Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Απάτη

Δεν ξέρω, κάθε φορά που αγοράζω ένα συγκεκριμένο προϊόν, αισθάνομαι πως κάνω απατεωνιά σε βάρος της εταιρίας που το παράγει. Το προϊόν είναι το After Shave Balsam της Nivea. Ξεκίνησα να το χρησιμοποιώ τουλάχιστον από μετά το σχολείο, άρα (νοερός υπολογισμός) : μέσα σε 19 χρόνια, το έχω αγοράσει πέντε ή έξι φορές.

Δεν κάνω πλάκα. Απλώνεται εύκολα, δεν χρειάζεται να βάλεις πολύ μετά το ξύρισμα, συν το γεγονός ότι δεν ξυρίζομαι και κάθε μέρα. Στο προηγούμενο δοχείο είχα σημειώσει με μαρκαδόρο ημερομηνία αγοράς, νομίζω Ιούλιος του 2006, αλλά επειδή είναι κάτι σαν πορσελάνη, όταν άδειασε τελείως, η σημείωση είχε σχεδόν σβηστεί. Άσε που η πορσελάνη περιέχει 100 ml, ενώ η παλιά πλαστική συσκευασία (μέχρι το προ-προηγούμενο δοχείο που αγόρασα) περιείχε 115 ml. Απατεώνες, παιδί μου. Ούτε τρία χρόνια δεν βγάζεις, πια, με τη νέα δόση.

Η τηλεόραση λέει τώρα για τη μεγάλη νίκη που πετύχαμε το Σάββατο με την ώρα της Γης. Μπα; Λέει γλιτώσαμε τόνους διοξειδίου του άνθρακα. Μπα; Εμείς που κλείσαμε όλα τα φώτα και ανάψαμε κεράκια, δηλαδή; Μόνο εμείς ανάψαμε κεράκια; Και γιατί όταν βγήκα να κάνω τσιγάρο, έβλεπα κανονικά (όσο βλέπω από το μπαλκόνι της κουζίνας) τα φώτα στους δρόμους; Ο δήμος Αμαρουσίου (πιάνεται για Μαρούσι το Πολύδροσο), φαντάζομαι, δεν συμμετείχε.

Η ώρα της Γης ήταν μια συμβολική κίνηση, αφενός για να αφυπνιστούμε οι ίδιοι (δεν πρόκειται), αφετέρου για να δώσουμε το μήνυμα στους powers-that-be πως νοιαζόμαστε (δεν πρόκειται). Η αλήθεια είναι πως η πλειοψηφία χέστηκε: και το νερό θα τρέχει από τη βρύση, και ρεύμα θα καίμε ασύστολα (φτωχοί είμαστε; )

Στο παρόν post δεν χρησιμοποίησα καθόλου εισαγωγικά, παρότι έτρεμαν τα χέρια μου που δεν τα έβαζα στα πολλά σημεία όπου χρειάζονταν, επειδή κάπου διάβασα πως τα εισαγωγικά επιταχύνουν τον θερμικό θάνατο του σύμπαντος.¹


¹ η ειρωνεία απαιτεί περισσότερη σκέψη για να χωνευτεί, και είναι γνωστό πως οι εξτρά στροφές του εγκεφάλου παράγουν αέρια θερμοκηπίου.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Προστριβές

Πάλι μάλωσα τον Αλέξανδρο σήμερα το απόγευμα (μπαίνει «να πλύνει τα χέρια του» στο βεσέ, ανοίγει τη βάνα του ζεστού, βάζει κρεμοσάπουνο και πάει να βάλει τα χέρια του κάτω απ' το νερό.) Αφήνω απέξω τις γραφικές αφηγήσεις, και θα πω ότι τον έβαλα τιμωρία στο δωμάτιό του (διότι έκανε κάτι που του έχω πει να μην κάνει). Ήταν και ο παππούς του¹ εκείνη την ώρα στο σπίτι, οπότε έριξε και μπόλικο από το σπαραξικάρδιο κλάμα του. Τέλος πάντων, τον άφησα δύο λεπτά μόνο του, μετά μπήκα και του άρχισα το κήρυγμα, και καταλήξαμε στο εξής:

«Κατάλαβες, Αλέξανδρε;»
«Ναι.»
«Ό,τι λέμε εγώ κι η μαμά…;»
«Αυτό θα κάνω.»

Πέρασαν οι ώρες, ήταν η ώρα που έπινε το γάλα και η Αθανασία δίπλα έβλεπε «παιδάκια» (το «Ευτυχισμένοι μαζί», δηλαδή). Εγώ άλλαζα θέσεις επειδή κουραζόταν το χέρι μου να κρατάω το ποτήρι (το πίνει και με το ραχάτι του), εκείνος μου έκανε νάζια και ματιές² και μου κωλοτριβόταν γενικώς. Κάποια στιγμή τον φιλάω στο κεφάλι, και μου λέει «κι εσένα» και με φιλάει κι εκείνος στο κεφάλι.

Του λέω (σημειώστε πως έχει παρατηρήσει τα καταφατικά νοήματα και τα «ναι, ναι» που λέει ένας ακροατής όταν ο άλλος μιλάει πολλή ώρα, και τα κάνει και αυτός όταν του μιλάς σοβαρά):

«Αλέξανδρε,» («Ναι!»)
»από την ώρα που σε μάλωσα,» («Ναι!»)
»όλο γλύκες είσαι.» («Ναι!»)
»Μήπως να σε μαλώνω κάθε μέρα;»
«…όχι!…» (φανταστείτε το «όχι» ίδιο σε διάρκεια και τονικότητα με το «Για μαλάκες ψάχνεις;»)

Χμ. Δεν μπορώ να το μεταφέρω καλά, αλλά επειδή του είπα ότι θα τα γράψω στο blog για να τα διαβάσει όταν μεγαλώσει, σκέφτηκα να φανώ συνεπής.


¹ Ο πεθερός μου και ο Αλέξανδρος πρέπει να έχουν παράνομη σχέση πίσω από την πλάτη μας :) Πέρα από την πλάκα, είναι το πρώτο εγγόνι του και δεν μπορεί να του χαλάσει χατίρι, και άμα μαλώνουμε τον Αλέξανδρο και είναι παρών ο πεθερός μου, κάλλιστα μπορεί να σηκωθεί και να φύγει θυμωμένος μαζί μας.

² Παίζει πολύ το ποιος νονός σε βάφτισε, προφανώς. Ο Γιάννης (νονός Αλέξανδρου), όπως νομίζω έχω ξαναπεί, είναι μεγάλη λέρα, και ο Αλέξανδρος πάει κατά 'κεί. Άλλο παράδειγμα επιρροής του νονού: πέρασε ο Αργύρης (νονός Μενέλαου) το μεσημέρι από το σπίτι. Αφού έφαγε ο Μενέλαος, λέω στον Αργύρη: «Δεν βάζεις τον Μενέλαο για ύπνο; Δεν θα αργήσει. Βάλ' τον στην κούνια του και κάτσε στο δίπλα κρεβάτι.» Τρία λεπτά και δεκατρία δευτερόλεπτα αργότερα, ο Μενέλαος ήταν ένας μπρούμυτος λιπόθυμος μπόγος και του Αργύρη είχαν ήδη αρχίσει να του στάζουν τα σάλια πάνω στο διπλανό κρεβάτι. Ευτυχώς δεν ροχαλίζει.

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Δελτίο διαφημίσεων

Το λιπαντικό-βασικά-αλλά-ας-πούμε-massage-gel της Durex, γιατί το διαφημίζουν δύο αδέλφια; Λέω εγώ αδέλφια, τώρα, μπορεί να είναι η ιδέα μου.

Η Εύα της διαφήμισης του Νεσκαφέ με τον παράδεισο, γιατί δεν είναι ήδη παντρεμένη με κάποιον πάρα πολύ πλούσιο και δουλεύει ακόμα το κορίτσι; Επίσης, μήπως ξέρετε τα νούμερα που θα πέσουν στο Τζόκερ τώρα που έχει jackpot; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Πολύ ακριβές οι διαφημίσεις της Cosmote, και γαμάτες. Αυτή με την σκηνή πόλης και τις πολλαπλές οπτικές γωνίες προφανώς την εκτιμάτε. Εγώ εκτιμάω και αυτήν με τους πάρα πολλούς φανταστικούς χαρακτήρες, που περπατάνε όλοι μαζί και κάτι γίνεται με μια πυραμίδα και κάποιος αναλήπτεται (επειδή μου αρέσουν οι διαφημίσεις, δεν σημαίνει πως τις μαθαίνω και απέξω). Ο λόγος που μου τράβηξε την προσοχή, βέβαια, είναι επειδή στο βάθος παίζει κι αυτό:


Βιντεάκια με τα μικρά θα έχω όταν αδειάσω πάλι την κάμερα. Όσον αφορά το Home Video Entertainment, μας πήγε λίγο πίσω η ωτίτιδα που έπαθε ο μικρός, και το 42°C που ανέβασε το Σάββατο που μας πέρασε. Είναι καλά τώρα, αντιβιώνεται.

Και εντελώς άσχετο με τα προηγούμενα: έχω καταφέρει, μέχρι στιγμής, ο Αλέξανδρος να με εμπιστεύεται και να μου λέει την αλήθεια, ακόμα κι αν αυτή δεν μου αρέσει (π.χ. έκανε κακά και ήπιε όλο το γάλα του, του έδωσα μια μικρή κίντερ για επιβράβευση. Όταν ήρθε η ώρα για νάνι, «Αλέξανδρε, γιατί με φιλάς;» του είπε η μάνα του· «γιατί σε αραπάω». «Αλέξανδρε, εμένα γιατί με φιλάς;» ρωτάω κι εγώ· «γιατί μου έδωσες κίντερ».) Διστάζω να είμαι αντίστοιχα ωμός μαζί του (π.χ. του εξηγώ τα περί κοινωνικών προτσές περίπου όπως θα του τα εξηγούσε κάποιος άλλος, δηλαδή του δίνω κίνητρα να είναι καλός και ευγενικός με τους άλλους χωρίς να εμβαθύνω σε θεωρίες περί ηδονισμού και ύστατων προσωπικών απολαβών.) Θα το παλέψω να το κρατήσω αυτό. Επίσης πρέπει να μετριάσω κάπως το ύφος που πρέπει να παίρνω όταν θυμώνω, που κάποιοι άνθρωποι μου το έχουν περιγράψει ως τουλάχιστον αιμοδιψές, επειδή βλέπω ότι καμιά φορά ο Αλέξανδρος χέζεται (μεταφορικά).

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Εύλογη ερώτηση

Ο Αργύρης δεν παρακολουθεί το Lost, μόνο το ετοιμάζει για τους γονείς του. Το τελευταίο επεισόδιο τιτλοφορείται “Namasté”, που σημαίνει κάτι για όσους παρακολουθούν τη σειρά, αλλά προφανώς όχι για όσους δεν την παρακολουθούν. Ρωτάει, λοιπόν, χοντρικά:

«Τι έγινε, αυτό είναι το τελευταίο επεισόδιο;»
«Όχι, γιατί;»
«Τους βρήκαν. Χαθήκαμε. Ε, να 'μαστε.»

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Το πρώτο αστείο

Πρόλογος: ανάμεσα στα άλλα που κινούν το ενδιαφέρον του Αλέξανδρου, είναι τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει τους μεγάλους να γελάνε. Όταν γελάμε με κάτι, γελάει κι αυτός, και μετά μας ζητάει να του εξηγήσουμε.

Λοιπόν, χθες το βράδυ, είχε πάρει η Αθανασία να κοιμήσει τον μικρό, και εγώ με τον Αλέξανδρο ξαπλώσαμε στον καναπέ στο σαλόνι. Ήμουν ψόφιος και με πήρε ο ύπνος. Το πρωί που πηγαίναμε σε έναν παιδότοπο για κάτι γενέθλια, μου είπε η Αθανασία πως όταν ήρθε στο σαλόνι, ο Αλέξανδρος κοιμόταν κάτω. Για την ακρίβεια, μου εξήγησε αργότερα πως καθόταν στο πάτωμα και ακουμπούσε το κεφάλι στον καναπέ, αλλά εκείνη την ώρα, εμένα μου έμεινε η εικόνα πως κοιμόταν στο χαλί, οπότε ρώτησα τον Αλέξανδρο, που καθόταν πίσω στο καρεκλάκι του:

«Αλέξανδρε, κοιμόσουν χθες βράδυ στο χαλί;»
«…» προσπαθώντας να συλλάβει το σύνολο της ερώτησης.
«Παιδί μου, θυμάσαι πώς βρέθηκες να κοιμάσαι στο πάτωμα;»

Πάλι δεν μου απάντησε, αλλά του έμεινε στο μυαλό.

Κάτσαμε στον παιδότοπο, παίξαμε, γυρίσαμε τώρα το μεσημέρι. Πάλι ο μικρός ήθελε Αθανασία για να κοιμηθεί, οπότε κάτσαμε στο σαλόνι. Του λέω, «παιδί μου, βγαίνω λίγο στο μπαλκόνι και ξαναέρχομαι», και βγήκα για τσιγάρο.

Όταν επέστρεψα, ο Αλέξανδρος ήταν ξάπλα στο χαλί και έσφιγγε κλειστά τα μάτια του για να νομίσω ότι κοιμάται.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Το σωστό να λέγεται

Πήγαμε χτες 8 άτομα να φάμε σε ένα ήσυχο¹ μαγαζάκι στο Νέο Ηράκλειο, διακοσμημένο με γελοιογραφίες του Βασίλη Χριστοδούλου. 5 άτομα με πρόστυχο μυαλό και δυνατό γέλιο, συν 2+1 άτομα που έχουν συνηθίσει τέτοιες παρέες και δεν προσεύχονται να ανοίξει η Γη να τους καταπιεί.

Η κουβέντα κινήθηκε σε κάθε πιθανό θέμα. Κάποια στιγμή, δε, όταν μιλάγαμε για δουλειές, αστειευτήκαμε που η Αθανασία δουλεύει ενώ εγώ δεν δουλεύω ακόμα, που φέρνει τα λεφτά στο σπίτι και γίνεται αυτό που λέει εκείνη. Πιο μετά, μιλώντας για Δημόσιο, λέει η Αθανασία:

«Εμένα δεν με χαλάει καθόλου να δουλέψω στο Δημόσιο.» (σπάνιες και σημαντικές δηλώσεις :)
«Ναι», της λέω, «να πας να δουλέψεις στο Δημόσιο.»
«Γιατί;» μου λέει.
«Γιατί θέλω να γαμήσω το Δημόσιο.»
«Δεν γαμάς το Κεφάλαιο, καλύτερα, που μπορείς και τώρα;»

Ε, παρά να παίρνω τηλέφωνα φίλους και να τους το λέω κατ' ιδίαν, είπα να το γράψω στο blog.

¹ ήσυχο, φαντάζομαι, όταν δεν είμαστε εμείς εκεί. Ειδικά χθες το παραγαμήσαμε, ρίξαμε τρελό γέλιο. Από τη μία ήταν δύο ζεύγη πενηντάρηδων που μας αγριοκοίταζαν (τους έβλεπα που μας έβλεπαν, γι' αυτό και κάθε φορά που κάναμε ησυχία μερικών δευτερολέπτων έλεγα εγώ με νόημα: «ωραίο μαγαζάκι… ήσυχο…»), και από την άλλη, ένας γηραιός κύριος με μια κυρία, που το είχε καταδιασκεδάσει. Όταν έφευγε, δε, μας ευχήθηκε να γελάμε πάντα έτσι, και αφού είπε ό,τι θα έλεγε ένας γηραιός κύριος για συσχετισμό γέλιου, χαράς και υγείας και βεβαιώθηκε ότι το ασπαζόμαστε, μας εξήγησε πως όλα είναι ψέματα πριν μας καληνυχτίσει. Ο ιδιοκτήτης², κατόπιν, μας εξήγησε πως ο κύριος ήταν ο Β.Χ.

² ευτυχώς δεν μας χρέωσε για διαφυγόντα κέρδη. Εν τω μεταξύ, το μαγαζί λέγεται «Νίκος», που είναι μεγάλη μπλόφα, επειδή ο ίδιος ονομάζεται Γιάννης και ο αδερφός του δεν θυμάμαι πώς, αλλά ούτε κι αυτός Νίκος. Θα μου πείτε «Μπορεί να έλεγαν τον πατέρα τους έτσι, ή μπορεί να είχαν και έναν τρίτο αδερφό», κι εγώ θα σας πω «τις εξυπνάδες στο δικό σας blog».

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Ανέκδοτο που λώλαρα

Είχα καιρό να «λωλ» διαβάζοντας ανέκδοτο, οπότε είπα να του αποτίσω φόρο τιμής με ποστ στο βλογ.

Όταν γεννιούνται οι γυναίκες, και είναι ακόμα νεογέννητα μωρά, τους βάζουν στο μυαλό ένα τσιπάκι, που τις κάνει να έχουν αποκλειστικό σκοπό της ζωής τους τον γάμο.

Κάποιες καταφέρνουν και το βρίσκουν, και στη συνέχεια το βγάζουν, με αποτέλεσμα, χωρίς τσιπάκι πια, να έχουν ως αποκλειστικό σκοπό της ζωής τους την απόλαυση του σεξ και του ανδρικού μορίου…

…αυτές είναι οι λεγόμενες «ξετσίπωτες».