Ανατροπές

Όταν ήμουν μικρός, με γοήτευε η ιδέα του μεγαλείου μέσω αθωότητας. Όχι, πολύ φαντεζί ακούγεται· αναφέρομαι στην έννοια πως, οι άνθρωποι, όσο δεν ξέρουν ποια είναι τα όριά τους, μπορούν να κάνουν πολλά, ίσως υπεράνθρωπα πράγματα. Βέβαια, έστω κι έτσι, ήξερα ότι κάποιος που αγνοεί τον νόμο της βαρύτητας παραμένει ανίκανος να πετάξει. Αλλά η ομορφιά της σκέψης παραμένει μέσα μου. Κάπως σαν τον μύθο του νεαρού σαολίν, που φυτεύει ένα τόσο δα δεντράκι, και σε καθημερινή βάση το ποτίζει, το φροντίζει και πηδάει καμιά δεκαριά φορές από πάνω του… επί χρόνια. Πολλά χρόνια.

Κατέβασα ένα free app of the day στο Kindle Fire HD, ονόματι Mind Games. Διάφορα παιχνίδια που εξασκούν μνήμη, παρατηρητικότητα, ταχύτητα, λογική κτλ. Μπορείς να φτιάξεις διαφορετικά accounts ώστε όλοι στην οικογένεια να εξασκούνται (ή να μετρούν τα virtual pay τους, ας πούμε δύο αδέρφια μεταξύ τους ;) ). Εγώ επιβεβαίωσα όπως τα ήξερα και τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία μου. Έβαλα και στα παιδιά να παίξουν.

Ένα από τα παιχνίδια είναι το εξής: βλέπεις 4×4=16 εικόνες. Διαλέγεις μία. Οι εικόνες αναδιατάσσονται, διαλέγεις ξανά την ίδια, συν μία ακόμα. Αναδιάταξη. Διαλέγεις τις δύο που διάλεξες, με την ίδια σειρά, και διαλέγεις μια τρίτη. Recurse μέχρι το τέρμα.

Αφήνω τον Αλέξανδρο να παίξει αυτό, πάω στην κουζίνα. Μου έρχεται μετά από λίγο, μου λέει «Δεν κατάφερα και τις 16, μόνο μέχρι 15.» Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσε, όμως στο σκορ βλέπω ένα 100% και χαρακτηρισμό “Mental Astronaut”. Εγώ 100% έπιασα μόνο σε ένα παιχνίδι “trivia”, όπου έχεις την απάντηση σε τέσσερα κομμάτια (πχ nc, Li, n, ol→Lincoln) και πρέπει να τα πατήσεις γρήγορα και με τη σωστή σειρά. Στα παιχνίδια μνήμης πιάνω κάτι 80-90% στην καλύτερη περίπτωση, όχι επειδή έχω τόσο καλή μνήμη, αλλά μάλλον επειδή οι υπόλοιποι συνομήλικοί μου μάλλον έχουν χειρότερη!

Στο παιχνίδι που έπαιξε ο Αλέξανδρος, πάνω από 8 δεν έχω πιάσει. Ίσως με εξάσκηση να πιάσω 10. Δεν ξέρω. Αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Άλλο θέμα θέλω να αποτυπώσω.

Παιδί μου, αν ποτέ διαβάσεις αυτές τις παραγράφους, να ξέρεις πως χθες ήταν η πρώτη φορά που ξεπέρασες κάπου τον πατέρα σου. Όχι απλώς με ξεπέρασες, αλλά έκανες κάτι που εγώ, από όσα ξέρω για τον εαυτό μου, δεν μπορώ να κάνω. Προς το παρόν, σε νικάω σε διάφορα παιχνίδια, ξέρω περισσότερα, κάποια πράγματα τα κάνω καλύτερα. Όμως είναι προσωρινό, και το έχω υπόψη μου. Εύχομαι κάποτε να είμαι ένα συμπαθητικό γεροντάκι που δεν μπορεί να καταλάβει πώς δουλεύει αυτό το νέο μαραφέτι στο σαλόνι, και εσύ να το θεωρείς ηλίου φαεινότερο και συγκαταβατικά να διορθώνεις το τότε αντίστοιχο του «12:00-που-αναβοσβήνει». Είσαι σε καλό δρόμο. Ανυπομονώ!

Not so *complex* after all

Διότι σόι πάει το βασίλειο. Ο 5½ ετών Αλέξανδρος δεν αρέσκεται καθόλου να χάνει. Αρχίζει με τα «Μπαμπά, έκλεψες!» και αν στην πορεία τού εξηγήσει οποιοσδήποτε ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, περνάει διάφορα άλλα στάδια μέχρι το τελικό και ειλικρινές «Μπαμπά, αν δεν με αφήσεις να κερδίσω, δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει!»

Συν τοις άλλοις, κάναμε την οικογενειακή αμαρτία και πήραμε Wii. Ο 4χρονος Μενέλαος, όταν διαπιστώνει ότι δεν είναι ακόμα καλός, τα παρατάει και πάει να κάνει κάτι άλλο (στην εξαιρετική περίπτωση που νικάει, φωνάζει περιχαρής «Ναι! Νίκησα!», αλλιώς περιορίζεται στην κλασική στάση τύπου γαύροι-βάζελοι και χαίρεται όταν χάνει ο Αλέξανδρος). Η Αθανασία μεγαλοστόμως κάνει δηλώσεις τύπου «θα σε κάνω, θα σε δείξω, είμαι η καλύτερη κτλ», ενώ εγώ το παίζω σιωπηλή δύναμη (το γνωστό: δεν μπορώ να μιλάω και να ρουφάω ταυτόχρονα την κοιλιά μου.)


Παίζαμε, λοιπόν, η Αθανασία, ο Αλέξανδρος κι εγώ Wii Party (πολύ-πολύ ωραίο για παρέα, ένα σωρό μικρά παιχνιδάκια για μικρούς και μεγάλους), και για κάποιο ανεξήγητο λόγο έτυχε να χάσω σε ένα από αυτά.

Αθανασία: «Να, Αλέξανδρε, είδες; Έχασε ο μπαμπάς.»
Αλέξανδρος: «Τα καλύτερα νέα που έχω ακούσει ποτέ μου.»

It's a *complex* situation

Δύο γρήγορες συμβουλές για κομπλεξικούς μπαμπάδες (σαν κι εμένα).

Ναι-όχι


Έρχεται κάποια στιγμή η ηλικία των παιδιών που τα πιάνει το πείσμα, και επιμένουν σε αυτό που λένε, ενώ εσύ λες το αντίθετο. Επιμένουν, επιμένεις, και κάποια στιγμή το θέμα φτάνει στο γνωστό «ναι-ναι-ναι-ναι»/«όχι-όχι-όχι-όχι».

Η καλή περίπτωση είναι να λες εσύ το «ναι», επειδή μπορείς να ρίξεις εκατό «ναι» για την πλάκα σου και το παιδί δεν προλαβαίνει (και άρα χάνει).

Τι κάνεις όμως όταν πέφτει σε εσένα το βάρος του δισύλλαβου «όχι»; Όσο γρήγορα κι αν μιλάς, το παιδί θα νικήσει και η ντροπή της ήττας θα σε ακολουθεί για δεκαετίες.

Η λύση είναι να μην επαναλαμβάνεις «όχι», αλλά «χιο» (με καταχρηστικό δίφθογγο, όχι όπως «Χίο»). Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι σχεδόν το ίδιο, αλλά η ταχύτητα είναι τρομερά γρηγορότερη!

Σκάκι-τάβλι κλπ (καλύτερα όχι πρέφα, όχι ακόμα)


Μαθαίνεις στο παιδί σου να παίζει επιτραπέζια παιχνίδια, αλλά έχεις ανάγκη να παίζεις σωστά (δηλαδή: παίζεις καλά διψώντας για αίμα). Εντάξει, του εξηγείς τις κινήσεις και τη λογική του παιχνιδιού, αλλά δεν μπορείς να παίξεις χαζά, πώς να το κάνουμε! Τι κάνεις για να πετύχεις την εκμάθηση χωρίς να στερήσεις την περιστασιακή χαρά της νίκης από το παιδί σου;

Την ώρα, λοιπόν, που του σκίζεις τα ράμματα και δεν ξέρει από πού του ήρθε, γυρνάς τη σκακιέρα ανάποδα. Γενικώς, αλλάζετε θέσεις, ή πιόνια. Παίρνεις τη θέση του παιδιού σου κι εκείνο παίρνει τη δική σου.

Η λογική είναι πως την επιλογή για το πότε θα αλλάξετε θέσεις την έχει το παιδί σου.

Για να σε δω τώρα πόσο μάνγκας είσαι :)

Phylo

Μου αρέσει. Τρως κόλλημα και (έχεις την ψευδαίσθηση ότι) βοηθάς. Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω κάτι βασικό, πως όλες οι sequences τελικά έρχονται στο ίδιο μήκος οπότε κάποια gaps θα τα έχεις ούτως ή άλλως.

Και τώρα, πριν το βάλουν σε κάνα slashdot και το τσακίσει όλος ο κόσμος, μπορώ να καμαρώσω που είμαι 16ος στη συμμετοχή από τους 296 και έκανα και ένα high-score (24 με μέσο όρο το 11) στο level 1059, που σχετίζεται με τις ασθένειες υπερεκπληξία (ελπίζω πως λέγεται έτσι) και επιληψία.

dosbox

(και αναφέρομαι σε αυτό το θαυματουργό προγραμματάκι, που λέει πως παίζει και στα τωρινά windows).

Αφού τα παιδιά θα παίξουν παιχνίδια και στον υπολογιστή, ας παίξουν αξιόλογα παιχνίδια, όπως το The lost Vikings. Το θυμάστε; Όσοι δεν το θυμάστε, αφιερώστε χρόνο να το παίξετε. Εγώ το έχω εκεί ψηλά, παρέα με το Lemmings ή το The incredible machine.

Παιχνίδια που απαιτούν λίγο χώρο και πολλή σκέψη.

Solitary Instincts

Δεν εξελίσσεται μόνο η τεχνολογία και η νοημοσύνη του ανθρώπινου είδους· αν νομίζετε πως τα μόνα ένστικτα που σας διακατέχουν είναι τα προαιώνια (πείνα, αναπαραγωγή, φόβος κλπ), κάνετε μέγα λάθος. Το είδα με τα μάτια μου χθες το βράδυ.

Πριν πάει για ύπνο, ο Αλέξανδρος πέρασε και με είδε να παίζω κάποιο solitaire, που είχα ανοίξει για να ξεσκάσω λίγο. Ζήτησε να παίξει κι εκείνος, οπότε έψαξα να βρω μια πασιέντζα που να μπορεί να παίξει ένα 4+χρονο παιδί. Του έβαλα την πασιέντζα Ρολόι, όπου τραβάς από τη μέση και τα μοιράζεις όπως σε ένα ρολόι, με τους ρηγάδες στη μέση.

Λίγο μετά, πέρασε και ο Μενέλαος και έκατσε όρθιος από δίπλα. Όταν ο Αλέξανδρος με ρώτησε «μπαμπά, πού να βάλω το δύο;», πετάχτηκε ο Μενέλαος «εκεί!»
«Πού εκεί;» λέει ο Αλέξανδρος.
Πάει να κουνήσει το ποντίκι ο μικρός την ώρα που το κρατάει ο μεγάλος, κι εκείνος του τσιρίζει «ΜΗ!». Τραβάει τότε μια καρέκλα ο μικρός, ανεβαίνει επάνω και δείχνει του μεγάλου (σωστά) πού να βάλει το δύο: πάνω σε ένα άλλο ήδη υπάρχον.

Κάτι σαν την υποσημείωση σε μια παλαιότερη ανάρτησή μου… το σύγχρονο ένστικτο του «εκεί-μπαίνει-το-χαρτί-ρε-ηλίθιε-καλά-τόση-ώρα-δεν-το-βλέπεις-κι-εγώ-που-ήρθα-τώρα-το-είδα-αμέσως»…

Σήμερα το πρωί πέρασε ο παππούς Θανάσης και τους πήρε για βόλτα. Εγώ έκατσα σπίτι, μπας και κάνω και καμία δουλειά στον υπολογιστή. Λίγη ώρα πριν την τυπική επιστροφή για μεσημεριανό, ο πατέρας μου με παίρνει τηλέφωνο να μου πει: «θέλουν να φάνε κουλούρι, να τους πάρω;» «Να τους πάρεις, αλλά να το φάνε αφού φάνε το φαγητό.» Ο πατέρας μου τους μεταφέρει την απάντηση, και ανάμεσα στις άλλες γοερές διαμαρτυρίες, ακούγεται ο Αλέξανδρος: «Αν ήμουν με τον παππού Μενέλαο, τώρα θα έτρωγα κουλούρι.»

Με τα πολλά ήρθαν, και κατέστρωσα επιτόπου ένα νομοσχέδιο: όσο ποσοστό φαγητού φας, τόσο ποσοστό κουλουριού θα φας. Ο Μενέλαος (γνωστός πεινάλας) σχεδόν τελείωσε το φαγητό, οπότε και σχεδόν έφαγε το κουλούρι (μείον πατρική παρακράτηση… αλλά ορκίζομαι στην ομορφιά μου πως έφαγα το ποσοστό που δικαίως δεν θα έτρωγε!). Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να μαζέψει το υπόλοιπο φαγητό σε μια άκρη, αλλά όταν επαναφέραμε το ύψος στην αρχική του κατάσταση, διαπιστώσαμε πως είχε φάει μόνο το μισό. Του έκοψα μισό κουλούρι το οποίο και άρχισε να τρώει. Δεν παρακράτησα τίποτα για να βοηθήσω το λαό στις δύσκολες εποχές όπου ζούμε.

Αρχίζω το λογύδριο: «δουλειά εμένα και της μαμάς και των παππούδων και των γιαγιάδων είναι να μεγαλώσετε και να είστε έξυπνοι και καλοί και γεροί. Καλό το κουλούρι, αλλά όλα τα θρεπτικά συστατικά είναι στο φαγητό, γι' αυτό και—»

Την ώρα που του έλεγα αυτά, είχε σηκώσει το ποτήρι νερό και έπινε. Σταμάτησε να πίνει για να μου πει «δεν θα συζητήσουμε τώρα, γιατί πίνω νερό.»

Σηκώνομαι όρθιος και γυρνάω από την άλλη για να συγκρατήσω τυχόν γέλιο. Κατεβάζει το ποτήρι ο Αλέξανδρος και λέει: «Έλα, πες μου, ήπια νερό.»

Δεν μας χέζεις ρε ένα-μύριο-ανά-προσφώνηση, λέω εγώ… :)

Και υστερόγραφο (για εσωτερική κατανάλωση): μου λέει ο Αλέξανδρος να πάρει τηλέφωνο τον παππού Μενέλαο. Βρίσκω τον αριθμό, δίνω το ασύρματο στον Αλέξανδρο, βάζει ανοικτή ακρόαση, αρχίζει να μιλάει με τον παππού. Όταν κάποια στιγμή του λέει ο παππούς «Κλείσε, καμάρι μου, θα σε πάρω τηλέφωνο και το απόγευμα», ο Αλέξανδρος σχολίασε: «Ναι, το ξέρω.»

Και δεύτερο υστερόγραφο, επιβεβαιώνοντας μια ανάρτηση από τον Άρχοντα των Μηνυμάτων: ο Αλέξανδρος στο σαλόνι μίλησε και με τη γιαγιά Αλεξάνδρα (πάντα στην αγαπημένη του ανοικτή ακρόαση :), που τον ενημέρωσε πως του πήρε (και εκείνη) Καραγκιόζη που κουνιέται. Όταν μου έφερε το τηλέφωνο στην κουζίνα, μου λέει: «Όταν ξυπνήσουμε το απόγευμα, πάμε στη γιαγιά Αλεξάνδρα;» «Μπα! Πώς και σου ήρθε η επιθυμία;» «Έτσι… απλά, να τη δούμε…» κουνώντας ανέμελα το χέρι του.

Video Updates: σπιτική διασκέδαση και σταδιοδρομία

Εύκολο, γρήγορο, οικονομικό παιχνίδι που μπορείτε να παίξετε στο σπίτι: δένετε ένα λάστιχο στη μια άκρη και πηγαίνετε στην άλλη μεριά του σπιτιού. Βαρετό; Νομίζετε! Τα παιδιά ξετρελαίνονται (και οι μανάδες τρελαίνονται).



Αναζητούμε σύλλογο για εκπαίδευση ανερχόμενων ταλέντων σε ακριβοπληρωμένα αθλήματα. Δεχόμαστε μόνο σοβαρές προτάσεις, κατά προτίμηση από ομάδες του NBA:



Όπως έχω κατά καιρούς επαναλάβει, το μεγάλο παιδί θα είναι αθληταράς τη μέρα και τραγουδισταράς τη νύχτα, με σκοπό πάντα τη μεγιστοποίηση των εισροών. Συζητήσαμε σοβαρά για το τι μουσικό όργανο θα μάθει πρώτο, με εξαίρεση τα προφανή σφυρίχτρα και τρίγωνο (μεταπτυχιακό στο cow bell). Για οικονομικούς και αντικονφορμιστικούς λόγους, απορρίψαμε το πιάνο, οπότε καταλήξαμε σε άλλο αναγνωρισμένο μουσικό όργανο, προφανώς προσανατολισμένο προς το Rock:

My Moony See

…και μου στέλνει αυτό ο φίλος ο Νίκος:



…αφού μου είχε στείλει το άλλο το τελειωμένο που έβαλα στα shared items, και μου λέει:

«ΕΛληνικό MI 2!!! Αυτό μεταφράζεται ακόμα!! Προλαβαίνουμε να συμμετάσχουμε αντμιραλ?
ΓΕΝΙΚΟ Υ.Γ. Ρε γαμώτο είναι όλοι τους ΤΟΟΟΟΟΟΣΟ πιτσιρικάδες.. έπρεπε να τα μεταφράσουμε εμεις οι παλιοί αυτα!!!»

Τι να του πεις, τώρα, πατέρας είναι αυτός; Ναι, φίλε, θέλω να συμμετάσχω. Αλλά δεν προλαβαίνω…

ΥΓ δεν είναι πολύ δύσκολος ο τίτλος αυτής της ανάρτησης.

Realistic games

Μου το είχαν στείλει από τις 24 Σεπτέμβρη και το είχα βάλει στην άκρη για να το προωθήσω, αλλά το είχα ξεχάσει στο TEMP. Λοιπόν, χωρίς πολλά λόγια, αφιερωμένο σε όσους έχουν υπόψη τους το παιχνίδι Half Life.