Trader of death

Μετά την αλλαγή του χρόνου, όταν έβαζα αργά τον Αλέξανδρο για ύπνο (ο Μενέλαος ήδη ροχάλιζε), μου εξομολογήθηκε πως το όπλο (ένα βαρβάτο περίστροφο που του είχα δώσει) το είχε φάει. Τι στο καλό κάνει αυτό το παιδί στα όνειρά του, δεν μπορώ να καταλάβω.

Επειδή δεν μπορούσα να τον αφήσω έτσι ανυπεράσπιστο στα τέρατα που καραδοκούν ενίοτε, αναγκάστηκα να του δώσω ένα ακόμα πιο βαρβάτο περίστροφο με διακόπτη που γυρνάει σε λέιζερ καλύτερο από του Μπαζ Λάιτγίαρ που ευτυχώς είχα πρόχειρο. Του εξήγησα πως αυτό έχει χάλια γεύση και να μη το φάει. Μου ζήτησε επιπλέον σχοινί για να δένει τα τέρατα, του έδωσα μια κουλούρα. Δεν του έφτανε αυτό, ήθελε και εγγύηση πως δεν πρόκειται να του τελειώσει. Τον διαβεβαίωσα πως όχι μόνο όσο και να χρησιμοποιήσει θα έχει άλλο τόσο, αλλά είναι και κολλώδες σαν τον ιστό του Σπάιντερμαν. Τρελάθηκε από τη χαρά του.

Πριν από λίγο ξύπνησε και με φώναξε με βραχνή φωνή, και όταν πήγα κοντά του πάλι μουρμούρισε νυσταγμένα κάτι για (ακαθόριστο) και ότι ήθελε αγκαλίτσα. Τον αγκάλιασα και του λέω, «Πάλι ξέχασες το όπλο;», και λίγο χαλάρωσε που το θυμήθηκε. Του λέω, «Για αυτό σου το έδωσα, δεν υπάρχει τίποτα που το όπλο σου να μη το εξαφανίζει.» Κοιμήθηκε πολύ γρήγορα.

In other news: έχω αφήσει μούσια, μήπως γίνω παπάς (αυτοί πληρώνονται καλά) ή ζωστώ φυσέκια και πάρω τα βουνά. Βασικά, κάποια στιγμή είδαν μια παλιά φωτογραφία τα παιδιά· ο Μενέλαος ήθελε πάλι να τα αφήσω, ο Αλέξανδρος είπε «Μπαμπά, ό,τι θέλεις εσύ», η Αθανασία συμφώνησε με τον Μενέλαο, και ο καθένας είχε τους προσωπικούς του λόγους για την άποψη που εξέφερε.

Κάτι ψιλά στα μάγουλα και στο λαιμό χαμηλά τα ξυρίζω· επίσης, μια στο τόσο παίρνω τα γένεια με τη μηχανή κάνοντας ρισέτ στους 1,2 πόντους, αλλά τη μουστάκα, με εξαίρεση το απαραίτητο ψαλίδισμα στη βάση (να μπορώ να τρώω) την σέβομαι και την αφήνω. Μιλάμε για θεϊκή μουστάκα, κάτι τέτοιες σαν του Bradley Whitford δεν πιάνουν μία μπροστά της.

Οι πάνω τρίχες της μουστάκας είναι σχεδόν οριζόντιες και φεύγουν μπροστά (τσουγκρανέισιον· γενικώς, είναι μια μουστάκα-αφάνα όπου τα ανύσματα τριχών έχουν εύρος κατευθύνσεων). Τα χρώματα είναι κυρίως το κανονικό μου σχεδόν μαύρο σκούρο καφέ, με μερικές καστανές (μπλόφα) και μερικές ξανθιές (καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα), μία κόκκινη (λόγω μακρινών γονιδίων), μία άσπρη (λόγω ηλικίας). Μπαίνω στον πειρασμό, αφού πέρασα το μήκος τύπου Freddy Mercury και είμαι στο μήκος Sam Elliott και βάλε, να ξυρίσω τα υπόλοιπα και να αφήσω τη μουστάκα μόνο. Ανατριχιάζω! Εσείς;

Οι λόγοι του καθενός για την προσωπική (κυριολεκτικά) μου τριχοφυΐα είναι, ίσως, προφανείς: ο Αλέξανδρος ήταν διπλωματικός επειδή είναι εκ του φυσικού του ευέλικτος, η Αθανασία για να κρύβονται προγούλια και λοιπά πάχητα αφού πάλι έχω πρηστεί τους τελευταίους μήνες, και ο Μενέλαος για να έχει να τραβάει.

Άου.

Σόι πάει το βασίλειο

Μου έχει πει η Αθανασία για φάσεις που κοιμάμαι και μιλάω για διάφορα, ή ξυπνάω χωρίς να έχω ξυπνήσει και λέω ή κάνω πράγματα και μετά δεν θυμάμαι τίποτα.

Πριν λίγο, περνούσα έξω από το δωμάτιο των μικρών, και ακούω τον μικρό Μενέλαο. Μπαίνω, και είναι καθιστός στο κρεβάτι του. Ο Αλέξανδρος κοιμάται ακόμα.

Σηκώνω τον μικρό, πάω να βγω από το δωμάτιο, ανοίγει τα μάτια του ο Αλέξανδρος και μου λέει:

«Μπαμπά, τα τσεχάσαμε τα εργαλεία, που πήραμε το λεωφορείο και πήγαμε στη δουλίτσα σου, και δεν μπορούσα να δουλέτσω.»
«Παιδί μου, όνειρο έβλεπες.»
«Όχι, όχι, τα εργαλεία, τα τσεχάσαμε. Δεν τα πήραμε για να μη τα χάσουμε. Πήγαμε βόλτα.»

Ακουμπάω τον μικρό κάτω (για να σουφρώσει και κάνα αυτοκινητάκι από το κρεβάτι του Αλέξανδρου), σηκώνω τον Αλέξανδρο, ακουμπάει το κεφάλι στον ώμο μου. Περιμένω λίγο, δεν αντιδράει, αλλά δεν ξέρω αν κοιμάται. Του λέω, «Άντε, είναι ώρα να δούμε Σασούκι.»

Τινάζεται και αναφωνεί: «Ναι!»

ΤΕΛΟΣ

υπό Αλέξανδρου Χ. Ίψεν

Φτου

Η αρκετά εντυπωσιακή ξανθιά από τη Γρανίτσα Καρδίτσης (υπάρχει τέτοιο πράγμα;!) που μάλλον σπουδάζει νομική και πιθανώς ασχολείται με τύπους που παίζουν τένις, την οποία γνώρισα σε ντιβιντάδικο και με την οποία —την ώρα που της έλεγα τι ωραία σειρά είναι το Boston Legal— αρχίσαμε τις ερωτικές περιπτύξεις με ένα μικρό διάλειμμα για να πάρουμε μιαν ανάσα, και που μου είπε πως, ναι, είμαι κομμάτι υπέρβαρος αλλά βλέπομαι και της είπα πως αρχίζω τένις άμα λάχει και εκείνη το πήρε γενικώς ζεστά, παρακαλείται να ξαναέρθει στον ύπνο μου επειδή με ξύπνησε η γυναίκα μου να φύγω για δουλειά και έτσι δεν έμαθα τι γίνεται παρακάτω.

Ευχαριστώ.



ΥΓ Αν βοηθάει, μουσική υπόκρουση είχε το “Hey Delilah”, μια μπαλάντα που παίζει τελευταία.