nystaxisnet

Για άλλη μια φορά έχω πρόβλημα σύνδεσης με το TaxisNet, όπου έχω πρωτοανοίξει κωδικό από το 2000. Πέρυσι είχε χρειαστεί να κάνω επανεγγραφή και να πάρω κλειδάριθμο. Έχω πρόβλημα να συνδεθώ και φέτος. Αφού δοκιμάζω διάφορα και δεν βλέπω φως, λέω να κάνω χρήση της επικοινωνίας «Ερωτήματα προς ΓΓΠΣ». Σας παραθέτω το κείμενο:

ΑΦΜ: τάδε
Ονοματεπώνυμο: τάδε
Email: τάδε
Κατηγορία: Διαχείριση κωδικών εισόδου
Σύντομη περιγραφή: Δεν μπορώ να μπω με τα παλιά μου username & password

Δοκίμασα να συνδεθώ με τα username & password που είχα (καταγραμμένα σε ασφαλές μέρος) και λαμβάνω απάντηση:

> Error: Authentication failed. Please try again

Δοκιμάζω να κάνω «Ενεργοποίηση λογαριασμού», όπου συμπληρώνω και πάλι username & κωδικό, ΑΦΜ και τον κλειδάριθμο που έχω πάρει από πέρυσι, και λαμβάνω ως απάντηση:

> Δεν βρέθηκε αίτηση εγγραφής με τα στοιχεία που εισάγατε

Καλώς, ας πούμε ότι δεν θυμάμαι το password σωστά.

Πηγαίνω στο «Ξέχασα τον κωδικό μου» όπου εισάγω Username, τον κλειδάριθμο και βάζω νέο κωδικό (και στα δύο πεδία κάνω paste τον ίδιο κωδικό). Λαμβάνω ως απάντηση:

> Λανθασμένα στοιχεία. Ελέγξτε εαν έχετε συμπληρώσει σωστά το username και τον κλειδάριθμό σας.

Έστω λοιπόν ότι ένα από τα δύο δεν το θυμάμαι σωστά. Τι πρέπει να κάνω;

Το username που θυμάμαι πως έχω είναι το blablabla . Αν θυμάμαι καλά, αυτό το username μού είχε δοθεί αυτόματα όταν πρωτοείχα κάνει εγγραφή στο Taxisnet το 2000.

Συμπληρώνω τους χαρακτήρες που διακρίνω στην παρακάτω εικόνα, και πατάω «Υποβολή ερωτήματος».
Η απάντηση που παίρνω είναι:

Είσαστε ήδη εγγεγραμμένος χρήστης στο TAXISNET. Για να υποβάλετε ερώτημα συνδεθείτε στο λογαριασμό σας.

Γελάσαμε. Έκανα αίτηση επανεγγραφής με τον ίδιο κωδικό (όπως και πέρυσι), οπότε θα πάω αύριο από τη ΔΟΥ για να πάρω (νέο; τον ίδιο;) κλειδάριθμο.

⁂

Προχθές είχα αφήσει μια παλιά φωτογραφία μου που βρήκα πρόσφατα, όπου ήμουν μωρό μπρούμυτα στο κρεβάτι των γονιών μου. Βλέπει ο πατέρας μου τυχαία την φωτογραφία και με αναγνωρίζει. Την δείχνει πρώτα στον Αλέξανδρο:
«Ξέρεις ποιος είναι εδώ;»
«Εγώ», απαντάει ο Αλέξανδρος.
«Όχι», λέει ο πατέρας μου και κάνει την ίδια ερώτηση στον Μενέλαο.
«Εγώ», απαντάει κι εκείνος.
«Όχι, είναι ο μπαμπάς σας.»

Σχόλιο του Αλέξανδρου: «Ωραίο κωλαράκι είχε ο μπαμπάς!» (!!!!)

⁂

Και παλαιότερη ατάκα (πριν ένα μήνα και κάτι) του Μενέλαου, αλλά ποτέ δεν είχα κάτσει να την καταγράψω ως τώρα:

(Στοιχεία σεναρίου: ο νονός Αργύρης εδώ και πολλά χρόνια υπάγεται στους ανθρώπους που κουρεύουν γουλί το κεφάλι τους. Επίσης, εδώ και πολλούς μήνες υπάγεται στους ανθρώπους που δεν περνούν επίσκεψη από το σπίτι μας. Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος, απλώς δεν έτυχε.)

Η Αθανασία κάποια στιγμή θυμάται πως ο Αργύρης (νονός του Μενέλαου) έχει καιρό να περάσει από το σπίτι. Αποφασίζει να πετάξει τη μπηχτή της:
«Εσύ, Μενέλαε, θυμάσαι πώς μοιάζει ο νονός Αργύρης;»
Θεϊκή απάντηση του Μενέλαου: «Ναι… είχε μαλλιά…»

Child care

Σε όλους τους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς στο Μαρούσι έχει φύγει προσωπικό· ληγμένες συμβάσεις που δεν ανανεώνονται —οι του δήμου λένε πως φταίει το ΥΠΕΣ που δεν τους επιτρέπει να υπογράψουν νέες συμβάσεις— και οι σταθμοί λειτουργούν με λιγότερο προσωπικό από το λόγο 1÷16 για τα βρέφη ή το 1÷25 του δημοτικού. Ακούω πως το ίδιο ισχύει και για άλλους δήμους.
Οι γονείς κινητοποιούμαστε, αλλά ακόμα είμαστε στη φάση της οργάνωσης (ενημέρωση, υπογραφές για κατάθεση διαμαρτυρίας, αναζήτηση εναλλακτικών). Στην παρούσα φάση, δεν μας απασχολεί πρωτίστως το παιδαγωγικό κομμάτι αλλά το θέμα της ασφάλειας των παιδιών.

Έχουμε υπόψη μας σε ποια δημοτικά συμβούλια να παραστούμε, αλλά οι απαντήσεις που παίρνουμε από τους ιθύνοντες σκιαγραφούν μια ζοφερή πραγματικότητα: «εγώ στη θέση σας θα έπαιρνα τα παιδιά μου από τον παιδικό» (μετάφραση: όσοι έχετε πηγαίνετέ τα σε ιδιωτικό ώστε να μειωθούν τα παιδιά στους δημοτικούς και να μη τραβάμε ζόρι), «έτσι όπως πιέζετε θα κλείσουμε τους παιδικούς, ως δήμος δεν είμαστε υποχρεωμένοι να παρέχουμε σταθμούς» (αμετάφραστο αλλά σαφές, και δεν ξέρω αν ισχύει), «δεν φταίμε εμείς, φταίει ο Ραγκούσης» (και καλά υπάρχουν λεφτά αλλά είναι δεμένα τα χέρια μας), «μήπως προσωρινά®© χρηματοδοτήσετε εσείς οι ίδιοι περαιτέρω προσωπικό» (αυτό απέξω-απέξω…), «τι άλλο να κάνουμε; θα συμπτύξουμε τους παιδικούς» (δηλαδή, με το ίδιο προσωπικό θα μειώσουμε τους σταθμούς, οπότε για τώρα θα έχουμε ακόμα περισσότερα παιδιά ανά παιδαγωγό και από του χρόνου θα μειώσουμε τον αριθμό των παιδιών που θα γίνονται δεκτά).

Η ως τώρα πολιτική μας είναι: δεν χρηματοδοτούμε οι ίδιοι, διότι ουδέν μονιμότερον του προσωρινού· ζητάμε την επαναφορά του υπάρχοντος προσωπικού έστω και με παροχή υπηρεσιών που μπορεί να είναι «παράνομο» (βιελκόμεν ιν ζε μπγιούτιφουλ κάουντρι οφ γκρέι). Ζητάμε τα λεφτά μας (είναι και ακριβός ο δήμος Αμαρουσίου, όπως βλέπω στη ΔΕΗ και στις αναφορές της Τράπεζας της Ελλάδος) να πιάσουν τόπο. Ψάχνουμε να βρούμε μια άκρη κι εμείς.

Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε εμείς: αυτά που κάνουμε τώρα (ενυπόγραφες διαμαρτυρίες στο δήμο, συσπείρωση των πολιτών που χρωματίζεται από την εκάστοτε δημοτική αντιπολίτευση που θα στηρίξει την προσπάθεια)· διαμαρτυρίες στον Συνήγορο του Πολίτη· περαιτέρω ενημέρωση διαδικτυακή (π.χ. η προχειράντζα που τώρα γράφω) ή μέσω δημοσιογραφικών καναλιών (για όσους ενδιαφέρονται ή τους είναι χρήσιμο ένα τέτοιο θέμα στην παρούσα φάση).

Καμιά άλλη ιδέα εσείς;

Boys, boys, boys

Τι ωραία που είναι να έχεις μικρά παιδιά… ωραία ηλικία, χαριτωμένες ατάκες κλπ κλπ.

Πας και τους παίρνεις από τον παιδικό σταθμό. Παρότι φαγωμένοι εκεί, ο μικρός —μπιαφράκι στην νοοτροπία από γεννησιμιού του— πεινάει κι άλλο και τρώει μαζί σου, ο μεγάλος λέει «δεν θα φάω τώρα, θα φάω το απόγευμα».

Μετά, επειδή ήταν καλά παιδιά, δεν τους βάζεις απευθείας να κοιμηθούν στο κρεβάτι τους, αλλά τους αφήνεις να δουν λίγο παιδικά από ΕΤ1 πρώτα, και κάθεσαι λίγο μαζί τους στον καναπέ.

Τι ωραία σκηνή. Εσύ στο κέντρο του καναπέ, οι μικροί εκατέρωθεν με τα κεφάλια τους σε μαξιλάρια, και ακουμπάνε τα πόδια τους επάνω στα δικά σου.

Πολύ ωραία σκηνή, πολύ γλυκιά, πολύ ειδυλλιακή.

Δεν είναι απλώς παιδιά· είναι αγόρια.

Ακουμπάνε τα πόδια τους στα δικά σου.

Τα πόδια τους με τις κάλτσες.

Τις ιδρωμένες κάλτσες.

…

Με το που έβγαλα το κεφάλι μου στην επιφάνεια, βρήκα μια πρόφαση να πάω να κάτσω στην κουζίνα. Επέστρεψα λίγο πιο μετά, ανανεωμένος, για να τους βάλω να ξαπλώσουν.

Η ώρα των συνειδητοποιήσεων

Ένιωσα βλάκας τις προάλλες, επειδή μου ήρθε φλασιά κάτι που θα έπρεπε να το έχω σκεφτεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν.

IT Crowd. Τα μαλλιά του Mos. Μια λέξη. Pacman.

Επίσης: πριν λίγο, κάπνιζα έξω, και ήταν και η Αθανασία παρέα μου (ο πατέρας μου μέσα έπαιζε με τα παιδιά). Λοιπόν, χωρίς να πολυεμβαθύνω, ήμαστε σε φάση μπηχτής και ατάκας. Σε τέτοιες φάσεις, δεν τσακωνόμαστε, δεν είμαστε κακοδιάθετοι, απλώς ακονίζουμε τις λεκτικές μας λάμες σε στιλ πασατέμπου. Ας πούμε, κάτι σαν παντρεμένοι με παιδιά που παίζουν αυτοσχέδιο «Παντρεμένοι με παιδιά».

Κάποια στιγμή κάνω μερικά βήματα πιο πέρα, και μου λέει:

«Γιατί απομακρύνθηκες;»
«Για να μη σε ενοχλώ.»
«Είπα εγώ ότι με ενοχλείς;»
«Το κατάλαβα.»
«Από τι;»
«Από τα μούτρα σου.»
«Τον κώλο μου κοίταζες.»
«Ο κώλος σου… η φάτσα σου… είναι να μη μπερδευτώ;»

Στη φάση που φαντασιωνόμουν το Ολυμπιακό Στάδιο κατάμεστο από τυραννισμένους άνδρες να έχει σηκωθεί σύσσωμο όρθιο και να με χειροκροτάει, συνειδητοποίησα πως η ατάκα υπήρχε στο υποσυνείδητό μου επειδή έχω παίξει Duke Nukem 3D. Φτου.

Realistic games

Μου το είχαν στείλει από τις 24 Σεπτέμβρη και το είχα βάλει στην άκρη για να το προωθήσω, αλλά το είχα ξεχάσει στο TEMP. Λοιπόν, χωρίς πολλά λόγια, αφιερωμένο σε όσους έχουν υπόψη τους το παιχνίδι Half Life.