Times, they are a-changin'

Όλοι ξέρουν ότι στην εποχή μας οι κοινωνικοί θεσμοί (οικογένεια, φιλία) φθίνουν. (Ωραίος πρόλογος για έκθεση. Αλλά δεν γράφω έκθεση. Τέλεια αφορμή να βάλω φωτογραφία του μικρού. Ο μικρός αραχτός:)


Κάποτε σε καλούσαν φίλοι στο σπίτι να κάτσετε, να φάτε, να πιείτε (ενίοτε να κάνετε και αλλαξοκωλιές, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου), να ακούσετε μουσική, άντε να δείτε και καμιά ταινία. Τα θυμάστε, ε; Το ίδιο και εγώ. Δεν είναι έτσι πια τα πράγματα.

Πας επίσκεψη στο σπίτι του «φίλου» (link δεν θα βάλω, αφού και οι δύο που διαβάζετε το blog μου ξέρετε ποιον εννοώ), και λέτε να παραγγείλετε φαγητό. Παραγγέλνετε φαγητό, και εσείς, ο επισκέπτης, πληρώνετε.

Φυσικά, προθυμοποιείται να πληρώσει ο οικοδεσπότης, με επιχειρήματα τύπου «ήρθες στο σπίτι μας και θα πληρώσεις εσύ;», και του λες «τις προάλλες που ήρθα πάλι, εσύ πλήρωσες, αυτή τη φορά θα πληρώσω εγώ», και ο οικοδεσπότης εξίσου πρόθυμα υποχωρεί. So much for the willingness. (Έχω ώρα να βάλω φωτογραφία. Ο μικρός συμφωνεί:)


Δε φτάνει αυτό, αλλά η έγκυος σύζυγος του οικοδεσπότη έχει τρομερή ανάγκη για τρίψιμο στην πλάτη, και αφού ο οικοδεσπότης βαριέται, μόνο που δεν τον παίρνει ο ύπνος την ώρα που το κάνει, ε, τη λυπάται και η ψυχή σου, παίρνεις την θέση του και την τρίβεις εσύ με τα στιβαρά σου δάχτυλα, ενώ και η δική σου σύζυγος γαστρωμένη είναι και βλέπει από το τριφτικό περιθώριο, την ώρα που ο θρασύτατος οικοδεσπότης επιστρέφει στο προσφιλές του ξύσιμο-μέχρι-να-ματώσει που τόσο φιλάρεσκα εξασκεί και στον τόπο εργασίας του. (Συγχίστηκα— ας βάλω μια φωτογραφία του μικρού που γελάει με τα χάλια μας:)


O tempora, o mores. (όπως θα έλεγε και ο μικρός:)

Ίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιχα

Τα όνειρα, καμιά φορά γίνονται πραγματικότητα.

Επιτέλους. Και δε χρειάστηκε να το τραβήξουμε πολύ.

ΥΓ (αφού τελείωσα το επεισόδιο, επειδή τα προηγούμενα τα έγραψα καπάκι στο σόλο που θα μείνει στην ιστορία ως «Τομ-Σώγιερ» ;-)

Καλό επεισόδιο το διπλό, που τόσο καλό είχα πολύ καιρό να δω από το Lost. Ε, ο Τσάρλι δε χρειαζόταν να πεθάνει, λίγο πάνω από το φινιστρίνι το νερό κανονικά θα σταμάταγε, μερικές ανάσες και μετά με λίγο στρίμωγμα έβγαινε έξω. Αλλά δε μπειράζει.

Συμπαθέστατο το flash-front του Τζακ. Ωραίο cliff-hanger, και μπράβο τους που έδεσαν το επεισόδιο με το Φολκσβάγκεν ώστε να πούμε εμείς «α, δεν ήταν φίλερ, ξέρανε τι κάνανε».