…but fruit flies like a banana.
Σήμερα η Νικολέτα, κόρη των φίλων μου Βάνας και Weine, κλείνει τα 18. Τι λες τώρα. Πότε πέρασαν 18 χρόνια;
Σκηνή 1: είμαι στο σπίτι της μαμάς-Σούλας (μαμά της Βάνας), και παίζω τάβλι με τον «ψηλό-ξανθό-χαζό-Σουηδό» Weine (η γνωριμία της Βάνας και του Weine είναι μια πολύ ωραία ιστορία, αλλά δεν είναι του παρόντος). Ο Weine, ταξιδιωτικός πράκτορας επί χρόνια ανά τη Μεσόγειο και έχοντας παίξει παντού, είναι τρελός ταβλαδόρος. Δεν θυμάμαι το σκορ, αλλά το πιο πιθανό είναι να με έσκιζε. Ξαφνικά, έρχεται στο σαλόνι η κυρία Σούλα και λέει: «Weine, έσπασαν τα νερά της Βάνας!» Ο Weine, αντιλαμβάνεται ότι κάποιος του μιλάει, αλλά δεν δίνει προσοχή καθώς το παιχνίδι ήταν σε κρίσιμο σημείο, οπότε σηκώνει το δάκτυλο και λέει: «Μισό λεπτό!»
Σκηνή 2: κοντά δύο χρόνια μετά, διακοπές στον Προυσό (χωριό του κυρ-Νίκου, μπαμπά της Βάνας). Εγώ ξαπλωμένος σε ράντζο έξω στην αυλή, διαβάζω βιβλίο, ενώ η μικρή Νικολέτα χοροπηδάει επάνω στην κοιλιά μου. (Διάβαζα την «Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι», και το αναφέρω μόνο και μόνο επειδή μετά σχολιάζαμε την «Αβάσταχτη βαρύτητα της Νικολέτας»). Τότε λέγαμε με τη Βάνα πως 20 χρόνια είναι μια τέλεια διαφορά ηλικίας μεταξύ άντρα και γυναίκας («μια γυναίκα με μέλλον χρειάζεται έναν άντρα με παρελθόν»), και κανονίζαμε προικοσύμφωνα κτλ, αλλά έχουμε χρόνια να μιλήσουμε για το θέμα και δεν έχω υπόψη μου αν η ίδια η Νικολέτα έχει τυχόν αντιρρήσεις στο θέμα, όντας εγώ παντρεμένος με παιδιά και άλλες τέτοιες μικρολεπτομέρειες.
Δηλαδή, θα ξυπνήσω ένα πρωί και ο Αλέξανδρος και ο Μενέλαος θα είναι κοτζάμ άντρες, και θα τσακωνόμαστε, θα χτυπούν την πόρτα δυνατά που ο πατέρας τους δεν τα καταλαβαίνει, θα χώνουν και καμιά βρισιά, θα σηκώνονται και θα φεύγουν… Στα διάλα, κωλόπαιδα, πάω να τα δείρω προληπτικά όσο προλαβαίνω ακόμα.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα stories. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα stories. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010
Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010
Interpretations
Καθόμουν παρέα με τα παιδιά που ξάπλωσαν, και κάποια στιγμή ο Μενέλαος λέει: «Μπαμπά, θα πεις τη μύγα;» (βλέπε «Μύθοι για την εποχή μας, τελευταία ιστορία).
Ξεκινάω να τη λέω, και σύντομα με διακόπτει ο Μενέλαος.
«Μενέλαε, θες να σταματήσω να λέω το παραμύθι;»
«Ναι.»
Σταματάω, με ρωτάει κάτι, του απαντάω, και συνεχίζουμε παίζοντας «ταιριάζει-ταιριάζει» παρέα με τον Αλέξανδρο (λέω τρία πράγματα, και ο παίκτης διαλέγει δύο που ταιριάζουν περισσότερο μεταξύ τους). Κάποια στιγμή, ο Μενέλαος θυμάται και λέει:
«Μπαμπά, σου είπα να πεις τη μύγα!»
«Ναι, αλλά μου είπες μετά να σταματήσω και σταμάτησα. Δεν ξαναρχίζω τώρα.»
Τον πιάνει το παράπονο, οπότε προσφέρεται ο Αλέξανδρος να του πει τη μύγα. Τη λέει όπως τη θυμόταν, αλλά το κλου της βραδιάς ήταν όταν έφτασε στο τέλος:
«Ηθικό δίδαγμα: δεν υπάρχουν διδάγματα στα παραμύθια.»
Κόντεψα να κατουρηθώ.
Ξεκινάω να τη λέω, και σύντομα με διακόπτει ο Μενέλαος.
«Μενέλαε, θες να σταματήσω να λέω το παραμύθι;»
«Ναι.»
Σταματάω, με ρωτάει κάτι, του απαντάω, και συνεχίζουμε παίζοντας «ταιριάζει-ταιριάζει» παρέα με τον Αλέξανδρο (λέω τρία πράγματα, και ο παίκτης διαλέγει δύο που ταιριάζουν περισσότερο μεταξύ τους). Κάποια στιγμή, ο Μενέλαος θυμάται και λέει:
«Μπαμπά, σου είπα να πεις τη μύγα!»
«Ναι, αλλά μου είπες μετά να σταματήσω και σταμάτησα. Δεν ξαναρχίζω τώρα.»
Τον πιάνει το παράπονο, οπότε προσφέρεται ο Αλέξανδρος να του πει τη μύγα. Τη λέει όπως τη θυμόταν, αλλά το κλου της βραδιάς ήταν όταν έφτασε στο τέλος:
«Ηθικό δίδαγμα: δεν υπάρχουν διδάγματα στα παραμύθια.»
Κόντεψα να κατουρηθώ.
Τετάρτη 14 Απριλίου 2010
There's a catch
Πέρασε ο Σατανάς το πρωί να μου πουλήσει ένα συμβόλαιο. Ξέρω πως ήταν ο ίδιος, επειδή πρόσεξα όλα τα σημάδια: τα εύκολα χαμόγελα, ακριβό σακάκι, γραβάτα από λέσχη, θερμή χειραψία και τη λάμψη στο μάτι. Είναι πωλητής, και ως καλός πωλητής, έχει μελετήσει την πελατεία του. Δεν παίρνει τηλέφωνα να σου πουλήσει νέα σύνδεση τηλέφωνο+ίντερνετ, παρά μόνο αν θέλει απλώς να διασκεδάσει, και τότε βάζει ένα εκπαιδευόμενο τσιράκι. Όχι, όταν θέλει να πουλήσει επειδή ξέρει πως είναι ο πελάτης είναι ώριμος, περνάει ο ίδιος.
Τα προσπέκτους με τα πολλά λεφτά, τα προσπέρασε γρήγορα, επειδή με κοίταξε και δεν είδε αντίδραση. Το ίδιο και με τα πολλά χρόνια ζωής.
Έκανε μια παύση στις σελίδες με τις οδαλίσκες και με ζύγισε.
«Τι θέλεις; Θέλεις μια Σάλμα Χάγιεκ στο Desperado; Μια Ροζάνα Αρκέτ στο Executioner's song; Μια Νικόλ Κίντμαν στον Κόκκινο Μύλο; Μια Νάταλι Πόρτμαν με το σώμα του Closer και τον ακαταμάχητο χαρακτήρα του Beautiful Girls; Πες το κι έγινε.»
Έτρεμαν λίγο τα χέρια μου, αλλά συνήλθα γρήγορα. Θυμήθηκα πως και την ομορφότερη γυναίκα να είχα δίπλα μου, στους έξι μήνες θα μου έπρηζε τα ούμπαλα. Καρατσεκαρισμένο. «Προχώρα».
Γύρναγε, γύρναγε, γύρναγε σελίδες, αλλά ήταν αντιπερισπασμός. Το ξαναείπα: ήξερε τι είχε στα χέρια του και λαχταρούσα να έχω. Έστρωνε το δρόμο για μια ακόμα επιτυχία.
Τράβηξε μια σελίδα, έκλεισε το βιβλίο, το πέταξε πίσω από την πλάτη του με μαθηματική ακρίβεια μέσα στην τσάντα του. Η στάμπα PTT, Personality Time Travel, ήταν ανάγλυφη στην πάνω δεξιά γωνία του χαρτιού.
«Θα γυρίσεις πίσω στο χρόνο, όσο πίσω θέλεις. Θα ξανακάνεις όλο το ταξίδι, ή επιλεκτικά σε στιγμές, πηδώντας τα βαρετά σημεία. Θα διορθώσεις τα λάθη σου, γιατί θα έχεις τη στερνή γνώση. Το σώμα σου θα είναι όπως ήταν και θα αντέχει όπως άντεχε. Θα είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο βασιλιάς, ο άρχοντας, ο κουκλοπαίχτης. Θα κάνεις όσα δεν έκανες, θα έχεις ό,τι δεν είχες. Το θέλεις. Θα το έχεις. Να σου δείξω ένα ντέμο.»
Και μου έδειξε. Μου έδειξε σκηνές όπως μόνο εγώ τις θυμάμαι, διορθωμένες όπως μόνο εγώ τις φαντάζομαι. Δεν μπορώ να περιγράψω την γλυκιά ταραχή που ένιωθα.
Λες και είχε εξήντα χέρια, εν ριπή οφθαλμού συμπλήρωσε ονόματα, περικύκλωσε τα μικρά γράμματα για να είναι σαφές πως ξέρω τι αγοράζω, μου έδωσε ένα στιλό και μια πένα με τη φίρμα του, ένα διακοσμητικό για τη σύζυγο, από ένα δωράκι για τα παιδιά—
«Και τα παιδιά μου;»
Είχε στιλ, του το αναγνωρίζω. Δεν χτύπησε τυφλά λέγοντας «νέος θα είσαι, θα κάνεις άλλα.» Δεν είπε ψέματα. Δεν είπε την αλήθεια, διότι δεν χρειαζόταν.
Είπε μόνο, «Ουπς», και σηκώθηκε.
Τα προσπέκτους με τα πολλά λεφτά, τα προσπέρασε γρήγορα, επειδή με κοίταξε και δεν είδε αντίδραση. Το ίδιο και με τα πολλά χρόνια ζωής.
Έκανε μια παύση στις σελίδες με τις οδαλίσκες και με ζύγισε.
«Τι θέλεις; Θέλεις μια Σάλμα Χάγιεκ στο Desperado; Μια Ροζάνα Αρκέτ στο Executioner's song; Μια Νικόλ Κίντμαν στον Κόκκινο Μύλο; Μια Νάταλι Πόρτμαν με το σώμα του Closer και τον ακαταμάχητο χαρακτήρα του Beautiful Girls; Πες το κι έγινε.»
Έτρεμαν λίγο τα χέρια μου, αλλά συνήλθα γρήγορα. Θυμήθηκα πως και την ομορφότερη γυναίκα να είχα δίπλα μου, στους έξι μήνες θα μου έπρηζε τα ούμπαλα. Καρατσεκαρισμένο. «Προχώρα».
Γύρναγε, γύρναγε, γύρναγε σελίδες, αλλά ήταν αντιπερισπασμός. Το ξαναείπα: ήξερε τι είχε στα χέρια του και λαχταρούσα να έχω. Έστρωνε το δρόμο για μια ακόμα επιτυχία.
Τράβηξε μια σελίδα, έκλεισε το βιβλίο, το πέταξε πίσω από την πλάτη του με μαθηματική ακρίβεια μέσα στην τσάντα του. Η στάμπα PTT, Personality Time Travel, ήταν ανάγλυφη στην πάνω δεξιά γωνία του χαρτιού.
«Θα γυρίσεις πίσω στο χρόνο, όσο πίσω θέλεις. Θα ξανακάνεις όλο το ταξίδι, ή επιλεκτικά σε στιγμές, πηδώντας τα βαρετά σημεία. Θα διορθώσεις τα λάθη σου, γιατί θα έχεις τη στερνή γνώση. Το σώμα σου θα είναι όπως ήταν και θα αντέχει όπως άντεχε. Θα είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο βασιλιάς, ο άρχοντας, ο κουκλοπαίχτης. Θα κάνεις όσα δεν έκανες, θα έχεις ό,τι δεν είχες. Το θέλεις. Θα το έχεις. Να σου δείξω ένα ντέμο.»
Και μου έδειξε. Μου έδειξε σκηνές όπως μόνο εγώ τις θυμάμαι, διορθωμένες όπως μόνο εγώ τις φαντάζομαι. Δεν μπορώ να περιγράψω την γλυκιά ταραχή που ένιωθα.
Λες και είχε εξήντα χέρια, εν ριπή οφθαλμού συμπλήρωσε ονόματα, περικύκλωσε τα μικρά γράμματα για να είναι σαφές πως ξέρω τι αγοράζω, μου έδωσε ένα στιλό και μια πένα με τη φίρμα του, ένα διακοσμητικό για τη σύζυγο, από ένα δωράκι για τα παιδιά—
«Και τα παιδιά μου;»
Είχε στιλ, του το αναγνωρίζω. Δεν χτύπησε τυφλά λέγοντας «νέος θα είσαι, θα κάνεις άλλα.» Δεν είπε ψέματα. Δεν είπε την αλήθεια, διότι δεν χρειαζόταν.
Είπε μόνο, «Ουπς», και σηκώθηκε.
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009
Μύθοι για την εποχή μας
Πρόσφατα η κουμπάρα μου μου επέστρεψε ένα από τα αντίτυπά μου του «Μύθοι για την εποχή μας—Το άσπρο ελάφι». Το είχα αγοράσει τουλάχιστον τρεις φορές, και αυτό επειδή το δάνειζα από εδώ κι από εκεί και πολύ βολικά ξεχνούσαν να μου το επιστρέψουν.
(Στην κουμπάρα μου το είχα δανείσει πριν μας παντρέψει, και νομίζω πριν ακόμα παντρευτεί και η ίδια. Το ξέρω, το φλερτ μας κινείται με βήματα χελώνας :)
Το βιβλίο είναι γραμμένο στη δεκαετία του 40 από τον κύριο Τζέιμς Θέρμπερ, Αμερικανό δημοσιογράφο—συγγραφέα—σκιτσογράφο, ο οποίος έχει πεθάνει από το 1961. Είναι προσαρμογές μύθων του Αισώπου, παραμυθιών των Γκριμ και Άντερσεν, συν ένα μεγάλο απολαυστικό παραμύθι (Το άσπρο ελάφι).
Λοιπόν, δεν θα αντιγράψω εδώ την κατάρα που είχα γράψει σε μια από τις πρώτες σελίδες για όποιον μου φάει και αυτό το αντίτυπο. Η πιο κλασική ιστορία όταν περιγράφω το βιβλίο, είναι «Το κοριτσάκι και ο Λύκος», αλλά αφού κάποιος άλλος έχει κάνει τον κόπο να το δακτυλογραφήσει, δεν θα τον κάνω κι εγώ.
Αντιθέτως, θα παραθέσω τρεις από τις αγαπημένες μου ιστορίες. Τη μία θα την παραθέσω στα Αγγλικά, διότι παρότι ο Σωτήρης Κακίσης έκανε πολύ καλή δουλειά στη μετάφραση, η συγκεκριμένη ιστορία έχει ένα λογοπαίγνιο που χάνει όταν αποδίδεται στα ελληνικά. Θαυμάστε πώς ακούγονται οι ιστορίες σαν να είναι πρόσφατες. Είναι η απόδειξη πως εξελισσόμαστε πολύ τεχνολογικώς, αλλά ελάχιστα ηθικώς.
The very proper gander
Not so very long ago there was a very fine gander. He was strong and smooth and beautiful and he spent most of his time singing to his wife and children. One day somebody who saw him strutting up and down in his yard and singing remarked, "There is a very proper gander." An old hen overheard this and told her husband about it that night in the roost. "They said something about propaganda," she said. "I have always suspected that," said the rooster, and he went around the barnyard next day telling everybody that the very fine gander was a dangerous bird, more than likely a hawk in gander's clothing. A small brown hen remembered a time when at a great distance she had seen the gander talking with some hawks in the forest. "They were up to no good," she said. A duck remembered that the gander had once told him he did not believe in anything. "He said to hell with the flag, too," said the duck. A guinea hen recalled that she had once seen somebody who looked very much like the gander throw something that looked a great deal like a bomb. Finally everybody snatched up sticks and stones and descended on the gander's house. He was strutting in his front yard, singing to his children and his wife. "There he is!" everybody cried. "Hawk-lover! Unbeliever! Flag-hater! Bomb-thrower!" So they set upon him and drove him out of the country.
Moral: Anybody who you or your wife thinks is going to overthrow the government by violence must be driven out of the country.
Η Αρκούδα του Πέρα Βρέχει
Στα δάση του Φαρ Ουέστ, ζούσε κάποτε μια καφέ αρκούδα που ήταν του πέρα βρέχει, παιδιά. Πήγαινε σ' ένα μπαρ και πούλαγε υδρόμελι κι έπινε δυο ποτηράκια. Μετά, ακούμπαγε λίγα λεφτά στον πάγκο κι έλεγε: «Κέρνα τους μικρούς που ιδρώνουν στο μέσα δωμάτιο.» Ύστερα γύρναγε σπίτι. Στο τέλος, όμως, το 'ριξε στο πιοτό κι έπινε σόλο απ' τ' άγρια χαράματα. Τη νύχτα παραπατώντας γύριζε σπίτι, αναποδογύριζε με μια κλοτσιά την ομπρελοθήκη, έριχνε κάτω με μπουνιές τ' αμπαζούρ κι έχωνε ως τους αγκώνες τα χέρια στα τζάμια. Μετά κατέρρεε, κουτρουβαλιαζότανε και την έβγαζε μπρούμυτα στα πλακάκια. Η γυναίκα του ήταν καταστεναχωρημένη και τα παιδιά του κατατρομοκρατημένα.
Κάποτε ο αρκούδος είδε το λάθος στη ζωή του και άρχισε να διορθώνεται. Στο τέλος, έγινε διάσημος αντιαλκοολιστής κι ένας ταμένος κήρυκας της εγκράτειας. Σ' όποιον ερχότανε σπίτι του, έβγαζε λόγο για τα τρομερά αποτελέσματα του αλκοολισμού, και κόμπαζε για το πόσο δυνατός κι υγιής είχε γίνει από τότε που ούτε τ' άγγιζε το παλιόπραμα. Για να τ' αποδείξει, μάλιστα, στεκότανε ανάποδα όρθιος κι έκανε ρόδα στα δωμάτια, αναποδογυρίζοντας την ομπρελοθήκη, ρίχνοντας κάτω με μπουνιές τ' αμπαζούρ και χώνοντας ως τους αγκώνες τα χέρια του στα τζάμια. Μετά σωριαζότανε στο πάτωμα ανάσκελα, αποκαμωμένος απ' την υγιεινή του άσκηση, κι αποκοιμιότανε. Η γυναίκα του ήταν καταστεναχωρημένη και τα παιδιά του κατατρομοκρατημένα.
Επιμύθιο: μπορεί κανείς να σωριαστεί μπρούμυτα, αλλά και να γείρει υπερβολικά προς τα πίσω.
Η μετρίως έξυπνη μύγα
Μια μεγάλη αράχνη στο παλιό σπίτι έφτιαξε έναν ιστό ωραιότατο, για να πιάνει μύγες. Κάθε φορά που μια μύγα ακουμπούσε στον ιστό και παγιδευότανε πάνω του, η αράχνη την καταβρόχθιζε, έτσι ώστε, όταν θα πέρναγε καμιά άλλη μύγα, να νομίζει πως ο ιστός ήταν ένα μέρος ασφαλές και ήσυχο, να ξεκουραστεί.
Μια μέρα, μια μετρίως έξυπνη μύγα βούιζε γύρω και πάνω απ' τον ιστό τόση πολλή ώρα χωρίς να προσγειώνεται, που η αράχνη παρουσιάστηκε και είπε «Έλα κάτω, μωρέ.»
Η μύγα όμως ήταν αρκετά έξυπνη για τα κιλά της αράχνης, κι είπε: «Ποτέ δεν προσγειώνομαι σε μέρη που δε βλέπω να υπάρχουν κι άλλες μύγες, και δε βλέπω καθόλου άλλες μύγες στο σπίτι σας.» Έτσι, πέταξε μακριά μέχρι που έφτασε σ' ένα μέρος όπου υπήρχαν πάρα πολλές άλλες μύγες. Ετοιμαζότανε να εγκατασταθεί ανάμεσά τους όταν μια μέλισσα εμβουίστηκε κι είπε: «Στάσου, βλάκα, το χαρτί έχει κόλλα. Όλες αυτές οι μύγες είναι πιασμένες.»
«Μην είσαι ανόητη», είπε η μύγα, «απλώς χορεύουνε.»
Κατέβηκε, λοιπόν, κάτω και κόλλησε στη μυγοπαγίδα μ' όλες τις άλλες μύγες.
Επιμύθιο: δεν υπάρχει ασφάλεια στους αριθμούς, ούτε σε οτιδήποτε άλλο.
Και μιας και πλησιάζουν Χριστούγεννα, ιδού ακόμα μια ιδέα για δώρο: «Εν TAXI» από κάποιον παγκοσμίως άγνωστο Γιάννη Ψωμιάδη :) Νομίζω πως δεν έχει καμία σχέση με τον νομάρχη.
(Στην κουμπάρα μου το είχα δανείσει πριν μας παντρέψει, και νομίζω πριν ακόμα παντρευτεί και η ίδια. Το ξέρω, το φλερτ μας κινείται με βήματα χελώνας :)
Το βιβλίο είναι γραμμένο στη δεκαετία του 40 από τον κύριο Τζέιμς Θέρμπερ, Αμερικανό δημοσιογράφο—συγγραφέα—σκιτσογράφο, ο οποίος έχει πεθάνει από το 1961. Είναι προσαρμογές μύθων του Αισώπου, παραμυθιών των Γκριμ και Άντερσεν, συν ένα μεγάλο απολαυστικό παραμύθι (Το άσπρο ελάφι).
Λοιπόν, δεν θα αντιγράψω εδώ την κατάρα που είχα γράψει σε μια από τις πρώτες σελίδες για όποιον μου φάει και αυτό το αντίτυπο. Η πιο κλασική ιστορία όταν περιγράφω το βιβλίο, είναι «Το κοριτσάκι και ο Λύκος», αλλά αφού κάποιος άλλος έχει κάνει τον κόπο να το δακτυλογραφήσει, δεν θα τον κάνω κι εγώ.
Αντιθέτως, θα παραθέσω τρεις από τις αγαπημένες μου ιστορίες. Τη μία θα την παραθέσω στα Αγγλικά, διότι παρότι ο Σωτήρης Κακίσης έκανε πολύ καλή δουλειά στη μετάφραση, η συγκεκριμένη ιστορία έχει ένα λογοπαίγνιο που χάνει όταν αποδίδεται στα ελληνικά. Θαυμάστε πώς ακούγονται οι ιστορίες σαν να είναι πρόσφατες. Είναι η απόδειξη πως εξελισσόμαστε πολύ τεχνολογικώς, αλλά ελάχιστα ηθικώς.
The very proper gander
Not so very long ago there was a very fine gander. He was strong and smooth and beautiful and he spent most of his time singing to his wife and children. One day somebody who saw him strutting up and down in his yard and singing remarked, "There is a very proper gander." An old hen overheard this and told her husband about it that night in the roost. "They said something about propaganda," she said. "I have always suspected that," said the rooster, and he went around the barnyard next day telling everybody that the very fine gander was a dangerous bird, more than likely a hawk in gander's clothing. A small brown hen remembered a time when at a great distance she had seen the gander talking with some hawks in the forest. "They were up to no good," she said. A duck remembered that the gander had once told him he did not believe in anything. "He said to hell with the flag, too," said the duck. A guinea hen recalled that she had once seen somebody who looked very much like the gander throw something that looked a great deal like a bomb. Finally everybody snatched up sticks and stones and descended on the gander's house. He was strutting in his front yard, singing to his children and his wife. "There he is!" everybody cried. "Hawk-lover! Unbeliever! Flag-hater! Bomb-thrower!" So they set upon him and drove him out of the country.
Moral: Anybody who you or your wife thinks is going to overthrow the government by violence must be driven out of the country.
Η Αρκούδα του Πέρα Βρέχει
Στα δάση του Φαρ Ουέστ, ζούσε κάποτε μια καφέ αρκούδα που ήταν του πέρα βρέχει, παιδιά. Πήγαινε σ' ένα μπαρ και πούλαγε υδρόμελι κι έπινε δυο ποτηράκια. Μετά, ακούμπαγε λίγα λεφτά στον πάγκο κι έλεγε: «Κέρνα τους μικρούς που ιδρώνουν στο μέσα δωμάτιο.» Ύστερα γύρναγε σπίτι. Στο τέλος, όμως, το 'ριξε στο πιοτό κι έπινε σόλο απ' τ' άγρια χαράματα. Τη νύχτα παραπατώντας γύριζε σπίτι, αναποδογύριζε με μια κλοτσιά την ομπρελοθήκη, έριχνε κάτω με μπουνιές τ' αμπαζούρ κι έχωνε ως τους αγκώνες τα χέρια στα τζάμια. Μετά κατέρρεε, κουτρουβαλιαζότανε και την έβγαζε μπρούμυτα στα πλακάκια. Η γυναίκα του ήταν καταστεναχωρημένη και τα παιδιά του κατατρομοκρατημένα.
Κάποτε ο αρκούδος είδε το λάθος στη ζωή του και άρχισε να διορθώνεται. Στο τέλος, έγινε διάσημος αντιαλκοολιστής κι ένας ταμένος κήρυκας της εγκράτειας. Σ' όποιον ερχότανε σπίτι του, έβγαζε λόγο για τα τρομερά αποτελέσματα του αλκοολισμού, και κόμπαζε για το πόσο δυνατός κι υγιής είχε γίνει από τότε που ούτε τ' άγγιζε το παλιόπραμα. Για να τ' αποδείξει, μάλιστα, στεκότανε ανάποδα όρθιος κι έκανε ρόδα στα δωμάτια, αναποδογυρίζοντας την ομπρελοθήκη, ρίχνοντας κάτω με μπουνιές τ' αμπαζούρ και χώνοντας ως τους αγκώνες τα χέρια του στα τζάμια. Μετά σωριαζότανε στο πάτωμα ανάσκελα, αποκαμωμένος απ' την υγιεινή του άσκηση, κι αποκοιμιότανε. Η γυναίκα του ήταν καταστεναχωρημένη και τα παιδιά του κατατρομοκρατημένα.
Επιμύθιο: μπορεί κανείς να σωριαστεί μπρούμυτα, αλλά και να γείρει υπερβολικά προς τα πίσω.
Η μετρίως έξυπνη μύγα
Μια μεγάλη αράχνη στο παλιό σπίτι έφτιαξε έναν ιστό ωραιότατο, για να πιάνει μύγες. Κάθε φορά που μια μύγα ακουμπούσε στον ιστό και παγιδευότανε πάνω του, η αράχνη την καταβρόχθιζε, έτσι ώστε, όταν θα πέρναγε καμιά άλλη μύγα, να νομίζει πως ο ιστός ήταν ένα μέρος ασφαλές και ήσυχο, να ξεκουραστεί.
Μια μέρα, μια μετρίως έξυπνη μύγα βούιζε γύρω και πάνω απ' τον ιστό τόση πολλή ώρα χωρίς να προσγειώνεται, που η αράχνη παρουσιάστηκε και είπε «Έλα κάτω, μωρέ.»
Η μύγα όμως ήταν αρκετά έξυπνη για τα κιλά της αράχνης, κι είπε: «Ποτέ δεν προσγειώνομαι σε μέρη που δε βλέπω να υπάρχουν κι άλλες μύγες, και δε βλέπω καθόλου άλλες μύγες στο σπίτι σας.» Έτσι, πέταξε μακριά μέχρι που έφτασε σ' ένα μέρος όπου υπήρχαν πάρα πολλές άλλες μύγες. Ετοιμαζότανε να εγκατασταθεί ανάμεσά τους όταν μια μέλισσα εμβουίστηκε κι είπε: «Στάσου, βλάκα, το χαρτί έχει κόλλα. Όλες αυτές οι μύγες είναι πιασμένες.»
«Μην είσαι ανόητη», είπε η μύγα, «απλώς χορεύουνε.»
Κατέβηκε, λοιπόν, κάτω και κόλλησε στη μυγοπαγίδα μ' όλες τις άλλες μύγες.
Επιμύθιο: δεν υπάρχει ασφάλεια στους αριθμούς, ούτε σε οτιδήποτε άλλο.
Και μιας και πλησιάζουν Χριστούγεννα, ιδού ακόμα μια ιδέα για δώρο: «Εν TAXI» από κάποιον παγκοσμίως άγνωστο Γιάννη Ψωμιάδη :) Νομίζω πως δεν έχει καμία σχέση με τον νομάρχη.
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009
Λίγη ευγένεια δεν βλάπτει
Πήγα σήμερα μια τσάρκα σε ΟΑΕΔ και ΙΚΑ για να ζητήσω κάτι καταστάσεις για εγγραφή του Αλέξανδρου σε παιδικό σταθμό. Στο ΙΚΑ ήμουν τυχερός, και εκεί ακριβώς που ρώτησα ήταν που θα μου έβγαζαν τις καταστάσεις ενσήμων. Η κυρία με εξυπηρέτησε τάχιστα, παίρνω τις καταστάσεις, γυρίζω και κάνω δύο βήματα ελέγχοντας. Σταματάω, επειδή δεν βλέπω ένσημα στο 2009, και έχω την εντύπωση ότι ο ΟΑΕΔ σου κολλάει ένσημα όσο είσαι στο ταμείο ανεργίας. Γυρίζω για να ρωτήσω ακριβώς αυτό: σου κολλάει ένσημα ο ΟΑΕΔ; Κάποιος κύριος είναι ήδη στο γκισέ για να εξυπηρετηθεί. Μου έριχνε μισό κεφάλι και κάτι, και πρέπει να ήταν 8-10 χρόνια μεγαλύτερός μου.
Κάνω λοιπόν την ερώτηση, και ο κύριος παρεμβαίνει:
«Δεσποινίς, το ταμείο θα κλείσει. Εξυπηρετήστε εμένα και μετά εξυπηρετείτε τον κύριο.»
Λέω εγώ, «ήμουν πριν από εσάς.»
«Τι λέτε, κύριε; Δεν ήσαστε πριν από εμένα.»
Oh-oh. Ανακρίβεια· ψέμα ή απλώς δεν ξέρει τι λέει αλλά λέει με στόμφο αυτό που κρίνει πως τον συμφέρει, για να κάνει τη δουλειά του. Είμαι αλλεργικός σε κάτι τέτοια.
«Δεν έχω τελειώσει, κύριε» του λέω. «Μόλις τελειώσω, θα εξυπηρετηθείτε εσείς.»
«Το ταμείο θα κλείσει!» μου λέει.
«Ναι, θα εξυπηρετηθείτε αμέσως μετά από εμένα.»
«Μα δεν ήσαστε εδώ!» λέει.
«Αυτά», του λέω δείχνοντας τις άρτι εκτυπωμένες καταστάσεις, «τα πήρα μόλις τώρα από την κυρία.»
«Εξυπηρετηθήκατε, τελειώσατε, τώρα ήρθε η σειρά μου», μου λέει, ορθά αυτή τη φορά, μόνο που ήδη είχε πει την παπαριά.
«Λυπάμαι, αλλά δεν τελείωσα» του λέω.
Εκεί ξεκίνησε ένα staring contest από τον κύριο. Μάλιστα, ανασήκωσε λίγο και το πηγούνι για να τονίσει τη διαφορά ύψους μας. Φαντάζομαι το έκανε με το σκεπτικό πως θα υποχωρήσω, αλλά εγώ κάτι τέτοια πολύ τα γουστάρω, και μάλιστα είναι από τις παύσεις που σου δίνουν την ευκαιρία να ανασυνταχθείς. Ήμουν στη φάση να διαλέξω τι θα πω: «Μήπως να φωνάξετε τον μπαμπά σας να με κάνει "ντα", καλύτερα;» ή να πω τον «μεγαλύτερο αδελφό σας», αλλά εκείνος γυρνάει προς την υπάλληλο και λέει:
«Δεσποινίς, αν όταν πάω έχει κλείσει το ταμείο…»
«Θα βρει το μπελά της η γυναίκα», συμπληρώνω εγώ.
«…θα βρείτε εσείς το μπελά σας!» ολοκληρώνει.
Καγχάζω και του λέω «Είστε αστείος. Καλή επιτυχία στο υπόλοιπο της ζωής σας» και φεύγω για να μη μπλέξει η υπάλληλος επειδή το κακομαθημένο ανθρωπάκι θα διάλεγε εκείνη ως ευκολότερο στόχο.
Πιθανώς να είχα άδικο, αφού όντως είχα απομακρυνθεί δύο βήματα, και αν μου έλεγε αυτό απευθείας, θα περίμενα. Αλλά ο συνδυασμός αυτών που είπε και το ύφος του με έκαναν να αντιδράσω. Υπολείπομαι πολύ της αγιοσύνης.
Τεσπά, ας αλλάξω λίγο το ύφος. Προχθές που ήμαστε επίσκεψη στη μάνα μου, η Αθανασία λόγω ζέστης φόρεσε μαγιό και πήγαινε να κάνει ντους σε ντουζιέρα που έχουμε στην αυλή. Ο Αλέξανδρος πετάχτηκε: «Πω-πω, τι ωραίο κορμί!» Γέλασε πολύ η Αθανασία, και φυσικά ανέφερε την ατάκα του γιου μας σε αρκετό άλλο κόσμο. Εγώ, από μεριάς μου, εκπλήττομαι για την δική της έκπληξη: νόμιζα ότι η γυναίκα μου διάβαζε το blog μου… ή μπορεί να το διαβάζει και να μη πιστεύει όσα λέω. Δεν ξέρω, το τι λέμε (ή γράφουμε), τι εννοούμε και το πόσο θέλουν να το πιστέψουν οι υπόλοιποι, ήταν θέμα πρόσφατης συζήτησης και με το φίλο Νίκο.
Λοιπόν, είναι και τρία ανέκδοτα περιστατικά που θέλω να τα εκδώσω ηλεκτρονικά γιατί μου αρέσουν τόσο πολύ και τα έχω αφηγηθεί τόσες φορές σε άλλο κόσμο, που νομίζω αξίζουν δημοσίας κοινοποίησης και απαθανάτισης για πάντα (για όσο υπάρχει το blogger.com, δηλαδή). Και τα τρία αφορούν τον διευθυντή που είχαμε στην εταιρία Silicon Technologies, που είχε το χάρισμα να λέει θεϊκές ατάκες. Ο εν λόγω διευθυντής, λοιπόν, με το κωδικό όνομα «Κώστας» (κάποιοι ξέρετε πολύ καλά ποιον λέω), είχε τα εξής ίδια χαρακτηριστικά: ήταν γαύρος βαμμένος (του στυλ, όταν ερχόταν επίσκεψη κάποιος άλλος ανθυποδιευθυντής του ομίλου που ήταν βάζελος και πέταγε μπηχτές για τον Ολυμπιακό, ο Κώστας τού έλεγε: «καλά, πιες έναν καφέ πρώτα και έρχομαι να σε χλευάσω μετά»), και ήταν παλαιοροκάς («η μουσική σταμάτησε το 78»).
Το πρώτο περιστατικό, λοιπόν, έχει να κάνει ακριβώς με την "παλαιοροκότητα". Τα γραφεία της εταιρίας μας ήταν επάνω σε μεγάλη λεωφόρο της Αθήνας, και δίπλα σε μεγάλο σούπερ-μάρκετ, κάτι που μας ήταν χρήσιμο για τα οικιακά ψώνια.
Μια μέρα, λοιπόν, που πεταγόμουν εγώ στο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσω, ο Κώστας επέστρεφε με τα δικά του ψώνια. Δεν τον είχα δει από το πρωί, οπότε του είπα είδηση που είχα ακούσει από το ραδιόφωνο:
«Άκουσα πως οι Iron Maiden έβγαλαν νέο δίσκο¹, και λέει πως θυμίζει πολύ Iron Maiden μέχρι το '85…» και κάνω παύση, επειδή με κοιτάει με ελαφρά θυμηδία, οπότε συμπληρώνω: «…αλλά βέβαια, πού το '85 και πού το '78 όπου σταμάτησε η μουσική…»
Μου απαντάει: «Εντάξει, έβγαλαν δίσκο οι Iron Maiden… για αερόμπικ, καλός θα είναι.»
Το άλλο περιστατικό: είχαμε έναν πωλητή (κωδικό όνομα: «Αντώνης») που ήταν λίγο… πώς να το πω… περίεργος. Με πολλές έννοιες. Λίγο κράτος εν κράτει, λίγο αυθαίρετος αν πίστευε ότι μπορεί να γίνει μια πώληση ασχέτως συνεπειών στην υπόλοιπη εταιρία, λίγο μίζερος, λίγο υπερόπτης. Τέλος πάντων, είχε κάνει μια φορά κάτι το οποίο προκάλεσε πρόβλημα στο τμήμα τιμολογήσεων (κωδικό όνομα: «Ειρήνη» :). Το τμήμα τιμολογήσεων έκρινε απαραίτητο να πάει και να ξεχέσει τον Αντώνη για τη βλακεία που έκανε. Κάποια στιγμή, ο Κώστας που ενημερώθηκε για αυτό που έγινε, έκρινε πως έπρεπε να βγει από το γραφείο για να επιληφθεί και προσωπικά του θέματος, αλλά το τμήμα τιμολογήσεων δεν είχε τελειώσει. Ο Κώστας ξαναμπαίνει στο γραφείο του. Ξαναβγαίνει, αλλά βλέπει ότι ακόμα θα πρέπει να περιμένει. Ξαναμπαίνει. Μετά από λίγο, τρίτη μη προσοδοφόρα έξοδος και επιστροφή στο γραφείο του. Τελικά, χτυπάει το τηλέφωνο της γραμματείας πωλήσεων (κωδικό όνομα: «Αθανασία»). Της λέει ο Κώστας: «Όταν τελειώσει η Ειρήνη με τον Αντώνη… πες σε ένα από τα κομμάτια του να περάσει κι από το γραφείο μου.»
Τέλος, κάποια Χριστούγεννα, είπαμε να πάμε ως εταιρία να φάμε κάπου έξω. Μια κοπέλα στις πωλήσεις (κωδικό όνομα: «Έλενα») κανόνισε τον τόπο. Ήταν το μαγαζί “Cuba in Asia”, κοντά στο Caravel, με κινέζικο φαγητό και κουβανέζικη μουσική (ωκαίει).
Προφανώς πήγαμε πεινασμένοι (τζάμπα φαγητό, τι λέμε τώρα), και ενθουσιασμένοι είδαμε τις πιατελάρες να έρχονται. Ο ενθουσιασμός μας καταλάγιασε αρκετά γρήγορα, αφού —για παράδειγμα— η πιατελάρα της σαλάτας είχε μερικά φύλλα από κάτι πράσινο, μια λωρίδα αγγούρι, μια λωρίδα καρότο και τα λοιπά. Το πιάνετε το νόημα.
Τέλος πάντων, παραγγέλνουμε, κι έρχονται τα πιάτα μας. Την ώρα που χειριζόμασταν τα μαχαιροπήρουνα, που ήταν δυσανάλογα μεγάλα για τις ποσότητες φαγητού (δεύτερο hint, μάλλον περιττό: τα μαχαιροπήρουνα ήταν κανονικού μεγέθους), ο σεφ κάνει το λάθος να πάει δίπλα στον Κώστα:
«Πώς πάμε; Όλα καλά;»
«Μια χαρά, μια χαρά.»
«Το κοτόπουλο; Πώς το βρήκατε;»
Και ο Κώστας, κάνοντας μια κίνηση με το μαχαίρι σπρώχνοντας το φαγητό δεξιά-αριστερά στο πιάτο: «Εντελώς τυχαία.»
¹ ήταν όταν βγήκε το Out of the Silent Planet
Κάνω λοιπόν την ερώτηση, και ο κύριος παρεμβαίνει:
«Δεσποινίς, το ταμείο θα κλείσει. Εξυπηρετήστε εμένα και μετά εξυπηρετείτε τον κύριο.»
Λέω εγώ, «ήμουν πριν από εσάς.»
«Τι λέτε, κύριε; Δεν ήσαστε πριν από εμένα.»
Oh-oh. Ανακρίβεια· ψέμα ή απλώς δεν ξέρει τι λέει αλλά λέει με στόμφο αυτό που κρίνει πως τον συμφέρει, για να κάνει τη δουλειά του. Είμαι αλλεργικός σε κάτι τέτοια.
«Δεν έχω τελειώσει, κύριε» του λέω. «Μόλις τελειώσω, θα εξυπηρετηθείτε εσείς.»
«Το ταμείο θα κλείσει!» μου λέει.
«Ναι, θα εξυπηρετηθείτε αμέσως μετά από εμένα.»
«Μα δεν ήσαστε εδώ!» λέει.
«Αυτά», του λέω δείχνοντας τις άρτι εκτυπωμένες καταστάσεις, «τα πήρα μόλις τώρα από την κυρία.»
«Εξυπηρετηθήκατε, τελειώσατε, τώρα ήρθε η σειρά μου», μου λέει, ορθά αυτή τη φορά, μόνο που ήδη είχε πει την παπαριά.
«Λυπάμαι, αλλά δεν τελείωσα» του λέω.
Εκεί ξεκίνησε ένα staring contest από τον κύριο. Μάλιστα, ανασήκωσε λίγο και το πηγούνι για να τονίσει τη διαφορά ύψους μας. Φαντάζομαι το έκανε με το σκεπτικό πως θα υποχωρήσω, αλλά εγώ κάτι τέτοια πολύ τα γουστάρω, και μάλιστα είναι από τις παύσεις που σου δίνουν την ευκαιρία να ανασυνταχθείς. Ήμουν στη φάση να διαλέξω τι θα πω: «Μήπως να φωνάξετε τον μπαμπά σας να με κάνει "ντα", καλύτερα;» ή να πω τον «μεγαλύτερο αδελφό σας», αλλά εκείνος γυρνάει προς την υπάλληλο και λέει:
«Δεσποινίς, αν όταν πάω έχει κλείσει το ταμείο…»
«Θα βρει το μπελά της η γυναίκα», συμπληρώνω εγώ.
«…θα βρείτε εσείς το μπελά σας!» ολοκληρώνει.
Καγχάζω και του λέω «Είστε αστείος. Καλή επιτυχία στο υπόλοιπο της ζωής σας» και φεύγω για να μη μπλέξει η υπάλληλος επειδή το κακομαθημένο ανθρωπάκι θα διάλεγε εκείνη ως ευκολότερο στόχο.
Πιθανώς να είχα άδικο, αφού όντως είχα απομακρυνθεί δύο βήματα, και αν μου έλεγε αυτό απευθείας, θα περίμενα. Αλλά ο συνδυασμός αυτών που είπε και το ύφος του με έκαναν να αντιδράσω. Υπολείπομαι πολύ της αγιοσύνης.
Τεσπά, ας αλλάξω λίγο το ύφος. Προχθές που ήμαστε επίσκεψη στη μάνα μου, η Αθανασία λόγω ζέστης φόρεσε μαγιό και πήγαινε να κάνει ντους σε ντουζιέρα που έχουμε στην αυλή. Ο Αλέξανδρος πετάχτηκε: «Πω-πω, τι ωραίο κορμί!» Γέλασε πολύ η Αθανασία, και φυσικά ανέφερε την ατάκα του γιου μας σε αρκετό άλλο κόσμο. Εγώ, από μεριάς μου, εκπλήττομαι για την δική της έκπληξη: νόμιζα ότι η γυναίκα μου διάβαζε το blog μου… ή μπορεί να το διαβάζει και να μη πιστεύει όσα λέω. Δεν ξέρω, το τι λέμε (ή γράφουμε), τι εννοούμε και το πόσο θέλουν να το πιστέψουν οι υπόλοιποι, ήταν θέμα πρόσφατης συζήτησης και με το φίλο Νίκο.
Λοιπόν, είναι και τρία ανέκδοτα περιστατικά που θέλω να τα εκδώσω ηλεκτρονικά γιατί μου αρέσουν τόσο πολύ και τα έχω αφηγηθεί τόσες φορές σε άλλο κόσμο, που νομίζω αξίζουν δημοσίας κοινοποίησης και απαθανάτισης για πάντα (για όσο υπάρχει το blogger.com, δηλαδή). Και τα τρία αφορούν τον διευθυντή που είχαμε στην εταιρία Silicon Technologies, που είχε το χάρισμα να λέει θεϊκές ατάκες. Ο εν λόγω διευθυντής, λοιπόν, με το κωδικό όνομα «Κώστας» (κάποιοι ξέρετε πολύ καλά ποιον λέω), είχε τα εξής ίδια χαρακτηριστικά: ήταν γαύρος βαμμένος (του στυλ, όταν ερχόταν επίσκεψη κάποιος άλλος ανθυποδιευθυντής του ομίλου που ήταν βάζελος και πέταγε μπηχτές για τον Ολυμπιακό, ο Κώστας τού έλεγε: «καλά, πιες έναν καφέ πρώτα και έρχομαι να σε χλευάσω μετά»), και ήταν παλαιοροκάς («η μουσική σταμάτησε το 78»).
Το πρώτο περιστατικό, λοιπόν, έχει να κάνει ακριβώς με την "παλαιοροκότητα". Τα γραφεία της εταιρίας μας ήταν επάνω σε μεγάλη λεωφόρο της Αθήνας, και δίπλα σε μεγάλο σούπερ-μάρκετ, κάτι που μας ήταν χρήσιμο για τα οικιακά ψώνια.
Μια μέρα, λοιπόν, που πεταγόμουν εγώ στο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσω, ο Κώστας επέστρεφε με τα δικά του ψώνια. Δεν τον είχα δει από το πρωί, οπότε του είπα είδηση που είχα ακούσει από το ραδιόφωνο:
«Άκουσα πως οι Iron Maiden έβγαλαν νέο δίσκο¹, και λέει πως θυμίζει πολύ Iron Maiden μέχρι το '85…» και κάνω παύση, επειδή με κοιτάει με ελαφρά θυμηδία, οπότε συμπληρώνω: «…αλλά βέβαια, πού το '85 και πού το '78 όπου σταμάτησε η μουσική…»
Μου απαντάει: «Εντάξει, έβγαλαν δίσκο οι Iron Maiden… για αερόμπικ, καλός θα είναι.»
Το άλλο περιστατικό: είχαμε έναν πωλητή (κωδικό όνομα: «Αντώνης») που ήταν λίγο… πώς να το πω… περίεργος. Με πολλές έννοιες. Λίγο κράτος εν κράτει, λίγο αυθαίρετος αν πίστευε ότι μπορεί να γίνει μια πώληση ασχέτως συνεπειών στην υπόλοιπη εταιρία, λίγο μίζερος, λίγο υπερόπτης. Τέλος πάντων, είχε κάνει μια φορά κάτι το οποίο προκάλεσε πρόβλημα στο τμήμα τιμολογήσεων (κωδικό όνομα: «Ειρήνη» :). Το τμήμα τιμολογήσεων έκρινε απαραίτητο να πάει και να ξεχέσει τον Αντώνη για τη βλακεία που έκανε. Κάποια στιγμή, ο Κώστας που ενημερώθηκε για αυτό που έγινε, έκρινε πως έπρεπε να βγει από το γραφείο για να επιληφθεί και προσωπικά του θέματος, αλλά το τμήμα τιμολογήσεων δεν είχε τελειώσει. Ο Κώστας ξαναμπαίνει στο γραφείο του. Ξαναβγαίνει, αλλά βλέπει ότι ακόμα θα πρέπει να περιμένει. Ξαναμπαίνει. Μετά από λίγο, τρίτη μη προσοδοφόρα έξοδος και επιστροφή στο γραφείο του. Τελικά, χτυπάει το τηλέφωνο της γραμματείας πωλήσεων (κωδικό όνομα: «Αθανασία»). Της λέει ο Κώστας: «Όταν τελειώσει η Ειρήνη με τον Αντώνη… πες σε ένα από τα κομμάτια του να περάσει κι από το γραφείο μου.»
Τέλος, κάποια Χριστούγεννα, είπαμε να πάμε ως εταιρία να φάμε κάπου έξω. Μια κοπέλα στις πωλήσεις (κωδικό όνομα: «Έλενα») κανόνισε τον τόπο. Ήταν το μαγαζί “Cuba in Asia”, κοντά στο Caravel, με κινέζικο φαγητό και κουβανέζικη μουσική (ωκαίει).
Προφανώς πήγαμε πεινασμένοι (τζάμπα φαγητό, τι λέμε τώρα), και ενθουσιασμένοι είδαμε τις πιατελάρες να έρχονται. Ο ενθουσιασμός μας καταλάγιασε αρκετά γρήγορα, αφού —για παράδειγμα— η πιατελάρα της σαλάτας είχε μερικά φύλλα από κάτι πράσινο, μια λωρίδα αγγούρι, μια λωρίδα καρότο και τα λοιπά. Το πιάνετε το νόημα.
Τέλος πάντων, παραγγέλνουμε, κι έρχονται τα πιάτα μας. Την ώρα που χειριζόμασταν τα μαχαιροπήρουνα, που ήταν δυσανάλογα μεγάλα για τις ποσότητες φαγητού (δεύτερο hint, μάλλον περιττό: τα μαχαιροπήρουνα ήταν κανονικού μεγέθους), ο σεφ κάνει το λάθος να πάει δίπλα στον Κώστα:
«Πώς πάμε; Όλα καλά;»
«Μια χαρά, μια χαρά.»
«Το κοτόπουλο; Πώς το βρήκατε;»
Και ο Κώστας, κάνοντας μια κίνηση με το μαχαίρι σπρώχνοντας το φαγητό δεξιά-αριστερά στο πιάτο: «Εντελώς τυχαία.»
¹ ήταν όταν βγήκε το Out of the Silent Planet
Τετάρτη 21 Ιουνίου 2006
Το μέλλον αργεί
Ξεκίνησα από ένα σχόλιο σε ένα άρθρο του azrael για παιδική λογοτεχνία, και έκανα ένα μικρό ταξιδάκι στο δίκτυο αναζητώντας τα χνάρια της λογοτεχνίας που διάβασα εγώ ως παιδί.
Πέρασα και από εκεί, μια πιθανότητα να γίνει ταινία ένα λατρεμένο βιβλίο:
The Demolished Man
Γέλασα κιόλας μόνος μου, γιατί διαβάζοντας τα discussions από κάτω, όπου κάποιοι εύθυμοι τύποι αντιστοιχούν την περιγραφή του βιβλίου ουσιαστικά, αφού ταινία δεν έχει γίνει ακόμα, με την ταινία Minority Report, κάποια στιγμή διάβαζα ένα σχόλιο και σκέφτηκα «ρε συ, ούτε εγώ να το είχα γράψει!». Φυσικά, κοίταξα ποιος το είχε γράψει, και ήμουν εγώ. Scripta manent, but the brain flies away.
Τέλος πάντων. Το θέμα είναι ένα. Την ταινία, αν γίνει, θα τη γαμήσουν. Το ξέρω. Το ξέρετε. Το έχουμε δει στην πράξη, όπως:
Λοιπόν, και αυτό είναι κάτι που έχει ειπωθεί σε κουβέντες με φίλους, αλλά σίγουρα και κάποιος άλλος θα έχει πει αντίστοιχα τα ακόλουθα σε blog:
Την ταινία θέλω να την κάνω εγώ.
Και επειδή ως ηθοποιός είμαι 4τ♂ (ο γνωστός Ιάπων Γιατομπούτσο), θα την κάνω με υπολογιστές.
Αλλά δεν είμαι 3D artist, είμαι προγραμματισταράς-αναληταράς. Και επιπροσθέτως, είμαι και άρτι μπαμπάς. Και εδώ και χρόνια ζητάω έξι επιπλέον ώρες το 24ωρο, αλλά ουδείς μου τις παρέχει.
Συνεπώς, ανυπομονώ σε δέκα χρόνια που θα μπορείς να φτιάξεις ταινίες μόνος σου. Όλοι θα μπορούμε να είμαστε σκηνοθέτες. Και ΤΟΤΕ θα είναι η παρακμή του Hollywood, όταν θα πρέπει να προσαρμοστούν πια ή να πεθάνουν. Διότι σεναριακό υλικό υπάρχει, και μπόλικο, και fans των βιβλίων υπάρχουν, και μπόλικοι. Ενδιαφέρον θα είναι το εμπορικό κομμάτι των open movies (υπάρχει ο όρος ή να τον κατοχυρώσω; Μπα, με πρόλαβαν, όπως λέει και το Google.)
Το κακό είναι ότι όταν εγώ (υποκλιθείτε) φτιάξω ΤΗΝ απόλυτη κινηματογραφική βερσιόν του The Demolished Man, θα λιγοστέψουν ακόμα περισσότερο οι μελλοντικοί αναγνώστες του βιβλίου.
Μέχρι να βγει το αριστούργημά μου, όμως, RTFB (read the fucking book).
Πέρασα και από εκεί, μια πιθανότητα να γίνει ταινία ένα λατρεμένο βιβλίο:
The Demolished Man
Γέλασα κιόλας μόνος μου, γιατί διαβάζοντας τα discussions από κάτω, όπου κάποιοι εύθυμοι τύποι αντιστοιχούν την περιγραφή του βιβλίου ουσιαστικά, αφού ταινία δεν έχει γίνει ακόμα, με την ταινία Minority Report, κάποια στιγμή διάβαζα ένα σχόλιο και σκέφτηκα «ρε συ, ούτε εγώ να το είχα γράψει!». Φυσικά, κοίταξα ποιος το είχε γράψει, και ήμουν εγώ. Scripta manent, but the brain flies away.
Τέλος πάντων. Το θέμα είναι ένα. Την ταινία, αν γίνει, θα τη γαμήσουν. Το ξέρω. Το ξέρετε. Το έχουμε δει στην πράξη, όπως:
- I, Robot. Η Σούζαν Κάλβιν πιάνει αυτόματο όπλο και κάνει θαύματα με αυτό, όπως True Lies (εκεί το όπλο τα κάνει μόνο του). Επίσης, «πόσο θα μας πάρει να τα ανακρίνουμε όλα αυτά τα ρομπότ;» «καμιά βδομάδα»· o Will Smith οπλίζει και πυροβολεί ένα ρομπότ στο κεφάλι. Action movie βασισμένο σε εγκεφαλικές ιστορίες. Όχι ρε πατριώτ', τι πήγες κι έκανες;
- Judge Dredd. Ο Δικαστής που είναι η ενσάρκωση του Νόμου. Για να δούμε, πώς είναι η φάτσα του τελικά; Φτυστός ο Stallone. Α, γελάει κιόλας. Ανθρωπάκι είναι κι αυτός τελικά. Ρε τον Αντωνάκη…
- Troy. Όπως είπε και ο Brad Pitt, "τσσσ…". Και παλιότερη κριτική μου εδώ, ή εμμέσως αν δεν παίζει το πρωτότυπο.
- Catch 22. Πού να χωρέσεις το brain-hurting δημιούργημα του Heller σε μια ταινία; Αλλά κάτι έγινε. Αξίζει. Δείτε το έστω και για το cast (Orson Welles, Anthony Perkins, Martin Sheen, Art Garfunkel, ναι και τον Alan Arkin).
- Solyaris. "Fuck me I'm rare". Ας είναι καλά η Κινηματογραφική Λέσχη και ο Μπακογιαννόπουλος.
- Blade Runner. Άλλο η ταινία, άλλο το βιβλίο (Do Androids Dream Of Electric Sheep?) Έκαστος στο είδος του.
- Impostor. Τηλεταινία που σεβάστηκε αρκετά το υλικό της, με ένα μικρό twist στο τέλος για να χαρούν και οι αναγνώστες του χοντρού εραστή των αλόγων.
Λοιπόν, και αυτό είναι κάτι που έχει ειπωθεί σε κουβέντες με φίλους, αλλά σίγουρα και κάποιος άλλος θα έχει πει αντίστοιχα τα ακόλουθα σε blog:
Την ταινία θέλω να την κάνω εγώ.
Και επειδή ως ηθοποιός είμαι 4τ♂ (ο γνωστός Ιάπων Γιατομπούτσο), θα την κάνω με υπολογιστές.
Αλλά δεν είμαι 3D artist, είμαι προγραμματισταράς-αναληταράς. Και επιπροσθέτως, είμαι και άρτι μπαμπάς. Και εδώ και χρόνια ζητάω έξι επιπλέον ώρες το 24ωρο, αλλά ουδείς μου τις παρέχει.
Συνεπώς, ανυπομονώ σε δέκα χρόνια που θα μπορείς να φτιάξεις ταινίες μόνος σου. Όλοι θα μπορούμε να είμαστε σκηνοθέτες. Και ΤΟΤΕ θα είναι η παρακμή του Hollywood, όταν θα πρέπει να προσαρμοστούν πια ή να πεθάνουν. Διότι σεναριακό υλικό υπάρχει, και μπόλικο, και fans των βιβλίων υπάρχουν, και μπόλικοι. Ενδιαφέρον θα είναι το εμπορικό κομμάτι των open movies (υπάρχει ο όρος ή να τον κατοχυρώσω; Μπα, με πρόλαβαν, όπως λέει και το Google.)
Το κακό είναι ότι όταν εγώ (υποκλιθείτε) φτιάξω ΤΗΝ απόλυτη κινηματογραφική βερσιόν του The Demolished Man, θα λιγοστέψουν ακόμα περισσότερο οι μελλοντικοί αναγνώστες του βιβλίου.
Μέχρι να βγει το αριστούργημά μου, όμως, RTFB (read the fucking book).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)