Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Avatar

Λοιπόν, όπως ακριβώς το είχα διαβάσει σε ένα άρθρο που είχα παραθέσει και στα δεξιά links, την ιστορία την έχετε ξαναδεί, αλλά να πάτε να τη δείτε την ταινία. Σε 3D. Υπέροχος κόσμος, καταπληκτική δουλειά.

ΥΓ Νίκο, το Dolby 3D ήταν αυτό που νομίζαμε: διπλές συχνότητες για το κάθε ένα από τα κόκκινο, πράσινο, μπλε. Μια συχνότητα για το κάθε μάτι.

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Men talk UDP, women talk TCP

Ο κατανοών κατανοείτω.¹

In other news, το καλύτερο όνομα ερασιτεχνικής ομάδας ποδοσφαίρου 5×5, όπως μου το μετέφερε ο νονός του Αλέξανδρου: Μπαρτσελιώμα.

¹ Άντε να βοηθήσω: ο άντρας μπορεί να πει μια στο τόσο «δεν ξέρω αν με πιάνεις», αλλά χέστηκε. Η γυναίκα έχει ανάγκη να υπάρχει μια σύνδεση, όπως και από συνεχή ACKs κάθε είδους, κι αν δεν πάρει, δεν πρόκειται να δώσει, εκτός αν είναι στα πρώτα της βήματα.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Easy Money

Το κατέταξα στη λίστα με όσα μου άρεσαν, αλλά θα το παραθέσω κι εδώ:

Πώς να βγάλετε εύκολα μερικά δις δολάρια

Στην Ελλάδα, όπου δεν μπορεί να δουλέψει αυτό, μπορούμε να κάνουμε το εξής απλό: πας στα μεγαλύτερα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, κατά προτίμηση αυτά που ζορίζονται, βρίσκεις έναν μονόχνωτο υπάλληλο στο λογιστήριο, του ζητάς λίστα με τους συνταξιούχους του ταμείου με τις μεγαλύτερες απολαβές (παλιοί διευθυντάδες κτλ), και με τη συμφωνία ο μονόχνωτος να κανονίσει επί ένα χρόνο 10% της συντάξεως να το παίρνει εκείνος και 20% της συντάξεως να τα παίρνεις εσύ (ή η εταιρία σου), δολοφονείς τον συνταξιούχο.

Το ταμείο το συμφέρει, εσένα σε συμφέρει, τον συνταξιούχο όχι ιδιαίτερα, αλλά αν περίμενε να βγει στη σύνταξη για να αρχίσει να ζει, τότε δεν του αξίζει η ζωή.

Υπάρχουν διάφορες τεχνικές λεπτομέρειες/εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν, αλλά θα τις συζητήσω μετά χαράς στα σχόλια με όποιον τυχόν ενδιαφερόμενο. Μόνο σοβαρές προτάσεις.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

The_XX:Stars on Misfits

Ήθελα να πω ευχαριστώ στον μουσικό επιμελητή της σειράς “Misfits” που μου έδωσε το πάτημα για να εντοπίσω έναν ήχο που είχα ξανακούσει αλλά μου διέφευγε:

(Εννοείται, για όλους όσους με ξέρουν ή με έχουν καταλάβει, πως ακολουθεί τραγούδι για τρελό(λό) γλέντι(ντι) στην(την) πλατεία(τεία) του(του) χωριού(ριού) μας(μας). Έκο(έκο). Ζουρνάδες, νταούλια, καλαματιανό, τσάμικο, Νικ Κέιβ. Όσοι είστε αυτοκτονικοί, μην κάνετε κλικ να παίξει).

The XX - Stars



Πάτημα: κάποιο μέσο όπου μπορώ να πατήσω παύση για να σημειώσω τους στίχοι.

ΥΓ νομίζω πως έχω ξανακούσει και το “Intro” από το δίσκο τους. Μπορεί και σε κάτι τηλεοπτικό.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Επιτέλους καιρός για σκέψη

Ο μικρός, λόγω βήχα εξαιτίας της οριζοντίωσης, δεν πολυκοιμάται τις τελευταίες ημέρες. Πάλι με φώναξε από τις 15:50. Τον σήκωσα και καθόμασταν στο σαλόνι, όπου έκανε και αυτοχειρουργική επέμβαση: αφαίρεσε το νύχι του μεγάλου του ποδιού (είχε μαυρίσει από όταν είχε ρίξει μια κονσέρβα γάλα πάνω στο πόδι του και ήταν ο καιρός να φύγει το νύχι).

Έρχεται κι ο «παππού Θανάθη», οπότε πάω να δω τι κάνει ο Αλέξανδρος. Ήταν ξύπνιος. Τον φιλάω και του λέω «ήρθε κι ο παππούς Θανάσης.»
«Να σηκωθώ να του πω να μου φέρει ένα βιβλίο», λέει.

Σηκώνεται και κάθεται στη γωνία.

«Εγώ, μπαμπά, θα σκεφτώ λίγο πρώτα και μετά θα έρθω.»
Του λέω, «Θες να κάνεις τσίσα ή πριτς;»
«Όχι, να σκεφτώ.»

Τον αφήνω και πάω στο σαλόνι. Μετά από λίγο με φωνάζει: «Μπαμπά, σκέφτηκα!»
Πάω και του λέω: «Τι σκέφτηκες, παιδί μου;»
«Αύριο να σηκωθούμε να κυνηγήσουμε βουβάλια, να τα σφάξουμε και να τα φάμε!»
«Χμ… αύριο είναι η μέρα να κάνουμε μακαρόνια με κιμά. Λες να μη τα κάνουμε, δηλαδή;»
Η CPU χτυπάει ένα πανικόβλητο 100%, το ανεμιστηράκι παίρνει μπρος, σταματάει: «Όχι, όχι, άλλη μέρα λέω! Άλλη μέρα!»

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Φήμες (λόγια, λόγια, λόγια, λόγια ψεύτικα)


Λέγεται πως θα δούμε Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο, και μέσα στο 2010 θα δούμε την τέταρτη περίοδο.

Λέγεται πως οι Πυξ Λαξ επανασυνδέονται. Διέρρευσε demo του νέου τους single. Ή όχι;-)

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Μύθοι για την εποχή μας

Πρόσφατα η κουμπάρα μου μου επέστρεψε ένα από τα αντίτυπά μου του «Μύθοι για την εποχή μας—Το άσπρο ελάφι». Το είχα αγοράσει τουλάχιστον τρεις φορές, και αυτό επειδή το δάνειζα από εδώ κι από εκεί και πολύ βολικά ξεχνούσαν να μου το επιστρέψουν.

(Στην κουμπάρα μου το είχα δανείσει πριν μας παντρέψει, και νομίζω πριν ακόμα παντρευτεί και η ίδια. Το ξέρω, το φλερτ μας κινείται με βήματα χελώνας :)

Το βιβλίο είναι γραμμένο στη δεκαετία του 40 από τον κύριο Τζέιμς Θέρμπερ, Αμερικανό δημοσιογράφο—συγγραφέα—σκιτσογράφο, ο οποίος έχει πεθάνει από το 1961. Είναι προσαρμογές μύθων του Αισώπου, παραμυθιών των Γκριμ και Άντερσεν, συν ένα μεγάλο απολαυστικό παραμύθι (Το άσπρο ελάφι).

Λοιπόν, δεν θα αντιγράψω εδώ την κατάρα που είχα γράψει σε μια από τις πρώτες σελίδες για όποιον μου φάει και αυτό το αντίτυπο. Η πιο κλασική ιστορία όταν περιγράφω το βιβλίο, είναι «Το κοριτσάκι και ο Λύκος», αλλά αφού κάποιος άλλος έχει κάνει τον κόπο να το δακτυλογραφήσει, δεν θα τον κάνω κι εγώ.

Αντιθέτως, θα παραθέσω τρεις από τις αγαπημένες μου ιστορίες. Τη μία θα την παραθέσω στα Αγγλικά, διότι παρότι ο Σωτήρης Κακίσης έκανε πολύ καλή δουλειά στη μετάφραση, η συγκεκριμένη ιστορία έχει ένα λογοπαίγνιο που χάνει όταν αποδίδεται στα ελληνικά. Θαυμάστε πώς ακούγονται οι ιστορίες σαν να είναι πρόσφατες. Είναι η απόδειξη πως εξελισσόμαστε πολύ τεχνολογικώς, αλλά ελάχιστα ηθικώς.

The very proper gander

Not so very long ago there was a very fine gander. He was strong and smooth and beautiful and he spent most of his time singing to his wife and children. One day somebody who saw him strutting up and down in his yard and singing remarked, "There is a very proper gander." An old hen overheard this and told her husband about it that night in the roost. "They said something about propaganda," she said. "I have always suspected that," said the rooster, and he went around the barnyard next day telling everybody that the very fine gander was a dangerous bird, more than likely a hawk in gander's clothing. A small brown hen remembered a time when at a great distance she had seen the gander talking with some hawks in the forest. "They were up to no good," she said. A duck remembered that the gander had once told him he did not believe in anything. "He said to hell with the flag, too," said the duck. A guinea hen recalled that she had once seen somebody who looked very much like the gander throw something that looked a great deal like a bomb. Finally everybody snatched up sticks and stones and descended on the gander's house. He was strutting in his front yard, singing to his children and his wife. "There he is!" everybody cried. "Hawk-lover! Unbeliever! Flag-hater! Bomb-thrower!" So they set upon him and drove him out of the country.

Moral: Anybody who you or your wife thinks is going to overthrow the government by violence must be driven out of the country.

Η Αρκούδα του Πέρα Βρέχει

Στα δάση του Φαρ Ουέστ, ζούσε κάποτε μια καφέ αρκούδα που ήταν του πέρα βρέχει, παιδιά. Πήγαινε σ' ένα μπαρ και πούλαγε υδρόμελι κι έπινε δυο ποτηράκια. Μετά, ακούμπαγε λίγα λεφτά στον πάγκο κι έλεγε: «Κέρνα τους μικρούς που ιδρώνουν στο μέσα δωμάτιο.» Ύστερα γύρναγε σπίτι. Στο τέλος, όμως, το 'ριξε στο πιοτό κι έπινε σόλο απ' τ' άγρια χαράματα. Τη νύχτα παραπατώντας γύριζε σπίτι, αναποδογύριζε με μια κλοτσιά την ομπρελοθήκη, έριχνε κάτω με μπουνιές τ' αμπαζούρ κι έχωνε ως τους αγκώνες τα χέρια στα τζάμια. Μετά κατέρρεε, κουτρουβαλιαζότανε και την έβγαζε μπρούμυτα στα πλακάκια. Η γυναίκα του ήταν καταστεναχωρημένη και τα παιδιά του κατατρομοκρατημένα.

Κάποτε ο αρκούδος είδε το λάθος στη ζωή του και άρχισε να διορθώνεται. Στο τέλος, έγινε διάσημος αντιαλκοολιστής κι ένας ταμένος κήρυκας της εγκράτειας. Σ' όποιον ερχότανε σπίτι του, έβγαζε λόγο για τα τρομερά αποτελέσματα του αλκοολισμού, και κόμπαζε για το πόσο δυνατός κι υγιής είχε γίνει από τότε που ούτε τ' άγγιζε το παλιόπραμα. Για να τ' αποδείξει, μάλιστα, στεκότανε ανάποδα όρθιος κι έκανε ρόδα στα δωμάτια, αναποδογυρίζοντας την ομπρελοθήκη, ρίχνοντας κάτω με μπουνιές τ' αμπαζούρ και χώνοντας ως τους αγκώνες τα χέρια του στα τζάμια. Μετά σωριαζότανε στο πάτωμα ανάσκελα, αποκαμωμένος απ' την υγιεινή του άσκηση, κι αποκοιμιότανε. Η γυναίκα του ήταν καταστεναχωρημένη και τα παιδιά του κατατρομοκρατημένα.

Επιμύθιο: μπορεί κανείς να σωριαστεί μπρούμυτα, αλλά και να γείρει υπερβολικά προς τα πίσω.

Η μετρίως έξυπνη μύγα

Μια μεγάλη αράχνη στο παλιό σπίτι έφτιαξε έναν ιστό ωραιότατο, για να πιάνει μύγες. Κάθε φορά που μια μύγα ακουμπούσε στον ιστό και παγιδευότανε πάνω του, η αράχνη την καταβρόχθιζε, έτσι ώστε, όταν θα πέρναγε καμιά άλλη μύγα, να νομίζει πως ο ιστός ήταν ένα μέρος ασφαλές και ήσυχο, να ξεκουραστεί.

Μια μέρα, μια μετρίως έξυπνη μύγα βούιζε γύρω και πάνω απ' τον ιστό τόση πολλή ώρα χωρίς να προσγειώνεται, που η αράχνη παρουσιάστηκε και είπε «Έλα κάτω, μωρέ.»

Η μύγα όμως ήταν αρκετά έξυπνη για τα κιλά της αράχνης, κι είπε: «Ποτέ δεν προσγειώνομαι σε μέρη που δε βλέπω να υπάρχουν κι άλλες μύγες, και δε βλέπω καθόλου άλλες μύγες στο σπίτι σας.» Έτσι, πέταξε μακριά μέχρι που έφτασε σ' ένα μέρος όπου υπήρχαν πάρα πολλές άλλες μύγες. Ετοιμαζότανε να εγκατασταθεί ανάμεσά τους όταν μια μέλισσα εμβουίστηκε κι είπε: «Στάσου, βλάκα, το χαρτί έχει κόλλα. Όλες αυτές οι μύγες είναι πιασμένες.»

«Μην είσαι ανόητη», είπε η μύγα, «απλώς χορεύουνε.»

Κατέβηκε, λοιπόν, κάτω και κόλλησε στη μυγοπαγίδα μ' όλες τις άλλες μύγες.

Επιμύθιο: δεν υπάρχει ασφάλεια στους αριθμούς, ούτε σε οτιδήποτε άλλο.

Και μιας και πλησιάζουν Χριστούγεννα, ιδού ακόμα μια ιδέα για δώρο: «Εν TAXI» από κάποιον παγκοσμίως άγνωστο Γιάννη Ψωμιάδη :) Νομίζω πως δεν έχει καμία σχέση με τον νομάρχη.

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Ink (2009)


Αλληγορική ταινία φαντασίας. Ανεξάρτητη παραγωγή του 2009.

Trailer 1:


Υπάρχει κι άλλο trailer:

Ένα μικρό ποίημα, με επιρροές κάθε είδους από 12 Πιθήκους, Equilibrium/Matrix, Jacob's Ladder, πλην όμως αυθύπαρκτη και άκρως αξιόλογη.

Χοντρικά: όταν νυχτώνει, υπάρχουν δύο είδη όντων που αγγίζουν τους ανθρώπους· το ένα είδος φέρνει όνειρα, το άλλο εφιάλτες. Κάποιο βράδυ, ένα ον που δεν ανήκει σε ένα από τα προαναφερθέντα δύο είδη απαγάγει ένα μικρό κοριτσάκι. Το γιατί, το ποιος, το πώς (και, κατά κάποιο τρόπο, το πότε) εξηγούνται (ή όχι) στη συνέχεια της ταινίας.

Δεν θέλω να πω πολλά περισσότερα. Δεν είναι μια ταινία που θα την πρότεινα σε κάποιον που με ρωτάει τι να δει ενώ κρατάει ποπ-κορν στο χέρι. Αν όμως σας έχουν αρέσει οι ταινίες που ανέφερα, ή αν έχετε ξαναδεί κάτι που πρότεινα και σας άρεσε, δείτε κι αυτήν. Όπως το Man from Earth, έγινε γνωστό λόγω της πειρατείας, και ομοίως οι δημιουργοί αυτής εδώ της ταινίας ευχαρίστησαν τους απανταχού πειρατές.

Οδηγός παρακολούθησης: είναι ανεξάρτητη, άρα μη πολυέξοδη, αλλά όχι φτηνή ταινία. Υπάρχουν, βέβαια, λεπτομέρειες, όπως τα ρούχα σε μερικές περιπτώσεις, που θα σκεφτείτε: «εντάξει, ο ηθοποιός έφερε ρούχα από τη ντουλάπα του.» Από την άλλη, μια συγκεκριμένη ακραία επιλογή του make-up (θα καταλάβετε τι εννοώ) ήταν εσκεμμένη, λόγω ενός παλαιού εφιάλτη του σκηνοθέτη/σεναριογράφου. Τα ειδικά εφέ πολύ-πολύ καλοφτιαγμένα (πάντα σε σχέση με το κόστος). Η φωτογραφία ονειρική, αν και ο τονισμός του λευκού καμιά φορά με κούραζε. Η μουσική εξαίσια, και μαζί με την πολύ καλή ηθοποιία είναι το βασικό ατού της ελεγειακής ατμόσφαιρας της ταινίας.

Βρήκα ιδιαίτερα απολαυστικό τον τυφλό Ιχνηλάτη (Pathfinder), ένα χαρακτήρα με ψήγματα από το μπρίο του Michael Keaton στο Beetlejuice. Η σκηνή, δε, όπου ψάχνει συνδέσμους (links) για να φτιάξει αλυσίδα (chain), είναι τόσο μα τόσο όμορφη (χωρίς να είναι πρωτόγνωρη), που θα την ξαναδείτε. Οι περισσότεροι χαρακτήρες ήταν αξιαγάπητοι (ή αξιομίσητοι).

Αν δεν ξέρατε για αυτή την ταινία, μπορείτε πάντα να ψάξετε περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά εγώ θα σας πρότεινα να βουτήξετε χωρίς να μάθετε περισσότερα (ξέρετε, με βρίζετε μετά :) ). Ξεκινήστε την, μαζέψτε τα κομμάτια του παζλ για κάνα εικοσάλεπτο στην αρχή της ταινίας (θυμηθείτε τους 12 Πιθήκους), και μετά αφεθείτε να σας ταξιδέψει. Αν σε μερικά σημεία ο σκηνοθέτης σάς κάνει να βουρκώσετε, θα είναι επειδή εσείς του το επιτρέψατε.

1-2-3-4!

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Σχολείο

Πάντα μας έλεγαν πως τα χρόνια του σχολείου είναι τα καλύτερα και θα τα αναπολούμε νοσταλγικά. Εγώ, ποτέ δεν είχα φέρει αντίρρηση, μιας και υποψιαζόμουν πως έτσι είναι, ούτως ή άλλως. Για του λόγου το αληθές, να σας πω πως σε κάθε καλή φάση που γινόταν μέσα στο χώρο του σχολείου, προχειρόγραφα τα καθέκαστα σε ένα τετράδιο και μετά τα καθαρόγραφα στο «καλό». Τα δύο «καλά» τετράδια τα έχω ακόμα, πλην όμως δεν είναι εύκολο (ούτε και θα προτιθόμουν) να τα δανείζω από εδώ κι από 'κεί, οπότε η προφανής λύση ήταν να τα περάσω σε υπολογιστή. Η δουλειά αυτή είχε γίνει αρχές του '90, και κάποια στιγμή τα έκανα PDF. Αυτά είναι όσο πιο ακριβές αντίγραφο γίνεται των πρωτότυπων «καλών» τετραδίων (ποτέ δεν σκάναρα τα δικά μου γράμματα για να τα κάνω γραμματοσειρά, αν και θυμάμαι πως κάποιος το είχε προτείνει, πιθανόν ο φίλος/κουμπάρος Αργύρης.)

Το υλικό αυτό το έχουν διαβάσει διάφοροι άσχετοι με το πέρασμα των χρόνων, με μεγάλο εύρος αντιδράσεων. Οι τυχεροί ήταν όσοι, παρότι δεν ήταν παρόντες, μπήκαν στο πνεύμα και γέλασαν με την καρδιά τους. Αν μπείτε στον κόπο να το διαβάσετε κι εσείς, εύχομαι να σας κάτσει κι εσάς καλά. Είναι περίπου σαν σενάριο για θεατρικό, με σκηνοθεσία και διάλογο· με κεφαλαία αναγράφονται οι καθηγητές (αν και όχι πάντα με το όνομά τους).

Η παρούσα ανάρτηση γράφτηκε για δύο λόγους: πρώτον, ο έτερος φίλος/κουμπάρος Γιάννης (και οι δύο κουμπάροι από βάφτιση είναι ενεργοί πρωταγωνιστές μέσα στα χρονικά του σχολείου) ανέφερε τα τετράδια, και αν τα έχω ακόμα, οπότε το αναφέρω εδώ. Δεύτερον, μια ιστορία που διάβασα (και την παρέθεσα δίπλα, στο «Με άρεσαν», αλλά είναι τόσο καλή που αξίζει να την αναφέρω και σε μια ανάρτηση). Υπάρχει μια αντίστοιχη ιστορία στο τετράδιο, στις 7 Μαρτίου του 1985, αλλά βέβαια δεν είναι αντίστοιχης ιστορικής σημασίας. Παραθέτω την ξένη ιστορία αμετάφραστη:

Today, in history class, we were studying the ancient city states of Ancient Greece. Our teacher (the classic old history teacher) had a rolling chalkboard with a map of greece, and we tried to label them of a reading in our textbook. Our teacher pointed at one unmarked city and asked, "What city is this?" No one answered. After the awkward silence, our teacher yelled "THIS IS SPARTA!" and kicked the chalkboard to the floor.

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Ανόητες απορίες

Γιατί τα παιδιά, και ειδικά τα αγόρια, λερώνονται όσο το δυνατόν περισσότερο; Γιατί διαλέγουν τον πιο επικίνδυνο δρόμο (π.χ. επάνω στην πλάτη του καναπέ) για να φτάσουν από το Α στο Β; Γιατί, μόλις γυρίσεις την πλάτη σου, πετούν ένα κομμάτι κρέας κάτω και σκύβουν να το φάνε από το πάτωμα;

Αυτές, και άλλες πολλές αντίστοιχες απορίες, κλήθηκε να απαντήσει ομάδα επιστημόνων του MIT. Μετά από σελίδες επί σελίδων μαθηματικών αναγωγών και συνεπαγωγών, κατέληξαν πως όλες αυτές οι απορίες είναι πλήρως ισοδύναμες με την ακόλουθη:

ΕΡΩΤΗΣΗ: γιατί οι σκύλοι γλείφουν τα μπαλάκια τους;

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

ΑνθυποMetafont

(Ανάρτηση για geeks)

Λοιπόν, εδώ και καιρό ήθελα να φτιάξω μια γραμματοσειρά που να χρησιμοποιώ σε σχέση με υπότιτλους. Στην πρόσφατη εκδρομή μας στην Κόνιτσα, αφού δεν είχα και πρόσβαση στο δίκτυο, ξεκίνησα να τη φτιάχνω. Όπως ίσως ξέρετε, η δημιουργία μιας γραμματοσειράς δεν είναι κάτι που γίνεται έτσι για την πλάκα σου, θέλει αρκετή αφιέρωση χρόνου. Εγώ, ας πούμε, είχα από νωρίς στο μυαλό μου μια ιδέα για το σχήμα των γραμμάτων, αλλά η ακριβής τοποθέτηση των σημείων ελέγχου είναι μια δύσκολη διαδικασία, ειδικά όταν θέλεις να κάνεις και εφαπτόμενες (π.χ. το «δ» στη γραμματοσειρά μου) ή διάφορα άλλα περίτεχνα.

Αυτό που έκανα στην πορεία, ήταν να φτιάξω δύο σκριπτάκια σε Python όπου καλούσα συναρτήσεις για να μου υπολογίσει τομές, off-curve points κτλ σύμφωνα με τους κανόνες που ήθελα, αλλά και πάλι, έπεφτε πολύ copy-paste.

Έλεγα λοιπόν από μέσα μου: «τι ωραία που θα ήταν να μπορούσα να ενσωματώσω την Python στο ίδιο το fontforge.» Ε. Η χρονομηχανή του Guido είχε δουλέψει για πάρτη μου. Μια μέρα που ήθελα να επιλέξω το πρώτο σημείο του contour, πάτησα Ctrl-. όπως έγραφε δίπλα στο μενού. Αντί να επιλεγεί το πρώτο σημείο, μου άνοιξε dialog να γράψω εντολές, με γλώσσα να έχει προεπιλογή την Python. Συγκινήθηκα, δεν σας το κρύβω :)

Κατέβασα οδηγίες, που δεν ήταν σαφείς (ο τύπος που έχει κάνει το fontforge δεν ξέρει πολλά από Python, μόνο τα στοιχειώδη για να γράφει πράγματα, και την ενσωμάτωση την έκανε απλώς ακολουθώντας τις σχετικές οδηγίες στο www.python.org, επειδή η δημιουργία δικής του scripting language αργούσε πολύ), αλλά με δοκιμή και λάθος, προχώρησα αρκετά. Το βασικότερο είναι πως τώρα πλέον, για να σχεδιάσω έναν χαρακτήρα, διαλέγω τα βασικά σημεία και τα υπόλοιπα τα ταΐζει η βιβλιοθήκη μου στο fontforge.

Παράδειγμα: όταν πατάω το Ctrl-., έχω μονίμως αυτές τις εντολές:

From Various


Οπότε, αν για παράδειγμα έχω το B ανοιχτό, φροντίζω να έχω φτιάξει σε ένα συγκεκριμένο αρχείο κάτι τέτοιο:

def B():
l= L(_l_top, _l_bottom)
s1= Stroke()
s1.add_points(
P('3r').lt,
P('8r'),
_B_hiPHI.midpoint(_O_top).at_x(_O_right).lt.lt.towards(P.A270),
_B_hiPHI.towards(P.A180),
_B_hiPHI.at_x(_l_right),
)
s2= Stroke()
s2.add_points(
_B_hiPHI.towards(P.A0),
_B_hiPHI.midpoint(_O_bottom).at_x(_O_right).towards(P.A270),
_O_bottom.towards(P.A180),
_O_bottom.at_x(_l_bottom),
)
return l, s1, s2,


(Η ανεύρεση της σωστής συνάρτησης βάσει του υπό διόρθωση χαρακτήρα γίνεται αυτόματα, προφανώς.) Για κάποιους θα είναι πιο εύκολο το GUI, αλλά όταν ξέρω ακριβώς τι θέλω, μου είναι πιο εύκολο να το κάνω έτσι.

Ακολουθεί ένα δείγμα της παρούσας κατάστασης. Σημειώστε πως, εκτός από τον σχεδιασμό των χαρακτήρων, απαιτεί και πολύ χρόνο το kerning, δηλαδή οι ψιλοδιορθώσεις των αποστάσεων μεταξύ ζευγών γραμμάτων. Σκεφτείτε, ας πούμε, το γράμμα «Γ» ή το γράμμα «Τ» ακολουθούμενο από πεζό γράμμα, που αλλιώς τα γράφαμε στο χέρι κι αλλιώς τα έχουμε συνηθίσει από τις ξενόφερτες γραμματοσειρές.

From Various

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Γιάφκες, οδός συνεχείας

Από γνωστό σάιτ με υπότιτλα, βγήκε υπότιτλος για το πρόσφατο επεισόδιο House MD. Παραθέτω ένα screenshot από τα τέσσερα πρώτα σχόλια (διαβάζονται από κάτω προς τα πάνω) και όσοι καταλάβουν, κατάλαβαν :)

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Αμαρτίαι γονέων

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, απόψε ζήλεψα πολύ.

Βαριόμουν, και καθόμουν στο χαζοκούτι (που στις μέρες μας, βέβαια, ουδόλως θυμίζει κουτί). Έβλεπα ΣΚΑΪ και μια εκπομπή που μιλούσε για τον Πλούτωνα (τον τέως πλανήτη, ή planot όπως σκέφτηκα να τον βαφτίσω αλλά βέβαια με είχαν προλάβει άλλοι). Κάποια στιγμή, μας έδειξε και την καθηγήτρια Αστροφυσικής του Κολοράντο, την κυρία Φραν Μπάγκεναλ, και η καρδιά μου γέμισε φθόνο όταν την έδειξε να καβαλάει το παπάκι της, και η κάμερα έκανε ζουμ σε μια ταμπελίτσα που έχει βάλει επάνω, η οποία έλεγε “my other vehicle is on its way to Pluto”*.

Πολύ θα ήθελα να είμαι σε θέση να μπορώ να ισχυριστώ κάτι ανάλογο, έστω κι αν το αντιλαμβάνονταν μόνο λίγοι. Είναι ο ίδιος λόγος που αν έκανα ποτέ τατουάζ, θα έκανα αυτό:

Δεν το έκανα, όμως, ούτε βγήκα ποτέ στην παραλία με το μαγιό μόνο και μερικά παράσημα κρεμασμένα με αλυσίδα στο λαιμό.

Δεν βαριέσαι, τα παιδιά μου θα την πληρώσουν. Όσα δεν έκανα εγώ, θα γίνουν ο λόγος να τα αγχώνω και να τσακωνόμαστε όταν μεγαλώσουν. Γιατί να σπάσω εγώ την παράδοση αιώνων;

Ο Αλέξανδρος, ας πούμε, που ο παιδικός σταθμός τού έχει κάνει πολύ καλό και είναι ήδη σημαντική προώθηση της εξέλιξής του, του άρεσαν από μικρότερη ηλικία τα σκουπιδιάρικα. Καθώς επιστρέφαμε σήμερα το μεσημέρι στο σπίτι, μου ανέλυε από το πίσω κάθισμα πως όταν μεγαλώσει θα γίνει σκουπιδιάρης, και μάλιστα σκουπιδιάρης που θα αδειάζει τον κάδο και μετά θα τον πλένει για να μυρίζει πολύ ωραία. Δεν του είπα να γίνει δικηγόρος ή γιατρός πρώτα, δεν του είπα «ναι, και στο τέλος θα μου φέρεις για νύφη και μια Ουμφούφου με κόκαλο στη μύτη», μόνο γέλασα από χαρά (επειδή αν γέλαγα κοροϊδευτικά θα το καταλάβαινε) και του είπα «να γίνεις ό,τι θέλεις, καλέ μου».

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

New Dawn Fades

Ρε παιδιά, έχω βαρεθεί λίγο το παιχνίδι. Πινγκ, πονγκ, πινγκ, πονγκ, αλλά αργά. Για να περάσει το φιλέ το μπαλάκι, μπορεί να κάνει και πάνω από τέσσερα χρόνια κάθε φορά. Θα πήγαινα στις διπλανές αίθουσες, αλλά είναι πολύ πιο ακριβό το εισιτήριο.

Τέλος πάντων.

In other news, θέλω να συγχαρώ για το θάρρος του τον ένα_και_μοναδικό ψηφοφόρο που ψήφισε ΚΟΤΕΣ στην Αʹ Πειραιώς, από τους 133·423 που ψήφισαν εκεί. Όχι, δεν ήμουν εγώ αυτός. Δεν ήμουν ούτε ο άλλος ένας_και_μοναδικός στο νομό Θεσπρωτίας, ούτε ένας από τους 1·353 στην Αʹ Αθηνών.

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

iDiots



Με κουράζουν οι άνθρωποι για τους οποίους τα gadgets είναι επίδειξη “status”. Αναγνωρίζονται εύκολα επειδή είναι κάτοχοι αλλά όχι αξιοπρεπείς χρήστες των προϊόντων. Ας πούμε, έχουν iPhone και —με εξαίρεση τον πρώτο καιρό ή περιστασιακή επίδειξη σε κοινό που δεν έχει ξαναδεί iPhone— το χρησιμοποιούν μόνο ως τηλέφωνο.

Υπάρχουν βέβαια και οι αμιγείς γκατζετάκηδες, που παίρνουν ολοένα και καινούρια τεχνολογικά προϊόντα μόνο και μόνο για το gadget value, που δεν με κουράζουν. Τρανό τέτοιο παράδειγμα είναι υπάλληλος πελάτη μας στην πρώην εταιρία όπου εργαζόμουν, ο οποίος εργαζόταν σε κτίριο με τόσο μπετό, που άνετα θα το χαρακτήριζες κλωβό Φάραντέι. Σε επίσκεψή μου πριν μερικά χρόνια, στην κάψα της αλλαγής συμβολαίων επειδή πρόσφεραν ακόμα πιο προηγμένη συσκευή, ο εν λόγω φίλτατος μου έδειχνε τα πλεονεκτήματα της νέας του συσκευής: «κάνει αυτό, κάνει εκείνο, κάνει το άλλο».

«Σε ποια εταιρία είσαι τώρα, δηλαδή;»
«CosmOTE.»
«Α, δηλαδή έχεις ένα τηλέφωνο που κάνει τα πάντα εκτός από κλήσεις, ε;», διότι η CosmOTE δεν είχε καθόλου σήμα στο γραφείο του.

Τέλος, υπάρχουν και αυτοί που θαυμάζω: αγοράζουν ακριβώς αυτό που χρειάζονται, το ξεσχίζουν στη χρήση του, και το αλλάζουν μόνο αν χαλάσει ή αν βγει κάτι που τους προσφέρει κάποια νέα λειτουργία που και πάλι χρειάζονται.

Μέτρον άριστον, αλλά στην εποχή μας συνήθως μιλάμε για χιλιόμετρα.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Ένα νεογέννητο αρκτικόλεξο: CZPiTT

Ή, Counter-Zapping Page in TeleText. Η ημίσεια ζωή του εν λόγω αρκτικόλεξου στη μνήμη σας αναμένεται να είναι γύρω στα 7 δευτερόλεπτα.

Αγνοήστε χαρακτηριστικά τον πομπώδη τίτλο και την πρώτη παράγραφο. Απλώς, για τις στιγμές της ζωής σας που αναλαμβάνετε τηλεκοντρόλαρχος στο σπίτι και, σαν εμένα, σιχαίνεστε να πατάτε P+ και P- μέχρι να βρείτε κάτι, βάλτε Star και δείτε τη σελίδα 558 στο teletext. Θα δείτε αυτό, που βρίσκω τρομερά χρήσιμο για μια γρήγορη απόφαση αν θα βάλουμε κάτι άλλο ή αν θα την κλείσουμε και θα παίξουμε.

Πιο αναλυτική και κατηγοριοποιημένη είναι η 557, που μας δείχνει (ως υποσελίδες, οπότε θα περιμένετε λίγο για να τα δείτε όλα) τα επερχόμενα: ταινίες, αθλητικά, παιδικά, σειρές και ντοκιμαντέρ. Συμπεριλαμβάνονται τα προγράμματα των: Mega, Star, ΑΝΤ1, Alpha, Alter, ΕΤ1, ΝΕΤ, ΕΤ3, ΣΚΑΪ, Sport, Extra3.

Μη μου πείτε για ευκολίες που παρέχει η Νόβα, δεν έχω.

ΥΓ όταν ο Αλέξανδρος, μαθαίνοντας ακόμα να μιλάει, μου δείχνει ένα μπουκάλι και με ρωτάει «πώς ανοίγεται αυτό;», του εξηγώ ότι σωστά το σκέφτηκε, αλλά όλοι οι υπόλοιποι το λέμε λάθος. Είναι όπως όταν η Αθανασία του έκανε ερωτήσεις που ξεκινούσαν με «δεν», απαντούσε «ναι» (ότι όντως «δεν») αλλά η Αθανασία καταλάβαινε το αντίθετο και τον ξαναρώταγε. Η γλώσσα μας (και άρα η σκέψη μας) υπολείπεται ορθών γονιών.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Kindergarten Dad

Ο Αλέξανδρος πήγε σήμερα πρώτη ημέρα σε παιδικό σταθμό. Μου είχαν πει πως η πρώτη εβδομάδα θα είναι εβδομάδα προσαρμογής —όχι, μάλλον εγκλιματισμού— οπότε σήμερα έκατσε μόνο μιάμιση ώρα. Μπήκα να τον πάρω και τον βρήκα χαμογελαστό να παίζει με κάτι τουβλάκια. Πολύ χάρηκα που δεν μπήκε σε διαδικασία να φωνάζει ή/και να πλακωθεί στο ξύλο με άλλο παιδάκι (δεν είναι τέτοιος γενικά, αλλά δεν είναι και απίθανο).

Μόνο ένα πρόβλημα μου είπε μια κυρία πως υπήρξε. Κάποια στιγμή, τον ρώτησαν το όνομά του:

«Πώς σε λένε;»
«Αλέξανδρο.»
«Το άλλο;»
«Μπάτμαν.»

Μου είπαν πως τους πήρε λίγη ώρα μέχρι να τους πει το επώνυμό του.

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Εκλογές

Αυξήθηκαν οι κλήσεις με απόκρυψη τις τελευταίες ημέρες. Συνήθως αποφεύγω να τις απαντώ. Απάντησα σε μία, και ήταν από το γραφείο κάποιου κ. Παπαναστασίου (αν θυμάμαι καλά) που είναι υπουργός σε κάτι σχετικό με την οικονομία μας (επίσης αν θυμάμαι καλά), μήπως ήθελα να πάω σε κάποια ομιλία του. Βαριόμουν και πολύ γρήγορα ξέκοψα, «όχι, όχι, ευχαριστώ». Όταν το ανέφερα μετά στην Αθανασία, ανέφερε πως δεν έπρεπε να βιαστώ να το κλείσω, αλλά να ζητήσω ρουσφέτι. «Φτου», σκέφτηκα. «Νεξτ τάιμ».

Newsflash:

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Kesslers Knigge

Πολλές ευχαριστίες στον ψηλό και ξανθό και ζούπερ Γιώργο (που πρέπει να έχει και γενέθλια σήμερα ή κάποια από αυτές τις ημέρες) για το tip περί της ύπαρξης αυτής της σειράς video στο YouTube:


Άλλα:

Και γενικώς, να είναι καλά ο Michael Kessler.

ΥΓ καθυστερημένες ευχαριστίες και στον Αργύρη, που μου είχε στείλει χθες το βράδυ ως μεμονωμένο αρχείο το video περί ναρκωτικών και οδήγησης.

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Παραληρήματα au lait

(Άσχετο, αλλά να πώς πλακώνουν τα μαύρα ελικόπτερα. Οι μη έχοντες κολλήματα προσπεράστε.)

Διάβαζα ξανά το “The Code Book”, και σκέφτηκα το ακόλουθο όσον αφορά public keys:

Έστω p, q οι (μεγάλοι) πρώτοι αριθμοί που αποτελούν το μυστικό μέρος του κλειδιού, και N το γινόμενό τους, που είναι ουσιαστικά το δημόσιο μέρος του κλειδιού.

Ενδιάμεσος υπολογισμός:

γ = ⌈√(Ν)⌉ : ο μικρότερος ακέραιος που είναι μεγαλύτερος από την τετραγωνική ρίζα του Ν (aka το γεωμετρικό μέσο όρο των p, q). Εξ ορισμού γ²>N

δ = γ²-N

Αν, λοιπόν, δ είναι τέλειο τετράγωνο, τα p, q είναι κακή επιλογή ζεύγους πρώτων αριθμών, αφού τότε p = γ+√δ, q = γ-√δ (θεωρώντας p > q). Ή τουλάχιστον έτσι λέω.

Παράδειγμα με μικρούς πρώτους (επειδή σε λίγο πρέπει να βγάλουμε βόλτα και τα παιδιά).

p = 71, q = 53, N = 3763, γ = 62, γ² = 3844, δ = 81 (p = 62+√81, q = 62-√81)

Ένα γρήγορο φύλλο που έκανα, δείχνει πως αυτό ισχύει γενικώς για πρώτους που δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους (πάντα σε σχέση με τα μεγέθη τους), οπότε φαντάζομαι πως δεν είναι γενικότερο πρόβλημα, αλλά έκανα μια γρήγορη αναζήτηση και δεν κατάφερα να βρω κάτι σχετικό, ούτε θυμάμαι να έχω διαβάσει αυτό ακριβώς σε αναφορές vulnerability περί key creation.

Αν το δ δεν είναι τετράγωνο, τότε τα πράγματα περιπλέκονται καθησυχαστικά για την παγκόσμια ασφάλεια. Εγώ μπαίνω για μπάνιο τώρα, και αν έχω πετύχει κάποιο νεύρο εν αγνοία μου, τα παιδιά θα πάνε βόλτα με ελικόπτερο αντί με αυτοκίνητο. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Η γρίππη των χείρων…

…των χείρων πονοκεφάλων που έχω νιώσει ποτέ μου, δηλαδή.

Όχι αυτό που πέρασε, το προηγούμενο Σάββατο επιστρέψαμε από τας διακοπές μας, υπό ελαφρώς διαφορετικές συνθήκες από αυτές που περιμέναμε. Εκεί που θα επέστρεφα μόνος για μια εβδομάδα στην Αθήνα αφήνοντας τα παιδιά να παραθερίσουν παρέα με τα πεθερικά μου, ένα πρόβλημα υγείας στενού συγγενούς της συζύγου μάς άλλαξε τα σχέδια, και τελικά γυρίσαμε εγώ, Αθανασία και παιδιά.

Την Πέμπτη το μεσημέρι με έπιασε αισχρός πονοκέφαλος, και αργότερα το βράδυ με έπιασε και πυρετός, καταλαγιασμένος κάπως αφού ήδη είχα πάρει παρακεταμόλη, αλλά πυρετός. Λόγω και ελαφράς αυχενικής δυσκαμψίας, είπα να πάω την επομένη στο νοσοκομείο, οπότε ζήτησα από τον πατέρα μου να έρθει το πρωί να κάτσει με τα παιδιά.

Πάω Σισμανόγλειο κατά τις εννιά και είκοσι, μου λένε «εφημερεύουμε μετά τις 14:30, θέλετε να έρθετε τότε;», «καλά, πού αλλού μπορώ να πάω;» «Στο Παπαδημητρίου». Ψάχνοντας στην πορεία, είδα πως το "Παπαδημητρίου" είναι πλέον το 1ο θεραπευτήριο του ΙΚΑ. Πάω. Περιμένω, μπαίνω στο παθολογικό, με πιάνουν. Με εξετάζουν δυο ειδικευόμενοι, με εξετάζει και η επιβλέπουσα (υποθέτω). (Α, ναι, βρήκα και την ευκαιρία να το παίξω έξυπνος: όταν με ψηλαφούσε η κοπέλα, με ρώτησε: «Γιατί ήρθατε;» Της λέω, «Ισχυρός πονοκέφαλος, πυρετός, και επειδή είχα λίγο αυχενική δυσκαμψία, είπα μήπως είναι καμιά λοίμωξη του κουνουσού.» Η κοπέλα κάνει ένα κλικ πίσω και λέει «Τι σχέση έχετε με ιατρική;» Για να μη το παραγραμήσω, της είπα «Βλέπω ιατρικές σειρές…» και το άφησα εκεί). Έμαθα πως μπορεί να είναι μια πρόσφατη ίωση κύκλου 72 ωρών, όπως έμαθα πως είπαν στη σύζυγο ενός καλού Περουβιανού κυρίου που είναι χρόνια στην Ελλάδα, ο οποίος κ. Γκαγιέγκο είχε ίδια συμπτώματα με εμένα.

Εμένα και τον κ. Γκαγιέγκο μάς κατέταξαν στα επείγοντα και θα πηγαίναμε για αξονική στο Σισμανόγλειο. Φώναξαν ασθενοφόρο, και μου έβαλαν ορρό δεξτρόζης όσο περίμενα —ευτυχώς, δηλαδή, επειδή ήταν το μόνο πράγμα που "έφαγα" όλη μέρα. Με τα πολλά, πήγαμε, κάναμε την αξονική (η οποία βγήκε ΚΑΘΑΡΗ, όχι ΚΕΝΗ, εντάξει εξυπνάκηδες;), γυρίσαμε, είδαμε και τα αποτελέσματα των εξετάσεων αίματος. Τα δικά μου ήταν γενικώς καλά, μόνο πίεση είχα (170/90) πακέτο με τον πονοκέφαλο.

Αποφασίζουν να μας στείλουν στον Ερυθρό για περαιτέρω εξετάσεις επειδή είχε νευρολογικό που θα εφημέρευε, και η ώρα ήδη είχε πάει δωδεκάμιση. Εχώ συνέχισα να λαγοκοιμάμαι, ενώ σταλιά-σταλιά κι αχόρταγα έπινα τη δεξτρόζη. Κατά τις δύο παρά μάς λένε πως ήρθε το ασθενοφόρο για τη μεταφορά, αλλά οι θέσεις ήταν ήδη πιασμένες από δύο άλλους ασθενείς με τους συνοδούς τους. Οι γιατροί μας τσακώθηκαν με τους συνοδούς των άλλων ασθενών, εμείς-ήρθαμε-πρώτοι-αυτοί-έχουν-προτεραιότητα και άλλα τέτοια μεσογειακά, καταλήξαμε στην (λογική για 'μένα) λύση να μπουν όλοι οι ασθενείς στο ασθενοφόρο καθιστοί και οι συνοδοί να πάνε με δικό τους όχημα στον Ερυθρό (που και πάλι προκάλεσε διαμαρτυρίες για την κατάσταση στην Ελλάδα και να που έχει δίκιο ο Ευαγγελάτος όταν τα λέει στην τηλεόραση), τέλος πάντων πήγαμε.

Οι εκεί νευρολόγοι επέδειξαν δυσαρέσκεια που το Παπαδημητρίου τούς έστειλε πεσκέσι («αυτοί δεν έχουν νευρολόγους;»), και εξετάζουν πολύ γρήγορα τον κ. Γκαγιέγκο. Βγαίνει αισιόδοξος, και προσφέρεται μετά της συζύγου να περιμένουν και εμένα ώστε να ανέβουμε και οι τρεις προς το Παπαδημητρίου με το δικό τους όχημα (που οδηγούσε η σύζυγος). Εγώ άργησα λίγο, επειδή ήταν αρκετή «πελατεία» του Νευρολογικού εκεί που περίμενε, αλλά μπήκα. Διαπίστωσαν κι αυτοί (4 γνωματεύσεις! η τέταρτη προήλθε από προϊσταμένη άλλου τμήματος που ήταν περαστική, η οποία ρώτησε «γιατί θέλετε και τη δική μου γνώμη;» οπότε πετάχτηκα εγώ «επειδή είστε πιο τσαχπίνα και φαίνεστε πιο σοβαρή επαγγελματίας», αλλά ευτυχώς γέλασαν και φαινομενικά δεν με διαολόστειλε κανείς) πως η δυσκαμψία μου μάλλον δεν ήταν ανησυχητική (τα πόδια λύγιζαν ελεύθερα, για παράδειγμα), αλλά ο γιατρός μού είπε «καλύτερα να κάνουμε και μια οσφυονωτιαία παρακέντηση.» Αν έκανα, όμως, θα έπρεπε για ιατρικούς και διαχειριστικούς λόγους (επερχόμενο ΣΚ) να βγω το νωρίτερο Δευτέρα μεσημέρι, που θα ήταν πρόβλημα στο σπίτι με την παρούσα κατάσταση. Το συζητήσαμε από εδώ κι από εκεί, ρώτησα τι χρονικά περιθώρια έχω αν είναι κάτι πιο σοβαρό από την ίωση, μα-μου-σου-του-σουξου-μουξου-μανταλάκια, ανέλαβα την ευθύνη υπογράφοντας ότι κατανόησα τι μου είπαν και προτιμώ να μη κάνω παρακέντηση αλλά να παρακολουθήσω την εξέλιξη της ασθένειας, και τα συμφωνήσαμε.

Τους λέω κιόλας, «η ροή του ορρού έχει σταματήσει, δε μου τον βγάζετε;» Άλλη διαδικασία που βαριέμαι να περιγράψω, κατέληξαν να μου βγάλουν τον ορρό αλλά να μου αφήσουν την πεταλούδα για να μου τη βγάλουν στο Παπαδημητρίου όπου «καλό θα ήταν» να ξαναπάω. Τους λέω, «ρε παιδιά, δεν εφημερεύει σήμερα το Παπαδημητρίου, θα έχουν φύγει οι γιατροί», με συνοπτικές διαδικασίες με διώχνουν. (Για αυτό είπα φαινομενικά δεν με διαολόστειλαν.)

Το ζεύγος Γκαγιέγκο (να 'ναι καλά οι άνθρωποι) με περίμεναν ακόμα, ανεβαίνουμε όλοι μαζί στο τέως Παπαδημητρίου και με αφήνουν, μπαίνω στο έρημο ισόγειο. Βρίσκω μια καθαρίστρια, με πάει σε ένα γραφείο, εξηγώ σε μια κυρία τι θέλω (δευτερευόντως, να ενημερώσω τους γιατρούς που με εξέτασαν το πρωί, πρωτευόντως ΝΑ ΜΟΥ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΗ ΓΡΑΜΗΜΕΝΗ ΤΗΝ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ). Μου λέει να πάω στον δεύτερο. Κάποιος με ένδυση χειρουργείου ήθελε να ανέβει πάνω επίσης, αλλά το ασανσέρ δεν δούλευε επειδή στον δεύτερο η πόρτα δεν κλείνει πάντα καλά.

Να τονίσω πως όλη μέρα είχα «φάει» λίγη δεξτρόζη, είχα πιει συνολικά ενάμισι πλαστικό ποτηράκι νερό που μου είχαν δώσει, και ο πονοκέφαλος δεν είχε σταματήσει, με κορυφώσεις κάθε φορά που σηκωνόμουν ή καθόμουν ή ξάπλωνα ή άλλαζα γενικώς στάση. Δεν είχα πάρει κανένα χάπι.

Ανεβήκαμε από τις σκάλες, αλλά τελικά έπρεπε να πάω στον τρίτο, όπου θα έβρισκα τουλάχιστον τον ένα από τους πρωινούς. Κλείνω καλά την πόρτα του ασανσέρ, το καλώ, ανεβαίνω έναν όροφο. Ενημερώνω τη νοσηλεύτρια, μου λέει «να ψάξω το γιατρό», «βγάλτε μου αν θέλετε και την πεταλούδα», «να σας δει ο γιατρός και μετά» και—

Βαρέθηκα να τα γράφω. Εν ολίγοις, με λίγη ακόμα αναμονή, συζήτηση, αναμονή, αναζήτηση, συζήτηση, αναμονή, συζήτηση, μου έβγαλαν την πεταλούδα κι έφυγα για το σπίτι. Έφτασα κατά τις επτάμιση το απόγευμα.

Τώρα είμαι πολύ καλύτερα, ευχαριστώ. Εννοώ, και από άποψη σωματικής υγείας, και ψυχολογικής.

ΥΓ ξαναδιάβασα το post, και επειδή τον τελευταίο καιρό έκανα κακές παρέες, και όντας παιδί άβγαλτο και ευεπηρέαστο, να προσθέσω ένα disclaimer:

DISCLAIMER:

Με την παρούσα ανάρτηση δεν διαμαρτύρομαι για την επαγγελματική συμπεριφορά κανενός ιατρού ή νοσηλευτή. Γνωρίζω πλήρως σε ποια χώρα ζω, ξέρω την κατάσταση, απλώς γκρινιάζω λίγο ως προσωπική αυτοψυχοθεραπεία.

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

33, Skylark st.

Δεν προλαβαίνω να δω καν τα email μου, είμαι μακριά και με δανεικό internet. Απλώς προχθεσινοβραδινό συμβάν.

Είμαστε λοιπόν διακοπές στην όμορφη Λευκάδα, και παρέα με κ.κ. Άζραελ, Αζραέλαινα και Αζραελάκι βγήκαμε να φάμε. Ο Μενέλαος ατακτούσε, και τον βάλαμε τιμωρία: έκατσε σε μια καρέκλα και δεν επιτρεπόταν να κατέβει από εκεί. Ρωτάει η Αζραέλαινα: «έχει συναίσθηση της τιμωρίας;» «Βεβαίως» απαντώ, «και πολύ καλή, μάλιστα, αφού όταν είμαστε σπίτι και μπαίνει τιμωρία, μπαίνει στο παρκοκρέβατό του από όπου δεν μπορεί να βγει. Στέρηση ελευθερίας, που όλοι αντιλαμβάνονται.» Λέει ο Άζραελ, «Μήπως να κάνουμε κι εμείς κάτι αντίστοιχο στο σπίτι, μια μικρή φυλακή.»

Ο Αλέξανδρος με ύφος έμπειρου: «Εγώ έχω κάνει πολλές φυλακές.»

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Ελαφρά πηδηματάκια

Την κάνουμε για διακοπές, και γενικώς λείπαμε χωρίς net access, και λογικά ούτε θα έχουμε. Ήθελα να γράψω και διάφορα κάτι περίεργες ώρες, αλλά δεν είχα ούτε υπολογιστή πρόχειρο για να τα γράψω και να τα ανεβάσω μετά.

Απλώς, κάτι γρήγορο όπου με κούφανε ο Αλέξανδρος:

Έβλεπα αυτή τη σελίδα και ο Αλέξανδρος ήταν δίπλα μου. Μου δείχνει αυτόν που κάθεται δεξιά στη φωτογραφία, και μου λέει: «Είναι ο Ομπάμα αυτός στη φωτογραφία.»

!!1!

Καλές διακοπές σε όσους θα φύγουν από τώρα και στο εξής.

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

You're next

Πριν λίγο παίχτηκε μια συμπαθητική σκηνή με σουρρεαλιστικό τέλος. Επιστροφή από έξοδο, μαζεύουμε τους μπόμπιρες από το σπίτι της κουνιάδας μου και μπαίνουμε στο σπίτι. Για τεχνικούς λόγους μπαίνω στο WC. Μετά από λίγο, δυνατό χτύπημα στην πόρτα: ο Μενέλαος.

«Μπαμπά! Μπαμπά! ΜΠΑΜΠΑ!»
«…Κάνω κακά, παιδί μου.»

Απομακρύνεται τρέχοντας φωνάζοντας: «Κακά! Κακά! ΚΑΚΑ! ΚΑΚΑ!»

Μετά από λίγο, ένα διακριτικό χτύπημα στην πόρτα: ο Αλέξανδρος.

«Μπαμπά… σε δύο λεπτά βγαίνεις.»

Τελικά, δεν είναι WC. Είναι καμαρίνι.

Fearless (1993)

Χθες το βράδυ το πέτυχα στο άσχετο στην τηλεόραση. Με κέρδισε από τις πρώτες στιγμές, και κάθισα μέχρι το τέλος. Είχα πολύ καιρό να δω ταινία όπου δεν μάντευα σχετικά εύκολα πού σκοπεύει να καταλήξει ο ποιητής. Ωραία ροή στην ταινία, μαγευτικοί χαρακτήρες και ερμηνείες, μικρές σιωπές σε σημεία όπου χρειαζόταν, μουσική του Jarre μπαμπά (Θεός σ'χωρέσ'τον) αλλά να και το ξεκίνημα του “Where the streets have no name” στο εντελώς-μα-εντελώς κατάλληλο σημείο, συμβολισμοί που δεν είναι το πραγματικό επίκεντρο της ταινίας αλλά σου αφήνουν ένα γλυκό χαμόγελο…

Φτιάχτηκα, κοινώς· και παρέμεινα φτιαγμένος μέχρι το τέλος. Τι άλλο θέλει κανείς από μια ταινία;

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Οι καλοί φίλοι στις φουρτούνες φαίνονται

Λοιπόν, εγώ αύριο έχω να πάω να πάρω το επίδομα ανεργίας (αν και καλώς εχόντων των πραγμάτων, γύρω στο τέλος του χρόνου θα έχω δουλειά). Για να πάω στον ΟΑΕΔ, λέω να μη πάρω το λεωφορείο, αλλά να πάρω το καινούριο αυτοκίνητο, που θα το παραλάβω σήμερα το απόγευμα. Για να το κινήσω, όμως, θα χρειαστώ βενζίνη, και για να βάλω βενζίνη, θα χρειαστώ λεφτά. Όσοι φίλοι, λοιπόν, δανείστε μου κάνα τάλιρο-δεκάρικο-ό,τι προαιρείσθε, μην είστε τσίπηδες. Θα τα επιστρέψω. Άμα λάχει, σας κάνω και καμιά κόπια το ουζμπεκόκλειδο με την τρελά χαρούμενη μουσική που ξέρετε πως έχω ετοιμάσει.

Ο Μενέλαος από τώρα ετοιμάζεται για οδηγός πάσης φύσεως αυτοκινήτων. Προς το παρόν, περιορίζεται στην αεροδήγηση (κατά το air-guitar και αερογάμι για τους μεγαλύτερους) :



Κάποιες άλλες ώρες, προτιμάει να επαληθεύει το μύθο πως τα μικρότερα παιδιά μιμούνται τα μεγαλύτερα:



Άλλες φορές, προτιμάει να μου το παίζει μετεμψύχωση της Νάκης Αγάθου (ρε λες να ζει ακόμα;) και να με ενημερώνει για τα καθέκαστα στο χαζοκούτι:



Το καλό είναι πως, αφού για κάποιους μήνες ακόμα δεν θα εργάζομαι, θα μπορώ να πάω με τα παιδιά για διακοπές από εδώ και από εκεί, αφήνοντας την Αθανασία εδώ να αλωνίσει και να ξεσαλώσει:



Επιστρέφοντας στον Αλέξανδρο: μπορεί να μη μας αρέσουν τα ίδια πράγματα με τον Αλέξανδρο στη μουσική, αλλά φαίνεται πως τουλάχιστον έχουμε κοινά που μας απωθούν (κάτι σαν ΑΕΚτζήδες και Παναθηναϊκοί όταν παίζει ο Ολυμπιακός):



Τώρα, όσον αφορά τα γούστα μας στις γυναίκες, εγώ κι ο Αλέξανδρος δεν έχουμε τα ίδια, αλλά τουλάχιστον ξέρει τι θέλει από τώρα (πάντα σε φάση αερογάμι προς το παρόν) :



Μιλώντας για αερογάμι, και με έναυσμα μια συζήτηση με τον νονό Αργύρη, νομίζω πως οι τσόντες θα ήταν πολύ πιο geek-friendly όταν την ώρα του φορμαρίσματος μας έλεγαν και τι ακριβώς φορμάρεται (ntfs, fat, fat32, ext2/3/4? καμιά φορά μπερδεύεσαι και δεν ξέρεις ακριβώς τι γίνεται), όπως επίσης και αν έβγαινε και ένα progress bar στο κάτω μέρος της οθόνης, για να προγραμματίζουμε κι εμείς τις δουλειές μας.

Η προηγούμενη παράγραφος ήταν μια ευγενική πάσα του blog μας προς τους αναγνώστες που θέλουν να μιλήσουν για τις ζέστες αλλά δεν έβρισκαν πάτημα :)

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Μπάρτσελο

Νομίζω πως έκανα ό,τι έπρεπε να κάνει κάθε σωστός κουμπάρος. Για προφανείς λόγους, δεν θα εμβαθύνω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, θα πω μόνο πως —*τυχώς— δεν έγινε τίποτα που να αξίζει να μας χωρίσουν οι γυναίκες μας, τρέχουσες και μέλλουσες. Το «*» στο «τυχώς» επειδή δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι «ευ» ή «δυσ», οπότε το αφήνω στην κρίση του καθενός.

Από την ελάχιστη, λοιπόν, εμπειρία μου, η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω στους κατοπινούς επίδοξους κουμπάρους, είναι: όταν πηγαίνετε να ψωνίσετε στο σούπερ-μάρκετ, να είστε χορτάτοι.

Παύω τη μη εξιστόρηση για να ξαναπάρω το χαμένο ύφος που είχα πριν αρχίσω.

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Πιοτρ Πάβελ Παολίνι (χωρίς ζου)

Μας την έπαιξε ο μικρός. Το τέλος του βιβλίου πλησίαζε αδυσώπητα (και είναι και κοντά χίλιες σελίδες στην ελληνική του έκδοση…), και είχα την απορία πότε και πώς θα κλείσουμε το θέμα. Τελικές συγκρούσεις δεν περιγράφονται σε είκοσι σελίδες, πώς να το κάνουμε; Αλλά, με μια κίνηση DNA, η τριλογία έγινε τετραλογία. Φτου. Άντε να βγει το επόμενο να τελειώνουμε και μ' αυτό το θέμα.

Για να είμαι ειλικρινής, σε κάποια σημεία άφησα νοερά χασμουρητά, αλλά σε γενικές γραμμές, καλό ήταν. Σε αρκετά σημεία θεωρώ πως αναγνώρισα ίχνη της νεαρής ηλικίας του συγγραφέα· από την άλλη, σε άλλα σημεία πέτυχα μεστούς διαλόγους. Ο ίδιος ο συγγραφέας, στις ευχαριστίες, αναφέρει και τον πατέρα του σε σχέση με τους διαλόγους, κάτι που μπορώ να πιστέψω. Τεσπά, η μικρή φυγή μου από την πραγματικότητα έλαβε τέλος.

Στα δικά μας τώρα.

Είμαι θεατής σε ένα αισθηματικό δράμα που διεξάγεται μπροστά στα μάτια μου. Ίσως έχω αναφέρει πως αστειευόμαστε με την Αθανασία όσον αφορά τον παππού Μενέλαο και τον εγγονό Αλέξανδρο: «αυτοί οι δύο τα έχουν πίσω από την πλάτη μας και δεν το ξέρουμε». Η πρώτη αγάπη είναι παντοτινή, και ο παππούς έχει πάθει ταράκουλο με το πρώτο εγγόνι. Αλλά, όπως γίνεται συνήθως, η μπαλάντζα γέρνει.

Το ένα θέμα, είναι η εκμετάλλευση: όταν ο παππούς είναι παρών, ο Αλέξανδρος γίνεται τρομερά κακομαθημένος, αγγίζοντας ίσως την υστερία μέχρι να περάσει το δικό του (ή να παρέμβω εγώ με απειλές, που ξέρει πως θα πραγματοποιήσω· ας πούμε, παιχνίδια του Αλέξανδρου έχουν παρατηρηθεί να πετούν προς πάσα δυνατή κατεύθυνση χωρίς επιστροφή).

Το άλλο θέμα, είναι τα γούστα: ο παππούς παθαίνει φαγούρα όταν κάτσει πάνω από μισάωρο μέσα στο σπίτι, αν πρόκειται για ώρα που θα μπορούσαν να είναι στο καφενείο ή στην παιδική χαρά. Γενικώς, και πριν τον Αλέξανδρο, για ανεξήγητους λόγους δεν μπορούσε να κάθεται πολύ μαζί μέσα στο σπίτι του, πόσο μάλλον τώρα που έχει και παρέα από το σπίτι. Ο Αλέξανδρος, από την άλλη, μπορεί κάλλιστα να κάτσει και να βλέπει παιδικά στην τηλεόραση, ή να παίζει με τα παιχνίδια του. Του αρέσει να βγαίνει, αλλά δεν του είναι ανάγκη.

Το δράμα είναι ο μικρός Μενέλαος, που εκτός από εμφανισιακά χαρακτηριστικά από τον παππού, έχει πάρει και το γονίδιο του «έξω από 'δώ κι όπου να 'ναι». Το παιδί έρχεται, σου φέρνει τα παπούτσια και τα ρούχα του, σου λέει «ούνκου!» δείχνοντας έξω, έξω, ΕΞΩ!, σε τραβάει μέχρι την πόρτα. Με αντιλαμβάνεστε. Τον αντιλαμβάνεστε. Ο παππούς όχι και τόσο. Τον αγαπάει, μη με παρεξηγήσετε, αλλά, για να το θέσω ωμά: ο (μικρός) Μενέλαος δεν είναι ο Αλέξανδρος.

Παίρνει τηλέφωνο ο παππούς να ρωτήσει αν «είναι έτοιμος ο Αλέξανδρος;», και αν δεν είναι, ενημερώνει πως θα περάσει σε λίγο να τον πάρει. Εγώ αρχίζω το τροπάριο: «Αλέξανδρε, έλα να σε ντύσω να βγεις βόλτα με τον παππού.» «Όχι!» λέει εκείνος, επειδή εκείνη την ώρα βλέπει π.χ. το «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος», στη φάση με τα βουνά που γίνονται ηφαίστεια ή το «Μπαμπούλας ΑΕ» για εξάκις χιλιοστή εβδομηκοστή δεύτερη φορά. Ο μικρός ακούει για βόλτα και μαζεύει συμπράγκαλα. Μέχρι να έρθει ο παππούς, ο μεγάλος δεν έχει σαλέψει. Ο μικρός παλεύει να σου δώσει να καταλάβεις πως θέλει να βγει βόλτα. Έρχεται ο παππούς: «Αλέξανδρε, ακόμα να ετοιμαστείς; Πώς θα βγούμε βόλτα, καμάρι;», ο Αλέξανδρος λέει «μετά που θα τελειώσει ο μπαμπούλας», ο παππούς: «Άμα θα περιμένουμε να τελειώσει… Θα σ'το σταματήσει ο μπαμπάς να το συνεχίσεις μετά», παίρνοντας ο ίδιος τα ρούχα του Αλέξανδρου να τον ντύσει, και κουβέντα στην κουβέντα να σηκωθούν να φύγουν, φτου ξελευτερία!, από τη σκλαβιά του σπιτιού.

Κι όλη αυτή την ώρα, ο (μικρός) Μενέλαος μόνο που δεν κρατάει ταμπέλα «ΠΑΡΕ ΕΜΕΝΑ ΠΑΠΠΟΥ!» και δεν χοροπηδάει. Βγαίνει μαζί μου, τελικά, δεν είναι ότι μένει μέσα στο σπίτι. Αλλά την εικόνα την έχετε. Ο Γιώργος που αγαπάει τη Μαίρη που γουστάρει τον Αντώνη.

Η σχετική ερώτηση της πεθεράς μου είναι σωστή (σε φάση που ο Αλέξανδρος κάνει κόνξες και ο παππούς τον απειλεί «θα σηκωθώ να φύγω»): «Γιατί δεν φεύγεις; Πάρε τον Μενέλαο, μια φορά.» Συνήθως, δεν απαντάει ο πεθερός μου, εκτός από μια φορά που είπε «Να πάρω τον Μενέλαο… Ο Μενέλαος είναι μικρός», όπου έλαβε την απάντηση «Και ο Αλέξανδρος μικρός ήταν και τον έπαιρνες». Μια φορά, που ο Αλέξανδρος παραήταν διάολος, ο πεθερός μου όντως σηκώθηκε και βγήκε βόλτα με τον Μενέλαο. Ο Αλέξανδρος έμεινε μέσα. Όταν οι συνώνυμοι παππούς και εγγονός επέστρεψαν από τη βόλτα, μαντέψτε ποιος φαινόταν να αισθάνεται τιμωρημένος. Όχι πάντως ο Αλέξανδρος…

Ιν άδερ νιουζ: αποφασίσαμε να πάρουμε Kia Ceed XL (το station-wagon) ως όχημα της οικογένειας. Ψάξαμε και άλλα, τα ζυγίσαμε, καταλήξαμε εκεί. Το ξεκινάμε. Μας λένε πως το δάνειο δεν εγκρίθηκε: εγώ είμαι άνεργος (κι ας παίζει να πάω σε τράπεζα ή στο δημόσιο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) έστω κι αν το περσινό μου εισόδημα υπερέβαινε την αξία του αυτοκινήτου, η Αθανασία πέρσι είχε μικρό εισόδημα (λόγω χρημάτων που έπαιρνε από το ΙΚΑ για "εξίσωση" αδείας εγκυμοσύνης μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα). Λέμε, «το δάνειο θα μας το δώσει η Εμπορική. Έχουμε λογαριασμό στην Εμπορική που υπερκαλύπτει το δάνειο.» «Όχι», μας λένε, «βάλτε εγγυητή». «Να βάλουμε τον πατέρα μου ή τον πατέρα της.» «Είναι κάτω από εξήντα; Αν όχι, βρείτε άλλον.» και τα λοιπά. Να μη μακρηγορήσω, τα πήρα.

Τι κάνει, λοιπόν, ένας ώριμος οικογενειάρχης όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τέτοιες αντίξοες συνθήκες; (Εγώ ιδέα δεν έχω, ρωτάω για να μάθω.)

Αυτό που εγώ έκανα, ήταν να πάω σε ένα υποκατάστημα της Εμπορικής, να σηκώσω ό,τι λεφτά είχαμε εκεί για να τα βάλω σε άλλη τράπεζα, και να πω στον πωλητή «προχώρα το, θα το πληρώσουμε μετρητοίς». Λογικά θα το έχουμε σε δυο-τρεις εβδομάδες.

Αυτά.

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Το ξουράφ' του Όκαμ

Παιδική εκπομπή στην ΕΤ1 την ώρα που ο Αλέξανδρος πίνει το γάλα του (ενσταλάζει γάλα στο στομάχι του, ορθότερα). Οι «Μικροί Άινστάιν» πρέπει να πάνε τη χαζή κάλτσα στο τσίρκο των χαζών ρούχων που είναι στο Παρίσι. Η διαδρομή τους συμπεριλαμβάνει βόλτα από το μουσείο του Λούβρου. Βλέπουμε τη Μόνα Λίζα και του εξηγώ τα καθέκαστα: πως είναι ονομαστή για το χαμόγελό της, που δεν είναι ακριβώς χαμόγελο άμα το πολυτυραννήσεις, αλλά άμα τη δεις απλά χωρίς να το πολυψάχνεις, τη βλέπεις που χαμογελάει· όμως κανείς δεν ξέρει γιατί χαμογελάει.

«Μπαμπά, μήπως έκανε κακά;»

…!

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Λίγη ευγένεια δεν βλάπτει

Πήγα σήμερα μια τσάρκα σε ΟΑΕΔ και ΙΚΑ για να ζητήσω κάτι καταστάσεις για εγγραφή του Αλέξανδρου σε παιδικό σταθμό. Στο ΙΚΑ ήμουν τυχερός, και εκεί ακριβώς που ρώτησα ήταν που θα μου έβγαζαν τις καταστάσεις ενσήμων. Η κυρία με εξυπηρέτησε τάχιστα, παίρνω τις καταστάσεις, γυρίζω και κάνω δύο βήματα ελέγχοντας. Σταματάω, επειδή δεν βλέπω ένσημα στο 2009, και έχω την εντύπωση ότι ο ΟΑΕΔ σου κολλάει ένσημα όσο είσαι στο ταμείο ανεργίας. Γυρίζω για να ρωτήσω ακριβώς αυτό: σου κολλάει ένσημα ο ΟΑΕΔ; Κάποιος κύριος είναι ήδη στο γκισέ για να εξυπηρετηθεί. Μου έριχνε μισό κεφάλι και κάτι, και πρέπει να ήταν 8-10 χρόνια μεγαλύτερός μου.

Κάνω λοιπόν την ερώτηση, και ο κύριος παρεμβαίνει:

«Δεσποινίς, το ταμείο θα κλείσει. Εξυπηρετήστε εμένα και μετά εξυπηρετείτε τον κύριο.»
Λέω εγώ, «ήμουν πριν από εσάς.»
«Τι λέτε, κύριε; Δεν ήσαστε πριν από εμένα.»
Oh-oh. Ανακρίβεια· ψέμα ή απλώς δεν ξέρει τι λέει αλλά λέει με στόμφο αυτό που κρίνει πως τον συμφέρει, για να κάνει τη δουλειά του. Είμαι αλλεργικός σε κάτι τέτοια.
«Δεν έχω τελειώσει, κύριε» του λέω. «Μόλις τελειώσω, θα εξυπηρετηθείτε εσείς.»
«Το ταμείο θα κλείσει!» μου λέει.
«Ναι, θα εξυπηρετηθείτε αμέσως μετά από εμένα.»
«Μα δεν ήσαστε εδώ!» λέει.
«Αυτά», του λέω δείχνοντας τις άρτι εκτυπωμένες καταστάσεις, «τα πήρα μόλις τώρα από την κυρία.»
«Εξυπηρετηθήκατε, τελειώσατε, τώρα ήρθε η σειρά μου», μου λέει, ορθά αυτή τη φορά, μόνο που ήδη είχε πει την παπαριά.
«Λυπάμαι, αλλά δεν τελείωσα» του λέω.
Εκεί ξεκίνησε ένα staring contest από τον κύριο. Μάλιστα, ανασήκωσε λίγο και το πηγούνι για να τονίσει τη διαφορά ύψους μας. Φαντάζομαι το έκανε με το σκεπτικό πως θα υποχωρήσω, αλλά εγώ κάτι τέτοια πολύ τα γουστάρω, και μάλιστα είναι από τις παύσεις που σου δίνουν την ευκαιρία να ανασυνταχθείς. Ήμουν στη φάση να διαλέξω τι θα πω: «Μήπως να φωνάξετε τον μπαμπά σας να με κάνει "ντα", καλύτερα;» ή να πω τον «μεγαλύτερο αδελφό σας», αλλά εκείνος γυρνάει προς την υπάλληλο και λέει:
«Δεσποινίς, αν όταν πάω έχει κλείσει το ταμείο…»
«Θα βρει το μπελά της η γυναίκα», συμπληρώνω εγώ.
«…θα βρείτε εσείς το μπελά σας!» ολοκληρώνει.
Καγχάζω και του λέω «Είστε αστείος. Καλή επιτυχία στο υπόλοιπο της ζωής σας» και φεύγω για να μη μπλέξει η υπάλληλος επειδή το κακομαθημένο ανθρωπάκι θα διάλεγε εκείνη ως ευκολότερο στόχο.

Πιθανώς να είχα άδικο, αφού όντως είχα απομακρυνθεί δύο βήματα, και αν μου έλεγε αυτό απευθείας, θα περίμενα. Αλλά ο συνδυασμός αυτών που είπε και το ύφος του με έκαναν να αντιδράσω. Υπολείπομαι πολύ της αγιοσύνης.

Τεσπά, ας αλλάξω λίγο το ύφος. Προχθές που ήμαστε επίσκεψη στη μάνα μου, η Αθανασία λόγω ζέστης φόρεσε μαγιό και πήγαινε να κάνει ντους σε ντουζιέρα που έχουμε στην αυλή. Ο Αλέξανδρος πετάχτηκε: «Πω-πω, τι ωραίο κορμί!» Γέλασε πολύ η Αθανασία, και φυσικά ανέφερε την ατάκα του γιου μας σε αρκετό άλλο κόσμο. Εγώ, από μεριάς μου, εκπλήττομαι για την δική της έκπληξη: νόμιζα ότι η γυναίκα μου διάβαζε το blog μου… ή μπορεί να το διαβάζει και να μη πιστεύει όσα λέω. Δεν ξέρω, το τι λέμε (ή γράφουμε), τι εννοούμε και το πόσο θέλουν να το πιστέψουν οι υπόλοιποι, ήταν θέμα πρόσφατης συζήτησης και με το φίλο Νίκο.

Λοιπόν, είναι και τρία ανέκδοτα περιστατικά που θέλω να τα εκδώσω ηλεκτρονικά γιατί μου αρέσουν τόσο πολύ και τα έχω αφηγηθεί τόσες φορές σε άλλο κόσμο, που νομίζω αξίζουν δημοσίας κοινοποίησης και απαθανάτισης για πάντα (για όσο υπάρχει το blogger.com, δηλαδή). Και τα τρία αφορούν τον διευθυντή που είχαμε στην εταιρία Silicon Technologies, που είχε το χάρισμα να λέει θεϊκές ατάκες. Ο εν λόγω διευθυντής, λοιπόν, με το κωδικό όνομα «Κώστας» (κάποιοι ξέρετε πολύ καλά ποιον λέω), είχε τα εξής ίδια χαρακτηριστικά: ήταν γαύρος βαμμένος (του στυλ, όταν ερχόταν επίσκεψη κάποιος άλλος ανθυποδιευθυντής του ομίλου που ήταν βάζελος και πέταγε μπηχτές για τον Ολυμπιακό, ο Κώστας τού έλεγε: «καλά, πιες έναν καφέ πρώτα και έρχομαι να σε χλευάσω μετά»), και ήταν παλαιοροκάς («η μουσική σταμάτησε το 78»).

Το πρώτο περιστατικό, λοιπόν, έχει να κάνει ακριβώς με την "παλαιοροκότητα". Τα γραφεία της εταιρίας μας ήταν επάνω σε μεγάλη λεωφόρο της Αθήνας, και δίπλα σε μεγάλο σούπερ-μάρκετ, κάτι που μας ήταν χρήσιμο για τα οικιακά ψώνια.

Μια μέρα, λοιπόν, που πεταγόμουν εγώ στο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσω, ο Κώστας επέστρεφε με τα δικά του ψώνια. Δεν τον είχα δει από το πρωί, οπότε του είπα είδηση που είχα ακούσει από το ραδιόφωνο:
«Άκουσα πως οι Iron Maiden έβγαλαν νέο δίσκο¹, και λέει πως θυμίζει πολύ Iron Maiden μέχρι το '85…» και κάνω παύση, επειδή με κοιτάει με ελαφρά θυμηδία, οπότε συμπληρώνω: «…αλλά βέβαια, πού το '85 και πού το '78 όπου σταμάτησε η μουσική…»
Μου απαντάει: «Εντάξει, έβγαλαν δίσκο οι Iron Maiden… για αερόμπικ, καλός θα είναι.»

Το άλλο περιστατικό: είχαμε έναν πωλητή (κωδικό όνομα: «Αντώνης») που ήταν λίγο… πώς να το πω… περίεργος. Με πολλές έννοιες. Λίγο κράτος εν κράτει, λίγο αυθαίρετος αν πίστευε ότι μπορεί να γίνει μια πώληση ασχέτως συνεπειών στην υπόλοιπη εταιρία, λίγο μίζερος, λίγο υπερόπτης. Τέλος πάντων, είχε κάνει μια φορά κάτι το οποίο προκάλεσε πρόβλημα στο τμήμα τιμολογήσεων (κωδικό όνομα: «Ειρήνη» :). Το τμήμα τιμολογήσεων έκρινε απαραίτητο να πάει και να ξεχέσει τον Αντώνη για τη βλακεία που έκανε. Κάποια στιγμή, ο Κώστας που ενημερώθηκε για αυτό που έγινε, έκρινε πως έπρεπε να βγει από το γραφείο για να επιληφθεί και προσωπικά του θέματος, αλλά το τμήμα τιμολογήσεων δεν είχε τελειώσει. Ο Κώστας ξαναμπαίνει στο γραφείο του. Ξαναβγαίνει, αλλά βλέπει ότι ακόμα θα πρέπει να περιμένει. Ξαναμπαίνει. Μετά από λίγο, τρίτη μη προσοδοφόρα έξοδος και επιστροφή στο γραφείο του. Τελικά, χτυπάει το τηλέφωνο της γραμματείας πωλήσεων (κωδικό όνομα: «Αθανασία»). Της λέει ο Κώστας: «Όταν τελειώσει η Ειρήνη με τον Αντώνη… πες σε ένα από τα κομμάτια του να περάσει κι από το γραφείο μου.»

Τέλος, κάποια Χριστούγεννα, είπαμε να πάμε ως εταιρία να φάμε κάπου έξω. Μια κοπέλα στις πωλήσεις (κωδικό όνομα: «Έλενα») κανόνισε τον τόπο. Ήταν το μαγαζί “Cuba in Asia”, κοντά στο Caravel, με κινέζικο φαγητό και κουβανέζικη μουσική (ωκαίει).

Προφανώς πήγαμε πεινασμένοι (τζάμπα φαγητό, τι λέμε τώρα), και ενθουσιασμένοι είδαμε τις πιατελάρες να έρχονται. Ο ενθουσιασμός μας καταλάγιασε αρκετά γρήγορα, αφού —για παράδειγμα— η πιατελάρα της σαλάτας είχε μερικά φύλλα από κάτι πράσινο, μια λωρίδα αγγούρι, μια λωρίδα καρότο και τα λοιπά. Το πιάνετε το νόημα.

Τέλος πάντων, παραγγέλνουμε, κι έρχονται τα πιάτα μας. Την ώρα που χειριζόμασταν τα μαχαιροπήρουνα, που ήταν δυσανάλογα μεγάλα για τις ποσότητες φαγητού (δεύτερο hint, μάλλον περιττό: τα μαχαιροπήρουνα ήταν κανονικού μεγέθους), ο σεφ κάνει το λάθος να πάει δίπλα στον Κώστα:
«Πώς πάμε; Όλα καλά;»
«Μια χαρά, μια χαρά.»
«Το κοτόπουλο; Πώς το βρήκατε;»
Και ο Κώστας, κάνοντας μια κίνηση με το μαχαίρι σπρώχνοντας το φαγητό δεξιά-αριστερά στο πιάτο: «Εντελώς τυχαία.»

¹ ήταν όταν βγήκε το Out of the Silent Planet

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

The End who says “Ni(gh)!”

Με όλα αυτά τα νούμερα του κτήνους (The name's ΑΜΚΑ. Πωλ ΑΜΚΑ. barcodes, RFIDs και προσεχώς εμφυτευόμενα τσιπάκια), τα νούμερα της Εκκλησίας μάς την πέφτουν μαζικά, τραβάνε τα μαλλιά τους και οδύρονται για την επαλήθευση των λόγων του Ιωάννη στην Αποκάλυψη. Δεν αναφέρομαι στο γενικώς χρήσιμο «Μετανοείτε», αλλά στην γενική φοβία και ενίοτε πανικό που εκφράζεται από τους ευλαβείς και «ευλαβείς»¹. Με το φτωχό θεόδοτο ορθολογιστικό (κατά το δυνατόν) μυαλό μου, δεν καταλαβαίνω το γιατί. Όπως βλέπω τα πράγματα, η κατάσταση είναι win-win σχεδόν για όλους, ή ίσως, σχεδόν για όλους δεν είναι lose-lose.

Παρένθεση: μετά χαράς να δεχτώ πως όντως οδεύουμε προς την Τελική Κρίση. Εν οίδα ότι ουδέν οίδα κ.τ.λ., οπότε ποιος είμαι εγώ να αμφισβητήσω, να διαψεύσω και να κοροϊδεύσω; Κλείνω την παρένθεση και παραθέτω τα υπέρ της επερχόμενης Δευτέρας Παρουσίας.

• Οι Χριστιανοί (και δη οι Ορθόδοξοι²) επιτέλους θα δικαιωθούν, θα απολαύσουν τους καρπούς των κόπων των επιβραβευόμενοι με παραδείσια αιώνια ζωή, όπου θα ξαναβρεθούν με τους αγαπημένους τους.

• Οι Σατανιστές χαίρονται επειδή, επιτέλους!, έρχεται η βασιλεία του Κτήνους, για όσο κρατήσει. Ειδικά οι πιο ονειροπόλοι, που εικάζουν πως ο Θεός έχει πάψει να υφίσταται και μόνο ο Σατανάς έχει απομείνει, δεν φοβούνται πως θα καούν στην Κόλαση, οπότε πιστεύουν πως η εν λόγω βασιλεία θα κρατήσει και για πάντα.

• Μωαμεθανοί και Βουδιστές δεν θα πρέπει να ιδρώνει ιδιαίτερα το αυτί τους, επειδή για αυτούς ισχύουν άλλα συμβόλαια.

• Άθεοι και αγνωστικιστές έχουν πάρει απόφαση πως όλοι κάποια μέρα θα πεθάνουμε και δεν προσδοκούν ζωήν του μέλλοντος αιώνος, οπότε τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα.

• Οι καπιταλιστές, ειδικότερα, θα ζουν τον επί Γης παράδεισο, με το κεφάλαιο να πηγαινοέρχεται (με τάση προς το -έρχεται) βάσει των αγαπημένων τους κανόνων, αφού ούτως ή άλλως θεωρούν πως αυτή είναι η φυσική τάση του ανθρώπου, και πως αν ο άνθρωπος δεν είχε εφεύρει το χρήμα, το μόνο που του έμενε να κάνει είναι να το εφεύρει.

• Ο απλός λαουτζίκος, όσοι γενικώς υποφέρουν, θα πρέπει να το αντιμετωπίζει ως ακόμα μία αλλαγή κυβέρνησης: πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα; The pain constantly gets worse.

Ξεχνάω κανέναν; Σίγουρα, πολλούς θα ξεχνάω (οι Scientologists, άραγε, εντάσσονται στους καπιταλιστές;), και πιθανώς μέσα στη γενίκευση να μη βλέπω τα κατά της Δευτέρας Παρουσίας, αλλά αυτό δεν το θεωρώ ως καταρριπτικό επιχείρημα εναντίον της άποψής μου. Ακόμα κι αν είναι σαθρή η άποψή μου, όμως, δεν μπορώ να εξηγήσω την απογοήτευση, τον θυμό, τον πανικό, την αντίθεση και επιθυμία αναβολής της Θείας Κρίσης.

Εγώ από μεριάς μου, τείνω να πιστεύω πως μετά θάνατον, ο καθένας μας θα πάει όπου θεωρεί ο ίδιος ότι αξίζει: Παράδεισος, Κόλαση, μετεμψύχωση, επανένωση με το σύμπαν, ανυπαρξία. Ας επιλέξουμε, και ας σκεφτούμε, νιώσουμε, αισθανθούμε και πράξουμε ανάλογα.³


¹ Ξέρω αρκετούς «ευλαβείς» που περιορίζουν την ευλάβεια στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Ευτυχώς για 'μένα, ξέρω και αρκετούς ευλαβείς.

² Απ' όσο ξέρω, οι Ορθόδοξοι κανονικά εορτάζουν στην ονομαστική τους (μας) εορτή και όχι τα ξενόφερτα γενέθλια. Τι είναι η ονομαστική εορτή; Η ημέρα που ο κάθε άγιος και όσιος απεδήμησεν εις Κύριον, δηλαδή πέθανε, οπότε και ξεκίνησε την μετά θάνατον αιώνια ζωή του αξιωματικά στον Παράδεισο. Αν ήθελα να το χοντρύνω, θα έλεγα πως ο ευλαβής Ορθόδοξος θα έπρεπε —πέρα από τον ανθρώπινο πόνο— να έχει και λίγη χαρά όταν κάποιος δικός του αποδημεί έχοντας ζήσει με χριστιανικές αρχές, αφού απαλλάχτηκε από το βάρος και τα βάσανα της επίγειας ζωής και πήγε στον Παράδεισο· δεν θέλω όμως να το χοντρύνω, είμαι άνθρωπος με τρόπους και προαιρέσεις.

³ Τρομερή προτροπή! Εντελώς άχρηστη, βασικά. Ούτως ή άλλως, μια τόσο γενική και εύπλαστη τοποθέτηση ουσιαστικά είναι αυτό που κάνουν όλοι.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Ξεπέτα

Γενικώς, δεν πολυκάνω αναρτήσεις με αστεία videos ή φωτογραφίες που κυκλοφορούν μέσω email. Στην προκειμένη, θα κάνω χρήση τριών παλιών καλών φωτογραφιών, που έχουν παλιώσει σαν το καλό κρασί.

Όσον αφορά την ανάρτηση της Αθανασίας με σχόλιο για την ανάρτηση του azrael:



Μια απερίγραπτα λατρεμένη γελοιογραφία, αφιερωμένη σε όσους αγαπούν τα σκυλιά:



Το ιστολόγιο αυτό υποχρεούται να παρέχει δελτίο παραπόνων στην έξοδο:

It wasn't my fault!

(Προειδοποίηση: το παρόν ποστ ταιριάζει περισσότερο ως ανοιχτή επιστολή προς ψυχολόγο παρά ως ανάρτηση γενικού ενδιαφέροντος, οπότε μπορείτε να το προσπεράσετε χωρίς να χάσετε κάτι, αν δεν το διαβάσετε.)

Είναι μια τάση που έχουν πολλοί άνθρωποι, στους οποίους συγκαταλέγομαι συχνά κι εγώ. Σε γενικές γραμμές προσπαθώ να το ελέγχω, και να αποφεύγω τη σπασμωδική κομπλεξική αντίδραση του «δεν φταίω εγώ» χωρίς να βεβαιωθώ πρώτα αν όντως φταίω ή όχι. (Πρόσφατα, δε, θυμήθηκα την αθάνατη σκηνή από το Blues Brothers).

Η στάση μου, όμως, επηρεάζεται όταν είμαι απέναντι σε κάποιον που το έχει αναγάγει σε τέχνη (η αποποίηση της ευθύνης συχνά πάει πακέτο με τον συνεχή σχολιασμό καταστάσεων και προβλέψεις. Κάποιες από τις προβλέψεις, στατιστικά, θα βγουν σωστές, οπότε βολεύει να ξεχάσεις όλες τις λάθος προβλέψεις και να αναφέρεις στους άλλους «το'πα εγώ, δεν το'πα;» ώστε να βελτιώσεις το κύρος σου ως αυθεντία επί παντός επιστητού, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

Bear with me, που λένε. Θα παραθέσω ένα πρόσφατο συμβάν, μιλώντας χωρίς ονόματα, αν και τα συμπεράσματα είναι εύκολα.

Αύριο θα χρειαστεί να είμαι μακριά από το σπίτι στις 16:30, και θα φύγω κατά τις 15:30. Κάποιος θα χρειαστεί να είναι στο σπίτι αν ξυπνήσουν τα παιδιά. Έγινε μια συνεννόηση, όπου αναφέρθηκε πως θα λείψω «μεσημέρι».

Σήμερα έγινε διευκρινιστική ερώτηση:

«Δηλαδή, τι ώρα θα λείψεις αύριο;»
«Θα φύγω από το σπίτι κατά τις τρεις και μισή;»
«Α, τόσο αργά; Εγώ νόμιζα κατά τις 12-1.»

Σκέφτομαι πως, ναι, ακριβολογικά, μεσημέρι είναι τότε· είναι ο μέσος όρος μεταξύ ανατολής και δύσης. Σκέφτομαι και την καταχρηστική χρήση του όρου, αλλά δεν μπορώ να τη χρησιμοποιήσω ως επιχείρημα όταν είμαι οπαδός της ακριβολογίας, οπότε λέω κι εγώ:

«Απομεσήμερο, λοιπόν.»
«Εκείνη την ώρα έχω κανονίσει το τάδε ραντεβού. Θα πρέπει να καθίσει ο τάδε το μεσημέρι με τα παιδιά.»

Καμπανάκι! ντιν-ντιν-ντιν χτυπάει στο κεφάλι μου. Η αλλεργία μου στα διπλά μέτρα και σταθμά φουντώνει, αλλά ευτυχώς κρατάω αξιοθαύμαστα την ψυχραιμία μου¹, λέγοντας απλώς:

«Άκουσες τώρα τι είπες;»
«Τι είπα;»
«Το "μεσημέρι". Αυτό που είπα κι εγώ, δηλαδή.»

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή διακόπηκε η συζήτηση λόγω ερχομού τρίτου στο χώρο. Μετά από λίγο, συνεχίστηκε, όταν ο συζητητής μου επανήλθε υποστηρίζοντας πως, σε καμία περίπτωση, τρεις-τέσσερις δεν είναι "μεσημέρι"². Είπα κι εγώ: «Τι ώρα κοιμούνται τα παιδιά; "Μεσημέρι" δεν λέμε; Δεν τα βάζουμε για ύπνο από τις δώδεκα-μία!», με σιωπή για απάντηση. Να διευκρινίσω πως δεν θεωρώ την σιωπή ως "αναγνώριση λάθους", τουλάχιστον στην ειδική περίπτωση του συνομιλητή μου.

Το ζουμί είναι πως εγώ δεν χαλάστηκα καθόλου για το αν μπορούσε ο συνομιλητής μου να είναι με τα παιδιά ή όχι. Λύση θα βρισκόταν. Ακόμα και στο σημείο που υποστηρίχτηκε πως η ασάφεια οφειλόταν σε εμένα (ή σε άλλον που μετέφερε τα λεγόμενά μου), πάλι το δέχτηκα. Αλλά τα πήρα, προφανώς, όταν ασυναίσθητα ο άλλος χρησιμοποίησε το δικό μου λάθος (τεχνικά) για να εννοήσει το ίδιο πράγμα που είχα εννοήσει κι εγώ. Ποιος ο λόγος για όλη τη συζήτηση;

Είχα συζήτηση παρόμοιου feeling στο παρελθόν για τη διαφορά μεταξύ απαρίθμησης ημερών και χρονικού διαστήματος, όπου προσπαθούσα να εξηγήσω πως, αν ξεκινάς από π.χ. Σάββατο στις 11, ένα διάστημα επτά ημερών τελειώνει το επόμενο Σάββατο στις 11. «Όχι», ερχόταν η απάντηση, «Σάββατο με Σάββατο είναι οκτώ ημέρες.» Η απόδειξη ερχόταν μετρώντας ημέρες στα δάκτυλα: Σάββατο, Κυριακή… Παρασκευή, Σάββατο. Οκτώ. Εκείνη ήταν από τις φορές που ήθελα να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, αλλά μεσολάβησε τρίτος να σταματήσει η κουβέντα, και έτσι δεν πρόλαβα να επιχειρηματολογήσω δια της επαγωγικής μεθόδου³. Καλύτερα, μάλλον. Θα τράβαγα τα μαλλιά μου. Είναι κάτι σαν να γεννηθεί ένα παιδί στις 23:45, και μισή ώρα αργότερα, στις 00:15, να λες «το παιδί είναι δύο ημερών», επειδή «έτσι το μετράμε»⁴.

Κατά τα άλλα, όταν στο ΣΚΑΪ βάζει διαφήμιση βιβλίων για τους Έλληνες του Πόντου, δεν μπορώ να μη σκεφτώ τόσο δα μικρούλια ανθρωπάκια να περιφέρονται με φουστανέλες. Δεν μπορώ.

———
¹ αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που έγραψα κι αυτή την ανάρτηση. Αν τα είχα πάρει πάλι στην κράνα και φώναζα, δεν θα είχα λόγο να γράψω εδώ για να θαυμάσετε για άλλη μια φορά την πλαστή εξιδανικευμένη μου εικόνα.

² εδώ περνάμε πλέον στην άμυνα ζώνης. Πρέπει πάση θυσία να φταίει ο άλλος, ακόμα κι αν έκανες και εσύ αυτό που προσάπτεις ως λάθος, ακόμα κι αν εξαρχής ΔΕΝ σε κατηγόρησε κανείς.

³ πας στο γιατρό και σου λέει: «πάρε το χάπι, και για επτά ημέρες μη φας, θα πεθάνεις!» Πότε θα φας; Ε, το επτά θα γίνει έξι, το έξι πέντε, και όταν καταλήξουμε στο «για μια ημέρα μη φας», ε, ρε πούστη μου, ο γιατρός δεν εννοεί «πάρε το χάπι και φάε αμέσως μετά», πώς να το κάνουμε;

⁴ προφανώς και έχει γίνει αυτή η συζήτηση, δεν τα βγάζω από τη γκλάβα μου. Το είχα φέρει αυτό το παράδειγμα, και επειδή επέμενα παρά τις αντιρρήσεις τύπου «κολλάς σε λεπτομέρειες», έλαβα την απάντηση «σε αυτή την περίπτωση θα λέγαμε ότι το παιδί είναι μιας ημέρας». Τι μιας ημέρας, γαμώ την τρέλα μου γαμώ, ούτε ώρας δεν είναι το παιδί. Άμα το παιδί γεννήθηκε το 2006 και μπει το 2007, είναι δύο ετών το παιδί; Γιατί να μετράμε τις ημέρες διαφορετικά από τα χρόνια; Πολύ μπερδεύομαι. Τόσα ερωτήματα αναπάντητα σε αυτό το σύμπαν.

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Το μυστηριώδες μωρό του Stepford

Πριν αρκετό καιρό, είχαμε πάει στον φίλο το Νίκο παρέα και με τον Αργύρη. Εκείνη την ημέρα, ο μικρός Στέφανος γκρίνιαζε ΠΟΛΥ. Έκτοτε, φυσικά, με την παραμικρή ευκαιρία πειράζαμε Νίκο/Βάσω για το «πιο γκρινιάρικο μωρό που υπάρχει» κ.τ.λ.

Την Τετάρτη, όπως όλοι πλέον ξέρετε, είχαμε πίτσα στο σπίτι, και ήρθαν Νίκος-Βάσω-Στέφανος & Αργύρης. Ε, ήταν η σειρά του Αλέξανδρου και του Μενέλαου (κυρίως) να είναι τρομερά γκρινιάρηδες, ενώ ο Στέφανος ήταν μωρό-υπόδειγμα. Μάλιστα, παραήταν υπόδειγμα. Ήταν το τέλειο μωρό για τους σχεδιαστές παιχνιδιών, ας πούμε: ένα παιχνίδι υποτίθεται πως πρέπει να το παίζεις έτσι και να διασκεδάζεις έτσι. Ακριβώς αυτό έκανε ο Στέφανος. Εκεί που ο Αλέξανδρος θα έβγαζε τις μπαταρίες και ο Μενέλαος θα το κοπανούσε όπου έβρισκε, ο Στέφανος έπαιζε όπως έπρεπε να παίξει.

Όταν είχαν φύγει τα παιδιά και είχα βγει για τσιγάρο με τον Αργύρη να μου κάνει παρέα, σχολιάσαμε την κατατροπωτική ήττα της ημέρας (δηλαδή, πόσο ανήσυχοι ήταν οι «δικοί» μας, ενώ ο Στέφανος ήταν σαφώς demo). Την ώρα δε που λέγαμε για το πόσο ωραία έπαιζε, βλέπαμε μέσα στην κουζίνα τον Μενέλαο να παίζει με τα ντουλάπια και τα τηγάνια, και τον Αλέξανδρο να προσπαθεί να χώσει ένα Wettex ανάμεσα στο ψυγείο και στο διπλανό ντουλάπι, και λίγο αργότερα να τυλίγει ένα αυτοκινητάκι με το Wettex και να κάνει ότι το τρώει. Νομίσαμε ότι το είχε κάνει σάντουιτς, αλλά στη σχετική ερώτησή μας μας απάντησε πως ήταν «παγωτό».

Νίκο, πες την αλήθεια: τι είχατε δώσει στον Στέφανο;-)

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Οι λέξεις είναι απεριόριστες

Ξύπνησα από νωρίς επειδή ήθελα να κάνω κάτι, αλλά φυσικά ξύπνησε κι ο Αλέξανδρος. Τον βόλεψα λίγο στην τηλεόραση στα παιδικά της ΕΤ1, αλλά επειδή ευτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις αλλά κάτι που θυμάσαι, πήγε ο Αλέξανδρος, ξύπνησε και τον Μενέλαο και με φώναξαν.

Πάω μέσα, σηκώνω τον μικρό από την κούνια και λέω του Αλέξανδρου: «γιατί δεν τον άφησες κι άλλο να κοιμηθεί;»
«Μπαμπά, τον ξύπνησα να πάει να δει μικιμάους, όπως λέμε μακαρόνια μι κιμά.»

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

Σήμερα έτυχε να διαβάσω μια ανάρτηση του φίλου μου azrael

Παραδέχομαι ότι ήταν συγκινητικό. Αλλά... η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό είναι "οι γυναίκες όταν νιώθουν ενοχές συνήθως παίρνουν πίπα. Οι άντρες γράφουν όμορφα ποιήματα"

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Σόι πάει το βασίλειο

Μου έχει πει η Αθανασία για φάσεις που κοιμάμαι και μιλάω για διάφορα, ή ξυπνάω χωρίς να έχω ξυπνήσει και λέω ή κάνω πράγματα και μετά δεν θυμάμαι τίποτα.

Πριν λίγο, περνούσα έξω από το δωμάτιο των μικρών, και ακούω τον μικρό Μενέλαο. Μπαίνω, και είναι καθιστός στο κρεβάτι του. Ο Αλέξανδρος κοιμάται ακόμα.

Σηκώνω τον μικρό, πάω να βγω από το δωμάτιο, ανοίγει τα μάτια του ο Αλέξανδρος και μου λέει:

«Μπαμπά, τα τσεχάσαμε τα εργαλεία, που πήραμε το λεωφορείο και πήγαμε στη δουλίτσα σου, και δεν μπορούσα να δουλέτσω.»
«Παιδί μου, όνειρο έβλεπες.»
«Όχι, όχι, τα εργαλεία, τα τσεχάσαμε. Δεν τα πήραμε για να μη τα χάσουμε. Πήγαμε βόλτα.»

Ακουμπάω τον μικρό κάτω (για να σουφρώσει και κάνα αυτοκινητάκι από το κρεβάτι του Αλέξανδρου), σηκώνω τον Αλέξανδρο, ακουμπάει το κεφάλι στον ώμο μου. Περιμένω λίγο, δεν αντιδράει, αλλά δεν ξέρω αν κοιμάται. Του λέω, «Άντε, είναι ώρα να δούμε Σασούκι.»

Τινάζεται και αναφωνεί: «Ναι!»

ΤΕΛΟΣ

υπό Αλέξανδρου Χ. Ίψεν

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Κακόγουστο;

Προετοιμαστείτε μέσα στο Σαββατοκύριακο και χτυπήστε κάρτα Δευτέρα πρωί στο γραφείο/κατάστημα/καφενείο με σομπρέρο, πόντσο κι ένα άλμπουμ στο χέρι, λέγοντας «Έφερα φωτογραφίες από το ταξιδάκι μου στο Με-ε-ε-ψού! …κό.»

Κράξτε με ελεύθερα, αν θέλετε. Από μεριάς μου, είναι μια μέθοδος να ξορκίσω το κακό.

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Αλλεργίες

Πριν μερικές ημέρες, το Star διαφήμιζε πως θα δείξει την «Επαφή» (Contact). Ήταν παρούσα και η κουνιάδα μου, η οποία δήλωσε «Η πιο βλακεία ταινία που έχει παίξει η Τζόντι Φόστερ.»

Σήμερα, λίγο πριν ξεκινήσει η «Επαφή», ήταν πάλι παρούσα η κουνιάδα μου. Κατά τη διάρκεια της καρτέλας «ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ: Η επαφή», πάλι δήλωσε: «Η πιο βλακεία ταινία που έχει παίξει η Τζόντι Φόστερ.» Το μόνο που βρήκα να πω, ήταν «Η ταινία αδίκησε λίγο το βιβλίο του Σαγκάν, αλλά τι να κάνουμε;» Δεν μπορώ να περιγράψω το αίσθημα που με πιάνει όταν πλανάται ασυνεννοησία στον αέρα, αλλά φανταστείτε κάτι που έχει μια γερή δόση κούρασης και απογοήτευσης.

Παρεμπιπτόντως, όταν ακούω υποκειμενικές απόψεις εκπεφρασμένες υπό μορφήν οικουμενικής αλήθειας, τσινάω και θέλω να αντιδράσω, αλλά το έχω περιορίσει πολύ με το πέρασμα του χρόνου, επειδή παλαιότερες αντιδράσεις άλλων ανθρώπων που έχουν υποπέσει στο —κατ' εμέ— παράπτωμα, ήταν «μα εννοείται πως αφού μιλάω εγώ, την άποψή μου λέω», κι αν τους αναφέρω πως «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει» ή κάτι αντίστοιχο που να άπτεται της σημασίας που έχει η όποια επιλογή λέξεων, ύφους, ακόμα και χρονισμού εκφοράς του λόγου, μου λένε πως «κολλάω σε λεπτομέρειες». Συνήθως σταματάω εκεί, εκτός αν είναι άσχημη η μέρα μου και είναι ανάδρομη η Έριδα, οπότε το φυλάω και μεταχρονολογημένα πετάω μερικές δια χειρός επιλεγμένες και ωριμασμένες φυσικά στον ήλιο λεπτομέρειες για να κολλήσουν οι άλλοι. Αν έχω όρεξη. Άνθρωπος είμαι κι εγώ, ικανός για τα καλύτερα και τα χειρότερα, με φυσική τάση προς τα χειρότερα.

Η παρούσα ανάρτηση δεν είναι εξομολόγηση παραπόνου για την κουνιάδα μου, αν δεν είναι ήδη σαφές: δεν μου φταίει η κοπέλα, είναι δηλωμένα αλλεργική στην ΕΦ, και δεν είναι η μόνη. Πολύς κόσμος θεωρεί πως ένα έργο (βιβλίο, ταινία) κατηγοριοποιείται ως ΔΡΑΜΑ ή ΚΩΜΩΔΙΑ ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ή ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ή ΙΣΤΟΡΙΚΟ ή ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ή ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ, αλλά ένα από αυτά. Σαν να λέμε, εσύ είσαι ή ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ ή ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ή ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ή ΠΑΤΡΙΝΟΣ ή ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ κ.τ.λ, αλλά ένα από αυτά. Είναι γνωστό πως οι άνθρωποι έχουν δυσκολία να φανταστούν πολλούς άξονες κάθετους μεταξύ τους. Για πολλούς το όριο είναι στους τρεις άξονες (διπλωπικής όρασης γαρ), σε άλλους είναι δύο (η Γη είναι επίπεδη), και για αρκετούς, απ' ό,τι καταλαβαίνω, ένας άξονας είναι αρκετός για πάσα δυνατή χρήση.

Σημειωτέον, την ταινία την είδα όταν ήρθε στους ελληνικούς κινηματογράφους, έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Sagan. Η ταινία, όπως σχεδόν όλες οι βασισμένες σε βιβλίο, έκανε πολλές υποχωρήσεις και αλλαγές, ναι. Σε αυτή τη δεύτερη θέαση, προσπάθησα να το δω με το μάτι κάποιου που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο, και, όσο το δυνατόν, προσποιήθηκα πως δεν είχα στη ζωή μου ιδιαίτερη επαφή με την ΕΦ. Ε, δεν μπόρεσα να δω την ταινία ως «βλακεία». Δεν είναι αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου, και παρότι την νιώθεις αρκετά βεβιασμένη (υποψιάζεσαι πως από κάτω υπάρχει όγκος έργου που το στρίμωξαν), η ηθοποιία και οι διάλογοι είναι καλοί, η παραγωγή είναι προσεγμένη, το μήνυμα είναι σωστό. Αλλά είναι ΕΦ, γραμώτο. Μπορεί να μην έχει ρομπότ και λέιζερ και πίου-πίου που έχουν τα σκουπίδια που έχουν βγάλει το όνομα στην ΕΦ, αλλά είναι αναγνωρισίμως ΕΦ, οπότε «βλακεία».

Είπαμε, κούραση και απογοήτευση. Και ένα κενό στο στομάχι. Όχι κενό όπως όταν είσαι ερωτευμένος, αλλά κενό περιστραμμένο κατά 90° γύρω από τον τέταρτο κατά σειρά άξονα από τους κάθετους μεταξύ τους (hint hint :). Το smiley επειδή εγώ δεν είμαι ΣΟΒΑΡΟΣ xor ΙΛΑΡΟΣ.¹

Αξίζει να αναφέρω πως ήταν λίγο καιρό τώρα που σκεφτόμουν να γράψω μια τέτοια ανάρτηση, αλλά είχα ξεθυμάνει εκεί, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει λίγο η ανάρτηση. Χάριν ευκολίας, ας πούμε πως εκεί ήταν η ταινία και εδώ το βιβλίο, που ανέκαθεν υπήρχαν στο μυαλό μου και γράφτηκαν ταυτόχρονα. Οι όποιες διαφορές στα δύο κείμενα (κάτι σαν τον Κρόνο/Carl και Δία/HAL του 2001) οφείλονται σε τοπικές χωροχρονικές ανωμαλίες.

Κατά τα άλλα, το Star προλογίζει τον Οδυσσέα με τον Armand Assante με τη μεγαλειώδους συλλήψεως φράση «Το Hollywood υποκλίνεται στην ελληνική μυθολογία» (περίπου). Ουά χα χα. Το Hollywood υποκλίνει την ελληνική μυθολογία, της χώνει έναν πούτσο ΝΑ! στον κώλο, με τα αρχίδια του να θωπεύουν την κλειτορίδα της και το πουτσοκέφαλο να γαργαλάει τις αμυγδαλές της. Το πατριωτικό σας ένστικτο θα μου φέρει αντίρρηση και θα μου υπενθυμίσει πως «εμείς είμαστε παραδοσιακά οι πουτσαράδες, από πού κι ως πού βρήκε το Hollywood τέτοια μαλαπέρδα;» και εγώ θα σας πω με συγκατάβαση «αυτά τα φτιάνουν με γκομπγιούτερ», και ξέρω από αυτά (έχω μαύρη ζώνη και τέσσερα νταν, ρε μαλάκα, νταν).

Το είπαν και οι RHCP: Space may be the final frontier, but it's made in a Hollywood basement. Μεγαλειώδης στίχος, όπως και ευρηματικότατος ο τίτλος του τραγουδιού (Californication³).

ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

¹ για τους μη κομπιουτερίζοντες: αποκλειστική διάζευξη / eXclusive OR (σύμβολο ⊕) είναι μια πράξη της Boolean λογικής, που έχει αληθές αποτέλεσμα αν μόνο ο ένας (και αυστηρά μόνο ο ένας) από τους δύο όρους είναι αληθής. Αν και οι δύο είναι αληθείς ή ψευδείς, το αποτέλεσμα είναι ψευδές. Ή το ένα, ή το άλλο.²

² αν νομίζετε πως μπορούσα να χρησιμοποιήσω το xor και στο παράδειγμα ΠΑΣΟΚ ⊕ ΝΔ ⊕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ⊕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ⊕ ΠΑΤΡΙΝΟΣ ⊕ ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ, είστε πολύ γελασμένοι, και εγώ θα ήμουν ξεφτίλας προγραμματισταράς–αναληταράς, αφού αν ήμουν Πατρινός γαύρος πρασινοφρουρός, το αποτέλεσμα θα ήταν αληθές και το παράδειγμα θα ήταν άχρηστο για τη χρήση που ήθελα, και στο τέλος θα το έκλεινα το μαγαζί ως «πολύ ηλίθιος για να έχω δικό μου blog».⁴

³ αν δεν είναι προφανές, είναι μίξη του California και του fornication (fuck, λέει ο μύθος, σήμαινε Fornication Under Consent of the King)

⁴ Θα έπρεπε να υπάρχει ECDL ή αντίστοιχο για bloggers. Παλιά το λέγαμε «έκθεση ιδεών». Βέβαια, καθώς χρησιμοποιώ το αρκτικόλεξο ECDL, δεν είμαι σίγουρος αν το τεστ θα αποδείκνυε την ικανότητα ή την ηλιθιότητα.

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Ψιχία τηλεόρασης

Στο πρόσφατο επεισόδιο του House, ο θάνατος ενός ετοιμοθάνατου αναβάλλεται όταν η γυναίκα του καταρρέει δίπλα του. Γίνονται πολλά, και κάποια στιγμή παίζει να θυσιαστεί ο ετοιμοθάνατος για να ζήσει η γυναίκα του.

Ο House λέει, λοιπόν, για αυτό:

“If he's gonna do this,
he's gonna do this for love.”

Θα ήθελα πολύ, μα πάρα πολύ να δω πόσες φορές χρειάστηκε να ξαναγυριστεί αυτή η λήψη. Εγώ πάντως γέλασα.

(Αν έχετε δει το επεισόδιο και δεν έχετε ιδέα σε τι αναφέρομαι, το συζητάμε στα σχόλια).

Επίσης, θα ήθελα, να μην έχω δει το Heroes από το τελευταίο επεισόδιο της 1ης περιόδου μέχρι το 19 της 3ης, αλλά να μου τα συνόψιζε κάποιος και να έβλεπα μόνο τα 3×20 και μετά, όπου η σειρά ξαναγίνεται ενδιαφέρουσα. Το εννοώ.

Αυτά. Αϋπνίες είχα, είπα να πω μια βλακεία.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω

΄Ενα απόγευμα είχε έρθει στο σπίτι ο πεθερός μου για να δει τα παιδιά. Είχε φέρει μαζί και τα εργαλεία του γιατί είχε να κάνει κάποιες δουλειές (δεν αφήνω τέτοιες ευκαιρίες να πάνε χαμένες). Αφού λοιπόν είχε τελειώσει με τα μερεμέτια, κάθησε ο άνθρωπος για να παίξει λίγο με τον Αλέξανδρο. Κάποια στιγμή μου λέει:
-Ο Αλέξανδρος μάλλον θα γίνει τεχνίτης. Όλο με τα κατσαβίδια θέλει να παίζει.
Γυρνάω και εγώ με ένα ψηλο-αγριεμένο ύφος και του λέω:
-Ο Αλέξανδρος θα γίνει ποδοσφαιριστής
Το βλέμμα το πεθερού μου παγώνει (ακολουθεί ο διάλογος που είχαμε):
Π: Είναι καλό τα παιδιά να ακολουθούν το δρόμο που θέλουν
Α: Το παιδί μου θα γίνει ποδοσφαιριστής γιατί το αποφάσισα εγώ
Π: Δηλαδή αν θέλεις να γίνει ηλεκτρολόγος θα τον εμποδίσεις;
Α: Αυτά δεν ισχύουν. Ο Αλέξανδρος θα γίνει ποδοσφαιριστής θέλει δε θέλει
Π: Καλό είναι οι γονείς να αφήνουν τα παιδιά να αποφασίσουν μόνα τους με τι θέλουν να ασχοληθούν.
Α: (Με ύφος) Άκου να δεις, ο Αλέξανρος θα γίνει ποδοσφαιριστής, θα είναι στο γήπεδο και θα κλέβει τη μπάλα από τον αντίπαλο παίχτη. Θα τρέχει σαν κεραυνός προς το τέρμα της αντίπαλης ομάδας. Θα περνάει τον τερματοφύλακα και μπροστά σε άδειο τέρμα θα πετάει την μπάλα άουτ.
(Χροιά φωνής όλο περηφάνεια). Και όταν όλη η εξέδρα θα φωνάζει "σου γαμώ τη μάνα, θα σηκώνομαι και θα φωνάζω -εγώ είμαι η μάνα του-"

ΥΓ: Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να πείσω τον Χρήστο να ξεκινήσει να παίζει 5x5 (δεν είμαι η μάνα του αλλά θα το βολέψω).

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

κρίση -απλοί υπολογισμοί ΚΡΙΣΗ.pps

Το λάβατε κι εσείς, αυτό που λέει πως αν αντί η οικονομική ενίσχυση να δοθεί στις τράπεζες, να μοιραστεί στον κόσμο και να γίνουμε όλοι εκατομμυριούχοι;

Εγώ το έλαβα ήδη από δύο γνωστούς. Πολύ εντυπωσιακά δεν τα λένε;

Ειρωνεία τέλος, γαμώ τους ηλίθιους που τα γράφουν αυτά τα powderpoints, ή εξυπνάκηδες που θεωρούν πως στέλνουν σε ηλίθιους. Γαμώ τις απλές πράξεις, γαμώ, και γαμώ τις παπαριές που υποτίθεται πως έστειλε «ένας απλός τηλεθεατής στο CNN».

Αν διαιρέσουμε τα 700 δισεκατομμύρια δολάρια της οικονομικής ενίσχυσης, λέει, και τα μοιράσουμε στα 6,7 δισεκατομμύρια ανθρώπους του κόσμου, ο καθένας μας θα πάρει 104 εκατομμύρια δολάρια.

Δοκίμασα στο Calc των windows, στο POSIX units και στον interpreter της Python, και όλα είναι άχρηστα, γιατί μου βγάζουν ότι μου αντιστοιχούν μόνο 104 δολάρια, επιβεβαιώνοντας έτσι και την δική μου προ ηλεκτρονικών βοηθημάτων υποψία ότι τον πούλον θα πάρω. (Νίκο, μη πεταχτείς σαν πορδή)

Το ίδιο και με τα 26 δισ. ευρώ της Γαλλίας διαιρεμένα με τους 60 εκ. κατοίκους της: ο «απλός τηλεθεατής» βρίσκει πως ο κάθε Γάλλος θα πάρει 433,33 εκατομμύρια ευρώ, ενώ εγώ βρίσκω μόνο 433 ευρώ (περίπου όσα δίνει και το ταμείο ανεργίας).

Θα λείψω μερικές μέρες στη Γαλλία, επειδή έχω ακούσει πως εκεί τα έχουν φτυσμένα τα Windows και όλοι οι δημόσιοι οργανισμοί χρησιμοποιούν Gentoo με USE flags τα -ffast-math και -funsafe-math-optimizations. Όταν έρθω εκατομμυριούχος, μη μου ζητάτε λεφτά.

You Asked For It

Τρίβιο της ημέρας: το Wilhelm Scream είναι μια κραυγή που χρησιμοποιείται κατά κόρον, ως εσωτερικό αστείο, σε διάφορες ταινίες άσχετες μεταξύ τους. Μπείτε στο wikipedia και διαβάστε. Εγώ θέλω να σας πω ότι ωχριά μπροστά στην τσιρίδα του Μενέλαου, μια τσιρίδα που μου τρυπάει τα αυτιά και λόγω συχνοτήτων και λόγω εντάσεως, κάτι το οποίο το γνωρίζει ο Μενέλαος και το χρησιμοποιεί ως όπλο εναντίον μου, αναγκάζοντάς με να βάζω βαμβάκι στα αυτιά. Φυσικά, δεν το κάνει κατά παραγγελία, ούτε έχω μια κάμερα στο χέρι όταν το κάνει σοβαρά, οπότε πάρτε ένα δείγμα (και φυσικά το μικροφωνάκι της κάμερας δεν επαρκεί για την πιστότητα του ήχου):



(συχνά όταν τσιρίζει έτσι, εγώ ακούω με παραμόρφωση την τσιρίδα, κάτι σαν να κάνει clipping του ήχου. Δεν θέλω να πω ότι έχω ψηφιακά αυτιά, απλώς προσπαθώ να σας δώσω να καταλάβετε πώς το αντιλαμβάνομαι, κάτι σαν να μπουκώνει το μικρόφωνο. Μια φορά έτυχε ο Αργύρης να ακούσει κάτι κοντινό σε αυτό που περιγράφω, αλλά ευτυχώς αυτή είναι μια εμπειρία που δεν την νιώθει κανείς άλλος).

Κατά τα άλλα, καθυστερημένη ανταπόκριση από τις Απόκριες. Εδώ βλέπετε τον Αλέξανδρο με τη στολή που του είχε πάρει η θεία του:



…και εδώ βλέπετε τη συνέχεια της ιστορίας, μερικές ώρες μετά. Οι ήδη γονείς δεν θα χρειαστεί να περιμένετε να ακούσετε την εξήγηση στο video για να καταλάβετε τι τρέχει:



Ένα άλλο αγαπημένο άθλημά μας είναι η μακριά γαϊδούρα, τροποποιημένη ως εξής: εγώ κάθομαι στο πάτωμα, βάζω μαξιλάρια εμπρός μου και περιμένω την επέλαση της ελαφράς ταξιαρχίας:



Στη συνέχεια, βλέπετε πως στη διαπαιδαγώγηση του Αλέξανδρου εκτιμούμε τις ειλικρινείς αντιδράσεις:



(αν δεν καταλάβατε, τον μαθαίνουμε να χασμουριέται στις καίριες στιγμές)

Και για το θέμα της ειλικρίνειας του Αλέξανδρου προς εμένα: τον ρώτησα γιατί δεν πίνει το γάλα του, και, όντας στην ηλικία που αρχίζει τις απαντήσεις τύπου: «Μπαμπά… δεν πίνω το γάλα… γιατί… α, τι είναι αυτό εκεί πάνω;» ή «… …ο σπάνταμαντ δεν έχει αυτοκίνητο», ή «… …ο Μακουίν δεν έχει φώτα» κτλ, άρχισε να λέει κάτι τέτοια, οπότε του είπα «περίμενε να σε γράψω όταν τα λες». On-camera η συζήτηση εξελίχθηκε διαφορετικά, αλλά και πάλι ενδεικτικά:



Τέλος, θέλω να πω πως η απόδειξη για τη μη ύπαρξη λύσεως στην εξίσωση xⁿ+yⁿ=zⁿ, όπου x,y,z,n ακέραιοι και n>2 είναι πολύ απλή. Ξεκινάμε από την απλούστατη μετατροπή xⁿ = zⁿ-yⁿ, δηλαδή η διαφορά των δύο δυνάμεων είναι μια δύναμη του ίδιου βαθμού, και…

Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχω πολύ χώρο στο blog μου, και θα γράψω κάπου αλλού την απόδειξη.

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Tears in the rain (the Admin's Cut)

Στην εταιρία όπου δουλεύει ο Αργύρης, o admin έστειλε ένα ενημερωτικό e-mail στους υπόλοιπους στην εταιρία όταν παραιτήθηκε (μάλλον). Το βρήκα εξαίσιο. Το παραθέτω χωρίς το “voice over”:)

"…I've seen power supplies on fire off the side of the computer room. I've seen NTU lights glitter in the dark near the Mail Gate. I've seen glorious battles in the UT server. All these moments will be lost in time, like tears in the rain. Time to quit…”

Η ημερομηνία στο subject θα είναι η τελευταία μου ημέρα στην τάδε εταιρία.

Θ.

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Απάτη

Δεν ξέρω, κάθε φορά που αγοράζω ένα συγκεκριμένο προϊόν, αισθάνομαι πως κάνω απατεωνιά σε βάρος της εταιρίας που το παράγει. Το προϊόν είναι το After Shave Balsam της Nivea. Ξεκίνησα να το χρησιμοποιώ τουλάχιστον από μετά το σχολείο, άρα (νοερός υπολογισμός) : μέσα σε 19 χρόνια, το έχω αγοράσει πέντε ή έξι φορές.

Δεν κάνω πλάκα. Απλώνεται εύκολα, δεν χρειάζεται να βάλεις πολύ μετά το ξύρισμα, συν το γεγονός ότι δεν ξυρίζομαι και κάθε μέρα. Στο προηγούμενο δοχείο είχα σημειώσει με μαρκαδόρο ημερομηνία αγοράς, νομίζω Ιούλιος του 2006, αλλά επειδή είναι κάτι σαν πορσελάνη, όταν άδειασε τελείως, η σημείωση είχε σχεδόν σβηστεί. Άσε που η πορσελάνη περιέχει 100 ml, ενώ η παλιά πλαστική συσκευασία (μέχρι το προ-προηγούμενο δοχείο που αγόρασα) περιείχε 115 ml. Απατεώνες, παιδί μου. Ούτε τρία χρόνια δεν βγάζεις, πια, με τη νέα δόση.

Η τηλεόραση λέει τώρα για τη μεγάλη νίκη που πετύχαμε το Σάββατο με την ώρα της Γης. Μπα; Λέει γλιτώσαμε τόνους διοξειδίου του άνθρακα. Μπα; Εμείς που κλείσαμε όλα τα φώτα και ανάψαμε κεράκια, δηλαδή; Μόνο εμείς ανάψαμε κεράκια; Και γιατί όταν βγήκα να κάνω τσιγάρο, έβλεπα κανονικά (όσο βλέπω από το μπαλκόνι της κουζίνας) τα φώτα στους δρόμους; Ο δήμος Αμαρουσίου (πιάνεται για Μαρούσι το Πολύδροσο), φαντάζομαι, δεν συμμετείχε.

Η ώρα της Γης ήταν μια συμβολική κίνηση, αφενός για να αφυπνιστούμε οι ίδιοι (δεν πρόκειται), αφετέρου για να δώσουμε το μήνυμα στους powers-that-be πως νοιαζόμαστε (δεν πρόκειται). Η αλήθεια είναι πως η πλειοψηφία χέστηκε: και το νερό θα τρέχει από τη βρύση, και ρεύμα θα καίμε ασύστολα (φτωχοί είμαστε; )

Στο παρόν post δεν χρησιμοποίησα καθόλου εισαγωγικά, παρότι έτρεμαν τα χέρια μου που δεν τα έβαζα στα πολλά σημεία όπου χρειάζονταν, επειδή κάπου διάβασα πως τα εισαγωγικά επιταχύνουν τον θερμικό θάνατο του σύμπαντος.¹


¹ η ειρωνεία απαιτεί περισσότερη σκέψη για να χωνευτεί, και είναι γνωστό πως οι εξτρά στροφές του εγκεφάλου παράγουν αέρια θερμοκηπίου.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Προστριβές

Πάλι μάλωσα τον Αλέξανδρο σήμερα το απόγευμα (μπαίνει «να πλύνει τα χέρια του» στο βεσέ, ανοίγει τη βάνα του ζεστού, βάζει κρεμοσάπουνο και πάει να βάλει τα χέρια του κάτω απ' το νερό.) Αφήνω απέξω τις γραφικές αφηγήσεις, και θα πω ότι τον έβαλα τιμωρία στο δωμάτιό του (διότι έκανε κάτι που του έχω πει να μην κάνει). Ήταν και ο παππούς του¹ εκείνη την ώρα στο σπίτι, οπότε έριξε και μπόλικο από το σπαραξικάρδιο κλάμα του. Τέλος πάντων, τον άφησα δύο λεπτά μόνο του, μετά μπήκα και του άρχισα το κήρυγμα, και καταλήξαμε στο εξής:

«Κατάλαβες, Αλέξανδρε;»
«Ναι.»
«Ό,τι λέμε εγώ κι η μαμά…;»
«Αυτό θα κάνω.»

Πέρασαν οι ώρες, ήταν η ώρα που έπινε το γάλα και η Αθανασία δίπλα έβλεπε «παιδάκια» (το «Ευτυχισμένοι μαζί», δηλαδή). Εγώ άλλαζα θέσεις επειδή κουραζόταν το χέρι μου να κρατάω το ποτήρι (το πίνει και με το ραχάτι του), εκείνος μου έκανε νάζια και ματιές² και μου κωλοτριβόταν γενικώς. Κάποια στιγμή τον φιλάω στο κεφάλι, και μου λέει «κι εσένα» και με φιλάει κι εκείνος στο κεφάλι.

Του λέω (σημειώστε πως έχει παρατηρήσει τα καταφατικά νοήματα και τα «ναι, ναι» που λέει ένας ακροατής όταν ο άλλος μιλάει πολλή ώρα, και τα κάνει και αυτός όταν του μιλάς σοβαρά):

«Αλέξανδρε,» («Ναι!»)
»από την ώρα που σε μάλωσα,» («Ναι!»)
»όλο γλύκες είσαι.» («Ναι!»)
»Μήπως να σε μαλώνω κάθε μέρα;»
«…όχι!…» (φανταστείτε το «όχι» ίδιο σε διάρκεια και τονικότητα με το «Για μαλάκες ψάχνεις;»)

Χμ. Δεν μπορώ να το μεταφέρω καλά, αλλά επειδή του είπα ότι θα τα γράψω στο blog για να τα διαβάσει όταν μεγαλώσει, σκέφτηκα να φανώ συνεπής.


¹ Ο πεθερός μου και ο Αλέξανδρος πρέπει να έχουν παράνομη σχέση πίσω από την πλάτη μας :) Πέρα από την πλάκα, είναι το πρώτο εγγόνι του και δεν μπορεί να του χαλάσει χατίρι, και άμα μαλώνουμε τον Αλέξανδρο και είναι παρών ο πεθερός μου, κάλλιστα μπορεί να σηκωθεί και να φύγει θυμωμένος μαζί μας.

² Παίζει πολύ το ποιος νονός σε βάφτισε, προφανώς. Ο Γιάννης (νονός Αλέξανδρου), όπως νομίζω έχω ξαναπεί, είναι μεγάλη λέρα, και ο Αλέξανδρος πάει κατά 'κεί. Άλλο παράδειγμα επιρροής του νονού: πέρασε ο Αργύρης (νονός Μενέλαου) το μεσημέρι από το σπίτι. Αφού έφαγε ο Μενέλαος, λέω στον Αργύρη: «Δεν βάζεις τον Μενέλαο για ύπνο; Δεν θα αργήσει. Βάλ' τον στην κούνια του και κάτσε στο δίπλα κρεβάτι.» Τρία λεπτά και δεκατρία δευτερόλεπτα αργότερα, ο Μενέλαος ήταν ένας μπρούμυτος λιπόθυμος μπόγος και του Αργύρη είχαν ήδη αρχίσει να του στάζουν τα σάλια πάνω στο διπλανό κρεβάτι. Ευτυχώς δεν ροχαλίζει.

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Δελτίο διαφημίσεων

Το λιπαντικό-βασικά-αλλά-ας-πούμε-massage-gel της Durex, γιατί το διαφημίζουν δύο αδέλφια; Λέω εγώ αδέλφια, τώρα, μπορεί να είναι η ιδέα μου.

Η Εύα της διαφήμισης του Νεσκαφέ με τον παράδεισο, γιατί δεν είναι ήδη παντρεμένη με κάποιον πάρα πολύ πλούσιο και δουλεύει ακόμα το κορίτσι; Επίσης, μήπως ξέρετε τα νούμερα που θα πέσουν στο Τζόκερ τώρα που έχει jackpot; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Πολύ ακριβές οι διαφημίσεις της Cosmote, και γαμάτες. Αυτή με την σκηνή πόλης και τις πολλαπλές οπτικές γωνίες προφανώς την εκτιμάτε. Εγώ εκτιμάω και αυτήν με τους πάρα πολλούς φανταστικούς χαρακτήρες, που περπατάνε όλοι μαζί και κάτι γίνεται με μια πυραμίδα και κάποιος αναλήπτεται (επειδή μου αρέσουν οι διαφημίσεις, δεν σημαίνει πως τις μαθαίνω και απέξω). Ο λόγος που μου τράβηξε την προσοχή, βέβαια, είναι επειδή στο βάθος παίζει κι αυτό:


Βιντεάκια με τα μικρά θα έχω όταν αδειάσω πάλι την κάμερα. Όσον αφορά το Home Video Entertainment, μας πήγε λίγο πίσω η ωτίτιδα που έπαθε ο μικρός, και το 42°C που ανέβασε το Σάββατο που μας πέρασε. Είναι καλά τώρα, αντιβιώνεται.

Και εντελώς άσχετο με τα προηγούμενα: έχω καταφέρει, μέχρι στιγμής, ο Αλέξανδρος να με εμπιστεύεται και να μου λέει την αλήθεια, ακόμα κι αν αυτή δεν μου αρέσει (π.χ. έκανε κακά και ήπιε όλο το γάλα του, του έδωσα μια μικρή κίντερ για επιβράβευση. Όταν ήρθε η ώρα για νάνι, «Αλέξανδρε, γιατί με φιλάς;» του είπε η μάνα του· «γιατί σε αραπάω». «Αλέξανδρε, εμένα γιατί με φιλάς;» ρωτάω κι εγώ· «γιατί μου έδωσες κίντερ».) Διστάζω να είμαι αντίστοιχα ωμός μαζί του (π.χ. του εξηγώ τα περί κοινωνικών προτσές περίπου όπως θα του τα εξηγούσε κάποιος άλλος, δηλαδή του δίνω κίνητρα να είναι καλός και ευγενικός με τους άλλους χωρίς να εμβαθύνω σε θεωρίες περί ηδονισμού και ύστατων προσωπικών απολαβών.) Θα το παλέψω να το κρατήσω αυτό. Επίσης πρέπει να μετριάσω κάπως το ύφος που πρέπει να παίρνω όταν θυμώνω, που κάποιοι άνθρωποι μου το έχουν περιγράψει ως τουλάχιστον αιμοδιψές, επειδή βλέπω ότι καμιά φορά ο Αλέξανδρος χέζεται (μεταφορικά).

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Εύλογη ερώτηση

Ο Αργύρης δεν παρακολουθεί το Lost, μόνο το ετοιμάζει για τους γονείς του. Το τελευταίο επεισόδιο τιτλοφορείται “Namasté”, που σημαίνει κάτι για όσους παρακολουθούν τη σειρά, αλλά προφανώς όχι για όσους δεν την παρακολουθούν. Ρωτάει, λοιπόν, χοντρικά:

«Τι έγινε, αυτό είναι το τελευταίο επεισόδιο;»
«Όχι, γιατί;»
«Τους βρήκαν. Χαθήκαμε. Ε, να 'μαστε.»

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Το πρώτο αστείο

Πρόλογος: ανάμεσα στα άλλα που κινούν το ενδιαφέρον του Αλέξανδρου, είναι τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει τους μεγάλους να γελάνε. Όταν γελάμε με κάτι, γελάει κι αυτός, και μετά μας ζητάει να του εξηγήσουμε.

Λοιπόν, χθες το βράδυ, είχε πάρει η Αθανασία να κοιμήσει τον μικρό, και εγώ με τον Αλέξανδρο ξαπλώσαμε στον καναπέ στο σαλόνι. Ήμουν ψόφιος και με πήρε ο ύπνος. Το πρωί που πηγαίναμε σε έναν παιδότοπο για κάτι γενέθλια, μου είπε η Αθανασία πως όταν ήρθε στο σαλόνι, ο Αλέξανδρος κοιμόταν κάτω. Για την ακρίβεια, μου εξήγησε αργότερα πως καθόταν στο πάτωμα και ακουμπούσε το κεφάλι στον καναπέ, αλλά εκείνη την ώρα, εμένα μου έμεινε η εικόνα πως κοιμόταν στο χαλί, οπότε ρώτησα τον Αλέξανδρο, που καθόταν πίσω στο καρεκλάκι του:

«Αλέξανδρε, κοιμόσουν χθες βράδυ στο χαλί;»
«…» προσπαθώντας να συλλάβει το σύνολο της ερώτησης.
«Παιδί μου, θυμάσαι πώς βρέθηκες να κοιμάσαι στο πάτωμα;»

Πάλι δεν μου απάντησε, αλλά του έμεινε στο μυαλό.

Κάτσαμε στον παιδότοπο, παίξαμε, γυρίσαμε τώρα το μεσημέρι. Πάλι ο μικρός ήθελε Αθανασία για να κοιμηθεί, οπότε κάτσαμε στο σαλόνι. Του λέω, «παιδί μου, βγαίνω λίγο στο μπαλκόνι και ξαναέρχομαι», και βγήκα για τσιγάρο.

Όταν επέστρεψα, ο Αλέξανδρος ήταν ξάπλα στο χαλί και έσφιγγε κλειστά τα μάτια του για να νομίσω ότι κοιμάται.