Afro-american peanuts

(Βασικά, αγγούρια καλυβιώτικα ήθελα να είναι ο τίτλος της ανάρτησης, αλλά αφού δεν έβρισκα κάτι εξυπνοφανές στα αγγλικά, είπα να βάλω πολιτικώς ορθά «φυστίκια αράπικα». Το χρησιμοποίησα κάπου αλλού πρόσφατα, όπου αστειευόμενος κάποιος κατηγόρησε για ρατσισμό εμένα και την εκεί υπόλοιπη διαχειριστική ομάδα.)

Είναι οριστικό. Ο Αλέξανδρος έχει καταλήξει σε αναμενόμενα συμπεράσματα. Σήμερα το απόγευμα είχε ξυπνήσει με λίγο γκρίνια, και παίχτηκε στιχομυθία ολόκληρη με τη μάνα του για να πάει να φορέσει τις κάλτσες του (που ήταν ακόμη στο δωμάτιο των παιδιών). Ο παππούς Μενέλαος, πάντα εκτελώντας το θεάρεστο έργο του παππού¹, πήγε ο ίδιος να του τις φέρει. Εγώ, ως γνήσια μετεμψύχωση του Αρτέμη Μάτσα, έδωσα στεγνά τον παππού στην κόρη του και πήγα πίσω τις κάλτσες. Τελικά τις έφερε ο Αλέξανδρος, αλλά προφανώς με πολλή δυσφορία.

Του λέω: «Θα τις φορέσεις μόνος σου ή θα σε βοηθήσει κάποιος άλλος;»
«Θα με βοηθήσει κάποιος άλλος.»
«Ποιος θα σε βοηθήσει;»
«Έλα, μπαμπά, αφού ξέρεις ποιος με αγαπάει περισσότερο απ' όλους.»
«Μπα; Ποιος σε αγαπάει περισσότερο απ' όλους;»
«Αφού ξέρεις.»
«Δεν ξέρω.»
«Ξέεερειειεις…»
«Η μαμά;»
«Όχι.»
«Εγώ;»
«Όχι.»
«Ο Μενέλαος;» (ο αδερφός του δηλαδή)
«Όχι.»
«Ποιος, ο παππούς Μενέλαος;»
Δεν απαντάει, παρά κάνει κινήσεις με χέρια, κεφάλι και ώμους που σημαίνουν «Το παίζεις χαζός τόση ώρα και δεν καταλαβαίνεις το προφανές;»

Τι να κάνεις; Εν τω μεταξύ, όποτε είναι ο παππούς στο σπίτι και μιλάω εγώ ή η Αθανασία στον Αλέξανδρο, ο παππούς εκτελεί χρέη μεταφραστή ή διπλωματικού ενδιάμεσου. Αν συμφωνεί με αυτά που λέμε, απλώς επαναλαμβάνει (έκο-έκο), αν διαφωνεί, λέει αυτό που νομίζει πως θα έπρεπε να έχουμε πει. Λυπάμαι όποτε αναγκάζομαι να του κάνω παρατήρηση, αλλά αυτή είναι και η προτροπή της ψυχολόγου του δήμου που καμιά φορά περνάει από τον παιδικό σταθμό και μιλάμε οι γονείς μαζί της.

Το άλλο μεγάλο θέμα είναι ο Αλέξανδρος και η εμμονή του με τα βυζιά. Όχι μόνο με τα ίδια τα βυζιά, αλλά και με τη λέξη «βυζιά». Πέφτουν σχεδόν όλοι επάνω του «έλα, βλακείες, χαζομάρες» κτλ, ενώ εγώ περιορίστηκα στο να συμφωνήσουμε να μη λέει κάποιες λέξεις παρά μόνο αν είμαστε μεταξύ μας. Προσπάθησα να το συσχετίσω με άλλα παραδείγματα (κάποιοι δεν θέλουν να τους γαργαλάμε επειδή τους ενοχλεί, οπότε δεν το κάνουμε, ενώ άμα το κάνουμε παιχνίδι και το έχουμε συμφωνήσει, δεν πειράζει κλπ), και πιστεύω πως δεν το λέει πλέον παραέξω. Όταν με ρώτησε γιατί ενοχλεί άλλους η λέξη, τον παρέπεμψα να ρωτήσει τους άλλους.

Τυχαίνουν, έτσι, φορές όπου γίνονται φάσεις σαν να είναι καλεσμένος ο Πανούσης σε τηλεοπτική συνέντευξη²: είμαι μόνος σε ένα δωμάτιο με τον Αλέξανδρο κι αρχίζει ο Αλέξανδρος: «Βυζιά, βυζιά, βυζιά, βυζιά, βυζάρες, βυζάκια, βυζιά, βυζιά…» και δεν σταματάει, οπότε αρχίζω κι εγώ μαζί του. Αν υπάρχει φόβος να ακουστούμε, το κάνουμε χαμηλόφωνα. Μετά από αυτό, επιβεβαιώνει ο Αλέξανδρος: «Μπαμπά, δεν πειράζει που το λέμε μεταξύ μας, ε; Δεν το λέω στο σχολείο!»

Έλα όμως που η απαγόρευση λέξεων ίσως να γίνεται απαγόρευση εννοιών στο παιδικό μυαλό… αναφέρομαι στο «κακή λέξη» = «κακό αντικείμενο».

Σε φάση που έχει κάνει κακά ο Αλέξανδρος και τον πλένω, κοιτάει το δικό μου στήθος³ όπως ανάγλυφα διαγράφεται στη φανέλα και μου λέει:
«Μπαμπά, μου αρέσουν πολύ τα βυζιά σου!»
«Τι λες παιδάκι μου; Των γυναικών είναι πιο ωραία.»
«Όχι, τα δικά σου.»
«Τα δικά μου ή της μαμάς;»
«Τα δικά σου.»
«Τα δικά μου ή της θείας Αλέκας;»
«Τα δικά σου.»
«Τα δικά μου ή της γιαγιάς;» (δεν έχει σημασία ποιας, είναι αμφότερες στόχοι :)
«Τα δικά σου.»

Με ζώσαν τα φίδια: μήπως δεν φταίει μόνο ποιος του έχει κάνει παρατήρηση, αλλά του έχει μείνει κουσούρι; Οπότε έβαλα κι εγώ τα μεγάλα μέσα:

«Τα δικά μου ή της κυρίας Αναστασίας;» (η κυρία του στον παιδικό)
Τα μάτια του εστιάζουν κάπου στο άπειρο κι ένα γλυκό χαμόγελο χαράζεται στα χείλη του, και λέει:
«Της κυρίας Αναστασίας… Χρόνια τα ονειρεύομαι!»

SN(AFU).

Ο Μενέλαος ακόμα περιορίζεται να ασχολείται ο ίδιος με το τθουτθούνι του όποτε θυμάται πως είναι εκεί. Καμιά φορά ζητάει εξυπηρέτηση και από τη μάνα του. Δεν ξέρω τι γίνεται στη συνέχεια.


¹ Το θεάρεστο έργο ενός παππού είναι να εφευρίσκει ολοένα και πιο ευρηματικούς τρόπους να αποφύγει να πει όχι στο αγαπημένο του εγγόνι.

² Τρανό παράδειγμα: ο Καψής καλεί τον Πανούση για συνέντευξη (δυστυχώς δεν το εντόπισα στο youtube). Αραιά και πού, ο Πανούσης πετάει καμιά βωμολοχία και ο Καψής γελώντας του κάνει παρατήρηση και ο Πανούσης υποκριτικά συμφωνεί πως δεν είναι σωστό. Φάση πρώτη: μιλάει ο Καψής, και την ώρα που μιλάει, ακούγεται ο Πανούσης στο υπόβαθρο να λέει χαμηλόφωνα: «πούτσος, πούτσος, πούτσος, πούτσος…». Φάση δεύτερη: ο Καψής φέρνει αντίρρηση στον Πανούση για κάποια λέξη που δεν θυμάμαι τώρα, οπότε ο Πανούσης απαντάει: «Κοιτάξτε, κύριε Καψή μου, η λέξη "τάδε", εν αντιθέσει με τη λέξη "πούτσος"…»

³ επαναλαμβάνω πως έχω την κατατομή γορίλα, οπότε αισθάνομαι την ανάγκη να σας διαβεβαιώσω πως το στήθος μου έχει ΜΥΩΔΕΣ υπόβαθρο και δεν είναι αυτό που αποκαλείται man-boobs! Όχι ότι δεν θα πεταχτούν κάποιοι εξυπνάκηδες να σχολιάσουν σχετικά, αλλά να ξέρετε πως μόνο εγώ λέω την αλήθεια.

Εδώ ο κόσμος καίγεται…

…και οι Έλληνες μαλακίζονται με τη Τζούλια (οι παρόντες εξαιρούνται— σπεύσατε να σχολιάσετε ώστε να μη θεωρηθείτε κι εσείς μαλάκες).

Φήμες λένε πως η Τζούλια σχολιάζει: «Είστε ηλίθιοι.» Δεν διευκρινίζεται αν αναφέρεται στους άντρες ή γενικώς στους Έλληνες.

Από την άλλη, αφού δεν προτίθεμαι να επιτεθώ στη Βουλή με αέριο ώστε να ξεκάνουμε τους τριακόσιους και κάτι ψιλά (δεν πιστεύω στην τρομοκρατία, ούτε νομίζω πως οι αντικαταστάτες θα είναι ιδιαίτερα καλύτεροι), να προσφέρω αφιλοκερδώς —παρότι άνεργος ακόμη— τις γνώσεις μου και τις υπηρεσίες μου στην πατρίδα. Κύριε Σπινέλλη, μπορώ να βοηθήσω; Είμαι καλός στο να κάνω τους υπολογιστές να δουλεύουν και να βγάζουν αποτελέσματα. Είμαι ιδιαίτερα καλός στο data mining, και προσφέρω αμισθί τις δεξιότητές μου αρκεί τα εξορυχθέντα δεδομένα να αξιοποιηθούν χρηματοεισπρακτικά από τη χώρα. Δεσμεύομαι¹ πως με εργασία δεκατεσσάρων ημερών μπορώ να σας εξασφαλίσω ένα δις από χρωστούμενα προς το κράτος. Ας αναλάβουν άλλοι να τα εισπράξουν (υπέρ του κράτους).

¹…or double your money back

Φτου

Η αρκετά εντυπωσιακή ξανθιά από τη Γρανίτσα Καρδίτσης (υπάρχει τέτοιο πράγμα;!) που μάλλον σπουδάζει νομική και πιθανώς ασχολείται με τύπους που παίζουν τένις, την οποία γνώρισα σε ντιβιντάδικο και με την οποία —την ώρα που της έλεγα τι ωραία σειρά είναι το Boston Legal— αρχίσαμε τις ερωτικές περιπτύξεις με ένα μικρό διάλειμμα για να πάρουμε μιαν ανάσα, και που μου είπε πως, ναι, είμαι κομμάτι υπέρβαρος αλλά βλέπομαι και της είπα πως αρχίζω τένις άμα λάχει και εκείνη το πήρε γενικώς ζεστά, παρακαλείται να ξαναέρθει στον ύπνο μου επειδή με ξύπνησε η γυναίκα μου να φύγω για δουλειά και έτσι δεν έμαθα τι γίνεται παρακάτω.

Ευχαριστώ.



ΥΓ Αν βοηθάει, μουσική υπόκρουση είχε το “Hey Delilah”, μια μπαλάντα που παίζει τελευταία.

Τσόντα

Όταν ήμουν στο δημοτικό, η τσόντα ήταν σπάνιο φαινόμενο στην ελληνική τηλεόραση. Βυζάκια και κώλοι έβγαιναν στον αέρα ενίοτε υπό την αιγίδα της ευρωπαϊκής κουλτούρας, αλλά πάντα αργά και μεταμεσονύκτια.

(Πρέπει να ήμουν έκτη δημοτικού, όταν ένα Σάββατο βράδυ ήμαστε επίσκεψη σε θεία. Παρέα με ένα ξάδελφό μου, τα ξύναμε και δεν είχαμε τι να κάνουμε. Μας προτείνει η θεία: «να σας ανοίξω τηλεόραση;», αλλά βαριόμασταν να δούμε ελληνική ταινία. Μιλάμε για την εποχή ΕΡΤ-1 και ΕΡΤ-2 και εδώ σταματάμε. Δεν υπήρχαν άλλες επιλογές στην τηλεόραση.
Όταν τη Δευτέρα πήγα σχολείο, γινόταν της μουρλής. Πληροφορήθηκα τα καθέκαστα και τράβαγα τα μαλλιά μου. Η ταινία που είχε προβληθεί (όσο είχε προβληθεί) ήταν το «Πέφτουν οι σφαίρες σα το χαλάζι κι ο καλλιτέχνης αναστενάζει.» Αν δεν κατέ'ετε τίπ'τις σχετικό, ξεκινήστε μια γουγλερική αναζήτηση ή αρχίστε από εδώ.)

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι πως η ασυδοσία έχει παραγίνει στις μέρες μας. Ως ανήσυχος πατέρας που θα μεγαλώσει το παιδί του και για να το ξεφορτώνεται θα το αφήνει κολλημένο στο κομπγιούτερ και στην τηλεόραση, μου φέρνει ρίγος το γεγονός πως Παρασκευή στις 22:30 (όταν τα παιδιά δεν έχουν σχολείο την επομένη και άρα μπορούν να καθυστερήσουν λίγο παραπάνω) η κρατική τηλεόραση θα δείξει γκανγκ μπανγκ φουλ φάκινγκ ολ χόουλζ γουίλ μπι φίλντ όρτζι μεταξύ αντρών, και οι αθεόφοβοι δεν έχουν καν τσίπα και το έχουν κατάλληλο για όλους.

Πού έχουμε φτάσει;