Ατάκες

Καλό το FB, αλλά πολύ εφήμερο. Αντιγράφω εδώ τις ιστορίες που ίσως να θέλουν αργότερα να διαβάσουν τα παιδιά, αγαπητέ φίλε αναγνώστη Μπάμπη. Μην αλλάζεις πλευρό :)

---

Κόνιτσα, Μεγάλο Σάββατο 2017.

Πρωί, στην κουζίνα. Ο Μενέλαος τρώει πρωινό, ο Αλέξανδρος έχει φάει. Η γιαγιά Ιωάννα έρχεται από την εκκλησία (μάλλον από το άφτερ) και μπαίνει στην κουζίνα. Βλέπει τη φίλη Μαρία να κάθεται στο μπαλκόνι, της λέει: «Μπες μέσα, κούκλα μου, κάνει κρύο έξω.»
«Έχει ήλιο, εντάξει.»
«Ε, όσο ήλιο και να έχει…»

Ο soon to be 11χρονος Αλέξανδρος πετάγεται και λέει: «Άμα κρυώνεις εσύ, γιαγιά, δεν σημαίνει ότι κρυώνουν και οι άλλοι!»
Η γιαγιά τον κοιτά και του λέει: «Εσύ μην αφήσεις να πέσει τίποτα…»
Και ο Αλέξανδρος κατεβάζει το παντελόνι της πυτζάμας και ανακράζει: «Μου έπεσαν τα βρακιά!»

---

Σπίτι, 19 Απριλίου 2017.

Επιστρέψαμε από τας Πασχαλινάς διακοπάς και χαλαρωτικά πριν τον ύπνο χαζέψαμε οικογενειακώς το νέο επεισόδιο από Dr Who. (Ακολουθούν mild spoilers για όποιον δεν είδε το επεισόδιο.)

Σκηνή: η κοπελίτσα είναι στο σπίτι και ακούει την βρύση στο μπάνιο να τρέχει. Η μάνα της την παίρνει τηλέφωνο και έτσι η κοπελίτσα συνειδητοποιεί πως κανονικά θα έπρεπε να είναι μόνη στο σπίτι. Πιάνει μια ομπρέλα και πηγαίνει προς το μπάνιο.
Αλέξανδρος: «Η ξανθιά θα είναι!» (μια κοπέλα που χάθηκε μέσα σε μια λακούβα νερό νωρίτερα)
Αθανασία: «Ο Δόκτορ Χου θα είναι!» (safe bet)
Εγώ: «Ο εαυτός της θα είναι!» (smart-arse)
Ο Μενέλαος λάμπει διά της σιωπής του.
Εγώ: «Άντε να δούμε ποιος από όλους έχει δίκιο.»
Αλέξανδρος: «Όχι όλοι, ο Μενέλαος δεν είπε.»
Εγώ: «Σωστά, ο Μενέλαος δεν μάντεψε κανέναν.»

Η κοπέλα ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και μέσα δεν είναι κανένας.
Ο Μενέλαος σηκώνει τα χέρια και λέει: «Νίκησαααααα!»

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, τραβάει την κουρτίνα στη μπανιέρα, και ακόμα δεν βλέπουμε κανέναν. Ο Μενέλαος επαναλαμβάνει: «Νίκησαααααα!», όμως η κάμερα κατεβαίνει μέχρι την υδρορροή και βλέπουμε κάπου βαθιά το μάτι μιας κοπέλας.
Ο Αλέξανδρος λέει: «Ναι, η ξανθιά ήταν.»
Εγώ: «Οπότε τελικά ο Αλέξανδρος είχε δίκιο.»
Μενέλαος: «Έχασααααααα!»

Διάλειμμα Διαφημίσεων

Σας κούρασα με τις κατά συρροήν αναρτήσεις μου και αποφάσισα πως είναι ώρα να κάνουμε ένα διάλειμμα. Ως μεγάλο κεφάλι στην οικονομική διαχείριση, αποφάσισα να πρωτοτυπήσω και αντί να βάλω διαφημίσεις στο πλάι του blog και να βγάλω τρελά λεφτά, θα κάνω μια ανάρτηση που η ίδια είναι διαφήμιση προϊόντος. Φυσικά, η ευφυΐα συνδυάζεται με απειρία, οπότε την διαφήμιση την κάνω αυτοβούλως χωρίς να έχω έρθει σε πρότερη συνεννόηση με την παραγωγό εταιρία, αλλά κάθε έκφραση εκτίμησης από μέρους της (αν ποτέ ανακαλύψει τη διαφήμιση!) είναι καλοδεχούμενη.

Λοιπόν.
Πρόλογος με ευχάριστη φωνή και μελωδικό χαλί:

Είσαι γονιός με τέκνα που τσινάνε όταν είναι ώρα να πιουν το γάλα; Παιδιά που δεν τους αρέσει κανένα κορνφλέκι παρά τον τηλεοπτικό διαφημιστικό βομβαρδισμό; Εγώ δεν έχω τέτοιο πρόβλημα, αλλά σου έχω τη λύση!

Κύριο (και όχι «κυρίως») θέμα:

Πας στο σούπερ μάρκετ και εντοπίζεις το προϊόν που εμφανίζεται στην φωτογραφία στα δεξιά. Είναι αρκετά ευκρινή τα στοιχεία, δεν θα δυσκολευτείς. Ακολουθείς με ευλάβεια τα ακόλουθα βήματα:

• Το βάζεις στο καλάθι/καρότσι.
• Πας στο ταμείο και πληρώνεις. Προαιρετικά έχεις πάρει και άλλα πράγματα, οπότε μην ξεχάσεις να τα πληρώσεις κι αυτά!
• Μεταφέρεις τα ώνια στο σπίτι.
• Αν τα παιδιά σου είναι εκεί, αγκάλιασε και φίλησέ τα για να τους θυμίσεις πόσο πολύ τα αγαπάς.
• Βάλε τα ώνια όλα στην πρέπουσα θέση, εκτός από το προϊόν της φωτογραφίας. Κράτα το στην άκρη.
• Με το προϊόν υπό μάλης, κλείσου σε χώρο όπου δεν θα σε ενοχλήσει κανείς.
• Άνοιξε το κουτί και τσάκισέ τα μόνος σου.
• Απόλαυσε τη νιρβάνα να νιώθεις πλήρης, χοντρύτερος και παντελώς αδιάφορος αν τρώνε υγιεινά και πίνουν το γάλα τους ή όχι τα παιδιά σου.

Είναι απλή η ζωή, τελικά. ☺

Η τέχνη και πώς να την εκτιμήσετε

Αράξτε· σήμερα σηκώθηκα με διάθεση να γράψω για την τέχνη, για τον δημιουργό και για τον αποδέκτη, για το μήνυμα και το περιεχόμενο, για τις μεταπληροφορίες, πόσα κερδίζεις και πόσα μπορεί να χάνεις θαυμάζοντας την τέχνη.¹

Πολλές οι τέχνες και δύσκολο να τις απαριθμήσεις².  Σήμερα θα εστιάσω στη ζωγραφική.

Βλέπεις έναν πίνακα, και αν αφεθείς, θα μάθεις, θα νιώσεις, θα συμπεράνεις.  Δεν είναι μόνο το θέμα.  Σαν τη μη λεκτική επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων στην καθημερινότητα³, θα σου πει πολλά για τον καλλιτέχνη, ή τουλάχιστον για την περίοδο και αυτά που ένιωθε όταν δημιουργούσε αυτό που θαυμάζεις.

Και, όπως είπα, δεν είναι μόνο αυτά που θα μάθεις· είναι κι αυτά που θα νιώσεις.  Μπορεί να σε αγγίξει η τεχνοτροπία, μπορεί να είναι μια λεπτομέρεια, μπορεί να είναι το σύνολο· οτιδήποτε, δεν έχει σημασία· ίσως νιώσεις μια μικρή ή μεγάλη ταύτιση, την αίσθηση πως ο καλλιτέχνης σε άγγιξε, γίνατε φίλοι, κάτσατε κάποτε μαζί και ήπιατε ένα ποτό και μοιραστήκατε τεμάχια ψυχής.

Μπορεί να σε αγγίξουν και τα πολλαπλά επίπεδα του μηνύματος (διότι η τέχνη είναι μήνυμα!), όπως εκείνος ο πίνακας του δεν θυμάμαι ποιου, που είναι η εικόνα μιας πίπας και η λεζάντα γράφει «Ceci n'est pas une pipe» (αυτή δεν είναι πίπα), αφού όντως δεν είναι.  Τότε δέχεσαι πως στην περίοδο που ο καλλιτέχνης έφτιαξε το έργο του, δεν του αρκούσε μόνο η κατάθεση ψυχής του, αλλά ήθελε να αφυπνίσει και τη δική σου αντίληψη, να σε προβληματίσει, να σε ταρακουνήσει, να σε κάνει να αμφισβητήσεις, να σε κάνει να μην εστιάζεις αλλά να εναλλάσσεσαι μεταξύ επιπέδων, ή καμιά φορά να τα βλέπεις όλα μαζί.

Μπορεί, βέβαια, να δεις πολλά περισσότερα από τις προθέσεις του καλλιτέχνη.  Τότε, μέσω της τέχνης, μαθαίνεις πράγματα για εσένα.  Η ερμηνεία που δίνεις είναι ένα μικρό καθρέφτισμα.

Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες, αλλά θα σε κούραζα, αγαπητέ αναγνώστη⁴.  Οπότε θα έρθω στο θέμα μου⁵.

Σήμερα το πρωί πήραμε τους «ελέγχους» από το σχολείο.  Στην τάξη του Αλέξανδρου είδα την ακόλουθη ζωγραφιά, έτσι όπως τη βλέπετε, λιτή και ανυπόγραφη· ψόφησα στο γέλιο:

¹ ή, πιο συνοπτικά: σηκώθηκα με κουλτουρόκαβλες
² δεν είναι σαν τις εννέα Μούσες που τις πετυχαίνεις σε σταυρόλεξα, άρα έχεις ένα λόγο να τις θυμάσαι όλες
³ που αποτελεί το πιο σημαντικό κομμάτι της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων κι ας προσποιούμαστε ότι δεν υφίσταται ή ότι οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν πολλά περισσότερα από όσα λέμε φραστικά, επειδή είμαστε τόσο γαμάτοι παίχτες πόκερ όλοι μας και κρυβόμαστε τέλεια οπότε ένα «μα δεν είπα τίποτα! είπα εγώ αυτό;» αρκεί
⁴ ναι, φίλε Μπάμπη, εσένα εννοώ
⁵ το είχα και στο σχολείο αυτό το θέμα, δηλαδή δύο σελίδες πρόλογο και μια παράγραφο για θέμα. δυστυχώς τότε δεν με άφηναν να βάζω υποσημειώσεις, δεν ξέρω γιατί

Summer 13 status report A

Αρκετές νύχτες στις διακοπές, πριν τον ύπνο, είχαμε να δούμε Καραγκιόζη. Πρόχειρος μπερντές ένα λεπτό τραπεζομάντηλο, στο παράθυρο μεταξύ δύο δωματίων (περίεργο ακούγεται, αλλά τα δωμάτια δεν δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα.) Γενικώς παίχτηκαν αρκετές καλές ατάκες (εννοείται πως λόγω συγγενείας ανεχτήκαμε πολλές μιμήσεις πορδών, όπως και τα περιστασιακά οργανωτικά διαλείμματα όπου ο ένας καραγκιοζοπαίχτης καθοδηγεί τον άλλον, ή τσακώνονται για το ποιο έργο θα παίξει, μέχρι να το ανακοινώσει ο Μενέλαος με ένα «αγαπητέ μου κοινό…»), αλλά τώρα θα σας περιγράψω δύο σκηνές (ουσιαστικά μία, αλλά διακεκομμένη) που νομίζω αξίζουν να μείνουν στην ιστορία του κινηματογράφου, εκεί δίπλα στα “Top Secret!” και “Naked Gun”.

Σκηνή: ο Αλέξανδρος ελέγχει τον Καραγκιόζη, ο Μενέλαος τον άλλο Καραγκιόζη, αλλά για να προσπεράσουμε το παράδοξο, λέμε πως είναι ο Σταύρακας ο αδελφός του Καραγκιόζη.

Τσακώνεται ο Καραγκιόζης με το Σταύρακα, οπότε ο Καραγκιόζης καρφώνει σιγά-σιγά στο έδαφος τον Σταύρακα κοπανώντας τον, και ο Σταύρακας θάβεται πλήρως. Ακούγεται επική μουσική, κάτι μεταξύ μουσικής επένδυσης Καραγκιόζη και ταινίας με υπερήρωες:
Νταν-ντα ντα ντα νταν-ντα ντα ντα ντα ντα νταν-ντα ντα ντα νταν (μόνο τρεις νότες όμως)

Το χέρι του Σταύρακα/Καραγκιόζη ξεπροβάλλει αργά από το έδαφος, ο οποίος δεν σταματάει όταν εμφανιστεί ολόκληρος, αλλά συνεχίζει την αργή, ανοδική του πορεία μέχρι να εξαφανιστεί στον ουρανό. Η μουσική σταματάει.

Ο Καραγκιόζης συνεχίζει με ένα μονόλογο, και συντόμως, εντελώς ανύποπτα, ακούγεται πάλι η επική μουσική.

Το χέρι του Καραγκιόζη/Σταύρακα εμφανίζεται στον ουρανό από δεξιά, και με την ίδια αργή πορεία ο Σταύρακας πετάει πάνω από τον Καραγκιόζη μέχρι να εξαφανιστεί αριστερά. Η μουσική σταματάει πάλι. Ξεχνάμε τον Σταύρακα τώρα. Εξαφανίζεται για τα καλά.

Έρχεται ο Μπάρμπα-Γιώργος (δια χειρός Μενέλαου πάλι). Διάλογος με τον Καραγκιόζη, που αναπόφευκτα οδηγεί και πάλι σε τσακωμό, οπότε και πάλι ο Καραγκιόζης καρφώνει στο έδαφος και τον μπάρμπα-Γιώργο, ο οποίος επίσης θάβεται τελείως. Ξανά η επική μουσική, κι ο μπάρμπα-Γιώργος αρχίζει να ανεβαίνει σιγά-σιγά. Ανεβαίνει, ανεβαίνει, και όταν εμφανιστεί ολόκληρος, διαπιστώνουμε πως στέκεται πάνω στους ώμους του Σταύρακα, και συνεχίζουν αμφότεροι την ανοδική πορεία μέχρι να εξαφανιστούν στον ουρανό.

Η μουσική σταματάει πάλι. Τέλος ιστορικής σκηνής.

Σε κατοπινή αναπαράσταση, ο Κολλητήρης σταμάτησε την ανοδική πορεία και άρχισε την αργή πτώση σκυμμένος, ενώ ακούγεται το επεξηγηματικό «αλεξίπτωτο κώλου!» Πιο μετά, σε αντίστοιχη φάση, ακούστηκε και το «αλεξίπτωτο νύφης!».

Εύφημο μνεία αξίζουν και τα ειδικά εφέ: π.χ. όταν κάποια στιγμή ο Καραγκιόζης ρώτησε τον Κολλητήρη αν του άρεσε το φαγητό (παπούτσια με τηγανιτά φλούδια πατάτας), ο Κολλητήρης απάντησε με ένα μεγαλοπρεπές ρέψιμο, ενώ η σκιά του καραγκιοζοπαικτικού ελεύθερου χεριού έκανε το ωστικό κύμα.

∎

Δείγμα διαλόγου:
Α: Είμαι άνεργος εννέα χρόνια. Όταν δούλευα, ξύριζα μουστάκια. Φέρε μου τον αδερφό μου.
Μ: Κάτσε να σου φέρω τον συνάδελφό σου!
Α: Τον αδερφό μου, ρε, όχι τον συνάδελφό μου!
(φωνή από κοινό): Συνάδελφος είναι κι αυτός, ήταν οικογενειακή η επιχείρηση.

∎

Κι άλλο δείγμα διαλόγου:
Ο Καραγκιόζης νύφη εκ δεξιών (Αλέξανδρος), ο μπάρμπα-Γιώργος (Μενέλαος) εξ αριστερών. Ο μπάρμπας φέρνει την νύφη οδηγώντας πολύ γρήγορα. Σταματούν.
Α (νύφη αλλά με κανονική φωνή): Έτρεχες τόσο γρήγορα, που με έπιασε διάρροια και θέλω να χέ-
Μ (ως σκηνοθέτης): Μίλα κοριτσίστικα!
Α (με κοριτσίστικη φωνή): Τα 'φτυσα!

∎

Στην παρέα εγώ με Αθανασία, Γιάννη (νονός Αλέξανδρου, δυστυχώς δεν μπόρεσαν να κάτσουν πολλές ημέρες), Κατερίνα (σύζυξ Ιωάννου), παππού Μενέλαο (γνωστός και ως πεθερός). Δεν θυμάμαι πώς, ίσως λόγω τάσεων της μικρής Χρυσάνθης (του Γιάννη και της Κατερίνας) έχει έρθει η κουβέντα στη Νάντια Κομανέτσι. Μνημονεύουμε το τέλειο δεκάρι της στους Ολυμπιακούς της Μόσχας, πόσο καλή ήταν, πόσο γυναικάρα όπως εξελίχτηκε, έναν πολύ καλό γάμο που έκανε κτλ.

Γιάννης: «Γενικώς, ήταν πολύ καλή και στις ασκήσεις εδάφους, και στη δοκό, παντού. Και, όπως αποδείχτηκε πιο μετά, και στο κρεβάτι.»
Πεθερός: «Α, στην φαρδιά δοκό!»

∎

Κάθομαι στο πεζούλι μεταξύ δρόμου και παραλίας παρέα με τον Αλέξανδρο και το νονό του το Γιάννη. Κάποια στιγμή μου λέει ο Αλέξανδρος: «Μπαμπά, να σου πω τι έχω καταλάβει;»
«Πες μου.»
«Όποτε ερχόμαστε στην παραλία, η μαμά τσακώνεται.»
Τον κοιτώ περιμένοντας τη συνέχεια.
«Τσακώνεται μαζί μου! Συνέχεια τσακωνόμαστε!»
Συνεχίζω να τον κοιτώ, οπότε εξηγεί:
«Φίλε, την έχω περάσει την εφηβεία, είμαι σίγουρος. Από τα επτά πήγα κατευθείαν στα δεκαοκτώ.»

∎

Πιο μετά, κάθομαι στην ψάθα. Η Αθανασία μου φωνάζει μέσα από το νερό: «Χρήστοοοο! Τι ώρα είναι;»

Βγάζω το κινητό από τη μπανάνα να δω την ώρα. Κοιτάζω με στοργή το υπερδεκαετές 5100, που με είχε υπηρετήσει πιστά τόσα χρόνια πριν παροπλιστεί, και που ακμαίο επανήλθε στην ενεργό δράση πέρσι μετά το κυματικό πλήγμα που έχω περιγράψει σε προηγούμενο τεύχος. Η μνήμη μου γεμίζει θύμησες, πόσα έχουμε περάσει μαζί, πόσες φορές το έχω ρίξει επίτηδες λέγοντας ένα δήθεν ανέμελο «α! μου έπεσε!», το κινητό που ήταν ο ακόλουθός μου σε τουλάχιστον δύο σχέσεις μου, και απαντώ στην Αθανασία: «Ώρα να πάρω smartphone!»

Στην αβέβαιη έκφραση της Αθανασίας, απαντώ δια νεύματος πως είναι μία η ώρα.

∎

Παρά τις αντίξοες συνθήκες, όμως, και βάσει της χρονικής διάρκειας των διακοπών των παιδιών, εξασφαλίσαμε μία μέρα αντρίκιων διακοπών: αύριο Δευτέρα θα καθίσουμε όλη μέρα και θα ματώσουμε από το ξύσιμο στο σπίτι. Η αλλόφυλη μαμά, βέβαια, μας κοίταζε σαν εξωγήινους ή διανοητικά καθυστερημένους, και μας απείλησε ότι θα πάει μόνη της στη θάλασσα (μετάφραση στα Αντρικά: μας υποσχέθηκε να μας αφήσει ήσυχους :) ).

∎

Λίγο πριν ποστάρω, ο Αλέξανδρος δίπλα μου ρωτάει τι κάνω. Του εξηγώ ότι ετοιμάζομαι να αναρτήσω στο διαδίκτυο τις ατάκες του. Κοιτάει και σχολιάζει: «Πω πω, πόσα έχεις γράψει… Διάσημος!»

Μπουρδίτσες

Μου το έστειλαν και προφανώς με πέτυχε σε καλή στιγμή, αφού γέλασα με μερικά.

You gotta see this

House politics

Κάνω μια δοκιμή για post στο blog μέσω email :)

Plan B from TV space

Τα παιδιά μαθαίνουν ατάκες από τον περίγυρο και από τα λοιπά ερεθίσματα (βλ.λ. τηλεόραση, ραδιόφωνο κτλ). Τον τελευταίο καιρό, ο Αλέξανδρος το παρακάνει: πετάει συχνά φράσεις που έχει ακούσει σε Ben 10, Χελωνονιντζάκια και άλλα συναφή, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε παράταιρα. Προσπαθώ να του επιστήσω την προσοχή όποτε δεν ταιριάζει, και να του πω ένα «μπράβο» όταν ταιριάζει, αλλά γενικώς του λέω να μη το παρακάνει.

Κάποιες φορές, όμως, το ταίριασμα είναι καλό.

Σκηνή: ο Αλέξανδρος μόλις έχει κάνει κακά, και τον έχω στον νεροχύτη για να τον πλύνω. Αφού τον πλύνω, θεωρώντας ότι κρατιέται καλά από εμένα, γέρνω λίγο δεξιά για να πιάσω την πετσέτα που είναι πάνω στο πλυντήριο. Δυστυχώς, όμως, δεν κρατιόταν όσο καλά νόμιζα και τον νιώθω να μου φεύγει (μπροστά για 'μένα, πίσω για εκείνον) και να πάει να πέσει μέσα στον (αρκετά ευμεγέθη) νεροχύτη. Βρίσκομαι λοιπόν στη φάση (που σου φαίνεται ότι κρατάει πολύ εκείνη τη στιγμή, αλλά τελικά είναι μερικά δευτερόλεπτα) να προσπαθώ να καταπολεμήσω τη ρημάδα την αδράνεια (προφανώς και τη βαρύτητα) ώστε να μη πέσω, να κρατήσω από αριστερά τον Αλέξανδρο για να μη πέσει ούτε εκείνος και να βρω στήριγμα από δεξιά. Δεν ξέρω αν το περιγράφω σωστά, αλλά προσπαθήστε να οπτικοποιήσετε τη σκηνή.

Εκείνη τη στιγμή που έχω καταφέρει να ισορροπήσω («δεν θα πέσω, δεν θα πέσει, αλλά δεν έχω πιάσει ακόμα την πετσέτα»), ο Αλέξανδρος κρίνει πως πρέπει να πει το εξής:

«Μάλλον πρέπει να βρούμε κάποιο εναλλακτικό σχέδιο.»

You've got a package

Μου το είπε η γυναίκα μου και μου άρεσε πολύ.

Την Πέμπτη στο «Πάμε πακέτο» (ελπίζω πως ξέρετε το περιεχόμενο της εκπομπής, εγώ δεν την έχω δει και, παρότι ενημερώθηκα, βαριέμαι να το παίζω χαλασμένο τηλεφωνάκι) ο Γιάννης Βόγλης στέλνει ένα πακετάκι μύγδαλα στην Άναμπελ.

Γαμάτο.

fortunes.doc

Με αφορμή μια παλιά συλλογή ευφυολογημάτων (περιλαμβάνει κυρίως ευφυολογήματα από ένα πρόγραμμα ονόματι fortune όπως fortune coookie) που κάποιος γνωστός-άγνωστος μού ζήτησε, την οποία εντόπισα τυπωμένη ενώ σε ηλεκτρονική μορφή είναι σχεδόν απροσπέλαστη (it's a long story), είπα να μεταφράσω εδώ τα σχετικά με παιδιά (όταν τα πρωτοδιάβασα, παρασάγγας απείχα από το να είμαι γονέας. Τώρα τα βλέπω από την «άλλη μεριά»!):


- Ένα μωρό είναι ένα διατροφικό κανάλι με δυνατή φωνή στη μία άκρη και πλήρη ανευθυνότητα στην άλλη άκρη.

- Αγόρι: ένας θόρυβος με βρωμιά επάνω του.

- Πάρε εκδίκηση! Ζήσε αρκετά ώστε να είσαι εσύ πρόβλημα για τα παιδιά σου!

- Η παράνοια είναι κληρονομική. Την παθαίνεις από τα παιδιά σου.

- Ένα άθραυστο παιχνίδι είναι χρήσιμο για να σπάει άλλα παιχνίδια.

- «Κάτι τέτοιες ώρες, όταν είμαι παγιδευμένος σε μια αερόθυρα Βογκονικού διαστημόπλοιου παρέα με κάποιον από τον Μπετελγκέζ και πρόκειται να πεθάνω από ασφυξία στο κενό του διαστήματος, εύχομαι να άκουγα αυτά που μου έλεγε η μάνα μου όταν ήμουν μικρός.»
«Γιατί, τι σου έλεγε;»
«Πού θες να ξέρω; Αφού δεν άκουγα!»
(Ντάγκλας Άνταμς, από το «Γυρίστε το Γαλαξία με οτοστόπ»)

- Νιάτα είναι η περίοδος που κατηγορείς τους γονείς σου για τα πάντα, ενώ ωριμότητα είναι η περίοδος όπου μαθαίνεις πως για όλα φταίει η νέα γενιά.


Από την άλλη μεριά:

- Σύζυγος: το πρόσωπο που σου συμπαραστέκεται στα προβλήματα που δεν θα είχες αν είχες μείνει ανύπαντρος.

- Καθηγητής: αυτός που μιλάει στον ύπνο των άλλων.

- Ενήλικος: κάποιος αρκετά μεγάλος για να ξέρει καλύτερα.

- Η ευτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις, είναι κάτι που θυμάσαι.

- Παρατήρησες ποτέ πως, όσοι λένε «Άλλη η ώρα της δουλειάς και άλλη η ώρα του παιχνιδιού», ποτέ δεν βρίσκουν ώρα για παιχνίδι;

- Όσο πιο πολύ γερνάει κανείς, τόσο πιο πολύ περπάτημα έριχνε μικρός για να πάει σχολείο.

- Ποιο το νόημα να μεγαλώνεις αν δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι παιδιάστικα πότε-πότε; (Doctor Who)

- Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να έχεις ευτυχισμένο γάμο. Μόλις τον εντοπίσω, θα ξαναπαντρευτώ. (Κλιντ Ίστγουντ)


Και, τέλος, χρήσιμα τώρα για τις γιορτές:

- ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
Εύκολο. Δεν χρειάζεται να σκεφτείς για να βρεις τι να τους πάρεις, επειδή θα σου πουν ακριβώς τι θέλουν. Μήνες ολόκληρους μελετούν το θέμα παρακολουθώντας τις διαφημίσεις του Σαββατιάτικου πρωινού. Φρόντισε να τους πάρεις ακριβώς αυτό που θέλουν, ακόμα κι αν δεν εγκρίνεις τις επιλογές τους. Αν το παιδί σου θέλει τον «Δολοφονικό Μπομπ», την κούκλα «με πρόσωπο που μπορείς να ξεσκίσεις με τα χέρια σου», καλύτερα να του τον πάρεις. Μπορεί να ανησυχείς πως τέτοια δώρα ενθαρρύνουν αντικοινωνικές συμπεριφορές, αλλά, πίστεψέ με, δεν έχεις ιδέα τι πάει να πει αντικοινωνική συμπεριφορά μέχρι να δεις ένα παιδί που είναι πεπεισμένο πως δεν πήρε το σωστό δώρο. (Ντέιβ Μπάρι: «Οδηγός επιβίωσης για τις Χριστουγεννιάτικες αγορές»)

- Ποτέ μην τρως περισσότερο από όσο μπορείς να κουβαλήσεις (Μις Πίγκυ)

- Η αρχή της αβεβαιότητας του Χάινεκεν: ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πόσες μπίρες ήπιες χθες βράδυ.

- Δεν είμαι υπό την οινόρεια του επηπνεύματος όπως πιστοί μερικεύουν πως είμαι. Φταίει που, όσο μεθότερο κάθομαι εδώ, τόσο πιο πολύ περισσάω.

- Μεθυσμένος είσαι όταν νιώθεις σοφιστικέ αλλά δεν μπορείς να το προφέρεις.

- Δεν είσαι μεθυσμένος αν μπορείς να κείτεσαι στο πάτωμα χωρίς να κρατιέσαι από κάπου. (Ντιν Μάρτιν)

Should have known better

Ανάρτηση με ατάκες του μικρού Μενέλαου (τέλη Οκτώβρη κλείνει τα 4).

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, είμαστε διακοπές· επιστρέφοντας από έξοδο, ο Αλέξανδρος θέλει κακά· βάρδια είναι η Αθανασία να κάτσει μαζί του. Κάθεται και ο Μενέλαος για την παρέα. Εγώ είμαι απέξω και τους ακούω.

Ο Αλέξανδρος εξασκεί τις τεχνικές γλειψίματος που με στοργή προσπαθώ να του διδάξω από μικρός:

«Μαμά, είσαι πανέμορφη! Και ο μπαμπάς είναι… όχι, όχι: μαμά, είσαι ομορφοκόριτσο και ο μπαμπάς είναι ομορφόπαιδο!»
Παρεμβαίνει ο Μενέλαος: «Όχι, η μαμά είναι η πεντάμορφη και ο μπαμπάθ είναι το τέραθ.» Παύση. «Ακούθ, μπαμπά;»

Όχι μόνο ακούω, αλλά τα καταγράφω κιόλας. Τθογλάνι.

✍

Φέτος, ο Μενέλαος αρχικά δεν ήθελε να μπαίνει καθόλου στη θάλασσα. Του πήρε αρκετές μέρες μέχρι να το ξεπεράσει.

Ένα βράδι, στη φάση όπου ακόμα δεν το είχε ξεπεράσει, τους έχω βάλει για ύπνο. Ο Αλέξανδρος έχει κοιμηθεί και με το Μενέλαο συζητάμε περί ανέμων και υδάτων. Κάποια στιγμή που επικεντρώθηκα στα ύδατα, και συγκεκριμένα τον ρώτησα «Θα μπεις καθόλου στη θάλασσα μέχρι να γυρίσουμε στην Αθήνα;», ο Μενέλαος αποφάσισε πως η συζήτηση έλαβε τέλος σε εκείνο ακριβώς το σημείο. Μου λέει:

«Πήγαινε κάτθε με τον Αλέκθανδρο.»
«Γιατί, τελειώσαμε την κουβέντα μας;»
«Εντάκθει… όλα τα 'παμε.»

✍

Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, η οδήγηση γίνεται και πιο ξεκούραστη. Εξηγώ:

Είμαστε σε φανάρι· ανάβει πράσινο και ο μπροστά-μπροστά κοιμάται. Εκφέρω ένα σιγανό: «Άντε, ξύπνα.»

Παρεμβαίνει ο Μενέλαος ακριβώς από πίσω μου.

«Άντε ρε φίλε!»
«Πες τα, αγόρι μου.»
«Τα λέω, μπαμπά! Άντε ρε φίλε με το Τογιότα! Δεν μου αρέθει καθόλου το Τογιότα θου! Μόνο του παππού Μενέλαου μου αρέθει! Εγώ όταν μπαίνω θτο Αβένθιθ οδηγάω καλύτερα από 'θένα!»

Δεν ξέρω πού να ορκιστώ ότι: 1) τα ως άνω καταγράφηκαν όπως ειπώθηκαν, παρότι δεν τα ηχογράφησα 2) to the best of my knowledge, εγώ δεν έχω πει τέτοια πράγματα!

Interpretations

Καθόμουν παρέα με τα παιδιά που ξάπλωσαν, και κάποια στιγμή ο Μενέλαος λέει: «Μπαμπά, θα πεις τη μύγα;» (βλέπε «Μύθοι για την εποχή μας, τελευταία ιστορία).
Ξεκινάω να τη λέω, και σύντομα με διακόπτει ο Μενέλαος.
«Μενέλαε, θες να σταματήσω να λέω το παραμύθι;»
«Ναι.»
Σταματάω, με ρωτάει κάτι, του απαντάω, και συνεχίζουμε παίζοντας «ταιριάζει-ταιριάζει» παρέα με τον Αλέξανδρο (λέω τρία πράγματα, και ο παίκτης διαλέγει δύο που ταιριάζουν περισσότερο μεταξύ τους). Κάποια στιγμή, ο Μενέλαος θυμάται και λέει:
«Μπαμπά, σου είπα να πεις τη μύγα!»
«Ναι, αλλά μου είπες μετά να σταματήσω και σταμάτησα. Δεν ξαναρχίζω τώρα.»
Τον πιάνει το παράπονο, οπότε προσφέρεται ο Αλέξανδρος να του πει τη μύγα. Τη λέει όπως τη θυμόταν, αλλά το κλου της βραδιάς ήταν όταν έφτασε στο τέλος:

«Ηθικό δίδαγμα: δεν υπάρχουν διδάγματα στα παραμύθια.»

Κόντεψα να κατουρηθώ.

Frictionary Lemmata

Εμείς οι προγραμματιστές έχουμε την ανάλυση και τη σύνθεση στο αίμα μας. Σπάμε τα πάντα σε κομματάκια (building blocks) ή χρησιμοποιούμε τα έτοιμα για να φέρουμε εις πέρας το όποιο έργο μας. Ένας ΠΠ (κατά το ΠΟ των Τεσσάρων Τροχών :) επίσης είναι χειριστής άνω του μετρίου της γλώσσας του¹ και κάνει εύκολα λογοπαίγνια. Ίσως γι' αυτό και αστεία τύπου «φαγκρί-φαμπέζ» μού είναι προφανή και άρα όχι τόσο πρωτότυπα όσο φαίνονται σε άλλους (δεν θέλω να το παίξω έξυπνος, ούτε να μειώσω του πώς-τον-λεν συγγραφέα του παρά πέντε· απλώς παραθέτω ένα γεγονός).

Είχα την εντύπωση πως είχα θίξει το θέμα παλαιότερα, αλλά μάλλον λανθασμένα. Τέλος πάντων. Πριν πολλά χρόνια, είχαμε κάτσει με τον καλό μου φίλο Αργύρη και είχαμε φτιάξει χιουμοριστικούς νεολογισμούς. Υποτίθεται θα φτιάχναμε ένα λεξικό, αλλά ποτέ δεν το κάναμε. Αργότερα διαπιστώσαμε πως πολλοί είχαν κάνει κάτι αντίστοιχο (βλέπε το από 1983 π.χ. The meaning of Liff από DNA, ή και κάποιες νεότερες ελληνικές προσπάθειες), που σήμαινε πως το πρότζεκτ, πλέον, έχει πεθάνει.

Κάποια στιγμή θα γράψω κάποια λήμματα που είχαμε γράψει τότε (γιατί γαμώτο συνεχίζω να έχω την εντύπωση πως τα έχω γράψει κάπου; π.χ. τα ρήματα «εύδομαι» και «έβδομαι», το «βαφέψημα» κλπ), αλλά μέχρι τότε θέλω να αφήσω κληρονομιά στους ελληνόφωνους τα ακόλουθα δύο λήμματα, εκ των οποίων το ένα το σχημάτισα εδώ στο βλογ, το άλλο κάπου αλλού:

* πληβειοψηφία
Ο λαουτζίκος. Υπερτερεί αριθμητικά, αλλά δεν μετράει πραγματικά η γνώμη του.

* γκουγκλάβα
Η πηγή κάθε απάντησης με αυτοσχεδιασμό κατόπιν αναζήτησης στο Google. Π.χ. όταν κάποιος ρωτάει «ρε παιδιά, πώς μεταφράζεται το "Tibial Spine Avulsion Fracture";» και εσύ, παρότι δεν είσαι γιατρός, το ψάχνεις λίγο στο google, δεν βρίσκεις σαφή απάντηση αλλά όπως και να έχει το παίζεις έξυπνος λέγοντας πως σημαίνει «κνημιαίο αποσπαστικό κάταγμα»· το κατέβασες από τη γκουγκλάβα σου.

¹ ας πούμε, δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ έναν έλληνα προγραμματιστή που είναι ανορθόγραφος, επειδή διακρίνω μια ένδειξη πως η οκνηρία του (απαραίτητο προγραμματιστικό προσόν κατά τον Larry Wall) αποβαίνει σε βάρος της ακριβολογίας του. Αλλά αυτό είναι δικό μου κουσούρι.

Θα γυρίσει ο τροχός.....Α! Γύρισε

Είμαι τόσο χαρούμενη αυτές τις μέρες και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Και επειδή ο Χρήστος είναι σεμνός και δε θα πει τίποτα, ανέλαβα να το κάνω εγώ. Πριν από μερικές ημέρες ανακοίνωσαν στον Χρήστο ότι παίρνει προαγωγή. Από απλός μεταφραστής σε ένα site επιτέλους έγινε moderator. Η ανακοίνωση έγινε από τους μετόχους του site σε μία λιτή αλλά συνάμα εγκάρδια εκδήλωση σε γνωστό cafe των Βριλλησίων. Στην εκδήλωση έρεε άφθονη όχι μπύρα αλλά Keiser.

Είμαι τόσο χαρούμενη γιατί τελικά θα πάρει το γραφείο που δικαιωματικά του ανήκει. Είναι στον πρώτο όροφο και έχει ένα μεγάλο παράθυρο από το οποίο φαίνεται μία μηλιά. Έχω παραγγείλει ήδη τα έπιπλα τα οποία είναι σχεδιασμένα από τον ξάδελφο του Καλατράβα. Ο μισθός απ' ό,τι καταλαβαίνετε είναι αστρονομικός αλλά εμάς δε μας νοιάζουν τα χρήματα γιατί σημασία δεν έχει η Ιθάκη αλλά η διαδρομή.

Εγώ βέβαια ως κλασσική γυναίκα έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι όπως μου αρμόζει. Έχω αρχίσει να πηγαίνω κομμωτήριο τρεις φορές την εβδομάδα και να κάνω μανικιούρ και πεντικιούρ σχεδόν κάθε μέρα. Έχω ήδη παραγγείλει φορέματα γνωστών σχεδιαστών από το Μιλάνο τα οποία και θα παραλάβω στο τέλος της εβδομάδας.Το σπίτι το οποίο αποφάσισα να αγοράσουμε είναι μία απλή μονοκατοικία στο Καπανδρίτι με οικόπεδο 10 στρεμμάτων το οποίο έχει πισίνα (εννοείται) και γήπεδο τένις (ξαναεννοείται).

Ο Χρήστος θα αγοράσει το αυτοκίνητο που τόσο πολύ ήθελε, ένα Honda S2000 και τα παιδιά θα πάνε σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Έχω βρει έναν καταπληκτικό κοντά στο νέο μας σπίτι. Θα πουλήσουμε το Hundai με το οποίο πηγαίνω στη δουλειά και θα αγοράσω ένα τζιπ (οι άλλες που δεν έχουν άντρα moderator είναι καλύτερες από μένα δηλαδή;).

Το σπουδαιότερο βέβαια το άφησα για το τέλος...Στο τέλος της εβδομάδας ανακοινώνω την παραίτησή μου. Δεν μπορεί η γυναίκα του moderator Χρήστου Γεωργίου να δουλεύει....

Κατά τα άλλα η ζωή μας θα κυλάει όπως κύλαγε όλα αυτά τα χρόνια, λιτά και απλά. Ο κύκλος μας βέβαια θα αλλάξει αλλά να ξέρετε ότι στο βάθος σάς αγαπάμε....

Επιτέλους, λίγη ταύτιση

Είναι μια σειρά που βλέπω πρόσφατα, με φανταστικές περιπέτειες. Όπως είναι σύνηθες, ο βασικός πρωταγωνιστής έχει ένα πονεμένο love story με τη βασική πρωταγωνίστρια, το οποίο λόγω πείσματος και άλλων τυπικών αιτιών, δεν ολοκληρώνεται.

Σε μία από τις στιγμές «αδυναμίας» τους, η τύπισσα λέει στον τύπο ότι μπορεί να μπλα-μπλα-δεν-γίνεται-να-αγαπιόμαστε-μπλα-μπλα, αλλά χάριν των βιολογικών αναγκών, για «έλεγχο των σωματικών υγρών» κτλ., γενικώς απέξω-απέξω του λέει ότι μπορούν να κάνουν σεξ μια στο τόσο.

Ο τύπος τής δείχνει τις παλάμες του και της λέει: «Έχω δυο χέρια, δεν έχω ανάγκη την ελεημοσύνη σου.»

Πίσω στα σοβαρά, τώρα.

Σα βγεις στον πηγαιμό…

Υποκλίνομαι στο μεγαλείο αναγνώστη της Ναυτεμπορικής, για το σχόλιό του στο διάγγελμα του πρωθυπουργού, όπως ενημερώθηκα μέσω e-mail.

Ο πρωθυπουργός είπε:
«…Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά.
Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι…»

Ο αναγνώστης σχολίασε (το σχόλιο από GM κάπου στις πρώτες θέσεις):
«Κάποιος πρέπει να πληροφορήσει τον ΓΑΠ ότι και ο Οδυσσέας ήξερε το δρόμο αλλά του πήρε 10 χρόνια για να φτάσει. ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

οι άλλοι πέθαναν στην διαδρομή.»

Άρτος και θεάματα

Είχαμε το πιο ακριβό φαγητό, σήμερα, που εμένα μου αρέσει πολύ, αλλά στα παιδιά ανάλογα με τον καιρό. Συμπληρώνω με μια κονσέρβα τόνο ως κίνητρο (περί υδραργύρου, τα έγραψα ως σχόλιο στον άρτι παρατεθέντα σύνδεσμο), και έχουμε τον κανόνα ότι τρώμε φακές, μετά λίγο τόνο, μετά δυο-τρεις κουταλιές φακές, μετά λίγο τόνο, rinse, repeat.

Κρατάω στο πηρούνι λίγο τόνο, περιμένοντας τον Μενέλαο που είναι ο επόμενος πελάτης κανονικά.

Μενέλαος: «Θέλω τόνο!»
Εγώ: «Φάε φακές πρώτα.»
Μενέλαος: «Αφού θέλω να φάω τόνο!» (αυτολεξεί, τελευταία αρχίζει πληρέστατες απαντήσεις)

Κάνω κίνηση με τον τόνο στο πηρούνι προς το στόμα του Αλέξανδρου, οπότε:

Μενέλαος: «♫ Το πηλούνι… κάνει βόλτα… ♫»
Αλέξανδρος: «♫ στης αγάπης μου την πόλτα… ♫»

Νυχτερινή ενημέρωση:

Πέρασε ο παππούς Θανάσης το απόγευμα, μας κέρασε πίτσα και έφυγε το βράδι λίγο πριν τον ύπνο τους. Ο Μενέλαος παρακάλαγε να δει το Ρενό του παππού, αλλά είχαμε κλείσει τα παντζούρια, και επειδή πάλι βάραγε τον αδερφό του πιο πριν, επέμενα πως δεν θα του έκανα το χατήρι αφού δεν ήταν καλό παιδί. Κλάμα, κλαψούρισμα, «να δω το Λενό», «όχι, και μη μου γίνεις κλάψας». Με τα πολλά, σταματάει κι αρχίζει να παίζει με κάτι πρόχειρα αυτοκινητάκια. Μου λέει: «Σου καπάκα». «Σου καπάκα;» τον ρωτάω. Με διορθώνει, «σου καπάκα». Ξαναρωτάω το ίδιο, ξαναδιορθώνει ομοίως, ξαναρωτάω, ξαναδιορθώνει. Τον κοιτάω. Με κοιτάει. Κάτι αρχίζει να αχνοφαίνεται στο βάθος.

«Μου κάνεις πλάκα;» ρωτάω.
«Ναι.»

Video updates Φλεβάρη του '10

Το παιδί πρέπει να είναι έτοιμο για κάθε χρηματοληπτική δραστηριότητα. Εδώ βλέπετε μια session τύπου «Next top διάδοχος του διαδόχου του αποτέτοιου who thinks he can dance.»



Στο πλαίσιο των γενικών γνώσεων που προσπαθώ να δώσω στο παιδί, βασικό —νομίζω!— είναι να ξέρει να την κοπανάει από δύσκολες καταστάσεις στις οποίες σίγουρα θα βρεθεί στη ζωή του. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η 4η φορά που έβγαινε μόνος του από το κρεβάτι του.



Και εδώ πώς να την κάνουμε ανώδυνα με ελαφρά πηδηματάκια από ένα τραπέζι (βλ.λ. δυσάρεστες ή βαρετές οικογενειακές συγκεντρώσεις):



Μια εναλλακτική καριέρα, είναι η τηλεπαρουσίαση προϊόντων προς αγοράν. Το πρόβλημα με το Μενέλαο είναι πως ξεχνάει πολύ γρήγορα το μάθημά του (ειδικά όταν έχει ρήματα όπως «ανάβω» και «ανοίγω» στο ίδιο κεφάλαιο) και, σαν αδιάβαστος μαθητής, προσπαθεί να χρονοτριβήσει μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι.



Τώρα, μπορείτε να γελάσετε.

It's a fact.

(Αφιερωμένο.)

It was a dark and stormy night σε μια εταιρία όπου εργαζόμουν, και είχαμε κάτσει μέχρι αργά λόγω συμμετοχής σε επικείμενο διαγωνισμό του Δημοσίου. Πήγαινε μεσάνυχτα, και η πείνα κόντευε να μας θερίσει. Κάποιος πήγε κι έφερε ένα ψητό κοτόπουλο, και όλοι όσοι ήμαστε εκεί κάτσαμε σε ένα μικρό γραφειάκι που εκτελούσε χρέη λογιστηρίου την ημέρα και εστιατορίου τα μεσημέρια και τα βράδια.

Κάποια στιγμή την ώρα που καταβρόχθιζα τη μερίδα του υδροχόου, μια συνάδελφος (ας πούμε η Μελπομένη) καθόταν όρθια στα δεξιά μου, κοιτώντας προς το παράθυρο με την πλάτη στραμμένη προς τα εμένα. Η ανησυχητική ακινησία της δεν μου διέφυγε, παρότι ερωτοτροπούσα πολύ ζόρικα με ένα μπούτι. Γύρισα να κοιτάξω, αλλά δεν αντιλήφθηκα την αιτία της ανησυχίας.

Μια άλλη συνάδελφος (ας πούμε η Αφροξυλάνθη), με έντονη ανησυχία στη φωνή, είπε: «Τι την κοιτάς;!», χωρίς να είναι σαφές σε ποιον το έλεγε. Μετά από λίγο, ξαναείπε σχεδόν στα όρια της κραυγής: «Τι την κοιτάς; Χτύπα την!» Φαντάστηκα πως θα είδε καμία κατσαρίδα στο παράθυρο και το έλεγε στη Μελπομένη. Έσκυψα αριστερά και δεξιά για να δω όλο το παράθυρο, αλλά δεν είδα κατσαρίδα.

Η Αφροξυλάνθη, τότε, φώναξε «Πνίγεται!», ή κάτι τέτοιο, και τότε συνειδητοποίησα τι γινόταν. Πετάχτηκα, έβαλα τη Μελπομένη να σκύψει, μιμήθηκα τις κινήσεις της διαδικασίας Χάιμλιχ, και η κοπέλα σώθηκε. Πριν προβούμε σε αμήχανες σκηνές ευχαριστιών και σχετικής συζήτησης, κάθισα να συνεχίσω το φαγητό μου. Πεινούσα ακόμα βλέπετε.

Θα μου πείτε, «Και γιατί μας τα λες αυτά, ενώ ξέρουμε τι γίγας σεμνότητας είσαι; χρειάζεται να μας υπενθυμίσεις πως η παρουσία σου και μόνο κάνει την ανθρωπότητα λίγο καλύτερη;» κι εγώ θα σας πω, «Δεν μπορούσα άλλο να κρύβω την αλήθεια! Ειδικά τώρα… τώρα που, μετά το περιστατικό της Εγνατίας Οδού, η ζωή μου είναι προδιαγεγραμμένη.» Ναι, όλα έχουν αλλάξει τώρα. It was a damp and cold morning στην Εγνατία Οδό, όταν είδα ένα αρκουδάκι να διασχίζει το δρόμο, και ένα μεγάλο βυτιοφόρο με τα γράμματα Exxon Valdez στο πλάι να κινείται τυφλά και με μεγάλη ταχύτητα προς το αρκουδάκι. Δεν μπορούσα να επιτρέψω να χαθεί ακόμα ένας εκπρόσωπος είδους υπό εξαφάνιση, οπότε χειροφρένιασα το αμάξι, πετάχτηκα έξω και με έναν πήδο γλίτωσα το αρκουδάκι από βέβαιο θάνατο. Δυστυχώς, δεν ήμουν αρκετά γρήγορος, και με την άκρη του εμπρός αριστερά λαστίχου το φορτηγό μού πάτησε το μικρό δάχτυλο του αριστερά ποδιού. Νόμιζα πως τη γλίτωσα φτηνά, πλην όμως το λάστιχο ήταν μέσα στη μπίχλα, στις διοξίνες και στα πυρηνικά απόβλητα. Το έμαθα πρόσφατα, όταν ένας ιατρός μέγιστης διαγνωστικής ικανότητας με ενημέρωσε πως πάσχω από καρκίνο του δέκατου δακτύλου, και μου μένουν έξι μήνες, τέσσερις ώρες, τρία λεπτά και σαράντα τρία δευτερόλεπτα ζωής ακόμα. Για την ακρίβεια, σαράντα δευτερόλεπτα ακόμα, αλλά ας μη το συνεχίσω.

Το βάρος που έκρυβα μέσα μου και έπρεπε να βγει τώρα, ήταν πως τους κορόιδεψα όλους: δεν ξέρω να κάνω Χάιμλιχ. Τη στιγμή του πανικού, δεν ήξερα τι άλλο να κάνω παρά κάτι στο οποίο ήμουν πολύ καλά εκπαιδευμένος από τον καιρό του στρατού για την περίπτωση πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία.

Έτσι όπως έσκυψε η Μελπομένη και πριν ασκήσω πίεση κάτω από το διάφραγμα, ξεκούμπωσα το φερμουάρ μου. Με το τεράστιο¹ πέος μου εισήλθα δια της «λάθος» οδού, και με δυο κινήσεις, κατάφερα να φτάσω στο φάρυγγα και να σπρώξω έξω το ξένο σώμα. Για κλάσματα του δευτερολέπτου, αγχώθηκα επειδή νόμισα πως η Μελπομένη ήταν παρθένα, αλλά γρήγορα θυμήθηκα πως φορούσε τζιν παντελόνι, και ούτως ή άλλως δεν παίζει υμένας από την εκεί μεριά, βλάκα.

Αυτό ήταν ένα θέμα που ποτέ δεν το συζήτησα παραέξω, όπως καταλαβαίνετε. Βέβαια, τώρα πια η Μελπομένη είναι παντρεμένη και δεν τίθεται θέμα έκθεσής της, αλλά όπως και να έχει, δεν θα σας το εκμυστηρευόμουν ποτέ αν δεν με είχε χτυπήσει αλύπητα η μοίρα με τον τρόπο που σας περιέγραψα. Η αλήθεια έπρεπε επιτακτικά να βγει από μέσα μου.

¹ και ιδιαίτερα γευστικό, μου λένε

Όλα τα οξύμωρα στην πίστα

Με αφορμή ένα άσχετο σχόλιό μου σε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα (για 'μένα, τουλάχιστον), θυμήθηκα ένα πολυφορεμένο οξύμωρο σχήμα: την εκκωφαντική σιωπή. Ναι, το μυαλό μου κάνει περίεργους συνειρμούς.

(Παρεμπιπτόντως, κάποτε ένιωθα έτοιμος να γράψω ένα εγχειρίδιο επιβίωσης για τον κοινό άνδρα σε σχέση με τις γυναίκες: πώς, τι, γιατί (σε μικρό βαθμό), πότε και πού (τα παραδείγματα). Το δούλευα αρκετά, μέχρι που το παράτησα, αφού χώρισα με την κοπέλα που τα είχα και δεν είχα πλέον μούσα.)

Λοιπόν, η εκκωφαντική σιωπή είναι κάτι υπαρκτό, και όλοι λίγο-πολύ την έχουμε βιώσει. Όχι, δεν παραληρώ, δεν θα γίνω αρχισυντάκτης σε εφημερίδα, ούτε προετοιμάζομαι να γίνω στιχουργός για να καλύψω το κενό που άφησαν οι Πυξ Λαξ.

Σκεφτείτε ένα τηλεπαιχνίδι όπου ο παίκτης καλείται να δώσει την σωστή απάντηση, και όταν πει μαλακία, «μπζζζζζζτ!» ηχεί ο σπαστικός βομβητής. Η εκκωφαντική σιωπή έχει την μορφή και την δυναμική ενέργεια (χωρίς την κινητική) των ηχητικών κυμάτων του μπζζζζτ.

Μια εύκολη πειραματική διάταξη για την παραγωγή εκκωφαντικής σιωπής, είναι να είσαι άντρας παντρεμένος, και σε μια έξοδο με αρκετά άλλα άτομα τριγύρω όπου γίνεται κουβέντα για διατροφή, πετάγεσαι ξαφνικά και λες: «και η γυναίκα μου πρέπει να κάνει δίαιτα, ο κώλος της έχει γίνει να! με το συμπάθειο.»

HTH, HAND.