Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω

΄Ενα απόγευμα είχε έρθει στο σπίτι ο πεθερός μου για να δει τα παιδιά. Είχε φέρει μαζί και τα εργαλεία του γιατί είχε να κάνει κάποιες δουλειές (δεν αφήνω τέτοιες ευκαιρίες να πάνε χαμένες). Αφού λοιπόν είχε τελειώσει με τα μερεμέτια, κάθησε ο άνθρωπος για να παίξει λίγο με τον Αλέξανδρο. Κάποια στιγμή μου λέει:
-Ο Αλέξανδρος μάλλον θα γίνει τεχνίτης. Όλο με τα κατσαβίδια θέλει να παίζει.
Γυρνάω και εγώ με ένα ψηλο-αγριεμένο ύφος και του λέω:
-Ο Αλέξανδρος θα γίνει ποδοσφαιριστής
Το βλέμμα το πεθερού μου παγώνει (ακολουθεί ο διάλογος που είχαμε):
Π: Είναι καλό τα παιδιά να ακολουθούν το δρόμο που θέλουν
Α: Το παιδί μου θα γίνει ποδοσφαιριστής γιατί το αποφάσισα εγώ
Π: Δηλαδή αν θέλεις να γίνει ηλεκτρολόγος θα τον εμποδίσεις;
Α: Αυτά δεν ισχύουν. Ο Αλέξανδρος θα γίνει ποδοσφαιριστής θέλει δε θέλει
Π: Καλό είναι οι γονείς να αφήνουν τα παιδιά να αποφασίσουν μόνα τους με τι θέλουν να ασχοληθούν.
Α: (Με ύφος) Άκου να δεις, ο Αλέξανρος θα γίνει ποδοσφαιριστής, θα είναι στο γήπεδο και θα κλέβει τη μπάλα από τον αντίπαλο παίχτη. Θα τρέχει σαν κεραυνός προς το τέρμα της αντίπαλης ομάδας. Θα περνάει τον τερματοφύλακα και μπροστά σε άδειο τέρμα θα πετάει την μπάλα άουτ.
(Χροιά φωνής όλο περηφάνεια). Και όταν όλη η εξέδρα θα φωνάζει "σου γαμώ τη μάνα, θα σηκώνομαι και θα φωνάζω -εγώ είμαι η μάνα του-"

ΥΓ: Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να πείσω τον Χρήστο να ξεκινήσει να παίζει 5x5 (δεν είμαι η μάνα του αλλά θα το βολέψω).