Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Plan B from TV space

Τα παιδιά μαθαίνουν ατάκες από τον περίγυρο και από τα λοιπά ερεθίσματα (βλ.λ. τηλεόραση, ραδιόφωνο κτλ). Τον τελευταίο καιρό, ο Αλέξανδρος το παρακάνει: πετάει συχνά φράσεις που έχει ακούσει σε Ben 10, Χελωνονιντζάκια και άλλα συναφή, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε παράταιρα. Προσπαθώ να του επιστήσω την προσοχή όποτε δεν ταιριάζει, και να του πω ένα «μπράβο» όταν ταιριάζει, αλλά γενικώς του λέω να μη το παρακάνει.

Κάποιες φορές, όμως, το ταίριασμα είναι καλό.

Σκηνή: ο Αλέξανδρος μόλις έχει κάνει κακά, και τον έχω στον νεροχύτη για να τον πλύνω. Αφού τον πλύνω, θεωρώντας ότι κρατιέται καλά από εμένα, γέρνω λίγο δεξιά για να πιάσω την πετσέτα που είναι πάνω στο πλυντήριο. Δυστυχώς, όμως, δεν κρατιόταν όσο καλά νόμιζα και τον νιώθω να μου φεύγει (μπροστά για 'μένα, πίσω για εκείνον) και να πάει να πέσει μέσα στον (αρκετά ευμεγέθη) νεροχύτη. Βρίσκομαι λοιπόν στη φάση (που σου φαίνεται ότι κρατάει πολύ εκείνη τη στιγμή, αλλά τελικά είναι μερικά δευτερόλεπτα) να προσπαθώ να καταπολεμήσω τη ρημάδα την αδράνεια (προφανώς και τη βαρύτητα) ώστε να μη πέσω, να κρατήσω από αριστερά τον Αλέξανδρο για να μη πέσει ούτε εκείνος και να βρω στήριγμα από δεξιά. Δεν ξέρω αν το περιγράφω σωστά, αλλά προσπαθήστε να οπτικοποιήσετε τη σκηνή.

Εκείνη τη στιγμή που έχω καταφέρει να ισορροπήσω («δεν θα πέσω, δεν θα πέσει, αλλά δεν έχω πιάσει ακόμα την πετσέτα»), ο Αλέξανδρος κρίνει πως πρέπει να πει το εξής:

«Μάλλον πρέπει να βρούμε κάποιο εναλλακτικό σχέδιο.»