Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Το πρώτο αστείο

Πρόλογος: ανάμεσα στα άλλα που κινούν το ενδιαφέρον του Αλέξανδρου, είναι τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει τους μεγάλους να γελάνε. Όταν γελάμε με κάτι, γελάει κι αυτός, και μετά μας ζητάει να του εξηγήσουμε.

Λοιπόν, χθες το βράδυ, είχε πάρει η Αθανασία να κοιμήσει τον μικρό, και εγώ με τον Αλέξανδρο ξαπλώσαμε στον καναπέ στο σαλόνι. Ήμουν ψόφιος και με πήρε ο ύπνος. Το πρωί που πηγαίναμε σε έναν παιδότοπο για κάτι γενέθλια, μου είπε η Αθανασία πως όταν ήρθε στο σαλόνι, ο Αλέξανδρος κοιμόταν κάτω. Για την ακρίβεια, μου εξήγησε αργότερα πως καθόταν στο πάτωμα και ακουμπούσε το κεφάλι στον καναπέ, αλλά εκείνη την ώρα, εμένα μου έμεινε η εικόνα πως κοιμόταν στο χαλί, οπότε ρώτησα τον Αλέξανδρο, που καθόταν πίσω στο καρεκλάκι του:

«Αλέξανδρε, κοιμόσουν χθες βράδυ στο χαλί;»
«…» προσπαθώντας να συλλάβει το σύνολο της ερώτησης.
«Παιδί μου, θυμάσαι πώς βρέθηκες να κοιμάσαι στο πάτωμα;»

Πάλι δεν μου απάντησε, αλλά του έμεινε στο μυαλό.

Κάτσαμε στον παιδότοπο, παίξαμε, γυρίσαμε τώρα το μεσημέρι. Πάλι ο μικρός ήθελε Αθανασία για να κοιμηθεί, οπότε κάτσαμε στο σαλόνι. Του λέω, «παιδί μου, βγαίνω λίγο στο μπαλκόνι και ξαναέρχομαι», και βγήκα για τσιγάρο.

Όταν επέστρεψα, ο Αλέξανδρος ήταν ξάπλα στο χαλί και έσφιγγε κλειστά τα μάτια του για να νομίσω ότι κοιμάται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Φλυαρείτε.