πολύ καλός, δε θα πω τι είναι αυτό, θα στεναχωρηθώ, αλλά όχι και τόσο πια.
Διότι τώρα έχω στόχο (δεν τον πολυκυνηγάω, χαλαρά, αφού τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν μόνα τους εκεί): να είμαι για τον μικρό (προφανώς για το παιδί μου λέω τώρα, όχι για τον άλλον στο ιμουδουβού!) ο πατέρας που εγώ ήθελα να έχω, και στις προδιαγραφές της θέσης δεν συμπεριλαμβάνεται ο εντυπωσιασμός.
Το catch είναι, βέβαια, ότι το ζητούμενο είναι να είμαι ο πατέρας που ο μικρός θα ήθελε να έχει. Μέχρι όμως να το μάθω αυτό, η εικόνα μου θα έχει κάπως κρυσταλλωθεί, οπότε αφού αλλαγές πλεύσης δεν ενδείκνυνται, καλύτερα να έχω κρυσταλλωθεί στο ρόλο που ξέρω καλύτερα από όλους: θα είμαι εγώ :)
ΥΓ …και ο μικρός στο ιμουδουβού το χαβά του:
Άλλο thread, ο πρώτος poster δηλωμένος ομοφυλόφιλος αλλού, λέει «αυτή η ταινία θα μας κάνει όλους αδελφές». Ο δικός μας: «Spartans tonight we dine in male ass!» Άλλος (που ίσως υποκρίνεται τον ομοφυλόφιλο) λέει «Βλέπω το τρέιλερ και θέλω να γυαλίσω το ακόντιό μου, αν με πιάνετε.»
Ο κλασικός απαξιωτής: «ρε παιδιά, είστε όλοι fehkin morons.» (η ανορθογραφία φαντάζομαι για να περνάει τα φίλτρα του ιμουδουβού).
Ο δικός μας: «Are you gay?»
Ένας τρίτος: «Another gay topic.»
Ο δικός μας: «Are you straight?»
Ακούραστος. Ίσως θα έπρεπε να αλλάξει το nick του σε Jason (για όσους θυμούνται και δεν είχαν παρεξηγήσει σε κάποιο αθηναϊκό forum :). Πού είναι εκείνο το gif με το προσκύνημα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Φλυαρείτε.