Ατάκες

Καλό το FB, αλλά πολύ εφήμερο. Αντιγράφω εδώ τις ιστορίες που ίσως να θέλουν αργότερα να διαβάσουν τα παιδιά, αγαπητέ φίλε αναγνώστη Μπάμπη. Μην αλλάζεις πλευρό :)

---

Κόνιτσα, Μεγάλο Σάββατο 2017.

Πρωί, στην κουζίνα. Ο Μενέλαος τρώει πρωινό, ο Αλέξανδρος έχει φάει. Η γιαγιά Ιωάννα έρχεται από την εκκλησία (μάλλον από το άφτερ) και μπαίνει στην κουζίνα. Βλέπει τη φίλη Μαρία να κάθεται στο μπαλκόνι, της λέει: «Μπες μέσα, κούκλα μου, κάνει κρύο έξω.»
«Έχει ήλιο, εντάξει.»
«Ε, όσο ήλιο και να έχει…»

Ο soon to be 11χρονος Αλέξανδρος πετάγεται και λέει: «Άμα κρυώνεις εσύ, γιαγιά, δεν σημαίνει ότι κρυώνουν και οι άλλοι!»
Η γιαγιά τον κοιτά και του λέει: «Εσύ μην αφήσεις να πέσει τίποτα…»
Και ο Αλέξανδρος κατεβάζει το παντελόνι της πυτζάμας και ανακράζει: «Μου έπεσαν τα βρακιά!»

---

Σπίτι, 19 Απριλίου 2017.

Επιστρέψαμε από τας Πασχαλινάς διακοπάς και χαλαρωτικά πριν τον ύπνο χαζέψαμε οικογενειακώς το νέο επεισόδιο από Dr Who. (Ακολουθούν mild spoilers για όποιον δεν είδε το επεισόδιο.)

Σκηνή: η κοπελίτσα είναι στο σπίτι και ακούει την βρύση στο μπάνιο να τρέχει. Η μάνα της την παίρνει τηλέφωνο και έτσι η κοπελίτσα συνειδητοποιεί πως κανονικά θα έπρεπε να είναι μόνη στο σπίτι. Πιάνει μια ομπρέλα και πηγαίνει προς το μπάνιο.
Αλέξανδρος: «Η ξανθιά θα είναι!» (μια κοπέλα που χάθηκε μέσα σε μια λακούβα νερό νωρίτερα)
Αθανασία: «Ο Δόκτορ Χου θα είναι!» (safe bet)
Εγώ: «Ο εαυτός της θα είναι!» (smart-arse)
Ο Μενέλαος λάμπει διά της σιωπής του.
Εγώ: «Άντε να δούμε ποιος από όλους έχει δίκιο.»
Αλέξανδρος: «Όχι όλοι, ο Μενέλαος δεν είπε.»
Εγώ: «Σωστά, ο Μενέλαος δεν μάντεψε κανέναν.»

Η κοπέλα ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και μέσα δεν είναι κανένας.
Ο Μενέλαος σηκώνει τα χέρια και λέει: «Νίκησαααααα!»

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, τραβάει την κουρτίνα στη μπανιέρα, και ακόμα δεν βλέπουμε κανέναν. Ο Μενέλαος επαναλαμβάνει: «Νίκησαααααα!», όμως η κάμερα κατεβαίνει μέχρι την υδρορροή και βλέπουμε κάπου βαθιά το μάτι μιας κοπέλας.
Ο Αλέξανδρος λέει: «Ναι, η ξανθιά ήταν.»
Εγώ: «Οπότε τελικά ο Αλέξανδρος είχε δίκιο.»
Μενέλαος: «Έχασααααααα!»

House politics

Κάνω μια δοκιμή για post στο blog μέσω email :)

Subtitling

Αναζητώ σπόνσορα για τηλεοπτική εβδομαδιαία ή καθημερινή «σατιρική» εκπομπή, όπου εντός δεκαλέπτου θα παρουσιάζεται ένα pot-pourri αποσπασμάτων ομιλιών των πολιτικών μας σε άλλες τηλεοπτικές εκπομπές (ειδήσεις ή συζητήσεις). Η πρόσθετη αξία της εκπομπής μου θα είναι πως από κάτω θα υπάρχουν υπότιτλοι με τη μετάφραση αυτών που λέγονται, σε απλή, καθημερινή γλώσσα. Η μετάφραση δεν θα είναι λέξη-προς-λέξη, αλλά νοηματική. Δεν ξέρω αν με πιάνετε ή πρέπει να δώσω παραδείγματα.

Βέβαια, δεν είμαι σίγουρος αν η σάτιρα θα εκφράζεται μέσω κωμωδίας ή τραγωδίας. Ανέκαθεν είχα ένα πρόβλημα να πλασάρω τον εαυτό μου και τις ιδέες μου ώστε να βολευτώ κάπου και μετά να ξύνω τους όρχεις μου προσποιούμενος πως τηρώ αυτά που υποσχέθηκα ή πως δεν τα τηρώ επειδή φταίει η σκατοκατάσταση που μου άφησε ο προηγούμενος. Ίσως γι' αυτό δεν έγινα πολιτικός.

Από την άλλη, η επιτυχία της εκπομπής μου με την συνεπαγόμενη δημοφιλία μου θα μου εξασφάλιζε την εκλογή ως βουλευτή σε μερικά χρόνια. Είπαμε, το βουλευτιλίκι είναι γραμάτη δουλειά: δύο τετραετίες και μετά σύνταξη, με το μπόνους πως αποφασίζω για το ύψος του μισθού μου παρέα με τους συνενόχους μου. Προς το παρόν δεν προλαβαίνω, δουλεύω. Ίσως αν μείνω πάλι άνεργος να το κυνηγήσω.

You've got a package

Μου το είπε η γυναίκα μου και μου άρεσε πολύ.

Την Πέμπτη στο «Πάμε πακέτο» (ελπίζω πως ξέρετε το περιεχόμενο της εκπομπής, εγώ δεν την έχω δει και, παρότι ενημερώθηκα, βαριέμαι να το παίζω χαλασμένο τηλεφωνάκι) ο Γιάννης Βόγλης στέλνει ένα πακετάκι μύγδαλα στην Άναμπελ.

Γαμάτο.

Advertizing brains

Είμαι επίσκεψη σε έναν φίλο, και όσο μιλούσε στο τηλέφωνο χάζευα ένα PC Magazine επάνω στο γραφείο του. Προς το τέλος του περιοδικού, είδα μια ολοσέλιδη διαφημιστική καταχώριση για το Adult Pack της Nova. Σχετική σελίδα εντόπισα εκεί, που φαίνεται λίγο και η εικόνα: το "X" σε κόκκινο κύκλο των εκπομπών για ενηλίκους υψωμένο στην τρίτη δύναμη.

Στην online εικόνα δεν φαίνεται καλά:


Μέσα στο "X" και στο "3", το texture είναι ένα πλεκτό, κάτι σαν αυτό που θα έκανε η γιαγιά μου κι η γιαγιά σου για να στολίζει το τραπεζάκι της τηλεόρασης.

Το θέμα είναι, γιατί έβαλαν πλεκτό; Το βρώμικο μυαλό μου, φυσικά, θυμήθηκε το σχετικό ρητό: «Αν η μαλακία ήταν εργόχειρο... θα είχες κάνει την προίκα σου.»

Επιτέλους, λίγη ταύτιση

Είναι μια σειρά που βλέπω πρόσφατα, με φανταστικές περιπέτειες. Όπως είναι σύνηθες, ο βασικός πρωταγωνιστής έχει ένα πονεμένο love story με τη βασική πρωταγωνίστρια, το οποίο λόγω πείσματος και άλλων τυπικών αιτιών, δεν ολοκληρώνεται.

Σε μία από τις στιγμές «αδυναμίας» τους, η τύπισσα λέει στον τύπο ότι μπορεί να μπλα-μπλα-δεν-γίνεται-να-αγαπιόμαστε-μπλα-μπλα, αλλά χάριν των βιολογικών αναγκών, για «έλεγχο των σωματικών υγρών» κτλ., γενικώς απέξω-απέξω του λέει ότι μπορούν να κάνουν σεξ μια στο τόσο.

Ο τύπος τής δείχνει τις παλάμες του και της λέει: «Έχω δυο χέρια, δεν έχω ανάγκη την ελεημοσύνη σου.»

Πίσω στα σοβαρά, τώρα.

Young Wisdom

Λόγω ασθένειας, πυρετού και ακανόνιστου ύπνου, τα παιδιά είναι ακόμα ξύπνια (ώρα 12 το βράδυ). Ο Μενέλαος είναι έτοιμος για ζντουπ, ο Αλέξανδρος είναι υπερενεργητικός. Στο Ράδιο-Αρβύλα (ακούω από μέσα στο σαλόνι) έβαλαν κομμάτι από το τραγούδι της Ελλάδας για τη Eurovision, ενώ εγώ είμαι στην κουζίνα και διαβάζω ειδήσεις. Κάποια στιγμή ακούγεται ο Αλκαίος να λέει τα «όπα-όπα-όπα-ε» του, οπότε βάζει μια φωνή ο Αλέξανδρος: «Μπαμπά!» και έρχεται στην κουζίνα να μου πει: «Αυτό είναι το τραγούδι του Καραγκιόζη.»

It's the end of the net as we know it

Εν αναμονή του γενικού καθίσματος του διαδικτύου σε μερικές ώρες από τώρα, να ευχηθώ στο φίλο Γιώργο καλό κουράγιο, έχει να σηκωθεί από νωρίς για να προλάβει τις λαϊκές αγορές με την πραμάτειά του.

Η ώρα των συνειδητοποιήσεων

Ένιωσα βλάκας τις προάλλες, επειδή μου ήρθε φλασιά κάτι που θα έπρεπε να το έχω σκεφτεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν.

IT Crowd. Τα μαλλιά του Mos. Μια λέξη. Pacman.

Επίσης: πριν λίγο, κάπνιζα έξω, και ήταν και η Αθανασία παρέα μου (ο πατέρας μου μέσα έπαιζε με τα παιδιά). Λοιπόν, χωρίς να πολυεμβαθύνω, ήμαστε σε φάση μπηχτής και ατάκας. Σε τέτοιες φάσεις, δεν τσακωνόμαστε, δεν είμαστε κακοδιάθετοι, απλώς ακονίζουμε τις λεκτικές μας λάμες σε στιλ πασατέμπου. Ας πούμε, κάτι σαν παντρεμένοι με παιδιά που παίζουν αυτοσχέδιο «Παντρεμένοι με παιδιά».

Κάποια στιγμή κάνω μερικά βήματα πιο πέρα, και μου λέει:

«Γιατί απομακρύνθηκες;»
«Για να μη σε ενοχλώ.»
«Είπα εγώ ότι με ενοχλείς;»
«Το κατάλαβα.»
«Από τι;»
«Από τα μούτρα σου.»
«Τον κώλο μου κοίταζες.»
«Ο κώλος σου… η φάτσα σου… είναι να μη μπερδευτώ;»

Στη φάση που φαντασιωνόμουν το Ολυμπιακό Στάδιο κατάμεστο από τυραννισμένους άνδρες να έχει σηκωθεί σύσσωμο όρθιο και να με χειροκροτάει, συνειδητοποίησα πως η ατάκα υπήρχε στο υποσυνείδητό μου επειδή έχω παίξει Duke Nukem 3D. Φτου.

The_XX:Stars on Misfits

Ήθελα να πω ευχαριστώ στον μουσικό επιμελητή της σειράς “Misfits” που μου έδωσε το πάτημα για να εντοπίσω έναν ήχο που είχα ξανακούσει αλλά μου διέφευγε:

(Εννοείται, για όλους όσους με ξέρουν ή με έχουν καταλάβει, πως ακολουθεί τραγούδι για τρελό(λό) γλέντι(ντι) στην(την) πλατεία(τεία) του(του) χωριού(ριού) μας(μας). Έκο(έκο). Ζουρνάδες, νταούλια, καλαματιανό, τσάμικο, Νικ Κέιβ. Όσοι είστε αυτοκτονικοί, μην κάνετε κλικ να παίξει).

The XX - Stars


Πάτημα: κάποιο μέσο όπου μπορώ να πατήσω παύση για να σημειώσω τους στίχοι.

ΥΓ νομίζω πως έχω ξανακούσει και το “Intro” από το δίσκο τους. Μπορεί και σε κάτι τηλεοπτικό.

Φήμες (λόγια, λόγια, λόγια, λόγια ψεύτικα)

Λέγεται πως θα δούμε Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο, και μέσα στο 2010 θα δούμε την τέταρτη περίοδο.

Λέγεται πως οι Πυξ Λαξ επανασυνδέονται. Διέρρευσε demo του νέου τους single. Ή όχι;-)

Ένα νεογέννητο αρκτικόλεξο: CZPiTT

Ή, Counter-Zapping Page in TeleText. Η ημίσεια ζωή του εν λόγω αρκτικόλεξου στη μνήμη σας αναμένεται να είναι γύρω στα 7 δευτερόλεπτα.

Αγνοήστε χαρακτηριστικά τον πομπώδη τίτλο και την πρώτη παράγραφο. Απλώς, για τις στιγμές της ζωής σας που αναλαμβάνετε τηλεκοντρόλαρχος στο σπίτι και, σαν εμένα, σιχαίνεστε να πατάτε P+ και P- μέχρι να βρείτε κάτι, βάλτε Star και δείτε τη σελίδα 558 στο teletext. Θα δείτε αυτό, που βρίσκω τρομερά χρήσιμο για μια γρήγορη απόφαση αν θα βάλουμε κάτι άλλο ή αν θα την κλείσουμε και θα παίξουμε.

Πιο αναλυτική και κατηγοριοποιημένη είναι η 557, που μας δείχνει (ως υποσελίδες, οπότε θα περιμένετε λίγο για να τα δείτε όλα) τα επερχόμενα: ταινίες, αθλητικά, παιδικά, σειρές και ντοκιμαντέρ. Συμπεριλαμβάνονται τα προγράμματα των: Mega, Star, ΑΝΤ1, Alpha, Alter, ΕΤ1, ΝΕΤ, ΕΤ3, ΣΚΑΪ, Sport, Extra3.

Μη μου πείτε για ευκολίες που παρέχει η Νόβα, δεν έχω.

ΥΓ όταν ο Αλέξανδρος, μαθαίνοντας ακόμα να μιλάει, μου δείχνει ένα μπουκάλι και με ρωτάει «πώς ανοίγεται αυτό;», του εξηγώ ότι σωστά το σκέφτηκε, αλλά όλοι οι υπόλοιποι το λέμε λάθος. Είναι όπως όταν η Αθανασία του έκανε ερωτήσεις που ξεκινούσαν με «δεν», απαντούσε «ναι» (ότι όντως «δεν») αλλά η Αθανασία καταλάβαινε το αντίθετο και τον ξαναρώταγε. Η γλώσσα μας (και άρα η σκέψη μας) υπολείπεται ορθών γονιών.

You're next

Πριν λίγο παίχτηκε μια συμπαθητική σκηνή με σουρρεαλιστικό τέλος. Επιστροφή από έξοδο, μαζεύουμε τους μπόμπιρες από το σπίτι της κουνιάδας μου και μπαίνουμε στο σπίτι. Για τεχνικούς λόγους μπαίνω στο WC. Μετά από λίγο, δυνατό χτύπημα στην πόρτα: ο Μενέλαος.

«Μπαμπά! Μπαμπά! ΜΠΑΜΠΑ!»
«…Κάνω κακά, παιδί μου.»

Απομακρύνεται τρέχοντας φωνάζοντας: «Κακά! Κακά! ΚΑΚΑ! ΚΑΚΑ!»

Μετά από λίγο, ένα διακριτικό χτύπημα στην πόρτα: ο Αλέξανδρος.

«Μπαμπά… σε δύο λεπτά βγαίνεις.»

Τελικά, δεν είναι WC. Είναι καμαρίνι.

Ψιχία τηλεόρασης

Στο πρόσφατο επεισόδιο του House, ο θάνατος ενός ετοιμοθάνατου αναβάλλεται όταν η γυναίκα του καταρρέει δίπλα του. Γίνονται πολλά, και κάποια στιγμή παίζει να θυσιαστεί ο ετοιμοθάνατος για να ζήσει η γυναίκα του.

Ο House λέει, λοιπόν, για αυτό:

“If he's gonna do this,
he's gonna do this for love.”

Θα ήθελα πολύ, μα πάρα πολύ να δω πόσες φορές χρειάστηκε να ξαναγυριστεί αυτή η λήψη. Εγώ πάντως γέλασα.

(Αν έχετε δει το επεισόδιο και δεν έχετε ιδέα σε τι αναφέρομαι, το συζητάμε στα σχόλια).

Επίσης, θα ήθελα, να μην έχω δει το Heroes από το τελευταίο επεισόδιο της 1ης περιόδου μέχρι το 19 της 3ης, αλλά να μου τα συνόψιζε κάποιος και να έβλεπα μόνο τα 3×20 και μετά, όπου η σειρά ξαναγίνεται ενδιαφέρουσα. Το εννοώ.

Αυτά. Αϋπνίες είχα, είπα να πω μια βλακεία.

Δελτίο διαφημίσεων

Το λιπαντικό-βασικά-αλλά-ας-πούμε-massage-gel της Durex, γιατί το διαφημίζουν δύο αδέλφια; Λέω εγώ αδέλφια, τώρα, μπορεί να είναι η ιδέα μου.

Η Εύα της διαφήμισης του Νεσκαφέ με τον παράδεισο, γιατί δεν είναι ήδη παντρεμένη με κάποιον πάρα πολύ πλούσιο και δουλεύει ακόμα το κορίτσι; Επίσης, μήπως ξέρετε τα νούμερα που θα πέσουν στο Τζόκερ τώρα που έχει jackpot; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Πολύ ακριβές οι διαφημίσεις της Cosmote, και γαμάτες. Αυτή με την σκηνή πόλης και τις πολλαπλές οπτικές γωνίες προφανώς την εκτιμάτε. Εγώ εκτιμάω και αυτήν με τους πάρα πολλούς φανταστικούς χαρακτήρες, που περπατάνε όλοι μαζί και κάτι γίνεται με μια πυραμίδα και κάποιος αναλήπτεται (επειδή μου αρέσουν οι διαφημίσεις, δεν σημαίνει πως τις μαθαίνω και απέξω). Ο λόγος που μου τράβηξε την προσοχή, βέβαια, είναι επειδή στο βάθος παίζει κι αυτό:


Βιντεάκια με τα μικρά θα έχω όταν αδειάσω πάλι την κάμερα. Όσον αφορά το Home Video Entertainment, μας πήγε λίγο πίσω η ωτίτιδα που έπαθε ο μικρός, και το 42°C που ανέβασε το Σάββατο που μας πέρασε. Είναι καλά τώρα, αντιβιώνεται.

Και εντελώς άσχετο με τα προηγούμενα: έχω καταφέρει, μέχρι στιγμής, ο Αλέξανδρος να με εμπιστεύεται και να μου λέει την αλήθεια, ακόμα κι αν αυτή δεν μου αρέσει (π.χ. έκανε κακά και ήπιε όλο το γάλα του, του έδωσα μια μικρή κίντερ για επιβράβευση. Όταν ήρθε η ώρα για νάνι, «Αλέξανδρε, γιατί με φιλάς;» του είπε η μάνα του· «γιατί σε αραπάω». «Αλέξανδρε, εμένα γιατί με φιλάς;» ρωτάω κι εγώ· «γιατί μου έδωσες κίντερ».) Διστάζω να είμαι αντίστοιχα ωμός μαζί του (π.χ. του εξηγώ τα περί κοινωνικών προτσές περίπου όπως θα του τα εξηγούσε κάποιος άλλος, δηλαδή του δίνω κίνητρα να είναι καλός και ευγενικός με τους άλλους χωρίς να εμβαθύνω σε θεωρίες περί ηδονισμού και ύστατων προσωπικών απολαβών.) Θα το παλέψω να το κρατήσω αυτό. Επίσης πρέπει να μετριάσω κάπως το ύφος που πρέπει να παίρνω όταν θυμώνω, που κάποιοι άνθρωποι μου το έχουν περιγράψει ως τουλάχιστον αιμοδιψές, επειδή βλέπω ότι καμιά φορά ο Αλέξανδρος χέζεται (μεταφορικά).

Εύλογη ερώτηση

Ο Αργύρης δεν παρακολουθεί το Lost, μόνο το ετοιμάζει για τους γονείς του. Το τελευταίο επεισόδιο τιτλοφορείται “Namasté”, που σημαίνει κάτι για όσους παρακολουθούν τη σειρά, αλλά προφανώς όχι για όσους δεν την παρακολουθούν. Ρωτάει, λοιπόν, χοντρικά:

«Τι έγινε, αυτό είναι το τελευταίο επεισόδιο;»
«Όχι, γιατί;»
«Τους βρήκαν. Χαθήκαμε. Ε, να 'μαστε.»

Άιντε ρε χαμέν'

Πανικός στην επικοινωνία με τους θείους, επειδή τα ταχυδρομεία έφεραν πρώτα το δεύτερο επεισόδιο και το πρώτο άργησε. Παγκοσμίως καμένοι εκλιπαρούν, βρίζουν, τρώνε τα νύχια τους. Ένας προτρέπει (και συνεχίζω επειδή άμα σηκώνεσαι συνέχεια αυτά παθαίνεις): «Πρέπει να αντέξουμε στον πειρασμό και να μη δούμε το δεύτερο πρώτα. Αν όμως δεν αντέξετε, πείτε πως είδατε flash forward.»

Σχόλια που βρήκα ιδιαζόντως διασκεδαστικά μέσα στον κυκεώνα:

“It's like waiting in line for the next Harry Potter or something like that, but much more comfortable”

Σε στιλ συζήτησης να σπάσουμε τον πάγο:

“does anyone here like lost?”

Η πολιτική σκοπιά:

“this is OBAMA's fault, when Bush was the president, Lost episodes were always on time!!!”

Ατάκα-τάκα νάιτ

Προχτές ήρθε ο φίλος Αργύρης από το σπίτι, όχι στο ρόλο του ως νονός του Μενέλαου, αλλά ως επισκέπτης πρόθυμος να φάει σπιτική πίτσα. Αφότου λοιπόν κάτσαμε και φάγαμε, μεταφερθήκαμε στο σαλόνι και είχαμε την τηλεόραση να παίζει. Κάποια στιγμή μας τράβηξε την προσοχή το τηλεπαιχνίδι «Η στιγμή της αλήθειας», όπου ένας κακομοίρης εξεταζόταν και η κοπέλα του με τη μάνα της άκουγε όσα λέγονταν. (Αγνοώ το κατά πόσον είναι στημένα ή όχι αυτά τα παιχνίδια, επειδή δεν μας απασχολούν τώρα).

Η κοπέλα ήταν εμφανίσιμη, πλην όμως είχε αποκλίνοντα στραβισμό (Μάρτι Φέλντμαν στάιλ). Όπως φαντάζεστε, με την ίδια ωριμότητα και έλλειψη ρατσισμού που χαρακτηρίζει π.χ. οκτάχρονα παιδιά, την σκίσαμε την κοπέλα στα σχόλια.

Τέλος πάντων, ήταν βραδιά που είχε ρέντα ο Αργύρης. Κάποια στιγμή, η ερώτηση που είχε τεθεί ήταν «Σκέφτεσαι άλλες όταν πηδιέστε με την τάδε;» ή κάπως πιο κόσμια. Ο τύπος άργησε να απαντήσει, που πιθανώς να είναι μέρος του παιχνιδιού, αλλά το δικό μας σχόλιο ήταν το προφανές βάσει εμπειρίας: «Σε κάποιες ερωτήσεις, αν αργήσεις να απαντήσεις, τότε ό,τι και να πεις μετά είναι λάθος.» Εν προκειμένω, ο τύπος είπε «ναι».

Ακούγεται η φωνή από το υπερπέραν:

ΦΩΝΗ: «Αυτό που απάντησες… είναι…» (δραματική παύση, όπου εκκρεμεί ένα «Αλήθεια» ή «Ψέμα»)
ΑΡΓΥΡΗΣ: «Μαλακία.»

Πιο μετά, ρωτάει η παρουσιάστρια την κοπέλα:

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΡΙΑ: «Πώς αισθάνθηκες για τον τάδε μετά από αυτό που απάντησε;»
ΑΡΓΥΡΗΣ: «Τον είδα με άλλο μάτι.»

Άλλη ερώτηση στον κακομοίρη: «Έγινες πρόσφατα η αιτία να χωρίσει κάποια άλλη γυναίκα;» Και εκεί η απάντηση ήταν «ναι». Ρωτάει πάλι η παρουσιάστρια την κοπέλα:

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΡΙΑ: «Το ήξερες αυτό που είπε ο τάδε;»
ΚΕΡΜΙΤ: «Ναι, αυτό το ήξερα.»
ΑΡΓΥΡΗΣ: «Έκανα τα στραβά μάτια.»

Δυστυχώς, αδυνατώ αυτή τη στιγμή να μεταφέρω όλο το κλίμα της βραδιάς εκείνης, αλλά για ιστορικούς λόγους, έπρεπε να το καταγράψω στον βωμό της ενημέρωσης.

Caprese Alzheimer

Αυτό το σκετσάκι το έχω περιγράψει ατελείωτες φορές σε ανθρώπους που ποτέ δεν είδαν το “Kids in the Hall”. Οι δύο φίλοι, ο γνώστης και ο ξεροκέφαλος wannabe-γνώστης, τρώνε μαζί:



Ο συσχετισμός με την προηγούμενη ανάρτηση περί σαλάτας Καπρέζε είναι προφανής, όμως το σκετσάκι αυτό θέλω να το αφιερώσω στον φίλο μου τον Αργύρη.

Αυτές τις μέρες που, παρέα και με τα παιδιά, έχω χαζέψει αρκετή τηλεόραση, ειδικά διαφημίσεις, νιώθω λίγο σαν τον Nada (Roddy Piper) όταν πλέον είχε φορέσει τα μαύρα γυαλιά και έβλεπε την πραγματική μορφή του κόσμου στο “They Live”. Το απαισιόδοξο μάτι μου βλέπει την ασχήμια κάτω από την ομορφιά των διαφημίσεων (αυτοσαρκάζομαι τώρα, κι ας μην είναι προφανές). Η ομορφιά είναι επιφανειακή, και η ασχήμια φτάνει μέχρι το κόκκαλο.

Στο τέλος θα καταλήξω να γίνω αρχικακούργος (arch-villain) και θα σχεδιάσω ένα φαντασμαγορικό τέλος του κόσμου, όπου θα απαλλάξω το σύμπαν από το μίασμα της ανθρωπότητας, αφού αυτή αποδείχτηκε μικρόψυχη, εγωίστρια, και εν γένει ανάξια. Αρκεί να θυμηθώ να έχω πάντα μαζί μου την αξεπέραστη λίστα με τα πράγματα που θα πρέπει να προσέξω.

Ο ήχος του χρόνου

Ωραίος τίτλος, ακούγεται εκλεπτυσμένος με μια διανοουμενίστικη χροιά. Μπράβο μου πάλι. Πλην όμως, κυριολεκτώ (σε ένα πλαίσιο χιουμοριστικό, φυσικά :). Εξηγούμαι:

Ο συγχωρεμένος Douglas Noel Adams ήταν ένας συγγραφέας που είχε ιδιαίτερη σχέση με τις χρονικές προθεσμίες παράδοσης των βιβλίων του στον εκδότη του. Συγκεκριμένα, τις έχανε. Και άλλοι συγγραφείς το έχουν αυτό το πρόβλημα —πιθανώς οι περισσότεροι— αλλά δυστυχώς για εκείνον, είχε ήδη κοινό από πριν αρχίσει να γράφει το πρώτο του βιβλίο…

Υπάρχει και μια καταπληκτική ατάκα του, που απ' όσο ξέρω, την είχε πει σε κάποιον δημοσιογράφο. Η δηκτική ερώτηση που του έγινε, μέσες άκρες, ήταν η εξής: «Τι άποψη έχετε για τις χρονικές προθεσμίες;» (deadlines). Η απάντησή του, που θα παραθέσω στα αγγλικά, ήταν: “I love deadlines. I especially like the whooshing sound they make as they go flying by.”

Για αυτόν ακριβώς τον ήχο του χρόνου μιλάω, που όσο περνάει ο καιρός δυναμώνει.

Πεζή πρακτική συνέπεια αυτού, το ερώτημα: τι να πρωτοκάνεις; Πράγματα που πρέπει, πράγματα που σε ευχαριστούν, πράγματα που ευχαριστούν άλλους, τι;

Τεσπά, απάντηση δεν έχω άλλη παρά αυτό που κάνω και που κάνουμε όλοι: ό,τι μπορώ. Αλλά δεν θέλω να το κουράσω στο φιλοσοφικό, ας κάνω λίγο πιο πεζό ακόμα το επίπεδο της κουβέντας.

Έχω κάτι εξωτερικούς δίσκους που γεμίζουν συνεχώς με δεδομένα (ατάκα 1: “the solid state of disks is full” και ατάκα 2: “disk space: the final frontier”), που φυσικά προέρχονται από τον εξ Αμερικής θείο: ταινίες και επεισόδια. Δεν προλαβαίνω να τις δω, δεν προλαβαίνω να τις μεταφράσω ή να διορθώσω άλλους υπότιτλους που τυχόν θα βρω (και επειδή είμαι ψείρας, ελάχιστους υπότιτλους έχω βρει που δεν ένιωθα την ανάγκη να βάλω το χέρι μου). Αναγκαστικά, έχω κάνει ένα ξεσκαρτάρισμα, και καταρχήν τις ταινίες που δεν προβλέπω να έχει ιδιαίτερη σημασία ένας σωστός υπότιτλος (θρίλερ κτλ), τις ταιριάζω με ό,τι βρω και τις αποθηκεύω για θέαση στο ντιβεξοπλέιερ. Το θέμα είναι να κάνω και με τις σειρές το ίδιο.

Η πρώτη σειρά που το είχα κάνει αυτό, ήταν το “24”, όπου είδα μέχρι το 17ο επεισόδιο του 6ου κύκλου (6×17 και πολύ άργησα), και μετά το παράτησα. Η πιο πρόσφατη, ήταν το “Prison Break”, όπου είδα τα επτά πρώτα λεπτά του 4×03 και μετά το παράτησα. Συνεχίζω και το ταιριάζω με υπότιτλους που κατεβάζω επειδή το βλέπουν και άλλοι τριγύρω μου (στο σπίτι και στη δουλειά), αλλά δεν έχω καν το ενδιαφέρον να δω τη συνέχεια. Και νομίζω ότι το ίδιο θα κάνω και με το “Heroes”. Ίσως τα δω κάποια στιγμή που θα βαριέμαι και δεν θα έχω και τίποτα να διαβάσω ή να προγραμματίσω ή να προσφέρω κάπου αλλού.

Αν θέλω να δω κάτι που έχει καταντήσει ανούσιο, θα δω “Boston Legal” για τις περιστασιακές ατάκες και καταστάσεις· αν θέλω να δω κάτι που είναι πολύ καλό, θα δω “House, M.D.”

Όλα αυτά, βέβαια, Θεού, δουλειάς, συζύγου και τέκνων επιτρεπόντων. Ξέρετε τι εννοώ.

Στο επόμενο επεισόδιο, ένα ηχητικό ντοκουμέντο για το πώς είναι να έχεις τον εχθρό εντός των θυρών.