Ω τέμπορα ω μόρες

Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό Αμερικανόπουλο, μεγαλωμένο με τις καλύτερες αρχές που μπορούσε να του προσφέρει η χώρα του. Απόσταγμα γενεών με το επικρατούν γονίδιο της πολιτικής ορθότητας, ήταν ένα ψυχικά υγιές παιδί, με το διάβασμά του, το παιχνίδι του στο κομπγιούτερ, τις εξόδους για κινηματογράφο παρέα με φίλους.

Πρόσφατα πήγε να δει την ταινία "Hitman", άλλη μια ταινία βασισμένη σε βιντεοπαιχνίδι. Εν μέσω, λοιπόν, πληρωμένων φόνων (κομμάτι της καθημερινότητας), λαβασκιρί εγκεφάλων και φιλικών-προς-το-περιβάλλον σπρέι αίματος, είδε κάτι που του κατέστρεψε την αθωότητα. Είδε… στην οθόνη… ένα…
…βυζί.

Ο κλονισμός που υπέστη ήταν απερίγραπτος. Η παιδική του ψυχή στιγματίστηκε για πάντα από το θέαμα που επιμελώς είχε ξεχάσει πως έχει αντικρίσει ξανά στη ζωή του.

Προς τιμήν του, ανασύνταξε τα σαλεμένα του λογικά και μπόρεσε να επανενεργοποιήσει τα μονοπάτια του μυαλού του που επιτελούν το έργο της λογικής. Μπήκε στο imdb και ξεκίνησε ένα thread με τον τίτλο: “Did we need the nudity??” Η ερώτησή του ήταν, «η ταινία είχε φανταστική δράση και ο Τίμοθι έκανε πολύ καλή δουλειά ως ο ήρωας, αλλά ήταν αναγκαία η γύμνια; Έτσι, αποκλείεις το μισό υποψήφιο κοινό σου [ΣτΜ εννοεί τα παιδιά!] και τσαντίζεις τις γυναίκες. Εντελώς αχρείαστη!»

Οι απαντήσεις που δόθηκαν είχαν εύρος επαρκές, και υπερκάλυψαν την δική μου άποψη που συνάγετε από τα πιο πάνω γραφόμενα. Χοντρικά παραδείγματα άλλων απαντήσεων:

- f*cking yes!
- όχι, αλλά ήταν ευχάριστη έκπληξη
- είσαι αδελφή;
- ναι, χρειαζόταν. είναι τέτοια threads αναγκαία;
- είσαι αμερικανός. [τελεία, όχι ερωτηματικό]
- (από γυναίκα) ναι, χρειαζόταν. θα σου πω κι ένα μυστικό: στις γυναίκες αρέσει να βλέπουν άλλες γυναίκες γυμνές. Μας αρέσει να θαυμάζουμε την ομορφιά στο σώμα μιας άλλης γυναίκας. Γιατί νομίζεις αγοράζουμε Victoria's Secret και βλέπουμε πορνό;
- - [απάντηση στην προηγούμενη] θα με παντρευτείς;
- τα βυζιά ήταν το μόνο καλό στην ταινία
- μεγάλε, εγώ μόνο για να δω τα βυζιά της Όλγα πήγα [προφανώς δούλεμα]
- - [η τύπισσα που το πήρε σοβαρά] άμα θες να δεις βυζιά, να πας να πάρεις τσόντα
- - - [ένας άλλος] τι, παίζει σε πορνό η Όλγα; λινκς πλιζ.

(Αλλαγή θέματος)

Σήμερα γύρισα από ταξίδι μερικών ημερών εκτός πόλης για δουλειά. Στη χτεσινοβραδινή μάσα είχε μείνει μόνος του και ένας Βέλγος συνεργάτης μας (οι υπόλοιποι συντοπίτες του έπρεπε να φύγουν νωρίτερα χτες). Ας πούμε πως είναι ένας άνθρωπος ισχυρογνώμων. Ανάμεσα στα άλλα θέματα που συζητούσαμε, έτυχε και το θέμα των Πορτογάλων, αν είναι ή όχι μεσογειακός λαός. Το πιάσαμε από το ετυμολογικό:
—Δεν είναι στη Μεσόγειο, είναι στον Ατλαντικό.
—Σίγουρα δεν πιάνει Μεσόγειο;
—Ναι. Το Γιβραλτάρ είναι στην Ισπανία.
—Ναι, αλλά είναι στο ίδιο ύψος. Είναι και δίπλα στην Ισπανία.
—Μιλάνε άλλη γλώσσα, όχι λατινογενή, αλλά μπασταρδεμένα κέλτικα από λατινικά.
—Ναι, αλλά έχουν την ίδια νοοτροπία.

Κράτησε λίγο αυτό το τροπάριο, μέχρι που αποφάσισα να του δώσω να καταλάβει πως κάνει λάθος.

—Τον τελικό του Euro τον είδες;
—Ποιον τελικό;
—Που η Ελλάδα πήρε το ευρωπαϊκό.
—Ναι, το είδα.
—Είδες τι έγινε μετά; Χάσανε από 'μάς, και τι κάνανε; Χορεύανε στους δρόμους μαζί μας! Και έτσι αποδεικνύεται μαθηματικά πως δεν είναι μεσόγειοι! Για φαντάσου το ίδιο σενάριο στην Ισπανία ή την Ιταλία…

Κατά τα άλλα: την Τρίτη που μας πέρασε, ο Αλέξανδρος έμαθα πως πρωτοφίλησε κορίτσι στο στόμα (τσουγκρίστηκε μαζί με ένα κοριτσάκι σε ένα εμπορικό κέντρο κοντά στο σπίτι, και μετά ήταν αγκαλιές και φιλιά στο στόμα). Εγώ πρωτοφίλησα πολύ αργότερα. Ο φίλος ο Νίκος, δε, δήλωσε: «Εγώ αν θυμάμαι, πρωτοφίλησα όταν ήμουν στο στρατό. Και τζάμπα, πριν μερικές ημέρες.»

Πώς να'ναι η αίσθηση του να ανοίγεις την πόρτα του δωματίου του παιδιού σου, και να το δεις να κοιμάται αγκαλιά με άλλο μωρό; Πώς του λες, απέξω απέξω, «όταν γδύνεστε, μη πετάτε κάτω τις πάνες σας»; Πώς να ψάξεις στα συρτάρια του για εκείνη την ταλκ την περίεργη για ιδιαίτερες περιστάσεις;

Είναι δύσκολη η πατρότητα.

Times, they are a-changin'

Όλοι ξέρουν ότι στην εποχή μας οι κοινωνικοί θεσμοί (οικογένεια, φιλία) φθίνουν. (Ωραίος πρόλογος για έκθεση. Αλλά δεν γράφω έκθεση. Τέλεια αφορμή να βάλω φωτογραφία του μικρού. Ο μικρός αραχτός:)


Κάποτε σε καλούσαν φίλοι στο σπίτι να κάτσετε, να φάτε, να πιείτε (ενίοτε να κάνετε και αλλαξοκωλιές, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου), να ακούσετε μουσική, άντε να δείτε και καμιά ταινία. Τα θυμάστε, ε; Το ίδιο και εγώ. Δεν είναι έτσι πια τα πράγματα.

Πας επίσκεψη στο σπίτι του «φίλου» (link δεν θα βάλω, αφού και οι δύο που διαβάζετε το blog μου ξέρετε ποιον εννοώ), και λέτε να παραγγείλετε φαγητό. Παραγγέλνετε φαγητό, και εσείς, ο επισκέπτης, πληρώνετε.

Φυσικά, προθυμοποιείται να πληρώσει ο οικοδεσπότης, με επιχειρήματα τύπου «ήρθες στο σπίτι μας και θα πληρώσεις εσύ;», και του λες «τις προάλλες που ήρθα πάλι, εσύ πλήρωσες, αυτή τη φορά θα πληρώσω εγώ», και ο οικοδεσπότης εξίσου πρόθυμα υποχωρεί. So much for the willingness. (Έχω ώρα να βάλω φωτογραφία. Ο μικρός συμφωνεί:)


Δε φτάνει αυτό, αλλά η έγκυος σύζυγος του οικοδεσπότη έχει τρομερή ανάγκη για τρίψιμο στην πλάτη, και αφού ο οικοδεσπότης βαριέται, μόνο που δεν τον παίρνει ο ύπνος την ώρα που το κάνει, ε, τη λυπάται και η ψυχή σου, παίρνεις την θέση του και την τρίβεις εσύ με τα στιβαρά σου δάχτυλα, ενώ και η δική σου σύζυγος γαστρωμένη είναι και βλέπει από το τριφτικό περιθώριο, την ώρα που ο θρασύτατος οικοδεσπότης επιστρέφει στο προσφιλές του ξύσιμο-μέχρι-να-ματώσει που τόσο φιλάρεσκα εξασκεί και στον τόπο εργασίας του. (Συγχίστηκα— ας βάλω μια φωτογραφία του μικρού που γελάει με τα χάλια μας:)


O tempora, o mores. (όπως θα έλεγε και ο μικρός:)