Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Το μπζωνιστήρι

Κάναμε στον Αλέξανδρο (η Αθανασία ζωντανά εκεί, εγώ δια του τηλεφώνου από εδώ) εντατικό φροντιστήριο, επειδή όταν μια κυρία στην παραλία τον ρώτησε «Πώς λένε τον μπαμπά σου;», εκείνος απάντησε «αουίς!».



Όσο ήμουν ακόμα στη Λευκάδα, όταν ήταν εκεί και ο Νίκος με τη Βάσω, πήγαμε όλοι μαζί μια μονοήμερη εκδρομή με το Auris.

Οι άντρες κάτσαμε μπροστά, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό, όπως αποδείχτηκε.

Όταν ξεκινήσαμε και το αυτοκίνητο ξεπέρασε την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 20 χαω, άρχισε το μπιμπίπ για τις ζώνες. Οι γυναίκες μας από πίσω, προφανώς, ρώτησαν γιατί δεν φορέσαμε τις ζώνες μας ακόμα. Εξήγησα πως είναι θέμα ανδρικής αξιοπρέπειας και μάχης για επικράτηση, και ο Νίκος ακολούθησε. Για 30 δευτερόλεπτα υποστήκαμε το μπιμπίπ, για 90 δευτερόλεπτα το μπιμπιμπίπ, και για το σύνολο των 120 προαναφερθέντων δευτερολέπτων τις απόπειρες ανάκρισης, γκρίνιας, χλευασμού και απόρριψης από τις γυναίκες μας. Την ώρα που φτάναμε στον κεντρικό δρόμο, δύο λεπτά αργότερα και συμφώνως με τας γραφάς (Toyota Auris User's Guide, στο κάτω ντουλαπάκι), τα μπιμπίπ σταμάτησαν. Με αίσθημα ηδονής και τουλάχιστον 5 πόντους μεγαλύτερο πέος, φορέσαμε τις ζώνες μας.

Εν αντιθέσει με τις αντρίκιες ιστορίες που λέει ο Νίκος γύρω από τη φωτιά, στο τέλος δεν γάμησα καμιά ξέμπαρκη αξύριστη αναρχοκομουνίστρια, αλλά ένιωσα μια μικρή ηλίθια ικανοποίηση. Δεν είναι κόπος να φορέσεις τη ζώνη, αλλά δεν είναι και τρόπος αυτός από το αυτοκίνητό σου! Είναι η λογική του «εγώ ξέρω καλύτερα», είναι η μάνα/πεθερά που —την ώρα που απλώνεις το χέρι για το αλάτι— σε ρωτάει αν αλάτισες το νερό για τα μακαρόνια, είναι ο συνάδελφος που περνώντας από το γραφείο σου σου υποδεικνύει να βάλεις το εφτά καρό πάνω στο οκτώ μπαστούνι¹, είναι ο μεγάλος που δεν επαναλαμβάνει μπροστά στην κάμερα αυτό που έκανε τον μικρό να ψοφάει στο γέλιο:



Αυτό το περιστατικό ήταν μια πολύ μικρή «νίκη»· δεν έχει να κάνει με Λουδδιτισμό, ούτε περνάει κάποιο μήνυμα… ακατανόητη έως και ανεγκέφαλη, αλλά μερικές φορές, τα γονίδια σε ωθούν χωρίς να σου εξηγούν. Αν αυτή η ώθηση είναι ανώδυνη για όλους, εγώ προτιμώ να την ακολουθήσω. Νιώθω καλύτερα. Κοροϊδεύομαι πως είμαι αυτόβουλος και ανεξάρτητος.

Υπερβάλλω, βέβαια. Για χαβαλέ δίνω τόσο σημασία στο περιστατικό. Απλά, ως δίδαγμα για όλους μας, πριν μιλήσουμε σε κάποιον, ας σκεφτόμαστε γιατί πραγματικά μιλάμε: για το καλό του άλλου ή για το δικό μας καλό;

Πω ρε μάγκα. Ξέφυγα πάλι.


¹ Είναι γνωστό πως, αν τυχόν ναυαγήσεις σε ένα νησί και είσαι ο μόνος επιζήσας, το μόνο που χρειάζεται για να σωθείς είναι ένα λάπτοπ με μπαταρία που να αντέχει δέκα λεπτά: με το που θα βρεις λίγη σκιά, ανοίγεις το Solitaire. Είναι μαθηματικά βέβαιο πως κάποιος θα εμφανιστεί για να σου υποδείξει το προφανές, οπότε σώθηκες.

4 σχόλια:

  1. Πρέπει να είναι μεγάλη ευχαρίστηση
    και αναγνώριση, να σου τσιμπάει τις ρώγες με περίσσια χαρά ο γιός!
    Επίσης, στο σημείο που λέει επίμονα: μπαμπά, μπαμπά, αρκετές φορές,
    σκέφτηκα την δύσκολη θέση που μπορεί να έχει έρθει ο azrael κατά καιρούς, με το δικό του δημιούργημα, να φωνάζει περίτρανα, και με τον ανάλογο ρυθμό επανάληψης: Ντούτσε!!!
    Φοβεροί τα παιδάκια σου και τα δύο:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι ρε γαμώτο, από τότε που του μάθαμε το παιχνίδι «Συντόνισε σταθμό» έχει ταράξει τις ρώγες όλων μας…
    Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια για τα βλαστάρια μας. Ο γόνος του azrael έχει πιο εξελιγμένα προβλήματα, είναι αλήθεια, από τον Αλέξανδρο που το μόνο που θέλει είναι να γράψει η κάμερα το αντικείμενο της λατρείας του (any car will do).

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Φλυαρείτε.