Χθες το απόγευμα, τα παιδιά ήταν με τον παππού, και άρα δεν πρόλαβαν να κάνουν τα μαθήματά τους. Μετά, είχαμε παιδικό πάρτι. Σήμερα το πρωί, προπόνηση. Αλλά τώρα, έπρεπε να τα κάνουν πριν δουν τηλεόραση και τα σχετικά.
Ο Μενέλαος χαζολόγαγε, ο Αλέξανδρος ξεμπέρδεψε γρήγορα (κι έπιασε να διαβάσει το τρίτο βιβλίο του επιθεωρητή Κλουζ, ευχαριστούμε Βασούλα που μας έκανες δώρο ένα από τη σειρά! Το αγάπησε και τα πήραμε από την αρχή :) )
Πριν, όμως, ξεμπερδέψει, ο Αλέξανδρος μού έφερε την αντιγραφή που είχε μόνο, και μου είπε:
«Το τελείωσα, δεν έχω άλλο, σ'το ορκίζομαι!»
«Μου το ορκίζεσαι; Χμ…» λέω.
«Γιατί "χμ";»
«Επειδή δεν αμφέβαλλα πως μου έλεγες την αλήθεια, αλλά τώρα που βλέπω ότι μου το ορκίστηκες από μόνος σου, αρχίζω να ανησυχώ μήπως τις άλλες φορές δεν μου έλεγες την αλήθεια.»
«Σου έχω πει ποτέ ψέματα;…», στρέφεται κι αναχωρεί πάλι για το σαλόνι, «…τις τελευταίες ημέρες;»
Και το σχετικό κομματάκι αφιερωμένο σε όλη την ομήγυρη.
Τα παιδιά χορεύουν και τραγουδούν ένα παλιότερο τραγουδάκι που είδαν πρόσφατα στο youtube. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι η παραφθορά του ρεφρέν, όπως το αντιλήφθηκαν. Αν, παρά την πληθώρα των hints από το χορό τους, δεν καταλάβετε με το πρώτο video ποιο είναι το τραγούδι, θα το ακούσετε στο τέλος του δεύτερου video:
⁂
Το '89 είχα δει την υπόλοιπη παρέα στο ΟΑΚΑ (κι έχασα το απόκομμα του εισιτηρίου όταν μου έκλεψαν το πορτοφόλι στο στρατό το 1996). Το '06 είδα στη Μαλακάσα τον Waters (και ξαναλέω: τι ωραίο τραγουδάκι και τι ακόμα πιο γραμάτη παράσταση το “Leaving Beirut”).
Αυτή τη φορά ήμουν απέξω με το Μενέλαο και κάναμε ποδήλατο (διότι ο Αλέξανδρος είχε πάει βόλτα με τον παππού Μενέλαο, με όλα τα πλεονεκτήματα που προσφέρει μια τέτοια έξοδος), οπότε τα γονίδια μίλησαν και ο Μενέλαος πρότεινε ένα φανταστικό τρόπο να ολοκληρώσουμε την ποδηλατάδα:
⁂
Το έχω πει και αλλού: υπάρχουν κάποιες ασχολίες που είναι τρομερά επικίνδυνες και δύσκολες, και τα παιδιά δεν πρέπει να τις κάνουν, παρά μόνο υπό εξαιρετικές συνθήκες. Μια ρητή συνθήκη είναι να έχουν μεγαλώσει αρκετά (και άρρητη συνθήκη, αυστηρά μεταξύ μας, είναι να μην έχουν μεγαλώσει τόσο πολύ που να σε πάρουν χαμπάρι). Τα παιδιά το έχουν εμπεδώσει, και είναι ιδιαίτερα ευγνώμονες όταν τους επιτρέπεται κάποια από αυτές τις ασχολίες.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των ασχολιών είναι η παρασκευή καφέ για τον μπαμπά.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το πλύσιμο του αυτοκινήτου:
⁂
Εξώδικα ή/και αυτεπάγγελτες μηνύσεις για εκμετάλλευση ανηλίκων γίνονται δεκτές από το Σεπτέμβριο. Ευχαριστώ. Καλές διακοπές.
Με το κυριλέ εμπιθριόφωνο (και ογκβορμπισόφωνο :) του Kia έχω ξεσκιστεί να φτιάχνω δισκάκια με τη μουσική μου συλλογή για να ακούω τις ώρες που οδηγάω. Έχω φτιάξει και αυτοματοποιημένο σύστημα να τυπώνει φακελάκια με τα περιεχόμενα¹, οπότε ακούω πολλά (και ξεχασμένα, ή κομμάτια που δεν είχα τελικά ακούσει ποτέ). Ακούνε και τα παιδιά μαζί, όταν είναι, και μου λένε τη γνώμη τους.
Σήμερα το μεσημέρι άκουγα το “July Morning” των Uriah Heep, και μου λέει ο Αλέξανδρος:
«Μπαμπά, σου αρέσει αυτό; Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ!» «Κι εμένα μου αρέθει πάρα πολύ!» (η πορδή ονόματι Μενέλαος, μη τυχόν τον περάσει ο αδερφός του στην προτίμηση οποιουδήποτε).
Τους λέω ενθουσιασμένος ότι μου αρέσει πάρα πολύ, ότι το τραγούδι μιλάει για ένα πρωινό του Ιουλίου όπως είναι τώρα, ότι μπορώ να τους εξηγήσω τι λένε τα λόγια. Θέλουν. Το βάζω από την αρχή, τους μεταφράζω τις πρώτες στροφές. Πρώτο σημείο χωρίς φωνή, ο Μενέλαος ζητάει: «Μπαμπά, ξαναβάλε το.», διότι άμα δεν τραγουδάει κανείς, δεν είναι τραγούδι, είναι μουθική. Του λέω περίμενε, θα συνεχίσουν τα λόγια.
Στη φάση με το πρώτο σόλο του όργανου, κουνάω ρυθμικά το κεφάλι μου, και στον καθρέφτη άλλα δύο κεφαλάκια κουνιούνται στο περίπου, κοιτάζονται και γελάνε. Ο Μενέλαος στο πρώτο σόλο κιθάρας² τραγουδάει και ένα «αχ κουνελάκι» μόνος του.
Εγώ, λοιπόν, που για να ακούσω χαρούμενη μουσική πρέπει να συντρέχει σημαντικότατος λόγος³, σκέφτηκα να μαζέψω κάποια κομματάκια που έχουν ένα κοινό σημείο όσον αφορά εμένα, που δεν πρόκειται να το πω αλλά θα νομίζετε ότι θα βρείτε ποιο είναι, τα οποία θα τα κάνω playlist στο youtube και θα τα μοιραστώ μαζί σας. Ακούς αυτά, και έχεις την απαραίτητη μουσική κάλυψη στις σκέψεις σου για αυτοκτονία με όλα όσα γίνονται γύρω μας, ή αν σου αρέσουν, κάνουν ατάκες Βενιζέλων, Παγκάλων, Παπουτσήδων και λοιπών μη κυβερνητικών να φαντάζουν τόσο γελοίες και ασήμαντες όσο πραγματικά είναι.
Παρέ-παρέ⁴:
¹ τα οποία κάνω χαρτοκοπτική μετά, με κοπίδι και κόλλα UHU stick (που πλέον είναι γαλάζια μέχρι να στεγνώσει η κόλλα οπότε γίνεται διάφανη), για να μπορώ να σημειώνω και πόσο μου άρεσε το καθένα όταν περιμένω σε φανάρι.
² το οποίο, για κάποιο λόγο, μου το θύμιζε κάπως, κάπου η μουσική από το Monkey Island 2. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, πρέπει να το ξαναπαίξω.
³ δεν θυμάμαι λεπτομέρειες (biz), αλλά νομίζω το έκανα σε περιπτώσεις που ήθελα να ρίξω κάποια. Αλλά προπολεμικά, λέμε.
⁴ συνοπτικά, χωρίς να είναι το κοινό σημείο:
The only thing that burns in hell is the part of you that won't let go of your life
In my heart, in my mind, in my soul Don't have to settle no goddamn score Just a drop of water in an endless sea Temptation comes not from hell but from above
Sailing on a driftwood on a windy bay And probably will be for life And who's the fool that wears the crown? We were made for each other, me and you.
(πλην όμως, This can't go on; it's all been wrong; for far too long If you don't get given, you learn to take; and we will take you.)
Είναι τα τραγούδια που μου έχει ζητήσει ο Αλέξανδρος να τα έχω γιατί του αρέσουν και θέλει να τα ακούει. Του αρέσει προφανώς η Macdonald. Το Say It δεν του αρέσει και τόσο πια, αλλά το γουστάρει τρελά ο Μενέλαος (ο οποίος τον πρώτο καιρό, κάθε φορά που τελείωνε το ρεφρέν, ρώταγε: «θα βάλεις το σεσεσεσεσε;») Το Waves το γουστάρουμε και οι τρεις («Μπαμπά, μ' αρέσει αυτό το τραγούδι», «Κι εμένα μ' αρέσει, μπαμπά», «Εγώ το είπα πρώτος!», «Όχι, εγώ!» κλπ)
Το γεγονός ότι επηρεάζονται από το τι μουσική τυχαίνει να ακούω στο ραδιόφωνο δεν νομίζω πως θα επηρεάσει τη μετέπειτα ζωή τους. Ο μουνείλωτας έφηβος ροκάς δεν ντρέπεται να το γυρίσει στο σκυλάδικο, άμα λάχει, αν πρόκειται να πηδήξει. (Εγώ το 'παιζα «εκ πεποιθήσεως», γι' αυτό και άργησα να πηδήξω :)
Λόγω ασθένειας, πυρετού και ακανόνιστου ύπνου, τα παιδιά είναι ακόμα ξύπνια (ώρα 12 το βράδυ). Ο Μενέλαος είναι έτοιμος για ζντουπ, ο Αλέξανδρος είναι υπερενεργητικός. Στο Ράδιο-Αρβύλα (ακούω από μέσα στο σαλόνι) έβαλαν κομμάτι από το τραγούδι της Ελλάδας για τη Eurovision, ενώ εγώ είμαι στην κουζίνα και διαβάζω ειδήσεις. Κάποια στιγμή ακούγεται ο Αλκαίος να λέει τα «όπα-όπα-όπα-ε» του, οπότε βάζει μια φωνή ο Αλέξανδρος: «Μπαμπά!» και έρχεται στην κουζίνα να μου πει: «Αυτό είναι το τραγούδι του Καραγκιόζη.»
Ήθελα να πω ευχαριστώ στον μουσικό επιμελητή της σειράς “Misfits” που μου έδωσε το πάτημα για να εντοπίσω έναν ήχο που είχα ξανακούσει αλλά μου διέφευγε:
(Εννοείται, για όλους όσους με ξέρουν ή με έχουν καταλάβει, πως ακολουθεί τραγούδι για τρελό(λό) γλέντι(ντι) στην(την) πλατεία(τεία) του(του) χωριού(ριού) μας(μας). Έκο(έκο). Ζουρνάδες, νταούλια, καλαματιανό, τσάμικο, Νικ Κέιβ. Όσοι είστε αυτοκτονικοί, μην κάνετε κλικ να παίξει).
The XX - Stars
Πάτημα: κάποιο μέσο όπου μπορώ να πατήσω παύση για να σημειώσω τους στίχοι.
ΥΓ νομίζω πως έχω ξανακούσει και το “Intro” από το δίσκο τους. Μπορεί και σε κάτι τηλεοπτικό.
Σήμερα τελειώνω την τηλεθέαση όλων των επεισοδίων του “A Bit of Fry & Laurie” (τα εισαγωγικά επιβάλλονται), μια σειρά αρκετά φευγάτη για όσους δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με το Αγγλικό παρατραβηγμένο χιούμορ. Παρ'όλα αυτά, είχε και μερικά εβραίος αποδεκτά διαμάντια, όπως αυτά που παραθέτω για την διασκέδασή σας:
Σχολείο ποδοσφαίρου
Κράξιμο για την Θάτσερ (τότε πρωθυπουργό) και τραγούδι Where is the lid?
Σοφιστικέ (τραγουδάκι)
America (ομοίως)
Ακολουθήστε τα σχετικά videos ακολουθώντας τα λινξ του youtube (hints: I'm in love with Steffi Graff, Kicking Ass, Little Girl, κι όλα αυτά είναι τραγούδια μόνο, ψάξτε γενικώς για Fry & Laurie ώστε να βρείτε και άλλα σκετσάκια).
Για την εβδομάδα αυτή, δηλαδή. Προσπαθώ να δουλέψω, αλλά έχω πολλούς πειρασμούς που δεν με αφήνουν.
Δυστυχώς δεν έφερα βιντεάκια και φωτογραφίες, αλλά θα φέρω.
Όσο έλειπα, όπου δεν είχα σχεδόν καμία επαφή με το δίκτυο (ΔΕΝ είναι μπηχτή, Νίκο :) είχα και διάφορες ιδέες για αρθράκια στο blog. Όπως είπε και ένας νεοαποκτηθείς φίλος (Αργύρη, θα ξεπεράσουμε μαζί αυτόν τον σκόπελο στη σχέση μας), το blog μου δεν έχει ταυτότητα, είναι λίγο απ' όλα, οπότε γι' αυτό δεν έχει και πολλούς αναγνώστες. Του είπα κι εγώ, τον τίτλο του blog δεν τον επέλεξα τυχαία.
Προς το παρόν, κάνω διάλειμμα και προσπαθώ να βρω χαρούμενα τραγούδια (ή τουλάχιστον μπιτάτα) στη συλλογή μου για να κάψω σιδί με εμβιθρί για το καινούριο αυτοκίνητο του Νίκου. Είναι δύσκολο, αλλά το παλεύω. Θα πω και κάνα δύο ψέματα («πω πω, πώς μου ξέφυγε αυτό και το'βαλα;», «τι, δεν είναι χαρούμενο αυτό;», «μα άκου τα λόγια! everything is coming up roses!») και θα τη βγάλω καθαρή.
This Is a Long Drive for Someone With Nothing to Think About Good News for People Who Love Bad News We Were Dead Before the Ship Even Sank
Τους είχα πρωτοπροσέξει στη Σχεδία στην Αργυρούπολη από το Float On, που φαίνεται ανώδυνο τραγουδάκι, αλλά δεν είναι. Είναι απλά αισιόδοξο.
Δεν θυμάμαι πότε τους ξαναπήρα χαμπάρι. Σίγουρα χαμογελάω με το Bukowski: “Woke up this morning and it seemed to me, that every night turns out to be a little more like Bukowski. And yeah, I know he's a pretty good read. But, God, who'd wanna be such an asshole?” και “Well, see what you wanna see. You should see it all. Well, take what you want from me. You deserve it all. Nine times out of ten, our hearts just get dissolved. But one time out of ten, everything is perfect for us all. Well, I want a better place or just a better way to fall.”, και το απίστευτο “If God controls the land and disease, keeps a watchful eye on me… If he's really so damn mighty, my problem is I can't see, who would wanna be such a control freak?”
Και σίγουρα ανατριχιάζω με το Spitting Venom. Δεν θα παραθέσω πολλά από το κομμάτι, που είναι μεγάλο, οκτώμιση λεπτά, και λέει, λέει, λέει… απλά ένα δίστιχο: “So we carried all the groceries in while hauling out the trash, and if this doesn't make us motionless, I do not know what can.”
(ο ως άνω στίχος, επαναλαμβανόμενος δύο φορές, είναι στο τέλος του τραγουδιού, αλλά δυστυχώς το βίνντεοκλίπ τελειώνει λίγο πριν την εκφορά του στίχου).
Ο Χρηστάρας αφιερώνει στον φιλάρα τον Αργύραρο το παρακάτω άσμα:
με πολλή αγάπη και καθόλου αράπη. Τους στίχοι τους βρίσκεις εύκολα, αλλά τώρα που το Lycos μάλλον δεν δουλεύει πια, μπορείς να τους βρεις κι εδώ.
Ένα από τα λατρεμένα μου τραγούδια, για πολλούς λόγους. This time, I go.
Στη φετινή κοπή της πίτας της εταιρίας μου, θα γίνει και διαγωνισμός karaoke με δώρα. Είχε γίνει και πέρσι. Εννοείται πως τα διαθέσιμα τραγούδια είναι αρκετά περιορισμένα, με σαφή mainstream προσανατολισμό. Τι να τραγουδήσουν τύποι σαν κι εμένα; Ας πούμε, εγώ ζήτησα να τραγουδήσω το “Don't leave me now” από το The Wall των Pink Floyd. Ζήτησα και σκηνικά για το φινάλε: τέσσερις τηλεοράσεις και ένα τσεκούρι. Για κάποιο λόγο δε νομίζω να εγκριθεί.
Και παρά το πέρασμα των χρόνων και το δέρμα μου που παχαίνει και κυριολεκτικά και μεταφορικά, ακόμα ανατριχιάζω όπως είχε ανατριχιάσει και ο δεκαεξάχρονος εαυτός μου.
Δεν ξέρω πόσοι έχετε δει τη συγκεκριμένη ταινία. Όσοι την έχετε δει, ενδεχομένως θυμάστε το διάλογο του Nigel Tufnel (το όνομα του κιθαρίστα παραπέμπει εμμέσως στον Eric Clapton) με τον Marty DiBergi (τον σκηνοθέτη της ταινίας που ταυτόχρονα έπαιζε μέσα στην ταινία τον σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ) περί ενισχυτών και σκηνικής παρουσίας.
Την ίδια ταινία έχουν δει και οι δημιουργοί του audiopanel στο SGI Irix. Το audiopanel είναι προφανώς η εφαρμογή για τον έλεγχο του συστήματος ήχου στα γραφικά workstations της πάλαι ποτε κραταιής SGI. Τυπικά, το audiopanel έχει την εξής μορφή:
Τώρα, αν το καλέσεις με μια ειδική παράμετρο, έχει την εξής μορφή:
Οι δύο εικόνες έχουν μια μικρή διαφορά :)
ΥΓ αν δεν έχετε δει την ταινία αλλά εντοπίσετε τη διαφορά και θέλετε μια εξήγηση, δείτε τα quotes της ταινίας. Κάπου θα πετύχετε αυτό που ψάχνετε.
Πρόσφατα κατάφερα και βρήκα ένα CD που χρόνια πάλευα να αποκτήσω, αλλά δεν μπορούσα¹. Το τελευταίο τραγούδι περιέχει και ένα «κρυφό», που είναι ουσιαστικά ένας μονόλογος με μελωδική υπόκρουση. Στο μονόλογο, ο στιχουργός αναφέρει πως πρόσφατα² διαγνώστηκε με “acute paranoid schizophrenia”, κάτι που μου φάνηκε πως έδεσε με άλλους στίχους σε άλλα τραγούδια τους, αλλά επειδή ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, άρχισα να το ψάχνω. Μέχρι στιγμής, δεν έχω βρει κάτι σχετικά, οπότε δεν ξέρω ακόμα αν είναι αλήθεια, αλλά πέτυχα ένα ανέκδοτο που, οραματιζόμενος τη σκηνή, το βρήκα πολύ, πολύ αστείο.
Οι Whipping Boy, λοιπόν, είχαν κάνει ευρωπαϊκή τουρνέ με το Lou Reed³. Στην τουρνέ, ο μπασίστας του Lou Reed λεγόταν Fernando Saunders. Σε κάθε soundcheck που έκανε η μπάντα του Lou Reed, κάποιος από τους Whipping Boy πήγαινε δίπλα στον μπασίστα και με απόλυτα σοβαρό ύφος, του έλεγε στο αυτί: “Can you hear the drums, Fernando?”
¹ ήταν συνέχεια out of print. ² όταν το έγραφε, προφανώς. ³ υποτίθεται ("[citation needed]") πως ο Lou Reed είχε δηλώσει για ένα τραγούδι του συγκεκριμένου δίσκου, «αν αυτό δεν είναι/γίνει "huge hit", τότε δεν ξέρω τίποτα από μουσική».
Το (ενδεχομένως) γνωστό FUBAR. Από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η κληρονομιά του εμφανίζεται στις αγαπημένες μεταβλητές σε παραδείγματα κώδικα (foo, bar).
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι (προφανώς, αν και δεν το έχω ελέγξει) ο λόγος που το foobar2000 έχει πάρει το όνομά του. Ο player που είναι ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα λόγους που δεν έχω κάνει τη μετάβαση σε αμιγές περιβάλλον linux (και κατά προτίμηση, ubuntu).
Γιατί το θυμήθηκα τώρα; Το foobar2000 το χρησιμοποιώ εδώ και πολύ καιρό, και μάλιστα με ελάχιστες τροποποιήσεις στο interface του, αφού δεν νιώθω την ανάγκη για φαντεζί εμφανίσεις. Απλά το μεγαλείο της ευχρηστίας του μου αποκαλύφθηκε για άλλη μια φορά σήμερα.
Πρόκειται για ένα τραγούδι, παλιά ιστορία: Το Suddenly (από τον ομώνυμο δίσκο του 1980) από τους Arrogance. Δεν έχει κυκλοφορήσει σε CD από όσο ξέρω, αλλά το είχα βρει πριν κάνα-δύο χρόνια δυστυχώς σε απαίσια εγγραφή από ραδιόφωνο. Τραγούδι που είχα αγαπήσει αρκετά ακούγοντάς το στην πάλαι ποτε Διάσταση στη Δάφνη, και που μου είχε γίνει στόχος αναζήτησης.
Είπα να το ξαναψάξω πρόσφατα, και είδα πως όλο το album είχε ανέβει το Μάιο από κάποιον blogger Power Pop Lovers, πλην όμως όταν εγώ το αναζήτησα, ήταν ήδη αργά επειδή ο καλός κύριος P.P.L είχε δεχθεί ήδη κάποιο cease & desist γραμματάκι για κάποιο από όλα τα albums που είχε ανεβάσει.
Τεσπα, για να μη το παρακάνω στην πολυλογία, είδα πως έχει παίξει στη λίστα ενός online ραδιοφώνου, του Radio Hidebound, που από ό,τι κατάλαβα παίζει στιλ alternative 25 χρόνια πίσω. Και έχει και requests. Το catch είναι πως για να σου παίξει ένα request, βάσει DMCA και βλακείες άλλες, πρέπει να περιμένεις τουλάχιστον μια ώρα.
Καταλήγουμε λοιπόν στην εξής αναγωγή του προβλήματος: κάνε capture του stream, κατά προτίμηση δημιουργώντας και ένα .cue sheet για να μπορείς να σπάσεις εύκολα το captured .mp3 . Ε, το μόνο που είχα να κάνω, ήταν {Preferences}→{Components}→{HTTP Reader} και να βάλω κάτι στο κουτί "Save stream to file" έχοντας τσεκαρισμένο το "write cue file".
Επειδή δεν είχα κάνει stop πριν αλλάξω τη ρύθμιση και play μετά, το τελικό cue file είχε λάθος τα offsets, αλλά δεν ήταν πρόβλημα. Λίγη επεξεργασία στο MP3 Direct Cut και κράτησα τελικά 4 τραγουδάκια που άξιζαν. Εκ των υστέρων, αναβάθμισα και το direct cut σε 2.05 από την 1.21 που είχα.
Είναι αυτό που λένε, τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν.
