Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007

OMGod, It's Fryday!

Κοινώς, θα λιώσουμε κι άλλο. Ο φίλος μου ο aneinai κατοχύρωσε, μάλιστα, την αξιοπιστία του Forecast Fox (plugin για τον Firefox που αναφέρει πρόβλεψη καιρού για τις προσεχείς ημέρες) παρατηρώντας: «για την Παρασκευή, λέει "Sunny and very hot" και έχει την φωτογραφία μου δίπλα».

Δεν έχω απάντηση για τέτοια ακατάρριπτα επιχειρήματα.

Από την άλλη, χτες αλλάζοντας τον μικρό έτυχε για πρώτη φορά να τον δω να έχει στύση. Φώναξα και τη γυναίκα μου, δεν ξέρω αν εκείνη τον είχε ξαναδεί. Θα μπορούσα λοιπόν ως περήφανος πατέρας να ανακράξω «ο γιος μου είναι άντρας!», αλλά κολλάω στη μικρολεπτομέρεια πως εγώ ήμουν που τον άλλαζα εκείνη την ώρα. Να ανησυχήσω; (Προφανώς όχι, πλάκα κάνω.)

Πλην όμως, καλού-κακού, ας αναρτήσω τον στάνταρ σχετικό εξοπλισμό στο δωμάτιό του: δηλαδή, φωτογραφίες της Salma Hayek, της Missy Peregrym, άντε και της Ιωάννας Παπαδημητρίου. Αν μου αρέσει πολύ το τελικό αποτέλεσμα, μπορώ πάντα να μετακομίσω στο δωμάτιό του.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2007

Αυτό θα πει όρχεις

Δεν ξέρω τι λένε οι τύποι στο συγκεκριμένο reality, αφού δεν σκαμπάζω από γερμανικά, αλλά ο συγκεκριμένος διαγωνιζόμενος έχει αρχίδια.

Για τον φίλο που ψάχνει απεγνωσμένα κάποιο επεισόδιο από το So you think you can dance και δεν έχει τι να κάνει μέχρι να το βρει.

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007

Και μερικές φωτογραφίες από Ρώμη

Μια γρήγορη, όχι εντελώς συμβατική επιλογή.

Το μουσείο / Βίλα Μποργκέζε:


Και ωραία η φύση στο πάρκο της Βίλας Μποργκέζε:


Τίβερης τη νύχτα:



Στο Βατικανό, η φρουρά κατά το ήμισυ μου αποδίδει τις δέουσες τιμές (ο αριστερά προφανώς είναι μύωψ)¹:


Ο Άγιος Πέτρος απέξω:

…και πάμε στα ενδότερα:







Πιάτσα Ναβόνε:

Θα πάρετε ένα καφεδάκι;

Μια τσαντούλα ενδεχομένως; Όχι;

Τότε θα πάρετε ένα αυτοκίνητο; (αν και ο ιδιοκτήτης του μάλλον θα έχει αντίρρηση, αν κρίνουμε από τα μέτρα ασφαλείας)

Καλά, πάρτε ένα νεράκι με €2 από την καντινοαλυσσίδα μας (κάτι σα τα Μακντόναλντς, όπου πας, τα ίδια βλέπεις)

Αφού δεν παίρνετε τίποτα, ρίξτε τον οβολό σας:


Θα περιμένετε μαζί μας τον Bush;

Ή θα μπείτε κι εσείς στην ουρά; (βαρέθηκα να ανεβάσω φωτό με αμέτρητες σειρές αστυνομικών και καραμπινιέρων)

Εναλλακτικά, κρυφτείτε σε ένα από τα σοκάκια όπου το παρόν συναντάται με το παρελθόν:


Άντε, ρίξτε και μια ματιά αφʼ υψηλού στη Ρώμη:




Ωκαίει, άμα μεγαλώσεις, θα σε παίρνουμε κι εσένα στα ταξίδια μας, ντάξ;


¹ αν τυχόν δεν το καταλάβατε, είναι στη διακριτική σας ευχέρεια ποιο θα θεωρήσετε αριστερά και ποιο δεξιά ☺

Στα γρήγορα

Μιας και έτυχε να κάνω σμίκρυνση στις ακόλουθες δύο φωτογραφίες για να τις στείλω, μπορώ να τις βάλω και εδώ ώστε να αποτυπωθούν στο βιβλίο της αιωνιότητας.



Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

Ο Σέρλοκ Χολμς και η υπόθεση του χαμένου ρολογιού

Bush in Albania.

Όλη η φάση παίζει στο 00:55 - 00:57 περίπου. Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν το ρολόι το έβγαλε ο ίδιος και το έβαλε στην τσέπη του, ή πρόλαβε και του το έφαγε ένα τσακάλι που έκανε κίνηση καριέρας;

Ρώμη, επτάλοφος πόλη

Ήμουν στη Ρώμη από την Πέμπτη το πρωί μέχρι την Κυριακή το βράδυ, παρέα με σύζυγο και ένα ακόμα ζευγάρι. Επειδή ο καλός ο παπάς ευβλογάει πρώτα τα γένια του, θα βγάλω όσα απωθημένα πρόλαβα να αποκτήσω στις λίγες αυτές ημέρες, αλλά σημειώστε ότι ουσιαστικά κινηθήκαμε στα όρια της τουριστικής περιοχής, οπότε τα απωθημένα μου δεν είναι ενδεικτικά του μέσου τουρίστα. Θα βάλω και φωτογραφίες κάποια στιγμή αργότερα.

Εν πρώτοις, γυναικάρες και θερμούς λατίνους εραστές δεν είδαμε. Μια νταρντάνα είδαμε μόνο, κι αυτή περαστική προς τον κεντρικό σταθμό στο άσχετο, όσο πλήθος λαού διαδήλωνε κατά του Bush. Την πήραμε και βίντεο, αλλά δεν έχω προλάβει να ακόμα επαληθεύσω ότι όντως ήταν άξια βιντεοσκόπησης. Την έλλειψη φίκαρων και κατσαράδων πιστοποίησε (ως δεύτερο ντάτα πόιντ) και ο νονός του μικρού, που έτυχε να βρίσκεται ένα διήμερο στο Κόμο, πιο βόρεια.

Ρίξαμε πολύ περπάτημα, ως αξιοπρεπείς τουρίστες. Πολλά πράγματα μας έκαναν εντύπωση, και θα τα αναφέρω πρώτα συνοπτικά, αναλύοντας αργότερα:

* μεγέθη
* γλώσσα
* νερό!
* φαγητό
* κόστος
* κίνηση

Τα μνημεία τους είναι άκρως επιβλητικά. Μεγάλα μεγέθη, που τα περισσότερα κατασκευάστηκαν όσο η Οθωμανική αυτοκρατορία ασελγούσε επάνω μας. Ψηλοί αρχαιοπρεπείς κίονες, πολυτέλεια στο έπακρο, αρκετά καλά στημένος μηχανισμός αφαίμαξης των τουριστών. Ενδεικτικά, στην πιάτσα ντι Ναβόνε (ή ήταν Ναβόνα;), οι αντίστοιχοι σερβιτόροι της δικής μας Πλάκας και Ψυρρή μας καλούσαν να χαρούμε τον καφέ μας στο μαγαζί τους, και όταν ένας από αυτούς είδε την άνεση με την οποία τον προσπεράσαμε, μας ρώτησε: «Γκρέτσι;» (ο μοναδικός, θα εξηγήσω σε λίγο), «σι» του λέμε. Έβγαλε σημειωματάριο με σημειωμένες εκφράσεις σε διάφορες γλώσσες, και μου κίνησε την περιέργεια, οπότε κοντοστάθηκα. «Στο τσερκάντο λα παρόλα… ουν άτιμο…», και ενώ περίμενα κάτι εντυπωσιακό, βρίσκει τη λέξη, κλείνει χαμογελαστός το σημειωματάριο, και τι μου λέει; «Καλά… καλά…» και με αφήνει. Χάρις στην πολύχρονη εμπειρία μου με εξάδελφο ελληνοϊταλό και στην συχνή παρουσία μου σε καβγάδες του με τη θεία μου, ήμουν πανέτοιμος να τον κατακεραυνώσω με το ισχυρό οπλοστάσιό μου ιταλικών βωμολοχιών, αλλά, δε γαμιέται, απλώς συνέχισα για να προφτάσω τους άλλους. Μιλώντας περί αφαίμαξης, λοιπόν, είχες διάφορους που πόζαραν, είτε ως αγάλματα, είτε ως εκατόνταρχοι κοντά στα μνημεία. Κοντά στο Κολοσέο, ένας εκατόνταρχος μόλις είχε βγάλει δύο φωτογραφίες με μια καλή κυρία, και ο καλός σύζυγος του έτεινε ένα δεκάευρο, αλλά ο καλός εκατόνταρχος shook his head και τσίμπησε μόνος του εικοσάευρο από το πορτοφόλι, εξηγώντας ταυτόχρονα το καθεστώς τιμών στον καλό κύριο, αλλά δεν κάθισα να ακούσω την κουβέντα.

Είδαμε και πολλές προειδοποιήσεις για πορτοφολάδες, κυρίως στο μετρό. Σχεδόν σε όλα τα κτίρια, στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο τα παράθυρα και οι πόρτες είχαν κάγκελα. Θα ανεβάσω και φωτογραφία με αυτοκίνητο παρκαρισμένο, με το τιμόνι δεμένο με αλυσίδα.

Οι έλληνες τουρίστες στη Ρώμη πρέπει να είναι λίγοι, από ό,τι κατάλαβα. Ίσως η πόλη ήταν παλαιότερα υπερβολικά ακριβή για το βαλάντιο των περισσότερων από εμάς, όχι ότι τώρα έχει φτηνήνει ιδιαίτερα, τουλάχιστον στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Όλοι οι υπόλοιποι που προσπάθησαν να μαντέψουν τη φυλή μας, είτε μας ρώταγαν άμεσα αν είμαστε Ισπανοί είτε απλώς μας πέταγαν καμία ισπανική λέξη. Από αγγλικά, οι Ιταλοί γενικώς ωχριούν, ή απλώς τα περιφρονούν. Αγγλικά τους μίλαγες, και συχνά σου απάνταγαν στα ιταλικά. Για παράδειγμα, σκεφτόμασταν μήπως νοικιάσουμε κάποιο αυτοκίνητο την τελευταία ημέρα, ώστε και εκδρομή να πάμε και να φτάσουμε μέχρι το αεροδρόμιο με αυτό. Στη φάση που ήταν μαζεμένοι πολιτσία και καραμπινιέρι για τις διαδηλώσεις, σταματάω δίπλα σε ένα τσούρμο αστυνομικών παρά τη κλούβα, ρωτάω, πού μπορούμε να νοικιάσουμε ένα αυτοκίνητο; Ο ένας κοίταξε τον άλλον, ο άλλος φώναξε τον Μάρκο, ο Μάρκο τον Μικέλε, ο Μικέλε κάποιον μέσα στην κλούβα, κι εγώ υποψιάζομαι ότι ψάχνουν κάποιον να μιλάει αγγλικά. Λέω στον πρώτο, «νον σο κόμε ντίρλο, βολιάμο ούνα αουτομόμπιλε περ βέντι κουάτρο όρε», και το πρόσωπό του φωτίστηκε: «α, νολέτζερε ούνα μάκινα!» Μας έδωσε οδηγίες, αλλά κολλήσαμε τελικά επειδή κανείς δεν είχε αμιγώς πιστωτική κάρτα. Άλλη ιστορία αυτή.

Η πόλη έχει πολύ πράσινο. Είναι σαφώς πιο όμορφη από την πόρνη την Αθήνα. Ωραίος και ο Τίβερης με τις γεφυρούλες του, έστω κι αν είναι μες στη μπίχλα. Ο ναός του Αγίου Πέτρου πολύ καλός, το μουσείο δεν το προλάβαμε λόγω της επίσκεψης του Μπους. Επειδή μέναμε κοντά στο Βατικανό, είπαμε να πάμε Σάββατο, έστω και ρισκάροντας αυξημένη κίνηση. Δεν είχαμε υπολογίσει ότι θα πέρναγε ο Μπους (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, μας χαιρέτισε προσωπικά μέσα από το αμάξι του, κι άμα θέλετε το πιστεύετε :) Εμείς, όσο οι καραμπινιέρι μας κρατούσαν σε ένα σημείο (ήμαστε τέσσερις έλληνες με αρκετούς καραμπινιέρι τριγύρω στη γωνία ενός σταυροδρομίου), προβάραμε διάφορα ήπια «δολοφόνοι των λαών ηπατζήδες», επειδή με κάτι «μαλάκας» και «αμερικάνοι» που είχαμε πει, κάνας δύο γύρισαν και μας κοίταξαν.

Το νερό είναι δράμα, αν δεν κουβαλάς μπουκάλι μαζί σου. Υπάρχουν υπαίθριες καντίνες, που μπορεί να είναι φραντσάιζ, αφού όλες οι καντίνες έχουν την ίδια χωροταξία: από αριστερά προς τα δεξιά όπως κοιτάζεις, πρίνγκλς, ποπ κορν, σάντουιτς, λουκάνικα, φοκάτσε κτλ. Τα νερά εκτός ψυγείου είναι άκρη αριστερά, δηλαδή στο πίσω μέρος της καντίνας. Το μπουκαλάκι των 75cl κοστίζει 2€, παρακαλώ. Μιλώντας με τον ευγενικό αγγλομαθή φυλετικό εργάτη (πακιστανοί;), μου εξηγεί, εδώ είναι Ρώμη, αν ζητήσεις νερό έξω, θα το πληρώσεις τα διπλά και βάλε. Δεν έλεγε ψέματα. Πας για καφέ, και νερό δεν σου φέρνουν αν δεν παραγγείλεις, και αν παραγγείλεις σου φέρνουν μπουκάλι. Σε μια φάση, παρέσυρα και τους άλλους να τσιμπήσουμε κάτι στα γρήγορα σε ένα McDonald's (έχουν πιάσει εκεί περισσότερο από ό,τι εδώ), και πιστέψτε με, ο μόνος λόγος που το έκανα αυτό ήταν επειδή αποσκοπούσα να πιω αρκετά υγρά ξοδεύοντας λιγότερο από 2€ ανά 500 ml. Συμφέρει σαφώς να κουβαλάς μπουκαλάκι και να συμπληρώνεις νερό από διάφορες δημόσιες βρύσες που θα βρεις σαν πας στον πηγαιμό για την Ιθάκη (τυπικά, η βία Βένετο αν συνοδεύεις γυναίκα).

Α. Οι περισσότεροι δρόμοι είναι πλακόστρωτοι. Και όσον αφορά την κίνηση και την οδηγική συμπεριφορά που είδαμε, η μόνη εμφανής διαφορά με εμάς ήταν πως όλοι, μα όλοι οι επί διτρόχου εποχούμενοι φορούσαν κράνος. Κατά τα άλλα, και τις σφήνες τους κάνουν, και τα κορναρίσματά τους τα ρίχνουν. Μας είχαν πει πως οι Ιταλοί σταματάνε μπροστά από τις διαβάσεις των πεζών, αλλά μόνο οι μισοί το έκαναν· συνεπώς, όσοι έχετε γνώσεις στατιστικής συμπεραίνετε τώρα πως το αν θα σταματήσει ή όχι ο Ρωμάνος οδηγός μπροστά σε διάβαση πεζών είναι αναντίρρητα θέμα τύχης. Τα φανάρια των πεζών έχουν και πορτοκαλί· μέσω παρατήρησης συμπεράναμε πως, όταν ανάψει το πορτοκαλί για τους πεζούς, μόνο όσοι πρόλαβαν να κατέβουν στο δρόμο συνεχίζουν· οι άλλοι περιμένουν την επόμενη φαναριά. Η συγκοινωνία τους είναι συχνή, και η αίσθηση της επίβασης σε λεωφορείο της Ρώμης μοιάζει πάρα πολύ με εκείνη λεωφορείου της Αθήνας, σε όλα (επιτάχυνση, επιβράδυνση στο τσακ, στροφές, σκαμπανεβάσματα, ήχοι από ανάρτηση). Το μετρό τους είναι σε άσχημη κατάσταση, μυρίζει και λίγο, τα βαγόνια φέρουν μεγάλο μέρος λαϊκής θυμοσοφίας σε μορφή σπρέι, αλλά είχαν μετρό αρκετά πριν από εμάς. Το τυπικό τους εισιτήριο κάνει 1€ και ισχύει για 75′, αλλά για μια διαδρομή του μετρό μόνο (ενώ με λεωφορεία συνεχίζεις άμα θες μέχρι το πέρας του χρόνου). Υπάρχουν και εισιτήρια μονοήμερα ή τριήμερα, αλλά λόγω κάποιας ασυνεννοησίας, δεν φροντίσαμε να εξοπλιστούμε με τέτοια εν καιρώ.

Λοιπόν, στο θέμα του φαγητού. Ίσως ξέρετε τη διαφορά μεταξύ πίτσας ρομάνα και ναπολετάνε. Ίσως όχι. Εμάς μας το είχαν πει, αλλά σιχτιρίσαμε. Να σας το πω εμμέσως. Φανταστείτε έναν ιταλό φίλαθλο που θα δει κάλτσο στην τηλεόραση, και παραγγέλνει πίτσα. Κάποια στιγμή του χτυπάνε το κουδούνι, κοιτάει από το ματάκι, είναι ο πιτσαδόρος. Τον ρωτάει πόσο κάνει, ο πιτσαδόρος απαντάει, ο πελάτης σπρώχνει τα λεφτά κάτω από την πόρτα και ο πιτσαδόρος σπρώχνει την πίτσα (κάτω από την πόρτα επίσης).

Ναι, η πίτσα ρομάνα είναι λεπτή. Και μινιμαλιστική. Στα τέσσερα υλικά, ο πιτσουργός (τουλάχιστον στη Ρώμη) μπλοκάρει, και όταν λέω τέσσερα υλικά, μετρήστε μέσα σε αυτά και τη ζύμη (φύλλο, ίσως), τη σάλτσα (υπάρχουν και πίτσες χωρίς σάλτσα) και την εξαιρετικά σπάνια μοτσαρέλα (σπάνια επάνω στην πίτσα, εννοώ). Το παλέψαμε να βρούμε μαγαζί να σερβίρει πίτσα ναπολετάνα, αλλά δεν προκάμαμε.

Στο εστιατόριο παραγγέλνεις διάφορα πιάτα, τα οποία σου έρχονται με συγκεκριμένη σειρά, και δυστυχώς by default η σαλάτα έρχεται στο τέλος. Τα μακαρόνια (πρώτο πιάτο, και τυπικά μειωμένη μερίδα) είναι εξ ορισμού al dente και με τυρί μόνο αν το λέει η συνταγή (αν και κάποια στιγμή που μπουχτίσαμε και ζητήσαμε κουάλκε μινούτι ντι κοτούρα ντι πιου ε ουν πο ντι πεκορίνο, μας ήρθαν λίγο πιο βρασμένα και μας έφεραν και λίγο εξτρά τριμμένο τυρί να βάλουμε). Τα κύρια πιάτα είναι ακριβώς αυτά που λένε. Π.x. παραγγείλαμε σκαλοπίνια με σάλτσα λεμόνι ως κύριο πιάτο, μας ήρθαν δύο ψιλά σκαλοπίνια με μια αραιή σάλτσα λεμόνι. Καμία γαρνιτούρα. Και το νερό, νεράκι πάντα, ακριβό, και μάλιστα πρέπει να τους πεις να μην είναι αεριούχο. Οποιαδήποτε μορφή σπαγκέτου με σάλτσα αματριτσάνα ήταν η μόνη επιτυχημένη επιλογή στα διάφορα σημεία που είπαμε να φάμε, και ως ποιότητα και ως ποσότητα. Κάποια στιγμή, σε διπλανό τραπέζι σέρβιραν «ινσαλάτα γκρέκα», αλλά παρότι κοιτάζαμε σα λιμασμένοι, δεν μπορέσαμε να εντοπίοουμε ποιο πιάτο ήταν. Ίσως ήταν ένα πιάτο που είχε πολύ μαρούλι και καθόλου ντομάτα ή αγγούρι. Ήταν και το μόνο πιάτο που θύμιζε σαλάτα. Λάδι δεν υπήρχε στο πιάτο αν δεν το έγραφε το μενού.

Ίσως η καλύτερη στιγμή μου φαγητού ήταν όταν παρέσυρα στην ακολασία τον έτερο τσουτσουνοφόρο της παρέας (άλλο που δεν ήθελε, εννοείται) και περάσαμε από ένα μαγαζάκι κοντά εκεί που μέναμε, που είχαμε δει πως είχε και ντονέρ (γνωστό και ως γύρος). Έβγαλε η θείτσα μια πίτα σαν αραβική αλλά πιο άψητη, με κοιτάει, την κοιτάω, της κάνω νεύμα (σε στιλ Τζον Μπελούσι στο Μπλουζμπράδερς στη φάση που του έβαζαν να δοκιμάσει σαμπάνια) βάλε απ' όλα, κι έβαλε απ' όλα: κρεμμύδι, ντομάτα, σάλτσα κόκκινη, σάλτσα άσπρη, καυτερή, μαρούλι, μελιτζανοσαλάτα, ταχινοσαλάτα, μουστάρδα, πίκλες (ως εδώ θυμάμαι, αλλά έβαλε κι άλλα, και γύρο βέβαια). Ένα λεπτό στο φούρνο μικροκυμάτων όσο ετοιμαζόταν ένα δεύτερο ίδιο, πόσο κάνει; μόνο φράγκα επτά, αφού το θέλαμε, το πήραμε, ήπιαμε και μια μπιρίτσα στο σπίτι, μια χαρά με 3,5€ το κομμάτι. Διότι το κόστος γενικότερα στη Ρώμη είναι για τουρίστες που έχουν μάθει σε αντίστοιχες τιμές με αντίστοιχους μισθούς. Όχι ότι δεν υπήρχαν και καλές τιμές σε παπούτσια ή ρούχα (εδώ εμπιστεύομαι το γυναικείο κριτήριο και εμπειρία), αλλά θα επανέλθω (και με φωτογραφίες!) στο θέμα των τιμών, για να εκτιμήσουμε λίγο και την κατάσταση στη χώρα μας.

Η βίλα Μποργκέζε και το περιβάλλον τεράστιο πάρκο είναι μια από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις, για το υπέροχο πράσινο, για τις συχνές βρυσούλες, και για την τουλάχιστον μια ώρα που κάτσαμε και ξαπλώσαμε στο γρασίδι, ίσως την πιο γαλήνια ώρα στο τετραήμερο παρά κάτι που κάτσαμε στη Ρώμη.

Αυτά επί του παρόντος. Μπορεί να θυμηθώ και άλλα.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2007

Επίθεση εξ Ανατολής

Η Νυκτερινή Φρουρά, και ακόμα καλύτερα, η Ημερήσια Φρουρά. Εξαίσιες ταινίες / περιπέτειες / διασκέδαση για όλη την οικογένεια, κλάσης ανώτερες από τη μέση ταινία που δείχνει το Star (της πρωτεύουσας) εκεί γύρω στις 9.

Ταινίες με ευχάριστη πλοκή, ικανοποιητική ηθοποιία, ωραία και πειστικά εφέ (χωρίς να το ξεσχίζουν σε ποσότητα), αρκετό απαραίτητο περιστασιακό χιούμορ (η δεύτερη), και με αφήνουν με την επιθυμία να δω το επερχόμενο τέλος της τριλογίας (εκτός αν ακολουθήσουν τα βιβλία που έγιναν τετραλογία).

ΥΓ Μήπως έχετε δει, ο νέος ΚΟΚ αναφέρει ως επιτρεπτό το "bluetooth" ή το "ασύρματο bluetooth"; Επειδή εντάξει, εγώ που δεν έχω bluetooth τζάμπα έχω τα hands-free και καλά λόγω των καλωδίων, αλλά αυτοί που έχουν bluetooth ενσύρματο (ακουστικό - σύρμα - πομποδέκτης), τι κάνουν;

Συν τοις άλλοις, ο νέος ΚΟΚ είναι ελλιπής. Θα έπρεπε να αναγράφεται πως απαγορεύεται αυτοκίνητο να κινείται με επιβαίνουσα την πεθερά του οδηγού, ιδίως σε κάθισμα που επιτρέπει την παρατήρηση του ταχυμέτρου.

Τρίτη 5 Ιουνίου 2007

fucked up beyond any repair/recognition

Το (ενδεχομένως) γνωστό FUBAR. Από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η κληρονομιά του εμφανίζεται στις αγαπημένες μεταβλητές σε παραδείγματα κώδικα (foo, bar).

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι (προφανώς, αν και δεν το έχω ελέγξει) ο λόγος που το foobar2000 έχει πάρει το όνομά του. Ο player που είναι ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα λόγους που δεν έχω κάνει τη μετάβαση σε αμιγές περιβάλλον linux (και κατά προτίμηση, ubuntu).

Γιατί το θυμήθηκα τώρα; Το foobar2000 το χρησιμοποιώ εδώ και πολύ καιρό, και μάλιστα με ελάχιστες τροποποιήσεις στο interface του, αφού δεν νιώθω την ανάγκη για φαντεζί εμφανίσεις. Απλά το μεγαλείο της ευχρηστίας του μου αποκαλύφθηκε για άλλη μια φορά σήμερα.

Πρόκειται για ένα τραγούδι, παλιά ιστορία: Το Suddenly (από τον ομώνυμο δίσκο του 1980) από τους Arrogance. Δεν έχει κυκλοφορήσει σε CD από όσο ξέρω, αλλά το είχα βρει πριν κάνα-δύο χρόνια δυστυχώς σε απαίσια εγγραφή από ραδιόφωνο. Τραγούδι που είχα αγαπήσει αρκετά ακούγοντάς το στην πάλαι ποτε Διάσταση στη Δάφνη, και που μου είχε γίνει στόχος αναζήτησης.

Είπα να το ξαναψάξω πρόσφατα, και είδα πως όλο το album είχε ανέβει το Μάιο από κάποιον blogger Power Pop Lovers, πλην όμως όταν εγώ το αναζήτησα, ήταν ήδη αργά επειδή ο καλός κύριος P.P.L είχε δεχθεί ήδη κάποιο cease & desist γραμματάκι για κάποιο από όλα τα albums που είχε ανεβάσει.

Τεσπα, για να μη το παρακάνω στην πολυλογία, είδα πως έχει παίξει στη λίστα ενός online ραδιοφώνου, του Radio Hidebound, που από ό,τι κατάλαβα παίζει στιλ alternative 25 χρόνια πίσω. Και έχει και requests. Το catch είναι πως για να σου παίξει ένα request, βάσει DMCA και βλακείες άλλες, πρέπει να περιμένεις τουλάχιστον μια ώρα.

Καταλήγουμε λοιπόν στην εξής αναγωγή του προβλήματος: κάνε capture του stream, κατά προτίμηση δημιουργώντας και ένα .cue sheet για να μπορείς να σπάσεις εύκολα το captured .mp3 . Ε, το μόνο που είχα να κάνω, ήταν {Preferences}→{Components}→{HTTP Reader} και να βάλω κάτι στο κουτί "Save stream to file" έχοντας τσεκαρισμένο το "write cue file".

Επειδή δεν είχα κάνει stop πριν αλλάξω τη ρύθμιση και play μετά, το τελικό cue file είχε λάθος τα offsets, αλλά δεν ήταν πρόβλημα. Λίγη επεξεργασία στο MP3 Direct Cut και κράτησα τελικά 4 τραγουδάκια που άξιζαν. Εκ των υστέρων, αναβάθμισα και το direct cut σε 2.05 από την 1.21 που είχα.

Είναι αυτό που λένε, τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν.

Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Τα καλά του Internet

Πιο συγκεκριμένα, «πώς να βγάλεις λεφτά και να κερδίζεις την εκτίμηση των άλλων μέσω του δικτύου»: έχεις μια αντιμαχία με κάποιον φίλο / τον/την σύζυγο, και τσακώνεστε για κάτι που μπορεί να εξακριβωθεί ψάχνοντας στο διαδίκτυο. Βάζεις στοίχημα. Πας να ψάξεις, και βλέπεις πως έκανες λάθος. Μπαίνεις στη Βικηπαίδεια, το αλλάζεις επιτόπου, φωνάζεις τον ανόητο αντίπαλό σου, του δείχνεις ότι είχες δίκιο, τσεπώνεις το ζεστό παραδάκι και μετά ακυρώνεις την αλλαγή (για να μη δει ο κόσμος τι κουμάσι είσαι).

Όχι πως εγώ έχω φτάσει σε αυτό το σημείο για να εξασφαλίσω σταθερό εισόδημα. Δεν είμαι Alan Shore, ούτε Gregory House, ούτε αισχρά ανήθικος (αν τους θεωρείτε ανήθικους) όπως αυτοί.