Trust me… I know what I'm doing

Χθες το απόγευμα, τα παιδιά ήταν με τον παππού, και άρα δεν πρόλαβαν να κάνουν τα μαθήματά τους. Μετά, είχαμε παιδικό πάρτι. Σήμερα το πρωί, προπόνηση. Αλλά τώρα, έπρεπε να τα κάνουν πριν δουν τηλεόραση και τα σχετικά.

Ο Μενέλαος χαζολόγαγε, ο Αλέξανδρος ξεμπέρδεψε γρήγορα (κι έπιασε να διαβάσει το τρίτο βιβλίο του επιθεωρητή Κλουζ, ευχαριστούμε Βασούλα που μας έκανες δώρο ένα από τη σειρά! Το αγάπησε και τα πήραμε από την αρχή :) )

Πριν, όμως, ξεμπερδέψει, ο Αλέξανδρος μού έφερε την αντιγραφή που είχε μόνο, και μου είπε:
«Το τελείωσα, δεν έχω άλλο, σ'το ορκίζομαι!»
«Μου το ορκίζεσαι; Χμ…» λέω.
«Γιατί "χμ";»
«Επειδή δεν αμφέβαλλα πως μου έλεγες την αλήθεια, αλλά τώρα που βλέπω ότι μου το ορκίστηκες από μόνος σου, αρχίζω να ανησυχώ μήπως τις άλλες φορές δεν μου έλεγες την αλήθεια.»
«Σου έχω πει ποτέ ψέματα;…», στρέφεται κι αναχωρεί πάλι για το σαλόνι, «…τις τελευταίες ημέρες;»

Και το σχετικό κομματάκι αφιερωμένο σε όλη την ομήγυρη.

Subtitling

Αναζητώ σπόνσορα για τηλεοπτική εβδομαδιαία ή καθημερινή «σατιρική» εκπομπή, όπου εντός δεκαλέπτου θα παρουσιάζεται ένα pot-pourri αποσπασμάτων ομιλιών των πολιτικών μας σε άλλες τηλεοπτικές εκπομπές (ειδήσεις ή συζητήσεις). Η πρόσθετη αξία της εκπομπής μου θα είναι πως από κάτω θα υπάρχουν υπότιτλοι με τη μετάφραση αυτών που λέγονται, σε απλή, καθημερινή γλώσσα. Η μετάφραση δεν θα είναι λέξη-προς-λέξη, αλλά νοηματική. Δεν ξέρω αν με πιάνετε ή πρέπει να δώσω παραδείγματα.

Βέβαια, δεν είμαι σίγουρος αν η σάτιρα θα εκφράζεται μέσω κωμωδίας ή τραγωδίας. Ανέκαθεν είχα ένα πρόβλημα να πλασάρω τον εαυτό μου και τις ιδέες μου ώστε να βολευτώ κάπου και μετά να ξύνω τους όρχεις μου προσποιούμενος πως τηρώ αυτά που υποσχέθηκα ή πως δεν τα τηρώ επειδή φταίει η σκατοκατάσταση που μου άφησε ο προηγούμενος. Ίσως γι' αυτό δεν έγινα πολιτικός.

Από την άλλη, η επιτυχία της εκπομπής μου με την συνεπαγόμενη δημοφιλία μου θα μου εξασφάλιζε την εκλογή ως βουλευτή σε μερικά χρόνια. Είπαμε, το βουλευτιλίκι είναι γραμάτη δουλειά: δύο τετραετίες και μετά σύνταξη, με το μπόνους πως αποφασίζω για το ύψος του μισθού μου παρέα με τους συνενόχους μου. Προς το παρόν δεν προλαβαίνω, δουλεύω. Ίσως αν μείνω πάλι άνεργος να το κυνηγήσω.

Storkie's Suspended Smoking Session

S'sSSS ή το μετέωρο κάπνισμα στα καφέ του Χολαργού.

Όχι, δεν θα μιλήσω για το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, θα μιλήσω καθαρά για τη δική μου προσωπική συνήθεια.

Ο Αλέξανδρος είχε πρόβλημα με τις κενώσεις του: τις ανέβαλλε όσο μπορούσε. Δεν ήταν δυσκοίλιος, αλλά προσπαθούσε να γίνει. Τεσπά. Το πρόβλημα κόντευε να γίνει χρόνιο, αλλά ευτυχώς χάρη στη συνδυασμένη κινητοποίηση όλων μας, η λύση επήλθε.

Ένα από τα επιχειρήματα που είχαμε βασιζόταν στην τακτική του Αλέξανδρου (ως γενικό (ενίοτε στοχευμένο) φερέφωνο παππούδων, γιαγιάδων, δασκάλων κλπ) να μου λέει «μπαμπά, πρέπει να σταματήσεις να καπνίζεις»· κάποια στιγμή, γνωρίζοντας πλήρως τις συνέπειες, του είπα: «άρχισε να κάνεις εσύ κακά τουλάχιστον μέρα παρά μέρα, κι αυτό θα είναι το τελευταίο πακέτο καπνού που θα έχω αγοράσει.»

Το παιδί, πλέον, φτάνει στο αισχρό σημείο να θέλει να αφήσει πορδή και να μας τραβολογάει στην τουαλέτα μήπως θέλει να κάνει κακά¹, οπότε κι εγώ δεν έχω ξαναγοράσει καπνό. Τελευταία φορά που έκανα τσιγάρο ήταν το βράδυ της Τετάρτης 2 τ.μ. και τα πάω μια χαρά.

Οι φανατικοί αντικαπνιστές μη πεταχτείτε με χαρά να μου πείτε «μπράβο!», διότι θα με συγχίσετε και θα ψάξω να βρω τσιγάρο για να ηρεμήσω. Οι πιο ψύχραιμοι και γνώστες του θέματος έχουν ήδη παρατηρήσει πως, λόγω της διεστραμμένης εμμονής μου με την αλήθεια, έχω καλυφτεί ακόμα και νομικά να καπνίσω σχεδόν όποτε θέλω και να συνεχίσω να καπνίζω. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω τι εννοώ, ελπίζω.

Διότι είναι απλό: τα πάντα είναι θέμα ελευθερίας. Θέλω να επιλέγω να μην καπνίζω, όσο γλυκιά κι αν είναι η ροή της νικοτίνης στο αίμα και απατηλά καθησυχαστική η επίστρωση πίσας στα πνευμόνια μου.

Παρεμπιπτόντως, είναι πολύ διδακτικό να προσπαθείς να προβλέψεις τι ακριβώς θα σου πει ο καθένας αφού τύχει να ενημερωθεί για το ότι έχεις να καπνίσεις από τότε. Διότι, εγώ απλώς έχω να καπνίσω από τότε, και πιθανώς να αργήσω πολύ ακόμα να καπνίσω, αν και σκοπεύω να ξανακαπνίσω τουλάχιστον μια φορά ακόμα πριν πεθάνω (ει δυνατόν)· οι άλλοι όμως το ερμηνεύουν αυθαίρετα ως «Ο Χρήστος επιτέλους έκοψε το κάπνισμα!» Δεν είμαι σίγουρος γιατί, αλλά όταν θα είμαι, θα επανέλθω.² Για την ώρα ας το πω με τον γενικό όρο «λάθος συμπέρασμα» ή έστω “wishful thinking”.

Εν τω μεταξύ, εγώ διασκεδάζω με ατάκες τύπου «κοπελιά, μήπως έχεις κάνα κατοστάρικο;» στη γυναίκα μου όταν γυρίζει από τη δουλειά, ή με ανήθικες προτάσεις σε κουμπάρες και φίλες στο MSN αρκεί να μου φέρουν ένα πακέτο καπνό. Το γεγονός ότι καμία δεν μου έχει κάτσει στην πράξη, μπορεί να σημαίνει: α) πως οι γυναίκες αποτελούν μια ισχυρά δεμένη συντεχνία ή β) πως όντως έχω παχύνει πολύ τον τελευταίο καιρό και στην τελική δεν είμαι τόσο ποθητός όσο νομίζω πως είμαι. Καλή φάση: να συνδυάσω παρατεταμμένο διάλειμμα μεταξύ τσιγάρων με αδυνάτισμα. Δεν θα αφήσω μυθικό προπύργιο για μυθικό προπύργιο.

Αχ, καιρό είχα να φληναφήσω έτσι.

Κατά τα άλλα: ο Αλέξανδρος τρίζει τα δόντια του (που ούτως ή άλλως έχει στραβώσει από το πιπίλημα του αντίχειρα). Έχω και ανατριχιαστικό audio για όσους δεν είχαν την ατυχία να ακούσουν ποτέ τριγμό δοντιών.

Ο Μενέλαος απλώς ροχαλίζει. Συνήθως. Καμιά φορά ξυπνάει, και με αξιοζήλευτη ακρίβεια ψευτοκλαψουρίζει στην απολύτως αναγκαία ελάχιστη ένταση για να γίνει ακουστός από εμένα και να πάω να τον αγκαλιάσω λίγο. Ακόμα κι εκεί δείχνει αξιοθαύμαστη ικανότητα διατήρησης ενέργειας³.

Έχω και ωραία βίντεο με τα μικρά να χορεύουν break-dancing (ή να το προσπαθούν, τουλάχιστον) ή να παίρνουν τις στάσεις καράτε που παίρνει κι ο Απαισιότατος Gru (ο Μενέλαος φορώντας κασκόλ που έκλεψε από τη γιαγιά του), αλλά πρέπει πρώτα να τα ανεβάσω. Δεν μου έρχεται κάτι άλλο τώρα.


¹ πλήρης μεταστροφή, ναι. Οι θεωρίες-γιατί είναι διαφορετικές από όλους τους συμμετέχοντες, και θα μου επιτρέψετε να κρατήσω κρυφή τη δική μου θεωρία, οπότε αυτή εδώ η υποσημείωση είναι παραπειστική και περιττή :)

² Δεν έχω ακόμα γκροκάρει πλήρως λίστες με fallacies (όπως αυτή), που θέλω να έχω μονίμως στο μυαλό μου και ως εργαλείο για να παραμένω ψύχραιμος όταν ακούω ηλιθιότητες

³ κάποιοι κακεντρεχείς το χαρακτηρίζουν ως γυναικείο χαρακτηριστικό: «θέλω να έχω τις μεγαλύτερες απολαβές με τη μικρότερη δυνατή κατανάλωση (χρημάτων/ενέργειας)», αλλά οι πιο σκεπτόμενοι θα καταλάβουν πως είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό, και αυτά που αλλάζουν ριζικά μεταξύ των δύο φύλων είναι το τι θεωρείται απολαβή και τι κατανάλωση.

Color Me Mad

Προέρχομαι από δύο τρελές οικογένειες, η κάθε μια με το δικό της είδος (και εύρος…) παλαβομάρας. Με αφορμή το μνημόσυνο της πρόσφατης συγγενικής απώλειας, είδα πάλι συγγενείς που έχουμε καταλήξει να βρισκόμαστε μόνο σε σχετικά με εκκλησίες γεγονότα, και θυμήθηκα μια παλιά ιστορία· δεν ξέρω αν και κατά πόσο είναι διδακτική.

Έχω μια τρελή εξαδέλφη και τρελή θεία (η μάνα της εξαδέλφης). Ο θείος μου, Θεός σ'χωρέσ'τον αδελφός του πατέρα μου, είχε κι αυτός την παλαβομάρα του. Είχαν ένα παντοπωλείο κάπου κοντά στο Χίλτον, και κάποια μέρα (τέλη δεκαετίας του '70; Αρχές του '80; Θα σας γελάσω), Τετάρτη νομίζω, ενώ θα έπρεπε να έχει επιστρέψει στο σπίτι, είχε αργήσει πολύ. Η θεία μου άρχισε τα τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους, «μήπως ξέρετε πού είναι ο Γιώργος;», και στη νιοστή προσπάθεια, βρέθηκε ο γνώστης: «Σήμερα παίζει ο Παναθηναϊκός μπάλα στην Ιταλία. Μάλλον θα πήγε να δει το παιχνίδι.»

Όντως είχε πάει Ιταλία.

Η θεία μου, την οποία πειράζω ρωτώντας την αν θυμάται από τα παιδικά της χρόνια να μου πει πώς ήταν η Ακρόπολη γιαπί, δηλώνει σαφώς: «Εμένα ο άντρας μου δεν ήταν βλάχος, αλλά Ελβετός.», αφενός για να διατηρεί ένα στάτους, αφετέρου επειδή ο θείος μου είχε πάει να δουλέψει μερικά χρόνια στη Γερμανία, και πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, για κάποιο λόγο πέρασε μερικά φεγγάρια από Ελβετία. Φαντάζομαι αυτομάτως πήρε και την υπηκοότητα.

Η ξαδέλφη μου, από την άλλη —που κάθε φορά που βάφεται με μνημονεύει (βρίζει) επειδή όταν ήμαστε μικρά παιδιά της είχα κάνει ένα σημάδι στο μάτι και έτσι δεν κάθεται καλά το μολύβι— πρέπει να είναι 29 ετών εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Κάποτε ήταν 11 μήνες μικρότερή μου, αλλά για τις γυναίκες που τρέχει πολύ γρήγορα το μυαλό τους, όπως φαντάζεστε, ο χρόνος περνάει πιο αργά· έτσι έχουμε καταλήξει να έχουμε κοντά 10 χρόνια διαφορά. Εγώ δυστυχώς είμαι βλάκας και απλό ανθρωπάκι, οπότε γερνάω με τους ρυθμούς της πληβειοψηφίας.

Η ξαδέλφη μου, λοιπόν, είχε μια ανήσυχη εφηβεία. Καλά, κι εγώ είχα, αλλά εγώ ήμουν αγόρι, ντάξ; Τέλος πάντων, ο θείος μου ο Γιώργος είχε πεθάνει από το '86, όταν η κόρη του ήταν 13, και οι συνεπακόλουθες δυσκολίες μεταξύ αλλοπρόσαλλης μάνας και έφηβης κόρης γιγαντώθηκαν. Η εν λόγω έφηβη κόρη, για παράδειγμα, είχε καλέσει την αστυνομία να την πάει σπίτι της μια νύχτα, μετά από διασκέδαση, που δεν είχε λεφτά να πάρει ταξί (και όντως την πήγε περιπολικό στο σπίτι… παρότι μέχρι σήμερα διατηρεί καθαρό ποινικό μητρώο).

Οι καβγάδες μεταξύ θείας και εξαδέλφης ήταν ομηρικοί (έστω: αφαιρέστε αίμα και προσθέστε αθυροστομία). Μόνο ένα κοινό είχαν, την ωραιοπάθεια. Για παράδειγμα, σε μια καβγαδική συνεδρία όπου ήμουν παρών, η εξαδέλφη ετοιμαζόταν να βγει βόλτα (με άγνωστη ώρα επιστροφής, ως συνήθως). Η θεία μου παρατηρούσε και σχολίαζε δυσμενώς τις ενδυματικές επιλογές της κόρης της («Πάλι με τα βυζιά έξω θα βγεις;», «Αυτό είναι φούστα ή ζώνη;» κλπ). Η κόρη της έδινε εμπρηστικές απαντήσεις, και καθώς πλησιάζαμε ένα κρεσέντο, ξαφνικά η εξαδέλφη μου ρώτησε: «Να βάλω αυτό το πάνω με τη φούστα;», και ο διαιτητής σφύριξε ημίχρονο.

Η θεία μου, πολύ πιο ήρεμα, εξήγησε: «Όχι, δεν πάει αυτό.» Έψαξαν μαζί στη ντουλάπα, και μαζί κατέληξαν στο τελικό σύνολο, που ήταν πολύ πιο αποκαλυπτικό από τα ήδη δοκιμασμένα. Καθώς καμάρωναν το κοινό τους έργο στον καθρέφτη, το ημίχρονο τελείωσε και η θεία μου σχολίασε: «…αλλά τέτοια πουτάνα που είσαι, τέτοια φοράς!»

Το ότι ο μικρός Χρήστος Γεωργίου (είπαμε, εγώ είμαι ο μεσαίος) μεγάλωσε σε αυτό το περιβάλλον και κατάφερε να επιβιώσει, είναι ένα από τα μυστήρια της επιστήμης. Ένα άλλο μυστήριο της φύσης που έχω αναφέρει παλαιότερα, όπως καταλαβαίνετε έχει λυθεί.

Τι μάθαμε σήμερα;

Αθάνατο fortune

Το fortune είναι ένα από τα παλαιότερα προγράμματα για χρήστες που ακόμα χρησιμοποιείται σταθερά. Συγκεκριμένα, η μόνη λειτουργία του είναι πως, κάθε φορά που τρέχει, επιλέγει ένα “fortune cookie” (ανέκδοτα, εξυπνάδες, μικρές έως μεγάλες ιστορίες κτλ, μπούρδες). Το 1991 είχα πάρει από το σύστημα ενός πελάτη (γοριλάκι IBM με AIX 4.3 αν θυμάμαι καλά; ή ήταν κάνα 3.2; τεσπά) όλο το αρχείο που είχα βρει, εξήγαγα τα strings και μετά είχα διαλέξει τα καλύτερα. Κάπου μπορεί να βρω ακόμα τον κόπο μου εκείνο, και να το ανεβάσω σε κανένα Google Docs.

Λοιπόν, μόλις πέτυχα σε κάποιο σχόλιο στο slashdot ένα cookie που δεν είχα ξαναπετύχει, αλλά είναι τόσο, μα τόσο αληθινό:

Working computer hardware is a lot like an erect penis. It stays up as long as you don't fuck with it.