Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

It's a fact.

(Αφιερωμένο.)

It was a dark and stormy night σε μια εταιρία όπου εργαζόμουν, και είχαμε κάτσει μέχρι αργά λόγω συμμετοχής σε επικείμενο διαγωνισμό του Δημοσίου. Πήγαινε μεσάνυχτα, και η πείνα κόντευε να μας θερίσει. Κάποιος πήγε κι έφερε ένα ψητό κοτόπουλο, και όλοι όσοι ήμαστε εκεί κάτσαμε σε ένα μικρό γραφειάκι που εκτελούσε χρέη λογιστηρίου την ημέρα και εστιατορίου τα μεσημέρια και τα βράδια.

Κάποια στιγμή την ώρα που καταβρόχθιζα τη μερίδα του υδροχόου, μια συνάδελφος (ας πούμε η Μελπομένη) καθόταν όρθια στα δεξιά μου, κοιτώντας προς το παράθυρο με την πλάτη στραμμένη προς τα εμένα. Η ανησυχητική ακινησία της δεν μου διέφυγε, παρότι ερωτοτροπούσα πολύ ζόρικα με ένα μπούτι. Γύρισα να κοιτάξω, αλλά δεν αντιλήφθηκα την αιτία της ανησυχίας.

Μια άλλη συνάδελφος (ας πούμε η Αφροξυλάνθη), με έντονη ανησυχία στη φωνή, είπε: «Τι την κοιτάς;!», χωρίς να είναι σαφές σε ποιον το έλεγε. Μετά από λίγο, ξαναείπε σχεδόν στα όρια της κραυγής: «Τι την κοιτάς; Χτύπα την!» Φαντάστηκα πως θα είδε καμία κατσαρίδα στο παράθυρο και το έλεγε στη Μελπομένη. Έσκυψα αριστερά και δεξιά για να δω όλο το παράθυρο, αλλά δεν είδα κατσαρίδα.

Η Αφροξυλάνθη, τότε, φώναξε «Πνίγεται!», ή κάτι τέτοιο, και τότε συνειδητοποίησα τι γινόταν. Πετάχτηκα, έβαλα τη Μελπομένη να σκύψει, μιμήθηκα τις κινήσεις της διαδικασίας Χάιμλιχ, και η κοπέλα σώθηκε. Πριν προβούμε σε αμήχανες σκηνές ευχαριστιών και σχετικής συζήτησης, κάθισα να συνεχίσω το φαγητό μου. Πεινούσα ακόμα βλέπετε.

Θα μου πείτε, «Και γιατί μας τα λες αυτά, ενώ ξέρουμε τι γίγας σεμνότητας είσαι; χρειάζεται να μας υπενθυμίσεις πως η παρουσία σου και μόνο κάνει την ανθρωπότητα λίγο καλύτερη;» κι εγώ θα σας πω, «Δεν μπορούσα άλλο να κρύβω την αλήθεια! Ειδικά τώρα… τώρα που, μετά το περιστατικό της Εγνατίας Οδού, η ζωή μου είναι προδιαγεγραμμένη.» Ναι, όλα έχουν αλλάξει τώρα. It was a damp and cold morning στην Εγνατία Οδό, όταν είδα ένα αρκουδάκι να διασχίζει το δρόμο, και ένα μεγάλο βυτιοφόρο με τα γράμματα Exxon Valdez στο πλάι να κινείται τυφλά και με μεγάλη ταχύτητα προς το αρκουδάκι. Δεν μπορούσα να επιτρέψω να χαθεί ακόμα ένας εκπρόσωπος είδους υπό εξαφάνιση, οπότε χειροφρένιασα το αμάξι, πετάχτηκα έξω και με έναν πήδο γλίτωσα το αρκουδάκι από βέβαιο θάνατο. Δυστυχώς, δεν ήμουν αρκετά γρήγορος, και με την άκρη του εμπρός αριστερά λαστίχου το φορτηγό μού πάτησε το μικρό δάχτυλο του αριστερά ποδιού. Νόμιζα πως τη γλίτωσα φτηνά, πλην όμως το λάστιχο ήταν μέσα στη μπίχλα, στις διοξίνες και στα πυρηνικά απόβλητα. Το έμαθα πρόσφατα, όταν ένας ιατρός μέγιστης διαγνωστικής ικανότητας με ενημέρωσε πως πάσχω από καρκίνο του δέκατου δακτύλου, και μου μένουν έξι μήνες, τέσσερις ώρες, τρία λεπτά και σαράντα τρία δευτερόλεπτα ζωής ακόμα. Για την ακρίβεια, σαράντα δευτερόλεπτα ακόμα, αλλά ας μη το συνεχίσω.

Το βάρος που έκρυβα μέσα μου και έπρεπε να βγει τώρα, ήταν πως τους κορόιδεψα όλους: δεν ξέρω να κάνω Χάιμλιχ. Τη στιγμή του πανικού, δεν ήξερα τι άλλο να κάνω παρά κάτι στο οποίο ήμουν πολύ καλά εκπαιδευμένος από τον καιρό του στρατού για την περίπτωση πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία.

Έτσι όπως έσκυψε η Μελπομένη και πριν ασκήσω πίεση κάτω από το διάφραγμα, ξεκούμπωσα το φερμουάρ μου. Με το τεράστιο¹ πέος μου εισήλθα δια της «λάθος» οδού, και με δυο κινήσεις, κατάφερα να φτάσω στο φάρυγγα και να σπρώξω έξω το ξένο σώμα. Για κλάσματα του δευτερολέπτου, αγχώθηκα επειδή νόμισα πως η Μελπομένη ήταν παρθένα, αλλά γρήγορα θυμήθηκα πως φορούσε τζιν παντελόνι, και ούτως ή άλλως δεν παίζει υμένας από την εκεί μεριά, βλάκα.

Αυτό ήταν ένα θέμα που ποτέ δεν το συζήτησα παραέξω, όπως καταλαβαίνετε. Βέβαια, τώρα πια η Μελπομένη είναι παντρεμένη και δεν τίθεται θέμα έκθεσής της, αλλά όπως και να έχει, δεν θα σας το εκμυστηρευόμουν ποτέ αν δεν με είχε χτυπήσει αλύπητα η μοίρα με τον τρόπο που σας περιέγραψα. Η αλήθεια έπρεπε επιτακτικά να βγει από μέσα μου.

¹ και ιδιαίτερα γευστικό, μου λένε

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Όλα τα οξύμωρα στην πίστα

Με αφορμή ένα άσχετο σχόλιό μου σε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα (για 'μένα, τουλάχιστον), θυμήθηκα ένα πολυφορεμένο οξύμωρο σχήμα: την εκκωφαντική σιωπή. Ναι, το μυαλό μου κάνει περίεργους συνειρμούς.

(Παρεμπιπτόντως, κάποτε ένιωθα έτοιμος να γράψω ένα εγχειρίδιο επιβίωσης για τον κοινό άνδρα σε σχέση με τις γυναίκες: πώς, τι, γιατί (σε μικρό βαθμό), πότε και πού (τα παραδείγματα). Το δούλευα αρκετά, μέχρι που το παράτησα, αφού χώρισα με την κοπέλα που τα είχα και δεν είχα πλέον μούσα.)

Λοιπόν, η εκκωφαντική σιωπή είναι κάτι υπαρκτό, και όλοι λίγο-πολύ την έχουμε βιώσει. Όχι, δεν παραληρώ, δεν θα γίνω αρχισυντάκτης σε εφημερίδα, ούτε προετοιμάζομαι να γίνω στιχουργός για να καλύψω το κενό που άφησαν οι Πυξ Λαξ.

Σκεφτείτε ένα τηλεπαιχνίδι όπου ο παίκτης καλείται να δώσει την σωστή απάντηση, και όταν πει μαλακία, «μπζζζζζζτ!» ηχεί ο σπαστικός βομβητής. Η εκκωφαντική σιωπή έχει την μορφή και την δυναμική ενέργεια (χωρίς την κινητική) των ηχητικών κυμάτων του μπζζζζτ.

Μια εύκολη πειραματική διάταξη για την παραγωγή εκκωφαντικής σιωπής, είναι να είσαι άντρας παντρεμένος, και σε μια έξοδο με αρκετά άλλα άτομα τριγύρω όπου γίνεται κουβέντα για διατροφή, πετάγεσαι ξαφνικά και λες: «και η γυναίκα μου πρέπει να κάνει δίαιτα, ο κώλος της έχει γίνει να! με το συμπάθειο.»

HTH, HAND.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Η ώρα των συνειδητοποιήσεων

Ένιωσα βλάκας τις προάλλες, επειδή μου ήρθε φλασιά κάτι που θα έπρεπε να το έχω σκεφτεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν.

IT Crowd. Τα μαλλιά του Mos. Μια λέξη. Pacman.

Επίσης: πριν λίγο, κάπνιζα έξω, και ήταν και η Αθανασία παρέα μου (ο πατέρας μου μέσα έπαιζε με τα παιδιά). Λοιπόν, χωρίς να πολυεμβαθύνω, ήμαστε σε φάση μπηχτής και ατάκας. Σε τέτοιες φάσεις, δεν τσακωνόμαστε, δεν είμαστε κακοδιάθετοι, απλώς ακονίζουμε τις λεκτικές μας λάμες σε στιλ πασατέμπου. Ας πούμε, κάτι σαν παντρεμένοι με παιδιά που παίζουν αυτοσχέδιο «Παντρεμένοι με παιδιά».

Κάποια στιγμή κάνω μερικά βήματα πιο πέρα, και μου λέει:

«Γιατί απομακρύνθηκες;»
«Για να μη σε ενοχλώ.»
«Είπα εγώ ότι με ενοχλείς;»
«Το κατάλαβα.»
«Από τι;»
«Από τα μούτρα σου.»
«Τον κώλο μου κοίταζες.»
«Ο κώλος σου… η φάτσα σου… είναι να μη μπερδευτώ;»

Στη φάση που φαντασιωνόμουν το Ολυμπιακό Στάδιο κατάμεστο από τυραννισμένους άνδρες να έχει σηκωθεί σύσσωμο όρθιο και να με χειροκροτάει, συνειδητοποίησα πως η ατάκα υπήρχε στο υποσυνείδητό μου επειδή έχω παίξει Duke Nukem 3D. Φτου.