Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Caprese Alzheimer

Αυτό το σκετσάκι το έχω περιγράψει ατελείωτες φορές σε ανθρώπους που ποτέ δεν είδαν το “Kids in the Hall”. Οι δύο φίλοι, ο γνώστης και ο ξεροκέφαλος wannabe-γνώστης, τρώνε μαζί:



Ο συσχετισμός με την προηγούμενη ανάρτηση περί σαλάτας Καπρέζε είναι προφανής, όμως το σκετσάκι αυτό θέλω να το αφιερώσω στον φίλο μου τον Αργύρη.

Αυτές τις μέρες που, παρέα και με τα παιδιά, έχω χαζέψει αρκετή τηλεόραση, ειδικά διαφημίσεις, νιώθω λίγο σαν τον Nada (Roddy Piper) όταν πλέον είχε φορέσει τα μαύρα γυαλιά και έβλεπε την πραγματική μορφή του κόσμου στο “They Live”. Το απαισιόδοξο μάτι μου βλέπει την ασχήμια κάτω από την ομορφιά των διαφημίσεων (αυτοσαρκάζομαι τώρα, κι ας μην είναι προφανές). Η ομορφιά είναι επιφανειακή, και η ασχήμια φτάνει μέχρι το κόκκαλο.

Στο τέλος θα καταλήξω να γίνω αρχικακούργος (arch-villain) και θα σχεδιάσω ένα φαντασμαγορικό τέλος του κόσμου, όπου θα απαλλάξω το σύμπαν από το μίασμα της ανθρωπότητας, αφού αυτή αποδείχτηκε μικρόψυχη, εγωίστρια, και εν γένει ανάξια. Αρκεί να θυμηθώ να έχω πάντα μαζί μου την αξεπέραστη λίστα με τα πράγματα που θα πρέπει να προσέξω.

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Γλωσσικά πινγκ-πονγκ



Είδα μια διαφήμιση κάποια στιγμή νωρίτερα, δεν θυμάμαι ακριβώς τι ήταν, αλλά ανέφερε τη λέξη “Renoir”, και ο εκφωνητής έλεγε «Ρένουαρ». Προσέξτε τον τόνο. Θα επανέλθω σ' αυτό.

Θυμήθηκα που πριν μερικές εβδομάδες, σταματήσαμε τρία άτομα σε μια Pizza Hut για φαγητό. Κοιτάζοντας τον κατάλογο, βλέπω «σαλάτα Caprese». Επειδή έχω θεία που ήταν παντρεμένη με Ιταλό (ο θεός να σ'χωρέσει την ψυχούλα του θείου Έντι), από την οποία και τον ξάδελφό μου στην διάρκεια της εφηβείας του είχα μάθει καλά τις ιταλικές βωμολοχίες, νόμιζα ότι ξέρω γενικότερα ιταλικά. Με θράσος, παρήγγειλα «σαλάτα Καπρέζε».

Η σερβιτόρα, με χαμογελάκι, με διόρθωσε: «Καπρίς».

Φυσικά, επειδή είμαι φύσει ήπιος άνθρωπος, δεν της είπα «Πάρε το στυλό, βάλε το στον κώλο σου και πες μου μετά αν αυτό που θα βγει είναι καπρίς», ούτε καν το σκέφτηκα, σας διαβεβαιώ! Απλά το ξαναείπα, με ξαναδιόρθωσε, και στη συνέχεια απλώς παράγγειλα πίτσα για όλους μας.

Λοιπόν, για να επανέλθω: αν ποτέ πληρώσω κάποιον Αμερικανομαθή οτιδήποτε και του αφήσω κάτι παραπάνω λέγοντάς του «πουρμπουάρ», θα τα πάρω στην κράνα αν μου χαμογελάσει και με διορθώσει: «πούρμπουαρ». Ελπίζω να είμαι σαφής.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Μάθε τέχνη κι άσ' τηνε

Ξυπνάει ο μικρός κλαίγοντας. Τρέχω, τον βλέπω ανασηκωμένο στο κρεβάτι. Θέλει αγκαλιά. Τον σηκώνω· βάζει το κεφάλι από τη μία, το γυρνάει από την άλλη· βολεύεται στο τέλος. Περιμένω λίγο.

Πάω να τον ξαναβάλω στο κρεβάτι, πάει να ξανακλάψει. Ωκαίει. Τον πηγαινοφέρνω λίγο βόλτα να ξεχαστεί, μετά πάω να ξανασκύψω, πάλι πάει να κλάψει. Δεν θέλει το κρεβάτι του.

Εδώ θέλει σχέδιο.

Πάω στο σαλόνι, κάθομαι στον καναπέ πολύ αραχτός με τον Μενέλαο από πάνω. Είναι τρελά βολεμένος, στην αρχή. Περιμένω. Σιγά-σιγά, αρχίζω και τον ξεβολεύω. Όχι πολύ, μικρές κινήσεις. Παραμένει βολεμένος, αλλά όχι τόσο όσο στην αρχή. Κοιμάται, αλλά με κάθε διόρθωσή μου, ψάχνει δυο-τρεις στάσεις.

Τελικά τον φέρνω στο σημείο που (φαντάζομαι πως) θέλω. Λαγοκοιμάται, αλλά δεν είναι στον Παράδεισο.

Σηκώνομαι και τον μεταφέρω σιγά-σιγά πίσω στο κρεβάτι του. Όταν τον ξαπλώνω, βρίσκει τρομερά ευπρόσδεκτη την αίσθηση του κρεβατιού του.

Εγώ αναπολώ όλες τις σκέψεις που καθόμουν και έκανα όσο τον πηγαινοέφερνα. Κάθομαι στον υπολογιστή για να γράψω το παρόν, και πριν ξεκινήσω, κοντοστέκομαι. Η τεχνική αυτή, που την είχα χρησιμοποιήσει και με τον Αλέξανδρο, δεν μου έχει δοθεί πατρο- ή μητροπαράδοτα, ούτε υπάρχει στα γονίδιά μου. Δεν έχω διαβάσει γι' αυτήν. Ουσιαστικά, δεν έχει καν όνομα, και δεν υπήρχε η σχετική έννοια μέσα μου (ή όχι;) μέχρι προ τινος.

Γιατί λοιπόν μου είναι, αν όχι οικεία, τότε τουλάχιστον όχι άγνωστη;

Μετά έκανα τη σύνδεση στο μυαλό μου. Ανήκω κι εγώ στους μεικτώς καλούς και κακούς συνανθρώπους μας, που ξεφορτώθηκαν δια της εμμέσου και «ευγενικής» οδού κάποιους συντρόφους. Κάποιους που δεν θέλαμε να είμαστε μαζί τους, αλλά δεν είχαμε και λόγο να τους πληγώσουμε. Κάποιους που τους κάναμε να νιώθουν κάπως πιο βολικά μακριά μας.

Έκατσα λοιπόν στο πληκτρολόγιο.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Περί οικονομικής κρίσεως

Κατά 99% και εγώ και η Αθανασία θα είμαστε άνεργοι στο τέλος της επόμενης εβδομάδας, λόγω απόλυσης ολόκληρου τμήματος. Αν δεν έπαιζε η γενικότερη κρίση, θα ήμουν πολύ πιο αισιόδοξος, επειδή υπήρχαν δουλειές όπου με ξέρουν και με θέλουν. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα. Αυτό που ξέρω και πιστεύω, είναι πως αν κάποιος έχει ικανότητες και όρεξη για δουλειά, βρίσκει.

Δεν είμαι ψυχοπλακωμένος, δεν πετάω από τη χαρά μου. Προτίθεμαι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, να κάτσω μέχρι το τέλος του χρόνου και να ματώσω από το ξύσιμο, ενδεχομένως πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια χωρίς θεωρητικά να χτυπάνε οποιαδήποτε στιγμή τηλέφωνα από πελάτες. (Πρακτικά, θα χτυπήσουν και θα απαντήσω). Μετά, θα βρω κάτι.

Τεσπά.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Συμπτώσεις

Χθες και σήμερα ήμουν Γιάννενα για δουλειά (αν ακούσετε να κακολογούν κάποιον που προσπέρασε σήμερα γκαγκάν-μονοκοπανιά τρία φορτηγά και δύο επιβατηγά λίγο πριν αρχίσουν οι στροφές κοντά στο Αντίρριο… θα επικαλεστώ την πέμπτη τροποποίηση του αμερικανικού συντάγματος, μεγάλη η χάρη του). Καθώς πήγαινα στην υποδοχή του ξενοδοχείου για να πληρώσω το πρωί, έπεσα φάτσα-φάτσα με τον Κώστα Βουτσά, και χαμογέλασα. Χαμογέλασα γιατί τον είχα ξαναπετύχει στο «Μητέρα» πριν 399 ημέρες. Κι εκείνος για κάποια γέννα είχε πάει.

Όταν αργά το βράδυ έφτασα σπίτι, ο Μενέλαος κοιμόταν και ο Αλέξανδρος έτρωγε πατατάκια παρέα με την Αθανασία στο σαλόνι. («Αλέξανδρε, τι βλέπεις;» «Γκέιζ, ανάτομι. Κρατς, κρατς.»)

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Θέματα (αν)ασφαλείας

Οι άσχετοι με το θέμα, παρακαλώ προσπεράστε. Παίζω, και βασικά είναι για δικιά μου χρήση.

Σπίτι
2048 c9:d8:e7:12:ea:49:5b:85:3c:80:a6:a9:2a:39:52:00 /etc/ssh/ssh_host_rsa_key.pub (RSA)
+--[ RSA 2048]----+
| |
|E . |
|. o . |
|. + * o |
| .o . S o |
| .. . * |
|.o o o . |
|* o + . |
|+. + |
+-----------------+


Δουλειά (είναι παλιά εγκατάσταση εκεί)
1024 69:12:9f:7b:82:81:b1:b9:48:4a:15:f8:2d:26:3c:57 /etc/ssh/ssh_host_rsa_key.pub (RSA)
+--[ RSA 1024]----+
| .. |
| . .E |
|. ..+ . |
| +.= * o o |
| .* = o S |
|.o . . = . |
|. . . . o . |
| o |
| |
+-----------------+


Το προσωπικό μου κλειδί (κι αυτό κοντεύει να διχρονίσει)
1023 37:93:5d:ad:ba:74:4f:d8:32:26:a4:b0:b7:38:61:9f /tmp/tmp (RSA)
+--[ RSA 1023]----+
| |
| . |
| . .|
| o . . |
| S = o . |
| o+ = . o |
| ..oo.+ * o|
| .oEo = = |
| ... . .|
+-----------------+


και, τέλος, του κουμπάρου
Host key fingerprint is 3c:6b:c9:0a:9b:fb:a7:41:e0:b1:f7:1c:1f:39:46:36
+--[ RSA 2048]----+
| |
| |
| o E |
| . + . o o |
| o o S = |
| o + B o |
| . . B . |
| + +. |
| +o+o |
+-----------------+

Love is an acquired taste

Εγώ τον σκέφτηκα τον τίτλο, αλλά στη σχετική αναζήτηση που έκανα στο Google προφανώς την έχουν σκεφτεί και άλλοι.

Συσχετίζεται με την παρατήρηση των παιδιών μου από κοντά, μέρα με τη μέρα, και έχει να κάνει και με την ατάκα του Greg House, “There is no absolute love, there is only absolute need.”  Για τα παιδιά, στην ηλικία που είναι, νομίζω ότι ισχύει.  Όπως και να έχει, ευελπιστώ ότι θα εξελιχθούν και θα προχωρήσουν παραπέρα από τον 50άρη ιδιοφυή έφηβο.

Ατάκα που ειπώθηκε παρουσία μου. Λέει ο Α στον Β, που είχε καιρό να τον δει:

–Πώς πάχυνες έτσι;
–Βασικά, ασχολήθηκε ολόκληρη ομάδα επιστημόνων γι' αυτό το θέμα. Έξυναν τα κεφάλια τους χωρίς να βρίσκουν λύση, μέχρι που κάποιος με ρώτησε: «Τρως;»