Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Επιτέλους καιρός για σκέψη

Ο μικρός, λόγω βήχα εξαιτίας της οριζοντίωσης, δεν πολυκοιμάται τις τελευταίες ημέρες. Πάλι με φώναξε από τις 15:50. Τον σήκωσα και καθόμασταν στο σαλόνι, όπου έκανε και αυτοχειρουργική επέμβαση: αφαίρεσε το νύχι του μεγάλου του ποδιού (είχε μαυρίσει από όταν είχε ρίξει μια κονσέρβα γάλα πάνω στο πόδι του και ήταν ο καιρός να φύγει το νύχι).

Έρχεται κι ο «παππού Θανάθη», οπότε πάω να δω τι κάνει ο Αλέξανδρος. Ήταν ξύπνιος. Τον φιλάω και του λέω «ήρθε κι ο παππούς Θανάσης.»
«Να σηκωθώ να του πω να μου φέρει ένα βιβλίο», λέει.

Σηκώνεται και κάθεται στη γωνία.

«Εγώ, μπαμπά, θα σκεφτώ λίγο πρώτα και μετά θα έρθω.»
Του λέω, «Θες να κάνεις τσίσα ή πριτς;»
«Όχι, να σκεφτώ.»

Τον αφήνω και πάω στο σαλόνι. Μετά από λίγο με φωνάζει: «Μπαμπά, σκέφτηκα!»
Πάω και του λέω: «Τι σκέφτηκες, παιδί μου;»
«Αύριο να σηκωθούμε να κυνηγήσουμε βουβάλια, να τα σφάξουμε και να τα φάμε!»
«Χμ… αύριο είναι η μέρα να κάνουμε μακαρόνια με κιμά. Λες να μη τα κάνουμε, δηλαδή;»
Η CPU χτυπάει ένα πανικόβλητο 100%, το ανεμιστηράκι παίρνει μπρος, σταματάει: «Όχι, όχι, άλλη μέρα λέω! Άλλη μέρα!»

2 σχόλια:

  1. Αν την επόμενη φορά που θα θέλει να σκεφτεί μας πει "Θα πάω να κυνηγήσω τατάνκα...", θα αρχίσω να ανησυχώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ενώ θα κοιμάσαι ήσυχη αν μας πει «Θα πάω να κυνηγήσω τα τάνγκα».

    Θα είναι ακόμα πιο ανησυχητικό αν μας πει «Θα πάω να κυνηγήσω τα τάνγκα, επειδή είναι εκπτώσεις». Μπρρρρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Φλυαρείτε.