Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Ανατροπές

Όταν ήμουν μικρός, με γοήτευε η ιδέα του μεγαλείου μέσω αθωότητας. Όχι, πολύ φαντεζί ακούγεται· αναφέρομαι στην έννοια πως, οι άνθρωποι, όσο δεν ξέρουν ποια είναι τα όριά τους, μπορούν να κάνουν πολλά, ίσως υπεράνθρωπα πράγματα. Βέβαια, έστω κι έτσι, ήξερα ότι κάποιος που αγνοεί τον νόμο της βαρύτητας παραμένει ανίκανος να πετάξει. Αλλά η ομορφιά της σκέψης παραμένει μέσα μου. Κάπως σαν τον μύθο του νεαρού σαολίν, που φυτεύει ένα τόσο δα δεντράκι, και σε καθημερινή βάση το ποτίζει, το φροντίζει και πηδάει καμιά δεκαριά φορές από πάνω του… επί χρόνια. Πολλά χρόνια.

Κατέβασα ένα free app of the day στο Kindle Fire HD, ονόματι Mind Games. Διάφορα παιχνίδια που εξασκούν μνήμη, παρατηρητικότητα, ταχύτητα, λογική κτλ. Μπορείς να φτιάξεις διαφορετικά accounts ώστε όλοι στην οικογένεια να εξασκούνται (ή να μετρούν τα virtual pay τους, ας πούμε δύο αδέρφια μεταξύ τους ;) ). Εγώ επιβεβαίωσα όπως τα ήξερα και τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία μου. Έβαλα και στα παιδιά να παίξουν.

Ένα από τα παιχνίδια είναι το εξής: βλέπεις 4×4=16 εικόνες. Διαλέγεις μία. Οι εικόνες αναδιατάσσονται, διαλέγεις ξανά την ίδια, συν μία ακόμα. Αναδιάταξη. Διαλέγεις τις δύο που διάλεξες, με την ίδια σειρά, και διαλέγεις μια τρίτη. Recurse μέχρι το τέρμα.

Αφήνω τον Αλέξανδρο να παίξει αυτό, πάω στην κουζίνα. Μου έρχεται μετά από λίγο, μου λέει «Δεν κατάφερα και τις 16, μόνο μέχρι 15.» Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσε, όμως στο σκορ βλέπω ένα 100% και χαρακτηρισμό “Mental Astronaut”. Εγώ 100% έπιασα μόνο σε ένα παιχνίδι “trivia”, όπου έχεις την απάντηση σε τέσσερα κομμάτια (πχ nc, Li, n, ol→Lincoln) και πρέπει να τα πατήσεις γρήγορα και με τη σωστή σειρά. Στα παιχνίδια μνήμης πιάνω κάτι 80-90% στην καλύτερη περίπτωση, όχι επειδή έχω τόσο καλή μνήμη, αλλά μάλλον επειδή οι υπόλοιποι συνομήλικοί μου μάλλον έχουν χειρότερη!

Στο παιχνίδι που έπαιξε ο Αλέξανδρος, πάνω από 8 δεν έχω πιάσει. Ίσως με εξάσκηση να πιάσω 10. Δεν ξέρω. Αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Άλλο θέμα θέλω να αποτυπώσω.

Παιδί μου, αν ποτέ διαβάσεις αυτές τις παραγράφους, να ξέρεις πως χθες ήταν η πρώτη φορά που ξεπέρασες κάπου τον πατέρα σου. Όχι απλώς με ξεπέρασες, αλλά έκανες κάτι που εγώ, από όσα ξέρω για τον εαυτό μου, δεν μπορώ να κάνω. Προς το παρόν, σε νικάω σε διάφορα παιχνίδια, ξέρω περισσότερα, κάποια πράγματα τα κάνω καλύτερα. Όμως είναι προσωρινό, και το έχω υπόψη μου. Εύχομαι κάποτε να είμαι ένα συμπαθητικό γεροντάκι που δεν μπορεί να καταλάβει πώς δουλεύει αυτό το νέο μαραφέτι στο σαλόνι, και εσύ να το θεωρείς ηλίου φαεινότερο και συγκαταβατικά να διορθώνεις το τότε αντίστοιχο του «12:00-που-αναβοσβήνει». Είσαι σε καλό δρόμο. Ανυπομονώ!