Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Color Me Mad

Προέρχομαι από δύο τρελές οικογένειες, η κάθε μια με το δικό της είδος (και εύρος…) παλαβομάρας. Με αφορμή το μνημόσυνο της πρόσφατης συγγενικής απώλειας, είδα πάλι συγγενείς που έχουμε καταλήξει να βρισκόμαστε μόνο σε σχετικά με εκκλησίες γεγονότα, και θυμήθηκα μια παλιά ιστορία· δεν ξέρω αν και κατά πόσο είναι διδακτική.

Έχω μια τρελή εξαδέλφη και τρελή θεία (η μάνα της εξαδέλφης). Ο θείος μου, Θεός σ'χωρέσ'τον αδελφός του πατέρα μου, είχε κι αυτός την παλαβομάρα του. Είχαν ένα παντοπωλείο κάπου κοντά στο Χίλτον, και κάποια μέρα (τέλη δεκαετίας του '70; Αρχές του '80; Θα σας γελάσω), Τετάρτη νομίζω, ενώ θα έπρεπε να έχει επιστρέψει στο σπίτι, είχε αργήσει πολύ. Η θεία μου άρχισε τα τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους, «μήπως ξέρετε πού είναι ο Γιώργος;», και στη νιοστή προσπάθεια, βρέθηκε ο γνώστης: «Σήμερα παίζει ο Παναθηναϊκός μπάλα στην Ιταλία. Μάλλον θα πήγε να δει το παιχνίδι.»

Όντως είχε πάει Ιταλία.

Η θεία μου, την οποία πειράζω ρωτώντας την αν θυμάται από τα παιδικά της χρόνια να μου πει πώς ήταν η Ακρόπολη γιαπί, δηλώνει σαφώς: «Εμένα ο άντρας μου δεν ήταν βλάχος, αλλά Ελβετός.», αφενός για να διατηρεί ένα στάτους, αφετέρου επειδή ο θείος μου είχε πάει να δουλέψει μερικά χρόνια στη Γερμανία, και πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, για κάποιο λόγο πέρασε μερικά φεγγάρια από Ελβετία. Φαντάζομαι αυτομάτως πήρε και την υπηκοότητα.

Η ξαδέλφη μου, από την άλλη —που κάθε φορά που βάφεται με μνημονεύει (βρίζει) επειδή όταν ήμαστε μικρά παιδιά της είχα κάνει ένα σημάδι στο μάτι και έτσι δεν κάθεται καλά το μολύβι— πρέπει να είναι 29 ετών εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Κάποτε ήταν 11 μήνες μικρότερή μου, αλλά για τις γυναίκες που τρέχει πολύ γρήγορα το μυαλό τους, όπως φαντάζεστε, ο χρόνος περνάει πιο αργά· έτσι έχουμε καταλήξει να έχουμε κοντά 10 χρόνια διαφορά. Εγώ δυστυχώς είμαι βλάκας και απλό ανθρωπάκι, οπότε γερνάω με τους ρυθμούς της πληβειοψηφίας.

Η ξαδέλφη μου, λοιπόν, είχε μια ανήσυχη εφηβεία. Καλά, κι εγώ είχα, αλλά εγώ ήμουν αγόρι, ντάξ; Τέλος πάντων, ο θείος μου ο Γιώργος είχε πεθάνει από το '86, όταν η κόρη του ήταν 13, και οι συνεπακόλουθες δυσκολίες μεταξύ αλλοπρόσαλλης μάνας και έφηβης κόρης γιγαντώθηκαν. Η εν λόγω έφηβη κόρη, για παράδειγμα, είχε καλέσει την αστυνομία να την πάει σπίτι της μια νύχτα, μετά από διασκέδαση, που δεν είχε λεφτά να πάρει ταξί (και όντως την πήγε περιπολικό στο σπίτι… παρότι μέχρι σήμερα διατηρεί καθαρό ποινικό μητρώο).

Οι καβγάδες μεταξύ θείας και εξαδέλφης ήταν ομηρικοί (έστω: αφαιρέστε αίμα και προσθέστε αθυροστομία). Μόνο ένα κοινό είχαν, την ωραιοπάθεια. Για παράδειγμα, σε μια καβγαδική συνεδρία όπου ήμουν παρών, η εξαδέλφη ετοιμαζόταν να βγει βόλτα (με άγνωστη ώρα επιστροφής, ως συνήθως). Η θεία μου παρατηρούσε και σχολίαζε δυσμενώς τις ενδυματικές επιλογές της κόρης της («Πάλι με τα βυζιά έξω θα βγεις;», «Αυτό είναι φούστα ή ζώνη;» κλπ). Η κόρη της έδινε εμπρηστικές απαντήσεις, και καθώς πλησιάζαμε ένα κρεσέντο, ξαφνικά η εξαδέλφη μου ρώτησε: «Να βάλω αυτό το πάνω με τη φούστα;», και ο διαιτητής σφύριξε ημίχρονο.

Η θεία μου, πολύ πιο ήρεμα, εξήγησε: «Όχι, δεν πάει αυτό.» Έψαξαν μαζί στη ντουλάπα, και μαζί κατέληξαν στο τελικό σύνολο, που ήταν πολύ πιο αποκαλυπτικό από τα ήδη δοκιμασμένα. Καθώς καμάρωναν το κοινό τους έργο στον καθρέφτη, το ημίχρονο τελείωσε και η θεία μου σχολίασε: «…αλλά τέτοια πουτάνα που είσαι, τέτοια φοράς!»

Το ότι ο μικρός Χρήστος Γεωργίου (είπαμε, εγώ είμαι ο μεσαίος) μεγάλωσε σε αυτό το περιβάλλον και κατάφερε να επιβιώσει, είναι ένα από τα μυστήρια της επιστήμης. Ένα άλλο μυστήριο της φύσης που έχω αναφέρει παλαιότερα, όπως καταλαβαίνετε έχει λυθεί.

Τι μάθαμε σήμερα;

3 σχόλια:

  1. Η επιβίωση είναι μια σχετική έννοια, και αφορά συνήθως την σωματική υπόσταση (άντε και ακεραιότητα). Στην ψυχική / πνευματική ακεραιότητα κανένας δεν δίνει πλέον σημασία (προς θεού, δεν υποννοώ ότι έχει χάσει την πνευματική σου ακεραιότητα, αλλά όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όποιος έχει τη μύγα, παρακαλείται να τη φέρει αμέσως πίσω.
    Ο μικρός εξάδελφος νομίζω πέτυχε την κάθε είδους επιβίωση δια της μεθόδου της προοδευτικής αποστασιοποιήσεως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να σε καλα με έκανες και γέλασα, και εμένα το σοί μου είναι ολίγον μούρλα στο μέγεθος που περίγραψες. Αλλά άμα δεν πουλάς και λίγη τρέλα καταντάς βαρετός. Βλέπω τον εαυτό μου τώρα τελευταία που έχω παρασοβαρέψει .

    Μου θυμίζει μια περίπτωση που έχουμε φύγει με τον πατέρα μου απο το σπίτι , περπατάμε στο πεζοδρόμιο και ενώ περνάει ένας αστυνομικός απο μπροστά μας ο πατέρα πετάει την ατάκα "Δημήτρη ξέχασα τον γεμιστήρα σπίτι πετάξου να μου τον φέρεις ", ο αστυνομικός μας κοιτάει με έκπληξη χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι ο πατέρας μου μιλάει για τον φορτιστή του κινητού.

    Δεν τα παει καλά με "τα πράγματα του διαβόλου" , κοινώς τεχνολογία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Φλυαρείτε.