Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Αυτό πια παραπάει

Βλέπαμε το Ant-Man οικογενειακώς, και κάποια στιγμή βλέπω κάτι το οποίο απλά ΔΕΝ υπάρχει: στη μάχη μεταξύ του καλού και του κακού, ο καλός πετάει ένα βαγόνι από τον Τομάς το τρενάκι στον κακό, και ο κακός το χτυπάει με λέιζερ και αυτό ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ.

Όπως καταλαβαίνετε, επιτόπου βαράω μπιέλα και πατάω παύση και λέω: «Πάνε καλά; Εκρήγνυται το βαγόνι; Τι έχει μέσα και εκρήγνυται;!» Ο Αλέξανδρος συμφωνεί, και το μόνο θήλυ της οικογένειας μας κοιτάει κοροϊδευτικά και λέει: «Αυτό σας πείραξε;»

Και φυσικά αυτή η ατάκα είναι που μας κάνει να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Εγώ αρχίζω να εξηγώ φωνάζοντας το factual error όσο πιο επιστημονικά μπορώ (λέιζερ, ταχύτητα μετατροπής αποθηκευμένης ενέργειας σε θερμική κτλ), ο Αλέξανδρος αρχίζει να αναπτύσσει τις ψευδοθεωρίες που τόσο εύκολα χρησιμοποιεί ώστε στο μέλλον να ζαλίζει τα κορίτσια και τους ψηφοφόρους του, ενώ ο Μενέλαος επιδεικνύει τυπική συμπεριφορά των σπηλαίων, σχεδόν αφρίζοντας, ουρλιάζοντας ακατάληπτα, χοροπηδώντας εδώ κι εκεί και προσπαθώντας να διαρρήξει τα ιμάτιά του.

Και αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ αντρών και γυναικών, κυρίες και κύριοι: πώς τα δύο φύλα αντιλαμβάνονται τη διασκέδαση.

Λίγο αργότερα, στη διαδικασία αποφυγής της επανάληψης των μαθημάτων πριν την αποφράδα σχολική εβδομάδα, με φωνάζει ο Μενέλαος και μου λέει: «Μπαμπά, βλέπεις αυτό το μαύρο σημαδάκι στον τοίχο απέναντι;»

Πάμε μαζί από το σαλόνι στο χολ, όπου κάπου κοντά στον μικρό καθρέφτη που έχουμε δίπλα στην εξώπορτα υπάρχει ένα πεθαμένο κουνούπι από το καλοκαίρι (το κουνούπι που έχουμε αφήσει εκεί ως προειδοποίηση στα άλλα, ώστε να ξέρουν ότι we don't need no stinking mosquitoes in here, ότι δεν θα ανεχτούμε παραβίαση του εναέριου χώρου μας από κομμουνιστικά (red-lovin', get it?) ιπτάμενα και χωρίς προειδοποίηση θα εξαπολύσουμε τα παντοφλικά μας συστήματα εναντίον τους), και μου λέει ο Μενέλαος: «Να ο Ant-Man, μπαμπά.»

«Όχι, παιδί μου» του λέω, «αυτός είναι ο Κνούπ-Man.»

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Οπτικοακουστική βιβλιοθήκη

Γενικώς, ο μικρός Μενέλαος έχει μια πολύ καλή μνήμη για σχήματα και σύμβολα. Συχνά, βλέποντας μια ταινία, πετάγεται να πει «Κοίτα, μπαμπά, το σύμβολο από το…» και αναφέρει πού είχε ξαναδεί αυτό το σύμβολο/σχήμα/οτιδήποτε.

Σήμερα όμως με εντυπωσίασε με την ακουστική πλευρά του θέματος. Βλέπαμε τους Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού (Raiders of the Lost Ark) (με αφορμή που ξεκινήσαμε να παίζουμε στο ScummVM το Indiana Jones and the Fate of Atlantis), και σε μια σκηνή με πομπή αυτοκινήτων πέφτει κραυγάζοντας ένας γερμανός στρατιώτης στο παρμπρίζ του από πίσω τζιπ. Πετάγεται, λοιπόν, ο Μενέλαος και είπε: «Περίμενε, μπαμπά! Αυτή την κραυγή την έχει σε πολλά, την έχω ξανακούσει!»

Εγώ έχω το πλεονέκτημα να ξέρω αυτήν την κραυγή, αλλά ο Μενέλαος την εντόπισε μόνος του…