Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Snippets

Είμαι ξαπλωμένος στο μεγάλο κρεβάτι εδώ στις ημιδιακοπές, απόγευμα, και ο Μενέλαος κοιμάται δίπλα μου. Κάποια στιγμή, το μπογαλάκι σαλεύει. Πατάω παύση σε αυτό που έβλεπα και γυρνάω να τον κοιτάξω. Έχει ανοιχτά τα μάτια.

«Ξύπνησες;»
«Ναι.»
Ο Αλέξανδρος ακούγεται ξύπνιος μέσα στο σαλόνι.
«Είσαι έτοιμος να πάμε μέσα;» ρωτάω τον Μενέλαο.
«Ναι.»
Σηκώνομαι. Ο Μενέλαος παραμένει ξαπλωμένος.
«Θέλεις να σε πάρω αγκαλιά;»
«Ναι.»
«Το ήξερα ότι θα το πεις αυτό.»

Τον παίρνω αγκαλιά και πάμε μέσα.

Ετοιμαζόμαστε με την Αθανασία να πάμε supermarket. Ο Αλέξανδρος ξεσπάει σε κλάματα. Τον ηρεμούμε λίγο, τον καλοπιάνει κι η γιαγιά, σταματάει.
Γυρνάμε από το supermarket, πιάνω λίγο παράμερα τον Αλέξανδρο:

«Τι σε έπιασε πριν και έκλαιγες, αγάπη μου;»
«Ήθελα να με πάρετε αγκαλιά.»
«Και γιατί δεν μας το ζήτησες; Πότε ζήτησες αγκαλιά και δεν σε πήραμε;»
«Ήθελα να με πάρετε αγκαλιά χωρίς να σας το ζητήσω εγώ. Είστε μεγάλοι εσείς.»

Η Αθανασία ετοιμάζει γάλατα, και ζητάει από το Μενέλαο να της φέρει γάλα από το ψυγείο. Εκείνος υπακούει, και μετά κάθεται με το ψυγείο ανοιχτό και χαζεύει τα περιεχόμενα.

«Κλείσε το ψυγείο, Μενέλαε!»

Ο Μενέλαος ρίχνει μια τελευταία ματιά, κουνάει το χέρι του σε αποχαιρετισμό και λέει (στα περιεχόμενα) : «Γεια θαθ.»

Ακολουθεί πρακτικός μίνι-οδηγός πώς να κάνεις ένα 33μηνο παιδί να πάθει παράκρουση.
Βάζεις ένα cd με παιδικά τραγούδια να παίζει, για παράδειγμα το «αχ κουνελάκι». Την ώρα που εκστασιασμένος ο μικρός προσπαθεί να τραγουδήσει φάλτσα, στήνεσαι μπροστά του και αρχίζεις να λικνίζεσαι (με παλαμάκια κι απ' όλα) λες κι ακούς το “Just an illusion” των Imagination.
«Μη το κάνειθ αυτό! Θου είπα εγώ να χορέπθειθ;» στριγγλίζει ο μικρός αρχίζοντας να σε κυνηγάει τριγύρω.

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Missing

(Οι τίτλοι των αναρτήσεών μου είναι στα Αγγλικά, επειδή όταν είναι στα ελληνικά το Blogger κρατάει μόνο έναν αριθμό στο URL.)

Στις 2:30 τα ξημερώματα πέθανε ένας ξάδελφός μου, ο μεγάλος Χρήστος Γεωργίου από τους τρεις που είμαστε. Ήταν 53, αλλά είχε τυραννιστεί πολύ από διαβήτη και άλλα προβλήματα. Πρόσφατα πέρασε και άλλες περιπέτειες υγείας, οπότε ήταν περίπου αναμενόμενο.

Όπως και να έχει, στενοχωρήθηκα, επειδή ήταν από τα παραδείγματα της φράσης «ο Θεός παίρνει τους καλούς». Άνθρωπος με πολύ χιούμορ και αρκετή δύναμη, που μόνο τώρα πρόσφατα φάνηκε να τον εγκαταλείπει.

Ο Αλέξανδρος με είδε δακρυσμένο, και ήρθε να με ρωτήσει τι έγινε.

«Είμαι στεναχωρημένος, παιδί μου.»
«Γιατί;»
«Θυμάσαι τον Χρήστο της θείας Πέρσας, που έχουμε πάει επίσκεψη στο σπίτι του;»
«Τον θυμάμαι, ναι.»
«Πέθανε, αγάπη μου.»
«Γιατί πέθανε;»
«Επειδή ήταν άρρωστη η καρδιά του, και κάποια στιγμή σταμάτησε να χτυπάει.»
«Κι εγώ στεναχωριέμαι», είπε ο Αλέξανδρος, αν και νομίζω πως το έλεγε περισσότερο για να συμπαρασταθεί σε κάτι που μπορεί να μη καταλαβαίνει πλήρως, αλλά το βιώνει ένας από τους γονείς του. «Εμείς όμως είμαστε ζωντανοί, δεν χαιρόμαστε γι' αυτό;»
«Χαιρόμαστε, αγάπη μου, χαιρόμαστε» του είπα και τον έσφιξα περισσότερο στην αγκαλιά μου, αρκετά εντυπωσιασμένος από τη ρήση του.

Το είπα τηλεφωνικά και στην Αθανασία (είμαστε ημιδιακοπές εγώ και τα παιδιά στη μάνα μου κάπου ανάμεσα σε Κερατέα και Λαύριο, και όχι, δεν είχαμε πρόβλημα από πυρκαϊά), που απ' ό,τι κατάλαβα, είχε αντίρρηση στην ιδέα της ανακοίνωσης του θανάτου σε ένα μικρό παιδί. Δεν ξέρω αν έκανα το σωστό, ούτε καν αν υπάρχει «σωστό» και «λάθος» σε αυτό το θέμα. Αναπόφευκτα ο μικρός έχει γνωρίσει έμμεσα την έννοια του θανάτου από όλες αυτές τις ιστορίες που έχει ακούσει και έχει δει, είτε σε παραμύθια είτε στην τηλεόραση· προφανώς εκεί είναι κάτι πολύ πιο ανώδυνο. Πιστεύω, όμως, πως δεν θα έχει κέρδος αν ζει μέσα σε ένα προστατευμένο κέλυφος, όπου δεν υπάρχει θάνατος, δυστυχία ή —ακόμα— ρουτίνα. Αλλά, όπως είπα, δεν ξέρω, παρά μόνο πως δεν θα του δώσει τη σημασία που δίνουμε εμείς στο θάνατο· ήδη στο ένα λεπτό μετά χοροπήδαγε πάλι παρέα με τον αδελφό του… ζώντας, όπως πρέπει.

Please hold

Συνειδητοποίησα πως, από τη στιγμή που έγινα γονέας, η ζωή μου μετατράπηκε σε μια ατέλειωτη αναμονή. Δεν αφορά μόνο εμένα, είναι γενικότερο φαινόμενο και ισχύει για όλους τους γονείς. Συγκεκριμένα:

—αρχικό στάδιο: περιμένεις να ξυπνήσουν για να φάνε, να τα αλλάξεις κτλ.
—δεύτερο στάδιο: περιμένεις να κοιμηθούν, μπας και προλάβεις να κάνεις οτιδήποτε
—τρίτο στάδιο: περιμένεις να γυρίσουν σπίτι
—τέταρτο στάδιο: περιμένεις να σε πάρουν κάνα τηλέφωνο
—πέμπτο στάδιο: περιμένεις να σου κάνουν εγγόνια
—τελικό στάδιο: περιμένεις να σου φέρουν τα εγγόνια.

Απιστεύτου και Φρίκης γωνία.

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Αναμενόμενο

Τα ακόλουθα μουσικά κομμάτια έχουν ένα κοινό σημείο:

Είναι τα τραγούδια που μου έχει ζητήσει ο Αλέξανδρος να τα έχω γιατί του αρέσουν και θέλει να τα ακούει. Του αρέσει προφανώς η Macdonald. Το Say It δεν του αρέσει και τόσο πια, αλλά το γουστάρει τρελά ο Μενέλαος (ο οποίος τον πρώτο καιρό, κάθε φορά που τελείωνε το ρεφρέν, ρώταγε: «θα βάλεις το σεσεσεσεσε;») Το Waves το γουστάρουμε και οι τρεις («Μπαμπά, μ' αρέσει αυτό το τραγούδι», «Κι εμένα μ' αρέσει, μπαμπά», «Εγώ το είπα πρώτος!», «Όχι, εγώ!» κλπ)

Το γεγονός ότι επηρεάζονται από το τι μουσική τυχαίνει να ακούω στο ραδιόφωνο δεν νομίζω πως θα επηρεάσει τη μετέπειτα ζωή τους. Ο μουνείλωτας έφηβος ροκάς δεν ντρέπεται να το γυρίσει στο σκυλάδικο, άμα λάχει, αν πρόκειται να πηδήξει. (Εγώ το 'παιζα «εκ πεποιθήσεως», γι' αυτό και άργησα να πηδήξω :)

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Video Updates: σπιτική διασκέδαση και σταδιοδρομία

Εύκολο, γρήγορο, οικονομικό παιχνίδι που μπορείτε να παίξετε στο σπίτι: δένετε ένα λάστιχο στη μια άκρη και πηγαίνετε στην άλλη μεριά του σπιτιού. Βαρετό; Νομίζετε! Τα παιδιά ξετρελαίνονται (και οι μανάδες τρελαίνονται).



Αναζητούμε σύλλογο για εκπαίδευση ανερχόμενων ταλέντων σε ακριβοπληρωμένα αθλήματα. Δεχόμαστε μόνο σοβαρές προτάσεις, κατά προτίμηση από ομάδες του NBA:



Όπως έχω κατά καιρούς επαναλάβει, το μεγάλο παιδί θα είναι αθληταράς τη μέρα και τραγουδισταράς τη νύχτα, με σκοπό πάντα τη μεγιστοποίηση των εισροών. Συζητήσαμε σοβαρά για το τι μουσικό όργανο θα μάθει πρώτο, με εξαίρεση τα προφανή σφυρίχτρα και τρίγωνο (μεταπτυχιακό στο cow bell). Για οικονομικούς και αντικονφορμιστικούς λόγους, απορρίψαμε το πιάνο, οπότε καταλήξαμε σε άλλο αναγνωρισμένο μουσικό όργανο, προφανώς προσανατολισμένο προς το Rock:

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Τις επιτροπές μου γαμώ

Ήθελα να ήξερα ποιος και υπό ποίες συνθήκες είπε πως ο χαρακτήρας U+00B7 (middle dot, μέση τελεία) είναι εναλλάξιμος (και προτιμητέος!) με τον U+0387 (greek ano teleia, άνω τελεία).

Καταλαβαίνω πως η χρήση της άνω τελείας φθίνει, αλλά ανάθεμα· η «άνω τελεία» είναι η άνω τελεία της άνω και κάτω τελείας.

Αντιπαραθέσεις:

:·:·:·:·: (με το χαρακτήρα της άνω τελείας)

:·:·:·:·: (με το χαρακτήρα middle dot)

Αυτά τα δύο πρέπει να είναι διαφορετικά. Δυστυχώς, σε πολλά fonts, δεν είναι. Ειδικά σε open fonts όπου μπορείς να επέμβεις ή να αναφέρεις προβλήματα (όπως π.χ. στο FreeFont), χρειάζεται συζήτηση για να καταλάβει ο άλλος τι εννοείς και αν είναι σωστό αυτό που λες.

Όπως είπα και πριν, ανάθεμα· ανάθεμα.

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Imaginary friends

Στο Farscape, κατόπιν επέμβασης του κακούργου Scorpius στο κεφάλι του ήρωα Chrichton, ο ήρωας απέκτησε έναν φανταστικό κάτοικο στο κεφάλι του, ο οποίος ήταν φτυστός ο Scorpius. Πολλά και διάφορα έγιναν στο κεφάλι του ήρωα, και συχνά πολλές σκηνές συζητήσεων μεταξύ τους έγιναν ως αναπαραγωγή σκηνών ταινιών που είχε αγαπήσει ο γήινος Chrichton.

Φυσικά, η φανταστική ρέπλικα του κακούργου έπρεπε να έχει κάποιο όνομα, και ο ήρωας τη βάφτισε Harvey. Ψάχνοντάς το, είδα πως είναι προς τιμήν της ομώνυμης ταινίας, που την εντόπισα και την είδα· πιστέψτε με, χαίρομαι πολύ που την είδα, και αξίζει κι εσείς να τη δείτε.

Χθες το απόγευμα πήραμε τον Αλέξανδρο εγώ κι η Αθανασία και πήγαμε στην πρώτη του κινηματογραφική προβολή: Toy Story 3. Πέρασε πάρα πολύ καλά και ενθουσιάστηκε. Κι εμείς το ίδιο, βέβαια. Γέλαγε στα σωστά σημεία (δεν μας ντρόπιασε δηλαδή ;) και γενικώς τα έβγαλε πέρα με ελάχιστες ερωτήσεις (που του απαντούσε με υπομονή η Αθανασία). Χαριτωμένο ευτράπελο ήταν όταν κάποια στιγμή ο Αλέξανδρος, εντός της αίθουσας, με ρώτησε αν θα την κατεβάσω να την έχουμε. Εχμ.

Ερώτηση: ο κακός Λότσο είχε τη φωνή του Δημήτρη Πιατά;

Από την άλλη, ο Μενέλαος αρχίζει και περνάει τα πολύ ζόρικα στάδια ταυτοποίησης του εαυτού του, και τείνει να συμπεριφέρεται απερίγραπτα ως αναρχοαυτόνομος-σηκώνω μπαϊράκι-τα κάνω όλα και δεν με αγγίζει κανένας σας. Όταν του λέω «όχι, δεν θα γίνει αυτό επειδή έκανες το τάδε κακό και θύμωσα», μου ανοίγει συζήτηση «δεν θύμωσες πολύ… θύμωσες λίγο…».