Είμαι τόσο χαρούμενη αυτές τις μέρες και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Και επειδή ο Χρήστος είναι σεμνός και δε θα πει τίποτα, ανέλαβα να το κάνω εγώ. Πριν από μερικές ημέρες ανακοίνωσαν στον Χρήστο ότι παίρνει προαγωγή. Από απλός μεταφραστής σε ένα site επιτέλους έγινε moderator. Η ανακοίνωση έγινε από τους μετόχους του site σε μία λιτή αλλά συνάμα εγκάρδια εκδήλωση σε γνωστό cafe των Βριλλησίων. Στην εκδήλωση έρεε άφθονη όχι μπύρα αλλά Keiser.
Είμαι τόσο χαρούμενη γιατί τελικά θα πάρει το γραφείο που δικαιωματικά του ανήκει. Είναι στον πρώτο όροφο και έχει ένα μεγάλο παράθυρο από το οποίο φαίνεται μία μηλιά. Έχω παραγγείλει ήδη τα έπιπλα τα οποία είναι σχεδιασμένα από τον ξάδελφο του Καλατράβα. Ο μισθός απ' ό,τι καταλαβαίνετε είναι αστρονομικός αλλά εμάς δε μας νοιάζουν τα χρήματα γιατί σημασία δεν έχει η Ιθάκη αλλά η διαδρομή.
Εγώ βέβαια ως κλασσική γυναίκα έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι όπως μου αρμόζει. Έχω αρχίσει να πηγαίνω κομμωτήριο τρεις φορές την εβδομάδα και να κάνω μανικιούρ και πεντικιούρ σχεδόν κάθε μέρα. Έχω ήδη παραγγείλει φορέματα γνωστών σχεδιαστών από το Μιλάνο τα οποία και θα παραλάβω στο τέλος της εβδομάδας.Το σπίτι το οποίο αποφάσισα να αγοράσουμε είναι μία απλή μονοκατοικία στο Καπανδρίτι με οικόπεδο 10 στρεμμάτων το οποίο έχει πισίνα (εννοείται) και γήπεδο τένις (ξαναεννοείται).
Ο Χρήστος θα αγοράσει το αυτοκίνητο που τόσο πολύ ήθελε, ένα Honda S2000 και τα παιδιά θα πάνε σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Έχω βρει έναν καταπληκτικό κοντά στο νέο μας σπίτι. Θα πουλήσουμε το Hundai με το οποίο πηγαίνω στη δουλειά και θα αγοράσω ένα τζιπ (οι άλλες που δεν έχουν άντρα moderator είναι καλύτερες από μένα δηλαδή;).
Το σπουδαιότερο βέβαια το άφησα για το τέλος...Στο τέλος της εβδομάδας ανακοινώνω την παραίτησή μου. Δεν μπορεί η γυναίκα του moderator Χρήστου Γεωργίου να δουλεύει....
Κατά τα άλλα η ζωή μας θα κυλάει όπως κύλαγε όλα αυτά τα χρόνια, λιτά και απλά. Ο κύκλος μας βέβαια θα αλλάξει αλλά να ξέρετε ότι στο βάθος σάς αγαπάμε....
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα fiction. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα fiction. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010
Τετάρτη 14 Απριλίου 2010
There's a catch
Πέρασε ο Σατανάς το πρωί να μου πουλήσει ένα συμβόλαιο. Ξέρω πως ήταν ο ίδιος, επειδή πρόσεξα όλα τα σημάδια: τα εύκολα χαμόγελα, ακριβό σακάκι, γραβάτα από λέσχη, θερμή χειραψία και τη λάμψη στο μάτι. Είναι πωλητής, και ως καλός πωλητής, έχει μελετήσει την πελατεία του. Δεν παίρνει τηλέφωνα να σου πουλήσει νέα σύνδεση τηλέφωνο+ίντερνετ, παρά μόνο αν θέλει απλώς να διασκεδάσει, και τότε βάζει ένα εκπαιδευόμενο τσιράκι. Όχι, όταν θέλει να πουλήσει επειδή ξέρει πως είναι ο πελάτης είναι ώριμος, περνάει ο ίδιος.
Τα προσπέκτους με τα πολλά λεφτά, τα προσπέρασε γρήγορα, επειδή με κοίταξε και δεν είδε αντίδραση. Το ίδιο και με τα πολλά χρόνια ζωής.
Έκανε μια παύση στις σελίδες με τις οδαλίσκες και με ζύγισε.
«Τι θέλεις; Θέλεις μια Σάλμα Χάγιεκ στο Desperado; Μια Ροζάνα Αρκέτ στο Executioner's song; Μια Νικόλ Κίντμαν στον Κόκκινο Μύλο; Μια Νάταλι Πόρτμαν με το σώμα του Closer και τον ακαταμάχητο χαρακτήρα του Beautiful Girls; Πες το κι έγινε.»
Έτρεμαν λίγο τα χέρια μου, αλλά συνήλθα γρήγορα. Θυμήθηκα πως και την ομορφότερη γυναίκα να είχα δίπλα μου, στους έξι μήνες θα μου έπρηζε τα ούμπαλα. Καρατσεκαρισμένο. «Προχώρα».
Γύρναγε, γύρναγε, γύρναγε σελίδες, αλλά ήταν αντιπερισπασμός. Το ξαναείπα: ήξερε τι είχε στα χέρια του και λαχταρούσα να έχω. Έστρωνε το δρόμο για μια ακόμα επιτυχία.
Τράβηξε μια σελίδα, έκλεισε το βιβλίο, το πέταξε πίσω από την πλάτη του με μαθηματική ακρίβεια μέσα στην τσάντα του. Η στάμπα PTT, Personality Time Travel, ήταν ανάγλυφη στην πάνω δεξιά γωνία του χαρτιού.
«Θα γυρίσεις πίσω στο χρόνο, όσο πίσω θέλεις. Θα ξανακάνεις όλο το ταξίδι, ή επιλεκτικά σε στιγμές, πηδώντας τα βαρετά σημεία. Θα διορθώσεις τα λάθη σου, γιατί θα έχεις τη στερνή γνώση. Το σώμα σου θα είναι όπως ήταν και θα αντέχει όπως άντεχε. Θα είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο βασιλιάς, ο άρχοντας, ο κουκλοπαίχτης. Θα κάνεις όσα δεν έκανες, θα έχεις ό,τι δεν είχες. Το θέλεις. Θα το έχεις. Να σου δείξω ένα ντέμο.»
Και μου έδειξε. Μου έδειξε σκηνές όπως μόνο εγώ τις θυμάμαι, διορθωμένες όπως μόνο εγώ τις φαντάζομαι. Δεν μπορώ να περιγράψω την γλυκιά ταραχή που ένιωθα.
Λες και είχε εξήντα χέρια, εν ριπή οφθαλμού συμπλήρωσε ονόματα, περικύκλωσε τα μικρά γράμματα για να είναι σαφές πως ξέρω τι αγοράζω, μου έδωσε ένα στιλό και μια πένα με τη φίρμα του, ένα διακοσμητικό για τη σύζυγο, από ένα δωράκι για τα παιδιά—
«Και τα παιδιά μου;»
Είχε στιλ, του το αναγνωρίζω. Δεν χτύπησε τυφλά λέγοντας «νέος θα είσαι, θα κάνεις άλλα.» Δεν είπε ψέματα. Δεν είπε την αλήθεια, διότι δεν χρειαζόταν.
Είπε μόνο, «Ουπς», και σηκώθηκε.
Τα προσπέκτους με τα πολλά λεφτά, τα προσπέρασε γρήγορα, επειδή με κοίταξε και δεν είδε αντίδραση. Το ίδιο και με τα πολλά χρόνια ζωής.
Έκανε μια παύση στις σελίδες με τις οδαλίσκες και με ζύγισε.
«Τι θέλεις; Θέλεις μια Σάλμα Χάγιεκ στο Desperado; Μια Ροζάνα Αρκέτ στο Executioner's song; Μια Νικόλ Κίντμαν στον Κόκκινο Μύλο; Μια Νάταλι Πόρτμαν με το σώμα του Closer και τον ακαταμάχητο χαρακτήρα του Beautiful Girls; Πες το κι έγινε.»
Έτρεμαν λίγο τα χέρια μου, αλλά συνήλθα γρήγορα. Θυμήθηκα πως και την ομορφότερη γυναίκα να είχα δίπλα μου, στους έξι μήνες θα μου έπρηζε τα ούμπαλα. Καρατσεκαρισμένο. «Προχώρα».
Γύρναγε, γύρναγε, γύρναγε σελίδες, αλλά ήταν αντιπερισπασμός. Το ξαναείπα: ήξερε τι είχε στα χέρια του και λαχταρούσα να έχω. Έστρωνε το δρόμο για μια ακόμα επιτυχία.
Τράβηξε μια σελίδα, έκλεισε το βιβλίο, το πέταξε πίσω από την πλάτη του με μαθηματική ακρίβεια μέσα στην τσάντα του. Η στάμπα PTT, Personality Time Travel, ήταν ανάγλυφη στην πάνω δεξιά γωνία του χαρτιού.
«Θα γυρίσεις πίσω στο χρόνο, όσο πίσω θέλεις. Θα ξανακάνεις όλο το ταξίδι, ή επιλεκτικά σε στιγμές, πηδώντας τα βαρετά σημεία. Θα διορθώσεις τα λάθη σου, γιατί θα έχεις τη στερνή γνώση. Το σώμα σου θα είναι όπως ήταν και θα αντέχει όπως άντεχε. Θα είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο βασιλιάς, ο άρχοντας, ο κουκλοπαίχτης. Θα κάνεις όσα δεν έκανες, θα έχεις ό,τι δεν είχες. Το θέλεις. Θα το έχεις. Να σου δείξω ένα ντέμο.»
Και μου έδειξε. Μου έδειξε σκηνές όπως μόνο εγώ τις θυμάμαι, διορθωμένες όπως μόνο εγώ τις φαντάζομαι. Δεν μπορώ να περιγράψω την γλυκιά ταραχή που ένιωθα.
Λες και είχε εξήντα χέρια, εν ριπή οφθαλμού συμπλήρωσε ονόματα, περικύκλωσε τα μικρά γράμματα για να είναι σαφές πως ξέρω τι αγοράζω, μου έδωσε ένα στιλό και μια πένα με τη φίρμα του, ένα διακοσμητικό για τη σύζυγο, από ένα δωράκι για τα παιδιά—
«Και τα παιδιά μου;»
Είχε στιλ, του το αναγνωρίζω. Δεν χτύπησε τυφλά λέγοντας «νέος θα είσαι, θα κάνεις άλλα.» Δεν είπε ψέματα. Δεν είπε την αλήθεια, διότι δεν χρειαζόταν.
Είπε μόνο, «Ουπς», και σηκώθηκε.
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
It's a fact.
(Αφιερωμένο.)
It was a dark and stormy night σε μια εταιρία όπου εργαζόμουν, και είχαμε κάτσει μέχρι αργά λόγω συμμετοχής σε επικείμενο διαγωνισμό του Δημοσίου. Πήγαινε μεσάνυχτα, και η πείνα κόντευε να μας θερίσει. Κάποιος πήγε κι έφερε ένα ψητό κοτόπουλο, και όλοι όσοι ήμαστε εκεί κάτσαμε σε ένα μικρό γραφειάκι που εκτελούσε χρέη λογιστηρίου την ημέρα και εστιατορίου τα μεσημέρια και τα βράδια.
Κάποια στιγμή την ώρα που καταβρόχθιζα τη μερίδα του υδροχόου, μια συνάδελφος (ας πούμε η Μελπομένη) καθόταν όρθια στα δεξιά μου, κοιτώντας προς το παράθυρο με την πλάτη στραμμένη προς τα εμένα. Η ανησυχητική ακινησία της δεν μου διέφυγε, παρότι ερωτοτροπούσα πολύ ζόρικα με ένα μπούτι. Γύρισα να κοιτάξω, αλλά δεν αντιλήφθηκα την αιτία της ανησυχίας.
Μια άλλη συνάδελφος (ας πούμε η Αφροξυλάνθη), με έντονη ανησυχία στη φωνή, είπε: «Τι την κοιτάς;!», χωρίς να είναι σαφές σε ποιον το έλεγε. Μετά από λίγο, ξαναείπε σχεδόν στα όρια της κραυγής: «Τι την κοιτάς; Χτύπα την!» Φαντάστηκα πως θα είδε καμία κατσαρίδα στο παράθυρο και το έλεγε στη Μελπομένη. Έσκυψα αριστερά και δεξιά για να δω όλο το παράθυρο, αλλά δεν είδα κατσαρίδα.
Η Αφροξυλάνθη, τότε, φώναξε «Πνίγεται!», ή κάτι τέτοιο, και τότε συνειδητοποίησα τι γινόταν. Πετάχτηκα, έβαλα τη Μελπομένη να σκύψει, μιμήθηκα τις κινήσεις της διαδικασίας Χάιμλιχ, και η κοπέλα σώθηκε. Πριν προβούμε σε αμήχανες σκηνές ευχαριστιών και σχετικής συζήτησης, κάθισα να συνεχίσω το φαγητό μου. Πεινούσα ακόμα βλέπετε.
Θα μου πείτε, «Και γιατί μας τα λες αυτά, ενώ ξέρουμε τι γίγας σεμνότητας είσαι; χρειάζεται να μας υπενθυμίσεις πως η παρουσία σου και μόνο κάνει την ανθρωπότητα λίγο καλύτερη;» κι εγώ θα σας πω, «Δεν μπορούσα άλλο να κρύβω την αλήθεια! Ειδικά τώρα… τώρα που, μετά το περιστατικό της Εγνατίας Οδού, η ζωή μου είναι προδιαγεγραμμένη.» Ναι, όλα έχουν αλλάξει τώρα. It was a damp and cold morning στην Εγνατία Οδό, όταν είδα ένα αρκουδάκι να διασχίζει το δρόμο, και ένα μεγάλο βυτιοφόρο με τα γράμματα Exxon Valdez στο πλάι να κινείται τυφλά και με μεγάλη ταχύτητα προς το αρκουδάκι. Δεν μπορούσα να επιτρέψω να χαθεί ακόμα ένας εκπρόσωπος είδους υπό εξαφάνιση, οπότε χειροφρένιασα το αμάξι, πετάχτηκα έξω και με έναν πήδο γλίτωσα το αρκουδάκι από βέβαιο θάνατο. Δυστυχώς, δεν ήμουν αρκετά γρήγορος, και με την άκρη του εμπρός αριστερά λαστίχου το φορτηγό μού πάτησε το μικρό δάχτυλο του αριστερά ποδιού. Νόμιζα πως τη γλίτωσα φτηνά, πλην όμως το λάστιχο ήταν μέσα στη μπίχλα, στις διοξίνες και στα πυρηνικά απόβλητα. Το έμαθα πρόσφατα, όταν ένας ιατρός μέγιστης διαγνωστικής ικανότητας με ενημέρωσε πως πάσχω από καρκίνο του δέκατου δακτύλου, και μου μένουν έξι μήνες, τέσσερις ώρες, τρία λεπτά και σαράντα τρία δευτερόλεπτα ζωής ακόμα. Για την ακρίβεια, σαράντα δευτερόλεπτα ακόμα, αλλά ας μη το συνεχίσω.
Το βάρος που έκρυβα μέσα μου και έπρεπε να βγει τώρα, ήταν πως τους κορόιδεψα όλους: δεν ξέρω να κάνω Χάιμλιχ. Τη στιγμή του πανικού, δεν ήξερα τι άλλο να κάνω παρά κάτι στο οποίο ήμουν πολύ καλά εκπαιδευμένος από τον καιρό του στρατού για την περίπτωση πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία.
Έτσι όπως έσκυψε η Μελπομένη και πριν ασκήσω πίεση κάτω από το διάφραγμα, ξεκούμπωσα το φερμουάρ μου. Με το τεράστιο¹ πέος μου εισήλθα δια της «λάθος» οδού, και με δυο κινήσεις, κατάφερα να φτάσω στο φάρυγγα και να σπρώξω έξω το ξένο σώμα. Για κλάσματα του δευτερολέπτου, αγχώθηκα επειδή νόμισα πως η Μελπομένη ήταν παρθένα, αλλά γρήγορα θυμήθηκα πως φορούσε τζιν παντελόνι, και ούτως ή άλλως δεν παίζει υμένας από την εκεί μεριά, βλάκα.
Αυτό ήταν ένα θέμα που ποτέ δεν το συζήτησα παραέξω, όπως καταλαβαίνετε. Βέβαια, τώρα πια η Μελπομένη είναι παντρεμένη και δεν τίθεται θέμα έκθεσής της, αλλά όπως και να έχει, δεν θα σας το εκμυστηρευόμουν ποτέ αν δεν με είχε χτυπήσει αλύπητα η μοίρα με τον τρόπο που σας περιέγραψα. Η αλήθεια έπρεπε επιτακτικά να βγει από μέσα μου.
¹ και ιδιαίτερα γευστικό, μου λένε
It was a dark and stormy night σε μια εταιρία όπου εργαζόμουν, και είχαμε κάτσει μέχρι αργά λόγω συμμετοχής σε επικείμενο διαγωνισμό του Δημοσίου. Πήγαινε μεσάνυχτα, και η πείνα κόντευε να μας θερίσει. Κάποιος πήγε κι έφερε ένα ψητό κοτόπουλο, και όλοι όσοι ήμαστε εκεί κάτσαμε σε ένα μικρό γραφειάκι που εκτελούσε χρέη λογιστηρίου την ημέρα και εστιατορίου τα μεσημέρια και τα βράδια.
Κάποια στιγμή την ώρα που καταβρόχθιζα τη μερίδα του υδροχόου, μια συνάδελφος (ας πούμε η Μελπομένη) καθόταν όρθια στα δεξιά μου, κοιτώντας προς το παράθυρο με την πλάτη στραμμένη προς τα εμένα. Η ανησυχητική ακινησία της δεν μου διέφυγε, παρότι ερωτοτροπούσα πολύ ζόρικα με ένα μπούτι. Γύρισα να κοιτάξω, αλλά δεν αντιλήφθηκα την αιτία της ανησυχίας.
Μια άλλη συνάδελφος (ας πούμε η Αφροξυλάνθη), με έντονη ανησυχία στη φωνή, είπε: «Τι την κοιτάς;!», χωρίς να είναι σαφές σε ποιον το έλεγε. Μετά από λίγο, ξαναείπε σχεδόν στα όρια της κραυγής: «Τι την κοιτάς; Χτύπα την!» Φαντάστηκα πως θα είδε καμία κατσαρίδα στο παράθυρο και το έλεγε στη Μελπομένη. Έσκυψα αριστερά και δεξιά για να δω όλο το παράθυρο, αλλά δεν είδα κατσαρίδα.
Η Αφροξυλάνθη, τότε, φώναξε «Πνίγεται!», ή κάτι τέτοιο, και τότε συνειδητοποίησα τι γινόταν. Πετάχτηκα, έβαλα τη Μελπομένη να σκύψει, μιμήθηκα τις κινήσεις της διαδικασίας Χάιμλιχ, και η κοπέλα σώθηκε. Πριν προβούμε σε αμήχανες σκηνές ευχαριστιών και σχετικής συζήτησης, κάθισα να συνεχίσω το φαγητό μου. Πεινούσα ακόμα βλέπετε.
Θα μου πείτε, «Και γιατί μας τα λες αυτά, ενώ ξέρουμε τι γίγας σεμνότητας είσαι; χρειάζεται να μας υπενθυμίσεις πως η παρουσία σου και μόνο κάνει την ανθρωπότητα λίγο καλύτερη;» κι εγώ θα σας πω, «Δεν μπορούσα άλλο να κρύβω την αλήθεια! Ειδικά τώρα… τώρα που, μετά το περιστατικό της Εγνατίας Οδού, η ζωή μου είναι προδιαγεγραμμένη.» Ναι, όλα έχουν αλλάξει τώρα. It was a damp and cold morning στην Εγνατία Οδό, όταν είδα ένα αρκουδάκι να διασχίζει το δρόμο, και ένα μεγάλο βυτιοφόρο με τα γράμματα Exxon Valdez στο πλάι να κινείται τυφλά και με μεγάλη ταχύτητα προς το αρκουδάκι. Δεν μπορούσα να επιτρέψω να χαθεί ακόμα ένας εκπρόσωπος είδους υπό εξαφάνιση, οπότε χειροφρένιασα το αμάξι, πετάχτηκα έξω και με έναν πήδο γλίτωσα το αρκουδάκι από βέβαιο θάνατο. Δυστυχώς, δεν ήμουν αρκετά γρήγορος, και με την άκρη του εμπρός αριστερά λαστίχου το φορτηγό μού πάτησε το μικρό δάχτυλο του αριστερά ποδιού. Νόμιζα πως τη γλίτωσα φτηνά, πλην όμως το λάστιχο ήταν μέσα στη μπίχλα, στις διοξίνες και στα πυρηνικά απόβλητα. Το έμαθα πρόσφατα, όταν ένας ιατρός μέγιστης διαγνωστικής ικανότητας με ενημέρωσε πως πάσχω από καρκίνο του δέκατου δακτύλου, και μου μένουν έξι μήνες, τέσσερις ώρες, τρία λεπτά και σαράντα τρία δευτερόλεπτα ζωής ακόμα. Για την ακρίβεια, σαράντα δευτερόλεπτα ακόμα, αλλά ας μη το συνεχίσω.
Το βάρος που έκρυβα μέσα μου και έπρεπε να βγει τώρα, ήταν πως τους κορόιδεψα όλους: δεν ξέρω να κάνω Χάιμλιχ. Τη στιγμή του πανικού, δεν ήξερα τι άλλο να κάνω παρά κάτι στο οποίο ήμουν πολύ καλά εκπαιδευμένος από τον καιρό του στρατού για την περίπτωση πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία.
Έτσι όπως έσκυψε η Μελπομένη και πριν ασκήσω πίεση κάτω από το διάφραγμα, ξεκούμπωσα το φερμουάρ μου. Με το τεράστιο¹ πέος μου εισήλθα δια της «λάθος» οδού, και με δυο κινήσεις, κατάφερα να φτάσω στο φάρυγγα και να σπρώξω έξω το ξένο σώμα. Για κλάσματα του δευτερολέπτου, αγχώθηκα επειδή νόμισα πως η Μελπομένη ήταν παρθένα, αλλά γρήγορα θυμήθηκα πως φορούσε τζιν παντελόνι, και ούτως ή άλλως δεν παίζει υμένας από την εκεί μεριά, βλάκα.
Αυτό ήταν ένα θέμα που ποτέ δεν το συζήτησα παραέξω, όπως καταλαβαίνετε. Βέβαια, τώρα πια η Μελπομένη είναι παντρεμένη και δεν τίθεται θέμα έκθεσής της, αλλά όπως και να έχει, δεν θα σας το εκμυστηρευόμουν ποτέ αν δεν με είχε χτυπήσει αλύπητα η μοίρα με τον τρόπο που σας περιέγραψα. Η αλήθεια έπρεπε επιτακτικά να βγει από μέσα μου.
¹ και ιδιαίτερα γευστικό, μου λένε
Τρίτη 14 Απριλίου 2009
Αλλεργίες
Πριν μερικές ημέρες, το Star διαφήμιζε πως θα δείξει την «Επαφή» (Contact). Ήταν παρούσα και η κουνιάδα μου, η οποία δήλωσε «Η πιο βλακεία ταινία που έχει παίξει η Τζόντι Φόστερ.»
Σήμερα, λίγο πριν ξεκινήσει η «Επαφή», ήταν πάλι παρούσα η κουνιάδα μου. Κατά τη διάρκεια της καρτέλας «ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ: Η επαφή», πάλι δήλωσε: «Η πιο βλακεία ταινία που έχει παίξει η Τζόντι Φόστερ.» Το μόνο που βρήκα να πω, ήταν «Η ταινία αδίκησε λίγο το βιβλίο του Σαγκάν, αλλά τι να κάνουμε;» Δεν μπορώ να περιγράψω το αίσθημα που με πιάνει όταν πλανάται ασυνεννοησία στον αέρα, αλλά φανταστείτε κάτι που έχει μια γερή δόση κούρασης και απογοήτευσης.
Παρεμπιπτόντως, όταν ακούω υποκειμενικές απόψεις εκπεφρασμένες υπό μορφήν οικουμενικής αλήθειας, τσινάω και θέλω να αντιδράσω, αλλά το έχω περιορίσει πολύ με το πέρασμα του χρόνου, επειδή παλαιότερες αντιδράσεις άλλων ανθρώπων που έχουν υποπέσει στο —κατ' εμέ— παράπτωμα, ήταν «μα εννοείται πως αφού μιλάω εγώ, την άποψή μου λέω», κι αν τους αναφέρω πως «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει» ή κάτι αντίστοιχο που να άπτεται της σημασίας που έχει η όποια επιλογή λέξεων, ύφους, ακόμα και χρονισμού εκφοράς του λόγου, μου λένε πως «κολλάω σε λεπτομέρειες». Συνήθως σταματάω εκεί, εκτός αν είναι άσχημη η μέρα μου και είναι ανάδρομη η Έριδα, οπότε το φυλάω και μεταχρονολογημένα πετάω μερικές δια χειρός επιλεγμένες και ωριμασμένες φυσικά στον ήλιο λεπτομέρειες για να κολλήσουν οι άλλοι. Αν έχω όρεξη. Άνθρωπος είμαι κι εγώ, ικανός για τα καλύτερα και τα χειρότερα, με φυσική τάση προς τα χειρότερα.
Η παρούσα ανάρτηση δεν είναι εξομολόγηση παραπόνου για την κουνιάδα μου, αν δεν είναι ήδη σαφές: δεν μου φταίει η κοπέλα, είναι δηλωμένα αλλεργική στην ΕΦ, και δεν είναι η μόνη. Πολύς κόσμος θεωρεί πως ένα έργο (βιβλίο, ταινία) κατηγοριοποιείται ως ΔΡΑΜΑ ή ΚΩΜΩΔΙΑ ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ή ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ή ΙΣΤΟΡΙΚΟ ή ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ή ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ, αλλά ένα από αυτά. Σαν να λέμε, εσύ είσαι ή ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ ή ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ή ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ή ΠΑΤΡΙΝΟΣ ή ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ κ.τ.λ, αλλά ένα από αυτά. Είναι γνωστό πως οι άνθρωποι έχουν δυσκολία να φανταστούν πολλούς άξονες κάθετους μεταξύ τους. Για πολλούς το όριο είναι στους τρεις άξονες (διπλωπικής όρασης γαρ), σε άλλους είναι δύο (η Γη είναι επίπεδη), και για αρκετούς, απ' ό,τι καταλαβαίνω, ένας άξονας είναι αρκετός για πάσα δυνατή χρήση.
Σημειωτέον, την ταινία την είδα όταν ήρθε στους ελληνικούς κινηματογράφους, έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Sagan. Η ταινία, όπως σχεδόν όλες οι βασισμένες σε βιβλίο, έκανε πολλές υποχωρήσεις και αλλαγές, ναι. Σε αυτή τη δεύτερη θέαση, προσπάθησα να το δω με το μάτι κάποιου που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο, και, όσο το δυνατόν, προσποιήθηκα πως δεν είχα στη ζωή μου ιδιαίτερη επαφή με την ΕΦ. Ε, δεν μπόρεσα να δω την ταινία ως «βλακεία». Δεν είναι αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου, και παρότι την νιώθεις αρκετά βεβιασμένη (υποψιάζεσαι πως από κάτω υπάρχει όγκος έργου που το στρίμωξαν), η ηθοποιία και οι διάλογοι είναι καλοί, η παραγωγή είναι προσεγμένη, το μήνυμα είναι σωστό. Αλλά είναι ΕΦ, γραμώτο. Μπορεί να μην έχει ρομπότ και λέιζερ και πίου-πίου που έχουν τα σκουπίδια που έχουν βγάλει το όνομα στην ΕΦ, αλλά είναι αναγνωρισίμως ΕΦ, οπότε «βλακεία».
Είπαμε, κούραση και απογοήτευση. Και ένα κενό στο στομάχι. Όχι κενό όπως όταν είσαι ερωτευμένος, αλλά κενό περιστραμμένο κατά 90° γύρω από τον τέταρτο κατά σειρά άξονα από τους κάθετους μεταξύ τους (hint hint :). Το smiley επειδή εγώ δεν είμαι ΣΟΒΑΡΟΣ xor ΙΛΑΡΟΣ.¹
Αξίζει να αναφέρω πως ήταν λίγο καιρό τώρα που σκεφτόμουν να γράψω μια τέτοια ανάρτηση, αλλά είχα ξεθυμάνει εκεί, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει λίγο η ανάρτηση. Χάριν ευκολίας, ας πούμε πως εκεί ήταν η ταινία και εδώ το βιβλίο, που ανέκαθεν υπήρχαν στο μυαλό μου και γράφτηκαν ταυτόχρονα. Οι όποιες διαφορές στα δύο κείμενα (κάτι σαν τον Κρόνο/Carl και Δία/HAL του 2001) οφείλονται σε τοπικές χωροχρονικές ανωμαλίες.
Κατά τα άλλα, το Star προλογίζει τον Οδυσσέα με τον Armand Assante με τη μεγαλειώδους συλλήψεως φράση «Το Hollywood υποκλίνεται στην ελληνική μυθολογία» (περίπου). Ουά χα χα. Το Hollywood υποκλίνει την ελληνική μυθολογία, της χώνει έναν πούτσο ΝΑ! στον κώλο, με τα αρχίδια του να θωπεύουν την κλειτορίδα της και το πουτσοκέφαλο να γαργαλάει τις αμυγδαλές της. Το πατριωτικό σας ένστικτο θα μου φέρει αντίρρηση και θα μου υπενθυμίσει πως «εμείς είμαστε παραδοσιακά οι πουτσαράδες, από πού κι ως πού βρήκε το Hollywood τέτοια μαλαπέρδα;» και εγώ θα σας πω με συγκατάβαση «αυτά τα φτιάνουν με γκομπγιούτερ», και ξέρω από αυτά (έχω μαύρη ζώνη και τέσσερα νταν, ρε μαλάκα, νταν).
Το είπαν και οι RHCP: Space may be the final frontier, but it's made in a Hollywood basement. Μεγαλειώδης στίχος, όπως και ευρηματικότατος ο τίτλος του τραγουδιού (Californication³).
ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
¹ για τους μη κομπιουτερίζοντες: αποκλειστική διάζευξη / eXclusive OR (σύμβολο ⊕) είναι μια πράξη της Boolean λογικής, που έχει αληθές αποτέλεσμα αν μόνο ο ένας (και αυστηρά μόνο ο ένας) από τους δύο όρους είναι αληθής. Αν και οι δύο είναι αληθείς ή ψευδείς, το αποτέλεσμα είναι ψευδές. Ή το ένα, ή το άλλο.²
² αν νομίζετε πως μπορούσα να χρησιμοποιήσω το xor και στο παράδειγμα ΠΑΣΟΚ ⊕ ΝΔ ⊕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ⊕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ⊕ ΠΑΤΡΙΝΟΣ ⊕ ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ, είστε πολύ γελασμένοι, και εγώ θα ήμουν ξεφτίλας προγραμματισταράς–αναληταράς, αφού αν ήμουν Πατρινός γαύρος πρασινοφρουρός, το αποτέλεσμα θα ήταν αληθές και το παράδειγμα θα ήταν άχρηστο για τη χρήση που ήθελα, και στο τέλος θα το έκλεινα το μαγαζί ως «πολύ ηλίθιος για να έχω δικό μου blog».⁴
³ αν δεν είναι προφανές, είναι μίξη του California και του fornication (fuck, λέει ο μύθος, σήμαινε Fornication Under Consent of the King)
⁴ Θα έπρεπε να υπάρχει ECDL ή αντίστοιχο για bloggers. Παλιά το λέγαμε «έκθεση ιδεών». Βέβαια, καθώς χρησιμοποιώ το αρκτικόλεξο ECDL, δεν είμαι σίγουρος αν το τεστ θα αποδείκνυε την ικανότητα ή την ηλιθιότητα.
Σήμερα, λίγο πριν ξεκινήσει η «Επαφή», ήταν πάλι παρούσα η κουνιάδα μου. Κατά τη διάρκεια της καρτέλας «ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ: Η επαφή», πάλι δήλωσε: «Η πιο βλακεία ταινία που έχει παίξει η Τζόντι Φόστερ.» Το μόνο που βρήκα να πω, ήταν «Η ταινία αδίκησε λίγο το βιβλίο του Σαγκάν, αλλά τι να κάνουμε;» Δεν μπορώ να περιγράψω το αίσθημα που με πιάνει όταν πλανάται ασυνεννοησία στον αέρα, αλλά φανταστείτε κάτι που έχει μια γερή δόση κούρασης και απογοήτευσης.
Παρεμπιπτόντως, όταν ακούω υποκειμενικές απόψεις εκπεφρασμένες υπό μορφήν οικουμενικής αλήθειας, τσινάω και θέλω να αντιδράσω, αλλά το έχω περιορίσει πολύ με το πέρασμα του χρόνου, επειδή παλαιότερες αντιδράσεις άλλων ανθρώπων που έχουν υποπέσει στο —κατ' εμέ— παράπτωμα, ήταν «μα εννοείται πως αφού μιλάω εγώ, την άποψή μου λέω», κι αν τους αναφέρω πως «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει» ή κάτι αντίστοιχο που να άπτεται της σημασίας που έχει η όποια επιλογή λέξεων, ύφους, ακόμα και χρονισμού εκφοράς του λόγου, μου λένε πως «κολλάω σε λεπτομέρειες». Συνήθως σταματάω εκεί, εκτός αν είναι άσχημη η μέρα μου και είναι ανάδρομη η Έριδα, οπότε το φυλάω και μεταχρονολογημένα πετάω μερικές δια χειρός επιλεγμένες και ωριμασμένες φυσικά στον ήλιο λεπτομέρειες για να κολλήσουν οι άλλοι. Αν έχω όρεξη. Άνθρωπος είμαι κι εγώ, ικανός για τα καλύτερα και τα χειρότερα, με φυσική τάση προς τα χειρότερα.
Η παρούσα ανάρτηση δεν είναι εξομολόγηση παραπόνου για την κουνιάδα μου, αν δεν είναι ήδη σαφές: δεν μου φταίει η κοπέλα, είναι δηλωμένα αλλεργική στην ΕΦ, και δεν είναι η μόνη. Πολύς κόσμος θεωρεί πως ένα έργο (βιβλίο, ταινία) κατηγοριοποιείται ως ΔΡΑΜΑ ή ΚΩΜΩΔΙΑ ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ή ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ή ΙΣΤΟΡΙΚΟ ή ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ή ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ, αλλά ένα από αυτά. Σαν να λέμε, εσύ είσαι ή ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ ή ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ή ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ή ΠΑΤΡΙΝΟΣ ή ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ κ.τ.λ, αλλά ένα από αυτά. Είναι γνωστό πως οι άνθρωποι έχουν δυσκολία να φανταστούν πολλούς άξονες κάθετους μεταξύ τους. Για πολλούς το όριο είναι στους τρεις άξονες (διπλωπικής όρασης γαρ), σε άλλους είναι δύο (η Γη είναι επίπεδη), και για αρκετούς, απ' ό,τι καταλαβαίνω, ένας άξονας είναι αρκετός για πάσα δυνατή χρήση.
Σημειωτέον, την ταινία την είδα όταν ήρθε στους ελληνικούς κινηματογράφους, έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Sagan. Η ταινία, όπως σχεδόν όλες οι βασισμένες σε βιβλίο, έκανε πολλές υποχωρήσεις και αλλαγές, ναι. Σε αυτή τη δεύτερη θέαση, προσπάθησα να το δω με το μάτι κάποιου που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο, και, όσο το δυνατόν, προσποιήθηκα πως δεν είχα στη ζωή μου ιδιαίτερη επαφή με την ΕΦ. Ε, δεν μπόρεσα να δω την ταινία ως «βλακεία». Δεν είναι αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου, και παρότι την νιώθεις αρκετά βεβιασμένη (υποψιάζεσαι πως από κάτω υπάρχει όγκος έργου που το στρίμωξαν), η ηθοποιία και οι διάλογοι είναι καλοί, η παραγωγή είναι προσεγμένη, το μήνυμα είναι σωστό. Αλλά είναι ΕΦ, γραμώτο. Μπορεί να μην έχει ρομπότ και λέιζερ και πίου-πίου που έχουν τα σκουπίδια που έχουν βγάλει το όνομα στην ΕΦ, αλλά είναι αναγνωρισίμως ΕΦ, οπότε «βλακεία».
Είπαμε, κούραση και απογοήτευση. Και ένα κενό στο στομάχι. Όχι κενό όπως όταν είσαι ερωτευμένος, αλλά κενό περιστραμμένο κατά 90° γύρω από τον τέταρτο κατά σειρά άξονα από τους κάθετους μεταξύ τους (hint hint :). Το smiley επειδή εγώ δεν είμαι ΣΟΒΑΡΟΣ xor ΙΛΑΡΟΣ.¹
Αξίζει να αναφέρω πως ήταν λίγο καιρό τώρα που σκεφτόμουν να γράψω μια τέτοια ανάρτηση, αλλά είχα ξεθυμάνει εκεί, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει λίγο η ανάρτηση. Χάριν ευκολίας, ας πούμε πως εκεί ήταν η ταινία και εδώ το βιβλίο, που ανέκαθεν υπήρχαν στο μυαλό μου και γράφτηκαν ταυτόχρονα. Οι όποιες διαφορές στα δύο κείμενα (κάτι σαν τον Κρόνο/Carl και Δία/HAL του 2001) οφείλονται σε τοπικές χωροχρονικές ανωμαλίες.
Κατά τα άλλα, το Star προλογίζει τον Οδυσσέα με τον Armand Assante με τη μεγαλειώδους συλλήψεως φράση «Το Hollywood υποκλίνεται στην ελληνική μυθολογία» (περίπου). Ουά χα χα. Το Hollywood υποκλίνει την ελληνική μυθολογία, της χώνει έναν πούτσο ΝΑ! στον κώλο, με τα αρχίδια του να θωπεύουν την κλειτορίδα της και το πουτσοκέφαλο να γαργαλάει τις αμυγδαλές της. Το πατριωτικό σας ένστικτο θα μου φέρει αντίρρηση και θα μου υπενθυμίσει πως «εμείς είμαστε παραδοσιακά οι πουτσαράδες, από πού κι ως πού βρήκε το Hollywood τέτοια μαλαπέρδα;» και εγώ θα σας πω με συγκατάβαση «αυτά τα φτιάνουν με γκομπγιούτερ», και ξέρω από αυτά (έχω μαύρη ζώνη και τέσσερα νταν, ρε μαλάκα, νταν).
Το είπαν και οι RHCP: Space may be the final frontier, but it's made in a Hollywood basement. Μεγαλειώδης στίχος, όπως και ευρηματικότατος ο τίτλος του τραγουδιού (Californication³).
ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
¹ για τους μη κομπιουτερίζοντες: αποκλειστική διάζευξη / eXclusive OR (σύμβολο ⊕) είναι μια πράξη της Boolean λογικής, που έχει αληθές αποτέλεσμα αν μόνο ο ένας (και αυστηρά μόνο ο ένας) από τους δύο όρους είναι αληθής. Αν και οι δύο είναι αληθείς ή ψευδείς, το αποτέλεσμα είναι ψευδές. Ή το ένα, ή το άλλο.²
² αν νομίζετε πως μπορούσα να χρησιμοποιήσω το xor και στο παράδειγμα ΠΑΣΟΚ ⊕ ΝΔ ⊕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ⊕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ⊕ ΠΑΤΡΙΝΟΣ ⊕ ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ, είστε πολύ γελασμένοι, και εγώ θα ήμουν ξεφτίλας προγραμματισταράς–αναληταράς, αφού αν ήμουν Πατρινός γαύρος πρασινοφρουρός, το αποτέλεσμα θα ήταν αληθές και το παράδειγμα θα ήταν άχρηστο για τη χρήση που ήθελα, και στο τέλος θα το έκλεινα το μαγαζί ως «πολύ ηλίθιος για να έχω δικό μου blog».⁴
³ αν δεν είναι προφανές, είναι μίξη του California και του fornication (fuck, λέει ο μύθος, σήμαινε Fornication Under Consent of the King)
⁴ Θα έπρεπε να υπάρχει ECDL ή αντίστοιχο για bloggers. Παλιά το λέγαμε «έκθεση ιδεών». Βέβαια, καθώς χρησιμοποιώ το αρκτικόλεξο ECDL, δεν είμαι σίγουρος αν το τεστ θα αποδείκνυε την ικανότητα ή την ηλιθιότητα.
Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2006
Το σεξ των εντελώς παντρεμένων
Προφανώς η αγαπημένη ελληνική ερωτική στάση είναι: ο άντρας στο σαλόνι, η γυναίκα στην κουζίνα.
Από αυτό ορμώμενος, και επειδή ο θείος από την Αμερική μου έστειλε το πρώτο επεισόδιο του τρίτου κύκλου του Lost, θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να κάνω καλή αυτή τη σειρά:
Όταν έπεσε το αεροπλάνο, ένας από τους επιβάτες δεν πήρε χαμπάρι τίποτα επειδή κοιμόταν. Το όνομα αυτού Jack Bauer. Είχε και μια κόρη μαζί, την Kim, η οποία απήχθη από τους Άλλους και (ευτυχώς!) πέθανε σε ένα περίεργο ατύχημα (εννοείται ότι δεν την σκότωσαν οι Άλλοι αλλά έτσι νομίζουμε). 23 ώρες μετά την πτώση, ο Jack ξυπνάει και μαθαίνει τα καθέκαστα για την κόρη του. Βλέπει ότι δεν δουλεύει το κινητό του, λέει ένα "Damn it!"©®™ και αναλαμβάνει δράση. Μέσα σε μια ώρα ανοίγει ένα υποκατάστημα της CTU με το όνομα COU (Counter Others Unit), στρατολογεί τον φίλο του από το "24" που το παίζει ότι δεν ξέρει αγγλικά επειδή ήταν σε μυστική αποστολή, σκοτώνει τον Sayid επειδή είχαν προηγούμενα, συλλαμβάνει τον Ήθαν επειδή τον κόβει τι κουμάσι είναι, τον ανακρίνει και μαθαίνει τα πάντα πριν ακόμα οι άλλοι καταλάβουν τι παίζει (και περιέργως τον σκοτώνει). Στο τέλος της ώρας, ανοίγει την καταπακτή και αφοπλίζει το ρημάδη τον μηχανισμό.
Την επόμενη ημέρα, κάνει εκστρατεία κατά των άλλων παρέα με τον Κιμ και τον Gregory House (αντί του Jack Shepherd, αφού τα flashbacks στη ζωή του House και πιο ενδιαφέροντα είναι και πιο πολύ γέλιο έχουν) ο οποίος μετά το ατύχημα περπατάει κανονικά χωρίς κεταμίνες και μαλακίες, συναντάει τους άλλους, ο House με το που βλέπει τον Henry ή Ben καταλαβαίνει τα πάντα που συμβαίνουν στο νησί (διαγνώσκει παρεμπιπτόντως το χρόνιο πρόβλημα του Henry/Ben και του δίνει vicodin την ώρα που ο Bauer τον ανακρίνει με βασανιστήρια καθαρά για λόγους αρχής), ο Bauer σκοτώνει σχεδόν όλους τους Άλλους και ετοιμάζει το debriefing στους υπερσύγχρονους υπολογιστές που διέθεταν οι Άλλοι στις κρυφές εγκαταστάσεις τους αφού επαναφέρει την επικοινωνία με το Division. Τα νούμερα συνειδητοποιούμε ότι είναι ο αριθμός κλήσης του δορυφορικού κινητού του Jack Bauer.
Την τελευταία ημέρα πρωί, τα μαύρα ελικόπτερα έρχονται και παίρνουν όλο τον κόσμο από το νησί, εκτός από τη Νίνα (η οποία για κάποιο λόγο που θα εξηγήσουμε σε λίγο και έχει και δεν έχει ψοφήσει) που κρυβόταν στον χώρο αποσκευών στην ουρά. Η Νίνα, βέβαια, επαναφέρει το κωλομηχάνημα σε λειτουργία αφού αυτή το είχε βάλει εξ αρχής για να έχει ένα χαρτί στο χέρι και να εκβιάζει τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Εθνών (αφού ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ασυγχώρητα βλάκας και επιμένει να εμπιστεύεται την πρώην σύζυγό του) και αποδεικνύεται ότι στην πραγματικότητα είναι πράκτωρ από το μέλλον (για την ακρίβεια, η Number Nine), και στην περίπτωση που θα σταματήσει το μηχάνημα (πράγμα που έγινε) όλοι οι σε ψύξη απαχθέντες από "εξωγήινους" θα εμφανιστούν ξαφνικά κάπου στην Αμερική και θα γίνει της πουτάνας.
Φυσικά, δε θα γίνει της πουτάνας, αφού με το που αρχίζει ο πόλεμος μεταξύ 4400 και απλού λαού, το Galactica επιτέλους βρίσκει τη Γη και ο Adama εξηγεί στο Jack ότι η Νίνα στην πραγματικότητα είναι Κύλωνας και για αυτό επανεμφανίστηκε, οπότε ο Τζακ ανεβαίνει στο σκάφος της Starbuck (όπου εννοείται της εξηγεί τι συμβαίνει την ώρα που οδηγάει), και όταν εκείνη του λέει "mother fraker" εκείνος της ρίχνει μια μπουνιά και της λέει "don't swear, damn it!". Ο Τζακ με το όπλο του καθαρίζει όλους τους Κύλωνες, εκτός από μια Number Six που έχει πιάσει δουλειά ως γραμματέας του Προέδρου Πάλμερ (την οποία βέβαια εμπιστεύεται ακόμα περισσότερο από τη Σέρι).
Εγώ πιο ενδιαφέροντα τα βρίσκω αυτά. Η συνέχεια επί της οθόνης σας.
Από αυτό ορμώμενος, και επειδή ο θείος από την Αμερική μου έστειλε το πρώτο επεισόδιο του τρίτου κύκλου του Lost, θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να κάνω καλή αυτή τη σειρά:
Όταν έπεσε το αεροπλάνο, ένας από τους επιβάτες δεν πήρε χαμπάρι τίποτα επειδή κοιμόταν. Το όνομα αυτού Jack Bauer. Είχε και μια κόρη μαζί, την Kim, η οποία απήχθη από τους Άλλους και (ευτυχώς!) πέθανε σε ένα περίεργο ατύχημα (εννοείται ότι δεν την σκότωσαν οι Άλλοι αλλά έτσι νομίζουμε). 23 ώρες μετά την πτώση, ο Jack ξυπνάει και μαθαίνει τα καθέκαστα για την κόρη του. Βλέπει ότι δεν δουλεύει το κινητό του, λέει ένα "Damn it!"©®™ και αναλαμβάνει δράση. Μέσα σε μια ώρα ανοίγει ένα υποκατάστημα της CTU με το όνομα COU (Counter Others Unit), στρατολογεί τον φίλο του από το "24" που το παίζει ότι δεν ξέρει αγγλικά επειδή ήταν σε μυστική αποστολή, σκοτώνει τον Sayid επειδή είχαν προηγούμενα, συλλαμβάνει τον Ήθαν επειδή τον κόβει τι κουμάσι είναι, τον ανακρίνει και μαθαίνει τα πάντα πριν ακόμα οι άλλοι καταλάβουν τι παίζει (και περιέργως τον σκοτώνει). Στο τέλος της ώρας, ανοίγει την καταπακτή και αφοπλίζει το ρημάδη τον μηχανισμό.
Την επόμενη ημέρα, κάνει εκστρατεία κατά των άλλων παρέα με τον Κιμ και τον Gregory House (αντί του Jack Shepherd, αφού τα flashbacks στη ζωή του House και πιο ενδιαφέροντα είναι και πιο πολύ γέλιο έχουν) ο οποίος μετά το ατύχημα περπατάει κανονικά χωρίς κεταμίνες και μαλακίες, συναντάει τους άλλους, ο House με το που βλέπει τον Henry ή Ben καταλαβαίνει τα πάντα που συμβαίνουν στο νησί (διαγνώσκει παρεμπιπτόντως το χρόνιο πρόβλημα του Henry/Ben και του δίνει vicodin την ώρα που ο Bauer τον ανακρίνει με βασανιστήρια καθαρά για λόγους αρχής), ο Bauer σκοτώνει σχεδόν όλους τους Άλλους και ετοιμάζει το debriefing στους υπερσύγχρονους υπολογιστές που διέθεταν οι Άλλοι στις κρυφές εγκαταστάσεις τους αφού επαναφέρει την επικοινωνία με το Division. Τα νούμερα συνειδητοποιούμε ότι είναι ο αριθμός κλήσης του δορυφορικού κινητού του Jack Bauer.
Την τελευταία ημέρα πρωί, τα μαύρα ελικόπτερα έρχονται και παίρνουν όλο τον κόσμο από το νησί, εκτός από τη Νίνα (η οποία για κάποιο λόγο που θα εξηγήσουμε σε λίγο και έχει και δεν έχει ψοφήσει) που κρυβόταν στον χώρο αποσκευών στην ουρά. Η Νίνα, βέβαια, επαναφέρει το κωλομηχάνημα σε λειτουργία αφού αυτή το είχε βάλει εξ αρχής για να έχει ένα χαρτί στο χέρι και να εκβιάζει τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Εθνών (αφού ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ασυγχώρητα βλάκας και επιμένει να εμπιστεύεται την πρώην σύζυγό του) και αποδεικνύεται ότι στην πραγματικότητα είναι πράκτωρ από το μέλλον (για την ακρίβεια, η Number Nine), και στην περίπτωση που θα σταματήσει το μηχάνημα (πράγμα που έγινε) όλοι οι σε ψύξη απαχθέντες από "εξωγήινους" θα εμφανιστούν ξαφνικά κάπου στην Αμερική και θα γίνει της πουτάνας.
Φυσικά, δε θα γίνει της πουτάνας, αφού με το που αρχίζει ο πόλεμος μεταξύ 4400 και απλού λαού, το Galactica επιτέλους βρίσκει τη Γη και ο Adama εξηγεί στο Jack ότι η Νίνα στην πραγματικότητα είναι Κύλωνας και για αυτό επανεμφανίστηκε, οπότε ο Τζακ ανεβαίνει στο σκάφος της Starbuck (όπου εννοείται της εξηγεί τι συμβαίνει την ώρα που οδηγάει), και όταν εκείνη του λέει "mother fraker" εκείνος της ρίχνει μια μπουνιά και της λέει "don't swear, damn it!". Ο Τζακ με το όπλο του καθαρίζει όλους τους Κύλωνες, εκτός από μια Number Six που έχει πιάσει δουλειά ως γραμματέας του Προέδρου Πάλμερ (την οποία βέβαια εμπιστεύεται ακόμα περισσότερο από τη Σέρι).
Εγώ πιο ενδιαφέροντα τα βρίσκω αυτά. Η συνέχεια επί της οθόνης σας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)