Αυτό πια παραπάει

Βλέπαμε το Ant-Man οικογενειακώς, και κάποια στιγμή βλέπω κάτι το οποίο απλά ΔΕΝ υπάρχει: στη μάχη μεταξύ του καλού και του κακού, ο καλός πετάει ένα βαγόνι από τον Τομάς το τρενάκι στον κακό, και ο κακός το χτυπάει με λέιζερ και αυτό ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ.

Όπως καταλαβαίνετε, επιτόπου βαράω μπιέλα και πατάω παύση και λέω: «Πάνε καλά; Εκρήγνυται το βαγόνι; Τι έχει μέσα και εκρήγνυται;!» Ο Αλέξανδρος συμφωνεί, και το μόνο θήλυ της οικογένειας μας κοιτάει κοροϊδευτικά και λέει: «Αυτό σας πείραξε;»

Και φυσικά αυτή η ατάκα είναι που μας κάνει να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Εγώ αρχίζω να εξηγώ φωνάζοντας το factual error όσο πιο επιστημονικά μπορώ (λέιζερ, ταχύτητα μετατροπής αποθηκευμένης ενέργειας σε θερμική κτλ), ο Αλέξανδρος αρχίζει να αναπτύσσει τις ψευδοθεωρίες που τόσο εύκολα χρησιμοποιεί ώστε στο μέλλον να ζαλίζει τα κορίτσια και τους ψηφοφόρους του, ενώ ο Μενέλαος επιδεικνύει τυπική συμπεριφορά των σπηλαίων, σχεδόν αφρίζοντας, ουρλιάζοντας ακατάληπτα, χοροπηδώντας εδώ κι εκεί και προσπαθώντας να διαρρήξει τα ιμάτιά του.

Και αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ αντρών και γυναικών, κυρίες και κύριοι: πώς τα δύο φύλα αντιλαμβάνονται τη διασκέδαση.

★

Λίγο αργότερα, στη διαδικασία αποφυγής της επανάληψης των μαθημάτων πριν την αποφράδα σχολική εβδομάδα, με φωνάζει ο Μενέλαος και μου λέει: «Μπαμπά, βλέπεις αυτό το μαύρο σημαδάκι στον τοίχο απέναντι;»

Πάμε μαζί από το σαλόνι στο χολ, όπου κάπου κοντά στον μικρό καθρέφτη που έχουμε δίπλα στην εξώπορτα υπάρχει ένα πεθαμένο κουνούπι από το καλοκαίρι (το κουνούπι που έχουμε αφήσει εκεί ως προειδοποίηση στα άλλα, ώστε να ξέρουν ότι we don't need no stinking mosquitoes in here, ότι δεν θα ανεχτούμε παραβίαση του εναέριου χώρου μας από κομμουνιστικά (red-lovin', get it?) ιπτάμενα και χωρίς προειδοποίηση θα εξαπολύσουμε τα παντοφλικά μας συστήματα εναντίον τους), και μου λέει ο Μενέλαος: «Να ο Ant-Man, μπαμπά.»

«Όχι, παιδί μου» του λέω, «αυτός είναι ο Κνούπ-Man.»

You've got a package

Μου το είπε η γυναίκα μου και μου άρεσε πολύ.

Την Πέμπτη στο «Πάμε πακέτο» (ελπίζω πως ξέρετε το περιεχόμενο της εκπομπής, εγώ δεν την έχω δει και, παρότι ενημερώθηκα, βαριέμαι να το παίζω χαλασμένο τηλεφωνάκι) ο Γιάννης Βόγλης στέλνει ένα πακετάκι μύγδαλα στην Άναμπελ.

Γαμάτο.

Imaginary friends

Στο Farscape, κατόπιν επέμβασης του κακούργου Scorpius στο κεφάλι του ήρωα Chrichton, ο ήρωας απέκτησε έναν φανταστικό κάτοικο στο κεφάλι του, ο οποίος ήταν φτυστός ο Scorpius. Πολλά και διάφορα έγιναν στο κεφάλι του ήρωα, και συχνά πολλές σκηνές συζητήσεων μεταξύ τους έγιναν ως αναπαραγωγή σκηνών ταινιών που είχε αγαπήσει ο γήινος Chrichton.

Φυσικά, η φανταστική ρέπλικα του κακούργου έπρεπε να έχει κάποιο όνομα, και ο ήρωας τη βάφτισε Harvey. Ψάχνοντάς το, είδα πως είναι προς τιμήν της ομώνυμης ταινίας, που την εντόπισα και την είδα· πιστέψτε με, χαίρομαι πολύ που την είδα, και αξίζει κι εσείς να τη δείτε.

Χθες το απόγευμα πήραμε τον Αλέξανδρο εγώ κι η Αθανασία και πήγαμε στην πρώτη του κινηματογραφική προβολή: Toy Story 3. Πέρασε πάρα πολύ καλά και ενθουσιάστηκε. Κι εμείς το ίδιο, βέβαια. Γέλαγε στα σωστά σημεία (δεν μας ντρόπιασε δηλαδή ;) και γενικώς τα έβγαλε πέρα με ελάχιστες ερωτήσεις (που του απαντούσε με υπομονή η Αθανασία). Χαριτωμένο ευτράπελο ήταν όταν κάποια στιγμή ο Αλέξανδρος, εντός της αίθουσας, με ρώτησε αν θα την κατεβάσω να την έχουμε. Εχμ.

Ερώτηση: ο κακός Λότσο είχε τη φωνή του Δημήτρη Πιατά;

Από την άλλη, ο Μενέλαος αρχίζει και περνάει τα πολύ ζόρικα στάδια ταυτοποίησης του εαυτού του, και τείνει να συμπεριφέρεται απερίγραπτα ως αναρχοαυτόνομος-σηκώνω μπαϊράκι-τα κάνω όλα και δεν με αγγίζει κανένας σας. Όταν του λέω «όχι, δεν θα γίνει αυτό επειδή έκανες το τάδε κακό και θύμωσα», μου ανοίγει συζήτηση «δεν θύμωσες πολύ… θύμωσες λίγο…».

Avatar

Λοιπόν, όπως ακριβώς το είχα διαβάσει σε ένα άρθρο που είχα παραθέσει και στα δεξιά links, την ιστορία την έχετε ξαναδεί, αλλά να πάτε να τη δείτε την ταινία. Σε 3D. Υπέροχος κόσμος, καταπληκτική δουλειά.

ΥΓ Νίκο, το Dolby 3D ήταν αυτό που νομίζαμε: διπλές συχνότητες για το κάθε ένα από τα κόκκινο, πράσινο, μπλε. Μια συχνότητα για το κάθε μάτι.

Ink (2009)

Αλληγορική ταινία φαντασίας. Ανεξάρτητη παραγωγή του 2009.

Trailer 1:


Υπάρχει κι άλλο trailer:

Ένα μικρό ποίημα, με επιρροές κάθε είδους από 12 Πιθήκους, Equilibrium/Matrix, Jacob's Ladder, πλην όμως αυθύπαρκτη και άκρως αξιόλογη.

Χοντρικά: όταν νυχτώνει, υπάρχουν δύο είδη όντων που αγγίζουν τους ανθρώπους· το ένα είδος φέρνει όνειρα, το άλλο εφιάλτες. Κάποιο βράδυ, ένα ον που δεν ανήκει σε ένα από τα προαναφερθέντα δύο είδη απαγάγει ένα μικρό κοριτσάκι. Το γιατί, το ποιος, το πώς (και, κατά κάποιο τρόπο, το πότε) εξηγούνται (ή όχι) στη συνέχεια της ταινίας.

Δεν θέλω να πω πολλά περισσότερα. Δεν είναι μια ταινία που θα την πρότεινα σε κάποιον που με ρωτάει τι να δει ενώ κρατάει ποπ-κορν στο χέρι. Αν όμως σας έχουν αρέσει οι ταινίες που ανέφερα, ή αν έχετε ξαναδεί κάτι που πρότεινα και σας άρεσε, δείτε κι αυτήν. Όπως το Man from Earth, έγινε γνωστό λόγω της πειρατείας, και ομοίως οι δημιουργοί αυτής εδώ της ταινίας ευχαρίστησαν τους απανταχού πειρατές.

Οδηγός παρακολούθησης: είναι ανεξάρτητη, άρα μη πολυέξοδη, αλλά όχι φτηνή ταινία. Υπάρχουν, βέβαια, λεπτομέρειες, όπως τα ρούχα σε μερικές περιπτώσεις, που θα σκεφτείτε: «εντάξει, ο ηθοποιός έφερε ρούχα από τη ντουλάπα του.» Από την άλλη, μια συγκεκριμένη ακραία επιλογή του make-up (θα καταλάβετε τι εννοώ) ήταν εσκεμμένη, λόγω ενός παλαιού εφιάλτη του σκηνοθέτη/σεναριογράφου. Τα ειδικά εφέ πολύ-πολύ καλοφτιαγμένα (πάντα σε σχέση με το κόστος). Η φωτογραφία ονειρική, αν και ο τονισμός του λευκού καμιά φορά με κούραζε. Η μουσική εξαίσια, και μαζί με την πολύ καλή ηθοποιία είναι το βασικό ατού της ελεγειακής ατμόσφαιρας της ταινίας.

Βρήκα ιδιαίτερα απολαυστικό τον τυφλό Ιχνηλάτη (Pathfinder), ένα χαρακτήρα με ψήγματα από το μπρίο του Michael Keaton στο Beetlejuice. Η σκηνή, δε, όπου ψάχνει συνδέσμους (links) για να φτιάξει αλυσίδα (chain), είναι τόσο μα τόσο όμορφη (χωρίς να είναι πρωτόγνωρη), που θα την ξαναδείτε. Οι περισσότεροι χαρακτήρες ήταν αξιαγάπητοι (ή αξιομίσητοι).

Αν δεν ξέρατε για αυτή την ταινία, μπορείτε πάντα να ψάξετε περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά εγώ θα σας πρότεινα να βουτήξετε χωρίς να μάθετε περισσότερα (ξέρετε, με βρίζετε μετά :) ). Ξεκινήστε την, μαζέψτε τα κομμάτια του παζλ για κάνα εικοσάλεπτο στην αρχή της ταινίας (θυμηθείτε τους 12 Πιθήκους), και μετά αφεθείτε να σας ταξιδέψει. Αν σε μερικά σημεία ο σκηνοθέτης σάς κάνει να βουρκώσετε, θα είναι επειδή εσείς του το επιτρέψατε.

1-2-3-4!

Fearless (1993)

Χθες το βράδυ το πέτυχα στο άσχετο στην τηλεόραση. Με κέρδισε από τις πρώτες στιγμές, και κάθισα μέχρι το τέλος. Είχα πολύ καιρό να δω ταινία όπου δεν μάντευα σχετικά εύκολα πού σκοπεύει να καταλήξει ο ποιητής. Ωραία ροή στην ταινία, μαγευτικοί χαρακτήρες και ερμηνείες, μικρές σιωπές σε σημεία όπου χρειαζόταν, μουσική του Jarre μπαμπά (Θεός σ'χωρέσ'τον) αλλά να και το ξεκίνημα του “Where the streets have no name” στο εντελώς-μα-εντελώς κατάλληλο σημείο, συμβολισμοί που δεν είναι το πραγματικό επίκεντρο της ταινίας αλλά σου αφήνουν ένα γλυκό χαμόγελο…

Φτιάχτηκα, κοινώς· και παρέμεινα φτιαγμένος μέχρι το τέλος. Τι άλλο θέλει κανείς από μια ταινία;

Αλλεργίες

Πριν μερικές ημέρες, το Star διαφήμιζε πως θα δείξει την «Επαφή» (Contact). Ήταν παρούσα και η κουνιάδα μου, η οποία δήλωσε «Η πιο βλακεία ταινία που έχει παίξει η Τζόντι Φόστερ.»

Σήμερα, λίγο πριν ξεκινήσει η «Επαφή», ήταν πάλι παρούσα η κουνιάδα μου. Κατά τη διάρκεια της καρτέλας «ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ: Η επαφή», πάλι δήλωσε: «Η πιο βλακεία ταινία που έχει παίξει η Τζόντι Φόστερ.» Το μόνο που βρήκα να πω, ήταν «Η ταινία αδίκησε λίγο το βιβλίο του Σαγκάν, αλλά τι να κάνουμε;» Δεν μπορώ να περιγράψω το αίσθημα που με πιάνει όταν πλανάται ασυνεννοησία στον αέρα, αλλά φανταστείτε κάτι που έχει μια γερή δόση κούρασης και απογοήτευσης.

Παρεμπιπτόντως, όταν ακούω υποκειμενικές απόψεις εκπεφρασμένες υπό μορφήν οικουμενικής αλήθειας, τσινάω και θέλω να αντιδράσω, αλλά το έχω περιορίσει πολύ με το πέρασμα του χρόνου, επειδή παλαιότερες αντιδράσεις άλλων ανθρώπων που έχουν υποπέσει στο —κατ' εμέ— παράπτωμα, ήταν «μα εννοείται πως αφού μιλάω εγώ, την άποψή μου λέω», κι αν τους αναφέρω πως «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει» ή κάτι αντίστοιχο που να άπτεται της σημασίας που έχει η όποια επιλογή λέξεων, ύφους, ακόμα και χρονισμού εκφοράς του λόγου, μου λένε πως «κολλάω σε λεπτομέρειες». Συνήθως σταματάω εκεί, εκτός αν είναι άσχημη η μέρα μου και είναι ανάδρομη η Έριδα, οπότε το φυλάω και μεταχρονολογημένα πετάω μερικές δια χειρός επιλεγμένες και ωριμασμένες φυσικά στον ήλιο λεπτομέρειες για να κολλήσουν οι άλλοι. Αν έχω όρεξη. Άνθρωπος είμαι κι εγώ, ικανός για τα καλύτερα και τα χειρότερα, με φυσική τάση προς τα χειρότερα.

Η παρούσα ανάρτηση δεν είναι εξομολόγηση παραπόνου για την κουνιάδα μου, αν δεν είναι ήδη σαφές: δεν μου φταίει η κοπέλα, είναι δηλωμένα αλλεργική στην ΕΦ, και δεν είναι η μόνη. Πολύς κόσμος θεωρεί πως ένα έργο (βιβλίο, ταινία) κατηγοριοποιείται ως ΔΡΑΜΑ ή ΚΩΜΩΔΙΑ ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ή ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ή ΙΣΤΟΡΙΚΟ ή ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ή ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ, αλλά ένα από αυτά. Σαν να λέμε, εσύ είσαι ή ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ ή ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ή ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ή ΠΑΤΡΙΝΟΣ ή ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ κ.τ.λ, αλλά ένα από αυτά. Είναι γνωστό πως οι άνθρωποι έχουν δυσκολία να φανταστούν πολλούς άξονες κάθετους μεταξύ τους. Για πολλούς το όριο είναι στους τρεις άξονες (διπλωπικής όρασης γαρ), σε άλλους είναι δύο (η Γη είναι επίπεδη), και για αρκετούς, απ' ό,τι καταλαβαίνω, ένας άξονας είναι αρκετός για πάσα δυνατή χρήση.

Σημειωτέον, την ταινία την είδα όταν ήρθε στους ελληνικούς κινηματογράφους, έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Sagan. Η ταινία, όπως σχεδόν όλες οι βασισμένες σε βιβλίο, έκανε πολλές υποχωρήσεις και αλλαγές, ναι. Σε αυτή τη δεύτερη θέαση, προσπάθησα να το δω με το μάτι κάποιου που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο, και, όσο το δυνατόν, προσποιήθηκα πως δεν είχα στη ζωή μου ιδιαίτερη επαφή με την ΕΦ. Ε, δεν μπόρεσα να δω την ταινία ως «βλακεία». Δεν είναι αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου, και παρότι την νιώθεις αρκετά βεβιασμένη (υποψιάζεσαι πως από κάτω υπάρχει όγκος έργου που το στρίμωξαν), η ηθοποιία και οι διάλογοι είναι καλοί, η παραγωγή είναι προσεγμένη, το μήνυμα είναι σωστό. Αλλά είναι ΕΦ, γραμώτο. Μπορεί να μην έχει ρομπότ και λέιζερ και πίου-πίου που έχουν τα σκουπίδια που έχουν βγάλει το όνομα στην ΕΦ, αλλά είναι αναγνωρισίμως ΕΦ, οπότε «βλακεία».

Είπαμε, κούραση και απογοήτευση. Και ένα κενό στο στομάχι. Όχι κενό όπως όταν είσαι ερωτευμένος, αλλά κενό περιστραμμένο κατά 90° γύρω από τον τέταρτο κατά σειρά άξονα από τους κάθετους μεταξύ τους (hint hint :). Το smiley επειδή εγώ δεν είμαι ΣΟΒΑΡΟΣ xor ΙΛΑΡΟΣ.¹

Αξίζει να αναφέρω πως ήταν λίγο καιρό τώρα που σκεφτόμουν να γράψω μια τέτοια ανάρτηση, αλλά είχα ξεθυμάνει εκεί, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει λίγο η ανάρτηση. Χάριν ευκολίας, ας πούμε πως εκεί ήταν η ταινία και εδώ το βιβλίο, που ανέκαθεν υπήρχαν στο μυαλό μου και γράφτηκαν ταυτόχρονα. Οι όποιες διαφορές στα δύο κείμενα (κάτι σαν τον Κρόνο/Carl και Δία/HAL του 2001) οφείλονται σε τοπικές χωροχρονικές ανωμαλίες.

Κατά τα άλλα, το Star προλογίζει τον Οδυσσέα με τον Armand Assante με τη μεγαλειώδους συλλήψεως φράση «Το Hollywood υποκλίνεται στην ελληνική μυθολογία» (περίπου). Ουά χα χα. Το Hollywood υποκλίνει την ελληνική μυθολογία, της χώνει έναν πούτσο ΝΑ! στον κώλο, με τα αρχίδια του να θωπεύουν την κλειτορίδα της και το πουτσοκέφαλο να γαργαλάει τις αμυγδαλές της. Το πατριωτικό σας ένστικτο θα μου φέρει αντίρρηση και θα μου υπενθυμίσει πως «εμείς είμαστε παραδοσιακά οι πουτσαράδες, από πού κι ως πού βρήκε το Hollywood τέτοια μαλαπέρδα;» και εγώ θα σας πω με συγκατάβαση «αυτά τα φτιάνουν με γκομπγιούτερ», και ξέρω από αυτά (έχω μαύρη ζώνη και τέσσερα νταν, ρε μαλάκα, νταν).

Το είπαν και οι RHCP: Space may be the final frontier, but it's made in a Hollywood basement. Μεγαλειώδης στίχος, όπως και ευρηματικότατος ο τίτλος του τραγουδιού (Californication³).

ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

¹ για τους μη κομπιουτερίζοντες: αποκλειστική διάζευξη / eXclusive OR (σύμβολο ⊕) είναι μια πράξη της Boolean λογικής, που έχει αληθές αποτέλεσμα αν μόνο ο ένας (και αυστηρά μόνο ο ένας) από τους δύο όρους είναι αληθής. Αν και οι δύο είναι αληθείς ή ψευδείς, το αποτέλεσμα είναι ψευδές. Ή το ένα, ή το άλλο.²

² αν νομίζετε πως μπορούσα να χρησιμοποιήσω το xor και στο παράδειγμα ΠΑΣΟΚ ⊕ ΝΔ ⊕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ⊕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ⊕ ΠΑΤΡΙΝΟΣ ⊕ ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ, είστε πολύ γελασμένοι, και εγώ θα ήμουν ξεφτίλας προγραμματισταράς–αναληταράς, αφού αν ήμουν Πατρινός γαύρος πρασινοφρουρός, το αποτέλεσμα θα ήταν αληθές και το παράδειγμα θα ήταν άχρηστο για τη χρήση που ήθελα, και στο τέλος θα το έκλεινα το μαγαζί ως «πολύ ηλίθιος για να έχω δικό μου blog».⁴

³ αν δεν είναι προφανές, είναι μίξη του California και του fornication (fuck, λέει ο μύθος, σήμαινε Fornication Under Consent of the King)

⁴ Θα έπρεπε να υπάρχει ECDL ή αντίστοιχο για bloggers. Παλιά το λέγαμε «έκθεση ιδεών». Βέβαια, καθώς χρησιμοποιώ το αρκτικόλεξο ECDL, δεν είμαι σίγουρος αν το τεστ θα αποδείκνυε την ικανότητα ή την ηλιθιότητα.

Ένα αστέρι έχει γεννηθεί

Περίμενα μέχρι αργά, επειδή περίμενα να μου στείλουν κάποιο κομμάτι από τον υπότιτλο του 4×02, μπας και τελειώναμε σήμερα τη μετάφραση (δυστυχώς δεν θα την τελειώσουμε). Το καλό είναι πως, όσο περίμενα, και ενώ η αντμιράλαινα και τα αντμιραλάκια κοιμούνταν, είδα αυτό, όπου ξαναείδα τον Ben Foster (επειδή πρόσφατα είδα το 3:10 to Yuma), τον οποίο είχα ευχαριστηθεί αφάνταστα σε εκείνο το εργάκι με τον Bruce Willis και κάτι με διπλή ομηρία.
Το Bang Bang You're Dead, λοιπόν, (που προφανώς το παρήγγειλα στο θείο για να το κρατήσω) ήταν από τις ταινίες που με αγγίζουν (σπανιότερα, όσο περνάει ο καιρός) όπως με άγγιζαν έργα στην εφηβεία. Λέει πως είναι για την τηλεόραση, αλλά μακάρι να ήταν έτσι και ο ΗΠΑτζίδικος κινηματογράφος.
Εύχομαι πραγματικά αυτό το παιδί να μη πάει χαμένο (ας πούμε, να μη πεθάνει από ναρκωτικά ή να μη προσκολληθεί σε στερεοτυπικούς ρόλους ψυχάκια). (Cue στοιχήματα ότι θα γίνει μεγάλη φίρμα.)

In other news, ανόητα διαφημιστικά σλόγκαν προς χρήση (αν δεν τα έχει σκεφτεί κανείς ακόμα, το license είναι creative commons):

⊕ Sony και καλά!
⊕ Και είπεν ο Κύριος: γεννηθήτω αυτοκίνητον. Όπελ και εγένετο.
⊕ ΤΟ… γιώτα χι του έλληνα.

(Τα γράφω για να κάνω χώρο για άλλες σκέψεις)

Ω τέμπορα ω μόρες

Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό Αμερικανόπουλο, μεγαλωμένο με τις καλύτερες αρχές που μπορούσε να του προσφέρει η χώρα του. Απόσταγμα γενεών με το επικρατούν γονίδιο της πολιτικής ορθότητας, ήταν ένα ψυχικά υγιές παιδί, με το διάβασμά του, το παιχνίδι του στο κομπγιούτερ, τις εξόδους για κινηματογράφο παρέα με φίλους.

Πρόσφατα πήγε να δει την ταινία "Hitman", άλλη μια ταινία βασισμένη σε βιντεοπαιχνίδι. Εν μέσω, λοιπόν, πληρωμένων φόνων (κομμάτι της καθημερινότητας), λαβασκιρί εγκεφάλων και φιλικών-προς-το-περιβάλλον σπρέι αίματος, είδε κάτι που του κατέστρεψε την αθωότητα. Είδε… στην οθόνη… ένα…
…βυζί.

Ο κλονισμός που υπέστη ήταν απερίγραπτος. Η παιδική του ψυχή στιγματίστηκε για πάντα από το θέαμα που επιμελώς είχε ξεχάσει πως έχει αντικρίσει ξανά στη ζωή του.

Προς τιμήν του, ανασύνταξε τα σαλεμένα του λογικά και μπόρεσε να επανενεργοποιήσει τα μονοπάτια του μυαλού του που επιτελούν το έργο της λογικής. Μπήκε στο imdb και ξεκίνησε ένα thread με τον τίτλο: “Did we need the nudity??” Η ερώτησή του ήταν, «η ταινία είχε φανταστική δράση και ο Τίμοθι έκανε πολύ καλή δουλειά ως ο ήρωας, αλλά ήταν αναγκαία η γύμνια; Έτσι, αποκλείεις το μισό υποψήφιο κοινό σου [ΣτΜ εννοεί τα παιδιά!] και τσαντίζεις τις γυναίκες. Εντελώς αχρείαστη!»

Οι απαντήσεις που δόθηκαν είχαν εύρος επαρκές, και υπερκάλυψαν την δική μου άποψη που συνάγετε από τα πιο πάνω γραφόμενα. Χοντρικά παραδείγματα άλλων απαντήσεων:

- f*cking yes!
- όχι, αλλά ήταν ευχάριστη έκπληξη
- είσαι αδελφή;
- ναι, χρειαζόταν. είναι τέτοια threads αναγκαία;
- είσαι αμερικανός. [τελεία, όχι ερωτηματικό]
- (από γυναίκα) ναι, χρειαζόταν. θα σου πω κι ένα μυστικό: στις γυναίκες αρέσει να βλέπουν άλλες γυναίκες γυμνές. Μας αρέσει να θαυμάζουμε την ομορφιά στο σώμα μιας άλλης γυναίκας. Γιατί νομίζεις αγοράζουμε Victoria's Secret και βλέπουμε πορνό;
- - [απάντηση στην προηγούμενη] θα με παντρευτείς;
- τα βυζιά ήταν το μόνο καλό στην ταινία
- μεγάλε, εγώ μόνο για να δω τα βυζιά της Όλγα πήγα [προφανώς δούλεμα]
- - [η τύπισσα που το πήρε σοβαρά] άμα θες να δεις βυζιά, να πας να πάρεις τσόντα
- - - [ένας άλλος] τι, παίζει σε πορνό η Όλγα; λινκς πλιζ.

(Αλλαγή θέματος)

Σήμερα γύρισα από ταξίδι μερικών ημερών εκτός πόλης για δουλειά. Στη χτεσινοβραδινή μάσα είχε μείνει μόνος του και ένας Βέλγος συνεργάτης μας (οι υπόλοιποι συντοπίτες του έπρεπε να φύγουν νωρίτερα χτες). Ας πούμε πως είναι ένας άνθρωπος ισχυρογνώμων. Ανάμεσα στα άλλα θέματα που συζητούσαμε, έτυχε και το θέμα των Πορτογάλων, αν είναι ή όχι μεσογειακός λαός. Το πιάσαμε από το ετυμολογικό:
—Δεν είναι στη Μεσόγειο, είναι στον Ατλαντικό.
—Σίγουρα δεν πιάνει Μεσόγειο;
—Ναι. Το Γιβραλτάρ είναι στην Ισπανία.
—Ναι, αλλά είναι στο ίδιο ύψος. Είναι και δίπλα στην Ισπανία.
—Μιλάνε άλλη γλώσσα, όχι λατινογενή, αλλά μπασταρδεμένα κέλτικα από λατινικά.
—Ναι, αλλά έχουν την ίδια νοοτροπία.

Κράτησε λίγο αυτό το τροπάριο, μέχρι που αποφάσισα να του δώσω να καταλάβει πως κάνει λάθος.

—Τον τελικό του Euro τον είδες;
—Ποιον τελικό;
—Που η Ελλάδα πήρε το ευρωπαϊκό.
—Ναι, το είδα.
—Είδες τι έγινε μετά; Χάσανε από 'μάς, και τι κάνανε; Χορεύανε στους δρόμους μαζί μας! Και έτσι αποδεικνύεται μαθηματικά πως δεν είναι μεσόγειοι! Για φαντάσου το ίδιο σενάριο στην Ισπανία ή την Ιταλία…

Κατά τα άλλα: την Τρίτη που μας πέρασε, ο Αλέξανδρος έμαθα πως πρωτοφίλησε κορίτσι στο στόμα (τσουγκρίστηκε μαζί με ένα κοριτσάκι σε ένα εμπορικό κέντρο κοντά στο σπίτι, και μετά ήταν αγκαλιές και φιλιά στο στόμα). Εγώ πρωτοφίλησα πολύ αργότερα. Ο φίλος ο Νίκος, δε, δήλωσε: «Εγώ αν θυμάμαι, πρωτοφίλησα όταν ήμουν στο στρατό. Και τζάμπα, πριν μερικές ημέρες.»

Πώς να'ναι η αίσθηση του να ανοίγεις την πόρτα του δωματίου του παιδιού σου, και να το δεις να κοιμάται αγκαλιά με άλλο μωρό; Πώς του λες, απέξω απέξω, «όταν γδύνεστε, μη πετάτε κάτω τις πάνες σας»; Πώς να ψάξεις στα συρτάρια του για εκείνη την ταλκ την περίεργη για ιδιαίτερες περιστάσεις;

Είναι δύσκολη η πατρότητα.

This Is Spinal Tap easter egg

Δεν ξέρω πόσοι έχετε δει τη συγκεκριμένη ταινία. Όσοι την έχετε δει, ενδεχομένως θυμάστε το διάλογο του Nigel Tufnel (το όνομα του κιθαρίστα παραπέμπει εμμέσως στον Eric Clapton) με τον Marty DiBergi (τον σκηνοθέτη της ταινίας που ταυτόχρονα έπαιζε μέσα στην ταινία τον σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ) περί ενισχυτών και σκηνικής παρουσίας.

Την ίδια ταινία έχουν δει και οι δημιουργοί του audiopanel στο SGI Irix. Το audiopanel είναι προφανώς η εφαρμογή για τον έλεγχο του συστήματος ήχου στα γραφικά workstations της πάλαι ποτε κραταιής SGI. Τυπικά, το audiopanel έχει την εξής μορφή:


Τώρα, αν το καλέσεις με μια ειδική παράμετρο, έχει την εξής μορφή:


Οι δύο εικόνες έχουν μια μικρή διαφορά :)

ΥΓ αν δεν έχετε δει την ταινία αλλά εντοπίσετε τη διαφορά και θέλετε μια εξήγηση, δείτε τα quotes της ταινίας. Κάπου θα πετύχετε αυτό που ψάχνετε.

Επίθεση εξ Ανατολής

Η Νυκτερινή Φρουρά, και ακόμα καλύτερα, η Ημερήσια Φρουρά. Εξαίσιες ταινίες / περιπέτειες / διασκέδαση για όλη την οικογένεια, κλάσης ανώτερες από τη μέση ταινία που δείχνει το Star (της πρωτεύουσας) εκεί γύρω στις 9.

Ταινίες με ευχάριστη πλοκή, ικανοποιητική ηθοποιία, ωραία και πειστικά εφέ (χωρίς να το ξεσχίζουν σε ποσότητα), αρκετό απαραίτητο περιστασιακό χιούμορ (η δεύτερη), και με αφήνουν με την επιθυμία να δω το επερχόμενο τέλος της τριλογίας (εκτός αν ακολουθήσουν τα βιβλία που έγιναν τετραλογία).

ΥΓ Μήπως έχετε δει, ο νέος ΚΟΚ αναφέρει ως επιτρεπτό το "bluetooth" ή το "ασύρματο bluetooth"; Επειδή εντάξει, εγώ που δεν έχω bluetooth τζάμπα έχω τα hands-free και καλά λόγω των καλωδίων, αλλά αυτοί που έχουν bluetooth ενσύρματο (ακουστικό - σύρμα - πομποδέκτης), τι κάνουν;

Συν τοις άλλοις, ο νέος ΚΟΚ είναι ελλιπής. Θα έπρεπε να αναγράφεται πως απαγορεύεται αυτοκίνητο να κινείται με επιβαίνουσα την πεθερά του οδηγού, ιδίως σε κάθισμα που επιτρέπει την παρατήρηση του ταχυμέτρου.

Οι 300 και τα χαμένα νιάτα

Το συγκεκριμένο post αφιερώνεται στον κολλητό μου (και για άλλη μια φορά, δημόσια: καμιά φορά να ακούς τη μάνα σου, και στην ανάγκη δανείσου λεφτά από εκείνη. Συμπλήρωσε μόνος σου την άφωνη λέξη στο τέλος της πρότασης :)

Ανυπομονώ κι εγώ να δω τους 300. Δεν προσμένω να δω ιστορικό δράμα, αλλά μια ταινία με ήρωες και αυτοθυσία.

Χαζεύω λοιπόν τα διάφορα threads για την ταινία στο ιμουδουβού, και πέφτω σε ένα (ακόμα…) που πραγματεύεται το αν οι Σπαρτιάτες ήταν αδελφές ή όχι. Η πικρή αλήθεια είναι ότι γερνάω, μιας και δεν έχω όρεξη να μπω στον τσακωμό, απλά διαβάζω. Και πέφτω σε ένα μικρό (φαντάζομαι ότι πρόκειται για μικρό στην ηλικία, και μάλλον αγόρι, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται στην εποχή μας) που με κάνει να γελάσω πολύ.

Φανταστείτε (δηλαδή, φανταστείτε μαζί μου, αφού αυτή η εικόνα είναι καθαρά αποκύημα της δικής μου φαντασίας, και μπορεί να μην έχει καμία μα καμία σχέση με την πραγματικότητα) έναν νεαρό που είναι αρκετά έξυπνος και αρκετά μόνος. Ψευδώνυμο λύκος της τούνδρας και κάτι νούμερα μετά. Πέφτει θαρραλέα στη μάχη μεταξύ απληροφόρητων, κακεντρεχών και υπερασπιστών του ελληνικού ιδεώδους και αρχίζει και χώνει.

Όλο το thread ξεκίνησε από μια συμπατριώτισσά μας, με το διπλό nick Σοφία-Δέσποινα, η οποία βαρέθηκε να διαβάζει τις κακολογίες των βαρβάρων για το ενδεχόμενο πισωγλέντι των αρχαίων Σπαρτιατών, η οποία δήλωσε ευθαρσώς ότι η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη τότε. Και άρχισε πάλι το πανηγύρι.

Κάποια στιγμή, στο άσχετο, ο ήρωάς μας: «Μα δε σε θανάτωναν αν δεν ήσουν αδελφή;» Τσαντίζονται διάφοροι, του λένε τα δικά τους, απαντάει στον πρώτο (με αφοπλιστική ειλικρίνεια και με ένα καλό double-entendre): «Hey, I'm just F-ing with you (but not in a homosexual way!)»

Μου τραβάει την προσοχή εδώ. Χαμογελάω.

Πιο κάτω, κάποιος αναφέρεται στο ότι τότε ενθαρρύνονταν οι αμφισεξουαλικές σχέσεις μεταξύ των γυναικών. Ένας άλλος, καλός κι αυτός, δηλώνει: «Εγώ ακόμα ενθαρρύνω τις γυναίκες να έχουν αμφισεξουαλικές σχέσεις.», και του απαντάει ο δικός μας «yum! (but not all - not the butchie ones». Ωκαίει.

Κουρασμένος ένας μάλλον συμπατριώτης μας, του λέει ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για ομοφυλοφιλία τότε. Ο δικός μας χώνει: «Και σήμερα, τι γίνεται;» Η Σοφία-Δέσποινα τα παίρνει, και του λέει οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν οι ιδρυτές της σύγχρονης οικογένειας (μπα;), οι Πέρσες και άλλοι είχαν την αιμομιξία, ενώ εμείς δεν είχαμε, να, δες και το αρχαίο δράμα, πχ Οιδίποδας κτλ.

Απάντηση (κολλάει στο μεγαλείο των προγόνων μας): «Μα δεν είχαν εφεύρει και τη βαζελίνη;»

Λίγο πιο κάτω, κάποιος λέει, «ρε παιδιά, ψυχραιμία, ας ευχαριστηθούμε την ταινία, στο κάτω-κάτω, φαντάροι ήταν, έλειπαν καιρό από το σπίτι τους κτλ». Κάποιος παρεξηγείται, του λέει «Και σήμερα οι στρατοί περνάνε καιρό μακριά από το σπίτι τους, τι σημαίνει αυτό; Τίποτα.» Πάει λοιπόν ο δικός μας, κάνει μια γρήγορη έρευνα στο ιστορικό του τελευταίου, βρίσκει τι εθνικότητας είναι, του απαντάει: «Νομίζω πως και ο Κροατικός στρατός αρέσκεται στις ίδιες δικαιολογίες.»

Εγώ γέλασα πολύ, βλέποντας το θέμα ως έργο τέχνης, αν μπορείς να αποκαλέσεις το συνεχές τσίγκλισμα των άλλων ως τέχνη. Μπορεί να μη συμφωνείτε, και να μη το βλέπετε ως αστείο. Δεν έχει σημασία επί του παρόντος.

Πάω να του απαντήσω σε αυτό το τελευταίο, αλλά μέχρι να γράψω το κείμενο και να το στείλω, κάποιος admin για τους προφανείς λόγους είχε σβήσει το σχόλιο στο οποίο απαντούσα, οπότε το μόνο που μου έμενε, ήταν να κάνω copy το κείμενο, και να γυρίσω λίγο πιο πίσω εκεί που είχε τσαντίσει τη Σοφία-Δέσποινα. Λέω λοιπόν στον δικό μας κάτι που μου βγήκε λίγο μεγαλίστικο, αλλά ελπίζω όχι πολύ, στο στιλ «μεγάλε, καλός είσαι, σε πάω, αλλά μη βγάζεις τα απωθημένα σου εκνευρίζοντας τους άλλους», και ταυτόχρονα απαντώ στη Σοφία-Δέσποινα για να της υπενθυμίσω ότι ο μικρός γελάει σε βάρος της, δεν υπάρχει λόγος να τα παίρνει. Της κοτσάρω κι ένα αστειάκι σε greeklish μπας και τη χαλαρώσω, και συνεχίζοντας σε greeklish της λέω ξανά, χαλάρωσε, μικρός είναι.

Στο καπάκι βλέπει ο μικρός κάτι που δεν καταλαβαίνει (τα greeklish) και μου απαντάει: «I'm not gay!»

Λοιπόν, ή γελάτε κι εσείς, ή όχι. Αλλά είπα ήδη ότι δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία αν υπήρξατε κι εσείς ποτέ στη ζωή σας ένα little prick (εγώ νομίζω πως υπήρξα τέτοιος, και ίσως για αυτό να ερμήνευσα έτσι την όλη φάση).

Σημασία έχει πόσο (και αν) είμαστε χαλαροί. Εγώ έχω χαλαρώσει εντυπωσιακά τα τελευταία δύο χρόνια (αν με γνωρίζατε τώρα, θα μου λέγατε «τι παπαριές είναι αυτές που λες; είσαι χαλαρός εσύ;» κι εγώ θα ανταπαντούσα «ας με γνώριζες κι από πιο πριν, και θα σου έλεγα εγώ», και μετά θα παίζαμε σφαλιάρες και θα πηγαίναμε να πιούμε).

Πού κολλάει ο κολλητός, βέβαια, με όλα αυτά; Πριν αρκετά χρόνια, μου μίλαγε για μια παρέα μικρότερων που είχε γνωρίσει, που ήταν γρήγοροι, δυνατοί, καλοί (για μυαλό μιλάμε πάντα). Τον έκαναν να νιώθει γέρος, και αν θυμάμαι καλά, πήγε να μου το φορτώσει κι εμένα στο στιλ «λες να γερνάμε;». Το αντιπαρήλθα, έχοντας το πλεονέκτημα ότι εγώ δεν είχα γνωρίσει τη συγκεκριμένη παρέα, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, θα αναγκαστώ να του απαντήσω θετικά στη μη ρητορική ερώτησή του.

Ίσως να μην είμαστε πια το ίδιο γρήγοροι, δυνατοί, καλοί όσο ήμαστε. Δεν πειράζει. Ας εντυπωσιάζουμε λιγότερο, αρκεί να νιώθουμε καλύτερα· βέβαια, όταν κάποια στιγμή κάτσω πλάι σε κάποιον νεότερο που θα με βάλει κάτω στο μόνο πράγμα που ως τώρα ξέρω ότι είμαι πολύ καλός, δε θα πω τι είναι αυτό, θα στεναχωρηθώ, αλλά όχι και τόσο πια.

Διότι τώρα έχω στόχο (δεν τον πολυκυνηγάω, χαλαρά, αφού τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν μόνα τους εκεί): να είμαι για τον μικρό (προφανώς για το παιδί μου λέω τώρα, όχι για τον άλλον στο ιμουδουβού!) ο πατέρας που εγώ ήθελα να έχω, και στις προδιαγραφές της θέσης δεν συμπεριλαμβάνεται ο εντυπωσιασμός.

Το catch είναι, βέβαια, ότι το ζητούμενο είναι να είμαι ο πατέρας που ο μικρός θα ήθελε να έχει. Μέχρι όμως να το μάθω αυτό, η εικόνα μου θα έχει κάπως κρυσταλλωθεί, οπότε αφού αλλαγές πλεύσης δεν ενδείκνυνται, καλύτερα να έχω κρυσταλλωθεί στο ρόλο που ξέρω καλύτερα από όλους: θα είμαι εγώ :)

ΥΓ …και ο μικρός στο ιμουδουβού το χαβά του:

Άλλο thread, ο πρώτος poster δηλωμένος ομοφυλόφιλος αλλού, λέει «αυτή η ταινία θα μας κάνει όλους αδελφές». Ο δικός μας: «Spartans tonight we dine in male ass!» Άλλος (που ίσως υποκρίνεται τον ομοφυλόφιλο) λέει «Βλέπω το τρέιλερ και θέλω να γυαλίσω το ακόντιό μου, αν με πιάνετε.»

Ο κλασικός απαξιωτής: «ρε παιδιά, είστε όλοι fehkin morons.» (η ανορθογραφία φαντάζομαι για να περνάει τα φίλτρα του ιμουδουβού).

Ο δικός μας: «Are you gay?»

Ένας τρίτος: «Another gay topic.»

Ο δικός μας: «Are you straight?»

Ακούραστος. Ίσως θα έπρεπε να αλλάξει το nick του σε Jason (για όσους θυμούνται και δεν είχαν παρεξηγήσει σε κάποιο αθηναϊκό forum :). Πού είναι εκείνο το gif με το προσκύνημα;

Το μέλλον αργεί

Ξεκίνησα από ένα σχόλιο σε ένα άρθρο του azrael για παιδική λογοτεχνία, και έκανα ένα μικρό ταξιδάκι στο δίκτυο αναζητώντας τα χνάρια της λογοτεχνίας που διάβασα εγώ ως παιδί.

Πέρασα και από εκεί, μια πιθανότητα να γίνει ταινία ένα λατρεμένο βιβλίο:

The Demolished Man

Γέλασα κιόλας μόνος μου, γιατί διαβάζοντας τα discussions από κάτω, όπου κάποιοι εύθυμοι τύποι αντιστοιχούν την περιγραφή του βιβλίου ουσιαστικά, αφού ταινία δεν έχει γίνει ακόμα, με την ταινία Minority Report, κάποια στιγμή διάβαζα ένα σχόλιο και σκέφτηκα «ρε συ, ούτε εγώ να το είχα γράψει!». Φυσικά, κοίταξα ποιος το είχε γράψει, και ήμουν εγώ. Scripta manent, but the brain flies away.

Τέλος πάντων. Το θέμα είναι ένα. Την ταινία, αν γίνει, θα τη γαμήσουν. Το ξέρω. Το ξέρετε. Το έχουμε δει στην πράξη, όπως:

• I, Robot. Η Σούζαν Κάλβιν πιάνει αυτόματο όπλο και κάνει θαύματα με αυτό, όπως True Lies (εκεί το όπλο τα κάνει μόνο του). Επίσης, «πόσο θα μας πάρει να τα ανακρίνουμε όλα αυτά τα ρομπότ;» «καμιά βδομάδα»· o Will Smith οπλίζει και πυροβολεί ένα ρομπότ στο κεφάλι. Action movie βασισμένο σε εγκεφαλικές ιστορίες. Όχι ρε πατριώτ', τι πήγες κι έκανες;
  
• Judge Dredd. Ο Δικαστής που είναι η ενσάρκωση του Νόμου. Για να δούμε, πώς είναι η φάτσα του τελικά; Φτυστός ο Stallone. Α, γελάει κιόλας. Ανθρωπάκι είναι κι αυτός τελικά. Ρε τον Αντωνάκη…
• Troy. Όπως είπε και ο Brad Pitt, "τσσσ…". Και παλιότερη κριτική μου εδώ, ή εμμέσως αν δεν παίζει το πρωτότυπο.
  

Φυσικά, υπάρχουν και τίμιες προσπάθειες:

• Catch 22. Πού να χωρέσεις το brain-hurting δημιούργημα του Heller σε μια ταινία; Αλλά κάτι έγινε. Αξίζει. Δείτε το έστω και για το cast (Orson Welles, Anthony Perkins, Martin Sheen, Art Garfunkel, ναι και τον Alan Arkin).
• Solyaris. "Fuck me I'm rare". Ας είναι καλά η Κινηματογραφική Λέσχη και ο Μπακογιαννόπουλος.
• Blade Runner. Άλλο η ταινία, άλλο το βιβλίο (Do Androids Dream Of Electric Sheep?) Έκαστος στο είδος του.
• Impostor. Τηλεταινία που σεβάστηκε αρκετά το υλικό της, με ένα μικρό twist στο τέλος για να χαρούν και οι αναγνώστες του χοντρού εραστή των αλόγων.

Τα X-Men και X-Men 2 εκτός συναγωνισμού επειδή είναι από comix, αλλά ταινίες που αξίζουν ακόμα και για μη φαν του πολτού. (Θα μου πω ότι και ο Dredd από comix ήταν και θα έχω δίκιο, αλλά ας το αφήσω έτσι.)

Λοιπόν, και αυτό είναι κάτι που έχει ειπωθεί σε κουβέντες με φίλους, αλλά σίγουρα και κάποιος άλλος θα έχει πει αντίστοιχα τα ακόλουθα σε blog:

Την ταινία θέλω να την κάνω εγώ.

Και επειδή ως ηθοποιός είμαι 4τ♂ (ο γνωστός Ιάπων Γιατομπούτσο), θα την κάνω με υπολογιστές.

Αλλά δεν είμαι 3D artist, είμαι προγραμματισταράς-αναληταράς. Και επιπροσθέτως, είμαι και άρτι μπαμπάς. Και εδώ και χρόνια ζητάω έξι επιπλέον ώρες το 24ωρο, αλλά ουδείς μου τις παρέχει.

Συνεπώς, ανυπομονώ σε δέκα χρόνια που θα μπορείς να φτιάξεις ταινίες μόνος σου. Όλοι θα μπορούμε να είμαστε σκηνοθέτες. Και ΤΟΤΕ θα είναι η παρακμή του Hollywood, όταν θα πρέπει να προσαρμοστούν πια ή να πεθάνουν. Διότι σεναριακό υλικό υπάρχει, και μπόλικο, και fans των βιβλίων υπάρχουν, και μπόλικοι. Ενδιαφέρον θα είναι το εμπορικό κομμάτι των open movies (υπάρχει ο όρος ή να τον κατοχυρώσω; Μπα, με πρόλαβαν, όπως λέει και το Google.)

Το κακό είναι ότι όταν εγώ (υποκλιθείτε) φτιάξω ΤΗΝ απόλυτη κινηματογραφική βερσιόν του The Demolished Man, θα λιγοστέψουν ακόμα περισσότερο οι μελλοντικοί αναγνώστες του βιβλίου.

Μέχρι να βγει το αριστούργημά μου, όμως, RTFB (read the fucking book).