Όλα τα οξύμωρα στην πίστα

Με αφορμή ένα άσχετο σχόλιό μου σε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα (για 'μένα, τουλάχιστον), θυμήθηκα ένα πολυφορεμένο οξύμωρο σχήμα: την εκκωφαντική σιωπή. Ναι, το μυαλό μου κάνει περίεργους συνειρμούς.

(Παρεμπιπτόντως, κάποτε ένιωθα έτοιμος να γράψω ένα εγχειρίδιο επιβίωσης για τον κοινό άνδρα σε σχέση με τις γυναίκες: πώς, τι, γιατί (σε μικρό βαθμό), πότε και πού (τα παραδείγματα). Το δούλευα αρκετά, μέχρι που το παράτησα, αφού χώρισα με την κοπέλα που τα είχα και δεν είχα πλέον μούσα.)

Λοιπόν, η εκκωφαντική σιωπή είναι κάτι υπαρκτό, και όλοι λίγο-πολύ την έχουμε βιώσει. Όχι, δεν παραληρώ, δεν θα γίνω αρχισυντάκτης σε εφημερίδα, ούτε προετοιμάζομαι να γίνω στιχουργός για να καλύψω το κενό που άφησαν οι Πυξ Λαξ.

Σκεφτείτε ένα τηλεπαιχνίδι όπου ο παίκτης καλείται να δώσει την σωστή απάντηση, και όταν πει μαλακία, «μπζζζζζζτ!» ηχεί ο σπαστικός βομβητής. Η εκκωφαντική σιωπή έχει την μορφή και την δυναμική ενέργεια (χωρίς την κινητική) των ηχητικών κυμάτων του μπζζζζτ.

Μια εύκολη πειραματική διάταξη για την παραγωγή εκκωφαντικής σιωπής, είναι να είσαι άντρας παντρεμένος, και σε μια έξοδο με αρκετά άλλα άτομα τριγύρω όπου γίνεται κουβέντα για διατροφή, πετάγεσαι ξαφνικά και λες: «και η γυναίκα μου πρέπει να κάνει δίαιτα, ο κώλος της έχει γίνει να! με το συμπάθειο.»

HTH, HAND.

Η ώρα των συνειδητοποιήσεων

Ένιωσα βλάκας τις προάλλες, επειδή μου ήρθε φλασιά κάτι που θα έπρεπε να το έχω σκεφτεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν.

IT Crowd. Τα μαλλιά του Mos. Μια λέξη. Pacman.

Επίσης: πριν λίγο, κάπνιζα έξω, και ήταν και η Αθανασία παρέα μου (ο πατέρας μου μέσα έπαιζε με τα παιδιά). Λοιπόν, χωρίς να πολυεμβαθύνω, ήμαστε σε φάση μπηχτής και ατάκας. Σε τέτοιες φάσεις, δεν τσακωνόμαστε, δεν είμαστε κακοδιάθετοι, απλώς ακονίζουμε τις λεκτικές μας λάμες σε στιλ πασατέμπου. Ας πούμε, κάτι σαν παντρεμένοι με παιδιά που παίζουν αυτοσχέδιο «Παντρεμένοι με παιδιά».

Κάποια στιγμή κάνω μερικά βήματα πιο πέρα, και μου λέει:

«Γιατί απομακρύνθηκες;»
«Για να μη σε ενοχλώ.»
«Είπα εγώ ότι με ενοχλείς;»
«Το κατάλαβα.»
«Από τι;»
«Από τα μούτρα σου.»
«Τον κώλο μου κοίταζες.»
«Ο κώλος σου… η φάτσα σου… είναι να μη μπερδευτώ;»

Στη φάση που φαντασιωνόμουν το Ολυμπιακό Στάδιο κατάμεστο από τυραννισμένους άνδρες να έχει σηκωθεί σύσσωμο όρθιο και να με χειροκροτάει, συνειδητοποίησα πως η ατάκα υπήρχε στο υποσυνείδητό μου επειδή έχω παίξει Duke Nukem 3D. Φτου.

Ένα αστέρι έχει γεννηθεί

Περίμενα μέχρι αργά, επειδή περίμενα να μου στείλουν κάποιο κομμάτι από τον υπότιτλο του 4×02, μπας και τελειώναμε σήμερα τη μετάφραση (δυστυχώς δεν θα την τελειώσουμε). Το καλό είναι πως, όσο περίμενα, και ενώ η αντμιράλαινα και τα αντμιραλάκια κοιμούνταν, είδα αυτό, όπου ξαναείδα τον Ben Foster (επειδή πρόσφατα είδα το 3:10 to Yuma), τον οποίο είχα ευχαριστηθεί αφάνταστα σε εκείνο το εργάκι με τον Bruce Willis και κάτι με διπλή ομηρία.
Το Bang Bang You're Dead, λοιπόν, (που προφανώς το παρήγγειλα στο θείο για να το κρατήσω) ήταν από τις ταινίες που με αγγίζουν (σπανιότερα, όσο περνάει ο καιρός) όπως με άγγιζαν έργα στην εφηβεία. Λέει πως είναι για την τηλεόραση, αλλά μακάρι να ήταν έτσι και ο ΗΠΑτζίδικος κινηματογράφος.
Εύχομαι πραγματικά αυτό το παιδί να μη πάει χαμένο (ας πούμε, να μη πεθάνει από ναρκωτικά ή να μη προσκολληθεί σε στερεοτυπικούς ρόλους ψυχάκια). (Cue στοιχήματα ότι θα γίνει μεγάλη φίρμα.)

In other news, ανόητα διαφημιστικά σλόγκαν προς χρήση (αν δεν τα έχει σκεφτεί κανείς ακόμα, το license είναι creative commons):

⊕ Sony και καλά!
⊕ Και είπεν ο Κύριος: γεννηθήτω αυτοκίνητον. Όπελ και εγένετο.
⊕ ΤΟ… γιώτα χι του έλληνα.

(Τα γράφω για να κάνω χώρο για άλλες σκέψεις)