Διάλειμμα Διαφημίσεων

Σας κούρασα με τις κατά συρροήν αναρτήσεις μου και αποφάσισα πως είναι ώρα να κάνουμε ένα διάλειμμα. Ως μεγάλο κεφάλι στην οικονομική διαχείριση, αποφάσισα να πρωτοτυπήσω και αντί να βάλω διαφημίσεις στο πλάι του blog και να βγάλω τρελά λεφτά, θα κάνω μια ανάρτηση που η ίδια είναι διαφήμιση προϊόντος. Φυσικά, η ευφυΐα συνδυάζεται με απειρία, οπότε την διαφήμιση την κάνω αυτοβούλως χωρίς να έχω έρθει σε πρότερη συνεννόηση με την παραγωγό εταιρία, αλλά κάθε έκφραση εκτίμησης από μέρους της (αν ποτέ ανακαλύψει τη διαφήμιση!) είναι καλοδεχούμενη.

Λοιπόν.
Πρόλογος με ευχάριστη φωνή και μελωδικό χαλί:

Είσαι γονιός με τέκνα που τσινάνε όταν είναι ώρα να πιουν το γάλα; Παιδιά που δεν τους αρέσει κανένα κορνφλέκι παρά τον τηλεοπτικό διαφημιστικό βομβαρδισμό; Εγώ δεν έχω τέτοιο πρόβλημα, αλλά σου έχω τη λύση!

Κύριο (και όχι «κυρίως») θέμα:

Πας στο σούπερ μάρκετ και εντοπίζεις το προϊόν που εμφανίζεται στην φωτογραφία στα δεξιά. Είναι αρκετά ευκρινή τα στοιχεία, δεν θα δυσκολευτείς. Ακολουθείς με ευλάβεια τα ακόλουθα βήματα:

• Το βάζεις στο καλάθι/καρότσι.
• Πας στο ταμείο και πληρώνεις. Προαιρετικά έχεις πάρει και άλλα πράγματα, οπότε μην ξεχάσεις να τα πληρώσεις κι αυτά!
• Μεταφέρεις τα ώνια στο σπίτι.
• Αν τα παιδιά σου είναι εκεί, αγκάλιασε και φίλησέ τα για να τους θυμίσεις πόσο πολύ τα αγαπάς.
• Βάλε τα ώνια όλα στην πρέπουσα θέση, εκτός από το προϊόν της φωτογραφίας. Κράτα το στην άκρη.
• Με το προϊόν υπό μάλης, κλείσου σε χώρο όπου δεν θα σε ενοχλήσει κανείς.
• Άνοιξε το κουτί και τσάκισέ τα μόνος σου.
• Απόλαυσε τη νιρβάνα να νιώθεις πλήρης, χοντρύτερος και παντελώς αδιάφορος αν τρώνε υγιεινά και πίνουν το γάλα τους ή όχι τα παιδιά σου.

Είναι απλή η ζωή, τελικά. ☺

Αυτό πια παραπάει

Βλέπαμε το Ant-Man οικογενειακώς, και κάποια στιγμή βλέπω κάτι το οποίο απλά ΔΕΝ υπάρχει: στη μάχη μεταξύ του καλού και του κακού, ο καλός πετάει ένα βαγόνι από τον Τομάς το τρενάκι στον κακό, και ο κακός το χτυπάει με λέιζερ και αυτό ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ.

Όπως καταλαβαίνετε, επιτόπου βαράω μπιέλα και πατάω παύση και λέω: «Πάνε καλά; Εκρήγνυται το βαγόνι; Τι έχει μέσα και εκρήγνυται;!» Ο Αλέξανδρος συμφωνεί, και το μόνο θήλυ της οικογένειας μας κοιτάει κοροϊδευτικά και λέει: «Αυτό σας πείραξε;»

Και φυσικά αυτή η ατάκα είναι που μας κάνει να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Εγώ αρχίζω να εξηγώ φωνάζοντας το factual error όσο πιο επιστημονικά μπορώ (λέιζερ, ταχύτητα μετατροπής αποθηκευμένης ενέργειας σε θερμική κτλ), ο Αλέξανδρος αρχίζει να αναπτύσσει τις ψευδοθεωρίες που τόσο εύκολα χρησιμοποιεί ώστε στο μέλλον να ζαλίζει τα κορίτσια και τους ψηφοφόρους του, ενώ ο Μενέλαος επιδεικνύει τυπική συμπεριφορά των σπηλαίων, σχεδόν αφρίζοντας, ουρλιάζοντας ακατάληπτα, χοροπηδώντας εδώ κι εκεί και προσπαθώντας να διαρρήξει τα ιμάτιά του.

Και αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ αντρών και γυναικών, κυρίες και κύριοι: πώς τα δύο φύλα αντιλαμβάνονται τη διασκέδαση.

★

Λίγο αργότερα, στη διαδικασία αποφυγής της επανάληψης των μαθημάτων πριν την αποφράδα σχολική εβδομάδα, με φωνάζει ο Μενέλαος και μου λέει: «Μπαμπά, βλέπεις αυτό το μαύρο σημαδάκι στον τοίχο απέναντι;»

Πάμε μαζί από το σαλόνι στο χολ, όπου κάπου κοντά στον μικρό καθρέφτη που έχουμε δίπλα στην εξώπορτα υπάρχει ένα πεθαμένο κουνούπι από το καλοκαίρι (το κουνούπι που έχουμε αφήσει εκεί ως προειδοποίηση στα άλλα, ώστε να ξέρουν ότι we don't need no stinking mosquitoes in here, ότι δεν θα ανεχτούμε παραβίαση του εναέριου χώρου μας από κομμουνιστικά (red-lovin', get it?) ιπτάμενα και χωρίς προειδοποίηση θα εξαπολύσουμε τα παντοφλικά μας συστήματα εναντίον τους), και μου λέει ο Μενέλαος: «Να ο Ant-Man, μπαμπά.»

«Όχι, παιδί μου» του λέω, «αυτός είναι ο Κνούπ-Man.»

Οπτικοακουστική βιβλιοθήκη

Γενικώς, ο μικρός Μενέλαος έχει μια πολύ καλή μνήμη για σχήματα και σύμβολα. Συχνά, βλέποντας μια ταινία, πετάγεται να πει «Κοίτα, μπαμπά, το σύμβολο από το…» και αναφέρει πού είχε ξαναδεί αυτό το σύμβολο/σχήμα/οτιδήποτε.

Σήμερα όμως με εντυπωσίασε με την ακουστική πλευρά του θέματος. Βλέπαμε τους Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού (Raiders of the Lost Ark) (με αφορμή που ξεκινήσαμε να παίζουμε στο ScummVM το Indiana Jones and the Fate of Atlantis), και σε μια σκηνή με πομπή αυτοκινήτων πέφτει κραυγάζοντας ένας γερμανός στρατιώτης στο παρμπρίζ του από πίσω τζιπ. Πετάγεται, λοιπόν, ο Μενέλαος και είπε: «Περίμενε, μπαμπά! Αυτή την κραυγή την έχει σε πολλά, την έχω ξανακούσει!»

Εγώ έχω το πλεονέκτημα να ξέρω αυτήν την κραυγή, αλλά ο Μενέλαος την εντόπισε μόνος του…

Στο ατάκα-τάκα

Έχω πολύ καιρό να γράψω εδώ, στην ήσυχη γωνιά μου, χωρίς έξωθεν (εκατέρωθεν…) παρενοχλήσεις. Οπότε θα αποτυπώσω για ακόμα μία φορά τα φραστικά πάρε-δώσε με τα τέκνα, ελπίζοντας πως θα διατηρηθούν αρκετά χρόνια ώστε να έχουν να διαβάζουν, κι ας μη βάζω πολλές εικονίτσες!

★

Ήμαστε μαζί στο σπίτι, μετά το τέλος του σχολείου και πριν το παρκάρισμα σε παππουδογιαγιάδες. Σε εμάς, αυτό σημαίνει πως θα αργήσουμε να κοιμηθούμε όσο μπορούμε.

Τεσπά, έχουν πάει με τα χίλια ζόρια να ξαπλώσουν, και εκκρεμεί να πάω να κάτσω λίγο μαζί τους. Στη φάση που είμαι για μέσα, ακούω τυπικό αδερφικό σαματά. (Α, ναι, ξεχνάω κάτι που δεν ξέρω αν το έχω καταστήσει σαφές: είμαι φανατικός οπαδός της ειλικρίνειας, και από εμένα προς εκείνους, και από εκείνους προς εμένα, υποστηρίζοντας μάλιστα πως όλα θα τα βρούμε, αρκεί να μη λέμε ψέματα μεταξύ μας. Το έχουν εμπεδώσει στην πράξη πολλάκις.)

Πάω, λοιπόν, μέσα, και ξεκινάει το κλασικό θέμα:
–Τι έγινε;
–Ο Αλέξανδρος μου είπε πως είμαι βλάκας!
–Δεν σε είπα βλάκα, είπα—
–Με είπες!
–Δεν σε είπα!
(REPEAT UNTIL thermal_death_of_universe).
Οπότε είπα να παρέμβω. Γυρνάω προς τον Μενέλαο:
–Μενέλαε, παιδί μου, είναι απλό. Είσαι βλάκας;
–Όχι!
–Ε, τότε μη δίνεις σημασία σε ό,τι κι αν σου πει ο Αλέξανδρος.

Κάθομαι λίγο στον έναν (Αλέξανδρο), μετά στον άλλον (Μενέλαο), μετά είναι ώρα να φύγω. Τότε είναι η στιγμή που παραδοσιακά θυμούνται πως κάτι έχουν ξεχάσει, οτιδήποτε για να σηκωθούν για μια τελευταία βόλτα. Λέει ο Μενέλαος:
–Ξέχασα το νερό μου! Θα διψάσω!
–Ε, άμα είναι να διψάσεις, πήγαινε πάρε το.
Στη διαδικασία των κινήσεων για να σηκωθεί, πιάνει κάτι.
–Ωχ. Εδώ το έχω. Νόμιζα πως είναι μέσα. (με απογοήτευση που δεν έπιασε το κόλπο)
Τον κοιτάω στο μισοσκόταδο σοβαρά και του λέω:
–Μενέλαε, σου έκανα μια ερώτηση πριν… και νομίζω πως μου είπες ψέματα.

Γελούσαμε και οι τρεις μαζί. Λάτρεψα τη στιγμή.

Την επόμενη ημέρα, τους πήγαινα για τη μάνα μου, οπότε τους είπα πως περιέγραψα το χθεσινοβραδινό στον νονό Αργύρη για να γελάσει εκείνος. Επαναλαμβάνω όλη τη στιχομυθία, γιατί τους αρέσει να ακούν έξωθεν τα κατορθώματά τους. (Θα πρέπει να γυρνάω ταινία τη ζωή τους με voice-over, όπως μου ζητούν να κάνω καμιά φορά όταν μάχονται ή παίζουν μπάλα). Αφού ξαναγελάμε, λέει ο Αλέξανδρος:
–Βγήκε αληθινή η προφητεία!
–Ποια προφητεία, παιδάκι μου;
–Ότι είναι βλάκας ο Μενέλαος.
–Γιατί προφητεία;!
–Αφού από πριν το είπα!

★

Προχθές πήγαμε από τη μάνα μου, όπου τους έχουμε παρκάρει, για να περάσουμε μεγάλο μέρος του ΣΚ παρέα. Ήταν οι μέρες που αποφασίσαμε οικογενειακώς να επενδύσουμε στην εκμάθηση χαρτοπαιγνίων, και δη αγωνίας ή δηλωτής. Ο Μενέλαος (αναμενόμενα) φαίνεται να είναι μεγάλο χαρτόμουτρο, και θα ψάξω να βρω πώς ακριβώς θα προωθήσω το ταλέντο του παιδιού.

Κατόπιν προτίμησης του Αλέξανδρου, κάποια στιγμή βρεθήκαμε μοιρασμένοι σε ζεύγη: ο Μενέλαος με την Αθανασία, και εγώ με τον Αλέξανδρο. Παίζαμε, λοιπόν, αγωνία, και κάποια στιγμή μου λέει ο Αλέξανδρος:
–Μου αρέσει πολύ να παίζω χαρτιά μαζί σου!
–Χαίρομαι, αγάπη μου.
Σιωπή ελάχιστων δευτερολέπτων, και μου λέει:
–Εσύ δεν έχεις κανένα κομπλιμέντο να μου πεις;

Η τέχνη και πώς να την εκτιμήσετε

Αράξτε· σήμερα σηκώθηκα με διάθεση να γράψω για την τέχνη, για τον δημιουργό και για τον αποδέκτη, για το μήνυμα και το περιεχόμενο, για τις μεταπληροφορίες, πόσα κερδίζεις και πόσα μπορεί να χάνεις θαυμάζοντας την τέχνη.¹

Πολλές οι τέχνες και δύσκολο να τις απαριθμήσεις².  Σήμερα θα εστιάσω στη ζωγραφική.

Βλέπεις έναν πίνακα, και αν αφεθείς, θα μάθεις, θα νιώσεις, θα συμπεράνεις.  Δεν είναι μόνο το θέμα.  Σαν τη μη λεκτική επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων στην καθημερινότητα³, θα σου πει πολλά για τον καλλιτέχνη, ή τουλάχιστον για την περίοδο και αυτά που ένιωθε όταν δημιουργούσε αυτό που θαυμάζεις.

Και, όπως είπα, δεν είναι μόνο αυτά που θα μάθεις· είναι κι αυτά που θα νιώσεις.  Μπορεί να σε αγγίξει η τεχνοτροπία, μπορεί να είναι μια λεπτομέρεια, μπορεί να είναι το σύνολο· οτιδήποτε, δεν έχει σημασία· ίσως νιώσεις μια μικρή ή μεγάλη ταύτιση, την αίσθηση πως ο καλλιτέχνης σε άγγιξε, γίνατε φίλοι, κάτσατε κάποτε μαζί και ήπιατε ένα ποτό και μοιραστήκατε τεμάχια ψυχής.

Μπορεί να σε αγγίξουν και τα πολλαπλά επίπεδα του μηνύματος (διότι η τέχνη είναι μήνυμα!), όπως εκείνος ο πίνακας του δεν θυμάμαι ποιου, που είναι η εικόνα μιας πίπας και η λεζάντα γράφει «Ceci n'est pas une pipe» (αυτή δεν είναι πίπα), αφού όντως δεν είναι.  Τότε δέχεσαι πως στην περίοδο που ο καλλιτέχνης έφτιαξε το έργο του, δεν του αρκούσε μόνο η κατάθεση ψυχής του, αλλά ήθελε να αφυπνίσει και τη δική σου αντίληψη, να σε προβληματίσει, να σε ταρακουνήσει, να σε κάνει να αμφισβητήσεις, να σε κάνει να μην εστιάζεις αλλά να εναλλάσσεσαι μεταξύ επιπέδων, ή καμιά φορά να τα βλέπεις όλα μαζί.

Μπορεί, βέβαια, να δεις πολλά περισσότερα από τις προθέσεις του καλλιτέχνη.  Τότε, μέσω της τέχνης, μαθαίνεις πράγματα για εσένα.  Η ερμηνεία που δίνεις είναι ένα μικρό καθρέφτισμα.

Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες, αλλά θα σε κούραζα, αγαπητέ αναγνώστη⁴.  Οπότε θα έρθω στο θέμα μου⁵.

Σήμερα το πρωί πήραμε τους «ελέγχους» από το σχολείο.  Στην τάξη του Αλέξανδρου είδα την ακόλουθη ζωγραφιά, έτσι όπως τη βλέπετε, λιτή και ανυπόγραφη· ψόφησα στο γέλιο:

¹ ή, πιο συνοπτικά: σηκώθηκα με κουλτουρόκαβλες
² δεν είναι σαν τις εννέα Μούσες που τις πετυχαίνεις σε σταυρόλεξα, άρα έχεις ένα λόγο να τις θυμάσαι όλες
³ που αποτελεί το πιο σημαντικό κομμάτι της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων κι ας προσποιούμαστε ότι δεν υφίσταται ή ότι οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν πολλά περισσότερα από όσα λέμε φραστικά, επειδή είμαστε τόσο γαμάτοι παίχτες πόκερ όλοι μας και κρυβόμαστε τέλεια οπότε ένα «μα δεν είπα τίποτα! είπα εγώ αυτό;» αρκεί
⁴ ναι, φίλε Μπάμπη, εσένα εννοώ
⁵ το είχα και στο σχολείο αυτό το θέμα, δηλαδή δύο σελίδες πρόλογο και μια παράγραφο για θέμα. δυστυχώς τότε δεν με άφηναν να βάζω υποσημειώσεις, δεν ξέρω γιατί

Πρόσφατες ατάκες

Σημερινές, actually

Γυρίσαμε από σχολείο. Τους φτιάχνω μεζεκλίκι (ψωμί με ροκφόρ και μαργαρίνη και ξερό σκόρδο, έχουμε εξεζητημένα γούστα), βάζω φασολάκια να φάω.

Ο Αλέξανδρος έρχεται να μου πει: «Αν με είδες να κοιτάζω την ταμπλέτα πριν κάνω τα μαθήματα, να ξέρεις ότι μπήκα να δω μόνο μια στιγμή αν χρειάζεται τίποτα η φάρμα και να γυρίσω τον τροχό.»
Τον αγκαλιάζω και του απαντώ «Μα με έχεις κάνει να σε εμπιστεύομαι ότι θα κάνεις αυτό που πρέπει χωρίς να ξεχαστείς, και χαίρομαι για αυτό. Εν αντιθέσει με τον Μενέλαο…» και γυρνάω να κοιτάξω τον Μενέλαο, που κοιτάζει το ταβάνι, σηκώνει τα χέρια ψηλά, φωνάζει: «Εξωγήινοι! Εξωγήινοι!» και το βάζει στα πόδια.

⁂

Κάθομαι να φάω, και κάθεται και ο Μενέλαος δίπλα για να κάνει τη φωτοτυπία του. Ο Αλέξανδρος κάθεται στο σαλόνι. Έρχεται μια στιγμή να ξύσει το μολύβι του με την ξύστρα του Μενέλαου και λέει: «Αυτό δεν είναι ξύστρα, είναι ένας δαίμονας που καταστρέφει τα μολύβια.» Πάει πάλι μέσα. Ο Μενέλαος του φωνάζει: «Μα ξύστρα είναι!» Του λέω «Αστείο έκανε ο Αλέξανδρος, βρε.» Έρχεται πάλι ο Αλέξανδρος και λέει σοβαρά: «Δεν είναι καθόλου αστείο. Το εννοώ.» και μου δείχνει το κακοξυσμένο μολύβι.

⁂

Κάνει μαθηματικές πράξεις ο Μενέλαος δίπλα, με την περιστασιακή βοήθεια από εμένα, συνήθως δια της Σωκρατικής και ένα σωρό παραπλήσια παραδείγματα που ή θα βοηθήσουν το παιδί ή θα το καταρρακώσουν εντελώς διανοητικά, αλλά τι να κάνουμε, εγώ τους έτυχα. Γράφει μόνος του το «34» δίπλα στο 32+2 και μου λέει: «Κόντεψα να βάλω τόνο, γιατί μέσα στο μυαλό μου σκεφτόμουν: "Τριάντα τέεεεεεεσσερα"!»

(Αυτά για την ώρα, πάω να συνεχίσω τα φασολάκια. Αναρωτιέμαι: αν έτρωγα μακαρόνια με κιμά, με την ίδια προθυμία θα σηκωνόμουν για να αποτυπώσω στην ιστορία τον συγκλονιστικό τρόπο σκέψης των μικρών μου; Άσκηση για τον μαθητή.)

⁂

Είναι πια απόγευμα, και έχουμε μαζευτεί όλοι στο σπίτι. Η Αθανασία ετοιμάζει μπιφτέκια με πατάτες για αύριο και ο Μενέλαος πάει και της λέει: «Μαμά, διψάω, θέλω νερό.» Του απαντάει η μάνα του: «Δεν μπορώ τώρα, πλάθω μπιφτέκια.»
Ρωτάει, λοιπόν, εύλογα ο Μενέλαος: «Και είναι πιο σημαντικά τα μπιφτέκια από εμένα που διψάω;»
«Ναι, αυτή τη στιγμή είναι.» του λέει η μάνα του.
«Μπορείς να αντέξεις δύο λεπτά μέχρι να πιεις νερό.» παρεμβαίνω κι εγώ.
«Όχι, κοίτα!» λέει ο Μενέλαος όρθιος δίπλα στην καρέκλα του και λιποθυμάει, ευτυχώς χωρίς να πέσει με πολλή φόρα ο κορμός του πάνω στην καρέκλα, λες και το έκανε επίτηδες. Τυχερό αυτό το παιδί.

Ανατροπές

Όταν ήμουν μικρός, με γοήτευε η ιδέα του μεγαλείου μέσω αθωότητας. Όχι, πολύ φαντεζί ακούγεται· αναφέρομαι στην έννοια πως, οι άνθρωποι, όσο δεν ξέρουν ποια είναι τα όριά τους, μπορούν να κάνουν πολλά, ίσως υπεράνθρωπα πράγματα. Βέβαια, έστω κι έτσι, ήξερα ότι κάποιος που αγνοεί τον νόμο της βαρύτητας παραμένει ανίκανος να πετάξει. Αλλά η ομορφιά της σκέψης παραμένει μέσα μου. Κάπως σαν τον μύθο του νεαρού σαολίν, που φυτεύει ένα τόσο δα δεντράκι, και σε καθημερινή βάση το ποτίζει, το φροντίζει και πηδάει καμιά δεκαριά φορές από πάνω του… επί χρόνια. Πολλά χρόνια.

Κατέβασα ένα free app of the day στο Kindle Fire HD, ονόματι Mind Games. Διάφορα παιχνίδια που εξασκούν μνήμη, παρατηρητικότητα, ταχύτητα, λογική κτλ. Μπορείς να φτιάξεις διαφορετικά accounts ώστε όλοι στην οικογένεια να εξασκούνται (ή να μετρούν τα virtual pay τους, ας πούμε δύο αδέρφια μεταξύ τους ;) ). Εγώ επιβεβαίωσα όπως τα ήξερα και τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία μου. Έβαλα και στα παιδιά να παίξουν.

Ένα από τα παιχνίδια είναι το εξής: βλέπεις 4×4=16 εικόνες. Διαλέγεις μία. Οι εικόνες αναδιατάσσονται, διαλέγεις ξανά την ίδια, συν μία ακόμα. Αναδιάταξη. Διαλέγεις τις δύο που διάλεξες, με την ίδια σειρά, και διαλέγεις μια τρίτη. Recurse μέχρι το τέρμα.

Αφήνω τον Αλέξανδρο να παίξει αυτό, πάω στην κουζίνα. Μου έρχεται μετά από λίγο, μου λέει «Δεν κατάφερα και τις 16, μόνο μέχρι 15.» Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσε, όμως στο σκορ βλέπω ένα 100% και χαρακτηρισμό “Mental Astronaut”. Εγώ 100% έπιασα μόνο σε ένα παιχνίδι “trivia”, όπου έχεις την απάντηση σε τέσσερα κομμάτια (πχ nc, Li, n, ol→Lincoln) και πρέπει να τα πατήσεις γρήγορα και με τη σωστή σειρά. Στα παιχνίδια μνήμης πιάνω κάτι 80-90% στην καλύτερη περίπτωση, όχι επειδή έχω τόσο καλή μνήμη, αλλά μάλλον επειδή οι υπόλοιποι συνομήλικοί μου μάλλον έχουν χειρότερη!

Στο παιχνίδι που έπαιξε ο Αλέξανδρος, πάνω από 8 δεν έχω πιάσει. Ίσως με εξάσκηση να πιάσω 10. Δεν ξέρω. Αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Άλλο θέμα θέλω να αποτυπώσω.

Παιδί μου, αν ποτέ διαβάσεις αυτές τις παραγράφους, να ξέρεις πως χθες ήταν η πρώτη φορά που ξεπέρασες κάπου τον πατέρα σου. Όχι απλώς με ξεπέρασες, αλλά έκανες κάτι που εγώ, από όσα ξέρω για τον εαυτό μου, δεν μπορώ να κάνω. Προς το παρόν, σε νικάω σε διάφορα παιχνίδια, ξέρω περισσότερα, κάποια πράγματα τα κάνω καλύτερα. Όμως είναι προσωρινό, και το έχω υπόψη μου. Εύχομαι κάποτε να είμαι ένα συμπαθητικό γεροντάκι που δεν μπορεί να καταλάβει πώς δουλεύει αυτό το νέο μαραφέτι στο σαλόνι, και εσύ να το θεωρείς ηλίου φαεινότερο και συγκαταβατικά να διορθώνεις το τότε αντίστοιχο του «12:00-που-αναβοσβήνει». Είσαι σε καλό δρόμο. Ανυπομονώ!

Trust me… I know what I'm doing

Χθες το απόγευμα, τα παιδιά ήταν με τον παππού, και άρα δεν πρόλαβαν να κάνουν τα μαθήματά τους. Μετά, είχαμε παιδικό πάρτι. Σήμερα το πρωί, προπόνηση. Αλλά τώρα, έπρεπε να τα κάνουν πριν δουν τηλεόραση και τα σχετικά.

Ο Μενέλαος χαζολόγαγε, ο Αλέξανδρος ξεμπέρδεψε γρήγορα (κι έπιασε να διαβάσει το τρίτο βιβλίο του επιθεωρητή Κλουζ, ευχαριστούμε Βασούλα που μας έκανες δώρο ένα από τη σειρά! Το αγάπησε και τα πήραμε από την αρχή :) )

Πριν, όμως, ξεμπερδέψει, ο Αλέξανδρος μού έφερε την αντιγραφή που είχε μόνο, και μου είπε:
«Το τελείωσα, δεν έχω άλλο, σ'το ορκίζομαι!»
«Μου το ορκίζεσαι; Χμ…» λέω.
«Γιατί "χμ";»
«Επειδή δεν αμφέβαλλα πως μου έλεγες την αλήθεια, αλλά τώρα που βλέπω ότι μου το ορκίστηκες από μόνος σου, αρχίζω να ανησυχώ μήπως τις άλλες φορές δεν μου έλεγες την αλήθεια.»
«Σου έχω πει ποτέ ψέματα;…», στρέφεται κι αναχωρεί πάλι για το σαλόνι, «…τις τελευταίες ημέρες;»

Και το σχετικό κομματάκι αφιερωμένο σε όλη την ομήγυρη.

Φάε τώρα μια σκατούλα

Όχι, δεν απευθύνομαι στον ανώνυμο ψηφοφόρο που επί δεκαετίες ψηφίζει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Πόσοι από εσάς έχετε ακούσει αυτή τη φράση μεγαλώνοντας; Εγώ, τουλάχιστον, την έχω ακούσει πολλές φορές από μάνα και γιαγιάδες (αλλά και θείες). Με μεγάλη μου χαρά, όμως, διαπίστωσα πως πρέπει να είμαι πολύ “well-adjusted” άτομο, αφού κατόπιν επαλήθευσης με τα παιδιά, εγώ δεν τους το έχω πει ποτέ και άρα έχω αφήσει πίσω μου όλα (ή σχεδόν όλα) τα παιδικά μου τραυματικά βιώματα. Παρόλα αυτά, είναι μια φράση που, ειδικά στην εποχή μας, έχει πολύ σουξέ (ή θα έπρεπε να έχει).

Είπα «με μεγάλη μου χαρά» αλλά ταυτόχρονα είναι και λύπη: γιατί να παύσω εγώ μια παράδοση που, προφανώς, στη δική μου οικογένεια είναι δεκαετιών (αν όχι αιώνων); Αυτά σκεπτόμενος ως υπεύθυνος Έλλην και πολίτης, μάσαγα μια μέρα στο γραφείο ένα κρητικό κουλουράκι με ελιά. «Μμμ, νόστιμο», σκέφτηκα, «για φαντάσου να είχε και περισσότερη ελιά.»

Το δαιμόνιο μυαλό του σύγχρονου μετροσέξουαλ άντρα μέσα μου αυτομάτως διασταύρωσε τα καυτά θέματα που με απασχολούσαν και βρήκε λύση!

Τσέκαρα τα συστατικά που έγραφε η συσκευασία: «αλεύρι, ελιές, κρασί, λάδι, λίγο μπέικιν, αλάτι, ζάχαρη». (Όντως αυτά έγραφε). Στο σπίτι, λοιπόν, πήρα ένα ποτήρι κρασί, ένα ποτήρι λάδι, λίγο αλάτι, λίγο ζάχαρη, ελιές ποικιλίας Καλαμών, και τα έβαλα όλα μαζί στο μούλτι. Πέντε-έξι βζζζζζζν αργότερα, βγήκε ένα σίχαμα, το οποίο και μετέφερα στη λεκάνη. Έβαλα αλεύρι με το μάτι, πασπάλισα λίγο μπέικιν από πάνω και άρχισα το πλάσιμο. (Για όσους έχουν εμμονή με την ακρίβεια των αναλογιών, θα σας πω ότι χρειάστηκε να προσθέσω κι άλλο αλεύρι. Για να ξέρετε.)

Μετά τα έπλασα αρκετά λεπτά, και τέλος τα έβαλα πάνω σε αντικολλητικό χαρτί στο ταψί. Την πρώτη φορά, στους 180°, μου άρπαξαν λίγο μιας και τα είχα κάνει και αρκετά λεπτά. Κατέληξα ως βολική θερμοκρασία τους 160° με αέρα κάνα 25λεπτο.

Η φωτογραφία την ώρα του σημερινού νιοστού ψησίματος:

Είχαν ήδη στεγνώσει αρκετά, οπότε δεν φαίνεται η σιχαμάρα που ήταν όση ώρα τα έπλαθα. Σημειώστε ότι αρέσει πολύ στα παιδιά να συμμετέχουν στο πλάσιμο. Το βασικό είναι να τους πείτε να πλάσουν σχετικά ομοιόμορφα.

Από αυτά τα σημερινά, που μόλις τελείωσε το ψήσιμό τους, θα πάρω μερικά να πάω σε μια θεία μου, όπου βρίσκεται και η μάνα μου έχοντας βάλει βηματοδότη εδώ και ενάμιση περίπου μήνα. Αμφότερες ένοχες για το προαναφερθέν παιδικό τραυματικό βίωμα. Πάω να πάρω τη μάνα μου να κάτσει μαζί μας το Σ/Κ, οπότε δεν θα χάσω την ευκαιρία να τους προσφέρω από ένα κουλουράκι και να τους αιτιολογήσω: «Φάε τώρα κι εσύ μια σκατούλα!» :)

Der Kommittar

Πώς να οργανώσετε μια εφορευτική επιτροπή βουλευτικών εκλογών που γραμάει

Συστατικά (χωρίς φωτογραφίες, τις κρατάω για 'μένα):

- Μια most εμφανίσιμη δικαστική εκπρόσωπο νέα δικηγόρο με ανοιχτό μυαλό, που εφόσον η δουλειά γίνεται γρήγορα δεν την ενοχλεί ο χαβαλές. (Έξτρα μπόνους αν η δικαστική εκπρόσωπος έχει βελτιωμένη έκδοση σε μορφή νεότερης αδερφής που θα φέρει καφέδες σε ώρα μη αιχμής, η οποία επίσης δεν έχει πρόβλημα με τον χαβαλέ.)

- Μια εξίσου εμφανίσιμη γραμματέα που μπορεί να εργάζεται γρήγορα, είτε συνεργάζεται με ώριμα είτε με ανώριμα μέλη της εφορευτικής επιτροπής.

- Ένα μέλος εφορευτικής επιτροπής, νέο 20-21 ετών που ήρθε απευθείας από ξενύχτι, που την πέφτει εξίσου σε νέες και μίλφες «πελάτισσες» που ήρθαν να ψηφίσουν. Αυτόν βάλτε τον κυρίως στην πόρτα του μαγαζιού, επειδή όταν συνεργάζεται με τη γραμματέα κάνει και λάθη λόγω φλυαρίας :)

- Ένα άλλο μέλος, εκεί γύρω στα σαράντα, (που όταν για τα πρακτικά τού ζητούν τα προσωπικά του στοιχεία, απαντάει με όνομα, επώνυμο, και συνεχίζει με «φαρδιές πλάτες, στενούς γοφούς, θεληματικό πηγούνι, γκρίζους κροτάφους, α, ναι, έχω και άλογα στην Αγγλία», ξέρετε εσείς, ονόματα δε λέμε), που συνδυάζει ωριμότητα και ανωριμότητα μαζί. Γκουχ γκουχ.

- Ένα τρίτο μέλος, επίσης άνδρα, λίγο μεγαλύτερο από τους άλλους δύο, που είναι η σιωπηλή δύναμη και δεν παραλείπει να συμμετέχει στο χαβαλέ όταν και όπου χρειάζεται. Μπόνους αν είναι παντρεμένος με συντοπίτισσα της συζύγου σου, που γνωρίζονται μεταξύ τους.

- Μια πρέζα κομματικούς εκπροσώπους όλων των ειδών (μια σεβάσμια κυρία που γελάει ακόμα και όταν ακούει σόκιν ανέκδοτα, έναν σοβαρό που γελάει και βλέπει τι ωραία γίνεται η δουλειά, έναν επίσης σοβαρό που γελάει πιο συγκρατημένα και θα τσιτώσει στην καταμέτρηση επειδή ο ίδιος θα κάνει λάθος στην προσωπική του παράλληλη καταμέτρηση, έναν ακόμα που βοηθάει ενεργά στις διαδικασίες, μία νέα κοπέλα μικρού κόμματος που έρχεται λίγο πριν κλείσουν οι κάλπες και έτσι γλιτώνει την ανάκριση από τον εικοσάχρονο :)

Μεθοδολογία:

Αντιμετωπίστε τους ψηφοφόρους ως πελάτες, με χαμόγελο και μπόλικους αστεϊσμούς. (Παραδείγματα: μπαμπά που προσπαθεί να ψηφίσει ενώ έχει δύο κόρες παραμάσχαλα, ρωτήστε τον για πόσες θέσεις έχει κάνει κράτηση. Ο εικοσάχρονος αναλαμβάνει όλα τα κονέ («Εσείς δεν έχετε μια ανιψιά τάδε που μένει εκεί; Καλή κοπέλα!» κλπ) διασταυρώνοντας τα στοιχεία των ψηφοφόρων με τους γνωστούς του (και είναι πολλοί, πανάθεμά τον!). Καλοδεχτείτε όποιον μη πελάτη έρχεται να δει γιατί γίνεται αυτός ο χαμός και τα γέλια από το δικό σας εκλογικό τμήμα ακούγονται σε όλα τα υπόλοιπα.

Βρείτε τους δύο πιο γρήγορους στον εντοπισμό και καταγραφή των ψηφοφόρων και σκίστε τους. Αν για παράδειγμα έχετε τμήμα 570 εγγεγραμμένων (το πιο πολυπληθές στο εκλογικό σας κέντρο) και έρθουν όλοι, ένα λεπτό να θέλει ο καθένας να ψηφίσει κατά μέσο όρο, μιλάμε για εννιάμιση ώρες. Φυσικά, αν τελικά τα ψηφοδέλτια είναι 464, παραμένεις το πολυπληθέστερο τμήμα αλλά έχεις περισσότερο κενό ενδιάμεσα για να χαλαρώσεις και να συνεχίσεις τον χαβαλέ.

Μόλις κλείσουν οι κάλπες, η δικαστική αντιπρόσωπος μπαίνει σε bitch mode και ο χαβαλές κόβεται μαχαίρι συμφωνία όλων των παρευρισκομένων. Αφήνετε τους κομματικούς να προσπαθούν να καταμετρήσουν το κόμμα τους παράλληλα όπως θέλουν χωρίς να σε ενοχλούν, και οι απορίες/αντιρρήσεις τους γίνονται περιβάλλων θόρυβος μέχρι να τελειώσει η καταμέτρηση.

Συμπέρασμα:

Παρότι δεν εμβάθυνα σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, με αυτό τον τρόπο κλείνουν οι κάλπες στις 19:00, στις 21:10 έχεις καταμετρήσει τα ψηφοδέλτια και τους σταυρούς, μέχρι τις 21:20 έχεις λύσει τα ζόρια που μπορεί να τραβάει τυχαίος κομματικός εκπρόσωπος, και συνεχίζοντας με τη βαρετή αντιγραφή στις διάφορες μορφές που απαιτούνται, στις 23:00 η εφορευτική επιτροπή μπορεί να φύγει, αφού πρώτα κάνει μια βόλτα και καγχάσει με τους υπόλοιπους που ίσως ακόμα ανοίγουν φακέλους.

Στην περίπτωση που πας σπίτι σου λίγο μετά και πιάσεις τη γυναίκα σου στο κρεβάτι με τον κουμπάρο επειδή δεν σε περίμενε τόσο νωρίς, έχεις μπόνους ότι μπορείς κι εσύ να κινηθείς αντίστοιχα (με κουμπάρες, φίλες, ακόμα και δικαστικές αντιπροσώπους/αδελφές/γραμματείς στην περίπτωση που γίνουν επαναληπτικές εκλογές :).

Αν, όταν κατά τις έντεκα ανοίξετε το κινητό σας και δείτε πως κάποιος γνωστός και μη εξαιρετέος φίλος σας έχει στείλει SMS με περιεχόμενο «ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΗΔΗ ΤΣΑΚΩΘΕΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΘΕΜΑ ΤΥΠΙΚΟΤΗΤΟΣ ΕΤΣΙ ΤΥΠΟΛΑΤΡΗΣ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ! ΜΟΛΟΓΑ!», τον παίρνεις στο καπάκι τηλέφωνο να του πεις «Πάρε τα @@δια μου, γελάσαμε, είχαμε τους περισσότερους και τελειώσαμε πρώτοι.»

Στην περίπτωση που ο μεγάλος σου γιος έχασε το πρώτο του δόντι (κάτω δεξιά κοπτήρα) όσο εσύ έλειπες στο εκλογικό κέντρο, περιμένεις την επομένη για να χαζέψεις ζωντανά το φαφούτικο χαμόγελό του.

fortunes.doc

Με αφορμή μια παλιά συλλογή ευφυολογημάτων (περιλαμβάνει κυρίως ευφυολογήματα από ένα πρόγραμμα ονόματι fortune όπως fortune coookie) που κάποιος γνωστός-άγνωστος μού ζήτησε, την οποία εντόπισα τυπωμένη ενώ σε ηλεκτρονική μορφή είναι σχεδόν απροσπέλαστη (it's a long story), είπα να μεταφράσω εδώ τα σχετικά με παιδιά (όταν τα πρωτοδιάβασα, παρασάγγας απείχα από το να είμαι γονέας. Τώρα τα βλέπω από την «άλλη μεριά»!):


- Ένα μωρό είναι ένα διατροφικό κανάλι με δυνατή φωνή στη μία άκρη και πλήρη ανευθυνότητα στην άλλη άκρη.

- Αγόρι: ένας θόρυβος με βρωμιά επάνω του.

- Πάρε εκδίκηση! Ζήσε αρκετά ώστε να είσαι εσύ πρόβλημα για τα παιδιά σου!

- Η παράνοια είναι κληρονομική. Την παθαίνεις από τα παιδιά σου.

- Ένα άθραυστο παιχνίδι είναι χρήσιμο για να σπάει άλλα παιχνίδια.

- «Κάτι τέτοιες ώρες, όταν είμαι παγιδευμένος σε μια αερόθυρα Βογκονικού διαστημόπλοιου παρέα με κάποιον από τον Μπετελγκέζ και πρόκειται να πεθάνω από ασφυξία στο κενό του διαστήματος, εύχομαι να άκουγα αυτά που μου έλεγε η μάνα μου όταν ήμουν μικρός.»
«Γιατί, τι σου έλεγε;»
«Πού θες να ξέρω; Αφού δεν άκουγα!»
(Ντάγκλας Άνταμς, από το «Γυρίστε το Γαλαξία με οτοστόπ»)

- Νιάτα είναι η περίοδος που κατηγορείς τους γονείς σου για τα πάντα, ενώ ωριμότητα είναι η περίοδος όπου μαθαίνεις πως για όλα φταίει η νέα γενιά.


Από την άλλη μεριά:

- Σύζυγος: το πρόσωπο που σου συμπαραστέκεται στα προβλήματα που δεν θα είχες αν είχες μείνει ανύπαντρος.

- Καθηγητής: αυτός που μιλάει στον ύπνο των άλλων.

- Ενήλικος: κάποιος αρκετά μεγάλος για να ξέρει καλύτερα.

- Η ευτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις, είναι κάτι που θυμάσαι.

- Παρατήρησες ποτέ πως, όσοι λένε «Άλλη η ώρα της δουλειάς και άλλη η ώρα του παιχνιδιού», ποτέ δεν βρίσκουν ώρα για παιχνίδι;

- Όσο πιο πολύ γερνάει κανείς, τόσο πιο πολύ περπάτημα έριχνε μικρός για να πάει σχολείο.

- Ποιο το νόημα να μεγαλώνεις αν δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι παιδιάστικα πότε-πότε; (Doctor Who)

- Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να έχεις ευτυχισμένο γάμο. Μόλις τον εντοπίσω, θα ξαναπαντρευτώ. (Κλιντ Ίστγουντ)


Και, τέλος, χρήσιμα τώρα για τις γιορτές:

- ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
Εύκολο. Δεν χρειάζεται να σκεφτείς για να βρεις τι να τους πάρεις, επειδή θα σου πουν ακριβώς τι θέλουν. Μήνες ολόκληρους μελετούν το θέμα παρακολουθώντας τις διαφημίσεις του Σαββατιάτικου πρωινού. Φρόντισε να τους πάρεις ακριβώς αυτό που θέλουν, ακόμα κι αν δεν εγκρίνεις τις επιλογές τους. Αν το παιδί σου θέλει τον «Δολοφονικό Μπομπ», την κούκλα «με πρόσωπο που μπορείς να ξεσκίσεις με τα χέρια σου», καλύτερα να του τον πάρεις. Μπορεί να ανησυχείς πως τέτοια δώρα ενθαρρύνουν αντικοινωνικές συμπεριφορές, αλλά, πίστεψέ με, δεν έχεις ιδέα τι πάει να πει αντικοινωνική συμπεριφορά μέχρι να δεις ένα παιδί που είναι πεπεισμένο πως δεν πήρε το σωστό δώρο. (Ντέιβ Μπάρι: «Οδηγός επιβίωσης για τις Χριστουγεννιάτικες αγορές»)

- Ποτέ μην τρως περισσότερο από όσο μπορείς να κουβαλήσεις (Μις Πίγκυ)

- Η αρχή της αβεβαιότητας του Χάινεκεν: ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πόσες μπίρες ήπιες χθες βράδυ.

- Δεν είμαι υπό την οινόρεια του επηπνεύματος όπως πιστοί μερικεύουν πως είμαι. Φταίει που, όσο μεθότερο κάθομαι εδώ, τόσο πιο πολύ περισσάω.

- Μεθυσμένος είσαι όταν νιώθεις σοφιστικέ αλλά δεν μπορείς να το προφέρεις.

- Δεν είσαι μεθυσμένος αν μπορείς να κείτεσαι στο πάτωμα χωρίς να κρατιέσαι από κάπου. (Ντιν Μάρτιν)

Wow

Ακολουθεί περιγραφή τηλεφωνικής συζήτησης μεταξύ εμού και του φίλου Αργύρη, λίγο πριν κλείσουμε:

Μου λέει: «Θέλω και τη συμβουλή σου σε κάτι.»
Του λέω: «Ουάου.»
Μου λέει: «Οκέι.»

Μετάφραση (οι σκέψεις πίσω από αυτά που ειπώθηκαν):

«Έχω κάτι φυλλάδια delivery μπροστά μου. Θέλω να παραγγείλω κάτι να φάω. Από πού;»
«Eντυπωσιάστηκα που θέλεις συμβουλή και το εκφράζω με μια λέξη που πολύ σπάνια λέω.»
«Δεν είχες ιδέα τι θα σε ρώταγα, αλλά αφού έχω σχετικό φυλλάδιο, εγώ θα παραγγείλω από το «Ουάου» που κάνει και πολύ ωραία χοιρινά μπριζολάκια.»

Γελάγαμε σα χαζά κάνα λεπτό μετά.

⁂

Θεϊκή («από μικρό κι από τρελό») ατάκα του Αλέξανδρου στη φάση λογοδιάρροιας πριν τον ύπνο:

«Όταν φοβόμαστε, η ψυχή μας μικραίνει.»

⁂

Πριν τρεις εβδομάδες περίπου, τα παιδιά θυμήθηκαν ότι τον Απρίλη είχαμε πάει καλεσμένοι στα McDonald's για τα γενέθλια συμμαθητή του Αλέξανδρου, και είχε έναν ωραίο παιδότοπο όπου δεν έπαιξαν γιατί εκείνη την ημέρα έβρεχε. Μήπως μπορούσαμε να πάμε σήμερα; Παίρνω τηλέφωνο την Αθανασία να συνεννοηθώ, και δεν είχε αντίρρηση να πάμε¹.

Όταν κλείνω το τηλέφωνο, με ρωτάει ο Αλέξανδρος:
«Τι είπε η μαμά;»
Πριν προλάβω να απαντήσω, συμπληρώνει: «Καλά, άσε τη μαμά να λέει ό,τι θέλει, εμείς θα πάμε. Εμείς αποφασίζουμε!»

Η επιλογή των λέξεων με υποψίασε.
«Αυτό που είπες τώρα, Αλέξανδρε, το έχεις ακούσει από αλλού;»
«Ποιο;»
«Αυτό το "άσε τη μαμά να λέει", σ'το έχει πει κανείς;»
«Α, ναι, ο παππούς. Όταν η μαμά θυμώνει μαζί μου και μου λέει να μη βγω βόλτα με τον παππού, ο παππούς μού λέει: "Άσε τη μαμά να λέει ό,τι θέλει, εμείς θα βγούμε βόλτα."²»

Παππούδες και γιαγιάδες, να προσέχετε άλλη φορά τα μυστικά που νομίζετε ότι λέτε στους συν-συνωμότες σας ;)


¹ «Δεν ξέρω, κάνε ό,τι θες.» :)

² Παράδειγμα διαλόγου (του παραλόγου):
Μαμά (από μέσα): «Αλέξανδρε, για τιμωρία δεν θα βγεις βόλτα.»
Παππούς (από δίπλα): «Αλέξανδρε, θα φέρεις τις κάλτσες για να φύγουμε;»
Μπαμπάς (επίσης από δίπλα): «Αλέξανδρε, άκουσες τι είπε η μαμά.»
Παππούς: «Θα τις φέρεις ή να πάρω το Μενέλαο;»
Αλέξανδρος (μουτρωμένος με τη μαμά και το μπαμπά): «Να πάρεις το Μενέλαο.»
Παππούς: «Έλα, φέρε τις κάλτσες σου.»

Crisis Management

Με το κυριλέ εμπιθριόφωνο (και ογκβορμπισόφωνο :) του Kia έχω ξεσκιστεί να φτιάχνω δισκάκια με τη μουσική μου συλλογή για να ακούω τις ώρες που οδηγάω. Έχω φτιάξει και αυτοματοποιημένο σύστημα να τυπώνει φακελάκια με τα περιεχόμενα¹, οπότε ακούω πολλά (και ξεχασμένα, ή κομμάτια που δεν είχα τελικά ακούσει ποτέ). Ακούνε και τα παιδιά μαζί, όταν είναι, και μου λένε τη γνώμη τους.

Σήμερα το μεσημέρι άκουγα το “July Morning” των Uriah Heep, και μου λέει ο Αλέξανδρος:

«Μπαμπά, σου αρέσει αυτό; Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ!»
«Κι εμένα μου αρέθει πάρα πολύ!» (η πορδή ονόματι Μενέλαος, μη τυχόν τον περάσει ο αδερφός του στην προτίμηση οποιουδήποτε).

Τους λέω ενθουσιασμένος ότι μου αρέσει πάρα πολύ, ότι το τραγούδι μιλάει για ένα πρωινό του Ιουλίου όπως είναι τώρα, ότι μπορώ να τους εξηγήσω τι λένε τα λόγια. Θέλουν. Το βάζω από την αρχή, τους μεταφράζω τις πρώτες στροφές. Πρώτο σημείο χωρίς φωνή, ο Μενέλαος ζητάει: «Μπαμπά, ξαναβάλε το.», διότι άμα δεν τραγουδάει κανείς, δεν είναι τραγούδι, είναι μουθική. Του λέω περίμενε, θα συνεχίσουν τα λόγια.

Στη φάση με το πρώτο σόλο του όργανου, κουνάω ρυθμικά το κεφάλι μου, και στον καθρέφτη άλλα δύο κεφαλάκια κουνιούνται στο περίπου, κοιτάζονται και γελάνε. Ο Μενέλαος στο πρώτο σόλο κιθάρας² τραγουδάει και ένα «αχ κουνελάκι» μόνος του.

Εγώ, λοιπόν, που για να ακούσω χαρούμενη μουσική πρέπει να συντρέχει σημαντικότατος λόγος³, σκέφτηκα να μαζέψω κάποια κομματάκια που έχουν ένα κοινό σημείο όσον αφορά εμένα, που δεν πρόκειται να το πω αλλά θα νομίζετε ότι θα βρείτε ποιο είναι, τα οποία θα τα κάνω playlist στο youtube και θα τα μοιραστώ μαζί σας. Ακούς αυτά, και έχεις την απαραίτητη μουσική κάλυψη στις σκέψεις σου για αυτοκτονία με όλα όσα γίνονται γύρω μας, ή αν σου αρέσουν, κάνουν ατάκες Βενιζέλων, Παγκάλων, Παπουτσήδων και λοιπών μη κυβερνητικών να φαντάζουν τόσο γελοίες και ασήμαντες όσο πραγματικά είναι.

Παρέ-παρέ⁴:




¹ τα οποία κάνω χαρτοκοπτική μετά, με κοπίδι και κόλλα UHU stick (που πλέον είναι γαλάζια μέχρι να στεγνώσει η κόλλα οπότε γίνεται διάφανη), για να μπορώ να σημειώνω και πόσο μου άρεσε το καθένα όταν περιμένω σε φανάρι.

² το οποίο, για κάποιο λόγο, μου το θύμιζε κάπως, κάπου η μουσική από το Monkey Island 2. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, πρέπει να το ξαναπαίξω.

³ δεν θυμάμαι λεπτομέρειες (biz), αλλά νομίζω το έκανα σε περιπτώσεις που ήθελα να ρίξω κάποια. Αλλά προπολεμικά, λέμε.

⁴ συνοπτικά, χωρίς να είναι το κοινό σημείο:

The only thing that burns in hell
is the part of you that won't let go of your life

In my heart, in my mind, in my soul
Don't have to settle no goddamn score
Just a drop of water in an endless sea
Temptation comes not from hell but from above

Sailing on a driftwood on a windy bay
And probably will be for life
And who's the fool that wears the crown?
We were made for each other, me and you.

(πλην όμως,
This can't go on; it's all been wrong; for far too long
If you don't get given, you learn to take; and we will take you.)

Storkie's Suspended Smoking Session

S'sSSS ή το μετέωρο κάπνισμα στα καφέ του Χολαργού.

Όχι, δεν θα μιλήσω για το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, θα μιλήσω καθαρά για τη δική μου προσωπική συνήθεια.

Ο Αλέξανδρος είχε πρόβλημα με τις κενώσεις του: τις ανέβαλλε όσο μπορούσε. Δεν ήταν δυσκοίλιος, αλλά προσπαθούσε να γίνει. Τεσπά. Το πρόβλημα κόντευε να γίνει χρόνιο, αλλά ευτυχώς χάρη στη συνδυασμένη κινητοποίηση όλων μας, η λύση επήλθε.

Ένα από τα επιχειρήματα που είχαμε βασιζόταν στην τακτική του Αλέξανδρου (ως γενικό (ενίοτε στοχευμένο) φερέφωνο παππούδων, γιαγιάδων, δασκάλων κλπ) να μου λέει «μπαμπά, πρέπει να σταματήσεις να καπνίζεις»· κάποια στιγμή, γνωρίζοντας πλήρως τις συνέπειες, του είπα: «άρχισε να κάνεις εσύ κακά τουλάχιστον μέρα παρά μέρα, κι αυτό θα είναι το τελευταίο πακέτο καπνού που θα έχω αγοράσει.»

Το παιδί, πλέον, φτάνει στο αισχρό σημείο να θέλει να αφήσει πορδή και να μας τραβολογάει στην τουαλέτα μήπως θέλει να κάνει κακά¹, οπότε κι εγώ δεν έχω ξαναγοράσει καπνό. Τελευταία φορά που έκανα τσιγάρο ήταν το βράδυ της Τετάρτης 2 τ.μ. και τα πάω μια χαρά.

Οι φανατικοί αντικαπνιστές μη πεταχτείτε με χαρά να μου πείτε «μπράβο!», διότι θα με συγχίσετε και θα ψάξω να βρω τσιγάρο για να ηρεμήσω. Οι πιο ψύχραιμοι και γνώστες του θέματος έχουν ήδη παρατηρήσει πως, λόγω της διεστραμμένης εμμονής μου με την αλήθεια, έχω καλυφτεί ακόμα και νομικά να καπνίσω σχεδόν όποτε θέλω και να συνεχίσω να καπνίζω. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω τι εννοώ, ελπίζω.

Διότι είναι απλό: τα πάντα είναι θέμα ελευθερίας. Θέλω να επιλέγω να μην καπνίζω, όσο γλυκιά κι αν είναι η ροή της νικοτίνης στο αίμα και απατηλά καθησυχαστική η επίστρωση πίσας στα πνευμόνια μου.

Παρεμπιπτόντως, είναι πολύ διδακτικό να προσπαθείς να προβλέψεις τι ακριβώς θα σου πει ο καθένας αφού τύχει να ενημερωθεί για το ότι έχεις να καπνίσεις από τότε. Διότι, εγώ απλώς έχω να καπνίσω από τότε, και πιθανώς να αργήσω πολύ ακόμα να καπνίσω, αν και σκοπεύω να ξανακαπνίσω τουλάχιστον μια φορά ακόμα πριν πεθάνω (ει δυνατόν)· οι άλλοι όμως το ερμηνεύουν αυθαίρετα ως «Ο Χρήστος επιτέλους έκοψε το κάπνισμα!» Δεν είμαι σίγουρος γιατί, αλλά όταν θα είμαι, θα επανέλθω.² Για την ώρα ας το πω με τον γενικό όρο «λάθος συμπέρασμα» ή έστω “wishful thinking”.

Εν τω μεταξύ, εγώ διασκεδάζω με ατάκες τύπου «κοπελιά, μήπως έχεις κάνα κατοστάρικο;» στη γυναίκα μου όταν γυρίζει από τη δουλειά, ή με ανήθικες προτάσεις σε κουμπάρες και φίλες στο MSN αρκεί να μου φέρουν ένα πακέτο καπνό. Το γεγονός ότι καμία δεν μου έχει κάτσει στην πράξη, μπορεί να σημαίνει: α) πως οι γυναίκες αποτελούν μια ισχυρά δεμένη συντεχνία ή β) πως όντως έχω παχύνει πολύ τον τελευταίο καιρό και στην τελική δεν είμαι τόσο ποθητός όσο νομίζω πως είμαι. Καλή φάση: να συνδυάσω παρατεταμμένο διάλειμμα μεταξύ τσιγάρων με αδυνάτισμα. Δεν θα αφήσω μυθικό προπύργιο για μυθικό προπύργιο.

Αχ, καιρό είχα να φληναφήσω έτσι.

Κατά τα άλλα: ο Αλέξανδρος τρίζει τα δόντια του (που ούτως ή άλλως έχει στραβώσει από το πιπίλημα του αντίχειρα). Έχω και ανατριχιαστικό audio για όσους δεν είχαν την ατυχία να ακούσουν ποτέ τριγμό δοντιών.

Ο Μενέλαος απλώς ροχαλίζει. Συνήθως. Καμιά φορά ξυπνάει, και με αξιοζήλευτη ακρίβεια ψευτοκλαψουρίζει στην απολύτως αναγκαία ελάχιστη ένταση για να γίνει ακουστός από εμένα και να πάω να τον αγκαλιάσω λίγο. Ακόμα κι εκεί δείχνει αξιοθαύμαστη ικανότητα διατήρησης ενέργειας³.

Έχω και ωραία βίντεο με τα μικρά να χορεύουν break-dancing (ή να το προσπαθούν, τουλάχιστον) ή να παίρνουν τις στάσεις καράτε που παίρνει κι ο Απαισιότατος Gru (ο Μενέλαος φορώντας κασκόλ που έκλεψε από τη γιαγιά του), αλλά πρέπει πρώτα να τα ανεβάσω. Δεν μου έρχεται κάτι άλλο τώρα.


¹ πλήρης μεταστροφή, ναι. Οι θεωρίες-γιατί είναι διαφορετικές από όλους τους συμμετέχοντες, και θα μου επιτρέψετε να κρατήσω κρυφή τη δική μου θεωρία, οπότε αυτή εδώ η υποσημείωση είναι παραπειστική και περιττή :)

² Δεν έχω ακόμα γκροκάρει πλήρως λίστες με fallacies (όπως αυτή), που θέλω να έχω μονίμως στο μυαλό μου και ως εργαλείο για να παραμένω ψύχραιμος όταν ακούω ηλιθιότητες

³ κάποιοι κακεντρεχείς το χαρακτηρίζουν ως γυναικείο χαρακτηριστικό: «θέλω να έχω τις μεγαλύτερες απολαβές με τη μικρότερη δυνατή κατανάλωση (χρημάτων/ενέργειας)», αλλά οι πιο σκεπτόμενοι θα καταλάβουν πως είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό, και αυτά που αλλάζουν ριζικά μεταξύ των δύο φύλων είναι το τι θεωρείται απολαβή και τι κατανάλωση.

Processes

Το έγραψα και στο Buzz, το ξαναγράφω εδώ επειδή ζηλεύω τα παιδιά μου και θέλω να τους μοιάσω άμα τυχόν ξαναγεννηθώ:

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ

Καθόταν δίπλα μου στο σαλόνι και αφήνει μια μεγαλοπρεπή πορδή. Τον κοιτάω και μου λέει «Άφησα πορδούλα», όπου το έντονο «ού» στο «πορδούλα» αντιπροσωπεύει το ταυτόχρονο ρέψιμο.

Γεννημένος μάνγκας.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του για ύπνο και εγώ καθόμουν στο πάτωμα δίπλα του επειδή ο άρρωστος μικρός είχε ξαπλώσει παρέα με τη μαμά. Συζητούσαμε για διάφορους ήρωες από παιδικά και μη, αν τους ξέρω εγώ ή όχι, και αν τυχόν δεν τους ήξερα ο Αλέξανδρος έκανε μια μίνι παρουσίαση για να μην είμαι ανενημέρωτος. Θυμόμαστε το “Buzz Lightyear” (αυτό μπαμπά έχουμε χρόνια να το δούμε!) και προσπαθούμε να θυμη8ούμε το όνομα του μεγαλόσωμου καθαριστή. Λέω:
«Πώς τον έλεγαν; Μπρούστερ;… Γούστερ;»
«Γούστερ, μπαμπά!»
«Μμ, είσαι σίγουρος;»
«Ναι, τον έλεγαν Γούστερ, γιατί γούστερε να καθαρίζει με τη σκούπα, αλήθεια σου λέω! Γιατί γελάς, μπαμπά;»

Γεννημένος πολιτικός.

Contras

Πριν βγούμε για απογευματινή βόλτα με το αμάξι γύρω από το Ολυμπιακό Στάδιο¹ (κατόπιν αιτήσεως του Μενέλαου), ετοιμάζω το Μενέλαο (σώβρακο, σορτσάκι κλπ) φορώντας ένα μπλουζάκι με macedonia-is-greek θέμα και πνεύμα.

Ο Μενέλαος με ρωτάει: «Ποιοθ είναι αυτόθ;»
«Αυτός, παιδί μου, είναι ο Μέγας Αλέξανδρος.»
«Όχι… αυτόθ… είναι… ο Μέγαθ Μενέλαοθ.»

Υποκλίνομαι. Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μου, ελπίζω να θεωρούν πως είμαι με το μέρος τους (και προφανώς αναφέρομαι στο δικό μου συμφέρον). Από τη στιγμή που το συνειδητοποίησα αυτό, ο βαθμός δυσκολίας γονέα ανέβηκε ένα κλικ.

¹ Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έχουν ακούσει τα παιδιά όταν σχολιάζω την Αγορά, τη χρησιμότητά της και το κόστος της (πάντως δεν βρίζω πέρα από το χαρακτηρισμό «μια βλακεία και μισή». Ναι, γνωρίζω τις ευφυείς αρχιτεκτονικές ιδέες και περί προσανατολισμού και περί αξιοποίησης του υλικού, αλλά χέστε με.)

Snippets

Είμαι ξαπλωμένος στο μεγάλο κρεβάτι εδώ στις ημιδιακοπές, απόγευμα, και ο Μενέλαος κοιμάται δίπλα μου. Κάποια στιγμή, το μπογαλάκι σαλεύει. Πατάω παύση σε αυτό που έβλεπα και γυρνάω να τον κοιτάξω. Έχει ανοιχτά τα μάτια.

«Ξύπνησες;»
«Ναι.»
Ο Αλέξανδρος ακούγεται ξύπνιος μέσα στο σαλόνι.
«Είσαι έτοιμος να πάμε μέσα;» ρωτάω τον Μενέλαο.
«Ναι.»
Σηκώνομαι. Ο Μενέλαος παραμένει ξαπλωμένος.
«Θέλεις να σε πάρω αγκαλιά;»
«Ναι.»
«Το ήξερα ότι θα το πεις αυτό.»

Τον παίρνω αγκαλιά και πάμε μέσα.
∎
Ετοιμαζόμαστε με την Αθανασία να πάμε supermarket. Ο Αλέξανδρος ξεσπάει σε κλάματα. Τον ηρεμούμε λίγο, τον καλοπιάνει κι η γιαγιά, σταματάει.
Γυρνάμε από το supermarket, πιάνω λίγο παράμερα τον Αλέξανδρο:

«Τι σε έπιασε πριν και έκλαιγες, αγάπη μου;»
«Ήθελα να με πάρετε αγκαλιά.»
«Και γιατί δεν μας το ζήτησες; Πότε ζήτησες αγκαλιά και δεν σε πήραμε;»
«Ήθελα να με πάρετε αγκαλιά χωρίς να σας το ζητήσω εγώ. Είστε μεγάλοι εσείς.»
∎
Η Αθανασία ετοιμάζει γάλατα, και ζητάει από το Μενέλαο να της φέρει γάλα από το ψυγείο. Εκείνος υπακούει, και μετά κάθεται με το ψυγείο ανοιχτό και χαζεύει τα περιεχόμενα.

«Κλείσε το ψυγείο, Μενέλαε!»

Ο Μενέλαος ρίχνει μια τελευταία ματιά, κουνάει το χέρι του σε αποχαιρετισμό και λέει (στα περιεχόμενα) : «Γεια θαθ.»
∎
Ακολουθεί πρακτικός μίνι-οδηγός πώς να κάνεις ένα 33μηνο παιδί να πάθει παράκρουση.
Βάζεις ένα cd με παιδικά τραγούδια να παίζει, για παράδειγμα το «αχ κουνελάκι». Την ώρα που εκστασιασμένος ο μικρός προσπαθεί να τραγουδήσει φάλτσα, στήνεσαι μπροστά του και αρχίζεις να λικνίζεσαι (με παλαμάκια κι απ' όλα) λες κι ακούς το “Just an illusion” των Imagination.
«Μη το κάνειθ αυτό! Θου είπα εγώ να χορέπθειθ;» στριγγλίζει ο μικρός αρχίζοντας να σε κυνηγάει τριγύρω.

Missing

(Οι τίτλοι των αναρτήσεών μου είναι στα Αγγλικά, επειδή όταν είναι στα ελληνικά το Blogger κρατάει μόνο έναν αριθμό στο URL.)

Στις 2:30 τα ξημερώματα πέθανε ένας ξάδελφός μου, ο μεγάλος Χρήστος Γεωργίου από τους τρεις που είμαστε. Ήταν 53, αλλά είχε τυραννιστεί πολύ από διαβήτη και άλλα προβλήματα. Πρόσφατα πέρασε και άλλες περιπέτειες υγείας, οπότε ήταν περίπου αναμενόμενο.

Όπως και να έχει, στενοχωρήθηκα, επειδή ήταν από τα παραδείγματα της φράσης «ο Θεός παίρνει τους καλούς». Άνθρωπος με πολύ χιούμορ και αρκετή δύναμη, που μόνο τώρα πρόσφατα φάνηκε να τον εγκαταλείπει.

Ο Αλέξανδρος με είδε δακρυσμένο, και ήρθε να με ρωτήσει τι έγινε.

«Είμαι στεναχωρημένος, παιδί μου.»
«Γιατί;»
«Θυμάσαι τον Χρήστο της θείας Πέρσας, που έχουμε πάει επίσκεψη στο σπίτι του;»
«Τον θυμάμαι, ναι.»
«Πέθανε, αγάπη μου.»
«Γιατί πέθανε;»
«Επειδή ήταν άρρωστη η καρδιά του, και κάποια στιγμή σταμάτησε να χτυπάει.»
«Κι εγώ στεναχωριέμαι», είπε ο Αλέξανδρος, αν και νομίζω πως το έλεγε περισσότερο για να συμπαρασταθεί σε κάτι που μπορεί να μη καταλαβαίνει πλήρως, αλλά το βιώνει ένας από τους γονείς του. «Εμείς όμως είμαστε ζωντανοί, δεν χαιρόμαστε γι' αυτό;»
«Χαιρόμαστε, αγάπη μου, χαιρόμαστε» του είπα και τον έσφιξα περισσότερο στην αγκαλιά μου, αρκετά εντυπωσιασμένος από τη ρήση του.

Το είπα τηλεφωνικά και στην Αθανασία (είμαστε ημιδιακοπές εγώ και τα παιδιά στη μάνα μου κάπου ανάμεσα σε Κερατέα και Λαύριο, και όχι, δεν είχαμε πρόβλημα από πυρκαϊά), που απ' ό,τι κατάλαβα, είχε αντίρρηση στην ιδέα της ανακοίνωσης του θανάτου σε ένα μικρό παιδί. Δεν ξέρω αν έκανα το σωστό, ούτε καν αν υπάρχει «σωστό» και «λάθος» σε αυτό το θέμα. Αναπόφευκτα ο μικρός έχει γνωρίσει έμμεσα την έννοια του θανάτου από όλες αυτές τις ιστορίες που έχει ακούσει και έχει δει, είτε σε παραμύθια είτε στην τηλεόραση· προφανώς εκεί είναι κάτι πολύ πιο ανώδυνο. Πιστεύω, όμως, πως δεν θα έχει κέρδος αν ζει μέσα σε ένα προστατευμένο κέλυφος, όπου δεν υπάρχει θάνατος, δυστυχία ή —ακόμα— ρουτίνα. Αλλά, όπως είπα, δεν ξέρω, παρά μόνο πως δεν θα του δώσει τη σημασία που δίνουμε εμείς στο θάνατο· ήδη στο ένα λεπτό μετά χοροπήδαγε πάλι παρέα με τον αδελφό του… ζώντας, όπως πρέπει.

Μενέλαος Σφουγγαράκης

Ήρθε ο πεθερός μου να πάρει βόλτα το Μενέλαο. Εγώ είμαι στην κουζίνα και κόβω φρούτα να πάρουν μαζί τους. Σποραδικά ακούω την κουβέντα από μέσα, και κάποια στιγμή ο παππούς λέει «Όχι, είμαστε άντρες, εμείς δεν έχουμε μωράκι μέσα μας», και του απαντάει ο μικρός: «Ο (…) έχει μωράκι μέσα του, εγώ δεν έχω.»
Τον φωνάζω να έρθει, και τον ρωτάω: «Ποιος είπες πως έχει μωράκι μέσα του;»

«Ο Χιμωνίδας… με το Σουζούκι.»
Ο Λεωνίδας ο κουμπάρος μας του το είπε, σε κάποια έξοδο πριν κάτι εβδομάδες.
«Βρε! Για πλάκα σού το είπε ο Λεωνίδας πως έχει μωράκι μέσα του!»

Στιγμιαίο βλέμμα δυσπιστίας. Τι να πρωτοπιστέψει το κακόμοιρο το παιδί…

Και μιας και το ανέφερα, σύντομο update στην ιστορία αγάπης μεταξύ του παππού Μενέλαου και του Αλέξανδρου:

Κάποιο απόγευμα, με ρωτάει ο παππούς: «Μήπως είδες το νερό του Αλέξανδρου;»

Πάω στο δωμάτιο, παίρνω το ποτήρι του Αλέξανδρου, το γεμίζω νερό στην κουζίνα και πάω στο σαλόνι όπου παππούς και εγγονός κάτι χαζεύουν μαζί.

Τείνω το ποτήρι και λέω: «Έλα, Αλέξανδρε.» αλλά ο Αλέξανδρος είναι αφηρημένος με αυτό που χαζεύει.
Ο παππούς μού λέει, «εδώ, εδώ, θα το πάρω εγώ.» Παίρνει το ποτήρι και αμέσως το δίνει στον Αλέξανδρο λέγοντάς του: «Έλα, καμάρι μου, το νερό σου!»

Έτσι είναι… άμα είσαι ο τρίτος σε μια σχέση :)

The rainmaker

Βροχοποιός ήταν ένας παλιός συνάδελφος, ο Γιώργος. Το υποψιαζόμουν, όμως, και για τη γυναίκα μου. Ας πούμε, το Σ/Κ θα λείπουμε εκτός Αθηνών για κάποιο γάμο, και προφανώς ήθελε να πλύνουμε το αυτοκίνητο. Πήρε τον Αλέξανδρο το απόγευμα και πήγαν στο κοντινό πλυντήριο, όπου είναι πελάτισσα και είχε κερδίσει και ένα πλύσιμο δωρεάν.

Τώρα, να τα αποτελέσματα. Κοντεύει να τελειώσει ο Μάιος και έξω βρέχει καρεκλοπόδαρα.

Ο Μενέλαος, από την άλλη, είναι στη φάση του «γιατί». Ο νονός του σήμερα, που είχε λίγες μέρες να μιλήσει μαζί του, εντυπωσιάστηκε από την πρόοδό του στο επικοινωνιακό θέμα, ή τουλάχιστον έτσι μου είπε όταν επιτέλους ο μικρός έφερε και σ' εμένα το τηλέφωνο.

Έλεγα, λοιπόν, για το «γιατί». Ξέρετε, «γιατί αυτό;», απαντάς «γιατί το άλλο.» και σε ξαναρωτάει απλώς αντικαθιστώντας την τελεία σου με ερωτηματικό και πάει λέγοντας. Όταν καταφέρνω να κλείσω κύκλο (Γιατί Α;—Γιατί Β.—Γιατί Β;—Γιατί Γ.— Γιατί Γ;—Γιατί Α.), παύω να σκέφτομαι και το πάω στο ρελαντί μέχρι να βαρεθεί. Κάποιες άλλες φορές φτάνουμε σε αξιώματα, και αναγκαστικά σταματάω (π.χ. –Γιατί το λένε κίτρινο; –Γιατί κάπως έπρεπε να το πούμε, παιδί μου, και το είπαμε έτσι.)

Ενίοτε κολλάω και σε βαθιά φιλοσοφικά ζητήματα.

–Γιατί κλείνουμε τη σίτα;
–Για να μη μπουν οι μύγες.
–…
–Γιατί μας ενοχλούν.
–…
–Γιατί είναι βρώμικες.
–…
–Γιατί πάνε στις βρωμιές.
–…
–Για να φάνε.
–…
–Γιατί πεινάνε.
–…
–Για να ζήσουν.
–…
–Γιατί θέλουν να ζήσουν.
–…
–Γιατί είναι ζωντανές.
–…
–Γιατί το βλέπουμε που είμαστε κι εμείς ζωντανοί.
–…(πιο δύσκολο, περιορίστηκε στο «γιατί είμαστε κι εμείς ζωντανοί;»)
–Εδώ, παιδάκι μου, δεν μπορεί να σου απαντήσει ο δόλιος σου πατέρας.

Συμπλήρωση: θυμήθηκα το υπέροχο adventure game Day of the tentacle. Δύο πλοκάμια απέκτησαν νοημοσύνη λόγω πυρηνικών αποβλήτων σε κάποιον υπόνομο, και φυσικά η πρώτη τους επιθυμία ήταν να κατακτήσουν τον κόσμο. Ο τρελός καθηγητής με τη χρονομηχανή αποφασίζει να διορθώσει τα πράγματα, και σε ένα από τα σκέλη της ιστορίας στέλνει διακόσια χρόνια πίσω τον μεταλλά της παρέας των παιδιών που συχνάζουν στο σπίτι του. Εκείνος βρίσκεται στη φάση που ήταν να υπογράψουν οι “founding fathers” την Αμερικανική διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Χρειάζεται κάτι από το γραφείο όπου θα υπογράψουν, αλλά δεν μπορεί να το πάρει πριν φύγουν, και δεν θα φύγουν πριν υπογράψουν. Είναι όλοι εκεί εκτός από τον Βενιαμίν Φρανκλίνο. Πας έξω και τον βρίσκεις: πετάει χαρταετό και περιμένει να ανακαλύψει τον ηλεκτρισμό, και σκοπεύει να κάτσει εκεί όσο χρειαστεί.

Η μέρα είναι ηλιόλουστη και δεν υπάρχει ούτε ένα συννεφάκι στον ουρανό. Άρα ο μεταλλάς πρέπει να φέρει βροχή.

Είχα γελάσει απίστευτα πολύ στο σημείο εκείνο, διότι μου ήταν ένας από τους πιο προφανείς γρίφους σε adventure game ποτέ· βλέπετε, είχα προσέξει πως έξω από την έπαυλη υπήρχε ένα κάρο που ήταν μες στη βρώμα.