Ωραίος τίτλος, ακούγεται εκλεπτυσμένος με μια διανοουμενίστικη χροιά. Μπράβο μου πάλι. Πλην όμως, κυριολεκτώ (σε ένα πλαίσιο χιουμοριστικό, φυσικά :). Εξηγούμαι:
Ο συγχωρεμένος Douglas Noel Adams ήταν ένας συγγραφέας που είχε ιδιαίτερη σχέση με τις χρονικές προθεσμίες παράδοσης των βιβλίων του στον εκδότη του. Συγκεκριμένα, τις έχανε. Και άλλοι συγγραφείς το έχουν αυτό το πρόβλημα —πιθανώς οι περισσότεροι— αλλά δυστυχώς για εκείνον, είχε ήδη κοινό από πριν αρχίσει να γράφει το πρώτο του βιβλίο…
Υπάρχει και μια καταπληκτική ατάκα του, που απ' όσο ξέρω, την είχε πει σε κάποιον δημοσιογράφο. Η δηκτική ερώτηση που του έγινε, μέσες άκρες, ήταν η εξής: «Τι άποψη έχετε για τις χρονικές προθεσμίες;» (deadlines). Η απάντησή του, που θα παραθέσω στα αγγλικά, ήταν: “I love deadlines. I especially like the whooshing sound they make as they go flying by.”
Για αυτόν ακριβώς τον ήχο του χρόνου μιλάω, που όσο περνάει ο καιρός δυναμώνει.
Πεζή πρακτική συνέπεια αυτού, το ερώτημα: τι να πρωτοκάνεις; Πράγματα που πρέπει, πράγματα που σε ευχαριστούν, πράγματα που ευχαριστούν άλλους, τι;
Τεσπά, απάντηση δεν έχω άλλη παρά αυτό που κάνω και που κάνουμε όλοι: ό,τι μπορώ. Αλλά δεν θέλω να το κουράσω στο φιλοσοφικό, ας κάνω λίγο πιο πεζό ακόμα το επίπεδο της κουβέντας.
Έχω κάτι εξωτερικούς δίσκους που γεμίζουν συνεχώς με δεδομένα (ατάκα 1: “the solid state of disks is full” και ατάκα 2: “disk space: the final frontier”), που φυσικά προέρχονται από τον εξ Αμερικής θείο: ταινίες και επεισόδια. Δεν προλαβαίνω να τις δω, δεν προλαβαίνω να τις μεταφράσω ή να διορθώσω άλλους υπότιτλους που τυχόν θα βρω (και επειδή είμαι ψείρας, ελάχιστους υπότιτλους έχω βρει που δεν ένιωθα την ανάγκη να βάλω το χέρι μου). Αναγκαστικά, έχω κάνει ένα ξεσκαρτάρισμα, και καταρχήν τις ταινίες που δεν προβλέπω να έχει ιδιαίτερη σημασία ένας σωστός υπότιτλος (θρίλερ κτλ), τις ταιριάζω με ό,τι βρω και τις αποθηκεύω για θέαση στο ντιβεξοπλέιερ. Το θέμα είναι να κάνω και με τις σειρές το ίδιο.
Η πρώτη σειρά που το είχα κάνει αυτό, ήταν το “24”, όπου είδα μέχρι το 17ο επεισόδιο του 6ου κύκλου (6×17 και πολύ άργησα), και μετά το παράτησα. Η πιο πρόσφατη, ήταν το “Prison Break”, όπου είδα τα επτά πρώτα λεπτά του 4×03 και μετά το παράτησα. Συνεχίζω και το ταιριάζω με υπότιτλους που κατεβάζω επειδή το βλέπουν και άλλοι τριγύρω μου (στο σπίτι και στη δουλειά), αλλά δεν έχω καν το ενδιαφέρον να δω τη συνέχεια. Και νομίζω ότι το ίδιο θα κάνω και με το “Heroes”. Ίσως τα δω κάποια στιγμή που θα βαριέμαι και δεν θα έχω και τίποτα να διαβάσω ή να προγραμματίσω ή να προσφέρω κάπου αλλού.
Αν θέλω να δω κάτι που έχει καταντήσει ανούσιο, θα δω “Boston Legal” για τις περιστασιακές ατάκες και καταστάσεις· αν θέλω να δω κάτι που είναι πολύ καλό, θα δω “House, M.D.”
Όλα αυτά, βέβαια, Θεού, δουλειάς, συζύγου και τέκνων επιτρεπόντων. Ξέρετε τι εννοώ.
Στο επόμενο επεισόδιο, ένα ηχητικό ντοκουμέντο για το πώς είναι να έχεις τον εχθρό εντός των θυρών.
Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008
Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008
Baby steps
Τα πρώτα βήματα στο δρόμο για το διδακτορικό Αστροφυσικής:
Αν και άκουσα πως το παιδί καλύτερα να σπουδάσει πυρηνικός υδραυλικός, πιο πολλά λεφτά έχει.
Αν και άκουσα πως το παιδί καλύτερα να σπουδάσει πυρηνικός υδραυλικός, πιο πολλά λεφτά έχει.
Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008
Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008
Ο Έλληνας γεννιέται, δεν γίνεται
Προχτές πάρκαρα το αυτοκίνητο με τον Αλέξανδρο μέσα, ανάμεσα σε δύο άλλα αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή, ο Αλέξανδρος αρχίζει: «Μπαμπά! Άπα, άπα, άπα!» Κοιτάω τριγύρω, του λέω «Πού έχει Όπελ, παιδί μου;», αφού έτσι λέει τα Όπελ. «Μπαμπά! Άι! (όχι) Άπα, άπα, άπα!»
Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω ότι μου έλεγε, «όπα, όπα, όπα!» για να μην ακουμπήσουμε («μπαμ!») με το μπροστινό αυτοκίνητο. Άμα ξεκινάνε έτσι οι Έλληνες από την κούνια τους, δεν είναι απορίας άξιο που πας να παρκάρεις και βρίσκονται δυο-τρεις άσχετοι καλοθελητές να αρχίσουν τα «έλα, έλα, κόψ'το, τώρα πάρ'το αλλιώς» κτλ, οι τύποι που τους λες «Ρε μεγάλε, ήθελα να ήξερα πώς κατάφερνα να παρκάρω τόσα χρόνια χωρίς εσένα να με βοηθάς» και σε κοιτάνε κατακρίνοντας την αχαριστία σου. Στην περίπτωσή μας, βέβαια, δεν είπα τίποτα τέτοιο στον Αλέξανδρο· αντιθέτως, όταν τον έβγαλα από το καρεκλάκι, τον φίλησα και του είπα περήφανος «Μπράβο, αγόρι μου.»
Οι γονείς φταίνε (φταίμε) τελικά.
Πάντως είμαστε σε φάση που χαίρομαι ακόμα περισσότερο, επειδή εξελίσσεται ο πρωτότοκος, όσον αφορά την επικοινωνία. Έχει ακόμα πολλά παιδιάστικα στην ομιλία, αλλά σχεδόν βλέπεις τις συνάψεις των νευρώνων να σχηματίζονται.
Το όπα-όπα το επανέλαβε σήμερα το βράδυ, καθώς τον έκανα μπάνιο. Ήταν η πρώτη φορά που, στη φάση που πρέπει να του ξεπλύνω το κεφάλι, ξάπλωσε μόνος του πίσω στην λεκανοπαιδομπανιέρα του για να με διευκολύνει, και καθώς του έριχνα νερό, μου λέει «άπα, άπα!» Σταμάτησα, και μου εξήγησε δείχνοντας το μάτι του ότι του μπήκε νερό.
Χθες χαζεύαμε μια παράσταση τσίρκου στην ΕΤ3. Κάποια στιγμή ψόφησε στο γέλιο βλέποντας κάτι ακροβατικά κινέζων, και σηκώθηκε να μου φέρει το τηλεχειριστήριο. Μου εξήγησε αναπαριστώντας (όσο μπορούσε) το ακροβατικό ότι ήθελε να το γυρίσω πίσω για να το ξαναδεί. Δυστυχώς ο μύθος της πατρικής παντοδυναμίας καταρρίφθηκε πολύ γρήγορα :)
Σήμερα το βράδυ, του ζέσταινα μακαρόνια (δεύτερο πιάτο) από το ψυγείο. Από το καρεκλάκι του, μου δείχνει προς τα μακαρόνια και άρχισε να μου λέει: «Άουμπος!» Προσπάθησα για αρκετή ώρα να καταλάβω: τι, παιδί μου; Μακαρόνια; Κρέας; Τυρί; Δεν μπορούσα να εντοπίσω τη ρίμα. Μόνο όταν αποφάσισα να τα εγκαταλείψω, έβαλα τα μακαρόνια που είχα σερβίρει στα μικροκύματα και έκλεισα το «τάπερ» όπου τα είχαμε, συνειδητοποίησα τι έλεγε: το «τάπερ» ήταν από μεγάλη συσκευασία γιαούρτι στραγγιστό «Όλυμπος». «Όλυμπος μου έλεγες, παιδί μου;», τον ρωτάω, και γεμάτος χαρά μου λέει, «Νια!» (δεν είναι τυπογραφικό, νια λέει, όχι ναι.)
Θα είχα τελειώσει το ποστ πιο γρήγορα, αλλά με καθυστέρησε ο λεγάμενος, επειδή είδε το εικονίδιο του Ericssony "my phone explorer" στην επιφάνεια εργασίας τώρα που γράφω, και πήγε κι άνοιξε το ντουλάπι κάτω από την τηλεόραση για να μου φέρει τη συσκευασία του Z550i και να μου δείξει το σήμα της Sony-Ericsson που είναι το ίδιο.
Είμαι χαζομπαμπάς, τι να κάνουμε;
Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω ότι μου έλεγε, «όπα, όπα, όπα!» για να μην ακουμπήσουμε («μπαμ!») με το μπροστινό αυτοκίνητο. Άμα ξεκινάνε έτσι οι Έλληνες από την κούνια τους, δεν είναι απορίας άξιο που πας να παρκάρεις και βρίσκονται δυο-τρεις άσχετοι καλοθελητές να αρχίσουν τα «έλα, έλα, κόψ'το, τώρα πάρ'το αλλιώς» κτλ, οι τύποι που τους λες «Ρε μεγάλε, ήθελα να ήξερα πώς κατάφερνα να παρκάρω τόσα χρόνια χωρίς εσένα να με βοηθάς» και σε κοιτάνε κατακρίνοντας την αχαριστία σου. Στην περίπτωσή μας, βέβαια, δεν είπα τίποτα τέτοιο στον Αλέξανδρο· αντιθέτως, όταν τον έβγαλα από το καρεκλάκι, τον φίλησα και του είπα περήφανος «Μπράβο, αγόρι μου.»
Οι γονείς φταίνε (φταίμε) τελικά.
Πάντως είμαστε σε φάση που χαίρομαι ακόμα περισσότερο, επειδή εξελίσσεται ο πρωτότοκος, όσον αφορά την επικοινωνία. Έχει ακόμα πολλά παιδιάστικα στην ομιλία, αλλά σχεδόν βλέπεις τις συνάψεις των νευρώνων να σχηματίζονται.
Το όπα-όπα το επανέλαβε σήμερα το βράδυ, καθώς τον έκανα μπάνιο. Ήταν η πρώτη φορά που, στη φάση που πρέπει να του ξεπλύνω το κεφάλι, ξάπλωσε μόνος του πίσω στην λεκανοπαιδομπανιέρα του για να με διευκολύνει, και καθώς του έριχνα νερό, μου λέει «άπα, άπα!» Σταμάτησα, και μου εξήγησε δείχνοντας το μάτι του ότι του μπήκε νερό.
Χθες χαζεύαμε μια παράσταση τσίρκου στην ΕΤ3. Κάποια στιγμή ψόφησε στο γέλιο βλέποντας κάτι ακροβατικά κινέζων, και σηκώθηκε να μου φέρει το τηλεχειριστήριο. Μου εξήγησε αναπαριστώντας (όσο μπορούσε) το ακροβατικό ότι ήθελε να το γυρίσω πίσω για να το ξαναδεί. Δυστυχώς ο μύθος της πατρικής παντοδυναμίας καταρρίφθηκε πολύ γρήγορα :)
Σήμερα το βράδυ, του ζέσταινα μακαρόνια (δεύτερο πιάτο) από το ψυγείο. Από το καρεκλάκι του, μου δείχνει προς τα μακαρόνια και άρχισε να μου λέει: «Άουμπος!» Προσπάθησα για αρκετή ώρα να καταλάβω: τι, παιδί μου; Μακαρόνια; Κρέας; Τυρί; Δεν μπορούσα να εντοπίσω τη ρίμα. Μόνο όταν αποφάσισα να τα εγκαταλείψω, έβαλα τα μακαρόνια που είχα σερβίρει στα μικροκύματα και έκλεισα το «τάπερ» όπου τα είχαμε, συνειδητοποίησα τι έλεγε: το «τάπερ» ήταν από μεγάλη συσκευασία γιαούρτι στραγγιστό «Όλυμπος». «Όλυμπος μου έλεγες, παιδί μου;», τον ρωτάω, και γεμάτος χαρά μου λέει, «Νια!» (δεν είναι τυπογραφικό, νια λέει, όχι ναι.)
Θα είχα τελειώσει το ποστ πιο γρήγορα, αλλά με καθυστέρησε ο λεγάμενος, επειδή είδε το εικονίδιο του Ericssony "my phone explorer" στην επιφάνεια εργασίας τώρα που γράφω, και πήγε κι άνοιξε το ντουλάπι κάτω από την τηλεόραση για να μου φέρει τη συσκευασία του Z550i και να μου δείξει το σήμα της Sony-Ericsson που είναι το ίδιο.
Είμαι χαζομπαμπάς, τι να κάνουμε;
Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008
Επιχειρησιακό πνεύμα
Στο πνεύμα των "τσοντών" με ευρηματικούς τίτλους (Κλεοπάρτα, Ο παλούκι λουκ και η άγρια στύση κτλ), προλαβαίνουμε να γυρίσουμε μια υπερπαραγωγή με τον τίτλο “Large Hard-On Collector” ή όχι;
Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008
Αλλού πας και το δίνεις
Πώς να γράψεις στο blog σου, όταν αναλώνεσαι αλλού; Τα ξανά'παμε αυτά. Εγώ μπορεί να μην ξιφασκώ σε φόρα/φόρουμζ τύπου Ένωση Γαλακτοπαραγωγών Μητέρων Ελλάδος, αλλά όσο και να το κάνεις, το νυχτοπερπάτημά μου το κάνω, είτε σε άλλα blogs, είτε σε άλλα φόρα, λέω και καμιά κουβέντα παραπάνω ενίοτε. Δεν θα παραθέσω σχετικά λινξ επειδή βαριέμαι να ψάχνω τώρα. Θα παραθέσω όμως το ακόλουθο, μιας και μου είπαν δύο φίλοι, «να, αυτά στο blog να τα γράφεις».
Ανάμεσα στα μέλη του Greek TV Subs —όπου ανήκω στη σεσημασμένη ομάδα των μεταφραστών σειρών— βρίσκεται και μια δημοσιογράφος (προφανώς, όχι μόνο μία, αλλά για μία θα μιλήσουμε τώρα), ονόματι ΑφροδίτηΣημ ε, Πολίτη. Η γυναίκα, να 'ναι καλά, δεδομένου πως η παροχή υποτίτλων στην ελληνική δεν υπάγεται ακόμα στις παράνομες διαδικτυακές δραστηριότητες, αρθρογράφησε στο On/Off της Ελευθεροτυπίας το εξής: «Δικτυωμένοι στη Μετάφραση».
Ανοίχτηκε και σχετικό θέμα στο GTvS, όπου όλοι χαρήκαμε για την όποια διαφήμιση έγινε για το site. Κάποιοι πιο ενθουσιώδεις το είδαν ως επιβράβευση, και αντίστοιχα ενθουσιώδη ήταν και τα σχόλιά τους· εγώ διαφωνώ, μιας και όπως είπα ήδη το θεωρώ απλώς διαφήμιση. Δεν ήθελα όμως να εκθέσω άμεσα τις απόψεις μου, μιας και τις τελευταίες ημέρες υπάρχει μια ένταση λόγω κάποιων περιστατικών, και δεν ήθελα να ριψοκινδυνεύσω να θεωρηθεί ως εχθρικό ή επιθετικό το ύφος μου, αφού δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση, μόνο συζήτηση ήθελα να κάνω. Οπότε βρήκα έναν άλλο τρόπο να πω αυτά που ήθελα.
Ανάμεσα στα μέλη του Greek TV Subs —όπου ανήκω στη σεσημασμένη ομάδα των μεταφραστών σειρών— βρίσκεται και μια δημοσιογράφος (προφανώς, όχι μόνο μία, αλλά για μία θα μιλήσουμε τώρα), ονόματι Αφροδίτη
Ανοίχτηκε και σχετικό θέμα στο GTvS, όπου όλοι χαρήκαμε για την όποια διαφήμιση έγινε για το site. Κάποιοι πιο ενθουσιώδεις το είδαν ως επιβράβευση, και αντίστοιχα ενθουσιώδη ήταν και τα σχόλιά τους· εγώ διαφωνώ, μιας και όπως είπα ήδη το θεωρώ απλώς διαφήμιση. Δεν ήθελα όμως να εκθέσω άμεσα τις απόψεις μου, μιας και τις τελευταίες ημέρες υπάρχει μια ένταση λόγω κάποιων περιστατικών, και δεν ήθελα να ριψοκινδυνεύσω να θεωρηθεί ως εχθρικό ή επιθετικό το ύφος μου, αφού δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση, μόνο συζήτηση ήθελα να κάνω. Οπότε βρήκα έναν άλλο τρόπο να πω αυτά που ήθελα.
Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008
Hold your horses, everyone.
Γαμώτο, δεν μπορώ να βρω πουθενά εκείνη τη ραδιοφωνική διαφήμιση της Kymko με τον Τάσο Παλαντζίδη που κάνει τέλεια τον πωλητή του noname δίτροχου στον ελαφρά ανυποψιασμένο πελάτη («Τι μάρκα είναι αυτή; Τζιιιν… μπιμ…šž» «Ρε πάρε τέτοιο, σε ένα χρόνο όλη η Ελλάδα θα μιλάει γι' αυτά!»). Επίσης, μέσα σε ένα μήνα και κάτι που έχω το αουρίς έχω κάνει 3750 χιλιόμετρα. Παράλληλα, όταν λέμε ξεκινήσαμε τη δουλειά, εννοούμε ξεκινήσαμε τη δουλειά, και δυστυχώς στις διαδικασίες ISO της εταιρίας μας δεν έχουμε ενσωματώσει και την SEP-conversion procedure¹. Συζήτησα και με ένα συνάδελφο —που νόμιζα πως είχε ντοκτορά στην συγκεκριμένη διαδικασία αλλά τελικά έχει στην διαδικασία EEP(BM)²— και ελπίζω πως θα το δρομολογήσουμε.
Οι δύο πιο πρόσφατες αναρτήσεις μου μάζεψαν αρκετά κολακευτικά σχόλια. Ο φίλος ο Νίκος (όχι εκείνος που, νεώτερος ων, λιθοβολούσα) ανέφερε πως σε αντίστοιχες φάσεις δικές του (όπως πρόσφατα), αργεί να αναρτήσει θέματα επειδή αισθάνεται πως (με δικά μου λόγια) θα πρέπει όσα φρέσκα γράψει, να είναι αντάξια των προηγούμενων. Εγώ, από την άλλη, ελέγχοντας την Διακήρυξη Ανεξαρτησίας και το Συμβόλαιο με το Λαό του δικού μου ιστολογίου, διαπίστωσα πως δεν είχα αναλάβει τέτοιες ευθύνες, οπότε (ήδη) επιτρέπω στον εαυτό μου να επανέλθω στην βαρετή μετριότητα. Στο κάτω-κάτω, η συνεχής ανοδική πορεία επιφέρει και μεγάλες πτώσεις, ενώ το πάνω-κάτω είναι πιο ομαλό όταν το δεις από απόσταση. Το κόλπο είναι να έχεις καρέκλα με ροδάκια, ώστε να βλέπεις την τεθλασμένη γραμμή (και όχι καμπύλη) υποδοχής και αποδοχής αναρτήσεων από το σωστό σημείο.
Οπότε:
1. Γκρίνια (για να μη ξεχνιόμαστε): είσαι αυτός που αναλαμβάνει την ελληνικοποίηση των ηχητικών μηνυμάτων παιδικών παιχνιδιών. Σου φέρνουν ένα κινέζικο παιδικό τηλέφωνο, μεταφράζεις τα κειμενάκια, βρίσκεις μια κοπέλα με ευχάριστη φωνή, και τι την βάζεις να απαγγείλει για την πώληση του παιχνιδιού στην Ελλάδα;
«Γεια σου! Αυτός είναι ο χειριστής!» (“Hello, this is the operator.” υποθέτω)
«Γεια σου! Αυτή είναι η πληροφορία!» (“Hello, this is information.” αντίστοιχα)
☢☏☹☭☄☠!!!
2. Η θεία Λένα συμβουλεύει: δεν καταλαβαίνω γιατί, σε μια χώρα που ξεσκίζεται στο νεσκαφέ, μια γαλατοβιομηχανία να προωθεί νέες οπές στις κονσέρβες της με αντίστοιχα καπάκια (δώρο στις οικονομικές συσκευασίες), ενώ υπάρχει μια καταπληκτική λύση για να μη παίρνει μυρωδιές το γάλα που εδώ και χρόνια είχαμε διαθέσιμη:
Δεν θυμάμαι πότε και πού είχα πρωτοδεί αυτή τη χρήση, αλλά νομίζω πως έχω ξαναδεί σχετική αναφορά στο blog άλλου φίλου.
¹ Somebody Else's Problem
² Everybody Else's Problem (But Mine)
Οι δύο πιο πρόσφατες αναρτήσεις μου μάζεψαν αρκετά κολακευτικά σχόλια. Ο φίλος ο Νίκος (όχι εκείνος που, νεώτερος ων, λιθοβολούσα) ανέφερε πως σε αντίστοιχες φάσεις δικές του (όπως πρόσφατα), αργεί να αναρτήσει θέματα επειδή αισθάνεται πως (με δικά μου λόγια) θα πρέπει όσα φρέσκα γράψει, να είναι αντάξια των προηγούμενων. Εγώ, από την άλλη, ελέγχοντας την Διακήρυξη Ανεξαρτησίας και το Συμβόλαιο με το Λαό του δικού μου ιστολογίου, διαπίστωσα πως δεν είχα αναλάβει τέτοιες ευθύνες, οπότε (ήδη) επιτρέπω στον εαυτό μου να επανέλθω στην βαρετή μετριότητα. Στο κάτω-κάτω, η συνεχής ανοδική πορεία επιφέρει και μεγάλες πτώσεις, ενώ το πάνω-κάτω είναι πιο ομαλό όταν το δεις από απόσταση. Το κόλπο είναι να έχεις καρέκλα με ροδάκια, ώστε να βλέπεις την τεθλασμένη γραμμή (και όχι καμπύλη) υποδοχής και αποδοχής αναρτήσεων από το σωστό σημείο.
Οπότε:
1. Γκρίνια (για να μη ξεχνιόμαστε): είσαι αυτός που αναλαμβάνει την ελληνικοποίηση των ηχητικών μηνυμάτων παιδικών παιχνιδιών. Σου φέρνουν ένα κινέζικο παιδικό τηλέφωνο, μεταφράζεις τα κειμενάκια, βρίσκεις μια κοπέλα με ευχάριστη φωνή, και τι την βάζεις να απαγγείλει για την πώληση του παιχνιδιού στην Ελλάδα;
«Γεια σου! Αυτός είναι ο χειριστής!» (“Hello, this is the operator.” υποθέτω)
«Γεια σου! Αυτή είναι η πληροφορία!» (“Hello, this is information.” αντίστοιχα)
☢☏☹☭☄☠!!!
2. Η θεία Λένα συμβουλεύει: δεν καταλαβαίνω γιατί, σε μια χώρα που ξεσκίζεται στο νεσκαφέ, μια γαλατοβιομηχανία να προωθεί νέες οπές στις κονσέρβες της με αντίστοιχα καπάκια (δώρο στις οικονομικές συσκευασίες), ενώ υπάρχει μια καταπληκτική λύση για να μη παίρνει μυρωδιές το γάλα που εδώ και χρόνια είχαμε διαθέσιμη:
Δεν θυμάμαι πότε και πού είχα πρωτοδεί αυτή τη χρήση, αλλά νομίζω πως έχω ξαναδεί σχετική αναφορά στο blog άλλου φίλου.
¹ Somebody Else's Problem
² Everybody Else's Problem (But Mine)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)