Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Μύθοι για την εποχή μας

Πρόσφατα η κουμπάρα μου μου επέστρεψε ένα από τα αντίτυπά μου του «Μύθοι για την εποχή μας—Το άσπρο ελάφι». Το είχα αγοράσει τουλάχιστον τρεις φορές, και αυτό επειδή το δάνειζα από εδώ κι από εκεί και πολύ βολικά ξεχνούσαν να μου το επιστρέψουν.

(Στην κουμπάρα μου το είχα δανείσει πριν μας παντρέψει, και νομίζω πριν ακόμα παντρευτεί και η ίδια. Το ξέρω, το φλερτ μας κινείται με βήματα χελώνας :)

Το βιβλίο είναι γραμμένο στη δεκαετία του 40 από τον κύριο Τζέιμς Θέρμπερ, Αμερικανό δημοσιογράφο—συγγραφέα—σκιτσογράφο, ο οποίος έχει πεθάνει από το 1961. Είναι προσαρμογές μύθων του Αισώπου, παραμυθιών των Γκριμ και Άντερσεν, συν ένα μεγάλο απολαυστικό παραμύθι (Το άσπρο ελάφι).

Λοιπόν, δεν θα αντιγράψω εδώ την κατάρα που είχα γράψει σε μια από τις πρώτες σελίδες για όποιον μου φάει και αυτό το αντίτυπο. Η πιο κλασική ιστορία όταν περιγράφω το βιβλίο, είναι «Το κοριτσάκι και ο Λύκος», αλλά αφού κάποιος άλλος έχει κάνει τον κόπο να το δακτυλογραφήσει, δεν θα τον κάνω κι εγώ.

Αντιθέτως, θα παραθέσω τρεις από τις αγαπημένες μου ιστορίες. Τη μία θα την παραθέσω στα Αγγλικά, διότι παρότι ο Σωτήρης Κακίσης έκανε πολύ καλή δουλειά στη μετάφραση, η συγκεκριμένη ιστορία έχει ένα λογοπαίγνιο που χάνει όταν αποδίδεται στα ελληνικά. Θαυμάστε πώς ακούγονται οι ιστορίες σαν να είναι πρόσφατες. Είναι η απόδειξη πως εξελισσόμαστε πολύ τεχνολογικώς, αλλά ελάχιστα ηθικώς.

The very proper gander

Not so very long ago there was a very fine gander. He was strong and smooth and beautiful and he spent most of his time singing to his wife and children. One day somebody who saw him strutting up and down in his yard and singing remarked, "There is a very proper gander." An old hen overheard this and told her husband about it that night in the roost. "They said something about propaganda," she said. "I have always suspected that," said the rooster, and he went around the barnyard next day telling everybody that the very fine gander was a dangerous bird, more than likely a hawk in gander's clothing. A small brown hen remembered a time when at a great distance she had seen the gander talking with some hawks in the forest. "They were up to no good," she said. A duck remembered that the gander had once told him he did not believe in anything. "He said to hell with the flag, too," said the duck. A guinea hen recalled that she had once seen somebody who looked very much like the gander throw something that looked a great deal like a bomb. Finally everybody snatched up sticks and stones and descended on the gander's house. He was strutting in his front yard, singing to his children and his wife. "There he is!" everybody cried. "Hawk-lover! Unbeliever! Flag-hater! Bomb-thrower!" So they set upon him and drove him out of the country.

Moral: Anybody who you or your wife thinks is going to overthrow the government by violence must be driven out of the country.

Η Αρκούδα του Πέρα Βρέχει

Στα δάση του Φαρ Ουέστ, ζούσε κάποτε μια καφέ αρκούδα που ήταν του πέρα βρέχει, παιδιά. Πήγαινε σ' ένα μπαρ και πούλαγε υδρόμελι κι έπινε δυο ποτηράκια. Μετά, ακούμπαγε λίγα λεφτά στον πάγκο κι έλεγε: «Κέρνα τους μικρούς που ιδρώνουν στο μέσα δωμάτιο.» Ύστερα γύρναγε σπίτι. Στο τέλος, όμως, το 'ριξε στο πιοτό κι έπινε σόλο απ' τ' άγρια χαράματα. Τη νύχτα παραπατώντας γύριζε σπίτι, αναποδογύριζε με μια κλοτσιά την ομπρελοθήκη, έριχνε κάτω με μπουνιές τ' αμπαζούρ κι έχωνε ως τους αγκώνες τα χέρια στα τζάμια. Μετά κατέρρεε, κουτρουβαλιαζότανε και την έβγαζε μπρούμυτα στα πλακάκια. Η γυναίκα του ήταν καταστεναχωρημένη και τα παιδιά του κατατρομοκρατημένα.

Κάποτε ο αρκούδος είδε το λάθος στη ζωή του και άρχισε να διορθώνεται. Στο τέλος, έγινε διάσημος αντιαλκοολιστής κι ένας ταμένος κήρυκας της εγκράτειας. Σ' όποιον ερχότανε σπίτι του, έβγαζε λόγο για τα τρομερά αποτελέσματα του αλκοολισμού, και κόμπαζε για το πόσο δυνατός κι υγιής είχε γίνει από τότε που ούτε τ' άγγιζε το παλιόπραμα. Για να τ' αποδείξει, μάλιστα, στεκότανε ανάποδα όρθιος κι έκανε ρόδα στα δωμάτια, αναποδογυρίζοντας την ομπρελοθήκη, ρίχνοντας κάτω με μπουνιές τ' αμπαζούρ και χώνοντας ως τους αγκώνες τα χέρια του στα τζάμια. Μετά σωριαζότανε στο πάτωμα ανάσκελα, αποκαμωμένος απ' την υγιεινή του άσκηση, κι αποκοιμιότανε. Η γυναίκα του ήταν καταστεναχωρημένη και τα παιδιά του κατατρομοκρατημένα.

Επιμύθιο: μπορεί κανείς να σωριαστεί μπρούμυτα, αλλά και να γείρει υπερβολικά προς τα πίσω.

Η μετρίως έξυπνη μύγα

Μια μεγάλη αράχνη στο παλιό σπίτι έφτιαξε έναν ιστό ωραιότατο, για να πιάνει μύγες. Κάθε φορά που μια μύγα ακουμπούσε στον ιστό και παγιδευότανε πάνω του, η αράχνη την καταβρόχθιζε, έτσι ώστε, όταν θα πέρναγε καμιά άλλη μύγα, να νομίζει πως ο ιστός ήταν ένα μέρος ασφαλές και ήσυχο, να ξεκουραστεί.

Μια μέρα, μια μετρίως έξυπνη μύγα βούιζε γύρω και πάνω απ' τον ιστό τόση πολλή ώρα χωρίς να προσγειώνεται, που η αράχνη παρουσιάστηκε και είπε «Έλα κάτω, μωρέ.»

Η μύγα όμως ήταν αρκετά έξυπνη για τα κιλά της αράχνης, κι είπε: «Ποτέ δεν προσγειώνομαι σε μέρη που δε βλέπω να υπάρχουν κι άλλες μύγες, και δε βλέπω καθόλου άλλες μύγες στο σπίτι σας.» Έτσι, πέταξε μακριά μέχρι που έφτασε σ' ένα μέρος όπου υπήρχαν πάρα πολλές άλλες μύγες. Ετοιμαζότανε να εγκατασταθεί ανάμεσά τους όταν μια μέλισσα εμβουίστηκε κι είπε: «Στάσου, βλάκα, το χαρτί έχει κόλλα. Όλες αυτές οι μύγες είναι πιασμένες.»

«Μην είσαι ανόητη», είπε η μύγα, «απλώς χορεύουνε.»

Κατέβηκε, λοιπόν, κάτω και κόλλησε στη μυγοπαγίδα μ' όλες τις άλλες μύγες.

Επιμύθιο: δεν υπάρχει ασφάλεια στους αριθμούς, ούτε σε οτιδήποτε άλλο.

Και μιας και πλησιάζουν Χριστούγεννα, ιδού ακόμα μια ιδέα για δώρο: «Εν TAXI» από κάποιον παγκοσμίως άγνωστο Γιάννη Ψωμιάδη :) Νομίζω πως δεν έχει καμία σχέση με τον νομάρχη.

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Ink (2009)


Αλληγορική ταινία φαντασίας. Ανεξάρτητη παραγωγή του 2009.

Trailer 1:


Υπάρχει κι άλλο trailer:

Ένα μικρό ποίημα, με επιρροές κάθε είδους από 12 Πιθήκους, Equilibrium/Matrix, Jacob's Ladder, πλην όμως αυθύπαρκτη και άκρως αξιόλογη.

Χοντρικά: όταν νυχτώνει, υπάρχουν δύο είδη όντων που αγγίζουν τους ανθρώπους· το ένα είδος φέρνει όνειρα, το άλλο εφιάλτες. Κάποιο βράδυ, ένα ον που δεν ανήκει σε ένα από τα προαναφερθέντα δύο είδη απαγάγει ένα μικρό κοριτσάκι. Το γιατί, το ποιος, το πώς (και, κατά κάποιο τρόπο, το πότε) εξηγούνται (ή όχι) στη συνέχεια της ταινίας.

Δεν θέλω να πω πολλά περισσότερα. Δεν είναι μια ταινία που θα την πρότεινα σε κάποιον που με ρωτάει τι να δει ενώ κρατάει ποπ-κορν στο χέρι. Αν όμως σας έχουν αρέσει οι ταινίες που ανέφερα, ή αν έχετε ξαναδεί κάτι που πρότεινα και σας άρεσε, δείτε κι αυτήν. Όπως το Man from Earth, έγινε γνωστό λόγω της πειρατείας, και ομοίως οι δημιουργοί αυτής εδώ της ταινίας ευχαρίστησαν τους απανταχού πειρατές.

Οδηγός παρακολούθησης: είναι ανεξάρτητη, άρα μη πολυέξοδη, αλλά όχι φτηνή ταινία. Υπάρχουν, βέβαια, λεπτομέρειες, όπως τα ρούχα σε μερικές περιπτώσεις, που θα σκεφτείτε: «εντάξει, ο ηθοποιός έφερε ρούχα από τη ντουλάπα του.» Από την άλλη, μια συγκεκριμένη ακραία επιλογή του make-up (θα καταλάβετε τι εννοώ) ήταν εσκεμμένη, λόγω ενός παλαιού εφιάλτη του σκηνοθέτη/σεναριογράφου. Τα ειδικά εφέ πολύ-πολύ καλοφτιαγμένα (πάντα σε σχέση με το κόστος). Η φωτογραφία ονειρική, αν και ο τονισμός του λευκού καμιά φορά με κούραζε. Η μουσική εξαίσια, και μαζί με την πολύ καλή ηθοποιία είναι το βασικό ατού της ελεγειακής ατμόσφαιρας της ταινίας.

Βρήκα ιδιαίτερα απολαυστικό τον τυφλό Ιχνηλάτη (Pathfinder), ένα χαρακτήρα με ψήγματα από το μπρίο του Michael Keaton στο Beetlejuice. Η σκηνή, δε, όπου ψάχνει συνδέσμους (links) για να φτιάξει αλυσίδα (chain), είναι τόσο μα τόσο όμορφη (χωρίς να είναι πρωτόγνωρη), που θα την ξαναδείτε. Οι περισσότεροι χαρακτήρες ήταν αξιαγάπητοι (ή αξιομίσητοι).

Αν δεν ξέρατε για αυτή την ταινία, μπορείτε πάντα να ψάξετε περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά εγώ θα σας πρότεινα να βουτήξετε χωρίς να μάθετε περισσότερα (ξέρετε, με βρίζετε μετά :) ). Ξεκινήστε την, μαζέψτε τα κομμάτια του παζλ για κάνα εικοσάλεπτο στην αρχή της ταινίας (θυμηθείτε τους 12 Πιθήκους), και μετά αφεθείτε να σας ταξιδέψει. Αν σε μερικά σημεία ο σκηνοθέτης σάς κάνει να βουρκώσετε, θα είναι επειδή εσείς του το επιτρέψατε.

1-2-3-4!