Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Piece of Art

Μερικές όμορφες φωτογραφίες που μου στείλανε. Η φύση σε όλο της το μεγαλείο!














Το καλύτερο το φύλαξα για το τέλος...









Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

It's a beautiful day!

Φτάνει λοιπόν η Κυριακή που για μένα τουλάχιστον είναι μία μέρα η οποία δε μου αρέσει καθόλου. Και ο λόγος είναι ότι έρχεται η Δευτέρα και θα πρέπει να πάω στη δουλειά, όπως ο περισσότερος κόσμος άλλωστε.

Φτάνει λοιπόν 8:00μμ και αρχίζω να σκέφτομαι:

Αν κοιμηθώ νωρίς θα σηκωθώ νωρίς
θα ξεκινήσω νωρίς και θα παρκάρω νωρίς
αν κοιμηθώ αργά, θα σηκωθώ αργά
κι όταν θα ψάχνω για θέση θα 'ν' αργά

Έρχεται λοιπόν η Δευτέρα και πρέπει και εγώ, όπως όλοι, να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Βάζω το ξυπνητήρι στις 6:30πμ. Κάνω το πρωινό μου μπάνιο (γιατί ποτέ δε ξέρεις τι θα τύχει), φτιάχνω τα μαλλιά μου, βάζω τα απαραίτητα καλλυντικά στο πρόσωπό μου και τέλος βάφομαι για να δείχνω λίγο πιο νέα απ' ό,τι στην πραγματικότητα είμαι!

Φτάνω στο γραφείο, φτιάχνω τον καφέ μου και πάω να κάνω ένα τσιγάρο για να είμαι έτοιμη για μία (ίσως) δύσκολη μέρα. Βγάζω τα χαρτιά από το συρτάρι, παίρνω το κομπιουτεράκι και αρχίζω:

10-5-5, 6/2+8
20 φορές το 15, 11+7 18
σύνολο 16, πρέπει να 'ναι εντάξει
λες να 'χω λάθος, ας τα ξαναδώ

Και αφού γίνεται η σχετική επαλήθευση (γιατί και με κομπιουτεράκι στο χέρι κάποιο λάθος μπορεί να γίνει), συνεχίζω την ημέρα μου στο γραφείο μέχρι να φτάσει η ώρα της λήξης.

5:00μμ και σηκώνομαι από την καρέκλα του γραφείου σαν να έχω ελατήρια. Παίρνω την τσάντα μου και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Έχει ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει. Είμαι στο δρόμο για το σπίτι και...

Απ’ το ραδιόφωνο ακούω δυνατά τζαζ ροκ
με πιάνει κόκκινο στο ύψος της Πανόρμου
κι εσύ φρενάρεις, με κοιτάζεις και παθαίνω σοκ
κι εκτροχιάζομαι στη μέση εκεί του δρόμου.

Για να πω την αλήθεια μου, το τελευταίο διάστημα στο ραδιόφωνο ακούω pepper fm και η δουλειά μου δεν είναι κοντά στην Πανόρμου, αλλά επί της παρούσης δεν έχει καμία σημασία.

 

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

I' m singing in the snow!

Τελικά αν την τέχνη την έχεις μέσα σου, μπορείς να την εκφράσεις με οποιοδήποτε τρόπο και όπου και αν βρεθείς. Σας παραθέτω τις εκπληκτικές δημιουργίες που έγιναν απλώς περπατώντας στο χιόνι.









Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

It's pizza time...

Σήμερα ο Χρήστος φτιάχνει πίτσα. Η φωτογραφία δεν είναι αντιπροσωπευτική (του Χρήστου είναι ακόμη καλύτερη!!!)

 Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείτε να έρθετε όλοι. Θα έρθουν μόνο όσοι θέλω εγώ.

Καλό φάγωμα!

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Σκατοδουλειά...

Σήμερα, μετά από πολύ καιρό, βρεθήκαμε με τους κουμπάρους μας. Ο Σωκράτης και η Σοφία είναι τα παιδιά που παντρέψαμε (ακόμα μία κουμπαριά η οποία δεν έχει φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα...)

Κάποια στιγμή παίρνει η Σοφία τον μικρό Κωνσταντίνο αγκαλιά και διαπιστώνει ότι έχει γεμίσει την πάνα του. Λέει λοιπόν στον Σωκράτη:
"Σωκράτη έλα γιατί ο μικρός έχει χεστεί πάνω του" και κατευθύνεται προς το δωμάτιο των παιδιών. Από πίσω φυσικά ακολουθούν η Χριστίνα (η κόρη τους), ο Αλέξανδρος και ο Μενέλαος.

Ο Σωκράτης προσπαθεί να αποφύγει το κάλεσμα της Σοφίας για την αλλαγή της πάνας και εξακολουθεί να κάθεται στον καναπέ. Κάποια στιγμή βγαίνει ο Αλέξανδρος από το δωμάτιο κρατώντας τη μύτη του και λέει στον Σωκράτη:
"Σωκράτη την έβαψες... Η Σοφία σε έχει βάλει στο μάτι!"





Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Trust me… I know what I'm doing

Χθες το απόγευμα, τα παιδιά ήταν με τον παππού, και άρα δεν πρόλαβαν να κάνουν τα μαθήματά τους. Μετά, είχαμε παιδικό πάρτι. Σήμερα το πρωί, προπόνηση. Αλλά τώρα, έπρεπε να τα κάνουν πριν δουν τηλεόραση και τα σχετικά.

Ο Μενέλαος χαζολόγαγε, ο Αλέξανδρος ξεμπέρδεψε γρήγορα (κι έπιασε να διαβάσει το τρίτο βιβλίο του επιθεωρητή Κλουζ, ευχαριστούμε Βασούλα που μας έκανες δώρο ένα από τη σειρά! Το αγάπησε και τα πήραμε από την αρχή :) )

Πριν, όμως, ξεμπερδέψει, ο Αλέξανδρος μού έφερε την αντιγραφή που είχε μόνο, και μου είπε:
«Το τελείωσα, δεν έχω άλλο, σ'το ορκίζομαι!»
«Μου το ορκίζεσαι; Χμ…» λέω.
«Γιατί "χμ";»
«Επειδή δεν αμφέβαλλα πως μου έλεγες την αλήθεια, αλλά τώρα που βλέπω ότι μου το ορκίστηκες από μόνος σου, αρχίζω να ανησυχώ μήπως τις άλλες φορές δεν μου έλεγες την αλήθεια.»
«Σου έχω πει ποτέ ψέματα;…», στρέφεται κι αναχωρεί πάλι για το σαλόνι, «…τις τελευταίες ημέρες;»

Και το σχετικό κομματάκι αφιερωμένο σε όλη την ομήγυρη.

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

ΚαλΟμελέτα κι έρχεται

Χθες, ελλείψει άλλου φαγητού, έλαβα εντολή από την Αντμιράλαινα άμα τη επιστροφή μου στο σπίτι να φτιάξω ομελέτα για τα παιδιά για το σχολείο για σήμερα. Φτάνω στο σπίτι και γίνεται κουβέντα ολόκληρη: ο Αλέξανδρος γουστάρει τρελά ομελέτα «σπέσιαλ» όπως την κάνω, ο Μενέλαος λέει πως δεν του αρέσει καθόλου, αλλά καταλήγουμε πως συμβιβάζεται άμα δεν του έχω βάλει τυριά και πατάτες μέσα, οπότε η ομελέτα έγινε δύο ομελέτες με διαφορετικά συστατικά. Η γκρίνια φυσικά συνέχισε και αρχίσαμε τα παζάρια για την ελάχιστη απαιτούμενη ποσότητα φαγητού που θα φαγωθεί, οπότε κάποια στιγμή κάνω το (προσωρινό, ευτυχώς) λάθος να πω στον Μενέλαο: «Φάε όσο θες.»

Με εντυπωσιακή επίδειξη διαύγειας, προβλεπτικής ικανότητας και σωστής χρήσης των χρόνων, ο Μενέλαος μου λέει: «Μπαμπά, όταν αύριο το μεσημέρι θα έχεις ξεχάσει ότι μου είπες να φάω όσο θέλω, εγώ θα σου θυμίσω ότι μου είχες πει να φάω όσο θέλω.»

Φυσικά, ως ακριβολόγος κι εγώ, συνειδητοποιώ πως έκανα μέγα σφάλμα, οπότε επιτόπου ανακαλώ: «Εντάξει, λοιπόν, το αλλάζω: φάε τουλάχιστον ένα κομμάτι.»

Σήμερα το μεσημέρι, με το που με βλέπει από μακριά ο Μενέλαος να πλησιάζω την πόρτα του σχολείου, φωνάζει: «Μπαμπά! Έφαγα τουλάχιστον ένα κομμάτι!» Όταν πλησίασα και τον ρώτησα: «Δηλαδή, έφαγες ένα κομμάτι μόνο;», συγκατένευσε.

Καλομελέτα κι έρχεται, λοιπόν. Η εφηβεία.

Επίσης, ο Μενέλαος με ψάρωσε πάρα πολύ καλά: τυπικά, ως αφηρημένος, στην κοσμάρα του και αλλού γι' αλλού, σχεδόν ποτέ δεν έχει διαβάσει στο διάστημα του ολοήμερου που κάθονται μέχρι τις 15:30. Μου είπε, λοιπόν, πριν το σπίτι: «Έχω μόνο μια φωτοτυπία να κάνω.» Φτάνουμε σπίτι και, αφού διεκπεραιώνουμε κάποιες άλλες διαδικασίες πρώτα, έρχεται με την φωτοτυπία από την τσάντα και μου ανακοινώνει: «Έπεσες στην παγίδα μου!» και μου δείχνει την φωτοτυπία συμπληρωμένη. Πραγματικά έπεσα στην παγίδα του :)

Και ένα παλαιότερο, σχετικό με Power Rangers. Δεν είναι μόνο ο Μενέλαος που έχει τη δόση του, αν και παραμένει ο μόνος που, μόλις βάλει PR, τρέχει να φορέσει μαύρα γυαλιά πριν αρχίσει να αντιγράφει τις κινήσεις από την τηλεόραση. Μια δόση μικρή έχει και ο Αλέξανδρος, αλλά την κρύβει καλύτερα. Και εξηγώ!

Κάθε βράδυ είμαι διαθέσιμος για να διαβάσουμε ό,τι βιβλίο θέλουμε αφού ξαπλώσουμε, με τον μοναδικό όρο: στις εννέα η ώρα σταματάω το διάβασμα. Συνεπώς, είναι στο χέρι τους αν και πότε θα ξαπλώσουν για να διαβάσουμε. Τυπικά, βέβαια, μόνο τα βράδια πριν από σχολείο καταλήγουμε να διαβάσουμε, αφού τα άλλα βράδια μένουν παραπάνω ώρα ξύπνιοι. (Πρόσφατα τελειώσαμε τον Χάρη Πώττα τον πρώτο, και συνεχίζουμε με τον δεύτερο, αλλά μακρηγορώ.)

Ένα βράδυ δούλευα στον υπολογιστή και με φωνάζουν για διάβασμα. Βγαίνω, εξοπλίζομαι με το βιβλίο, τον φακό για αυτή τη δουλειά (κοιμούνται με ένα πολύ μικρό φωτάκι νυχτός, που δεν αρκεί για διάβασμα) και κάθομαι στο κρεβάτι του Αλέξανδρου να περιμένω, χωρίς να ανάψω φως. Τα παιδιά όμως έχουν ξεχαστεί στο σαλόνι για λίγη ώρα. Κάποια στιγμή, έρχεται στο δωμάτιο ο Αλέξανδρος, χωρίς να ξέρει πως είμαι εκεί, και υπό το φως της πολύ μικρής λάμπας νυκτός αρχίζει να κάνει κινήσεις Power Rangers μόνος του.

Ελάχιστα δευτερόλεπτα περνούν, και νιώθει μια παρουσία μέσα στο δωμάτιο. Γυρίζει, με βλέπει, τινάζεται κοψοχολιασμένος, μου λέει: «Εδώ είσαι; Δεν σε είδα.» και αμέσως μετά προσθέτει «Με είδες που μπήκα στο δωμάτιο κι έκανα βλακείες, ε;»

Γέλασα προφανώς, τον αγκάλιασα και του είπα: «Δεν πειράζει, αγάπη μου, όλοι τα έχουμε κάνει αυτά.»

Και αυτό μου θύμισε μια άλλη μέρα που τους πήρα από το σχολείο: ο Μενέλαος φόραγε μπουφάν, ο Αλέξανδρος όχι, κι ούτε καν το κουβάλαγε στα χέρια. Τον ρωτάω: «το μπουφάν σου πού είναι;» Με καθησυχάζει: «Το έχω στην τσάντα. Το φοράω το πρωί που με βλέπει η μαμά, και μετά το βγάζω και το βάζω στην τσάντα.» Του λέω: «Αν όμως κρυώνεις, το φοράς;» «Ναι, βέβαια!» λέει, και προσθέτει: «Πειράζει;»

«Όχι, αγάπη μου, τι να πειράζει; Μην ανησυχείς, τα περισσότερα αγόρια αυτό κάναμε: φοράγαμε πολλά ρούχα όταν κρύωναν οι μαμάδες μας και τα βγάζαμε όταν δεν μας έβλεπαν.»

Με ξαφνικό ενδιαφέρον, με ρωτάει: «Δηλαδή, κι εσύ το ίδιο έκανες στη γιαγιά την Αλεξάνδρα;»

«Ναι, αγάπη μου, κι εγώ το ίδιο έκανα.»

Πιάνει το πολιτικάντικο ύφος του, ανοίγει διάπλατα τα χέρια του και αναφωνεί: «Μα πόσο πολύ ταιριάζουμε;!»

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Γιουγκοσλάβικα εξώφυλλα δίσκων

Τα παρακάτω εξώφυλλα δίσκων μπορεί τελικά να γίνουν η αιτία να υπηρετήσω το τραγούδι. Μπορεί να μην έχω καλή φωνή αλλά θα επενδύσω στο εξώφυλλο.

Παρακάτω μερικά γιουγκοσλάβικα εξώφυλλα δίσκων τα οποία μπορούν να γίνουν πηγή έμπνευσης.













Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Φυτέψτε γιατί χανόμαστε

Το Σάββατο ο Μενέλαος είχε τον πρώτο του αγώνα στα Βριλήσσια. Γενικά είναι στον κόσμο του αυτό το παιδί (με την καλή έννοια). Την ώρα που τον έβαλε ο προπονητής σαν αλλαγή, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν μία κολοτούμπα και μετά από λίγο έκανε τις κινήσεις που κάνουν οι Power Rangers.

Η συγκεκριμένη ανάρτηση βέβαια δεν είναι για να εξιστορήσει τα κατορθώματα του Μενέλαου την ώρα του αγώνα, αλλά για κάτι που μου έκανε φοβερή εντύπωση την ώρα που μπήκαμε στο γήπεδο. Δίπλα λοιπόν στις κερκίδες και μπροστά από το κυλικείο υπήρχε ένας μικρός χώρος όπου είχαν φυτέψει από κρεμμύδια μέχρι σαλάτα. Έχω τραβήξει φωτογραφία με το κινητό αλλά επειδή δεν είμαι και πολύ της τεχνολογίας δεν την έχω ανεβάσει.

Θα ήθελα λοιπόν να καλέσω όποιον ενδιαφέρεται, να πάμε στο Ολυμπιακό Στάδιο και να φυτέψουμε ό,τι τραβάει η όρεξή μας (κατά προτίμηση να αποφύγουμε εμπλοκή της αστυνομίας - έχω παιδιά να μεγαλώσω).

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Ώρα Φαγητού

Το Σάββατο σε περιμένουμε σπίτι μας να φας μακαρόνια από το χεράκια του Χρήστου.

Απλά πες μας τι ώρα θα έρθεις για να προλάβω να κάνω μπάνιο, να ξυριστώ, να αρωματιστώ και να βάλω τα καλά μου. 

Καλέ φίλε του Χρήστου και των παιδιών (τα οποία θα χαρούν ιδιαίτερα), μην έρθεις με άδεια χέρια και μη φέρεις κάτι συμβολικό. Φέρε κάτι αξίας!

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Ήπειρος Αθάνατη!

Η πινακίδα είναι γραμμένη σε "βαριά" τοπική διάλεκτο και για όποιον δεν είναι μυημένος σε αυτή, ο άνθρωπος που την ανήρτησε φρόντισε να φτιάξει και μια... μεταφρασμένη!

 


 Tι θέλει όμως να πει ο... ποιητής;

Για όσους δυσκολεύονται έχει αναρτηθεί και η σχετική μετάφραση:





Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Τι θα γίνει το παιδί μου όταν μεγαλώσει

Σήμερα είναι η μέρα των αναρτήσεων και το γουστάρω αφάνταστα...

Ο Αλέξανδρος και ο Μενέλαος έχουν ξεκινήσει μαθήματα ποδοσφαίρου. Ο Αλέξανδρος χάρηκε πάρα πολύ γιατί θεωρεί ότι είναι ή θα γίνει καλός ποδοσφαιριστής. Ο Μενέλαος είναι λίγο πιο προσγειωμένος γιατί το βλέπει, ακόμα τουλάχιστον, σαν παιχνίδι και όχι ανταγωνιστικά.

Έτσι λοιπόν, μέσω του Αλέξανδρου, ίσως μία από τις επιθυμίες μου γίνει πραγματικότητα!

Σε λίγα χρόνια, και όταν θα μπορεί να κοντρολάρει και να σουτάρει την μπάλα καλύτερα, θα πηγαίνω να τον βλέπω στο γήπεδο. Και όταν σουτάρει σε κενό τέρμα και η μπάλα βγαίνει άουτ και όλοι φωνάζουν "γ.....ώ τη μάνα σου" θα σηκώνομαι όλο περηφάνεια και θα λέω "ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ" 

Δεινόσαυροι ή Άνθρωποι;

Τις τελευταίες ημέρες έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα. Για τους δεινόσαυρους, αν και είναι ένα είδος το οποίο έχει εξαφανιστεί εκατομμύρια χρόνια πριν, γνωρίζουμε περισσότερα πράγματα για τον τρόπο που λειτουργούσαν σε σχέση με τον άνθρωπο.

Ο Αβελίσαυρος π.χ ήταν δίποδος σαρκοφάγος δεινόσαυρος που έφτανε τα 7 με 9 μέτρα. Αν υπήρχε ακόμα φαντάζομαι ότι ο άνθρωπος θα αισθανόταν μπροστά του σαν μία μπουκίτσα χαβιάρι τοποθετημένη στο τραπέζι του καλύτερου εστιατορίου.

Λόγω διάφορων καταστάσεων που έχω περάσει το τελευταίο διάστημα και με μία μικρή βοήθεια, έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: Αν κάτι μας φαντάζει σαν ένας τεράστιος δεινόσαυρος δε χρειάζεται να αισθανόμαστε μικροί και αβοήθητοι. Η δύναμη που έχουμε μέσα μας είναι μεγαλύτερη απ' ότι φανταζόμαστε. Και ένα πράγμα που μας διαφοροποιεί από αυτά τα παράξενα ερπετά είναι το γεγονός ότι μπορούμε ανά πάσα στιγμή να επιλέξουμε πώς θέλουμε να είναι η ζωή μας.

Δεινόσαυρος - Άνθρωπος: 0-1

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Summer 13 status report A

Αρκετές νύχτες στις διακοπές, πριν τον ύπνο, είχαμε να δούμε Καραγκιόζη. Πρόχειρος μπερντές ένα λεπτό τραπεζομάντηλο, στο παράθυρο μεταξύ δύο δωματίων (περίεργο ακούγεται, αλλά τα δωμάτια δεν δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα.) Γενικώς παίχτηκαν αρκετές καλές ατάκες (εννοείται πως λόγω συγγενείας ανεχτήκαμε πολλές μιμήσεις πορδών, όπως και τα περιστασιακά οργανωτικά διαλείμματα όπου ο ένας καραγκιοζοπαίχτης καθοδηγεί τον άλλον, ή τσακώνονται για το ποιο έργο θα παίξει, μέχρι να το ανακοινώσει ο Μενέλαος με ένα «αγαπητέ μου κοινό…»), αλλά τώρα θα σας περιγράψω δύο σκηνές (ουσιαστικά μία, αλλά διακεκομμένη) που νομίζω αξίζουν να μείνουν στην ιστορία του κινηματογράφου, εκεί δίπλα στα “Top Secret!” και “Naked Gun”.

Σκηνή: ο Αλέξανδρος ελέγχει τον Καραγκιόζη, ο Μενέλαος τον άλλο Καραγκιόζη, αλλά για να προσπεράσουμε το παράδοξο, λέμε πως είναι ο Σταύρακας ο αδελφός του Καραγκιόζη.

Τσακώνεται ο Καραγκιόζης με το Σταύρακα, οπότε ο Καραγκιόζης καρφώνει σιγά-σιγά στο έδαφος τον Σταύρακα κοπανώντας τον, και ο Σταύρακας θάβεται πλήρως. Ακούγεται επική μουσική, κάτι μεταξύ μουσικής επένδυσης Καραγκιόζη και ταινίας με υπερήρωες:
Νταν-ντα ντα ντα νταν-ντα ντα ντα ντα ντα νταν-ντα ντα ντα νταν (μόνο τρεις νότες όμως)

Το χέρι του Σταύρακα/Καραγκιόζη ξεπροβάλλει αργά από το έδαφος, ο οποίος δεν σταματάει όταν εμφανιστεί ολόκληρος, αλλά συνεχίζει την αργή, ανοδική του πορεία μέχρι να εξαφανιστεί στον ουρανό. Η μουσική σταματάει.

Ο Καραγκιόζης συνεχίζει με ένα μονόλογο, και συντόμως, εντελώς ανύποπτα, ακούγεται πάλι η επική μουσική.

Το χέρι του Καραγκιόζη/Σταύρακα εμφανίζεται στον ουρανό από δεξιά, και με την ίδια αργή πορεία ο Σταύρακας πετάει πάνω από τον Καραγκιόζη μέχρι να εξαφανιστεί αριστερά. Η μουσική σταματάει πάλι. Ξεχνάμε τον Σταύρακα τώρα. Εξαφανίζεται για τα καλά.

Έρχεται ο Μπάρμπα-Γιώργος (δια χειρός Μενέλαου πάλι). Διάλογος με τον Καραγκιόζη, που αναπόφευκτα οδηγεί και πάλι σε τσακωμό, οπότε και πάλι ο Καραγκιόζης καρφώνει στο έδαφος και τον μπάρμπα-Γιώργο, ο οποίος επίσης θάβεται τελείως. Ξανά η επική μουσική, κι ο μπάρμπα-Γιώργος αρχίζει να ανεβαίνει σιγά-σιγά. Ανεβαίνει, ανεβαίνει, και όταν εμφανιστεί ολόκληρος, διαπιστώνουμε πως στέκεται πάνω στους ώμους του Σταύρακα, και συνεχίζουν αμφότεροι την ανοδική πορεία μέχρι να εξαφανιστούν στον ουρανό.

Η μουσική σταματάει πάλι. Τέλος ιστορικής σκηνής.

Σε κατοπινή αναπαράσταση, ο Κολλητήρης σταμάτησε την ανοδική πορεία και άρχισε την αργή πτώση σκυμμένος, ενώ ακούγεται το επεξηγηματικό «αλεξίπτωτο κώλου!» Πιο μετά, σε αντίστοιχη φάση, ακούστηκε και το «αλεξίπτωτο νύφης!».

Εύφημο μνεία αξίζουν και τα ειδικά εφέ: π.χ. όταν κάποια στιγμή ο Καραγκιόζης ρώτησε τον Κολλητήρη αν του άρεσε το φαγητό (παπούτσια με τηγανιτά φλούδια πατάτας), ο Κολλητήρης απάντησε με ένα μεγαλοπρεπές ρέψιμο, ενώ η σκιά του καραγκιοζοπαικτικού ελεύθερου χεριού έκανε το ωστικό κύμα.

Δείγμα διαλόγου:
Α: Είμαι άνεργος εννέα χρόνια. Όταν δούλευα, ξύριζα μουστάκια. Φέρε μου τον αδερφό μου.
Μ: Κάτσε να σου φέρω τον συνάδελφό σου!
Α: Τον αδερφό μου, ρε, όχι τον συνάδελφό μου!
(φωνή από κοινό): Συνάδελφος είναι κι αυτός, ήταν οικογενειακή η επιχείρηση.

Κι άλλο δείγμα διαλόγου:
Ο Καραγκιόζης νύφη εκ δεξιών (Αλέξανδρος), ο μπάρμπα-Γιώργος (Μενέλαος) εξ αριστερών. Ο μπάρμπας φέρνει την νύφη οδηγώντας πολύ γρήγορα. Σταματούν.
Α (νύφη αλλά με κανονική φωνή): Έτρεχες τόσο γρήγορα, που με έπιασε διάρροια και θέλω να χέ-
Μ (ως σκηνοθέτης): Μίλα κοριτσίστικα!
Α (με κοριτσίστικη φωνή): Τα 'φτυσα!

Στην παρέα εγώ με Αθανασία, Γιάννη (νονός Αλέξανδρου, δυστυχώς δεν μπόρεσαν να κάτσουν πολλές ημέρες), Κατερίνα (σύζυξ Ιωάννου), παππού Μενέλαο (γνωστός και ως πεθερός). Δεν θυμάμαι πώς, ίσως λόγω τάσεων της μικρής Χρυσάνθης (του Γιάννη και της Κατερίνας) έχει έρθει η κουβέντα στη Νάντια Κομανέτσι. Μνημονεύουμε το τέλειο δεκάρι της στους Ολυμπιακούς της Μόσχας, πόσο καλή ήταν, πόσο γυναικάρα όπως εξελίχτηκε, έναν πολύ καλό γάμο που έκανε κτλ.

Γιάννης: «Γενικώς, ήταν πολύ καλή και στις ασκήσεις εδάφους, και στη δοκό, παντού. Και, όπως αποδείχτηκε πιο μετά, και στο κρεβάτι.»
Πεθερός: «Α, στην φαρδιά δοκό!»

Κάθομαι στο πεζούλι μεταξύ δρόμου και παραλίας παρέα με τον Αλέξανδρο και το νονό του το Γιάννη. Κάποια στιγμή μου λέει ο Αλέξανδρος: «Μπαμπά, να σου πω τι έχω καταλάβει;»
«Πες μου.»
«Όποτε ερχόμαστε στην παραλία, η μαμά τσακώνεται.»
Τον κοιτώ περιμένοντας τη συνέχεια.
«Τσακώνεται μαζί μου! Συνέχεια τσακωνόμαστε!»
Συνεχίζω να τον κοιτώ, οπότε εξηγεί:
«Φίλε, την έχω περάσει την εφηβεία, είμαι σίγουρος. Από τα επτά πήγα κατευθείαν στα δεκαοκτώ.»

Πιο μετά, κάθομαι στην ψάθα. Η Αθανασία μου φωνάζει μέσα από το νερό: «Χρήστοοοο! Τι ώρα είναι;»

Βγάζω το κινητό από τη μπανάνα να δω την ώρα. Κοιτάζω με στοργή το υπερδεκαετές 5100, που με είχε υπηρετήσει πιστά τόσα χρόνια πριν παροπλιστεί, και που ακμαίο επανήλθε στην ενεργό δράση πέρσι μετά το κυματικό πλήγμα που έχω περιγράψει σε προηγούμενο τεύχος. Η μνήμη μου γεμίζει θύμησες, πόσα έχουμε περάσει μαζί, πόσες φορές το έχω ρίξει επίτηδες λέγοντας ένα δήθεν ανέμελο «α! μου έπεσε!», το κινητό που ήταν ο ακόλουθός μου σε τουλάχιστον δύο σχέσεις μου, και απαντώ στην Αθανασία: «Ώρα να πάρω smartphone!»

Στην αβέβαιη έκφραση της Αθανασίας, απαντώ δια νεύματος πως είναι μία η ώρα.

Παρά τις αντίξοες συνθήκες, όμως, και βάσει της χρονικής διάρκειας των διακοπών των παιδιών, εξασφαλίσαμε μία μέρα αντρίκιων διακοπών: αύριο Δευτέρα θα καθίσουμε όλη μέρα και θα ματώσουμε από το ξύσιμο στο σπίτι. Η αλλόφυλη μαμά, βέβαια, μας κοίταζε σαν εξωγήινους ή διανοητικά καθυστερημένους, και μας απείλησε ότι θα πάει μόνη της στη θάλασσα (μετάφραση στα Αντρικά: μας υποσχέθηκε να μας αφήσει ήσυχους :) ).

Λίγο πριν ποστάρω, ο Αλέξανδρος δίπλα μου ρωτάει τι κάνω. Του εξηγώ ότι ετοιμάζομαι να αναρτήσω στο διαδίκτυο τις ατάκες του. Κοιτάει και σχολιάζει: «Πω πω, πόσα έχεις γράψει… Διάσημος!»

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Ευπειθώς αναφέρω

Έχουμε παρκάρει τα παιδιά στη Λευκάδα από το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, παρέα με τα πεθερικά μου.

Πριν λίγο χτύπησε το τηλέφωνό μου (ευτυχώς όχι σοβαρά, δεν το βαριέμαι ποτέ αυτό το αστείο, thank you, I'll be here all week) αλλά δεν το πρόλαβα. Το είδα και ήταν κλήση από την πεθερά μου. Κάλεσα πίσω και αμέσως απαντάει ο Αλέξανδρος.

—Μπαμπά!
—Παιδί μου!
—Εγώ σε κάλεσα! Σε βρήκα από τις επαφές και σε πήρα!
—Μπράβο, αγάπη μου!
—Μπαμπά;…
—Ναι, παιδί μου!
—Το τηλέφωνο του παππού το έχεις;
—Το έχω το τηλέφωνο του παππού.
—Θέλω να τον πάρεις και να του πεις πως ο Αλέξανδρος, εγώ δηλαδή, του θυμίζει ότι σήμερα υποσχέθηκε να μη πάει στο καφενείο, αλλά άμα πήγε, να κάτσει λίγο με τον φίλο του τον δάσκαλο και μετά να έρθει επάνω [στο σπίτι].
—Εντάξει, παιδί μου.
—Άντε γεια.

Η γραμμή κλείνει, και εκτελώ πειθήνια τις εντολές του τζούνιορ του πρεσβύτερου.

Προχθές είχε πάλι χτυπήσει το τηλέφωνό μου και ήταν ο πεθερός μου. Μου μίλησε ο Μενέλαος:

—Μπαμπά;
—Παιδί μου!
—Μπαμπά;
—Παιδί μου! [έτσι είναι το πρωτόκολλο μεταξύ μας, double handshake, για λόγους που ίσως μπορείτε να φανταστείτε)
—Μπαμπά, να σου πω κάτι;
—Να μου πεις, αγάπη μου.
—Μπαμπά… [και ψιθυριστά:] είσαι σκατόφατσα.
—Κι εσύ είσαι βρωμιάρης!

(«Βρωμιάρης» και «Σκατόφατσα» είναι τα callsigns που έχουμε στα κράνη μας όταν πετάμε και πολεμάμε.)

Είχαμε βγει πριν κάνα μήνα για καφέ με μια παρέα που γνωριζόμαστε online και έχουμε ένα κοινό χόμπι. Είχε έρθει και η Αθανασία με τα παιδιά, παρέα με το Γιάννη, νονό του Αλέξανδρου (ο Αλέξανδρος έχει αποφασίσει το «νονέ» να το συντομεύει σε «νον»), την σύζυγό του Κατερίνα και τη μικρή τους Χρυσάνθη. Οι τελευταίοι αποφάσισαν να κάτσουν πιο μακριά και να αφήσουν εμάς τους χομπίστες να πούμε τα δικά μας (βασικά θα βαριούνταν αφόρητα την κουβέντα μας). (Παρεμπιπτόντως, από εκείνη την έξοδο περνάω ένα προσωπικό δράμα λόγω ανελέητου δουλέματος από τη γυναίκα μου, αλλά δεν μπορώ να επεκταθώ σε λεπτομέρειες. Ίσως κάποτε στο μέλλον, όταν τα τραύματα θα έχουν επουλωθεί αρκετά :) )

Δυο μέρες πιο μετά, επρόκειτο να βγω για καφέ να γνωρίσω δύο ακόμα εκλεκτούς συνεργάτες που δεν είχα γνωρίσει ως τότε. Η Αθανασία προλογίζει στα παιδιά:

—Ο μπαμπάς θα βγει πάλι αύριο για καφέ… με γυναίκα.

Ο Αλέξανδρος δεν μπόρεσε να μην αντιδράσει:

—Ε, και τι έγινε; Ο μπαμπάς βγαίνει για καφέ με πολλές γυναίκες! Κάθε μία του δίνει πέντε ευρώ για να πληρώσει τον καφέ, και στο τέλος θα μαζέψουμε χίλια ευρώ και θα γίνουμε πλούσιοι!

Τα νοήματα σε αυτή την πρόταση είναι τόσο συμπυκνωμένα και περιπλεγμένα, που αφήνω εσάς να βγάλετε συμπεράσματα μόνοι σας. Δεν μπορώ όμως να μη τονίσω πόσο ενθουσιασμένος είμαι που ο Αλέξανδρος συνδυάζει αβίαστα άφεση, πρακτικότητα και αισιοδοξία. Αφού θα του τάξω ότι εκείνος θα οδηγήσει πρώτος το αυτοκίνητο.

Ο Μενέλαος ένα βράδυ ξαπλωμένος, κι εγώ δίπλα του. Ορέγομαι να δαγκώσω τη γάμπα του και του λέω:

—Θα σε φάω!
—Ναι, αλλά αν με φας, μετά δεν θα έχεις παιδί.
—Μπα, θα έχω τον Αλέξανδρο.
—Δεν είναι το ίδιο.

Ο Μενέλαος παρεμπιπτόντως συνεχίζει να πατάει αδυσώπητα τα κουμπιά της μάνας του (και οποιουδήποτε άλλου εύκαιρου) με μεθόδους τύπου «κλαψούρισμα», «βούρκωμα» κτλ. Μπορεί να μη καταφέρνει πάντα αυτό που θέλει, όμως θα ασκήσει το μερίδιο εξουσίας του. Μη ξεγελιέστε, όμως, από τον τρόπο που μιλάμε ο ένας στον άλλον. Έχει εμπεδώσει ότι ο καλύτερος τρόπος να καταφέρει κάτι μαζί μου, είναι η ευθύτητα, στο βαθμό που μπορεί να την εκφράσει.

Πήγαμε, λοιπόν, το Σ/Κ στη Λευκάδα, και φτάσαμε νωρίς. Προλαβαίναμε να κάνουμε ένα πρωινό μπάνιο. Αφού βουτήξαμε, λοιπόν, καθόμαστε στο πεζούλι ανάμεσα στην παραλία και στο δρόμο, εκεί που παλιά παίζαμε παιχνίδι ποιος θα βρει τις περισσότερες μάρκες αυτοκινήτων. Σταματάει ένα αυτοκίνητο και μας δίνουν κάτι φυλλάδια-προσκλήσεις για παράσταση Καραγκιόζη. Κάτι δεύτερα ξαδέρφια των παιδιών (από εξαδέλφη της Αθανασίας) φτιάχνουν πρόχειρες σαΐτες με τις προσκλήσεις. Ο Μενέλαος μου ζητάει να του φτιάξω κι εκείνου μία, το οποίο και γίνεται.

Προσπαθεί να πετάξει μακριά τη σαΐτα, αλλά δεν τα καταφέρνει. Έρχεται σ' εμένα (τις προηγούμενες ημέρες ήταν παρκαρισμένος στη μάνα μου, πήγαμε τους πήραμε Παρασκευή και Σάββατο πρωί πήγαμε Λευκάδα, οπότε είχε ξεσυνηθίσει λίγο το mode «πώς να τα καταφέρω με τον μπαμπά») και μου λέει σχεδόν κλαψουριστά: «Μπαμπά, γιατί δεν πάει μακριά;»

Τον κοιτάω μια στιγμή, αλλά χαλάλι. «Επειδή την πετάς κόντρα στον άνεμο. Για πέτα την από εκεί!» του λέω, και την πετάω από εκεί. Φτάνει μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο, οπότε στα μάτια του Μενέλαου είναι πια χαμένη υπόθεση. Κανονικό κλαψούρισμα τώρα:

—Γιατί την πέταξες; Κι εγώ… [και τώρα τον κοιτάω κανονικά και με κοιτάει κι εκείνος και θυμάται σε ποιον μιλάει] …κι εγώ που έκανα τόσο κόπο για να σου πω να μου τη φτιάξεις;

Είναι δύσκολη η ζωή και απαιτεί από τα παιδιά πολύ περισσότερη ευελιξία την σήμερον από ό,τι παλαιότερα.

Είχα και κάτι άλλα να πω, αλλά τα έχω ξεχάσει σε όλο αυτό το μεσοδιάστημα της βλογικής απραγίας. Αν μου έρθουν, θα επανέλθω. Τσίριο!

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013