Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα politics. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα politics. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012
Τρίτη 8 Μαΐου 2012
Subtitling
Αναζητώ σπόνσορα για τηλεοπτική εβδομαδιαία ή καθημερινή «σατιρική» εκπομπή, όπου εντός δεκαλέπτου θα παρουσιάζεται ένα pot-pourri αποσπασμάτων ομιλιών των πολιτικών μας σε άλλες τηλεοπτικές εκπομπές (ειδήσεις ή συζητήσεις). Η πρόσθετη αξία της εκπομπής μου θα είναι πως από κάτω θα υπάρχουν υπότιτλοι με τη μετάφραση αυτών που λέγονται, σε απλή, καθημερινή γλώσσα. Η μετάφραση δεν θα είναι λέξη-προς-λέξη, αλλά νοηματική. Δεν ξέρω αν με πιάνετε ή πρέπει να δώσω παραδείγματα.
Βέβαια, δεν είμαι σίγουρος αν η σάτιρα θα εκφράζεται μέσω κωμωδίας ή τραγωδίας. Ανέκαθεν είχα ένα πρόβλημα να πλασάρω τον εαυτό μου και τις ιδέες μου ώστε να βολευτώ κάπου και μετά να ξύνω τους όρχεις μου προσποιούμενος πως τηρώ αυτά που υποσχέθηκα ή πως δεν τα τηρώ επειδή φταίει η σκατοκατάσταση που μου άφησε ο προηγούμενος. Ίσως γι' αυτό δεν έγινα πολιτικός.
Από την άλλη, η επιτυχία της εκπομπής μου με την συνεπαγόμενη δημοφιλία μου θα μου εξασφάλιζε την εκλογή ως βουλευτή σε μερικά χρόνια. Είπαμε, το βουλευτιλίκι είναι γραμάτη δουλειά: δύο τετραετίες και μετά σύνταξη, με το μπόνους πως αποφασίζω για το ύψος του μισθού μου παρέα με τους συνενόχους μου. Προς το παρόν δεν προλαβαίνω, δουλεύω. Ίσως αν μείνω πάλι άνεργος να το κυνηγήσω.
Δευτέρα 7 Μαΐου 2012
Der Kommittar
Πώς να οργανώσετε μια εφορευτική επιτροπή βουλευτικών εκλογών που γραμάει
Συστατικά (χωρίς φωτογραφίες, τις κρατάω για 'μένα):
- Μια most εμφανίσιμη δικαστική εκπρόσωπο νέα δικηγόρο με ανοιχτό μυαλό, που εφόσον η δουλειά γίνεται γρήγορα δεν την ενοχλεί ο χαβαλές. (Έξτρα μπόνους αν η δικαστική εκπρόσωπος έχει βελτιωμένη έκδοση σε μορφή νεότερης αδερφής που θα φέρει καφέδες σε ώρα μη αιχμής, η οποία επίσης δεν έχει πρόβλημα με τον χαβαλέ.)
- Μια εξίσου εμφανίσιμη γραμματέα που μπορεί να εργάζεται γρήγορα, είτε συνεργάζεται με ώριμα είτε με ανώριμα μέλη της εφορευτικής επιτροπής.
- Ένα μέλος εφορευτικής επιτροπής, νέο 20-21 ετών που ήρθε απευθείας από ξενύχτι, που την πέφτει εξίσου σε νέες και μίλφες «πελάτισσες» που ήρθαν να ψηφίσουν. Αυτόν βάλτε τον κυρίως στην πόρτα του μαγαζιού, επειδή όταν συνεργάζεται με τη γραμματέα κάνει και λάθη λόγω φλυαρίας :)
- Ένα άλλο μέλος, εκεί γύρω στα σαράντα, (που όταν για τα πρακτικά τού ζητούν τα προσωπικά του στοιχεία, απαντάει με όνομα, επώνυμο, και συνεχίζει με «φαρδιές πλάτες, στενούς γοφούς, θεληματικό πηγούνι, γκρίζους κροτάφους, α, ναι, έχω και άλογα στην Αγγλία», ξέρετε εσείς, ονόματα δε λέμε), που συνδυάζει ωριμότητα και ανωριμότητα μαζί. Γκουχ γκουχ.
- Ένα τρίτο μέλος, επίσης άνδρα, λίγο μεγαλύτερο από τους άλλους δύο, που είναι η σιωπηλή δύναμη και δεν παραλείπει να συμμετέχει στο χαβαλέ όταν και όπου χρειάζεται. Μπόνους αν είναι παντρεμένος με συντοπίτισσα της συζύγου σου, που γνωρίζονται μεταξύ τους.
- Μια πρέζα κομματικούς εκπροσώπους όλων των ειδών (μια σεβάσμια κυρία που γελάει ακόμα και όταν ακούει σόκιν ανέκδοτα, έναν σοβαρό που γελάει και βλέπει τι ωραία γίνεται η δουλειά, έναν επίσης σοβαρό που γελάει πιο συγκρατημένα και θα τσιτώσει στην καταμέτρηση επειδή ο ίδιος θα κάνει λάθος στην προσωπική του παράλληλη καταμέτρηση, έναν ακόμα που βοηθάει ενεργά στις διαδικασίες, μία νέα κοπέλα μικρού κόμματος που έρχεται λίγο πριν κλείσουν οι κάλπες και έτσι γλιτώνει την ανάκριση από τον εικοσάχρονο :)
Μεθοδολογία:
Αντιμετωπίστε τους ψηφοφόρους ως πελάτες, με χαμόγελο και μπόλικους αστεϊσμούς. (Παραδείγματα: μπαμπά που προσπαθεί να ψηφίσει ενώ έχει δύο κόρες παραμάσχαλα, ρωτήστε τον για πόσες θέσεις έχει κάνει κράτηση. Ο εικοσάχρονος αναλαμβάνει όλα τα κονέ («Εσείς δεν έχετε μια ανιψιά τάδε που μένει εκεί; Καλή κοπέλα!» κλπ) διασταυρώνοντας τα στοιχεία των ψηφοφόρων με τους γνωστούς του (και είναι πολλοί, πανάθεμά τον!). Καλοδεχτείτε όποιον μη πελάτη έρχεται να δει γιατί γίνεται αυτός ο χαμός και τα γέλια από το δικό σας εκλογικό τμήμα ακούγονται σε όλα τα υπόλοιπα.
Βρείτε τους δύο πιο γρήγορους στον εντοπισμό και καταγραφή των ψηφοφόρων και σκίστε τους. Αν για παράδειγμα έχετε τμήμα 570 εγγεγραμμένων (το πιο πολυπληθές στο εκλογικό σας κέντρο) και έρθουν όλοι, ένα λεπτό να θέλει ο καθένας να ψηφίσει κατά μέσο όρο, μιλάμε για εννιάμιση ώρες. Φυσικά, αν τελικά τα ψηφοδέλτια είναι 464, παραμένεις το πολυπληθέστερο τμήμα αλλά έχεις περισσότερο κενό ενδιάμεσα για να χαλαρώσεις και να συνεχίσεις τον χαβαλέ.
Μόλις κλείσουν οι κάλπες, η δικαστική αντιπρόσωπος μπαίνει σε bitch mode και ο χαβαλές κόβεται μαχαίρι συμφωνία όλων των παρευρισκομένων. Αφήνετε τους κομματικούς να προσπαθούν να καταμετρήσουν το κόμμα τους παράλληλα όπως θέλουν χωρίς να σε ενοχλούν, και οι απορίες/αντιρρήσεις τους γίνονται περιβάλλων θόρυβος μέχρι να τελειώσει η καταμέτρηση.
Συμπέρασμα:
Παρότι δεν εμβάθυνα σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, με αυτό τον τρόπο κλείνουν οι κάλπες στις 19:00, στις 21:10 έχεις καταμετρήσει τα ψηφοδέλτια και τους σταυρούς, μέχρι τις 21:20 έχεις λύσει τα ζόρια που μπορεί να τραβάει τυχαίος κομματικός εκπρόσωπος, και συνεχίζοντας με τη βαρετή αντιγραφή στις διάφορες μορφές που απαιτούνται, στις 23:00 η εφορευτική επιτροπή μπορεί να φύγει, αφού πρώτα κάνει μια βόλτα και καγχάσει με τους υπόλοιπους που ίσως ακόμα ανοίγουν φακέλους.
Στην περίπτωση που πας σπίτι σου λίγο μετά και πιάσεις τη γυναίκα σου στο κρεβάτι με τον κουμπάρο επειδή δεν σε περίμενε τόσο νωρίς, έχεις μπόνους ότι μπορείς κι εσύ να κινηθείς αντίστοιχα (με κουμπάρες, φίλες, ακόμα και δικαστικές αντιπροσώπους/αδελφές/γραμματείς στην περίπτωση που γίνουν επαναληπτικές εκλογές :).
Αν, όταν κατά τις έντεκα ανοίξετε το κινητό σας και δείτε πως κάποιος γνωστός και μη εξαιρετέος φίλος σας έχει στείλει SMS με περιεχόμενο «ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΗΔΗ ΤΣΑΚΩΘΕΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΘΕΜΑ ΤΥΠΙΚΟΤΗΤΟΣ ΕΤΣΙ ΤΥΠΟΛΑΤΡΗΣ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ! ΜΟΛΟΓΑ!», τον παίρνεις στο καπάκι τηλέφωνο να του πεις «Πάρε τα @@δια μου, γελάσαμε, είχαμε τους περισσότερους και τελειώσαμε πρώτοι.»
Στην περίπτωση που ο μεγάλος σου γιος έχασε το πρώτο του δόντι (κάτω δεξιά κοπτήρα) όσο εσύ έλειπες στο εκλογικό κέντρο, περιμένεις την επομένη για να χαζέψεις ζωντανά το φαφούτικο χαμόγελό του.
Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011
Hush Daddy
Με αφορμή μια σύμπτωση, θυμήθηκα τις πλέον πρόσφατες ατάκες των κανακάρηδων:
Ο Αλέξανδρος δηλώνει πως θέλει να τρώει μόνο μακαρόνια με κιμά και φακές. Του υπενθυμίζω (επειδή πολλές φορές τα έχουμε συζητήσει) τα πλεονεκτήματα του να τρώμε απ' όλα, οπότε με καθησυχάζει: «Όχι, μπαμπά, εννοώ πως αυτά μου αρέσει να τρώω. Και βέβαια θα τρώω απ' όλα, μη συναγχώνεσαι.»
Ο Μενέλαος στο αυτοκίνητο προσπαθεί να με πείσει να πάμε βόλτα γύρω από το Ολυμπιακό Στάδιο, αλλά επειδή είχαμε κάτσει αρκετή ώρα μετά το σχόλασμα στην αυλή του παιδικού σταθμού για να παίξουν, αρνούμαι. Προσπαθεί με γκρίνια να τα καταφέρει, οπότε αρχίζω κι εγώ το παραμύθι («έχεις καταφέρει ποτέ οτιδήποτε μαζί μου κλαίγοντας;» «σας είχα πει ότι άμα κάτσουμε πολλή ώρα στον παιδικό σταθμό ΔΕΝ θα πάμε βόλτα» κλπ), και εκείνος καταφεύγει στη φραστική βία:
«ΜΠΑΜΠΑ! ΜΗ ΜΙΛΑΘ!»
«Γιατί να μη μιλάω; Επειδή έχω δίκιο;» [με ύποπτα ήρεμη φωνή, οπότε την ψυλλιάζεται]
«…Όχι, μπαμπά, θου λέω "μη μιλάθ" για να ακούμε τα τραγούδια.» [στο ραδιόφωνο]
Ε, άμα είναι για να απολαμβάνουμε την τέχνη, ας μη μιλάω κι εγώ. :)
ΥΓ σιχάθηκα τη ζωή μου στο δημοτικό συμβούλιο της Τρίτης για το θέμα των συμβασιούχων. Έμαθα ότι δεν φταίνε οι τωρινοί αλλά οι παραπροηγούμενοι (επειδή προηγούμενοι ήταν οι ίδιοι), είδα τα χαζά πολιτικά τερτίπια, αντιπάθησα τον Δήμαρχο που, όταν μια γονέας εκπρόσωπός μας προσπάθησε να πει αυτά που θέλαμε όπως και είχαμε αιτηθεί, την ρώτησε αρχικά «Εσείς τι μιλάτε; Ποιος σας ψήφισε;» και πιο μετά, επειδή ανέβηκαν οι τόνοι, την είπε προβοκατόρισσα, μας χαρακτήρισε όλους τους παρόντες γονείς ως «κουκουέδες» (δεν το είπε έτσι, είπε ότι κατάλαβε ποια παράταξη εκπροσωπούμε οπότε πετάχτηκε να διαμαρτυρηθεί και ο κουκουές στο δημοτικό συμβούλιο), και αρνήθηκε να καταλάβει ότι με το μειωμένο προσωπικό εδώ και μερικές ημέρες οι παιδικοί σταθμοί του Αμαρουσίου δεν είναι πια τα Ηλύσια Πεδία Των Παιδικών Σταθμών, και αν δεν γκρινιάζαμε τόσα χρόνια ήταν επειδή το προσωπικό ήταν επαρκές. Ανάθεμα τα μυαλά των πολιτικών. Δυστυχώς δεν είχα εγώ το μικρόφωνο, αλλιώς μπορεί να ήμουν τώρα ο πρώτος πολιτικός εξόριστος από έναν δήμο.
Ο Αλέξανδρος δηλώνει πως θέλει να τρώει μόνο μακαρόνια με κιμά και φακές. Του υπενθυμίζω (επειδή πολλές φορές τα έχουμε συζητήσει) τα πλεονεκτήματα του να τρώμε απ' όλα, οπότε με καθησυχάζει: «Όχι, μπαμπά, εννοώ πως αυτά μου αρέσει να τρώω. Και βέβαια θα τρώω απ' όλα, μη συναγχώνεσαι.»
Ο Μενέλαος στο αυτοκίνητο προσπαθεί να με πείσει να πάμε βόλτα γύρω από το Ολυμπιακό Στάδιο, αλλά επειδή είχαμε κάτσει αρκετή ώρα μετά το σχόλασμα στην αυλή του παιδικού σταθμού για να παίξουν, αρνούμαι. Προσπαθεί με γκρίνια να τα καταφέρει, οπότε αρχίζω κι εγώ το παραμύθι («έχεις καταφέρει ποτέ οτιδήποτε μαζί μου κλαίγοντας;» «σας είχα πει ότι άμα κάτσουμε πολλή ώρα στον παιδικό σταθμό ΔΕΝ θα πάμε βόλτα» κλπ), και εκείνος καταφεύγει στη φραστική βία:
«ΜΠΑΜΠΑ! ΜΗ ΜΙΛΑΘ!»
«Γιατί να μη μιλάω; Επειδή έχω δίκιο;» [με ύποπτα ήρεμη φωνή, οπότε την ψυλλιάζεται]
«…Όχι, μπαμπά, θου λέω "μη μιλάθ" για να ακούμε τα τραγούδια.» [στο ραδιόφωνο]
Ε, άμα είναι για να απολαμβάνουμε την τέχνη, ας μη μιλάω κι εγώ. :)
ΥΓ σιχάθηκα τη ζωή μου στο δημοτικό συμβούλιο της Τρίτης για το θέμα των συμβασιούχων. Έμαθα ότι δεν φταίνε οι τωρινοί αλλά οι παραπροηγούμενοι (επειδή προηγούμενοι ήταν οι ίδιοι), είδα τα χαζά πολιτικά τερτίπια, αντιπάθησα τον Δήμαρχο που, όταν μια γονέας εκπρόσωπός μας προσπάθησε να πει αυτά που θέλαμε όπως και είχαμε αιτηθεί, την ρώτησε αρχικά «Εσείς τι μιλάτε; Ποιος σας ψήφισε;» και πιο μετά, επειδή ανέβηκαν οι τόνοι, την είπε προβοκατόρισσα, μας χαρακτήρισε όλους τους παρόντες γονείς ως «κουκουέδες» (δεν το είπε έτσι, είπε ότι κατάλαβε ποια παράταξη εκπροσωπούμε οπότε πετάχτηκε να διαμαρτυρηθεί και ο κουκουές στο δημοτικό συμβούλιο), και αρνήθηκε να καταλάβει ότι με το μειωμένο προσωπικό εδώ και μερικές ημέρες οι παιδικοί σταθμοί του Αμαρουσίου δεν είναι πια τα Ηλύσια Πεδία Των Παιδικών Σταθμών, και αν δεν γκρινιάζαμε τόσα χρόνια ήταν επειδή το προσωπικό ήταν επαρκές. Ανάθεμα τα μυαλά των πολιτικών. Δυστυχώς δεν είχα εγώ το μικρόφωνο, αλλιώς μπορεί να ήμουν τώρα ο πρώτος πολιτικός εξόριστος από έναν δήμο.
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011
Child care
Σε όλους τους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς στο Μαρούσι έχει φύγει προσωπικό· ληγμένες συμβάσεις που δεν ανανεώνονται —οι του δήμου λένε πως φταίει το ΥΠΕΣ που δεν τους επιτρέπει να υπογράψουν νέες συμβάσεις— και οι σταθμοί λειτουργούν με λιγότερο προσωπικό από το λόγο 1÷16 για τα βρέφη ή το 1÷25 του δημοτικού. Ακούω πως το ίδιο ισχύει και για άλλους δήμους.
Οι γονείς κινητοποιούμαστε, αλλά ακόμα είμαστε στη φάση της οργάνωσης (ενημέρωση, υπογραφές για κατάθεση διαμαρτυρίας, αναζήτηση εναλλακτικών). Στην παρούσα φάση, δεν μας απασχολεί πρωτίστως το παιδαγωγικό κομμάτι αλλά το θέμα της ασφάλειας των παιδιών.
Έχουμε υπόψη μας σε ποια δημοτικά συμβούλια να παραστούμε, αλλά οι απαντήσεις που παίρνουμε από τους ιθύνοντες σκιαγραφούν μια ζοφερή πραγματικότητα: «εγώ στη θέση σας θα έπαιρνα τα παιδιά μου από τον παιδικό» (μετάφραση: όσοι έχετε πηγαίνετέ τα σε ιδιωτικό ώστε να μειωθούν τα παιδιά στους δημοτικούς και να μη τραβάμε ζόρι), «έτσι όπως πιέζετε θα κλείσουμε τους παιδικούς, ως δήμος δεν είμαστε υποχρεωμένοι να παρέχουμε σταθμούς» (αμετάφραστο αλλά σαφές, και δεν ξέρω αν ισχύει), «δεν φταίμε εμείς, φταίει ο Ραγκούσης» (και καλά υπάρχουν λεφτά αλλά είναι δεμένα τα χέρια μας), «μήπως προσωρινά®© χρηματοδοτήσετε εσείς οι ίδιοι περαιτέρω προσωπικό» (αυτό απέξω-απέξω…), «τι άλλο να κάνουμε; θα συμπτύξουμε τους παιδικούς» (δηλαδή, με το ίδιο προσωπικό θα μειώσουμε τους σταθμούς, οπότε για τώρα θα έχουμε ακόμα περισσότερα παιδιά ανά παιδαγωγό και από του χρόνου θα μειώσουμε τον αριθμό των παιδιών που θα γίνονται δεκτά).
Η ως τώρα πολιτική μας είναι: δεν χρηματοδοτούμε οι ίδιοι, διότι ουδέν μονιμότερον του προσωρινού· ζητάμε την επαναφορά του υπάρχοντος προσωπικού έστω και με παροχή υπηρεσιών που μπορεί να είναι «παράνομο» (βιελκόμεν ιν ζε μπγιούτιφουλ κάουντρι οφ γκρέι). Ζητάμε τα λεφτά μας (είναι και ακριβός ο δήμος Αμαρουσίου, όπως βλέπω στη ΔΕΗ και στις αναφορές της Τράπεζας της Ελλάδος) να πιάσουν τόπο. Ψάχνουμε να βρούμε μια άκρη κι εμείς.
Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε εμείς: αυτά που κάνουμε τώρα (ενυπόγραφες διαμαρτυρίες στο δήμο, συσπείρωση των πολιτών που χρωματίζεται από την εκάστοτε δημοτική αντιπολίτευση που θα στηρίξει την προσπάθεια)· διαμαρτυρίες στον Συνήγορο του Πολίτη· περαιτέρω ενημέρωση διαδικτυακή (π.χ. η προχειράντζα που τώρα γράφω) ή μέσω δημοσιογραφικών καναλιών (για όσους ενδιαφέρονται ή τους είναι χρήσιμο ένα τέτοιο θέμα στην παρούσα φάση).
Καμιά άλλη ιδέα εσείς;
Οι γονείς κινητοποιούμαστε, αλλά ακόμα είμαστε στη φάση της οργάνωσης (ενημέρωση, υπογραφές για κατάθεση διαμαρτυρίας, αναζήτηση εναλλακτικών). Στην παρούσα φάση, δεν μας απασχολεί πρωτίστως το παιδαγωγικό κομμάτι αλλά το θέμα της ασφάλειας των παιδιών.
Έχουμε υπόψη μας σε ποια δημοτικά συμβούλια να παραστούμε, αλλά οι απαντήσεις που παίρνουμε από τους ιθύνοντες σκιαγραφούν μια ζοφερή πραγματικότητα: «εγώ στη θέση σας θα έπαιρνα τα παιδιά μου από τον παιδικό» (μετάφραση: όσοι έχετε πηγαίνετέ τα σε ιδιωτικό ώστε να μειωθούν τα παιδιά στους δημοτικούς και να μη τραβάμε ζόρι), «έτσι όπως πιέζετε θα κλείσουμε τους παιδικούς, ως δήμος δεν είμαστε υποχρεωμένοι να παρέχουμε σταθμούς» (αμετάφραστο αλλά σαφές, και δεν ξέρω αν ισχύει), «δεν φταίμε εμείς, φταίει ο Ραγκούσης» (και καλά υπάρχουν λεφτά αλλά είναι δεμένα τα χέρια μας), «μήπως προσωρινά®© χρηματοδοτήσετε εσείς οι ίδιοι περαιτέρω προσωπικό» (αυτό απέξω-απέξω…), «τι άλλο να κάνουμε; θα συμπτύξουμε τους παιδικούς» (δηλαδή, με το ίδιο προσωπικό θα μειώσουμε τους σταθμούς, οπότε για τώρα θα έχουμε ακόμα περισσότερα παιδιά ανά παιδαγωγό και από του χρόνου θα μειώσουμε τον αριθμό των παιδιών που θα γίνονται δεκτά).
Η ως τώρα πολιτική μας είναι: δεν χρηματοδοτούμε οι ίδιοι, διότι ουδέν μονιμότερον του προσωρινού· ζητάμε την επαναφορά του υπάρχοντος προσωπικού έστω και με παροχή υπηρεσιών που μπορεί να είναι «παράνομο» (βιελκόμεν ιν ζε μπγιούτιφουλ κάουντρι οφ γκρέι). Ζητάμε τα λεφτά μας (είναι και ακριβός ο δήμος Αμαρουσίου, όπως βλέπω στη ΔΕΗ και στις αναφορές της Τράπεζας της Ελλάδος) να πιάσουν τόπο. Ψάχνουμε να βρούμε μια άκρη κι εμείς.
Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε εμείς: αυτά που κάνουμε τώρα (ενυπόγραφες διαμαρτυρίες στο δήμο, συσπείρωση των πολιτών που χρωματίζεται από την εκάστοτε δημοτική αντιπολίτευση που θα στηρίξει την προσπάθεια)· διαμαρτυρίες στον Συνήγορο του Πολίτη· περαιτέρω ενημέρωση διαδικτυακή (π.χ. η προχειράντζα που τώρα γράφω) ή μέσω δημοσιογραφικών καναλιών (για όσους ενδιαφέρονται ή τους είναι χρήσιμο ένα τέτοιο θέμα στην παρούσα φάση).
Καμιά άλλη ιδέα εσείς;
Τρίτη 8 Ιουνίου 2010
Big Bother
Η ανάρτηση της οποίας έκλεψα τον τίτλο ήταν διαφωτιστική. Μου εξήγησε με απόλυτη σαφήνεια γιατί, ενώ συνεχώς προστίθενται νέοι ψηφοφόροι στο εκλογικό δυναμικό της χώρας, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συνεχίζουν να παίρνουν τις περισσότερες ψήφους.
Χρειάζεται να το μεταφράσω; Δεν νομίζω.
Χρειάζεται να το μεταφράσω; Δεν νομίζω.
Παρασκευή 30 Απριλίου 2010
Σα βγεις στον πηγαιμό…
Υποκλίνομαι στο μεγαλείο αναγνώστη της Ναυτεμπορικής, για το σχόλιό του στο διάγγελμα του πρωθυπουργού, όπως ενημερώθηκα μέσω e-mail.
Ο πρωθυπουργός είπε:
«…Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά.
Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι…»
Ο αναγνώστης σχολίασε (το σχόλιο από GM κάπου στις πρώτες θέσεις):
«Κάποιος πρέπει να πληροφορήσει τον ΓΑΠ ότι και ο Οδυσσέας ήξερε το δρόμο αλλά του πήρε 10 χρόνια για να φτάσει. ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ
οι άλλοι πέθαναν στην διαδρομή.»
Ο πρωθυπουργός είπε:
«…Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά.
Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι…»
Ο αναγνώστης σχολίασε (το σχόλιο από GM κάπου στις πρώτες θέσεις):
«Κάποιος πρέπει να πληροφορήσει τον ΓΑΠ ότι και ο Οδυσσέας ήξερε το δρόμο αλλά του πήρε 10 χρόνια για να φτάσει. ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ
οι άλλοι πέθαναν στην διαδρομή.»
Τετάρτη 28 Απριλίου 2010
I, for one…
…welcome our IMF overlords.
Χρησιμοποίησα σαρκαστικά μια ατάκα που χρησιμοποιείται κατά κόρον στο slashdot. Η απογοήτευσή μου και η απαισιοδοξία μου αυτή τη στιγμή δεν περιγράφονται.
Το μόνο θετικό από την επέλαση της Ιλαράς Οικονομολογίας θα ήταν η εισροή κεφαλαίων από την σίτιση και τη στέγασή τους, αλλά φαντάζομαι κι αυτά τους τα πληρώνουμε. Πάλι καλά που είναι φτωχομπινέδες, και τρώνε μόνο €12-15 στο καθισιό τους. Ή μπορεί να είναι ψυχοπονιάρηδες.
Το θέμα είναι μήπως θα πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε ελληνικά στην καθημερινότητά μας. Ίσως να πρέπει να ξεκινήσουμε από τα ιστολόγιά μας. Ίσως είναι καιρός να τεκμηριώσω την όποια γνώση μου των αγγλικών, μπας και διοριστώ σε κάποιο υποκατάστημα του ευρωπαϊκού δημοσίου. Πρέπει να πάρω lower πρώτα, ή μπορώ να δώσω απευθείας για proficiency; Ή παραμένουν γλώσσα της διπλωματίας τα γαλλικά; Να ξεθάψω το Sorbonne 1er degré.
Ας κάνω την αρχή κάνοντας αποτυχημένη αναφορά σε ανέκδοτα που είχαν πολλή πέραση στις ΗΠΑ τις δεκαετίες 50-60:
An IMF economist lands in the Constitution square of Athens. He goes straight to a bystander and requests: “Take me to your leader.” The bystander, who against all odds was Greek, gave a blank stare to the alien. “Λίντερ; Γουάτς δατ;” he asked in fluent Basic English. The alien returned to its base, laughing all the way to the bank.
Χρησιμοποίησα σαρκαστικά μια ατάκα που χρησιμοποιείται κατά κόρον στο slashdot. Η απογοήτευσή μου και η απαισιοδοξία μου αυτή τη στιγμή δεν περιγράφονται.
Το μόνο θετικό από την επέλαση της Ιλαράς Οικονομολογίας θα ήταν η εισροή κεφαλαίων από την σίτιση και τη στέγασή τους, αλλά φαντάζομαι κι αυτά τους τα πληρώνουμε. Πάλι καλά που είναι φτωχομπινέδες, και τρώνε μόνο €12-15 στο καθισιό τους. Ή μπορεί να είναι ψυχοπονιάρηδες.
Το θέμα είναι μήπως θα πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε ελληνικά στην καθημερινότητά μας. Ίσως να πρέπει να ξεκινήσουμε από τα ιστολόγιά μας. Ίσως είναι καιρός να τεκμηριώσω την όποια γνώση μου των αγγλικών, μπας και διοριστώ σε κάποιο υποκατάστημα του ευρωπαϊκού δημοσίου. Πρέπει να πάρω lower πρώτα, ή μπορώ να δώσω απευθείας για proficiency; Ή παραμένουν γλώσσα της διπλωματίας τα γαλλικά; Να ξεθάψω το Sorbonne 1er degré.
Ας κάνω την αρχή κάνοντας αποτυχημένη αναφορά σε ανέκδοτα που είχαν πολλή πέραση στις ΗΠΑ τις δεκαετίες 50-60:
An IMF economist lands in the Constitution square of Athens. He goes straight to a bystander and requests: “Take me to your leader.” The bystander, who against all odds was Greek, gave a blank stare to the alien. “Λίντερ; Γουάτς δατ;” he asked in fluent Basic English. The alien returned to its base, laughing all the way to the bank.
Σάββατο 24 Απριλίου 2010
Πρόωρα ρουσφέτια
Αχ, κύριε Ψινάκη μου, πολύ χάρηκα που θα υποβάλετε υποψηφιότητα για δήμαρχος Αθηναίων. Και εγώ που δεν έχω μεταδημοτεύσει ακόμα, παρά την ήδη μακρόχρονη διαμονή μου σε βορειότερα προάστεια, θα χαρώ να σας συμπαρασταθώ με την ψήφο μου.
Βρήκα το θάρρος να επικοινωνήσω μαζί σας μέσω αυτής της εν είδει ανοιχτής επιστολής ανάρτησης στο ιστολόγιό μου, επειδή είμαι σίγουρος πως είστε ένας άνθρωπος με την ισχυρή βούληση και τους πολιτικούς όρχεις που απαιτούνται για να επανορθώσετε μια κατάφωρη αδικία.
Όπως ξέρετε, ο αείμνηστος Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν έχει βρει την αναγνώριση που του αξίζει, παρά την ανυπέρβλητη προσφορά του στον ελληνικό κινηματογράφο. Πιστεύω πως συμφωνείτε μαζί μου, οπότε κι εγώ από μέρους μου σας υποβάλλω τεχνική πρόταση για να διευκολύνω το έργο σας. Επικοινώνησα ήδη με επαγγελματίες με άποψη για το συγκεκριμένο θέμα (γλύπτης, πολιτικός μηχανικός, διακοσμητής εξωτερικών χώρων με PhD στο feng-shui κλπ) και κατέληξα στα εξής:
‣ Η τίμηση του Λάμπρου Κωνσταντάρα θα πρέπει να γίνει μέσω ολόσωμου αγάλματος από Πεντελικό μάρμαρο ή από ορείχαλκο· τι από τα δύο, το αφήνω στη διακριτική σας ευχέρεια.
‣ Το άγαλμα θα πρέπει να τοποθετηθεί σε βάση ακριβώς στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος.
‣ Οι πανάρχαιοι Κινεζικοί κανόνες για τη μεγιστοποίηση του τσι τάσσουν τον προσανατολισμό του αγάλματος στις 98° δεξιόστροφα του βορρά· δηλαδή, το άγαλμα να βλέπει ακριβώς ανατολικά, και μετά στρίψτε το 8° ακόμα κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού.
‣ Επειδή ο Λάμπρος Κωνσταντάρας είναι αείμνηστος, προφανώς δεν μπορεί να ποζάρει για το άγαλμα, οπότε μπήκα στον κόπο να διαλέξω τυχαία μια χαρακτηριστικά λεβέντικη εικόνα του μεγάλου μας ηθοποιού. Την παραθέτω εδώ καθαρά για τη δική σας διευκόλυνση:
Ταιριαστή επιγραφή, νομίζω, θα ήταν το «Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι».
Σας ευχαριστώ πολύ,
ένας εκ των προτέρων ενθουσιασμένος δημότης σας
Βρήκα το θάρρος να επικοινωνήσω μαζί σας μέσω αυτής της εν είδει ανοιχτής επιστολής ανάρτησης στο ιστολόγιό μου, επειδή είμαι σίγουρος πως είστε ένας άνθρωπος με την ισχυρή βούληση και τους πολιτικούς όρχεις που απαιτούνται για να επανορθώσετε μια κατάφωρη αδικία.
Όπως ξέρετε, ο αείμνηστος Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν έχει βρει την αναγνώριση που του αξίζει, παρά την ανυπέρβλητη προσφορά του στον ελληνικό κινηματογράφο. Πιστεύω πως συμφωνείτε μαζί μου, οπότε κι εγώ από μέρους μου σας υποβάλλω τεχνική πρόταση για να διευκολύνω το έργο σας. Επικοινώνησα ήδη με επαγγελματίες με άποψη για το συγκεκριμένο θέμα (γλύπτης, πολιτικός μηχανικός, διακοσμητής εξωτερικών χώρων με PhD στο feng-shui κλπ) και κατέληξα στα εξής:
‣ Η τίμηση του Λάμπρου Κωνσταντάρα θα πρέπει να γίνει μέσω ολόσωμου αγάλματος από Πεντελικό μάρμαρο ή από ορείχαλκο· τι από τα δύο, το αφήνω στη διακριτική σας ευχέρεια.
‣ Το άγαλμα θα πρέπει να τοποθετηθεί σε βάση ακριβώς στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος.
‣ Οι πανάρχαιοι Κινεζικοί κανόνες για τη μεγιστοποίηση του τσι τάσσουν τον προσανατολισμό του αγάλματος στις 98° δεξιόστροφα του βορρά· δηλαδή, το άγαλμα να βλέπει ακριβώς ανατολικά, και μετά στρίψτε το 8° ακόμα κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού.
‣ Επειδή ο Λάμπρος Κωνσταντάρας είναι αείμνηστος, προφανώς δεν μπορεί να ποζάρει για το άγαλμα, οπότε μπήκα στον κόπο να διαλέξω τυχαία μια χαρακτηριστικά λεβέντικη εικόνα του μεγάλου μας ηθοποιού. Την παραθέτω εδώ καθαρά για τη δική σας διευκόλυνση:
Ταιριαστή επιγραφή, νομίζω, θα ήταν το «Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι».
Σας ευχαριστώ πολύ,
ένας εκ των προτέρων ενθουσιασμένος δημότης σας
Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010
Εδώ ο κόσμος καίγεται…
…και οι Έλληνες μαλακίζονται με τη Τζούλια (οι παρόντες εξαιρούνται— σπεύσατε να σχολιάσετε ώστε να μη θεωρηθείτε κι εσείς μαλάκες).
Φήμες λένε πως η Τζούλια σχολιάζει: «Είστε ηλίθιοι.» Δεν διευκρινίζεται αν αναφέρεται στους άντρες ή γενικώς στους Έλληνες.
Από την άλλη, αφού δεν προτίθεμαι να επιτεθώ στη Βουλή με αέριο ώστε να ξεκάνουμε τους τριακόσιους και κάτι ψιλά (δεν πιστεύω στην τρομοκρατία, ούτε νομίζω πως οι αντικαταστάτες θα είναι ιδιαίτερα καλύτεροι), να προσφέρω αφιλοκερδώς —παρότι άνεργος ακόμη— τις γνώσεις μου και τις υπηρεσίες μου στην πατρίδα. Κύριε Σπινέλλη, μπορώ να βοηθήσω; Είμαι καλός στο να κάνω τους υπολογιστές να δουλεύουν και να βγάζουν αποτελέσματα. Είμαι ιδιαίτερα καλός στο data mining, και προσφέρω αμισθί τις δεξιότητές μου αρκεί τα εξορυχθέντα δεδομένα να αξιοποιηθούν χρηματοεισπρακτικά από τη χώρα. Δεσμεύομαι¹ πως με εργασία δεκατεσσάρων ημερών μπορώ να σας εξασφαλίσω ένα δις από χρωστούμενα προς το κράτος. Ας αναλάβουν άλλοι να τα εισπράξουν (υπέρ του κράτους).
¹…or double your money back
Φήμες λένε πως η Τζούλια σχολιάζει: «Είστε ηλίθιοι.» Δεν διευκρινίζεται αν αναφέρεται στους άντρες ή γενικώς στους Έλληνες.
Από την άλλη, αφού δεν προτίθεμαι να επιτεθώ στη Βουλή με αέριο ώστε να ξεκάνουμε τους τριακόσιους και κάτι ψιλά (δεν πιστεύω στην τρομοκρατία, ούτε νομίζω πως οι αντικαταστάτες θα είναι ιδιαίτερα καλύτεροι), να προσφέρω αφιλοκερδώς —παρότι άνεργος ακόμη— τις γνώσεις μου και τις υπηρεσίες μου στην πατρίδα. Κύριε Σπινέλλη, μπορώ να βοηθήσω; Είμαι καλός στο να κάνω τους υπολογιστές να δουλεύουν και να βγάζουν αποτελέσματα. Είμαι ιδιαίτερα καλός στο data mining, και προσφέρω αμισθί τις δεξιότητές μου αρκεί τα εξορυχθέντα δεδομένα να αξιοποιηθούν χρηματοεισπρακτικά από τη χώρα. Δεσμεύομαι¹ πως με εργασία δεκατεσσάρων ημερών μπορώ να σας εξασφαλίσω ένα δις από χρωστούμενα προς το κράτος. Ας αναλάβουν άλλοι να τα εισπράξουν (υπέρ του κράτους).
¹…or double your money back
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
New Dawn Fades
Ρε παιδιά, έχω βαρεθεί λίγο το παιχνίδι. Πινγκ, πονγκ, πινγκ, πονγκ, αλλά αργά. Για να περάσει το φιλέ το μπαλάκι, μπορεί να κάνει και πάνω από τέσσερα χρόνια κάθε φορά. Θα πήγαινα στις διπλανές αίθουσες, αλλά είναι πολύ πιο ακριβό το εισιτήριο.
Τέλος πάντων.
In other news, θέλω να συγχαρώ για το θάρρος του τον ένα_και_μοναδικό ψηφοφόρο που ψήφισε ΚΟΤΕΣ στην Αʹ Πειραιώς, από τους 133·423 που ψήφισαν εκεί. Όχι, δεν ήμουν εγώ αυτός. Δεν ήμουν ούτε ο άλλος ένας_και_μοναδικός στο νομό Θεσπρωτίας, ούτε ένας από τους 1·353 στην Αʹ Αθηνών.
Τέλος πάντων.
In other news, θέλω να συγχαρώ για το θάρρος του τον ένα_και_μοναδικό ψηφοφόρο που ψήφισε ΚΟΤΕΣ στην Αʹ Πειραιώς, από τους 133·423 που ψήφισαν εκεί. Όχι, δεν ήμουν εγώ αυτός. Δεν ήμουν ούτε ο άλλος ένας_και_μοναδικός στο νομό Θεσπρωτίας, ούτε ένας από τους 1·353 στην Αʹ Αθηνών.
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009
Εκλογές
Αυξήθηκαν οι κλήσεις με απόκρυψη τις τελευταίες ημέρες. Συνήθως αποφεύγω να τις απαντώ. Απάντησα σε μία, και ήταν από το γραφείο κάποιου κ. Παπαναστασίου (αν θυμάμαι καλά) που είναι υπουργός σε κάτι σχετικό με την οικονομία μας (επίσης αν θυμάμαι καλά), μήπως ήθελα να πάω σε κάποια ομιλία του. Βαριόμουν και πολύ γρήγορα ξέκοψα, «όχι, όχι, ευχαριστώ». Όταν το ανέφερα μετά στην Αθανασία, ανέφερε πως δεν έπρεπε να βιαστώ να το κλείσω, αλλά να ζητήσω ρουσφέτι. «Φτου», σκέφτηκα. «Νεξτ τάιμ».
Newsflash:
Newsflash:
Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008
24 ώρες… μετά
Σημείωση από ΤΖΩΤΖΙΟΥ: προσέξτε το POSTED BY στο κάτω μέρος της ανάρτησης ;)
Η Αμερική τελικά αποφάσισε. Ο νέος πρόεδρος είναι Αφροαμερικανός. Αυτό όμως που πρέπει όλοι να αναλογιστούμε είναι ποιος βοήθησε για να έχουμε αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα. Σας δίνω μία μικρή βοήθεια:
President Palmer: I know why you want me dead, Mr. Bauer.
Jack Bauer: Want you dead, Senator? I don't know what you're talking about.
President Palmer: Kosovo!
Jack Bauer: Kosovo?
President Palmer: I know you hold me responsible for the men you lost there. Two years ago today.
Jack Bauer: You know about Operation Nightfall?
President Palmer: I authorized the mission. I know you took out Victor Drazen and his inner circle, and I know you lost six men in the process.
Jack Bauer: And you think I want revenge for the death of men?
President Palmer: Yes, I do.
Jack Bauer: With all due respect, Senator, I almost died today trying to protect you! And if I blame anyone for the death of my men in Kosovo, sir, I blame myself!
Ο ένας και μοναδικός Jack Bauer…
Η Αμερική τελικά αποφάσισε. Ο νέος πρόεδρος είναι Αφροαμερικανός. Αυτό όμως που πρέπει όλοι να αναλογιστούμε είναι ποιος βοήθησε για να έχουμε αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα. Σας δίνω μία μικρή βοήθεια:
President Palmer: I know why you want me dead, Mr. Bauer.
Jack Bauer: Want you dead, Senator? I don't know what you're talking about.
President Palmer: Kosovo!
Jack Bauer: Kosovo?
President Palmer: I know you hold me responsible for the men you lost there. Two years ago today.
Jack Bauer: You know about Operation Nightfall?
President Palmer: I authorized the mission. I know you took out Victor Drazen and his inner circle, and I know you lost six men in the process.
Jack Bauer: And you think I want revenge for the death of men?
President Palmer: Yes, I do.
Jack Bauer: With all due respect, Senator, I almost died today trying to protect you! And if I blame anyone for the death of my men in Kosovo, sir, I blame myself!
Ο ένας και μοναδικός Jack Bauer…
Τρίτη 1 Απριλίου 2008
Respect
Άρθρο για την διαδικασία υπερψήφισης (take two) του OOXML ως ISO standard:
Στο C|Net.
Ίσως ξέρετε, ίσως όχι όλα όσα έχουν παιχτεί στα παρασκήνια (ας πούμε, ψάξτε να δείτε τι έγινε στη Νορβηγία, όπου οι 21 δήλωσαν εναντίον, οι 2 υπέρ, φεύγει ο πολύς ο κόσμος από το δωμάτιο σύσκεψης («ψηφίσαμε, τι άλλο να κάνουμε; πάμε να τσιμπήσουμε τίποτα»), και μετά ανακοινώθηκε πως η Νορβηγία ψηφίζει «ναι»…).
Στο άρθρο του C|Net, λοιπόν, η τελευταία παράγραφος με τη δήλωση της Microsoft είναι όλα τα λεφτά.
Στο C|Net.
Ίσως ξέρετε, ίσως όχι όλα όσα έχουν παιχτεί στα παρασκήνια (ας πούμε, ψάξτε να δείτε τι έγινε στη Νορβηγία, όπου οι 21 δήλωσαν εναντίον, οι 2 υπέρ, φεύγει ο πολύς ο κόσμος από το δωμάτιο σύσκεψης («ψηφίσαμε, τι άλλο να κάνουμε; πάμε να τσιμπήσουμε τίποτα»), και μετά ανακοινώθηκε πως η Νορβηγία ψηφίζει «ναι»…).
Στο άρθρο του C|Net, λοιπόν, η τελευταία παράγραφος με τη δήλωση της Microsoft είναι όλα τα λεφτά.
Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2008
Δεν με απασχολεί, αλλά για τον SQL server 2008
Όσοι ενδιαφέρεστε για τον SQL server 2008, θα ξέρετε ότι καθυστέρησε. Η ανακοίνωση της Microsoft είναι αξιοζήλευτα ξύλινη (ας πούμε, όταν ο Καραμανλής ο μικρός ξεκίνησε ως πρόεδρος του κόμματος, μίλαγε ημιανθρώπινα. Στην πορεία, μέχρι που τελικά έγινε πρωθυπουργός, ενσωματώθηκε για να μη τον φάνε λάχανο και πλέον είναι άξιος διάδοχος της KPM legacy) και απίστευτα αυτοσαρκαστική εν αγνοία του συγγραφέα: Microsoft SQL Server 2008 Roadmap Clarification.
Κλαριφικέισιον; Όσο καλά και να τα σπρέχαρα τα γαμημένα τα εγγλέζικα, δεν καταλαβαίνω. Αντιθέτως, μπορώ να φανταστώ κάποιον να διαβάζει το ως άνω κείμενο σε κάποιο μπαλκόνι και πλήθος λαού από κάτω να κρατάει πανό και να φωνάζει συνθήματα.
Απολαυστική έμμεση απάντηση διάβασα εδώ: “Microsoft Boy announces his School Homework”
Κλαριφικέισιον; Όσο καλά και να τα σπρέχαρα τα γαμημένα τα εγγλέζικα, δεν καταλαβαίνω. Αντιθέτως, μπορώ να φανταστώ κάποιον να διαβάζει το ως άνω κείμενο σε κάποιο μπαλκόνι και πλήθος λαού από κάτω να κρατάει πανό και να φωνάζει συνθήματα.
Απολαυστική έμμεση απάντηση διάβασα εδώ: “Microsoft Boy announces his School Homework”
Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007
Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007
Χιαστί
Ξέρω καλά πως είμαι άνθρωπος κλειστός (και ψυχανώμαλος, αλλά μη πεταχτείτε να προσηγορήσετε!). Συχνά δείχνω τα αισθήματά μου με τον εντελώς αντίθετο τρόπο από τον πρέποντα: στο πένθος θα κάνω αστεία, στην αγάπη θα βρίζω τρυφερά⁰. Και στην τωρινή κατάσταση της χώρας, μένω άπραγος και παγωμένος (εκεί που θα έπρεπε να κάνω κάτι).
Στροφή.
Είμαι ΑΕΚτζής υποτίθεται. Ο πατέρας μου και η μάνα μου είναι Ολυμπιακοί. Ας αγνοήσουμε τους λόγους που κάποτε αποφάσισα τι ομάδα είμαι¹ και ελάτε μαζί μου σε κάποιο παιχνίδι μεταξύ Ολυμπιακού και ΑΕΚ (ή ανάποδα, νομίζω ήταν στη Νέα Φιλαδέλφεια) όπου πήγαμε εγώ κι ο πατέρας μου². Εκεί, γνωρίσαμε ένα κύριο μισό κώλο πιο πέρα από τον πατέρα μου. Μεγαλύτερος σε ηλικία από τον πατέρα μου, απέπνεε σεβασμό. Μιλούσαμε λοιπόν με τον πατέρα μου και λέγαμε πόσο άραγε να τελειώσει το παιχνίδι. Ο σεβάσμιος κύριος που παρακολουθούσε τη συζήτησή μας (ακόμα δεν είχε αρχίσει το παιχνίδι) κατέθεσε την άποψή του κοιτώντας εμένα και βάζοντας χιαστί τους δείκτες του. Ίσως κάπως τον αμφισβήτησα, ίσως τον αμφισβήτησε ο πατέρας μου, δε θυμάμαι. Ο σεβάσμιος κύριος έφρασε την άποψή του: «είναι δύο μεγάλες ομάδες, και δεν έχουν κάτι να μοιράσουν τώρα. Χι.»
Το παιχνίδι έληξε 1-1. Τον θυμάμαι ακόμα τον κύριο, αλλά δεν ξέρω αν έγινε ποτέ εκατομμυριούχος παίζοντας ΠΡΟ ΠΟ. Δεν ξέρω αν ζη ακόμα.
Αν ζούσε, ίσως να είχε άποψη και για τις επερχόμενες εκλογές. Δε μου είναι καθόλου δύσκολο να τον φανταστώ να προτάσσει τους δείκτες χιαστί: «είναι δύο μεγάλα κόμματα, και δεν έχουν κάτι να μοιράσουν τώρα. Χι.»
Πιθανολογώ πως αυτό θα ξενίσει πολλούς και θα απορριφθεί από ακόμα περισσότερους, αλλά για μένα είναι τόσο μα τόσο προφανές το Χ που χρόνια τώρα διακατέχει το ντέρμπι της πολιτικής ζωής του τόπου μας. «Τι κι αν χάσουμε τις εκλογές; Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θα είναι.» Δεν φταίει η Νέα Δημοκρατία για τις τόσες πυρκαϊές. Δε θα έφταιγε το ΠΑΣΟΚ αν ήταν τώρα στην κυβέρνηση. Οι μικροαστοί μας βουλευτές ανθρωπάκια είναι σαν κι εμάς, και μάλιστα υπάλληλοί μας³· εμείς τους δίνουμε την εντολή, αυτοί εκτελούν, εμείς γυρνάμε στο λήθαργο, ή μάλλον στη λιποθυμία όπως έλεγαν και οι Κατσιμιχαίοι σε ένα μάλλον αγνοημένο τραγούδι τους.
Στην συγκέντρωση την εβδόμην απογευματινήν της αύριον, εγώ και η σύζυγος θα είμαστε στην προγραμματισμένη επίσκεψη στον γυναικολόγο για την επιβεβαίωση πως ο επερχόμενος νεαρός είναι καλά. Αλλά και να μην είχαμε την επίσκεψη, δύσκολα θα κατέβαινα. Όχι γιατί δεν πιστεύω στα κίνητρα, αλλά επειδή δεν πιστεύω στο αποτέλεσμα. Δεν είμαστε χώρα, ούτε λαός με τιμή. Δεν έχουμε πια φιλότιμο. Ενσωματωνόμαστε. Γινόμαστε μέρος μεγαλύτερων οικογενειών, Ευρωπαίοι εκ πεποιθήσεως και Αμερικανοί εκ τηλεοράσεως, και εδώ και δεκαετίες τη ρημάδα την εξώθυρα την κλειδώνουμε.
Θα ήθελα όλη η χώρα να μη ψηφίσει κανένα κόμμα. Ή να βγει ένα μικρό κόμμα με 100%, οπότε να τρέχει να βρει 300 βουλευτές⁴. Ή να βγουν όλα τα μικρά κόμματα, το καθένα τους με παραπάνω από το σύνολο των ψήφων που θα πάρουν ΠΑΣΟΚ+ΝΔ. Αφεντικό, να δω τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου να τσακώνονται για τη Βʹ κατανομή κι ας πεθάνω. Ας βγει πρωθυπουργός η Έφη Σαρρή, ζμπουτζμ· αν βγει βουλευτίνα, μας αξίζει.
Πριν κάνα μήνα με πήραν τηλέφωνο για γκάλοπ (ένας από τους λόγους που ήμουν σίγουρος πως οι εκλογές θα γίνουν πριν την ώρα τους, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη το εύρος που είχε το συγκεκριμένο γκάλοπ στις ερωτήσεις του). Είχα όρεξη, και κάθισα να με ξεσκίσουν (για να γλυτώσει κάποιος άλλος). Μόνο που δεν τσακώθηκα με την κοπέλα, αφού προφανώς δε με πίστευε, ή ίσως δεν απαντούσα τη λέξη της κάρτας, οπότε δεν ήξερε σε ποιο τετραγωνάκι να σημειώσει το δικό της Χ, παρότι με είχε διαβεβαιώσει πως μπορώ να απαντήσω ό,τι θέλω και πως με είχε πιστέψει ότι είμαι αναποφάσιστος. Δείγμα:
–Τι ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές;
–Συνασπισμό, αλλά δεν ψηφίζω πάντα το ίδιο κόμμα.
—Ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο ως πρωθυπουργό, τον Καραμανλή ή τον Παπανδρέου;
–Κανέναν από τους δύο.
–Ναι, αλλά ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο;
–Σας είπα. Κανέναν. Ίδιοι μου φαίνονται.
–Ποιανού ο πολιτικός λόγος σας πείθει περισσότερο;
–Δεν ξέρω να σας απαντήσω.
–Τι εννοείτε;
–Δεν ξέρω. Δεν τους παρακολουθώ.
(παύση. η επόμενη ερώτηση ήταν καθαρά δική της, δεν είχε πουθενά να καταγράψει την απάντηση)
–…είστε Έλληνας; Ζήτε στην Ελλάδα;
–Ναι. Είμαι Έλληνας. Ζω στην Ελλάδα.
–Τι θα ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές;
–Δεν ξέρω.
–Ναι. Κοιτάξτε, σας είπα πως η δημοσκόπηση είναι μυστική, κανείς δε θα μάθει τι θα ψηφίσετε.
–Κυρία μου, σας πιστεύω. Εσείς δε με πιστεύετε όταν σας μιλάω. Σας είπα, δεν ξέρω. Είμαι στους αναποφάσιστους.
–Για τον κύριο Αλαβάνο τι γνώμη έχετε;
–Δεν έχω. Δεν τον ξέρω.
–Ναι, ως πολιτικός—
–Δεν τον παρακολουθώ.
(παύση)
–Είπατε πριν πως ψηφίσατε Συνασπισμό στις—
–Κυρία μου, με ρωτήσατε τι ψήφισα, σας είπα τι ψήφισα. Αν με ρωτάγατε ποιος πιστεύω θα σώσει τη χώρα, θα σας έλεγα κανένας. Με ρωτάτε τι θα ψηφίσω, σας λέω δεν ξέρω. Πιστέψτε με. Σας λέω την αλήθεια.
κ.τ.λ. Φάγαμε ένα 20λεπτο έτσι. Στοιχηματίζω πως η κοπέλα σιχτίρισε αφού κατέβασε το ακουστικό. Δεν την αδικώ, αλλά δεν τη δικαιολογώ κιόλας.
Δε θα αλλάξει τίποτα ουσιαστικά… ή ίσως και να αλλάξει, αν η συλλογική μας συνείδηση ως Έλληνες μπορεί και να χαμπαριάσει πως μισοάνοιξε τα βλέφαρα από τη λιποθυμία. Ίσως. Δεν ξέρω. Αν ήξερα, τώρα θα είχα λεφτά.⁵
Είχα κι άλλα να πω, αλλά είναι ώρα να πάω για νάνι. Κρίμα. Τις περισσότερες φορές που με πιάνει οίστρος, βγαίνω να κάνω ένα τσιγάρο για να μου φύγει. Αυτή τη φορά χαρμάνιασα, αλλά χαλάλι.
Και δεν έβαλα και φωτογραφία του μικρού. Αλλοτριώνομαι. The Day of the Triffids (ή Triffils?)
⁰ Σχεδόν κάθε φορά που αγκαλιάζω τον μικρό και του λέω «πού είσαι βρωμιάρη;», μου έρχεται εικόνα από τη «Φωνή του δάσους» (“Call of the Wild”, δηλαδή, αλλά έτσι γνώρισα τον τίτλο από παιδί), με τον πρωταγωνιστή και το αφεντικό του, και πώς έδειχναν την αγάπη τους.
¹ Φαντάρος στην Κω. Γυρνάω καθυστερημένος από φυλάκιο πεινώντας τρελά. Βρίσκω το πιάτο όσπρια που μου είχαν κρατήσει —δεν έφταιγα για την καθυστέρηση— και κάθομαι στην τραπεζαρία να φάω. Η τηλεόραση έδειχνε αγώνα μπάσκετ Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού. Εγώ τρώω, είμαι ο μόνος. Οι άλλοι φωνάζουν και τσακώνονται. Εγώ τρώω και έχω νεύρα για πολλά και διάφορα. Ένας στρατονόμος κάθεται στον δικό μου πάγκο με την πλάτη γυρισμένη σε εμένα, και κάποια στιγμή αποφασίζει πως η ησυχία μου είναι πολύ ύποπτη. Γυρνάει και με ρωτάει ψαρωτικά: «εσύ, παληκάρι, τι ομάδα είσαι δηλαδή;» Τον κοιτάω, και με γεμάτο στόμα και ζουμιά να τρέχουν, του λέω: «…υψηλού κινδύνου».
Προς μεγάλη μου έκπληξη, έπιασε το νόημα και δεν ξαναασχολήθηκε μαζί μου.
² Πρέπει να ήμουν πολύ μικρός, ίσως τετάρτη-πέμπτη δημοτικού. Πού στηρίζω την εικασία ότι ήμουν μικρός; Βγαίνοντας από το γήπεδο, ο κόσμος άρχισε πανικόβλητος να τρέχει αλλάζοντας κατεύθυνση. Ανάμεσα στα πόδια του κόσμου, βλέπω νεαρούς με κιτρινόμαυρα κασκόλ και αλυσίδες στα χέρια να βρίσκονται στο κέντρο του άρτι εκκενωθέντος χώρου και να έχουν άγριες διαθέσεις. Ο πατέρας μου με τραβάει από το χέρι να φύγουμε, και γυρνώ να τον καθησυχάσω: «δε θα μας πειράξουν εμάς, εγώ είμαι ΑΕΚτζής».
Ούτε που θυμάμαι πώς ήταν να είμαι τόσο ανόητος (αθώος θα το έλεγαν άλλοι), οπότε πρέπει να ήταν πριν πολλά χρόνια. QED.
³ με την εξαιρετικά βολική διαφοροποίηση: είναι οι μοναδικοί υπάλληλοι που έχουν πλήρη έλεγχο του ύψους του μισθού τους.
⁴ βασικά, βουλή θα σχηματίσει τάχιστα με όλους τους πρόθυμους νεοδημοκράτες και πασόκους που θα τρέξουν για το καλό του τόπου να συνδράμουν στο έργο και να συμβουλέψουν και να καθοδηγήσουν το ανώριμο για κυβέρνηση μικρό κόμμα. Η πρώτη συνεισφορά τους θα είναι ένα καλό χέρι βάψιμο— όχι των γραφείων του κόμματος, αλλά του εαυτού τους.
⁵ και δε θα έγραφα στο blog μου αλλά θα ήμουν στις Μπραχάμες με τα λονγκ-ντρινκς και τις γκόμενες που θα με αγαπούσαν για αυτό που είμαι: ένας κενός πλούσιος με βρώσιμη φλούδα.
Στροφή.
Είμαι ΑΕΚτζής υποτίθεται. Ο πατέρας μου και η μάνα μου είναι Ολυμπιακοί. Ας αγνοήσουμε τους λόγους που κάποτε αποφάσισα τι ομάδα είμαι¹ και ελάτε μαζί μου σε κάποιο παιχνίδι μεταξύ Ολυμπιακού και ΑΕΚ (ή ανάποδα, νομίζω ήταν στη Νέα Φιλαδέλφεια) όπου πήγαμε εγώ κι ο πατέρας μου². Εκεί, γνωρίσαμε ένα κύριο μισό κώλο πιο πέρα από τον πατέρα μου. Μεγαλύτερος σε ηλικία από τον πατέρα μου, απέπνεε σεβασμό. Μιλούσαμε λοιπόν με τον πατέρα μου και λέγαμε πόσο άραγε να τελειώσει το παιχνίδι. Ο σεβάσμιος κύριος που παρακολουθούσε τη συζήτησή μας (ακόμα δεν είχε αρχίσει το παιχνίδι) κατέθεσε την άποψή του κοιτώντας εμένα και βάζοντας χιαστί τους δείκτες του. Ίσως κάπως τον αμφισβήτησα, ίσως τον αμφισβήτησε ο πατέρας μου, δε θυμάμαι. Ο σεβάσμιος κύριος έφρασε την άποψή του: «είναι δύο μεγάλες ομάδες, και δεν έχουν κάτι να μοιράσουν τώρα. Χι.»
Το παιχνίδι έληξε 1-1. Τον θυμάμαι ακόμα τον κύριο, αλλά δεν ξέρω αν έγινε ποτέ εκατομμυριούχος παίζοντας ΠΡΟ ΠΟ. Δεν ξέρω αν ζη ακόμα.
Αν ζούσε, ίσως να είχε άποψη και για τις επερχόμενες εκλογές. Δε μου είναι καθόλου δύσκολο να τον φανταστώ να προτάσσει τους δείκτες χιαστί: «είναι δύο μεγάλα κόμματα, και δεν έχουν κάτι να μοιράσουν τώρα. Χι.»
Πιθανολογώ πως αυτό θα ξενίσει πολλούς και θα απορριφθεί από ακόμα περισσότερους, αλλά για μένα είναι τόσο μα τόσο προφανές το Χ που χρόνια τώρα διακατέχει το ντέρμπι της πολιτικής ζωής του τόπου μας. «Τι κι αν χάσουμε τις εκλογές; Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θα είναι.» Δεν φταίει η Νέα Δημοκρατία για τις τόσες πυρκαϊές. Δε θα έφταιγε το ΠΑΣΟΚ αν ήταν τώρα στην κυβέρνηση. Οι μικροαστοί μας βουλευτές ανθρωπάκια είναι σαν κι εμάς, και μάλιστα υπάλληλοί μας³· εμείς τους δίνουμε την εντολή, αυτοί εκτελούν, εμείς γυρνάμε στο λήθαργο, ή μάλλον στη λιποθυμία όπως έλεγαν και οι Κατσιμιχαίοι σε ένα μάλλον αγνοημένο τραγούδι τους.
Στην συγκέντρωση την εβδόμην απογευματινήν της αύριον, εγώ και η σύζυγος θα είμαστε στην προγραμματισμένη επίσκεψη στον γυναικολόγο για την επιβεβαίωση πως ο επερχόμενος νεαρός είναι καλά. Αλλά και να μην είχαμε την επίσκεψη, δύσκολα θα κατέβαινα. Όχι γιατί δεν πιστεύω στα κίνητρα, αλλά επειδή δεν πιστεύω στο αποτέλεσμα. Δεν είμαστε χώρα, ούτε λαός με τιμή. Δεν έχουμε πια φιλότιμο. Ενσωματωνόμαστε. Γινόμαστε μέρος μεγαλύτερων οικογενειών, Ευρωπαίοι εκ πεποιθήσεως και Αμερικανοί εκ τηλεοράσεως, και εδώ και δεκαετίες τη ρημάδα την εξώθυρα την κλειδώνουμε.
Θα ήθελα όλη η χώρα να μη ψηφίσει κανένα κόμμα. Ή να βγει ένα μικρό κόμμα με 100%, οπότε να τρέχει να βρει 300 βουλευτές⁴. Ή να βγουν όλα τα μικρά κόμματα, το καθένα τους με παραπάνω από το σύνολο των ψήφων που θα πάρουν ΠΑΣΟΚ+ΝΔ. Αφεντικό, να δω τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου να τσακώνονται για τη Βʹ κατανομή κι ας πεθάνω. Ας βγει πρωθυπουργός η Έφη Σαρρή, ζμπουτζμ· αν βγει βουλευτίνα, μας αξίζει.
Πριν κάνα μήνα με πήραν τηλέφωνο για γκάλοπ (ένας από τους λόγους που ήμουν σίγουρος πως οι εκλογές θα γίνουν πριν την ώρα τους, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη το εύρος που είχε το συγκεκριμένο γκάλοπ στις ερωτήσεις του). Είχα όρεξη, και κάθισα να με ξεσκίσουν (για να γλυτώσει κάποιος άλλος). Μόνο που δεν τσακώθηκα με την κοπέλα, αφού προφανώς δε με πίστευε, ή ίσως δεν απαντούσα τη λέξη της κάρτας, οπότε δεν ήξερε σε ποιο τετραγωνάκι να σημειώσει το δικό της Χ, παρότι με είχε διαβεβαιώσει πως μπορώ να απαντήσω ό,τι θέλω και πως με είχε πιστέψει ότι είμαι αναποφάσιστος. Δείγμα:
–Τι ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές;
–Συνασπισμό, αλλά δεν ψηφίζω πάντα το ίδιο κόμμα.
—Ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο ως πρωθυπουργό, τον Καραμανλή ή τον Παπανδρέου;
–Κανέναν από τους δύο.
–Ναι, αλλά ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο;
–Σας είπα. Κανέναν. Ίδιοι μου φαίνονται.
–Ποιανού ο πολιτικός λόγος σας πείθει περισσότερο;
–Δεν ξέρω να σας απαντήσω.
–Τι εννοείτε;
–Δεν ξέρω. Δεν τους παρακολουθώ.
(παύση. η επόμενη ερώτηση ήταν καθαρά δική της, δεν είχε πουθενά να καταγράψει την απάντηση)
–…είστε Έλληνας; Ζήτε στην Ελλάδα;
–Ναι. Είμαι Έλληνας. Ζω στην Ελλάδα.
–Τι θα ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές;
–Δεν ξέρω.
–Ναι. Κοιτάξτε, σας είπα πως η δημοσκόπηση είναι μυστική, κανείς δε θα μάθει τι θα ψηφίσετε.
–Κυρία μου, σας πιστεύω. Εσείς δε με πιστεύετε όταν σας μιλάω. Σας είπα, δεν ξέρω. Είμαι στους αναποφάσιστους.
–Για τον κύριο Αλαβάνο τι γνώμη έχετε;
–Δεν έχω. Δεν τον ξέρω.
–Ναι, ως πολιτικός—
–Δεν τον παρακολουθώ.
(παύση)
–Είπατε πριν πως ψηφίσατε Συνασπισμό στις—
–Κυρία μου, με ρωτήσατε τι ψήφισα, σας είπα τι ψήφισα. Αν με ρωτάγατε ποιος πιστεύω θα σώσει τη χώρα, θα σας έλεγα κανένας. Με ρωτάτε τι θα ψηφίσω, σας λέω δεν ξέρω. Πιστέψτε με. Σας λέω την αλήθεια.
κ.τ.λ. Φάγαμε ένα 20λεπτο έτσι. Στοιχηματίζω πως η κοπέλα σιχτίρισε αφού κατέβασε το ακουστικό. Δεν την αδικώ, αλλά δεν τη δικαιολογώ κιόλας.
Δε θα αλλάξει τίποτα ουσιαστικά… ή ίσως και να αλλάξει, αν η συλλογική μας συνείδηση ως Έλληνες μπορεί και να χαμπαριάσει πως μισοάνοιξε τα βλέφαρα από τη λιποθυμία. Ίσως. Δεν ξέρω. Αν ήξερα, τώρα θα είχα λεφτά.⁵
Είχα κι άλλα να πω, αλλά είναι ώρα να πάω για νάνι. Κρίμα. Τις περισσότερες φορές που με πιάνει οίστρος, βγαίνω να κάνω ένα τσιγάρο για να μου φύγει. Αυτή τη φορά χαρμάνιασα, αλλά χαλάλι.
Και δεν έβαλα και φωτογραφία του μικρού. Αλλοτριώνομαι. The Day of the Triffids (ή Triffils?)
⁰ Σχεδόν κάθε φορά που αγκαλιάζω τον μικρό και του λέω «πού είσαι βρωμιάρη;», μου έρχεται εικόνα από τη «Φωνή του δάσους» (“Call of the Wild”, δηλαδή, αλλά έτσι γνώρισα τον τίτλο από παιδί), με τον πρωταγωνιστή και το αφεντικό του, και πώς έδειχναν την αγάπη τους.
¹ Φαντάρος στην Κω. Γυρνάω καθυστερημένος από φυλάκιο πεινώντας τρελά. Βρίσκω το πιάτο όσπρια που μου είχαν κρατήσει —δεν έφταιγα για την καθυστέρηση— και κάθομαι στην τραπεζαρία να φάω. Η τηλεόραση έδειχνε αγώνα μπάσκετ Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού. Εγώ τρώω, είμαι ο μόνος. Οι άλλοι φωνάζουν και τσακώνονται. Εγώ τρώω και έχω νεύρα για πολλά και διάφορα. Ένας στρατονόμος κάθεται στον δικό μου πάγκο με την πλάτη γυρισμένη σε εμένα, και κάποια στιγμή αποφασίζει πως η ησυχία μου είναι πολύ ύποπτη. Γυρνάει και με ρωτάει ψαρωτικά: «εσύ, παληκάρι, τι ομάδα είσαι δηλαδή;» Τον κοιτάω, και με γεμάτο στόμα και ζουμιά να τρέχουν, του λέω: «…υψηλού κινδύνου».
Προς μεγάλη μου έκπληξη, έπιασε το νόημα και δεν ξαναασχολήθηκε μαζί μου.
² Πρέπει να ήμουν πολύ μικρός, ίσως τετάρτη-πέμπτη δημοτικού. Πού στηρίζω την εικασία ότι ήμουν μικρός; Βγαίνοντας από το γήπεδο, ο κόσμος άρχισε πανικόβλητος να τρέχει αλλάζοντας κατεύθυνση. Ανάμεσα στα πόδια του κόσμου, βλέπω νεαρούς με κιτρινόμαυρα κασκόλ και αλυσίδες στα χέρια να βρίσκονται στο κέντρο του άρτι εκκενωθέντος χώρου και να έχουν άγριες διαθέσεις. Ο πατέρας μου με τραβάει από το χέρι να φύγουμε, και γυρνώ να τον καθησυχάσω: «δε θα μας πειράξουν εμάς, εγώ είμαι ΑΕΚτζής».
Ούτε που θυμάμαι πώς ήταν να είμαι τόσο ανόητος (αθώος θα το έλεγαν άλλοι), οπότε πρέπει να ήταν πριν πολλά χρόνια. QED.
³ με την εξαιρετικά βολική διαφοροποίηση: είναι οι μοναδικοί υπάλληλοι που έχουν πλήρη έλεγχο του ύψους του μισθού τους.
⁴ βασικά, βουλή θα σχηματίσει τάχιστα με όλους τους πρόθυμους νεοδημοκράτες και πασόκους που θα τρέξουν για το καλό του τόπου να συνδράμουν στο έργο και να συμβουλέψουν και να καθοδηγήσουν το ανώριμο για κυβέρνηση μικρό κόμμα. Η πρώτη συνεισφορά τους θα είναι ένα καλό χέρι βάψιμο— όχι των γραφείων του κόμματος, αλλά του εαυτού τους.
⁵ και δε θα έγραφα στο blog μου αλλά θα ήμουν στις Μπραχάμες με τα λονγκ-ντρινκς και τις γκόμενες που θα με αγαπούσαν για αυτό που είμαι: ένας κενός πλούσιος με βρώσιμη φλούδα.
Τρίτη 12 Ιουνίου 2007
Ο Σέρλοκ Χολμς και η υπόθεση του χαμένου ρολογιού
Bush in Albania.
Όλη η φάση παίζει στο 00:55 - 00:57 περίπου. Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν το ρολόι το έβγαλε ο ίδιος και το έβαλε στην τσέπη του, ή πρόλαβε και του το έφαγε ένα τσακάλι που έκανε κίνηση καριέρας;
Όλη η φάση παίζει στο 00:55 - 00:57 περίπου. Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν το ρολόι το έβγαλε ο ίδιος και το έβαλε στην τσέπη του, ή πρόλαβε και του το έφαγε ένα τσακάλι που έκανε κίνηση καριέρας;
Τετάρτη 2 Αυγούστου 2006
Διάστημα (μεταξύ εκλογών): το τελικό σύνορο
Έρχονται οι δημοτικές εκλογές, και λογικά στο πανελλήνιο έχουμε οργασμό μονοδρομήσεων, επισκευών οδοστρωμάτων και λοιπών επιθυμητών και ανεπιθυμήτων εργασιών.
Μιας και επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι ο οίστρος δημιουργικότητας των τοπικών προυχόντων μεγιστοποιείται τα καλοκαίρια πριν από τις δημοτικές εκλογές, διαπιστώνουμε ότι το διάστημα των 4 χρόνων μεταξύ εκλογών είναι υπερβολικά μεγάλο. Προτείνω ανεπιφύλακτα να κάνουμε δημοτικές εκλογές κάθε χρόνο, χωρίς ψηφοδέλτια (για λόγους φιλικότητας στο περιβάλλον) αλλά με παλιά PC στα διάφορα εκλογικά διαμερίσματα.
Αναλύω: Το διάστημα του ενός χρόνου θα μπορούσε να μειωθεί, πλην όμως έχουμε τη παγκόσμια σταθερά της προεκλογικής εκστρατείας. Αυτή έχει αποδειχτεί από μεγάλα μαθηματικοεκλογολογικά μυαλά βάσει της αρχής της απροσδιοριστίας του Heineken ότι δεν μπορεί να κατέβει κάτω από τους 3 μήνες. Επίσης, όπως έχει αποδειχτεί από πολύχρονες έρευνες ξενοβιολόγων, ο τυπικός πολιτικός δεν μπορεί να λειτουργήσει αν δεν περάσει τουλάχιστον ένα τετράμηνο αυτοπρόκλησης εκδορών δια του ξυσίματος. Προσθέτοντας τα δύο προαναφερθέντα διαστήματα με το δίμηνο (κατά μέσο όρο) παραγωγής έργου κατά την καλοκαιρινή περίοδο, και στρογγυλεύοντας στο έτος έχουμε το ιδανικό διάστημα μεταξύ δημοτικών εκλογών. Όπερ έδει δείξαι (τελεία τζι άρ).
Θέτοντας το intra-δημο-εκλογικό διάστημα στο ένα έτος, έχουμε μεγιστοποίηση παραγωγής έργου. Η εντροπία θα κάνει την εμφάνισή της, βέβαια, αφού κάθε χρόνο θα υπάρχουν δρόμοι που θα αλλάζουν φορά στη μονοδρόμησή τους (ανάλογα με το ποιος ζήτησε ακρόαση από το δήμαρχο), αλλά σε γενικές γραμμές, τα αποτελέσματα θα είναι εμφανή ήδη από την πρώτη εβδομάδα.
Τώρα, για τις εθνικές εκλογές, δεν έχω άμεση αντίστοιχη λύση. Εκεί υπάρχει το ιατρικό φαινόμενο της μετεκλογικής έκλαμψης, όπου η απώλεια της εξουσίας για ένα κόμμα σημαίνει αυτόματα ότι το μυαλό τους καθαρίζει, συνειδητοποιούν τι πήγαινε στραβά τόσο καιρό και τι πρέπει να γίνει για να διορθωθούν τα πράγματα, οπότε και αρχίζει τη σκληρή κριτική στο κυβερνόν κόμμα, το οποίο έχει περιέλθει στην αντίθετη κατάσταση, την μετεκλογική διάλειψη, λόγω άγχους από την νεοαποκτηθείσα ή νεοεπιβεβαιωθείσα δύναμη λαϊκής κυριαρχίας. Γενικά είναι πολύ δύσκολα αυτά τα πράγματα και έχω πέσει σε βαθιά νερά με όλες τις παραμέτρους εκδήλωσης των συγκεκριμένων ασθενειών, όσο και αν προσπάθησα να τα εκλαϊκεύσω για εσάς αλλά και για μένα.
Αν βγάλετε καμία άκρη, μου λέτε κι εμένα.
Μιας και επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι ο οίστρος δημιουργικότητας των τοπικών προυχόντων μεγιστοποιείται τα καλοκαίρια πριν από τις δημοτικές εκλογές, διαπιστώνουμε ότι το διάστημα των 4 χρόνων μεταξύ εκλογών είναι υπερβολικά μεγάλο. Προτείνω ανεπιφύλακτα να κάνουμε δημοτικές εκλογές κάθε χρόνο, χωρίς ψηφοδέλτια (για λόγους φιλικότητας στο περιβάλλον) αλλά με παλιά PC στα διάφορα εκλογικά διαμερίσματα.
Αναλύω: Το διάστημα του ενός χρόνου θα μπορούσε να μειωθεί, πλην όμως έχουμε τη παγκόσμια σταθερά της προεκλογικής εκστρατείας. Αυτή έχει αποδειχτεί από μεγάλα μαθηματικοεκλογολογικά μυαλά βάσει της αρχής της απροσδιοριστίας του Heineken ότι δεν μπορεί να κατέβει κάτω από τους 3 μήνες. Επίσης, όπως έχει αποδειχτεί από πολύχρονες έρευνες ξενοβιολόγων, ο τυπικός πολιτικός δεν μπορεί να λειτουργήσει αν δεν περάσει τουλάχιστον ένα τετράμηνο αυτοπρόκλησης εκδορών δια του ξυσίματος. Προσθέτοντας τα δύο προαναφερθέντα διαστήματα με το δίμηνο (κατά μέσο όρο) παραγωγής έργου κατά την καλοκαιρινή περίοδο, και στρογγυλεύοντας στο έτος έχουμε το ιδανικό διάστημα μεταξύ δημοτικών εκλογών. Όπερ έδει δείξαι (τελεία τζι άρ).
Θέτοντας το intra-δημο-εκλογικό διάστημα στο ένα έτος, έχουμε μεγιστοποίηση παραγωγής έργου. Η εντροπία θα κάνει την εμφάνισή της, βέβαια, αφού κάθε χρόνο θα υπάρχουν δρόμοι που θα αλλάζουν φορά στη μονοδρόμησή τους (ανάλογα με το ποιος ζήτησε ακρόαση από το δήμαρχο), αλλά σε γενικές γραμμές, τα αποτελέσματα θα είναι εμφανή ήδη από την πρώτη εβδομάδα.
Τώρα, για τις εθνικές εκλογές, δεν έχω άμεση αντίστοιχη λύση. Εκεί υπάρχει το ιατρικό φαινόμενο της μετεκλογικής έκλαμψης, όπου η απώλεια της εξουσίας για ένα κόμμα σημαίνει αυτόματα ότι το μυαλό τους καθαρίζει, συνειδητοποιούν τι πήγαινε στραβά τόσο καιρό και τι πρέπει να γίνει για να διορθωθούν τα πράγματα, οπότε και αρχίζει τη σκληρή κριτική στο κυβερνόν κόμμα, το οποίο έχει περιέλθει στην αντίθετη κατάσταση, την μετεκλογική διάλειψη, λόγω άγχους από την νεοαποκτηθείσα ή νεοεπιβεβαιωθείσα δύναμη λαϊκής κυριαρχίας. Γενικά είναι πολύ δύσκολα αυτά τα πράγματα και έχω πέσει σε βαθιά νερά με όλες τις παραμέτρους εκδήλωσης των συγκεκριμένων ασθενειών, όσο και αν προσπάθησα να τα εκλαϊκεύσω για εσάς αλλά και για μένα.
Αν βγάλετε καμία άκρη, μου λέτε κι εμένα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)