Ήθελα να ήξερα ποιος και υπό ποίες συνθήκες είπε πως ο χαρακτήρας U+00B7 (middle dot, μέση τελεία) είναι εναλλάξιμος (και προτιμητέος!) με τον U+0387 (greek ano teleia, άνω τελεία).
Καταλαβαίνω πως η χρήση της άνω τελείας φθίνει, αλλά ανάθεμα· η «άνω τελεία» είναι η άνω τελεία της άνω και κάτω τελείας.
Αντιπαραθέσεις:
:·:·:·:·: (με το χαρακτήρα της άνω τελείας)
:·:·:·:·: (με το χαρακτήρα middle dot)
Αυτά τα δύο πρέπει να είναι διαφορετικά. Δυστυχώς, σε πολλά fonts, δεν είναι. Ειδικά σε open fonts όπου μπορείς να επέμβεις ή να αναφέρεις προβλήματα (όπως π.χ. στο FreeFont), χρειάζεται συζήτηση για να καταλάβει ο άλλος τι εννοείς και αν είναι σωστό αυτό που λες.
Όπως είπα και πριν, ανάθεμα· ανάθεμα.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα international. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα international. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008
Γλωσσικά πινγκ-πονγκ
Είδα μια διαφήμιση κάποια στιγμή νωρίτερα, δεν θυμάμαι ακριβώς τι ήταν, αλλά ανέφερε τη λέξη “Renoir”, και ο εκφωνητής έλεγε «Ρένουαρ». Προσέξτε τον τόνο. Θα επανέλθω σ' αυτό.
Θυμήθηκα που πριν μερικές εβδομάδες, σταματήσαμε τρία άτομα σε μια Pizza Hut για φαγητό. Κοιτάζοντας τον κατάλογο, βλέπω «σαλάτα Caprese». Επειδή έχω θεία που ήταν παντρεμένη με Ιταλό (ο θεός να σ'χωρέσει την ψυχούλα του θείου Έντι), από την οποία και τον ξάδελφό μου στην διάρκεια της εφηβείας του είχα μάθει καλά τις ιταλικές βωμολοχίες, νόμιζα ότι ξέρω γενικότερα ιταλικά. Με θράσος, παρήγγειλα «σαλάτα Καπρέζε».
Η σερβιτόρα, με χαμογελάκι, με διόρθωσε: «Καπρίς».
Φυσικά, επειδή είμαι φύσει ήπιος άνθρωπος, δεν της είπα «Πάρε το στυλό, βάλε το στον κώλο σου και πες μου μετά αν αυτό που θα βγει είναι καπρίς», ούτε καν το σκέφτηκα, σας διαβεβαιώ! Απλά το ξαναείπα, με ξαναδιόρθωσε, και στη συνέχεια απλώς παράγγειλα πίτσα για όλους μας.
Λοιπόν, για να επανέλθω: αν ποτέ πληρώσω κάποιον Αμερικανομαθή οτιδήποτε και του αφήσω κάτι παραπάνω λέγοντάς του «πουρμπουάρ», θα τα πάρω στην κράνα αν μου χαμογελάσει και με διορθώσει: «πούρμπουαρ». Ελπίζω να είμαι σαφής.
Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008
Ο ήχος του χρόνου
Ωραίος τίτλος, ακούγεται εκλεπτυσμένος με μια διανοουμενίστικη χροιά. Μπράβο μου πάλι. Πλην όμως, κυριολεκτώ (σε ένα πλαίσιο χιουμοριστικό, φυσικά :). Εξηγούμαι:
Ο συγχωρεμένος Douglas Noel Adams ήταν ένας συγγραφέας που είχε ιδιαίτερη σχέση με τις χρονικές προθεσμίες παράδοσης των βιβλίων του στον εκδότη του. Συγκεκριμένα, τις έχανε. Και άλλοι συγγραφείς το έχουν αυτό το πρόβλημα —πιθανώς οι περισσότεροι— αλλά δυστυχώς για εκείνον, είχε ήδη κοινό από πριν αρχίσει να γράφει το πρώτο του βιβλίο…
Υπάρχει και μια καταπληκτική ατάκα του, που απ' όσο ξέρω, την είχε πει σε κάποιον δημοσιογράφο. Η δηκτική ερώτηση που του έγινε, μέσες άκρες, ήταν η εξής: «Τι άποψη έχετε για τις χρονικές προθεσμίες;» (deadlines). Η απάντησή του, που θα παραθέσω στα αγγλικά, ήταν: “I love deadlines. I especially like the whooshing sound they make as they go flying by.”
Για αυτόν ακριβώς τον ήχο του χρόνου μιλάω, που όσο περνάει ο καιρός δυναμώνει.
Πεζή πρακτική συνέπεια αυτού, το ερώτημα: τι να πρωτοκάνεις; Πράγματα που πρέπει, πράγματα που σε ευχαριστούν, πράγματα που ευχαριστούν άλλους, τι;
Τεσπά, απάντηση δεν έχω άλλη παρά αυτό που κάνω και που κάνουμε όλοι: ό,τι μπορώ. Αλλά δεν θέλω να το κουράσω στο φιλοσοφικό, ας κάνω λίγο πιο πεζό ακόμα το επίπεδο της κουβέντας.
Έχω κάτι εξωτερικούς δίσκους που γεμίζουν συνεχώς με δεδομένα (ατάκα 1: “the solid state of disks is full” και ατάκα 2: “disk space: the final frontier”), που φυσικά προέρχονται από τον εξ Αμερικής θείο: ταινίες και επεισόδια. Δεν προλαβαίνω να τις δω, δεν προλαβαίνω να τις μεταφράσω ή να διορθώσω άλλους υπότιτλους που τυχόν θα βρω (και επειδή είμαι ψείρας, ελάχιστους υπότιτλους έχω βρει που δεν ένιωθα την ανάγκη να βάλω το χέρι μου). Αναγκαστικά, έχω κάνει ένα ξεσκαρτάρισμα, και καταρχήν τις ταινίες που δεν προβλέπω να έχει ιδιαίτερη σημασία ένας σωστός υπότιτλος (θρίλερ κτλ), τις ταιριάζω με ό,τι βρω και τις αποθηκεύω για θέαση στο ντιβεξοπλέιερ. Το θέμα είναι να κάνω και με τις σειρές το ίδιο.
Η πρώτη σειρά που το είχα κάνει αυτό, ήταν το “24”, όπου είδα μέχρι το 17ο επεισόδιο του 6ου κύκλου (6×17 και πολύ άργησα), και μετά το παράτησα. Η πιο πρόσφατη, ήταν το “Prison Break”, όπου είδα τα επτά πρώτα λεπτά του 4×03 και μετά το παράτησα. Συνεχίζω και το ταιριάζω με υπότιτλους που κατεβάζω επειδή το βλέπουν και άλλοι τριγύρω μου (στο σπίτι και στη δουλειά), αλλά δεν έχω καν το ενδιαφέρον να δω τη συνέχεια. Και νομίζω ότι το ίδιο θα κάνω και με το “Heroes”. Ίσως τα δω κάποια στιγμή που θα βαριέμαι και δεν θα έχω και τίποτα να διαβάσω ή να προγραμματίσω ή να προσφέρω κάπου αλλού.
Αν θέλω να δω κάτι που έχει καταντήσει ανούσιο, θα δω “Boston Legal” για τις περιστασιακές ατάκες και καταστάσεις· αν θέλω να δω κάτι που είναι πολύ καλό, θα δω “House, M.D.”
Όλα αυτά, βέβαια, Θεού, δουλειάς, συζύγου και τέκνων επιτρεπόντων. Ξέρετε τι εννοώ.
Στο επόμενο επεισόδιο, ένα ηχητικό ντοκουμέντο για το πώς είναι να έχεις τον εχθρό εντός των θυρών.
Ο συγχωρεμένος Douglas Noel Adams ήταν ένας συγγραφέας που είχε ιδιαίτερη σχέση με τις χρονικές προθεσμίες παράδοσης των βιβλίων του στον εκδότη του. Συγκεκριμένα, τις έχανε. Και άλλοι συγγραφείς το έχουν αυτό το πρόβλημα —πιθανώς οι περισσότεροι— αλλά δυστυχώς για εκείνον, είχε ήδη κοινό από πριν αρχίσει να γράφει το πρώτο του βιβλίο…
Υπάρχει και μια καταπληκτική ατάκα του, που απ' όσο ξέρω, την είχε πει σε κάποιον δημοσιογράφο. Η δηκτική ερώτηση που του έγινε, μέσες άκρες, ήταν η εξής: «Τι άποψη έχετε για τις χρονικές προθεσμίες;» (deadlines). Η απάντησή του, που θα παραθέσω στα αγγλικά, ήταν: “I love deadlines. I especially like the whooshing sound they make as they go flying by.”
Για αυτόν ακριβώς τον ήχο του χρόνου μιλάω, που όσο περνάει ο καιρός δυναμώνει.
Πεζή πρακτική συνέπεια αυτού, το ερώτημα: τι να πρωτοκάνεις; Πράγματα που πρέπει, πράγματα που σε ευχαριστούν, πράγματα που ευχαριστούν άλλους, τι;
Τεσπά, απάντηση δεν έχω άλλη παρά αυτό που κάνω και που κάνουμε όλοι: ό,τι μπορώ. Αλλά δεν θέλω να το κουράσω στο φιλοσοφικό, ας κάνω λίγο πιο πεζό ακόμα το επίπεδο της κουβέντας.
Έχω κάτι εξωτερικούς δίσκους που γεμίζουν συνεχώς με δεδομένα (ατάκα 1: “the solid state of disks is full” και ατάκα 2: “disk space: the final frontier”), που φυσικά προέρχονται από τον εξ Αμερικής θείο: ταινίες και επεισόδια. Δεν προλαβαίνω να τις δω, δεν προλαβαίνω να τις μεταφράσω ή να διορθώσω άλλους υπότιτλους που τυχόν θα βρω (και επειδή είμαι ψείρας, ελάχιστους υπότιτλους έχω βρει που δεν ένιωθα την ανάγκη να βάλω το χέρι μου). Αναγκαστικά, έχω κάνει ένα ξεσκαρτάρισμα, και καταρχήν τις ταινίες που δεν προβλέπω να έχει ιδιαίτερη σημασία ένας σωστός υπότιτλος (θρίλερ κτλ), τις ταιριάζω με ό,τι βρω και τις αποθηκεύω για θέαση στο ντιβεξοπλέιερ. Το θέμα είναι να κάνω και με τις σειρές το ίδιο.
Η πρώτη σειρά που το είχα κάνει αυτό, ήταν το “24”, όπου είδα μέχρι το 17ο επεισόδιο του 6ου κύκλου (6×17 και πολύ άργησα), και μετά το παράτησα. Η πιο πρόσφατη, ήταν το “Prison Break”, όπου είδα τα επτά πρώτα λεπτά του 4×03 και μετά το παράτησα. Συνεχίζω και το ταιριάζω με υπότιτλους που κατεβάζω επειδή το βλέπουν και άλλοι τριγύρω μου (στο σπίτι και στη δουλειά), αλλά δεν έχω καν το ενδιαφέρον να δω τη συνέχεια. Και νομίζω ότι το ίδιο θα κάνω και με το “Heroes”. Ίσως τα δω κάποια στιγμή που θα βαριέμαι και δεν θα έχω και τίποτα να διαβάσω ή να προγραμματίσω ή να προσφέρω κάπου αλλού.
Αν θέλω να δω κάτι που έχει καταντήσει ανούσιο, θα δω “Boston Legal” για τις περιστασιακές ατάκες και καταστάσεις· αν θέλω να δω κάτι που είναι πολύ καλό, θα δω “House, M.D.”
Όλα αυτά, βέβαια, Θεού, δουλειάς, συζύγου και τέκνων επιτρεπόντων. Ξέρετε τι εννοώ.
Στο επόμενο επεισόδιο, ένα ηχητικό ντοκουμέντο για το πώς είναι να έχεις τον εχθρό εντός των θυρών.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)