Τι ωραία που είναι να έχεις μικρά παιδιά… ωραία ηλικία, χαριτωμένες ατάκες κλπ κλπ.
Πας και τους παίρνεις από τον παιδικό σταθμό. Παρότι φαγωμένοι εκεί, ο μικρός —μπιαφράκι στην νοοτροπία από γεννησιμιού του— πεινάει κι άλλο και τρώει μαζί σου, ο μεγάλος λέει «δεν θα φάω τώρα, θα φάω το απόγευμα».
Μετά, επειδή ήταν καλά παιδιά, δεν τους βάζεις απευθείας να κοιμηθούν στο κρεβάτι τους, αλλά τους αφήνεις να δουν λίγο παιδικά από ΕΤ1 πρώτα, και κάθεσαι λίγο μαζί τους στον καναπέ.
Τι ωραία σκηνή. Εσύ στο κέντρο του καναπέ, οι μικροί εκατέρωθεν με τα κεφάλια τους σε μαξιλάρια, και ακουμπάνε τα πόδια τους επάνω στα δικά σου.
Πολύ ωραία σκηνή, πολύ γλυκιά, πολύ ειδυλλιακή.
Δεν είναι απλώς παιδιά· είναι αγόρια.
Ακουμπάνε τα πόδια τους στα δικά σου.
Τα πόδια τους με τις κάλτσες.
Τις ιδρωμένες κάλτσες.
…
Με το που έβγαλα το κεφάλι μου στην επιφάνεια, βρήκα μια πρόφαση να πάω να κάτσω στην κουζίνα. Επέστρεψα λίγο πιο μετά, ανανεωμένος, για να τους βάλω να ξαπλώσουν.
...και βάζοντας από μία κάλτσα (δική σου) κάτω από τη μύτη τους, αποκοιμήθηκαν αμέσως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βασικό πλεονέκτημα της έλλειψης ασκήσεως είναι η έλλειψη ιδρώτα. Δεν τρέχω ασταμάτητα ουρλιάζοντας σε κάποιο προαύλιο…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπου εδώ πρέπει να σου εξηγήσω πως "αλλάζω κάλτσες μια φορά την εβδομάδα" δεν σημαίνει "από το ένα πόδι στο άλλο", ούτε " φοράω το μέσα έξω"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩχ.
ΑπάντησηΔιαγραφήacro
ΑπάντησηΔιαγραφήμου θύμισες το ανέκδοτο με τους εβραίους στο στρατόπεδο:
-Εμείς είμαστε με τα ίδια ρούχα από το 39.
-Α, εμείς αλλάζουμε κάθε μέρα.
-Σοβαρά?
-Ναι. Εγώ με αυτόν, εκείνος με ετούτον...