It wasn't my fault!

(Προειδοποίηση: το παρόν ποστ ταιριάζει περισσότερο ως ανοιχτή επιστολή προς ψυχολόγο παρά ως ανάρτηση γενικού ενδιαφέροντος, οπότε μπορείτε να το προσπεράσετε χωρίς να χάσετε κάτι, αν δεν το διαβάσετε.)

Είναι μια τάση που έχουν πολλοί άνθρωποι, στους οποίους συγκαταλέγομαι συχνά κι εγώ. Σε γενικές γραμμές προσπαθώ να το ελέγχω, και να αποφεύγω τη σπασμωδική κομπλεξική αντίδραση του «δεν φταίω εγώ» χωρίς να βεβαιωθώ πρώτα αν όντως φταίω ή όχι. (Πρόσφατα, δε, θυμήθηκα την αθάνατη σκηνή από το Blues Brothers).

Η στάση μου, όμως, επηρεάζεται όταν είμαι απέναντι σε κάποιον που το έχει αναγάγει σε τέχνη (η αποποίηση της ευθύνης συχνά πάει πακέτο με τον συνεχή σχολιασμό καταστάσεων και προβλέψεις. Κάποιες από τις προβλέψεις, στατιστικά, θα βγουν σωστές, οπότε βολεύει να ξεχάσεις όλες τις λάθος προβλέψεις και να αναφέρεις στους άλλους «το'πα εγώ, δεν το'πα;» ώστε να βελτιώσεις το κύρος σου ως αυθεντία επί παντός επιστητού, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

Bear with me, που λένε. Θα παραθέσω ένα πρόσφατο συμβάν, μιλώντας χωρίς ονόματα, αν και τα συμπεράσματα είναι εύκολα.

Αύριο θα χρειαστεί να είμαι μακριά από το σπίτι στις 16:30, και θα φύγω κατά τις 15:30. Κάποιος θα χρειαστεί να είναι στο σπίτι αν ξυπνήσουν τα παιδιά. Έγινε μια συνεννόηση, όπου αναφέρθηκε πως θα λείψω «μεσημέρι».

Σήμερα έγινε διευκρινιστική ερώτηση:

«Δηλαδή, τι ώρα θα λείψεις αύριο;»
«Θα φύγω από το σπίτι κατά τις τρεις και μισή;»
«Α, τόσο αργά; Εγώ νόμιζα κατά τις 12-1.»

Σκέφτομαι πως, ναι, ακριβολογικά, μεσημέρι είναι τότε· είναι ο μέσος όρος μεταξύ ανατολής και δύσης. Σκέφτομαι και την καταχρηστική χρήση του όρου, αλλά δεν μπορώ να τη χρησιμοποιήσω ως επιχείρημα όταν είμαι οπαδός της ακριβολογίας, οπότε λέω κι εγώ:

«Απομεσήμερο, λοιπόν.»
«Εκείνη την ώρα έχω κανονίσει το τάδε ραντεβού. Θα πρέπει να καθίσει ο τάδε το μεσημέρι με τα παιδιά.»

Καμπανάκι! ντιν-ντιν-ντιν χτυπάει στο κεφάλι μου. Η αλλεργία μου στα διπλά μέτρα και σταθμά φουντώνει, αλλά ευτυχώς κρατάω αξιοθαύμαστα την ψυχραιμία μου¹, λέγοντας απλώς:

«Άκουσες τώρα τι είπες;»
«Τι είπα;»
«Το "μεσημέρι". Αυτό που είπα κι εγώ, δηλαδή.»

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή διακόπηκε η συζήτηση λόγω ερχομού τρίτου στο χώρο. Μετά από λίγο, συνεχίστηκε, όταν ο συζητητής μου επανήλθε υποστηρίζοντας πως, σε καμία περίπτωση, τρεις-τέσσερις δεν είναι "μεσημέρι"². Είπα κι εγώ: «Τι ώρα κοιμούνται τα παιδιά; "Μεσημέρι" δεν λέμε; Δεν τα βάζουμε για ύπνο από τις δώδεκα-μία!», με σιωπή για απάντηση. Να διευκρινίσω πως δεν θεωρώ την σιωπή ως "αναγνώριση λάθους", τουλάχιστον στην ειδική περίπτωση του συνομιλητή μου.

Το ζουμί είναι πως εγώ δεν χαλάστηκα καθόλου για το αν μπορούσε ο συνομιλητής μου να είναι με τα παιδιά ή όχι. Λύση θα βρισκόταν. Ακόμα και στο σημείο που υποστηρίχτηκε πως η ασάφεια οφειλόταν σε εμένα (ή σε άλλον που μετέφερε τα λεγόμενά μου), πάλι το δέχτηκα. Αλλά τα πήρα, προφανώς, όταν ασυναίσθητα ο άλλος χρησιμοποίησε το δικό μου λάθος (τεχνικά) για να εννοήσει το ίδιο πράγμα που είχα εννοήσει κι εγώ. Ποιος ο λόγος για όλη τη συζήτηση;

Είχα συζήτηση παρόμοιου feeling στο παρελθόν για τη διαφορά μεταξύ απαρίθμησης ημερών και χρονικού διαστήματος, όπου προσπαθούσα να εξηγήσω πως, αν ξεκινάς από π.χ. Σάββατο στις 11, ένα διάστημα επτά ημερών τελειώνει το επόμενο Σάββατο στις 11. «Όχι», ερχόταν η απάντηση, «Σάββατο με Σάββατο είναι οκτώ ημέρες.» Η απόδειξη ερχόταν μετρώντας ημέρες στα δάκτυλα: Σάββατο, Κυριακή… Παρασκευή, Σάββατο. Οκτώ. Εκείνη ήταν από τις φορές που ήθελα να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, αλλά μεσολάβησε τρίτος να σταματήσει η κουβέντα, και έτσι δεν πρόλαβα να επιχειρηματολογήσω δια της επαγωγικής μεθόδου³. Καλύτερα, μάλλον. Θα τράβαγα τα μαλλιά μου. Είναι κάτι σαν να γεννηθεί ένα παιδί στις 23:45, και μισή ώρα αργότερα, στις 00:15, να λες «το παιδί είναι δύο ημερών», επειδή «έτσι το μετράμε»⁴.

Κατά τα άλλα, όταν στο ΣΚΑΪ βάζει διαφήμιση βιβλίων για τους Έλληνες του Πόντου, δεν μπορώ να μη σκεφτώ τόσο δα μικρούλια ανθρωπάκια να περιφέρονται με φουστανέλες. Δεν μπορώ.

———
¹ αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που έγραψα κι αυτή την ανάρτηση. Αν τα είχα πάρει πάλι στην κράνα και φώναζα, δεν θα είχα λόγο να γράψω εδώ για να θαυμάσετε για άλλη μια φορά την πλαστή εξιδανικευμένη μου εικόνα.

² εδώ περνάμε πλέον στην άμυνα ζώνης. Πρέπει πάση θυσία να φταίει ο άλλος, ακόμα κι αν έκανες και εσύ αυτό που προσάπτεις ως λάθος, ακόμα κι αν εξαρχής ΔΕΝ σε κατηγόρησε κανείς.

³ πας στο γιατρό και σου λέει: «πάρε το χάπι, και για επτά ημέρες μη φας, θα πεθάνεις!» Πότε θα φας; Ε, το επτά θα γίνει έξι, το έξι πέντε, και όταν καταλήξουμε στο «για μια ημέρα μη φας», ε, ρε πούστη μου, ο γιατρός δεν εννοεί «πάρε το χάπι και φάε αμέσως μετά», πώς να το κάνουμε;

⁴ προφανώς και έχει γίνει αυτή η συζήτηση, δεν τα βγάζω από τη γκλάβα μου. Το είχα φέρει αυτό το παράδειγμα, και επειδή επέμενα παρά τις αντιρρήσεις τύπου «κολλάς σε λεπτομέρειες», έλαβα την απάντηση «σε αυτή την περίπτωση θα λέγαμε ότι το παιδί είναι μιας ημέρας». Τι μιας ημέρας, γαμώ την τρέλα μου γαμώ, ούτε ώρας δεν είναι το παιδί. Άμα το παιδί γεννήθηκε το 2006 και μπει το 2007, είναι δύο ετών το παιδί; Γιατί να μετράμε τις ημέρες διαφορετικά από τα χρόνια; Πολύ μπερδεύομαι. Τόσα ερωτήματα αναπάντητα σε αυτό το σύμπαν.

Οικογενειακές καταστάσεις

Ακολουθούν μερικά νέα video του μικρού, τα οποία μπαίνουν κυρίως για ενδοοικογενειακούς λόγους (για να τα δουν λοιποί συγγενείς).

Ο μικρός παίζει μπάλα (θα τον κάνει μπαλαδόρο ο νονός του, αλλά για την ώρα, επειδή με είχε δει να κάνω κοντρόλ με το πόδι, το είχε δοκιμάσει και έφαγε μια-δυο σούπες, είναι στη φάση που παίζει με το χέρι).



Εγώ έκλαιγα στο δημοτικό να μου πάρουν τηλεκατευθυνόμενο. Ο κύριος έχει ήδη τρία (3) από την τρυφερή ηλικία των 18 μηνών.



Να. Ο μικρός μαθαίνει να χειρίζεται δισκάκια (προφανώς αντιγραμμένα και τα πρωτότυπα αποθηκευμένα κάπου ασφαλώς), και αν τα πάει καλά, θα του δώσω αύξηση και προαγωγή (ενδεχομένως εξωτερική εργασία στα φανάρια με bonus πωλήσεων).





Έπονται και άλλα.

Εσύ ο σωλήνας

…υποτίθεται πως ανέβασα στο youtube ένα video του μικρού.

Λοιπόν, στο ακόλουθο, αφού βαρέθηκα να τον βλέπω να ανοιγοκλείνει το ντιβιντί, το έβγαλα από την πρίζα, οπότε κι αυτός βαρέθηκε να πατάει κουμπιά αφού δεν άνοιγε. Πάει να βρει τη μάνα του να της πει τον πόνο του, αλλά στην πορεία βρίσκει άλλο ενδιαφέρον.



Άλλο, παλαιότερο. Είναι στο κρεβάτι και αποφασίζει να παίξει φλίπερ:

Times, they are a-changin'

Όλοι ξέρουν ότι στην εποχή μας οι κοινωνικοί θεσμοί (οικογένεια, φιλία) φθίνουν. (Ωραίος πρόλογος για έκθεση. Αλλά δεν γράφω έκθεση. Τέλεια αφορμή να βάλω φωτογραφία του μικρού. Ο μικρός αραχτός:)


Κάποτε σε καλούσαν φίλοι στο σπίτι να κάτσετε, να φάτε, να πιείτε (ενίοτε να κάνετε και αλλαξοκωλιές, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου), να ακούσετε μουσική, άντε να δείτε και καμιά ταινία. Τα θυμάστε, ε; Το ίδιο και εγώ. Δεν είναι έτσι πια τα πράγματα.

Πας επίσκεψη στο σπίτι του «φίλου» (link δεν θα βάλω, αφού και οι δύο που διαβάζετε το blog μου ξέρετε ποιον εννοώ), και λέτε να παραγγείλετε φαγητό. Παραγγέλνετε φαγητό, και εσείς, ο επισκέπτης, πληρώνετε.

Φυσικά, προθυμοποιείται να πληρώσει ο οικοδεσπότης, με επιχειρήματα τύπου «ήρθες στο σπίτι μας και θα πληρώσεις εσύ;», και του λες «τις προάλλες που ήρθα πάλι, εσύ πλήρωσες, αυτή τη φορά θα πληρώσω εγώ», και ο οικοδεσπότης εξίσου πρόθυμα υποχωρεί. So much for the willingness. (Έχω ώρα να βάλω φωτογραφία. Ο μικρός συμφωνεί:)


Δε φτάνει αυτό, αλλά η έγκυος σύζυγος του οικοδεσπότη έχει τρομερή ανάγκη για τρίψιμο στην πλάτη, και αφού ο οικοδεσπότης βαριέται, μόνο που δεν τον παίρνει ο ύπνος την ώρα που το κάνει, ε, τη λυπάται και η ψυχή σου, παίρνεις την θέση του και την τρίβεις εσύ με τα στιβαρά σου δάχτυλα, ενώ και η δική σου σύζυγος γαστρωμένη είναι και βλέπει από το τριφτικό περιθώριο, την ώρα που ο θρασύτατος οικοδεσπότης επιστρέφει στο προσφιλές του ξύσιμο-μέχρι-να-ματώσει που τόσο φιλάρεσκα εξασκεί και στον τόπο εργασίας του. (Συγχίστηκα— ας βάλω μια φωτογραφία του μικρού που γελάει με τα χάλια μας:)


O tempora, o mores. (όπως θα έλεγε και ο μικρός:)

Αστικοί Μύθοι

Πρόσφατα κατάφερα και βρήκα ένα CD που χρόνια πάλευα να αποκτήσω, αλλά δεν μπορούσα¹.
Το τελευταίο τραγούδι περιέχει και ένα «κρυφό», που είναι ουσιαστικά ένας μονόλογος με μελωδική υπόκρουση. Στο μονόλογο, ο στιχουργός αναφέρει πως πρόσφατα² διαγνώστηκε με “acute paranoid schizophrenia”, κάτι που μου φάνηκε πως έδεσε με άλλους στίχους σε άλλα τραγούδια τους, αλλά επειδή ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, άρχισα να το ψάχνω.
Μέχρι στιγμής, δεν έχω βρει κάτι σχετικά, οπότε δεν ξέρω ακόμα αν είναι αλήθεια, αλλά πέτυχα ένα ανέκδοτο που, οραματιζόμενος τη σκηνή, το βρήκα πολύ, πολύ αστείο.

Οι Whipping Boy, λοιπόν, είχαν κάνει ευρωπαϊκή τουρνέ με το Lou Reed³. Στην τουρνέ, ο μπασίστας του Lou Reed λεγόταν Fernando Saunders. Σε κάθε soundcheck που έκανε η μπάντα του Lou Reed, κάποιος από τους Whipping Boy πήγαινε δίπλα στον μπασίστα και με απόλυτα σοβαρό ύφος, του έλεγε στο αυτί: “Can you hear the drums, Fernando?”


¹ ήταν συνέχεια out of print.
² όταν το έγραφε, προφανώς.
³ υποτίθεται ("[citation needed]") πως ο Lou Reed είχε δηλώσει για ένα τραγούδι του συγκεκριμένου δίσκου, «αν αυτό δεν είναι/γίνει "huge hit", τότε δεν ξέρω τίποτα από μουσική».

Theory of the inner turd

Λόγω διάφορων πρόσφατων λεκτικών πάρε‑­δώσε, είπα να ­συνοψίσω μια αγαπημένη μου θεωρία ώστε να μπορώ να αναφέρομαι σε αυτήν μέσω URL στο εφεξής:

Η θεωρία της Εσώτερης Σκατούλας

Όλοι μας κρύβουμε μια σκατούλα μέσα μας. Υπάρχουν λοιπόν τρία είδη ανθρώπων.

1. Αυτοί που ούτε καν υποψιάζονται ότι κρύβουν αυτή τη σκατούλα, κι αν τους το πεις, θα σε κοιτάξουν με δυσπιστία και αποστροφή. Φήμες λένε ότι αυτοί είναι οι πιο ευτυχισμένοι.
2. Αυτοί που ξέρουν ότι κρύβουν τη σκατούλα, αλλά πιστεύουν ότι είναι οι μοναδικοί. Περνάνε μεγάλο μέρος της ζωής τους μαθαίνοντας να κρύβουν επιμελώς την ύπαρξη της σκατούλας, και πλησιάζουν την ονειροφάνεια όταν καταφέρουν οι ίδιοι να ξεχάσουν την ύπαρξή της.
3. Αυτοί που ξέρουν την ύπαρξη της σκατούλας και εντός τους και εντός των άλλων. Κατά κάποιο τρόπο, αυτοί είναι οι ρεαλιστές.

Τώρα, κάποιοι (ασχέτως κατάταξης σε είδος) κρύβουν και ένα διαμαντάκι μέσα στη σκατούλα.

Το ένα πρόβλημα είναι ότι ο ίδιος, μόνο να υποψιαστείς την ύπαρξή του μπορείς. Τελικός κριτής της ύπαρξης και της πραγματικής του αξίας είναι πάντα κάποιος άλλος.

Το άλλο πρόβλημα είναι ότι περιμένουμε κάποιον να έρθει, να χώσει τα χέρια του στη σκατούλα και να ξεθάψει το διαμάντι. Δεν παίζει έτσι. Χρειάζεται να σκάψουμε οι ίδιοι και να εκθέσουμε αυτό που νομίζουμε ότι είναι διαμάντι σε κοινή θέα δίπλα ακριβώς στη σκατούλα, και μόνο τότε να περιμένουμε εκτιμητή.


Λοιπόν, αυτή η θεωρία πρωτογράφτηκε σε χαρτί το έτος 1987 από εμένα. Αν τυχόν έχετε διαβάσει κάτι που να σας θυμίζει τη θεωρία μου, ελέγξτε το έτος πριν με κατηγορήσετε για λογοκλοπή. Δεν αποκλείεται να έχει σκεφτεί κάποιος κάτι παρόμοιο (αλλά φαντάζομαι χωρίς σκατούλα), και δε θα είναι η πρώτη φορά που νόμιζα ότι σκέφτηκα κάτι εγώ, αλλά το είχε σκεφτεί κάποιος άλλος πρώτος (παραδείγματα τέτοιων άλλων: Ευκλείδης, dIRE sTRAITS, Pink Floyd). Έπειτα, υπάρχουν και αρκετοί που χαίρουν μεγάλης εκτίμησης αν και μηρυκάζουν τα πνευματικά πονήματα άλλων σε νέα συσκευασία (ονόματα δε λέω, ο νοών νοείτω, είτε καταλαβαίνετε σε ποιους μπορεί να αναφέρομαι και συμφωνείτε, είτε όχι οπότε θα διαφωνούσατε λόγω άγνοιας).

Θα τελειώσω με την αγαπημένη μου ταξινόμηση των ανθρώπων, η οποία ΔΕΝ είναι δικό μου γέννημα:

Υπάρχουν 10 είδη ανθρώπων, αυτοί που καταλαβαίνουν το δυαδικό και αυτοί που δεν το καταλαβαίνουν.