Η ώρα των συνειδητοποιήσεων

Ένιωσα βλάκας τις προάλλες, επειδή μου ήρθε φλασιά κάτι που θα έπρεπε να το έχω σκεφτεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν.

IT Crowd. Τα μαλλιά του Mos. Μια λέξη. Pacman.

Επίσης: πριν λίγο, κάπνιζα έξω, και ήταν και η Αθανασία παρέα μου (ο πατέρας μου μέσα έπαιζε με τα παιδιά). Λοιπόν, χωρίς να πολυεμβαθύνω, ήμαστε σε φάση μπηχτής και ατάκας. Σε τέτοιες φάσεις, δεν τσακωνόμαστε, δεν είμαστε κακοδιάθετοι, απλώς ακονίζουμε τις λεκτικές μας λάμες σε στιλ πασατέμπου. Ας πούμε, κάτι σαν παντρεμένοι με παιδιά που παίζουν αυτοσχέδιο «Παντρεμένοι με παιδιά».

Κάποια στιγμή κάνω μερικά βήματα πιο πέρα, και μου λέει:

«Γιατί απομακρύνθηκες;»
«Για να μη σε ενοχλώ.»
«Είπα εγώ ότι με ενοχλείς;»
«Το κατάλαβα.»
«Από τι;»
«Από τα μούτρα σου.»
«Τον κώλο μου κοίταζες.»
«Ο κώλος σου… η φάτσα σου… είναι να μη μπερδευτώ;»

Στη φάση που φαντασιωνόμουν το Ολυμπιακό Στάδιο κατάμεστο από τυραννισμένους άνδρες να έχει σηκωθεί σύσσωμο όρθιο και να με χειροκροτάει, συνειδητοποίησα πως η ατάκα υπήρχε στο υποσυνείδητό μου επειδή έχω παίξει Duke Nukem 3D. Φτου.

Μπάρτσελο

Νομίζω πως έκανα ό,τι έπρεπε να κάνει κάθε σωστός κουμπάρος. Για προφανείς λόγους, δεν θα εμβαθύνω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, θα πω μόνο πως —*τυχώς— δεν έγινε τίποτα που να αξίζει να μας χωρίσουν οι γυναίκες μας, τρέχουσες και μέλλουσες. Το «*» στο «τυχώς» επειδή δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι «ευ» ή «δυσ», οπότε το αφήνω στην κρίση του καθενός.

Από την ελάχιστη, λοιπόν, εμπειρία μου, η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω στους κατοπινούς επίδοξους κουμπάρους, είναι: όταν πηγαίνετε να ψωνίσετε στο σούπερ-μάρκετ, να είστε χορτάτοι.

Παύω τη μη εξιστόρηση για να ξαναπάρω το χαμένο ύφος που είχα πριν αρχίσω.

Μαϊντανός, 50 λεπτά το ματσάκι

Ίσως η τιμή να είναι αρκετά ετεροχρονισμένη, και ο μαϊντανός να τιμάται περισσότερο πια.

Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν πρόκειται να με πει μαϊντανό επειδή βγαίνω να πω την άποψή μου στο blog μου. Τελικά, ίσως αυτή να είναι η πραγματική μαγκιά του blog: κανείς δεν χρειάζεται να σε ρωτήσει για να μιλήσεις.

Περί γάμων ομοφύλων, λοιπόν, (υποκριτικά «όχι ομοφυλοφίλων»): ας παντρεύονται. Ας έχουν τα ίδια δικαιώματα στο γάμο όπως οι υπόλοιποι. Δεν είμαι ο πιο προχώ άνθρωπος που ξέρετε, αλλά πιστεύω πως σέβομαι το δικαίωμα του άλλου να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει.

Έχω αντίρρηση, όμως, και βάσιμη, στο να αναθρέψουν παιδιά ομόφυλοι σύζυγοι. Όταν πήγα πρώτη δημοτικού, η μητέρα μου δεν είχε ξαναπαντρευτεί ακόμα (οι γονείς μου είχαν χωρίσει από όταν ήμουν 2½ ετών), και θυμάμαι πώς ένιωθα που δεν υπαγόμουν κι εγώ σε μια κανονική πυρηνική οικογένεια, όπως την παρουσίαζε το αλφαβητάρι και όπως είχαν οι περισσότεροι από τους συμμαθητάς μου. Θα μου πεις: μόνο αυτό είναι το πρόβλημα; Η σύγκριση με τους άλλους;

Τα παιδιά που θα μεγαλώσουν με ομόφυλους γονείς, θα έχουν πρόβλημα από τα άλλα παιδιά, και θα έχουν για αρκετές γενιές ακόμα (δεν ρισκάρω να προβλέψω αριθμό γενεών). Γιατί να τα υποβάλει κανείς σε τέτοια δοκιμασία; Υπέρ της απόψεώς μου είναι και ο διαχωρισμός γάμου και οικογένειας από το σύνταγμα και τους νόμους, τον οποίο διαχωρισμό χρησιμοποιούν και ως επιχείρημα οι υποστηρικτές του γάμου ομοφύλων.

Φαίνομαι να το περνάω πολύ ρηχά το θέμα, αλλά τι στο διάλο, για πάρτη μου γράφω. Αν με στριμώξει κανείς, μπορώ να επεκταθώ. Για την ώρα, σταματάω εδώ.