…but fruit flies like a banana.
Σήμερα η Νικολέτα, κόρη των φίλων μου Βάνας και Weine, κλείνει τα 18. Τι λες τώρα. Πότε πέρασαν 18 χρόνια;
Σκηνή 1: είμαι στο σπίτι της μαμάς-Σούλας (μαμά της Βάνας), και παίζω τάβλι με τον «ψηλό-ξανθό-χαζό-Σουηδό» Weine (η γνωριμία της Βάνας και του Weine είναι μια πολύ ωραία ιστορία, αλλά δεν είναι του παρόντος). Ο Weine, ταξιδιωτικός πράκτορας επί χρόνια ανά τη Μεσόγειο και έχοντας παίξει παντού, είναι τρελός ταβλαδόρος. Δεν θυμάμαι το σκορ, αλλά το πιο πιθανό είναι να με έσκιζε. Ξαφνικά, έρχεται στο σαλόνι η κυρία Σούλα και λέει: «Weine, έσπασαν τα νερά της Βάνας!» Ο Weine, αντιλαμβάνεται ότι κάποιος του μιλάει, αλλά δεν δίνει προσοχή καθώς το παιχνίδι ήταν σε κρίσιμο σημείο, οπότε σηκώνει το δάκτυλο και λέει: «Μισό λεπτό!»
Σκηνή 2: κοντά δύο χρόνια μετά, διακοπές στον Προυσό (χωριό του κυρ-Νίκου, μπαμπά της Βάνας). Εγώ ξαπλωμένος σε ράντζο έξω στην αυλή, διαβάζω βιβλίο, ενώ η μικρή Νικολέτα χοροπηδάει επάνω στην κοιλιά μου. (Διάβαζα την «Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι», και το αναφέρω μόνο και μόνο επειδή μετά σχολιάζαμε την «Αβάσταχτη βαρύτητα της Νικολέτας»). Τότε λέγαμε με τη Βάνα πως 20 χρόνια είναι μια τέλεια διαφορά ηλικίας μεταξύ άντρα και γυναίκας («μια γυναίκα με μέλλον χρειάζεται έναν άντρα με παρελθόν»), και κανονίζαμε προικοσύμφωνα κτλ, αλλά έχουμε χρόνια να μιλήσουμε για το θέμα και δεν έχω υπόψη μου αν η ίδια η Νικολέτα έχει τυχόν αντιρρήσεις στο θέμα, όντας εγώ παντρεμένος με παιδιά και άλλες τέτοιες μικρολεπτομέρειες.
Δηλαδή, θα ξυπνήσω ένα πρωί και ο Αλέξανδρος και ο Μενέλαος θα είναι κοτζάμ άντρες, και θα τσακωνόμαστε, θα χτυπούν την πόρτα δυνατά που ο πατέρας τους δεν τα καταλαβαίνει, θα χώνουν και καμιά βρισιά, θα σηκώνονται και θα φεύγουν… Στα διάλα, κωλόπαιδα, πάω να τα δείρω προληπτικά όσο προλαβαίνω ακόμα.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα time. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα time. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010
Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009
My Moony See
…και μου στέλνει αυτό ο φίλος ο Νίκος:
…αφού μου είχε στείλει το άλλο το τελειωμένο που έβαλα στα shared items, και μου λέει:
«ΕΛληνικό MI 2!!! Αυτό μεταφράζεται ακόμα!! Προλαβαίνουμε να συμμετάσχουμε αντμιραλ?
ΓΕΝΙΚΟ Υ.Γ. Ρε γαμώτο είναι όλοι τους ΤΟΟΟΟΟΟΣΟ πιτσιρικάδες.. έπρεπε να τα μεταφράσουμε εμεις οι παλιοί αυτα!!!»
Τι να του πεις, τώρα, πατέρας είναι αυτός; Ναι, φίλε, θέλω να συμμετάσχω. Αλλά δεν προλαβαίνω…
ΥΓ δεν είναι πολύ δύσκολος ο τίτλος αυτής της ανάρτησης.
…αφού μου είχε στείλει το άλλο το τελειωμένο που έβαλα στα shared items, και μου λέει:
«ΕΛληνικό MI 2!!! Αυτό μεταφράζεται ακόμα!! Προλαβαίνουμε να συμμετάσχουμε αντμιραλ?
ΓΕΝΙΚΟ Υ.Γ. Ρε γαμώτο είναι όλοι τους ΤΟΟΟΟΟΟΣΟ πιτσιρικάδες.. έπρεπε να τα μεταφράσουμε εμεις οι παλιοί αυτα!!!»
Τι να του πεις, τώρα, πατέρας είναι αυτός; Ναι, φίλε, θέλω να συμμετάσχω. Αλλά δεν προλαβαίνω…
ΥΓ δεν είναι πολύ δύσκολος ο τίτλος αυτής της ανάρτησης.
Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008
Love is an acquired taste
Εγώ τον σκέφτηκα τον τίτλο, αλλά στη σχετική αναζήτηση που έκανα στο Google προφανώς την έχουν σκεφτεί και άλλοι.
Συσχετίζεται με την παρατήρηση των παιδιών μου από κοντά, μέρα με τη μέρα, και έχει να κάνει και με την ατάκα του Greg House, “There is no absolute love, there is only absolute need.” Για τα παιδιά, στην ηλικία που είναι, νομίζω ότι ισχύει. Όπως και να έχει, ευελπιστώ ότι θα εξελιχθούν και θα προχωρήσουν παραπέρα από τον 50άρη ιδιοφυή έφηβο.
Ατάκα που ειπώθηκε παρουσία μου. Λέει ο Α στον Β, που είχε καιρό να τον δει:
–Πώς πάχυνες έτσι;
–Βασικά, ασχολήθηκε ολόκληρη ομάδα επιστημόνων γι' αυτό το θέμα. Έξυναν τα κεφάλια τους χωρίς να βρίσκουν λύση, μέχρι που κάποιος με ρώτησε: «Τρως;»
Συσχετίζεται με την παρατήρηση των παιδιών μου από κοντά, μέρα με τη μέρα, και έχει να κάνει και με την ατάκα του Greg House, “There is no absolute love, there is only absolute need.” Για τα παιδιά, στην ηλικία που είναι, νομίζω ότι ισχύει. Όπως και να έχει, ευελπιστώ ότι θα εξελιχθούν και θα προχωρήσουν παραπέρα από τον 50άρη ιδιοφυή έφηβο.
Ατάκα που ειπώθηκε παρουσία μου. Λέει ο Α στον Β, που είχε καιρό να τον δει:
–Πώς πάχυνες έτσι;
–Βασικά, ασχολήθηκε ολόκληρη ομάδα επιστημόνων γι' αυτό το θέμα. Έξυναν τα κεφάλια τους χωρίς να βρίσκουν λύση, μέχρι που κάποιος με ρώτησε: «Τρως;»
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008
Ξαποδώ
Σύμφωνα με μαθηματικά τεκμηριωμένους υπολογισμούς, όταν γεννήθηκα η ώρα Unix (“seconds since the Epoch”) ήταν ακριβώς 66666666, για σχετικά ευρείες τιμές του «ακριβώς» (ας πούμε, ±14 λεπτά της ώρας :). Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως μάλλον είμαι ο Αντίχριστος, και άργησα να το συνειδητοποιήσω (είμαι ήδη 37 παρά!), οπότε πρέπει να σκεφτώ σοβαρά τις κινήσεις μου από εδώ και στο εξής.
Για παράδειγμα, να αφήσω τον κόσμο να συνεχίσει την καθοδική του πορεία; Δεν χρειάζεται να κάνω πολλά πράγματα, απλά να κάθομαι και να βλέπω. Ή να έρθω σε επαφή με τις κυβερνήσεις του κόσμου τούτου για να εξασφαλίσω κάποια προίκα για τα παιδιά μου; Σίγουρα δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με τις ορδές των δαιμονισμένων ακολούθων μου όσο κι αν το ήθελα, έστω κι αν είναι αξιόλογα άτομα όπως η Δήμητρα Μαργέτη, διότι έχω οικογένεια και ποιος θα ξεσκατίζει τα μικρά; Δεν τολμώ να αφήσω τα παιδιά με κάποιον ακόλουθο, μπορεί να του έρθει να κάνει καμιά ανθρωποθυσία.
Τέλος πάντων, ας κάνουν οι ακόλουθοι τις απαραίτητες σχετικές τελετές, αλλά να μη περιμένουν ότι θα πηγαίνω μόνο και μόνο επειδή μου έστειλαν πρόσκληση.
Ο Darth Alexander σε παλαιότερη φάση σχεδιασμού της κυριαρχίας του κόσμου, ίσως πριν του πω “Look… I am your father”
Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; Αν το μέλλον σας ήταν η κυριαρχία του κόσμου τούτου και η κόντρα με τον Μεγάλο για το ποιος θα κερδίσει τις περισσότερες ψυχές, θα συνεχίζατε να υποτιτλίζετε ξένες σειρές;
Για παράδειγμα, να αφήσω τον κόσμο να συνεχίσει την καθοδική του πορεία; Δεν χρειάζεται να κάνω πολλά πράγματα, απλά να κάθομαι και να βλέπω. Ή να έρθω σε επαφή με τις κυβερνήσεις του κόσμου τούτου για να εξασφαλίσω κάποια προίκα για τα παιδιά μου; Σίγουρα δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με τις ορδές των δαιμονισμένων ακολούθων μου όσο κι αν το ήθελα, έστω κι αν είναι αξιόλογα άτομα όπως η Δήμητρα Μαργέτη, διότι έχω οικογένεια και ποιος θα ξεσκατίζει τα μικρά; Δεν τολμώ να αφήσω τα παιδιά με κάποιον ακόλουθο, μπορεί να του έρθει να κάνει καμιά ανθρωποθυσία.
Τέλος πάντων, ας κάνουν οι ακόλουθοι τις απαραίτητες σχετικές τελετές, αλλά να μη περιμένουν ότι θα πηγαίνω μόνο και μόνο επειδή μου έστειλαν πρόσκληση.
Ο Darth Alexander σε παλαιότερη φάση σχεδιασμού της κυριαρχίας του κόσμου, ίσως πριν του πω “Look… I am your father”
Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; Αν το μέλλον σας ήταν η κυριαρχία του κόσμου τούτου και η κόντρα με τον Μεγάλο για το ποιος θα κερδίσει τις περισσότερες ψυχές, θα συνεχίζατε να υποτιτλίζετε ξένες σειρές;
Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008
Ο ήχος του χρόνου
Ωραίος τίτλος, ακούγεται εκλεπτυσμένος με μια διανοουμενίστικη χροιά. Μπράβο μου πάλι. Πλην όμως, κυριολεκτώ (σε ένα πλαίσιο χιουμοριστικό, φυσικά :). Εξηγούμαι:
Ο συγχωρεμένος Douglas Noel Adams ήταν ένας συγγραφέας που είχε ιδιαίτερη σχέση με τις χρονικές προθεσμίες παράδοσης των βιβλίων του στον εκδότη του. Συγκεκριμένα, τις έχανε. Και άλλοι συγγραφείς το έχουν αυτό το πρόβλημα —πιθανώς οι περισσότεροι— αλλά δυστυχώς για εκείνον, είχε ήδη κοινό από πριν αρχίσει να γράφει το πρώτο του βιβλίο…
Υπάρχει και μια καταπληκτική ατάκα του, που απ' όσο ξέρω, την είχε πει σε κάποιον δημοσιογράφο. Η δηκτική ερώτηση που του έγινε, μέσες άκρες, ήταν η εξής: «Τι άποψη έχετε για τις χρονικές προθεσμίες;» (deadlines). Η απάντησή του, που θα παραθέσω στα αγγλικά, ήταν: “I love deadlines. I especially like the whooshing sound they make as they go flying by.”
Για αυτόν ακριβώς τον ήχο του χρόνου μιλάω, που όσο περνάει ο καιρός δυναμώνει.
Πεζή πρακτική συνέπεια αυτού, το ερώτημα: τι να πρωτοκάνεις; Πράγματα που πρέπει, πράγματα που σε ευχαριστούν, πράγματα που ευχαριστούν άλλους, τι;
Τεσπά, απάντηση δεν έχω άλλη παρά αυτό που κάνω και που κάνουμε όλοι: ό,τι μπορώ. Αλλά δεν θέλω να το κουράσω στο φιλοσοφικό, ας κάνω λίγο πιο πεζό ακόμα το επίπεδο της κουβέντας.
Έχω κάτι εξωτερικούς δίσκους που γεμίζουν συνεχώς με δεδομένα (ατάκα 1: “the solid state of disks is full” και ατάκα 2: “disk space: the final frontier”), που φυσικά προέρχονται από τον εξ Αμερικής θείο: ταινίες και επεισόδια. Δεν προλαβαίνω να τις δω, δεν προλαβαίνω να τις μεταφράσω ή να διορθώσω άλλους υπότιτλους που τυχόν θα βρω (και επειδή είμαι ψείρας, ελάχιστους υπότιτλους έχω βρει που δεν ένιωθα την ανάγκη να βάλω το χέρι μου). Αναγκαστικά, έχω κάνει ένα ξεσκαρτάρισμα, και καταρχήν τις ταινίες που δεν προβλέπω να έχει ιδιαίτερη σημασία ένας σωστός υπότιτλος (θρίλερ κτλ), τις ταιριάζω με ό,τι βρω και τις αποθηκεύω για θέαση στο ντιβεξοπλέιερ. Το θέμα είναι να κάνω και με τις σειρές το ίδιο.
Η πρώτη σειρά που το είχα κάνει αυτό, ήταν το “24”, όπου είδα μέχρι το 17ο επεισόδιο του 6ου κύκλου (6×17 και πολύ άργησα), και μετά το παράτησα. Η πιο πρόσφατη, ήταν το “Prison Break”, όπου είδα τα επτά πρώτα λεπτά του 4×03 και μετά το παράτησα. Συνεχίζω και το ταιριάζω με υπότιτλους που κατεβάζω επειδή το βλέπουν και άλλοι τριγύρω μου (στο σπίτι και στη δουλειά), αλλά δεν έχω καν το ενδιαφέρον να δω τη συνέχεια. Και νομίζω ότι το ίδιο θα κάνω και με το “Heroes”. Ίσως τα δω κάποια στιγμή που θα βαριέμαι και δεν θα έχω και τίποτα να διαβάσω ή να προγραμματίσω ή να προσφέρω κάπου αλλού.
Αν θέλω να δω κάτι που έχει καταντήσει ανούσιο, θα δω “Boston Legal” για τις περιστασιακές ατάκες και καταστάσεις· αν θέλω να δω κάτι που είναι πολύ καλό, θα δω “House, M.D.”
Όλα αυτά, βέβαια, Θεού, δουλειάς, συζύγου και τέκνων επιτρεπόντων. Ξέρετε τι εννοώ.
Στο επόμενο επεισόδιο, ένα ηχητικό ντοκουμέντο για το πώς είναι να έχεις τον εχθρό εντός των θυρών.
Ο συγχωρεμένος Douglas Noel Adams ήταν ένας συγγραφέας που είχε ιδιαίτερη σχέση με τις χρονικές προθεσμίες παράδοσης των βιβλίων του στον εκδότη του. Συγκεκριμένα, τις έχανε. Και άλλοι συγγραφείς το έχουν αυτό το πρόβλημα —πιθανώς οι περισσότεροι— αλλά δυστυχώς για εκείνον, είχε ήδη κοινό από πριν αρχίσει να γράφει το πρώτο του βιβλίο…
Υπάρχει και μια καταπληκτική ατάκα του, που απ' όσο ξέρω, την είχε πει σε κάποιον δημοσιογράφο. Η δηκτική ερώτηση που του έγινε, μέσες άκρες, ήταν η εξής: «Τι άποψη έχετε για τις χρονικές προθεσμίες;» (deadlines). Η απάντησή του, που θα παραθέσω στα αγγλικά, ήταν: “I love deadlines. I especially like the whooshing sound they make as they go flying by.”
Για αυτόν ακριβώς τον ήχο του χρόνου μιλάω, που όσο περνάει ο καιρός δυναμώνει.
Πεζή πρακτική συνέπεια αυτού, το ερώτημα: τι να πρωτοκάνεις; Πράγματα που πρέπει, πράγματα που σε ευχαριστούν, πράγματα που ευχαριστούν άλλους, τι;
Τεσπά, απάντηση δεν έχω άλλη παρά αυτό που κάνω και που κάνουμε όλοι: ό,τι μπορώ. Αλλά δεν θέλω να το κουράσω στο φιλοσοφικό, ας κάνω λίγο πιο πεζό ακόμα το επίπεδο της κουβέντας.
Έχω κάτι εξωτερικούς δίσκους που γεμίζουν συνεχώς με δεδομένα (ατάκα 1: “the solid state of disks is full” και ατάκα 2: “disk space: the final frontier”), που φυσικά προέρχονται από τον εξ Αμερικής θείο: ταινίες και επεισόδια. Δεν προλαβαίνω να τις δω, δεν προλαβαίνω να τις μεταφράσω ή να διορθώσω άλλους υπότιτλους που τυχόν θα βρω (και επειδή είμαι ψείρας, ελάχιστους υπότιτλους έχω βρει που δεν ένιωθα την ανάγκη να βάλω το χέρι μου). Αναγκαστικά, έχω κάνει ένα ξεσκαρτάρισμα, και καταρχήν τις ταινίες που δεν προβλέπω να έχει ιδιαίτερη σημασία ένας σωστός υπότιτλος (θρίλερ κτλ), τις ταιριάζω με ό,τι βρω και τις αποθηκεύω για θέαση στο ντιβεξοπλέιερ. Το θέμα είναι να κάνω και με τις σειρές το ίδιο.
Η πρώτη σειρά που το είχα κάνει αυτό, ήταν το “24”, όπου είδα μέχρι το 17ο επεισόδιο του 6ου κύκλου (6×17 και πολύ άργησα), και μετά το παράτησα. Η πιο πρόσφατη, ήταν το “Prison Break”, όπου είδα τα επτά πρώτα λεπτά του 4×03 και μετά το παράτησα. Συνεχίζω και το ταιριάζω με υπότιτλους που κατεβάζω επειδή το βλέπουν και άλλοι τριγύρω μου (στο σπίτι και στη δουλειά), αλλά δεν έχω καν το ενδιαφέρον να δω τη συνέχεια. Και νομίζω ότι το ίδιο θα κάνω και με το “Heroes”. Ίσως τα δω κάποια στιγμή που θα βαριέμαι και δεν θα έχω και τίποτα να διαβάσω ή να προγραμματίσω ή να προσφέρω κάπου αλλού.
Αν θέλω να δω κάτι που έχει καταντήσει ανούσιο, θα δω “Boston Legal” για τις περιστασιακές ατάκες και καταστάσεις· αν θέλω να δω κάτι που είναι πολύ καλό, θα δω “House, M.D.”
Όλα αυτά, βέβαια, Θεού, δουλειάς, συζύγου και τέκνων επιτρεπόντων. Ξέρετε τι εννοώ.
Στο επόμενο επεισόδιο, ένα ηχητικό ντοκουμέντο για το πώς είναι να έχεις τον εχθρό εντός των θυρών.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)