Βαριόμουν, και καθόμουν στο χαζοκούτι (που στις μέρες μας, βέβαια, ουδόλως θυμίζει κουτί). Έβλεπα ΣΚΑΪ και μια εκπομπή που μιλούσε για τον Πλούτωνα (τον τέως πλανήτη, ή planot όπως σκέφτηκα να τον βαφτίσω αλλά βέβαια με είχαν προλάβει άλλοι). Κάποια στιγμή, μας έδειξε και την καθηγήτρια Αστροφυσικής του Κολοράντο, την κυρία Φραν Μπάγκεναλ, και η καρδιά μου γέμισε φθόνο όταν την έδειξε να καβαλάει το παπάκι της, και η κάμερα έκανε ζουμ σε μια ταμπελίτσα που έχει βάλει επάνω, η οποία έλεγε “my other vehicle is on its way to Pluto”*.
Πολύ θα ήθελα να είμαι σε θέση να μπορώ να ισχυριστώ κάτι ανάλογο, έστω κι αν το αντιλαμβάνονταν μόνο λίγοι. Είναι ο ίδιος λόγος που αν έκανα ποτέ τατουάζ, θα έκανα αυτό:
Δεν το έκανα, όμως, ούτε βγήκα ποτέ στην παραλία με το μαγιό μόνο και μερικά παράσημα κρεμασμένα με αλυσίδα στο λαιμό.
Δεν βαριέσαι, τα παιδιά μου θα την πληρώσουν. Όσα δεν έκανα εγώ, θα γίνουν ο λόγος να τα αγχώνω και να τσακωνόμαστε όταν μεγαλώσουν. Γιατί να σπάσω εγώ την παράδοση αιώνων;
Ο Αλέξανδρος, ας πούμε, που ο παιδικός σταθμός τού έχει κάνει πολύ καλό και είναι ήδη σημαντική προώθηση της εξέλιξής του, του άρεσαν από μικρότερη ηλικία τα σκουπιδιάρικα. Καθώς επιστρέφαμε σήμερα το μεσημέρι στο σπίτι, μου ανέλυε από το πίσω κάθισμα πως όταν μεγαλώσει θα γίνει σκουπιδιάρης, και μάλιστα σκουπιδιάρης που θα αδειάζει τον κάδο και μετά θα τον πλένει για να μυρίζει πολύ ωραία. Δεν του είπα να γίνει δικηγόρος ή γιατρός πρώτα, δεν του είπα «ναι, και στο τέλος θα μου φέρεις για νύφη και μια Ουμφούφου με κόκαλο στη μύτη», μόνο γέλασα από χαρά (επειδή αν γέλαγα κοροϊδευτικά θα το καταλάβαινε) και του είπα «να γίνεις ό,τι θέλεις, καλέ μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Φλυαρείτε.