Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2007

Οι 300 και τα χαμένα νιάτα

Το συγκεκριμένο post αφιερώνεται στον κολλητό μου (και για άλλη μια φορά, δημόσια: καμιά φορά να ακούς τη μάνα σου, και στην ανάγκη δανείσου λεφτά από εκείνη. Συμπλήρωσε μόνος σου την άφωνη λέξη στο τέλος της πρότασης :)

Ανυπομονώ κι εγώ να δω τους 300. Δεν προσμένω να δω ιστορικό δράμα, αλλά μια ταινία με ήρωες και αυτοθυσία.

Χαζεύω λοιπόν τα διάφορα threads για την ταινία στο ιμουδουβού, και πέφτω σε ένα (ακόμα…) που πραγματεύεται το αν οι Σπαρτιάτες ήταν αδελφές ή όχι. Η πικρή αλήθεια είναι ότι γερνάω, μιας και δεν έχω όρεξη να μπω στον τσακωμό, απλά διαβάζω. Και πέφτω σε ένα μικρό (φαντάζομαι ότι πρόκειται για μικρό στην ηλικία, και μάλλον αγόρι, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται στην εποχή μας) που με κάνει να γελάσω πολύ.

Φανταστείτε (δηλαδή, φανταστείτε μαζί μου, αφού αυτή η εικόνα είναι καθαρά αποκύημα της δικής μου φαντασίας, και μπορεί να μην έχει καμία μα καμία σχέση με την πραγματικότητα) έναν νεαρό που είναι αρκετά έξυπνος και αρκετά μόνος. Ψευδώνυμο λύκος της τούνδρας και κάτι νούμερα μετά. Πέφτει θαρραλέα στη μάχη μεταξύ απληροφόρητων, κακεντρεχών και υπερασπιστών του ελληνικού ιδεώδους και αρχίζει και χώνει.

Όλο το thread ξεκίνησε από μια συμπατριώτισσά μας, με το διπλό nick Σοφία-Δέσποινα, η οποία βαρέθηκε να διαβάζει τις κακολογίες των βαρβάρων για το ενδεχόμενο πισωγλέντι των αρχαίων Σπαρτιατών, η οποία δήλωσε ευθαρσώς ότι η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη τότε. Και άρχισε πάλι το πανηγύρι.

Κάποια στιγμή, στο άσχετο, ο ήρωάς μας: «Μα δε σε θανάτωναν αν δεν ήσουν αδελφή;» Τσαντίζονται διάφοροι, του λένε τα δικά τους, απαντάει στον πρώτο (με αφοπλιστική ειλικρίνεια και με ένα καλό double-entendre): «Hey, I'm just F-ing with you (but not in a homosexual way!)»

Μου τραβάει την προσοχή εδώ. Χαμογελάω.

Πιο κάτω, κάποιος αναφέρεται στο ότι τότε ενθαρρύνονταν οι αμφισεξουαλικές σχέσεις μεταξύ των γυναικών. Ένας άλλος, καλός κι αυτός, δηλώνει: «Εγώ ακόμα ενθαρρύνω τις γυναίκες να έχουν αμφισεξουαλικές σχέσεις.», και του απαντάει ο δικός μας «yum! (but not all - not the butchie ones». Ωκαίει.

Κουρασμένος ένας μάλλον συμπατριώτης μας, του λέει ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για ομοφυλοφιλία τότε. Ο δικός μας χώνει: «Και σήμερα, τι γίνεται;» Η Σοφία-Δέσποινα τα παίρνει, και του λέει οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν οι ιδρυτές της σύγχρονης οικογένειας (μπα;), οι Πέρσες και άλλοι είχαν την αιμομιξία, ενώ εμείς δεν είχαμε, να, δες και το αρχαίο δράμα, πχ Οιδίποδας κτλ.

Απάντηση (κολλάει στο μεγαλείο των προγόνων μας): «Μα δεν είχαν εφεύρει και τη βαζελίνη;»

Λίγο πιο κάτω, κάποιος λέει, «ρε παιδιά, ψυχραιμία, ας ευχαριστηθούμε την ταινία, στο κάτω-κάτω, φαντάροι ήταν, έλειπαν καιρό από το σπίτι τους κτλ». Κάποιος παρεξηγείται, του λέει «Και σήμερα οι στρατοί περνάνε καιρό μακριά από το σπίτι τους, τι σημαίνει αυτό; Τίποτα.» Πάει λοιπόν ο δικός μας, κάνει μια γρήγορη έρευνα στο ιστορικό του τελευταίου, βρίσκει τι εθνικότητας είναι, του απαντάει: «Νομίζω πως και ο Κροατικός στρατός αρέσκεται στις ίδιες δικαιολογίες.»

Εγώ γέλασα πολύ, βλέποντας το θέμα ως έργο τέχνης, αν μπορείς να αποκαλέσεις το συνεχές τσίγκλισμα των άλλων ως τέχνη. Μπορεί να μη συμφωνείτε, και να μη το βλέπετε ως αστείο. Δεν έχει σημασία επί του παρόντος.

Πάω να του απαντήσω σε αυτό το τελευταίο, αλλά μέχρι να γράψω το κείμενο και να το στείλω, κάποιος admin για τους προφανείς λόγους είχε σβήσει το σχόλιο στο οποίο απαντούσα, οπότε το μόνο που μου έμενε, ήταν να κάνω copy το κείμενο, και να γυρίσω λίγο πιο πίσω εκεί που είχε τσαντίσει τη Σοφία-Δέσποινα. Λέω λοιπόν στον δικό μας κάτι που μου βγήκε λίγο μεγαλίστικο, αλλά ελπίζω όχι πολύ, στο στιλ «μεγάλε, καλός είσαι, σε πάω, αλλά μη βγάζεις τα απωθημένα σου εκνευρίζοντας τους άλλους», και ταυτόχρονα απαντώ στη Σοφία-Δέσποινα για να της υπενθυμίσω ότι ο μικρός γελάει σε βάρος της, δεν υπάρχει λόγος να τα παίρνει. Της κοτσάρω κι ένα αστειάκι σε greeklish μπας και τη χαλαρώσω, και συνεχίζοντας σε greeklish της λέω ξανά, χαλάρωσε, μικρός είναι.

Στο καπάκι βλέπει ο μικρός κάτι που δεν καταλαβαίνει (τα greeklish) και μου απαντάει: «I'm not gay!»

Λοιπόν, ή γελάτε κι εσείς, ή όχι. Αλλά είπα ήδη ότι δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία αν υπήρξατε κι εσείς ποτέ στη ζωή σας ένα little prick (εγώ νομίζω πως υπήρξα τέτοιος, και ίσως για αυτό να ερμήνευσα έτσι την όλη φάση).

Σημασία έχει πόσο (και αν) είμαστε χαλαροί. Εγώ έχω χαλαρώσει εντυπωσιακά τα τελευταία δύο χρόνια (αν με γνωρίζατε τώρα, θα μου λέγατε «τι παπαριές είναι αυτές που λες; είσαι χαλαρός εσύ;» κι εγώ θα ανταπαντούσα «ας με γνώριζες κι από πιο πριν, και θα σου έλεγα εγώ», και μετά θα παίζαμε σφαλιάρες και θα πηγαίναμε να πιούμε).

Πού κολλάει ο κολλητός, βέβαια, με όλα αυτά; Πριν αρκετά χρόνια, μου μίλαγε για μια παρέα μικρότερων που είχε γνωρίσει, που ήταν γρήγοροι, δυνατοί, καλοί (για μυαλό μιλάμε πάντα). Τον έκαναν να νιώθει γέρος, και αν θυμάμαι καλά, πήγε να μου το φορτώσει κι εμένα στο στιλ «λες να γερνάμε;». Το αντιπαρήλθα, έχοντας το πλεονέκτημα ότι εγώ δεν είχα γνωρίσει τη συγκεκριμένη παρέα, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, θα αναγκαστώ να του απαντήσω θετικά στη μη ρητορική ερώτησή του.

Ίσως να μην είμαστε πια το ίδιο γρήγοροι, δυνατοί, καλοί όσο ήμαστε. Δεν πειράζει. Ας εντυπωσιάζουμε λιγότερο, αρκεί να νιώθουμε καλύτερα· βέβαια, όταν κάποια στιγμή κάτσω πλάι σε κάποιον νεότερο που θα με βάλει κάτω στο μόνο πράγμα που ως τώρα ξέρω ότι είμαι πολύ καλός, δε θα πω τι είναι αυτό, θα στεναχωρηθώ, αλλά όχι και τόσο πια.

Διότι τώρα έχω στόχο (δεν τον πολυκυνηγάω, χαλαρά, αφού τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν μόνα τους εκεί): να είμαι για τον μικρό (προφανώς για το παιδί μου λέω τώρα, όχι για τον άλλον στο ιμουδουβού!) ο πατέρας που εγώ ήθελα να έχω, και στις προδιαγραφές της θέσης δεν συμπεριλαμβάνεται ο εντυπωσιασμός.

Το catch είναι, βέβαια, ότι το ζητούμενο είναι να είμαι ο πατέρας που ο μικρός θα ήθελε να έχει. Μέχρι όμως να το μάθω αυτό, η εικόνα μου θα έχει κάπως κρυσταλλωθεί, οπότε αφού αλλαγές πλεύσης δεν ενδείκνυνται, καλύτερα να έχω κρυσταλλωθεί στο ρόλο που ξέρω καλύτερα από όλους: θα είμαι εγώ :)

ΥΓ …και ο μικρός στο ιμουδουβού το χαβά του:

Άλλο thread, ο πρώτος poster δηλωμένος ομοφυλόφιλος αλλού, λέει «αυτή η ταινία θα μας κάνει όλους αδελφές». Ο δικός μας: «Spartans tonight we dine in male ass!» Άλλος (που ίσως υποκρίνεται τον ομοφυλόφιλο) λέει «Βλέπω το τρέιλερ και θέλω να γυαλίσω το ακόντιό μου, αν με πιάνετε.»

Ο κλασικός απαξιωτής: «ρε παιδιά, είστε όλοι fehkin morons.» (η ανορθογραφία φαντάζομαι για να περνάει τα φίλτρα του ιμουδουβού).

Ο δικός μας: «Are you gay?»

Ένας τρίτος: «Another gay topic.»

Ο δικός μας: «Are you straight?»

Ακούραστος. Ίσως θα έπρεπε να αλλάξει το nick του σε Jason (για όσους θυμούνται και δεν είχαν παρεξηγήσει σε κάποιο αθηναϊκό forum :). Πού είναι εκείνο το gif με το προσκύνημα;

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2007

Το συγκεκριμένο μπαλάκι σταματάει εδώ.

Θα παίξω, αλλά όποιος άλλος θέλει να παίξει, δε θα περιμένει εμένα. Σημειώστε ότι απαντάω πολύ σοβαρά.

1. Ο πρώτος μου έρωτας ήταν η Καίτη, στο νηπιαγωγείο. Μελαχρινή, πάντα με τσόκαρα και φουστίτσες. Έκανε κούνια πιο ψηλά από εμένα, και αυτό την έκανε ακόμα πιο απρόσιτη. Ο πρώτος μου κεραυνοβόλος έρωτας ήταν η Ηρώ, πρώτη μέρα της πρώτης δημοτικού (δεν θυμάμαι αν και πώς είχα ξεπεράσει την Καίτη). Συνέχισα να είμαι ερωτευμένος μαζί της μέχρι και την πρώτη γυμνασίου, παρότι είχε αλλάξει σχολείο από τα μέσα της έκτης δημοτικού. Βρήκα το θάρρος να της εξομολογηθώ τον έρωτά μου στην τετάρτη δημοτικού, παρέα με τον Βασίλη. Η εξομολόγηση ήταν έμμεση: εγώ της είπα για το Βασίλη, εκείνος της είπε για μένα. Μας πήρε στο κυνήγι, ο Βασίλης έτρεξε πιο γρήγορα ή εγώ αφέθηκα να με πιάσει. Δε θυμάμαι τι έγινε μετά, που σημαίνει ότι δεν έγινε τίποτα.

2. Το πρώτο μου ατύχημα με το αυτοκίνητο, ήταν δύο μήνες μετά που πήρα το δίπλωμα (και παρεμπιπτόντως, πέντε μήνες μετά που είχα πάρει το αυτοκίνητο.) Πρωτοχρονιά του 93 είχε παγετό, αλλά εγώ ήμουν πιο μάγκας (και υπερβολικά πιωμένος). Ευτυχώς δεν έπαθε κανείς τίποτα από όσους ήταν μέσα, ούτε ο τυχαίος περαστικός που, από ό,τι μου είπαν οι άλλοι, κουνούσε απεγνωσμένα τα χέρια του, δεν ξέρω γιατί. Ευτυχώς. Έκτοτε, έσκαγα συχνά λεφτά σε φανοποιούς για το ίδιο αυτοκίνητο, αλλά πάντα για χαζά ατυχήματα των 20-30 μ.α.ω. Δεν ξαναεπέτρεψα στον εαυτό μου ποτέ να πάθω ατύχημα με μεγάλη ταχύτητα.

3. Η πρώτη μου δουλειά (δουλειά σε ξένο, όχι παραπαίδι σε συγγενή) ήταν πωλητής ειδών λαϊκής τέχνης στην Άρεως στο Μοναστηράκι στα 16 και κάτι, επειδή ήμουν μορφωμένο παιδί με δυόμιση ξένες γλώσσες και ήμουν πρόσφορος να αντικαταστήσω μια μεγαλύτερη γειτόνισσα, αδερφή φίλου, που είχε βαρεθεί και ήθελε να αφήσει το συγκεκριμένο υπαλληλίκι.

4. Το πρώτο πράγμα που αγόρασα με λεφτά από κανονική δουλειά (δηλαδή, με ένσημα για συνταξιοδότηση) ήταν ένα στερεοφωνικό (εν έτει 1989). Είχε και τηλεκοντρόλ (on/off, mute, volume up/down). Το καλύτερο τηλεκοντρόλ που έχετε δει. Από την άλλη δείχνεις και πιάνει. Το στερεοφωνικό το έχω ακόμα, είναι στο σαλόνι του τωρινού μου σπιτιού (με λίγο καλύτερα ηχεία από τα εδώ και χρόνια σε πάρτι καμμένα δικά του), και με τους ήχους του ραδιοφώνου του κοιμίζω το Ρούλη (από το μικΡούλης) στην αγκαλιά μου. Α, σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που σηκώθηκε όρθιος μόνος του (κρατιόταν από τα κάγκελα του κρεβατιού, αλλά δεν τον βοήθησε κανένας).

5. Η πρώτη φορά που έγινα μάγκας ήταν όταν είδα το μικρό περιχυμένο με το αμνιακό υγρό του να φωνάζει, πριν τον υποχρεώσει κανένας.

Περίεργο, σκεφτόμουν να πω κι εγώ για το πρώτο μου πρόγραμμα, αλλά δε μου βγήκε τελικά. Μπορώ να βάλω και 5Α; Ίσως και 5Β, για την πρώτη μου (και τελευταία) τουρίστρια;

Μπα, καλά άρχισα και καλά τελείωσα.

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007

Μικρή αγγελία (προκήρυξη)

Αναζητώ συμπαίκτες για ποδοσφαιράκι 5×5. Οι επίδοξοι συμπαίκτες μου πρέπει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ να:
  • χέστηκαν αν θα νικήσουν ή θα χάσουν. (Σημειώστε ότι δεν πειράζει αν θέλουν να νικήσουν· η πραγματική απαίτηση είναι να μη σιφιλιάζονται όταν χάνουν.)

  • κοιτάζονται στον καθρέφτη το πολύ άπαξ ημερησίως, και μόνο όταν ξυρίζονται. (Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι τέτοιοι συμπαίκτες έχουν μια τάση να δίνουν πάσα την μπάλα, ενίοτε, και αποφεύγουν να ανεβοκατεβαίνουν το γήπεδο με τη μπάλα στα πόδια τους περιμένοντας πότε κάποιος αμυντικός της άλλης ομάδας βλακωδώς θα φυλάξει κάποιον άλλον, οπότε και θα ανοίξει μια δίοδος προς το αντίπαλο τέρμα για να κάνουν σουτ, επιτέλους, στο διάολο, όλα μόνοι τους τα κάνουν.)

  • είναι ενεργοί σεξουαλικά (οπότε και να έχουν και κάπου αλλού να ξεπαυλώσουν με κάππα, ώστε να μην αισθάνονται την επιτακτική ανάγκη το κάθε σουτ τους να μπει στο βιβλίο Guinness ως η πιο γρήγορη μπαλιά στην ιστορία του ποδοσφαίρου θυσιάζοντας έτσι την αρτιμέλεια των αντιπάλων τους)

Κατά ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ, θα πρέπει να:
  • είναι κι αυτοί γονείς (ώστε το ευγενές τους κίνητρο για άθληση να είναι η καλή σωματική κατάσταση για να τα βγάλουν πέρα με το παιχνίδι παρέα με τα παιδιά τους)

  • διέπονται από συμπόνια (ώστε όταν εγώ πέφτω λιπόθυμος μετά από ένα ηρωικό σπριντ τεσσάρων μέτρων και ογδοντατριών εκατοστών, να σέρνουν τη σορό μου διακριτικά εκτός παιδιάς)

  • είναι φλύαροι (ώστε όταν εγώ χάνω το γκολ από τα τρία μέτρα σε κενό τέρμα και δικαιολογούμαι με λαχανιασμένες εξυπνάδες, να απαντούν αναλόγως και μακροσκελώς ώστε να μου δίνουν χρόνο να πάρω μια ανάσα)

Δε νομίζω ότι ζητάω πολλά, ως πατέρας που ήδη έχει αρχίσει να μαθαίνει από το γιο του.

Α, ναι. Όντως έχω πια μάθει πρακτικά κάτι από τον μικρό. Τυχαίνουν φορές που θες να σηκώσεις λίγο τους τόνους της φωνής σου (δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένα πρόσωπα, ούτε υποχρεωτικά για καυγά, αλλά σίγουρα δεν αναφέρομαι στο να σηκώνω τον τόνο της φωνής μου στο μικρό —ευτυχώς δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί, και ελπίζω πως ούτε θα χρειαστεί). Ε λοιπόν, όσες φορές το έκανα και ο μικρός ήταν παρών, ψοφάει στα γέλια. Σοβαρά μιλάω. Γελάει περισσότερο από αν του κάνω τον καραγκιόζη και τον κλόουν. Το ηθικό δίδαγμα, προφανώς, σε μορφή υποτίτλου είναι «τι κάθεσαι και λες τώρα, ρε;», από αυτές τις φράσεις που συντάσσονται με «μαλάκα» στο τέλος που δεν προφέρεται.

Δεν πρέπει να υπάρχουν πολλά πράγματα πιο χαλαρωτικά από αυτό. Εγώ δεν σκέφτομαι κανένα.