Αυτό πια παραπάει

Βλέπαμε το Ant-Man οικογενειακώς, και κάποια στιγμή βλέπω κάτι το οποίο απλά ΔΕΝ υπάρχει: στη μάχη μεταξύ του καλού και του κακού, ο καλός πετάει ένα βαγόνι από τον Τομάς το τρενάκι στον κακό, και ο κακός το χτυπάει με λέιζερ και αυτό ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ.

Όπως καταλαβαίνετε, επιτόπου βαράω μπιέλα και πατάω παύση και λέω: «Πάνε καλά; Εκρήγνυται το βαγόνι; Τι έχει μέσα και εκρήγνυται;!» Ο Αλέξανδρος συμφωνεί, και το μόνο θήλυ της οικογένειας μας κοιτάει κοροϊδευτικά και λέει: «Αυτό σας πείραξε;»

Και φυσικά αυτή η ατάκα είναι που μας κάνει να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Εγώ αρχίζω να εξηγώ φωνάζοντας το factual error όσο πιο επιστημονικά μπορώ (λέιζερ, ταχύτητα μετατροπής αποθηκευμένης ενέργειας σε θερμική κτλ), ο Αλέξανδρος αρχίζει να αναπτύσσει τις ψευδοθεωρίες που τόσο εύκολα χρησιμοποιεί ώστε στο μέλλον να ζαλίζει τα κορίτσια και τους ψηφοφόρους του, ενώ ο Μενέλαος επιδεικνύει τυπική συμπεριφορά των σπηλαίων, σχεδόν αφρίζοντας, ουρλιάζοντας ακατάληπτα, χοροπηδώντας εδώ κι εκεί και προσπαθώντας να διαρρήξει τα ιμάτιά του.

Και αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ αντρών και γυναικών, κυρίες και κύριοι: πώς τα δύο φύλα αντιλαμβάνονται τη διασκέδαση.

★

Λίγο αργότερα, στη διαδικασία αποφυγής της επανάληψης των μαθημάτων πριν την αποφράδα σχολική εβδομάδα, με φωνάζει ο Μενέλαος και μου λέει: «Μπαμπά, βλέπεις αυτό το μαύρο σημαδάκι στον τοίχο απέναντι;»

Πάμε μαζί από το σαλόνι στο χολ, όπου κάπου κοντά στον μικρό καθρέφτη που έχουμε δίπλα στην εξώπορτα υπάρχει ένα πεθαμένο κουνούπι από το καλοκαίρι (το κουνούπι που έχουμε αφήσει εκεί ως προειδοποίηση στα άλλα, ώστε να ξέρουν ότι we don't need no stinking mosquitoes in here, ότι δεν θα ανεχτούμε παραβίαση του εναέριου χώρου μας από κομμουνιστικά (red-lovin', get it?) ιπτάμενα και χωρίς προειδοποίηση θα εξαπολύσουμε τα παντοφλικά μας συστήματα εναντίον τους), και μου λέει ο Μενέλαος: «Να ο Ant-Man, μπαμπά.»

«Όχι, παιδί μου» του λέω, «αυτός είναι ο Κνούπ-Man.»

Summer 13 status report A

Αρκετές νύχτες στις διακοπές, πριν τον ύπνο, είχαμε να δούμε Καραγκιόζη. Πρόχειρος μπερντές ένα λεπτό τραπεζομάντηλο, στο παράθυρο μεταξύ δύο δωματίων (περίεργο ακούγεται, αλλά τα δωμάτια δεν δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα.) Γενικώς παίχτηκαν αρκετές καλές ατάκες (εννοείται πως λόγω συγγενείας ανεχτήκαμε πολλές μιμήσεις πορδών, όπως και τα περιστασιακά οργανωτικά διαλείμματα όπου ο ένας καραγκιοζοπαίχτης καθοδηγεί τον άλλον, ή τσακώνονται για το ποιο έργο θα παίξει, μέχρι να το ανακοινώσει ο Μενέλαος με ένα «αγαπητέ μου κοινό…»), αλλά τώρα θα σας περιγράψω δύο σκηνές (ουσιαστικά μία, αλλά διακεκομμένη) που νομίζω αξίζουν να μείνουν στην ιστορία του κινηματογράφου, εκεί δίπλα στα “Top Secret!” και “Naked Gun”.

Σκηνή: ο Αλέξανδρος ελέγχει τον Καραγκιόζη, ο Μενέλαος τον άλλο Καραγκιόζη, αλλά για να προσπεράσουμε το παράδοξο, λέμε πως είναι ο Σταύρακας ο αδελφός του Καραγκιόζη.

Τσακώνεται ο Καραγκιόζης με το Σταύρακα, οπότε ο Καραγκιόζης καρφώνει σιγά-σιγά στο έδαφος τον Σταύρακα κοπανώντας τον, και ο Σταύρακας θάβεται πλήρως. Ακούγεται επική μουσική, κάτι μεταξύ μουσικής επένδυσης Καραγκιόζη και ταινίας με υπερήρωες:
Νταν-ντα ντα ντα νταν-ντα ντα ντα ντα ντα νταν-ντα ντα ντα νταν (μόνο τρεις νότες όμως)

Το χέρι του Σταύρακα/Καραγκιόζη ξεπροβάλλει αργά από το έδαφος, ο οποίος δεν σταματάει όταν εμφανιστεί ολόκληρος, αλλά συνεχίζει την αργή, ανοδική του πορεία μέχρι να εξαφανιστεί στον ουρανό. Η μουσική σταματάει.

Ο Καραγκιόζης συνεχίζει με ένα μονόλογο, και συντόμως, εντελώς ανύποπτα, ακούγεται πάλι η επική μουσική.

Το χέρι του Καραγκιόζη/Σταύρακα εμφανίζεται στον ουρανό από δεξιά, και με την ίδια αργή πορεία ο Σταύρακας πετάει πάνω από τον Καραγκιόζη μέχρι να εξαφανιστεί αριστερά. Η μουσική σταματάει πάλι. Ξεχνάμε τον Σταύρακα τώρα. Εξαφανίζεται για τα καλά.

Έρχεται ο Μπάρμπα-Γιώργος (δια χειρός Μενέλαου πάλι). Διάλογος με τον Καραγκιόζη, που αναπόφευκτα οδηγεί και πάλι σε τσακωμό, οπότε και πάλι ο Καραγκιόζης καρφώνει στο έδαφος και τον μπάρμπα-Γιώργο, ο οποίος επίσης θάβεται τελείως. Ξανά η επική μουσική, κι ο μπάρμπα-Γιώργος αρχίζει να ανεβαίνει σιγά-σιγά. Ανεβαίνει, ανεβαίνει, και όταν εμφανιστεί ολόκληρος, διαπιστώνουμε πως στέκεται πάνω στους ώμους του Σταύρακα, και συνεχίζουν αμφότεροι την ανοδική πορεία μέχρι να εξαφανιστούν στον ουρανό.

Η μουσική σταματάει πάλι. Τέλος ιστορικής σκηνής.

Σε κατοπινή αναπαράσταση, ο Κολλητήρης σταμάτησε την ανοδική πορεία και άρχισε την αργή πτώση σκυμμένος, ενώ ακούγεται το επεξηγηματικό «αλεξίπτωτο κώλου!» Πιο μετά, σε αντίστοιχη φάση, ακούστηκε και το «αλεξίπτωτο νύφης!».

Εύφημο μνεία αξίζουν και τα ειδικά εφέ: π.χ. όταν κάποια στιγμή ο Καραγκιόζης ρώτησε τον Κολλητήρη αν του άρεσε το φαγητό (παπούτσια με τηγανιτά φλούδια πατάτας), ο Κολλητήρης απάντησε με ένα μεγαλοπρεπές ρέψιμο, ενώ η σκιά του καραγκιοζοπαικτικού ελεύθερου χεριού έκανε το ωστικό κύμα.

∎

Δείγμα διαλόγου:
Α: Είμαι άνεργος εννέα χρόνια. Όταν δούλευα, ξύριζα μουστάκια. Φέρε μου τον αδερφό μου.
Μ: Κάτσε να σου φέρω τον συνάδελφό σου!
Α: Τον αδερφό μου, ρε, όχι τον συνάδελφό μου!
(φωνή από κοινό): Συνάδελφος είναι κι αυτός, ήταν οικογενειακή η επιχείρηση.

∎

Κι άλλο δείγμα διαλόγου:
Ο Καραγκιόζης νύφη εκ δεξιών (Αλέξανδρος), ο μπάρμπα-Γιώργος (Μενέλαος) εξ αριστερών. Ο μπάρμπας φέρνει την νύφη οδηγώντας πολύ γρήγορα. Σταματούν.
Α (νύφη αλλά με κανονική φωνή): Έτρεχες τόσο γρήγορα, που με έπιασε διάρροια και θέλω να χέ-
Μ (ως σκηνοθέτης): Μίλα κοριτσίστικα!
Α (με κοριτσίστικη φωνή): Τα 'φτυσα!

∎

Στην παρέα εγώ με Αθανασία, Γιάννη (νονός Αλέξανδρου, δυστυχώς δεν μπόρεσαν να κάτσουν πολλές ημέρες), Κατερίνα (σύζυξ Ιωάννου), παππού Μενέλαο (γνωστός και ως πεθερός). Δεν θυμάμαι πώς, ίσως λόγω τάσεων της μικρής Χρυσάνθης (του Γιάννη και της Κατερίνας) έχει έρθει η κουβέντα στη Νάντια Κομανέτσι. Μνημονεύουμε το τέλειο δεκάρι της στους Ολυμπιακούς της Μόσχας, πόσο καλή ήταν, πόσο γυναικάρα όπως εξελίχτηκε, έναν πολύ καλό γάμο που έκανε κτλ.

Γιάννης: «Γενικώς, ήταν πολύ καλή και στις ασκήσεις εδάφους, και στη δοκό, παντού. Και, όπως αποδείχτηκε πιο μετά, και στο κρεβάτι.»
Πεθερός: «Α, στην φαρδιά δοκό!»

∎

Κάθομαι στο πεζούλι μεταξύ δρόμου και παραλίας παρέα με τον Αλέξανδρο και το νονό του το Γιάννη. Κάποια στιγμή μου λέει ο Αλέξανδρος: «Μπαμπά, να σου πω τι έχω καταλάβει;»
«Πες μου.»
«Όποτε ερχόμαστε στην παραλία, η μαμά τσακώνεται.»
Τον κοιτώ περιμένοντας τη συνέχεια.
«Τσακώνεται μαζί μου! Συνέχεια τσακωνόμαστε!»
Συνεχίζω να τον κοιτώ, οπότε εξηγεί:
«Φίλε, την έχω περάσει την εφηβεία, είμαι σίγουρος. Από τα επτά πήγα κατευθείαν στα δεκαοκτώ.»

∎

Πιο μετά, κάθομαι στην ψάθα. Η Αθανασία μου φωνάζει μέσα από το νερό: «Χρήστοοοο! Τι ώρα είναι;»

Βγάζω το κινητό από τη μπανάνα να δω την ώρα. Κοιτάζω με στοργή το υπερδεκαετές 5100, που με είχε υπηρετήσει πιστά τόσα χρόνια πριν παροπλιστεί, και που ακμαίο επανήλθε στην ενεργό δράση πέρσι μετά το κυματικό πλήγμα που έχω περιγράψει σε προηγούμενο τεύχος. Η μνήμη μου γεμίζει θύμησες, πόσα έχουμε περάσει μαζί, πόσες φορές το έχω ρίξει επίτηδες λέγοντας ένα δήθεν ανέμελο «α! μου έπεσε!», το κινητό που ήταν ο ακόλουθός μου σε τουλάχιστον δύο σχέσεις μου, και απαντώ στην Αθανασία: «Ώρα να πάρω smartphone!»

Στην αβέβαιη έκφραση της Αθανασίας, απαντώ δια νεύματος πως είναι μία η ώρα.

∎

Παρά τις αντίξοες συνθήκες, όμως, και βάσει της χρονικής διάρκειας των διακοπών των παιδιών, εξασφαλίσαμε μία μέρα αντρίκιων διακοπών: αύριο Δευτέρα θα καθίσουμε όλη μέρα και θα ματώσουμε από το ξύσιμο στο σπίτι. Η αλλόφυλη μαμά, βέβαια, μας κοίταζε σαν εξωγήινους ή διανοητικά καθυστερημένους, και μας απείλησε ότι θα πάει μόνη της στη θάλασσα (μετάφραση στα Αντρικά: μας υποσχέθηκε να μας αφήσει ήσυχους :) ).

∎

Λίγο πριν ποστάρω, ο Αλέξανδρος δίπλα μου ρωτάει τι κάνω. Του εξηγώ ότι ετοιμάζομαι να αναρτήσω στο διαδίκτυο τις ατάκες του. Κοιτάει και σχολιάζει: «Πω πω, πόσα έχεις γράψει… Διάσημος!»

Der Kommittar

Πώς να οργανώσετε μια εφορευτική επιτροπή βουλευτικών εκλογών που γραμάει

Συστατικά (χωρίς φωτογραφίες, τις κρατάω για 'μένα):

- Μια most εμφανίσιμη δικαστική εκπρόσωπο νέα δικηγόρο με ανοιχτό μυαλό, που εφόσον η δουλειά γίνεται γρήγορα δεν την ενοχλεί ο χαβαλές. (Έξτρα μπόνους αν η δικαστική εκπρόσωπος έχει βελτιωμένη έκδοση σε μορφή νεότερης αδερφής που θα φέρει καφέδες σε ώρα μη αιχμής, η οποία επίσης δεν έχει πρόβλημα με τον χαβαλέ.)

- Μια εξίσου εμφανίσιμη γραμματέα που μπορεί να εργάζεται γρήγορα, είτε συνεργάζεται με ώριμα είτε με ανώριμα μέλη της εφορευτικής επιτροπής.

- Ένα μέλος εφορευτικής επιτροπής, νέο 20-21 ετών που ήρθε απευθείας από ξενύχτι, που την πέφτει εξίσου σε νέες και μίλφες «πελάτισσες» που ήρθαν να ψηφίσουν. Αυτόν βάλτε τον κυρίως στην πόρτα του μαγαζιού, επειδή όταν συνεργάζεται με τη γραμματέα κάνει και λάθη λόγω φλυαρίας :)

- Ένα άλλο μέλος, εκεί γύρω στα σαράντα, (που όταν για τα πρακτικά τού ζητούν τα προσωπικά του στοιχεία, απαντάει με όνομα, επώνυμο, και συνεχίζει με «φαρδιές πλάτες, στενούς γοφούς, θεληματικό πηγούνι, γκρίζους κροτάφους, α, ναι, έχω και άλογα στην Αγγλία», ξέρετε εσείς, ονόματα δε λέμε), που συνδυάζει ωριμότητα και ανωριμότητα μαζί. Γκουχ γκουχ.

- Ένα τρίτο μέλος, επίσης άνδρα, λίγο μεγαλύτερο από τους άλλους δύο, που είναι η σιωπηλή δύναμη και δεν παραλείπει να συμμετέχει στο χαβαλέ όταν και όπου χρειάζεται. Μπόνους αν είναι παντρεμένος με συντοπίτισσα της συζύγου σου, που γνωρίζονται μεταξύ τους.

- Μια πρέζα κομματικούς εκπροσώπους όλων των ειδών (μια σεβάσμια κυρία που γελάει ακόμα και όταν ακούει σόκιν ανέκδοτα, έναν σοβαρό που γελάει και βλέπει τι ωραία γίνεται η δουλειά, έναν επίσης σοβαρό που γελάει πιο συγκρατημένα και θα τσιτώσει στην καταμέτρηση επειδή ο ίδιος θα κάνει λάθος στην προσωπική του παράλληλη καταμέτρηση, έναν ακόμα που βοηθάει ενεργά στις διαδικασίες, μία νέα κοπέλα μικρού κόμματος που έρχεται λίγο πριν κλείσουν οι κάλπες και έτσι γλιτώνει την ανάκριση από τον εικοσάχρονο :)

Μεθοδολογία:

Αντιμετωπίστε τους ψηφοφόρους ως πελάτες, με χαμόγελο και μπόλικους αστεϊσμούς. (Παραδείγματα: μπαμπά που προσπαθεί να ψηφίσει ενώ έχει δύο κόρες παραμάσχαλα, ρωτήστε τον για πόσες θέσεις έχει κάνει κράτηση. Ο εικοσάχρονος αναλαμβάνει όλα τα κονέ («Εσείς δεν έχετε μια ανιψιά τάδε που μένει εκεί; Καλή κοπέλα!» κλπ) διασταυρώνοντας τα στοιχεία των ψηφοφόρων με τους γνωστούς του (και είναι πολλοί, πανάθεμά τον!). Καλοδεχτείτε όποιον μη πελάτη έρχεται να δει γιατί γίνεται αυτός ο χαμός και τα γέλια από το δικό σας εκλογικό τμήμα ακούγονται σε όλα τα υπόλοιπα.

Βρείτε τους δύο πιο γρήγορους στον εντοπισμό και καταγραφή των ψηφοφόρων και σκίστε τους. Αν για παράδειγμα έχετε τμήμα 570 εγγεγραμμένων (το πιο πολυπληθές στο εκλογικό σας κέντρο) και έρθουν όλοι, ένα λεπτό να θέλει ο καθένας να ψηφίσει κατά μέσο όρο, μιλάμε για εννιάμιση ώρες. Φυσικά, αν τελικά τα ψηφοδέλτια είναι 464, παραμένεις το πολυπληθέστερο τμήμα αλλά έχεις περισσότερο κενό ενδιάμεσα για να χαλαρώσεις και να συνεχίσεις τον χαβαλέ.

Μόλις κλείσουν οι κάλπες, η δικαστική αντιπρόσωπος μπαίνει σε bitch mode και ο χαβαλές κόβεται μαχαίρι συμφωνία όλων των παρευρισκομένων. Αφήνετε τους κομματικούς να προσπαθούν να καταμετρήσουν το κόμμα τους παράλληλα όπως θέλουν χωρίς να σε ενοχλούν, και οι απορίες/αντιρρήσεις τους γίνονται περιβάλλων θόρυβος μέχρι να τελειώσει η καταμέτρηση.

Συμπέρασμα:

Παρότι δεν εμβάθυνα σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, με αυτό τον τρόπο κλείνουν οι κάλπες στις 19:00, στις 21:10 έχεις καταμετρήσει τα ψηφοδέλτια και τους σταυρούς, μέχρι τις 21:20 έχεις λύσει τα ζόρια που μπορεί να τραβάει τυχαίος κομματικός εκπρόσωπος, και συνεχίζοντας με τη βαρετή αντιγραφή στις διάφορες μορφές που απαιτούνται, στις 23:00 η εφορευτική επιτροπή μπορεί να φύγει, αφού πρώτα κάνει μια βόλτα και καγχάσει με τους υπόλοιπους που ίσως ακόμα ανοίγουν φακέλους.

Στην περίπτωση που πας σπίτι σου λίγο μετά και πιάσεις τη γυναίκα σου στο κρεβάτι με τον κουμπάρο επειδή δεν σε περίμενε τόσο νωρίς, έχεις μπόνους ότι μπορείς κι εσύ να κινηθείς αντίστοιχα (με κουμπάρες, φίλες, ακόμα και δικαστικές αντιπροσώπους/αδελφές/γραμματείς στην περίπτωση που γίνουν επαναληπτικές εκλογές :).

Αν, όταν κατά τις έντεκα ανοίξετε το κινητό σας και δείτε πως κάποιος γνωστός και μη εξαιρετέος φίλος σας έχει στείλει SMS με περιεχόμενο «ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΗΔΗ ΤΣΑΚΩΘΕΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΘΕΜΑ ΤΥΠΙΚΟΤΗΤΟΣ ΕΤΣΙ ΤΥΠΟΛΑΤΡΗΣ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ! ΜΟΛΟΓΑ!», τον παίρνεις στο καπάκι τηλέφωνο να του πεις «Πάρε τα @@δια μου, γελάσαμε, είχαμε τους περισσότερους και τελειώσαμε πρώτοι.»

Στην περίπτωση που ο μεγάλος σου γιος έχασε το πρώτο του δόντι (κάτω δεξιά κοπτήρα) όσο εσύ έλειπες στο εκλογικό κέντρο, περιμένεις την επομένη για να χαζέψεις ζωντανά το φαφούτικο χαμόγελό του.

It's a *complex* situation

Δύο γρήγορες συμβουλές για κομπλεξικούς μπαμπάδες (σαν κι εμένα).

Ναι-όχι


Έρχεται κάποια στιγμή η ηλικία των παιδιών που τα πιάνει το πείσμα, και επιμένουν σε αυτό που λένε, ενώ εσύ λες το αντίθετο. Επιμένουν, επιμένεις, και κάποια στιγμή το θέμα φτάνει στο γνωστό «ναι-ναι-ναι-ναι»/«όχι-όχι-όχι-όχι».

Η καλή περίπτωση είναι να λες εσύ το «ναι», επειδή μπορείς να ρίξεις εκατό «ναι» για την πλάκα σου και το παιδί δεν προλαβαίνει (και άρα χάνει).

Τι κάνεις όμως όταν πέφτει σε εσένα το βάρος του δισύλλαβου «όχι»; Όσο γρήγορα κι αν μιλάς, το παιδί θα νικήσει και η ντροπή της ήττας θα σε ακολουθεί για δεκαετίες.

Η λύση είναι να μην επαναλαμβάνεις «όχι», αλλά «χιο» (με καταχρηστικό δίφθογγο, όχι όπως «Χίο»). Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι σχεδόν το ίδιο, αλλά η ταχύτητα είναι τρομερά γρηγορότερη!

Σκάκι-τάβλι κλπ (καλύτερα όχι πρέφα, όχι ακόμα)


Μαθαίνεις στο παιδί σου να παίζει επιτραπέζια παιχνίδια, αλλά έχεις ανάγκη να παίζεις σωστά (δηλαδή: παίζεις καλά διψώντας για αίμα). Εντάξει, του εξηγείς τις κινήσεις και τη λογική του παιχνιδιού, αλλά δεν μπορείς να παίξεις χαζά, πώς να το κάνουμε! Τι κάνεις για να πετύχεις την εκμάθηση χωρίς να στερήσεις την περιστασιακή χαρά της νίκης από το παιδί σου;

Την ώρα, λοιπόν, που του σκίζεις τα ράμματα και δεν ξέρει από πού του ήρθε, γυρνάς τη σκακιέρα ανάποδα. Γενικώς, αλλάζετε θέσεις, ή πιόνια. Παίρνεις τη θέση του παιδιού σου κι εκείνο παίρνει τη δική σου.

Η λογική είναι πως την επιλογή για το πότε θα αλλάξετε θέσεις την έχει το παιδί σου.

Για να σε δω τώρα πόσο μάνγκας είσαι :)

Jack Spillet

Σύντομη οπτικοακουστική ενημέρωση.

⁂

Τα παιδιά χορεύουν και τραγουδούν ένα παλιότερο τραγουδάκι που είδαν πρόσφατα στο youtube. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι η παραφθορά του ρεφρέν, όπως το αντιλήφθηκαν. Αν, παρά την πληθώρα των hints από το χορό τους, δεν καταλάβετε με το πρώτο video ποιο είναι το τραγούδι, θα το ακούσετε στο τέλος του δεύτερου video:




⁂

Το '89 είχα δει την υπόλοιπη παρέα στο ΟΑΚΑ (κι έχασα το απόκομμα του εισιτηρίου όταν μου έκλεψαν το πορτοφόλι στο στρατό το 1996). Το '06 είδα στη Μαλακάσα τον Waters (και ξαναλέω: τι ωραίο τραγουδάκι και τι ακόμα πιο γραμάτη παράσταση το “Leaving Beirut”).

Αυτή τη φορά ήμουν απέξω με το Μενέλαο και κάναμε ποδήλατο (διότι ο Αλέξανδρος είχε πάει βόλτα με τον παππού Μενέλαο, με όλα τα πλεονεκτήματα που προσφέρει μια τέτοια έξοδος), οπότε τα γονίδια μίλησαν και ο Μενέλαος πρότεινε ένα φανταστικό τρόπο να ολοκληρώσουμε την ποδηλατάδα:



⁂

Το έχω πει και αλλού: υπάρχουν κάποιες ασχολίες που είναι τρομερά επικίνδυνες και δύσκολες, και τα παιδιά δεν πρέπει να τις κάνουν, παρά μόνο υπό εξαιρετικές συνθήκες. Μια ρητή συνθήκη είναι να έχουν μεγαλώσει αρκετά (και άρρητη συνθήκη, αυστηρά μεταξύ μας, είναι να μην έχουν μεγαλώσει τόσο πολύ που να σε πάρουν χαμπάρι). Τα παιδιά το έχουν εμπεδώσει, και είναι ιδιαίτερα ευγνώμονες όταν τους επιτρέπεται κάποια από αυτές τις ασχολίες.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των ασχολιών είναι η παρασκευή καφέ για τον μπαμπά.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι το πλύσιμο του αυτοκινήτου:



⁂

Εξώδικα ή/και αυτεπάγγελτες μηνύσεις για εκμετάλλευση ανηλίκων γίνονται δεκτές από το Σεπτέμβριο. Ευχαριστώ. Καλές διακοπές.

Video Updates: σπιτική διασκέδαση και σταδιοδρομία

Εύκολο, γρήγορο, οικονομικό παιχνίδι που μπορείτε να παίξετε στο σπίτι: δένετε ένα λάστιχο στη μια άκρη και πηγαίνετε στην άλλη μεριά του σπιτιού. Βαρετό; Νομίζετε! Τα παιδιά ξετρελαίνονται (και οι μανάδες τρελαίνονται).



Αναζητούμε σύλλογο για εκπαίδευση ανερχόμενων ταλέντων σε ακριβοπληρωμένα αθλήματα. Δεχόμαστε μόνο σοβαρές προτάσεις, κατά προτίμηση από ομάδες του NBA:



Όπως έχω κατά καιρούς επαναλάβει, το μεγάλο παιδί θα είναι αθληταράς τη μέρα και τραγουδισταράς τη νύχτα, με σκοπό πάντα τη μεγιστοποίηση των εισροών. Συζητήσαμε σοβαρά για το τι μουσικό όργανο θα μάθει πρώτο, με εξαίρεση τα προφανή σφυρίχτρα και τρίγωνο (μεταπτυχιακό στο cow bell). Για οικονομικούς και αντικονφορμιστικούς λόγους, απορρίψαμε το πιάνο, οπότε καταλήξαμε σε άλλο αναγνωρισμένο μουσικό όργανο, προφανώς προσανατολισμένο προς το Rock:

Άρτος και θεάματα

Είχαμε το πιο ακριβό φαγητό, σήμερα, που εμένα μου αρέσει πολύ, αλλά στα παιδιά ανάλογα με τον καιρό. Συμπληρώνω με μια κονσέρβα τόνο ως κίνητρο (περί υδραργύρου, τα έγραψα ως σχόλιο στον άρτι παρατεθέντα σύνδεσμο), και έχουμε τον κανόνα ότι τρώμε φακές, μετά λίγο τόνο, μετά δυο-τρεις κουταλιές φακές, μετά λίγο τόνο, rinse, repeat.

Κρατάω στο πηρούνι λίγο τόνο, περιμένοντας τον Μενέλαο που είναι ο επόμενος πελάτης κανονικά.

Μενέλαος: «Θέλω τόνο!»
Εγώ: «Φάε φακές πρώτα.»
Μενέλαος: «Αφού θέλω να φάω τόνο!» (αυτολεξεί, τελευταία αρχίζει πληρέστατες απαντήσεις)

Κάνω κίνηση με τον τόνο στο πηρούνι προς το στόμα του Αλέξανδρου, οπότε:

Μενέλαος: «♫ Το πηλούνι… κάνει βόλτα… ♫»
Αλέξανδρος: «♫ στης αγάπης μου την πόλτα… ♫»

Νυχτερινή ενημέρωση:

Πέρασε ο παππούς Θανάσης το απόγευμα, μας κέρασε πίτσα και έφυγε το βράδι λίγο πριν τον ύπνο τους. Ο Μενέλαος παρακάλαγε να δει το Ρενό του παππού, αλλά είχαμε κλείσει τα παντζούρια, και επειδή πάλι βάραγε τον αδερφό του πιο πριν, επέμενα πως δεν θα του έκανα το χατήρι αφού δεν ήταν καλό παιδί. Κλάμα, κλαψούρισμα, «να δω το Λενό», «όχι, και μη μου γίνεις κλάψας». Με τα πολλά, σταματάει κι αρχίζει να παίζει με κάτι πρόχειρα αυτοκινητάκια. Μου λέει: «Σου καπάκα». «Σου καπάκα;» τον ρωτάω. Με διορθώνει, «σου καπάκα». Ξαναρωτάω το ίδιο, ξαναδιορθώνει ομοίως, ξαναρωτάω, ξαναδιορθώνει. Τον κοιτάω. Με κοιτάει. Κάτι αρχίζει να αχνοφαίνεται στο βάθος.

«Μου κάνεις πλάκα;» ρωτάω.
«Ναι.»

Kesslers Knigge

Πολλές ευχαριστίες στον ψηλό και ξανθό και ζούπερ Γιώργο (που πρέπει να έχει και γενέθλια σήμερα ή κάποια από αυτές τις ημέρες) για το tip περί της ύπαρξης αυτής της σειράς video στο YouTube:

• Τα δέκα πράγματα που δεν πρέπει να κάνετε στις τουαλέτες των ανδρών
• Τα δέκα πράγματα που δεν πρέπει να κάνετε σε μια κηδεία
• Τα δέκα ναρκωτικά που δεν πρέπει να κάνετε ως οδηγός
• Τα δέκα πράγματα που δεν πρέπει να κάνετε ως συνοδηγός
• Τα δέκα πράγματα που δεν πρέπει να πείτε όταν σας πιάσουν στα πράσα

Άλλα:

• Τα δέκα πράγματα που δεν πρέπει να κάνετε μπαίνοντας στον Παράδεισο
• Τα δέκα πράγματα που δεν πρέπει να κάνετε την πρώτη μέρα στη νέα δουλειά
• Τα δέκα άτομα που δεν θέλετε για γείτονες
• Τα δέκα πράγματα που δεν πρέπει να κάνετε στο ασανσέρ
• Δέκα πράγματα που δεν πρέπει να κάνετε όταν μαθαίνετε για την σχολική πρόοδο του παιδιού σας

Και γενικώς, να είναι καλά ο Michael Kessler.

ΥΓ καθυστερημένες ευχαριστίες και στον Αργύρη, που μου είχε στείλει χθες το βράδυ ως μεμονωμένο αρχείο το video περί ναρκωτικών και οδήγησης.

You Asked For It

Τρίβιο της ημέρας: το Wilhelm Scream είναι μια κραυγή που χρησιμοποιείται κατά κόρον, ως εσωτερικό αστείο, σε διάφορες ταινίες άσχετες μεταξύ τους. Μπείτε στο wikipedia και διαβάστε. Εγώ θέλω να σας πω ότι ωχριά μπροστά στην τσιρίδα του Μενέλαου, μια τσιρίδα που μου τρυπάει τα αυτιά και λόγω συχνοτήτων και λόγω εντάσεως, κάτι το οποίο το γνωρίζει ο Μενέλαος και το χρησιμοποιεί ως όπλο εναντίον μου, αναγκάζοντάς με να βάζω βαμβάκι στα αυτιά. Φυσικά, δεν το κάνει κατά παραγγελία, ούτε έχω μια κάμερα στο χέρι όταν το κάνει σοβαρά, οπότε πάρτε ένα δείγμα (και φυσικά το μικροφωνάκι της κάμερας δεν επαρκεί για την πιστότητα του ήχου):



(συχνά όταν τσιρίζει έτσι, εγώ ακούω με παραμόρφωση την τσιρίδα, κάτι σαν να κάνει clipping του ήχου. Δεν θέλω να πω ότι έχω ψηφιακά αυτιά, απλώς προσπαθώ να σας δώσω να καταλάβετε πώς το αντιλαμβάνομαι, κάτι σαν να μπουκώνει το μικρόφωνο. Μια φορά έτυχε ο Αργύρης να ακούσει κάτι κοντινό σε αυτό που περιγράφω, αλλά ευτυχώς αυτή είναι μια εμπειρία που δεν την νιώθει κανείς άλλος).

Κατά τα άλλα, καθυστερημένη ανταπόκριση από τις Απόκριες. Εδώ βλέπετε τον Αλέξανδρο με τη στολή που του είχε πάρει η θεία του:



…και εδώ βλέπετε τη συνέχεια της ιστορίας, μερικές ώρες μετά. Οι ήδη γονείς δεν θα χρειαστεί να περιμένετε να ακούσετε την εξήγηση στο video για να καταλάβετε τι τρέχει:



Ένα άλλο αγαπημένο άθλημά μας είναι η μακριά γαϊδούρα, τροποποιημένη ως εξής: εγώ κάθομαι στο πάτωμα, βάζω μαξιλάρια εμπρός μου και περιμένω την επέλαση της ελαφράς ταξιαρχίας:



Στη συνέχεια, βλέπετε πως στη διαπαιδαγώγηση του Αλέξανδρου εκτιμούμε τις ειλικρινείς αντιδράσεις:



(αν δεν καταλάβατε, τον μαθαίνουμε να χασμουριέται στις καίριες στιγμές)

Και για το θέμα της ειλικρίνειας του Αλέξανδρου προς εμένα: τον ρώτησα γιατί δεν πίνει το γάλα του, και, όντας στην ηλικία που αρχίζει τις απαντήσεις τύπου: «Μπαμπά… δεν πίνω το γάλα… γιατί… α, τι είναι αυτό εκεί πάνω;» ή «… …ο σπάνταμαντ δεν έχει αυτοκίνητο», ή «… …ο Μακουίν δεν έχει φώτα» κτλ, άρχισε να λέει κάτι τέτοια, οπότε του είπα «περίμενε να σε γράψω όταν τα λες». On-camera η συζήτηση εξελίχθηκε διαφορετικά, αλλά και πάλι ενδεικτικά:



Τέλος, θέλω να πω πως η απόδειξη για τη μη ύπαρξη λύσεως στην εξίσωση xⁿ+yⁿ=zⁿ, όπου x,y,z,n ακέραιοι και n>2 είναι πολύ απλή. Ξεκινάμε από την απλούστατη μετατροπή xⁿ = zⁿ-yⁿ, δηλαδή η διαφορά των δύο δυνάμεων είναι μια δύναμη του ίδιου βαθμού, και…

Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχω πολύ χώρο στο blog μου, και θα γράψω κάπου αλλού την απόδειξη.

Το πρώτο αστείο

Πρόλογος: ανάμεσα στα άλλα που κινούν το ενδιαφέρον του Αλέξανδρου, είναι τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει τους μεγάλους να γελάνε. Όταν γελάμε με κάτι, γελάει κι αυτός, και μετά μας ζητάει να του εξηγήσουμε.

Λοιπόν, χθες το βράδυ, είχε πάρει η Αθανασία να κοιμήσει τον μικρό, και εγώ με τον Αλέξανδρο ξαπλώσαμε στον καναπέ στο σαλόνι. Ήμουν ψόφιος και με πήρε ο ύπνος. Το πρωί που πηγαίναμε σε έναν παιδότοπο για κάτι γενέθλια, μου είπε η Αθανασία πως όταν ήρθε στο σαλόνι, ο Αλέξανδρος κοιμόταν κάτω. Για την ακρίβεια, μου εξήγησε αργότερα πως καθόταν στο πάτωμα και ακουμπούσε το κεφάλι στον καναπέ, αλλά εκείνη την ώρα, εμένα μου έμεινε η εικόνα πως κοιμόταν στο χαλί, οπότε ρώτησα τον Αλέξανδρο, που καθόταν πίσω στο καρεκλάκι του:

«Αλέξανδρε, κοιμόσουν χθες βράδυ στο χαλί;»
«…» προσπαθώντας να συλλάβει το σύνολο της ερώτησης.
«Παιδί μου, θυμάσαι πώς βρέθηκες να κοιμάσαι στο πάτωμα;»

Πάλι δεν μου απάντησε, αλλά του έμεινε στο μυαλό.

Κάτσαμε στον παιδότοπο, παίξαμε, γυρίσαμε τώρα το μεσημέρι. Πάλι ο μικρός ήθελε Αθανασία για να κοιμηθεί, οπότε κάτσαμε στο σαλόνι. Του λέω, «παιδί μου, βγαίνω λίγο στο μπαλκόνι και ξαναέρχομαι», και βγήκα για τσιγάρο.

Όταν επέστρεψα, ο Αλέξανδρος ήταν ξάπλα στο χαλί και έσφιγγε κλειστά τα μάτια του για να νομίσω ότι κοιμάται.

Το σωστό να λέγεται

Πήγαμε χτες 8 άτομα να φάμε σε ένα ήσυχο¹ μαγαζάκι στο Νέο Ηράκλειο, διακοσμημένο με γελοιογραφίες του Βασίλη Χριστοδούλου. 5 άτομα με πρόστυχο μυαλό και δυνατό γέλιο, συν 2+1 άτομα που έχουν συνηθίσει τέτοιες παρέες και δεν προσεύχονται να ανοίξει η Γη να τους καταπιεί.

Η κουβέντα κινήθηκε σε κάθε πιθανό θέμα. Κάποια στιγμή, δε, όταν μιλάγαμε για δουλειές, αστειευτήκαμε που η Αθανασία δουλεύει ενώ εγώ δεν δουλεύω ακόμα, που φέρνει τα λεφτά στο σπίτι και γίνεται αυτό που λέει εκείνη. Πιο μετά, μιλώντας για Δημόσιο, λέει η Αθανασία:

«Εμένα δεν με χαλάει καθόλου να δουλέψω στο Δημόσιο.» (σπάνιες και σημαντικές δηλώσεις :)
«Ναι», της λέω, «να πας να δουλέψεις στο Δημόσιο.»
«Γιατί;» μου λέει.
«Γιατί θέλω να γαμήσω το Δημόσιο.»
«Δεν γαμάς το Κεφάλαιο, καλύτερα, που μπορείς και τώρα;»

Ε, παρά να παίρνω τηλέφωνα φίλους και να τους το λέω κατ' ιδίαν, είπα να το γράψω στο blog.

¹ ήσυχο, φαντάζομαι, όταν δεν είμαστε εμείς εκεί. Ειδικά χθες το παραγαμήσαμε, ρίξαμε τρελό γέλιο. Από τη μία ήταν δύο ζεύγη πενηντάρηδων που μας αγριοκοίταζαν (τους έβλεπα που μας έβλεπαν, γι' αυτό και κάθε φορά που κάναμε ησυχία μερικών δευτερολέπτων έλεγα εγώ με νόημα: «ωραίο μαγαζάκι… ήσυχο…»), και από την άλλη, ένας γηραιός κύριος με μια κυρία, που το είχε καταδιασκεδάσει. Όταν έφευγε, δε, μας ευχήθηκε να γελάμε πάντα έτσι, και αφού είπε ό,τι θα έλεγε ένας γηραιός κύριος για συσχετισμό γέλιου, χαράς και υγείας και βεβαιώθηκε ότι το ασπαζόμαστε, μας εξήγησε πως όλα είναι ψέματα πριν μας καληνυχτίσει. Ο ιδιοκτήτης², κατόπιν, μας εξήγησε πως ο κύριος ήταν ο Β.Χ.

² ευτυχώς δεν μας χρέωσε για διαφυγόντα κέρδη. Εν τω μεταξύ, το μαγαζί λέγεται «Νίκος», που είναι μεγάλη μπλόφα, επειδή ο ίδιος ονομάζεται Γιάννης και ο αδερφός του δεν θυμάμαι πώς, αλλά ούτε κι αυτός Νίκος. Θα μου πείτε «Μπορεί να έλεγαν τον πατέρα τους έτσι, ή μπορεί να είχαν και έναν τρίτο αδερφό», κι εγώ θα σας πω «τις εξυπνάδες στο δικό σας blog».

Ανέκδοτο που λώλαρα

Είχα καιρό να «λωλ» διαβάζοντας ανέκδοτο, οπότε είπα να του αποτίσω φόρο τιμής με ποστ στο βλογ.

Όταν γεννιούνται οι γυναίκες, και είναι ακόμα νεογέννητα μωρά, τους βάζουν στο μυαλό ένα τσιπάκι, που τις κάνει να έχουν αποκλειστικό σκοπό της ζωής τους τον γάμο.

Κάποιες καταφέρνουν και το βρίσκουν, και στη συνέχεια το βγάζουν, με αποτέλεσμα, χωρίς τσιπάκι πια, να έχουν ως αποκλειστικό σκοπό της ζωής τους την απόλαυση του σεξ και του ανδρικού μορίου…

…αυτές είναι οι λεγόμενες «ξετσίπωτες».

Δύο στιγμές ελευθερίας…

…ανά περίοδο αιώρησης σε μια κούνια. Οι στιγμές που είσαι ψηλά, που το στομάχι σου αδειάζει, τα μαλλιά σου ανοίγουν σαν φτερά. Ενίοτε, αν είσαι κοριτσάκι και φοράς τσόκαρα, σου φεύγουν. Άσχετο, αλλά τα σκεφτόμουν το πρωί, σπρώχνοντας τον Αλέξανδρο στις κούνιες, και μου έλεγε πως ήθελε πιο δυνατά. Εσείς πότε κάνατε κούνια τελευταία φορά;

Όσοι γουστάρετε παιδικά βίντεο, θα χορτάσετε.

Ακολουθεί προσχεδιασμένο σκετσάκι, που ο Αλέξανδρος το έπαιζε όταν δεν έγραφε η κάμερα, και όταν έγραφε, ξέχναγε την ατάκα του. Αυτή τη φορά, τον έπιασα στον ύπνο (από τον ύπνο, βασικά). Μόλις είχα αλλάξει τον Μενέλαο και εκκρεμούσε ο Αλέξανδρος, οπότε είπα να το δοκιμάσω:



Ιέχου κι χίντεν άουττέικς, άμα λάχει, αλλά θα τις κρατήσω για το DVD.

(Αν δεν καταλάβατε, δείτε αυτό.)

Έχουμε εξηγήσει από νωρίς στον Αλέξανδρο πως, όταν μεγαλώσει, το πρωί θα είναι ποδοσφαιριστής και το βράδυ θα είναι τραγουδιστής. Θα αμείβεται με 2 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο και εμείς, ως γονείς, θα είμαστε οι manager του. Το παιδί, προς τιμήν του, δεν έχει φέρει καμία αντίρρηση. Φυσικά, αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να ακολουθήσει από νωρίς ένα πρόγραμμα άσκησης. Π.χ. όσον αφορά τον χορό και το τραγούδι:



Καλά, ας μη γίνει τραγουδιστής. Ας γίνει ηθοποιός. Ας γίνει ό,τι θέλει, αρκεί να έχουμε εξασφαλισμένα τα 2 μύρια εβρόπουλα ανά έτος. Όπως και να έχει, ας είμαστε προετοιμασμένοι και για βραδιές των Όσκαρ:



Όλα αυτά γίνονται σε ένα περιβάλλον στρατιωτικής πειθαρχίας (είμαι σίγουρος πως σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, είμαι πολύ υψηλόβαθμος στρατιωτικός, κάτι σαν πτέραρχος ή ναύαρχος (:-) ) :



Ο αδερφός του θα αναλάβει τη χαμαλοδουλειά του μανατζαρίσματος:



Βέβαια, θα έχουμε πρόβλημα με τον μικρό, διότι αναμένεται να αγαπάει πολύ τα γρήγορα οχήματα (όπως και τους εξομοιωτές οδήγησης στον δήμο Αμαρουσίου):



Τουλάχιστον μαθαίνει από νωρίς να φροντίζει για την ασφάλειά του. Το θέμα είναι πως δεν ξέρουμε πού θα τον οδηγήσει το φετίχ που έχει για τα παπούτσια. Είμαστε πολύ αγχωμένοι με αυτό το θέμα, και σκοπεύω να το συζητήσω με τον ανεψό λίαν συντόμως.



Και για να γίνουμε και λίγο φιλόσοφοι, ας ασχοληθούμε με ένα μεγάλο θέμα: την περιέργεια. Υπάρχουν δύο είδη περιέργειας, η παιδική:…



…και η ενήλικη:



Όπως λένε, καλύτερα να μη κάνεις ερωτήσεις, γιατί μπορεί και να σου απαντήσουν.

Βαθιά (με προφορά Άντριου Παπάντριου)

Με εθνική συγκίνηση μπορώ να πω πως, χωρίς ιδιαίτερη πρότερη εμπειρία, προσγείωσα μαχητικό αεροσκάφος της ΕΑ στην τρίτη προσπάθεια, τρώγοντας μόνο 10 λεπτά από τη ζωή μου. Στην πρώτη προσπάθεια έκανα σχεδόν touch'n'go αλλά μου γύρισαν τον χρόνο πίσω, την δεύτερη νομίζω πως πέθανα (και πάλι μου γύρισαν τον χρόνο πίσω), και την τρίτη τα κατάφερα σχεδόν με χειρόφρενο (και λίγη τύχη ώστε να πιάσει γάντζος και να μη βγω εκτός διαδρόμου). Μάλιστα, επειδή όταν είχα σταματήσει είχα έρθει σχεδόν κάθετα στον διάδρομο, θυμήθηκα το ανέκδοτο με τον Πόντιο πιλότο που προσγείωσε με τα χίλια ζόρια το 747 των Pontiac Airlines, και μουρμούρισε: «τους μαλάκες, φτιάξαν διάδρομο πενήντα μέτρα και με πλάτος ενάμιση χιλιόμετρο».

Μετά προσεκλήθην πάλι (επειδή και χτες βράδυ τα ίδια έκανα) σε συνεύρεση με τοπικούς μεζέδες και ποτά, από τις δυόμιση έως τις οκτώμιση. Πίνω συνέχεια νερό, ώστε αν με πάρει ο ύπνος νωρίς, να μη ξυπνήσω με πονοκέφαλο.

Επειδή δεν έχω άμεση πρόσβαση στο αρχείο των email μου, θυμηθείτε κάποιο παλιό σχετικό αστείο από, για παράδειγμα, εδώ.

Κατά τα άλλα, αύριο απόγευμα επιστρέφω Αθήνα, Σάββατο ξημερώματα φεύγουμε για Λευκάδα, και Κυριακή βράδυ θα επιστρέψω εδώ. Μια χαρά. Ο Αλέξανδρος ενημερώθηκε πως θα αλλάξουμε το Corolla με Auris, το οποίο το λέει και ψιθυριστά κατά τη διαφήμιση: «αου(ρ)ίς».

Το puzzle της εβδομάδας

Με αφορμή κάποιο σχόλιό μου σε άλλο blog, σας καλώ να ξεκινήσετε από εδώ:

アデヤ

και να καταλήξετε στο επώνυμο μιας διασημότητας της ελληνικής τηλεόρασης. Ο Αργύρης παρακαλείται να μην παίξει. Και ναι, είναι ακόμα ένα πρόβλημα που με τη βοήθεια της python θα λυνόταν πολύ πιο εύκολα.

Εν τω μεταξύ, μήπως να κάνουμε τρίτο παιδί με την συμβία; Έχει νόημα, αν βγάλουμε άδεια ταξί, οπότε οι τρεις νονοί, πια, θα το δουλεύουν σε οκτάωρες βάρδιες κι εμείς θα καθόμαστε. Εκτός κι αν βαφτίσω κι εγώ κανένα παιδί κάποιου άλλου πολυτέκνου.

Άμα έχεις τέτοιους φίλους…

Ήμουν χτες το βράδυ σε πελάτη της εταιρίας μου, όπου ο Δντής Μηχανογραφήσεως είναι φίλος. Μιλούσαμε για τηλεοπτικές σειρές, και κάποια στιγμή είχαμε φτάσει στο Six Feet Under, από την οποία έχω δει γύρω στα τέσσερα επεισόδια, και επιθυμώ να δω περισσότερα, αλλά δεν προλαβαίνω. Μου μίλαγε, λοιπόν, για τη σειρά, και μου λέει:
«Το Six Feet Under, είναι μια σειρά που έχει ένα ύφος λίγο…» και κάνει μια παύση.
«…Ανάλαφρο.», προτείνω εγώ, για να διευκολύνω την εξέλιξη της συζήτησης, βασισμένος στις πινελιές που έχει η σειρά όταν ξεφεύγει από την πραγματικότητα.
«Τι ανάλαφρο, μωρέ βλάκα», μου λέει. «Αλλά βέβαια, με την μουσική που ακούς εσύ…»

Αυτά είναι talk show

Μόλις τα είδα από ένα φίλο.

Ο Jimmy Kimmel είναι ένας talk show host, που από ό,τι μου είπαν, έχει πολύ χαβαλέ. Στο τελείωμα της κάθε εκπομπής του, λέει πάντα την ίδια ατάκα. Θα την πληροφορηθείτε βλέποντας το πρώτο video, όπου επιτέλους η ατάκα του γίνεται και πραγματικότητα:



Σε κατοπινό επεισόδιο, ο Kimmel έχει καλέσει τη Sarah Silverman, η οποία είναι και η σύντροφός του στη ζωή (υπάρχει και πιο σύντομη έκδοση, αλλά δείτε αυτήν):



Και, φυσικά, πιο μετά, έρχεται και η απάντηση:

Times, they are a-changin'

Όλοι ξέρουν ότι στην εποχή μας οι κοινωνικοί θεσμοί (οικογένεια, φιλία) φθίνουν. (Ωραίος πρόλογος για έκθεση. Αλλά δεν γράφω έκθεση. Τέλεια αφορμή να βάλω φωτογραφία του μικρού. Ο μικρός αραχτός:)


Κάποτε σε καλούσαν φίλοι στο σπίτι να κάτσετε, να φάτε, να πιείτε (ενίοτε να κάνετε και αλλαξοκωλιές, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου), να ακούσετε μουσική, άντε να δείτε και καμιά ταινία. Τα θυμάστε, ε; Το ίδιο και εγώ. Δεν είναι έτσι πια τα πράγματα.

Πας επίσκεψη στο σπίτι του «φίλου» (link δεν θα βάλω, αφού και οι δύο που διαβάζετε το blog μου ξέρετε ποιον εννοώ), και λέτε να παραγγείλετε φαγητό. Παραγγέλνετε φαγητό, και εσείς, ο επισκέπτης, πληρώνετε.

Φυσικά, προθυμοποιείται να πληρώσει ο οικοδεσπότης, με επιχειρήματα τύπου «ήρθες στο σπίτι μας και θα πληρώσεις εσύ;», και του λες «τις προάλλες που ήρθα πάλι, εσύ πλήρωσες, αυτή τη φορά θα πληρώσω εγώ», και ο οικοδεσπότης εξίσου πρόθυμα υποχωρεί. So much for the willingness. (Έχω ώρα να βάλω φωτογραφία. Ο μικρός συμφωνεί:)


Δε φτάνει αυτό, αλλά η έγκυος σύζυγος του οικοδεσπότη έχει τρομερή ανάγκη για τρίψιμο στην πλάτη, και αφού ο οικοδεσπότης βαριέται, μόνο που δεν τον παίρνει ο ύπνος την ώρα που το κάνει, ε, τη λυπάται και η ψυχή σου, παίρνεις την θέση του και την τρίβεις εσύ με τα στιβαρά σου δάχτυλα, ενώ και η δική σου σύζυγος γαστρωμένη είναι και βλέπει από το τριφτικό περιθώριο, την ώρα που ο θρασύτατος οικοδεσπότης επιστρέφει στο προσφιλές του ξύσιμο-μέχρι-να-ματώσει που τόσο φιλάρεσκα εξασκεί και στον τόπο εργασίας του. (Συγχίστηκα— ας βάλω μια φωτογραφία του μικρού που γελάει με τα χάλια μας:)


O tempora, o mores. (όπως θα έλεγε και ο μικρός:)

Επίθεση εξ Ανατολής

Η Νυκτερινή Φρουρά, και ακόμα καλύτερα, η Ημερήσια Φρουρά. Εξαίσιες ταινίες / περιπέτειες / διασκέδαση για όλη την οικογένεια, κλάσης ανώτερες από τη μέση ταινία που δείχνει το Star (της πρωτεύουσας) εκεί γύρω στις 9.

Ταινίες με ευχάριστη πλοκή, ικανοποιητική ηθοποιία, ωραία και πειστικά εφέ (χωρίς να το ξεσχίζουν σε ποσότητα), αρκετό απαραίτητο περιστασιακό χιούμορ (η δεύτερη), και με αφήνουν με την επιθυμία να δω το επερχόμενο τέλος της τριλογίας (εκτός αν ακολουθήσουν τα βιβλία που έγιναν τετραλογία).

ΥΓ Μήπως έχετε δει, ο νέος ΚΟΚ αναφέρει ως επιτρεπτό το "bluetooth" ή το "ασύρματο bluetooth"; Επειδή εντάξει, εγώ που δεν έχω bluetooth τζάμπα έχω τα hands-free και καλά λόγω των καλωδίων, αλλά αυτοί που έχουν bluetooth ενσύρματο (ακουστικό - σύρμα - πομποδέκτης), τι κάνουν;

Συν τοις άλλοις, ο νέος ΚΟΚ είναι ελλιπής. Θα έπρεπε να αναγράφεται πως απαγορεύεται αυτοκίνητο να κινείται με επιβαίνουσα την πεθερά του οδηγού, ιδίως σε κάθισμα που επιτρέπει την παρατήρηση του ταχυμέτρου.