Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Boys, boys, boys

Τι ωραία που είναι να έχεις μικρά παιδιά… ωραία ηλικία, χαριτωμένες ατάκες κλπ κλπ.

Πας και τους παίρνεις από τον παιδικό σταθμό. Παρότι φαγωμένοι εκεί, ο μικρός —μπιαφράκι στην νοοτροπία από γεννησιμιού του— πεινάει κι άλλο και τρώει μαζί σου, ο μεγάλος λέει «δεν θα φάω τώρα, θα φάω το απόγευμα».

Μετά, επειδή ήταν καλά παιδιά, δεν τους βάζεις απευθείας να κοιμηθούν στο κρεβάτι τους, αλλά τους αφήνεις να δουν λίγο παιδικά από ΕΤ1 πρώτα, και κάθεσαι λίγο μαζί τους στον καναπέ.

Τι ωραία σκηνή. Εσύ στο κέντρο του καναπέ, οι μικροί εκατέρωθεν με τα κεφάλια τους σε μαξιλάρια, και ακουμπάνε τα πόδια τους επάνω στα δικά σου.

Πολύ ωραία σκηνή, πολύ γλυκιά, πολύ ειδυλλιακή.

Δεν είναι απλώς παιδιά· είναι αγόρια.

Ακουμπάνε τα πόδια τους στα δικά σου.

Τα πόδια τους με τις κάλτσες.

Τις ιδρωμένες κάλτσες.



Με το που έβγαλα το κεφάλι μου στην επιφάνεια, βρήκα μια πρόφαση να πάω να κάτσω στην κουζίνα. Επέστρεψα λίγο πιο μετά, ανανεωμένος, για να τους βάλω να ξαπλώσουν.

5 σχόλια:

  1. ...και βάζοντας από μία κάλτσα (δική σου) κάτω από τη μύτη τους, αποκοιμήθηκαν αμέσως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το βασικό πλεονέκτημα της έλλειψης ασκήσεως είναι η έλλειψη ιδρώτα. Δεν τρέχω ασταμάτητα ουρλιάζοντας σε κάποιο προαύλιο…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάπου εδώ πρέπει να σου εξηγήσω πως "αλλάζω κάλτσες μια φορά την εβδομάδα" δεν σημαίνει "από το ένα πόδι στο άλλο", ούτε " φοράω το μέσα έξω"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. acro
    μου θύμισες το ανέκδοτο με τους εβραίους στο στρατόπεδο:
    -Εμείς είμαστε με τα ίδια ρούχα από το 39.
    -Α, εμείς αλλάζουμε κάθε μέρα.
    -Σοβαρά?
    -Ναι. Εγώ με αυτόν, εκείνος με ετούτον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Φλυαρείτε.